lunes, 16 de julio de 2018

07-22-2018 -16th Sunday in Ordinary Time – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA - ES

22-07-2018
Domingo 16 Tiempo ordinario – B
Marcos 6,30-34

LA MIRADA DE JESÚS

Marcos describe con todo detalle la situación. Jesús se dirige en barca con sus discípulos hacia un lugar tranquilo y retirado. Quiere escucharlos con calma, pues han vuelto cansados de su primera correría evangelizadora y desean compartir su experiencia con el Profeta que los ha enviado.

El propósito de Jesús queda frustrado. La gente descubre su intención y se le adelanta corriendo por la orilla. Cuando llegan al lugar, se encuentran con una multitud venida de todas las aldeas del entorno. ¿Cómo reaccionará Jesús?

Marcos describe gráficamente su actuación: los discípulos han de aprender cómo han de tratar a la gente; en las comunidades cristianas se ha de recordar cómo era Jesús con esas personas perdidas en el anonimato, de las que nadie se preocupa. «Al desembarcar, Jesús vio un gran gentío, sintió compasión de ellos, pues eran como ovejas sin pastor, y se puso a enseñarles muchas cosas».

Lo primero que destaca el evangelista es la mirada de Jesús. No se irrita porque hayan interrumpido sus planes. Los mira detenidamente y se conmueve. Nunca le molesta la gente. Su corazón intuye la desorientación y el abandono en que se encuentran los campesinos de aquellas aldeas.

En la Iglesia hemos de aprender a mirar a la gente como la miraba Jesús: captando el sufrimiento, la soledad, el desconcierto o el abandono que sufren muchos. La compasión no brota de la atención a las normas o el recuerdo de nuestras obligaciones. Se despierta en nosotros cuando miramos atentamente a los que sufren.

Desde esa mirada, Jesús descubre la necesidad más profunda de aquellas gentes: andan «como ovejas sin pastor». La enseñanza que reciben de los letrados de la Ley no les ofrece el alimento que necesitan. Viven sin que nadie cuide realmente de ellas. No tienen un pastor que las guíe y las defienda.

Movido por su compasión, Jesús «se pone a enseñarles muchas cosas». Con calma, sin prisas, se dedica pacientemente a enseñarles la Buena Noticia de Dios. No lo hace por obligación. No piensa en sí mismo. Les comunica la Palabra de Dios, conmovido por la necesidad que tienen de un pastor.

No podemos permanecer indiferentes ante tanta gente que, dentro de nuestras comunidades cristianas, anda buscando un alimento más sólido que el que recibe. No hemos de aceptar como normal la desorientación religiosa dentro de la Iglesia. Hemos de reaccionar de manera lúcida y responsable. No pocos cristianos buscan ser mejor alimentados. Necesitan pastores que les transmitan el mensaje de Jesús.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2018-07-22
Urteko 16. igandea – B
Markos 6,30-34

JESUSEN BEGIRATUA

Xeheki kontatu du Markosek pasadizoa. Leku patxadatsu eta bakarti baterantz doa Jesus ontziz ikasleekin. Lasai entzun nahi die, nekaturik itzuli baitira beren lehen ibilaldi ebanjelizatzailetik, eta bidali dituen Profetarekin partekatu nahi baitute beren esperientzia.

Jesusen asmok, ordea, huts egin du. Jendeak antzeman dio nora doan eta, ertzetik korrika, aurrea hartu dio. Jesusek eta ikasleek, iritsi direnean, inguruko herrixka guztietatik etorri den jendetzarekin egin dute topo. Zein izango ote Jesusen erreakzioa?

Markosek grafikoki deskribatu du haren jokabidea: ikasleek ikasi beharra dute jendea nola tratatu; kristau-elkarteetan gogoan izan beharko da, nola jokatzen zuen Jesusek anonimatuan galdua zen jendearekin, inork kontuan hartzen ez zuenarekin. «Ontzitik ateratzean, Jesus jendetza ikusi eta hunkitu zen, artzainik gabeko ardiak bezala baitzebiltzan, eta irakasten hasi zitzaien, batere presarik gabe».

Ebanjelizatzaileak azpimarratu duen lehenengo gauza, Jesusen begiratua izan da. Ez da haserretu bere asmoa huts eginarazi diotelako. Pausatuki jarri zaie begira eta hunkitu da. Jendea Jesusek ez du sekula gogaikarri. Beraren bihotzak sumatu du herrixka haietako landa-jendea zein bide galdurik eta abandonaturik bizi den.

Jendeari Jesusek bezala begiratzen ikasi beharra dugu geure Elizan: askok jasaten duen sufrimena, bakartasuna, nahasmendua edo abandonua sumatuz. Errukia ez da sortzen arauez arduratzetik edo geure betebeharrak gogoan izatetik. Sufritzen dutenei adi-adi begiratzetik sortu ohi da gugan errukia.

Begiratu horrekin konturatu da Jesus jende haren premiarik sakonenaz: «artzainik gabeko ardiak bezala dabiltza». Maisuek eta legelariek eskaintzen dieten irakaspenak ez die ematen behar duten janaririk. Beraiez inor arduratzen ez dela bizi dira. Ez dute, ez gidatu, ez defenda ditzakeen artzainik.

Errukiak eraginda, «batere presarik gabe hasi zaie irakasten». Astiro, presarik gabe, Jainkoaren Berri Ona irakasteari emango dio. Ez da ari derrigorrez. Ez du gogoan bere burua. Jainkoaren Hitza eman nahi die, bizi duten artzain baten premiak hunkiturik ariko da Jesus.

Ezin gelditu gara axolagabe, geure kristau-elkarteetan, hartzen duena baino janari sendoago baten bila dabilen jendea ikusirik. Ezin eman dugu normaltzat Eliza baitan ageri den norabide erlijiosoaren falta. Buru argiz eta erantzukizunez erreakzionatu behar dugu. Ez dira gutxi janari hobe baten bila dabiltzan kristauak. Jesusen irakaspena agertuko dieten artzainak behar dituzte.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

22-07-2018
Diumenge 16 durant l’any – B
Marc 6,30-34

LA MIRADA DE JESÚS

Marc descriu amb tot detall la situació. Jesús s’adreça en barca amb els seus deixebles cap a un lloc tranquil i retirat. Vol escoltar-los amb calma, ja que han tornat cansats del seu primer viatge evangelitzador i desitgen compartir la seva experiència amb el Profeta que els ha enviat.

El propòsit de Jesús queda frustrat. La gent descobreix la seva intenció i se li avança corrent per la riba. Quan arriben al lloc, es troben amb una multitud vinguda de tots els llogarets de l’entorn. Com reaccionarà Jesús?

Marc descriu gràficament la seva actuació: els deixebles han d’aprendre com han de tractar la gent; en les comunitats cristianes s’ha de recordar com era Jesús amb aquestes persones perdudes en l’anonimat, de les que ningú es preocupa. «Quan Jesús desembarcà, veié una gran gentada i se’n compadí, perquè eren com ovelles sense pastor, i es posà a instruir-los llargament».

El primer que destaca l’evangelista és la mirada de Jesús. No s’irrita perquè hagin interromput els seus plans. Els mira detingudament i es commou. Mai li molesta la gent. El seu cor intueix la desorientació i l’abandó en què es troben els pagesos d’aquelles aldees.

A l’Església hem d’aprendre a mirar la gent com la mirava Jesús: captant el sofriment, la solitud, el desconcert o l’abandó que pateixen molts d’ells. La compassió no brolla de l’atenció a les normes o el record de les nostres obligacions. Es desperta en nosaltres quan mirem atentament els qui pateixen.

Des d’aquesta mirada, Jesús descobreix la necessitat més profunda d’aquella gent: caminen «com ovelles sense pastor». L’ensenyament que reben dels lletrats de la Llei no els ofereix l’aliment que necessiten. Viuen sense que ningú tingui cura realment d’ells. No tenen un pastor que els guiï i els defensi.

Mogut per la seva compassió, Jesús «es posa a instruir-los llargament». Amb calma, sense presses, es dedica pacientment a ensenyar-los la Bona Notícia de Déu. No ho fa per obligació. No pensa en si mateix. Els comunica la Paraula de Déu, commogut per la necessitat que tenen d’un pastor.

No podem romandre indiferents davant tanta gent que, dins de les nostres comunitats cristianes, camina buscant un aliment més sòlid que el que rep. No hem d’acceptar com a normal la desorientació religiosa dins de l’Església. Hem de reaccionar de manera lúcida i responsable. No pocs cristians busquen ser millor alimentats. Necessiten pastors que els transmetin el missatge de Jesús.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

22-07-2018
Domingo 16 Tempo ordinario – B
Marcos 6,30-34

A MIRADA DE XESÚS

Marcos describe con todo detalle a situación. Xesús diríxese en barca cos seus discípulos cara a un lugar tranquilo e retirado. Quere escoitalos con calma, pois volveron cansados da súa primeira quenda evanxelizadora e desexan compartiren a súa experiencia co Profeta que os enviou.

O propósito de Xesús fica frustrado. A xente descobre a súa intención e adiántanselle ás carreiras polas beiras. Cando chegan ao lugar, atopan unha multitude vinda de todas as aldeas das contornas. Como reaccionará Xesús?

Marcos describe graficamente a súa actuación: os discípulos terán de aprender como han tratar á xente; nas comunidades cristiás hase recordar como era Xesús con esas persoas perdidas no anonimato, das que ninguén se preocupa. «Ao desembarcaren, Xesús contempla un gran xentío, sentiu compaixón deles, pois eran como ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas».

O primeiro que destaca o evanxelista é a mirada de Xesús. Non se irrita porque interrompan os seus plans. Míraos detidamente e conmóvese. Nunca lle molesta a xente. O seu corazón intúe a desorientación e o abandono en que se atopan os campesiños daquelas aldeas.

Na Igrexa habemos aprender a mirarmos á xente como a miraba Xesús: captando o sufrimento, a soidade, o desconcerto ou o abandono que sofren moitos. A compaixón non brota da atención ás normas ou o recordo das nosas obrigas. Espértase en nós cando miramos atentamente aos que sofren.

Desde esa mirada, Xesús descobre a necesidade máis profunda daquelas xentes: andan «coma ovellas sen pastor». O ensino que reciben dos letrados da Lei non lles ofrece o alimento que necesitan. Viven sen que ninguén coide realmente delas. Non teñen un pastor que as guíe e as defenda.

Movido pola súa compaixón, Xesús «ponse a ensinarlles moitas cousas». Con calma, sen présas, dedícase pacientemente a ensinarlles a Boa Noticia de Deus. Non o fai por obriga. Non pensa en si mesmo. Comunícalles a Palabra de Deus, conmovido pola necesidade que teñen dun pastor.

Non podemos permanecermos indiferentes ante tanta xente que, dentro das nosas comunidades cristiás, anda buscando un alimento máis sólido do que o que recibe. Non habemos aceptar como normal a desorientación relixiosa dentro da Igrexa. Habemos reaccionar de xeito lúcido e responsábel. Non poucos cristiáns buscan seren mellor alimentados. Necesitan pastores que lles transmitan a mensaxe de Xesús.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

22-07-2018
Domenica 16 Tempo ordinario – B
Marco 6,30-34

LO SGUARDO DI GESÙ

Marco descrive dettagliatamente la situazione. Gesù si dirige in barca con i suoi discepoli verso un luogo tranquillo e appartato. Vuole ascoltarli con calma, poiché sono tornati stanchi dal loro primo giro di evangelizzazione e desiderano condividere la loro esperienza con il Profeta che li ha inviati.

Il proposito di Gesù resta frustrato. La gente scopre la sua intenzione e arriva prima di loro correndo per la riva. Quando giungono al luogo, si trovano con una moltitudine venuta da tutti i villaggi dei dintorni. Come reagirà Gesù?

Marco descrive graficamente il suo agire: i discepoli devono imparare come trattare la gente; nelle comunità cristiane si deve ricordare come era Gesù con le persone perse nell’anonimato, delle quali nessuno si preoccupa. «Sceso dalla barca, egli vide una grande folla, ebbe compassione di loro, perché erano come pecore che non hanno pastore, e si mise a insegnare loro molte cose».

La prima cosa che rileva l’evangelista è lo sguardo di Gesù. Non si agita perché hanno interrotto i suoi piani. Li guarda con attenzione e si commuove. Non lo disturba mai la gente. Il suo cuore intuisce il disorientamento e l’abbandono in cui si trovano i contadini di quei piccoli paesi.

Nella Chiesa dobbiamo imparare a guardare la gente come la guardava Gesù: cogliendo la sofferenza, la solitudine, lo smarrimento o l’abbandono che soffrono molti. La compassione non nasce dall’attenzione alle norme o dal ricordare i nostri impegni. Si risveglia in noi quando guardiamo attentamente quelli che soffrono.

Con quello sguardo Gesù scopre il bisogno più profondo di quella gente: Erano «come pecore che non hanno pastore». Gli insegnamenti che ricevono dai maestri della legge non offrono loro l’alimento di cui hanno bisogno. Vivono senza che nessuno si occupi realmente di loro. Non hanno un pastore che li guidi e li difenda.

Mosso dalla sua compassione, Gesù «si mise a insegnare loro molte cose». Tranquillamente, senza fretta, si dedica pazientemente a insegnare loro la Buona Notizia di Dio. Non lo fa per obbligo. Non pensa a se stesso. Comunica loro la Parola di Dio, commosso dalla necessità che hanno di un pastore.

Non possiamo rimanere indifferenti di fronte a tanta gente che, nelle nostre comunità cristiane, è alla ricerca di un alimento più solido di quello che riceve. Non dobbiamo accettare come normale il disorientamento religioso all’interno della Chiesa. Dobbiamo reagire in maniera lucida e responsabile. Non pochi cristiani cercano di essere alimentati meglio. Hanno bisogno di pastori che trasmettano loro il messaggio di Gesù.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

22-07-2018
Dimanche 16 Temps ordinaire – B
Marc 6,30-34

LE REGARD DE JESUS

Marc décrit la situation avec toute sorte de détails. Jésus, accompagné de ses disciples, se dirige en barque vers un lieu tranquille et retiré. Il veut les écouter calmement car ils sont revenus fatigués de leur première tournée évangélisatrice et souhaitent partager leur expérience avec le Prophète qui les a envoyés.

Mais Jésus n’arrive pas à réaliser son souhait. Les gens, ayant découvert son intention, vont le devancer sur l’autre rive en courant. Dès que Jésus et ses disciples y arrivent, ils retrouvent la multitude qui est accourue de tous les hameaux des alentours. Quelle est alors la réaction de Jésus?

Marc décrit de manière graphique son agissement: les disciples doivent apprendre comment traiter les gens; dans les communautés chrétiennes il faudra se rappeler comment Jésus s’est comporté à l’égard de ces personnes perdues dans l’anonymat, et dont personne ne s’occupait. «En débarquant, Jésus vit une grande foule, il eut pitié d’eux, car ils étaient comme des brebis sans berger, et il se mit à les instruire».

La première chose soulignée par l’évangéliste est le regard de Jésus. Il ne se fâche pas du fait que son programme ait été interrompu. Il regarde la foule calmement et il en est ému. Il ne se sent jamais dérangé par les gens. Son coeur saisit la désorientation et l’abandon dans lesquels se trouvent les paysans de tous ces villages.

Dans l’Eglise, il nous faut apprendre à regarder les gens comme Jésus les regardait: en saisissant la souffrance, la solitude, la désorientation et l’abandon dans lesquels beaucoup d’entre eux sont plongés. Ce n’est pas de l’attention aux normes ou du rappel de nos obligations que la compassion jaillit. Elle s’éveille en nous lorsque nous regardons attentivement ceux qui souffrent. C’est à partir de ce regard, que Jésus découvre le besoin le plus profond de ces gens-là: ils errent «comme des brebis sans berger». L’enseignement donné par les docteurs de la Loi ne leur procure pas la nourriture dont ils ont besoin. Ils vivent sans que personne ne prenne réellement soin d’eux. Ils n’ont pas un pasteur capable de les guider et de les défendre.

Poussé par sa compassion, Jésus «se met à les instruire sur beaucoup de choses». Calmement, sans précipitation, il se consacre patiemment à leur apprendre la Bonne Nouvelle de Dieu. Il ne le fait pas par obligation. Il ne pense pas à lui-même. Il leur communique la Parole de Dieu, touché par le besoin qu’ils éprouvent d’avoir un pasteur.

Nous ne pouvons pas rester indifférents face à tant de personnes qui, à l’intérieur de nos communautés chrétiennes, cherchent une nourriture plus solide que celle qu’elles reçoivent. Il ne faut pas accepter comme normale la désorientation religieuse à l’intérieur de l’Eglise. Nous devons réagir de manière lucide et responsable. Ils sont nombreux les chrétiens qui cherchent une meilleure nourriture. Ils ont besoin de pasteurs capables de leur transmettre le message de Jésus.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

22-07-2018
Domingo 16 Tempo ordinário – B
Marcos 6,30-34

O OLHAR DE JESUS

Marcos descreve com todo o detalhe a situação. Jesus dirige-se numa barca com o Seus discípulos para um lugar tranquilo e retirado. Quer escutá-los com calma, pois voltaram cansados da sua primeira correria evangelizadora e desejam partilhar a sua experiência com o Profeta que os enviou.

O propósito de Jesus fica frustrado. As pessoas descobrem a Sua intenção e adiantam-se correndo pela margem. Quando chegam ao lugar, encontram-se com uma multidão vinda de todas as aldeias em redor. Como reagirá Jesus?

Marcos descreve graficamente a sua atuação: os discípulos hão-de aprender como tratar as pessoas; nas comunidades cristãs recorda-se como era Jesus com essas pessoas perdidas no anonimato, das que ninguém se preocupa. «Ao desembarcar, Jesus viu uma grande multidão, sentiu compaixão deles, pois eram como ovelhas sem pastor, e pôs-se a ensinar muitas coisas».

O primeiro que destaca o evangelista é o olhar de Jesus. Não se irrita porque tenham interrompido os Seus planos. Olha-os demoradamente e comove-se. As pessoas nunca o incomodam. O Seu coração intui a desorientação e o abandono em que se encontram os camponeses daquelas aldeias.

Na Igreja temos de aprender a olhar as pessoas como olhava Jesus: captando o sofrimento, a solidão, o desconcerto ou o abandono que sofrem muitos. A compaixão não brota da atenção às normas ou à recordação das nossas obrigações. Desperta-se em nós quando olhamos atentamente os que sofrem.

Desde esse olhar, Jesus descobre a necessidade mais profunda de aquelas pessoas: andam «como ovelhas sem pastor». O ensino que recebem dos letrados da Lei não lhes oferece o alimento que necessitam. Vivem sem que ninguém cuide realmente delas. Não têm um pastor que as guie e as defenda.

Movido pela Sua compaixão, Jesus «ensina-lhes muitas coisas». Com calma, sem pressas, dedica-se pacientemente a ensinar-lhes a Boa Nova de Deus. Não o faz por obrigação. Não pensa em si mesmo. Comunica-lhes a Palavra de Deus, comovido pela necessidade que têm de um pastor.

Não podemos permanecer indiferentes ante tanta gente que, dentro das nossas comunidades cristãs, anda a procurar um alimento mais sólido que o que recebe. Não temos de aceitar como normal a desorientação religiosa dentro da Igreja. Temos de reagir de forma lúcida e responsável. Não poucos cristãos procuram ser melhor alimentados. Necessitam pastores que lhes transmitam a mensagem de Jesus.


José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

07-22-2018
16th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 6,30-34

JESUS’ GAZE

Mark describes the situation in great detail. Jesus sets out in the boat with his disciples towards a quiet and out-of-the-way place. He wants to listen to them calmly, since they have returned tired after their first evangelizing foray and they’re wanting to share their experience with the Prophet who sent them.

Jesus’ plan gets frustrated. The people discover his intention and get there before him by running along the shore. When Jesus and his disciples arrive at the place, they find a crowd that has come from all the surrounding villages. How will Jesus react?

Mark graphically describes his actions: the disciples have to learn how they should treat the people; in the Christian communities it must be remembered how Jesus was with those people lost in anonymity, those whom no one is concerned about. «As he stepped ashore he saw a large crowd; and he took pity on them, because they were like sheep without a shepherd, and he set himself to teach them at some length».

The first thing that the Gospel writer notes is Jesus’ gaze. He doesn’t get irritated that his plans have been interrupted. He lets his gaze linger on them and he’s moved within. Never does he get annoyed at the people. His heart senses the disorientation and the abandonment in which the villagers find themselves.

In the Church we need to learn to gaze at the people as Jesus did: catching on to the suffering, the loneliness, the confusion or the isolation that many suffer. Compassion doesn’t spring from paying attention to norms or remembering our duties. It awakens in us when we look attentively at those who suffer.

From that way of seeing, Jesus discovers the deepest needs of those people: they go about «like sheep without a shepherd». The teaching they get from the teachers of the Law doesn’t offer them the nourishment they need. They live without anyone truly caring for them. They have no shepherd to guide and defend them.

Moved by compassion, Jesus «set himself to teach them at some length». Calmly, unhurriedly, he patiently sets out to teach them the Good News of God. He doesn’t do it because of obligation. He’s not thinking of himself. He communicates the Word of God to them, moved by the need that they have for a shepherd.

We can’t remain indifferent in the face of so many people who, within our Christian communities, go about seeking a more solid food than what they’re getting. We shouldn’t accept as normal the religious disorientation within the Church. We need to react lucidly and responsibly. Quite a few Christians seek to be better fed. We need shepherds who share with them the message of Jesus.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario