Páginas

lunes, 3 de septiembre de 2018

09-09-2018 -23th Sunday in Ordinary Time – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

09-09-2018
Domingo 23 Tiempo ordinario – B
Marcos 7,31-37

CURAR LA SORDERA

La curación de un sordomudo en la región pagana de Sidón está narrada por Marcos con una intención claramente pedagógica. Es un enfermo muy especial. Ni oye ni habla. Vive encerrado en sí mismo, sin comunicarse con nadie. No se entera de que Jesús está pasando cerca de él. Son otros los que lo llevan hasta el Profeta.

También la actuación de Jesús es especial. No impone sus manos sobre él como le han pedido, sino que lo toma aparte y lo lleva a un lugar retirado de la gente. Allí trabaja intensamente, primero sus oídos y luego su lengua. Quiere que el enfermo sienta su contacto curador. Solo un encuentro profundo con Jesús podrá curarlo de una sordera tan tenaz.

Al parecer, no es suficiente todo aquel esfuerzo. La sordera se resiste. Entonces Jesús acude al Padre, fuente de toda salvación: mirando al cielo, suspira y grita al enfermo una sola palabra: Effetá, es decir, «Ábrete». Esta es la única palabra que pronuncia Jesús en todo el relato. No está dirigida a los oídos del sordo, sino a su corazón.

Sin duda, Marcos quiere que esta palabra de Jesús resuene con fuerza en las comunidades cristianas que leerán su relato. Conoce bien lo fácil que es vivir sordos a la Palabra de Dios. También hoy hay cristianos que no se abren a la Buena Noticia de Jesús ni hablan a nadie de su fe. Comunidades sordomudas que escuchan poco el Evangelio y lo comunican mal.

Tal vez uno de los pecados más graves de los cristianos de hoy es esta sordera. No nos detenemos a escuchar el Evangelio de Jesús. No vivimos con el corazón abierto para acoger sus palabras. Por eso no sabemos escuchar con paciencia y compasión a tantos que sufren sin recibir apenas el cariño ni la atención de nadie.

A veces se diría que la Iglesia, nacida de Jesús para anunciar su Buena Noticia, va haciendo su propio camino, olvidada con frecuencia de la vida concreta de preocupaciones, miedos, trabajos y esperanzas de la gente. Si no escuchamos bien las llamadas de Jesús, no pondremos palabras de esperanza en la vida de los que sufren.

Hay algo paradójico en algunos discursos de la Iglesia. Se dicen grandes verdades, pero no tocan el corazón de las personas. Algo de esto está sucediendo en estos tiempos de crisis. La sociedad no está esperando «doctrina religiosa» de los especialistas, pero escucha con atención una palabra clarividente, inspirada en el Evangelio de Jesús, cuando es pronunciada por una Iglesia sensible al sufrimiento de las víctimas, y que sabe salir instintivamente en su defensa invitando a todos a estar cerca de quienes más ayuda necesitan para vivir con dignidad.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-09-09
Urteko 23. igandea – B
Markos 7,31-37

GORRERIA SENDATU

Sidon lurralde paganoan gormutu bat sendatu izana dakar Markosek, argi eta garbi asmo pedagogikoaz. Gaixo berezia da oso. Ez entzuten du, ez hitz egiten. Bere baitan hesiturik bizi da, inorekin komunikatu gabe. Ez da konturatu Jesus beraren ondotik doala. Beste batzuek eraman dute Profetagana.

Orobat da berezia Jesusen jokabidea ere. Ez dizkio eskuak ezarri eskatu dioten bezala, baizik eta berarekin aparte hartu eta jenderik ez den leku batera eraman du. Han biziki lan egin du: lehenik haren entzumenari dagokionez, ondoren haren mihiari dagokionez. Gaixoak bere ukitu sendatzailea senti dezan nahi du. Jesusekin topo egite sakon batek bakarrik sendatu ahal izango du hain gogorra duen gorreritik.

Itxuraz, ez da aski izan ahalegin hura guztia. Gorreriak gogor eutsi dio bereari. Orduan, Aitagana jo du Jesusek, salbazio ororen iturrira: zerura begira jarri, hasperen bat egin eta hitz bakar bat esan dio gaixoari: Effeta, hau da, «Ireki hadi». Hitz hau bakarrik jaulki du Jesusek kontakizun osoan. Ez da gorraren entzumenari esana, baizik haren bihotzari.

Dudarik gabe, Jesusen hitz honek, entzungo duten kristau-elkarteetan, indartsu jo dezan nahi du Markosek. Ondo asko daki zein erraza den Jainkoaren Hitzarekiko gor bizitzea. Gaur egun ere badira kristauak, Jesusen Berri Onari irekitzen ez zaizkionak; baita beren fedeaz inori hitz egiten ez diotenak ere. Elkarte gormutuak dira, Ebanjelioa gutxi entzuten eta oker komunikatzen dutenak.

Gorreria dateke gaur egungo kristauen bekatu larrienetako bat. Ez diogu ematen Jesusen Ebanjelioa entzuteari. Ez diogu bihotza irekitzen haren hitzak onartzeari. Horrenbestez, ez gara gai pazientziaz eta errukiaz entzuteko sufritzen ari den hainbat eta hainbat jenderi, inoren laztanik eta arretarik jaso gabe bizi denari.

Batzuetan ematen du, Eliza, Jesusen Berri Ona hots egiteko Jesusengandik beragandik jaioa den hori, bere bide propioa ari dela egiten, jendearen kezka, beldur, lan eta esperantzaren bizitza zehatzeaz ahazturik. Alabaina, Jesusen deiak entzuten ez baditugu, ezin ezarriko dugu esperantza-hitzik sufritzen ari direnen bizitzan.

Bada zerbait paradoxazkorik Elizaren zenbait diskurtsotan. Egia handiak esan, bai; baina jendearen bihotza ukitu ez. Horrelako zerbait ari da gertatzen krisialdi honetan. Gizartea ez dago espezialisten «doktrina erlijiosoaren» zain; baina arretaz entzuten du hitz argi bat, Ebanjelioan inspiratua, biktimen sufrimenduaz sentibera den Elizak esana, senez eta berez halakoen defentsan atera eta, duintasunez bizi ahal daitezen, laguntzarik handiena behar dutenen alde jotzera gizon-emakume guztiak gonbidatzen dakienak esana.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

09-09-2018
Diumenge 23 durant l’any – B
Marc 7,31-37

GUARIR LA SORDESA

La guarició d’un sordmut a la regió pagana de Sidó és narrada per Marc amb una intenció clarament pedagògica. És un malalt molt especial. Ni hi sent ni parla. Viu tancat en si mateix, sense comunicar-se amb ningú. No s’assabenta que Jesús està passant a prop seu. Són altres els que el porten fins al Profeta.

També l’actuació de Jesús és especial. No li imposa les mans com li han demanat, sinó que el pren a part i se l’enduu a un lloc lluny de la gent. Allà li treballa intensament, primer les orelles i després la seva llengua. Vol que el malalt senti el seu contacte guaridor. Només una trobada profunda amb Jesús podrà guarir-lo d’una sordesa tan tenaç.

Pel que sembla, no és suficient tot aquell esforç. La sordesa es resisteix. Jesús va al Pare, font de tota salvació: mirant al cel, sospira i diu al malalt una sola paraula: Effetá, és a dir, «Obre’t». Aquesta és l’única paraula que pronuncia Jesús en tot el relat. No s’adreça a les oïdes dels sords, sinó al seu cor.

Sens dubte, Marc vol que aquesta paraula de Jesús ressoni amb força a les comunitats cristianes que llegiran el seu relat. Coneix bé el fàcil que és viure sords a la Paraula de Déu. També avui hi ha cristians que no s’obren a la Bona Notícia de Jesús ni parlen amb ningú de la seva fe. Comunitats sordmudes que escolten poc l’Evangeli i el comuniquen malament.

Potser un dels pecats més greus dels cristians d’avui és aquesta sordesa. No ens aturem a escoltar l’Evangeli de Jesús. No vivim amb el cor obert per acollir les seves paraules. Per això no sabem escoltar amb paciència i compassió a tants que pateixen sense rebre gairebé l’afecte ni l’atenció de ningú.

De vegades es diria que l’Església, nascuda de Jesús per anunciar la seva Bona Notícia, va fent el seu propi camí, oblidada amb freqüència de la vida concreta de preocupacions, pors, treballs i esperances de la gent. Si no escoltem bé les crides de Jesús, no posarem paraules d’esperança en la vida dels que pateixen.

Hi ha alguna cosa paradoxal en alguns discursos de l’Església. Es diuen grans veritats, però no toquen el cor de les persones. Una mica d’això està succeint en aquests temps de crisi. La societat no està esperant «doctrina religiosa» dels especialistes, però escolta amb atenció una paraula clarivident, inspirada en l’Evangeli de Jesús quan és pronunciada per una Església sensible al sofriment de les víctimes, i que sap sortir instintivament en la seva defensa convidant tothom a estar a prop dels que més ajuda necessiten per viure amb dignitat.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

09-09-2018
Domingo 23 Tempo ordinario – B
Marcos 7,31-37

CURAR A XORDEIRA

A curación dun xordomudo na rexión pagá de Sidón está narrada por Marcos cunha intención claramente pedagóxica. É un enfermo moi especial. Nin oe nin fala. Vive encerrado en si mesmo, sen comunicarse con ninguén. Non se decata de que Xesús está pasando preto del. Son outros os que o levan ata o Profeta.

Tamén a actuación de Xesús é especial. Non impón as súas mans sobre del, como lle pediron, senón que o toma separadamente e lévao a un lugar retirado da xente. Alí, primeiro traballa intensamente os seus oídos e logo a súa lingua. Quere que o enfermo senta o seu contacto curador. Só un encontro profundo con Xesús poderá curalo dunha xordeira tan tenaz.

Ao parecer, non é suficiente todo aquel esforzo. A xordeira resístese. Entón Xesús acode ao Pai, fonte de toda salvación: mirando ao ceo, suspira e grítalle ao enfermo unha soa palabra: Effetá, é dicir, «Ábrete». Esta é a única palabra que pronuncia Xesús en todo o relato. Non está dirixida aos oídos do xordo, senón ao seu corazón.

Sen dúbida, Marcos quere que esta palabra de Xesús resoe con forza nas comunidades cristiás que lerán o seu relato. Coñece ben o fácil que é vivirmos xordos á Palabra de Deus. Tamén hoxe hai cristiáns que non se abren á Boa Noticia de Xesús nin falan a ninguén da súa fe. Comunidades xordomudas que escoitan pouco o Evanxeo e comunícano mal.

Talvez un dos pecados máis graves dos cristiáns hoxe é esta xordeira. Non nos detemos a escoitar o Evanxeo de Xesús. Non vivimos co corazón aberto para acollermos as súas palabras. Por iso non sabemos escoitar con paciencia e compaixón a tantos que sofren sen recibiren apenas o agarimo nin a atención de ninguén.

Ás veces diríase que a Igrexa, nacida de Xesús para anunciar a súa Boa Noticia, vai facendo o seu propio camiño, esquecida con frecuencia da vida concreta de preocupacións, medos, traballos e esperanzas da xente. Se non escoitamos ben as chamadas de Xesús, non poñeremos palabras de esperanza na vida dos que sofren.

Hai algo paradoxal nalgúns discursos da Igrexa. Dinse grandes verdades, pero non tocan o corazón das persoas. Algo disto está sucedendo nestes tempos de crises. A sociedade non está esperando «doutrina relixiosa» dos especialistas, pero escoita con atención unha palabra clarividente, inspirada no Evanxeo de Xesús cando é pronunciada por unha Igrexa sensíbel ao sufrimento das vítimas, e é quen de saber saír instintivamente na súa defensa invitando a todos a estaren preto dos que máis axuda necesitan para viviren con dignidade.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

09-09-2018
Domenica 23 Tempo ordinario – B
Marco 7,31-37

GUARIRE LA SORDITÀ

La guarigione di un sordomuto nella regione pagana di Sidone è raccontata da Marco con un’intenzione chiaramente pedagogica. È un infermo molto speciale. Non sente, né parla. Vive rinchiuso in se stesso, senza comunicare con nessuno. Non si rende conto che Gesù sta passando vicino a lui. Sono gli altri che lo portano fino al Profeta.

Anche l’azione di Gesù è speciale. Non impone le mani su di lui come gli hanno chiesto, ma lo porta in disparte, in un luogo lontano dalla gente. Lì agisce con forza, prima sulle orecchie e poi sulla lingua. Vuole che l’infermo senta il suo contatto guaritore. Solo un incontro profondo con Gesù potrà guarirlo dalla sua sordità così grave.

A quanto pare, non è sufficiente tutto quello sforzo. La sordità rimane. Allora Gesù si rivolge al Padre, fonte di ogni salvezza; guardando il cielo, sospira e grida all’infermo una sola parola: Effetá, cioè «Apriti». Questa è l’unica parola pronunciata da Gesù in tutto il racconto. Non è rivolta alle orecchie del sordo, ma al suo cuore.

Marco, senza dubbio, vuole che questa parola di Gesù risuoni con forza nelle comunità cristiane che leggeranno il suo racconto. Conosce bene come è facile vivere sordi alla Parola di Dio. Anche oggi ci sono cristiani che non si aprono alla Buona Notizia di Gesù e non parlano a nessuno della loro fede. Comunità sordomute, che ascoltano poco il Vangelo e lo comunicano male.

Forse uno dei peccati più gravi dei cristiani di oggi è questa sordità. Non ci fermiamo ad ascoltare il Vangelo di Gesù. Non viviamo con il cuore aperto ad accogliere le sue parole. Per questo, non sappiamo ascoltare con pazienza e compassione tanti che soffrono senza ricevere un po’ di affetto o attenzione da qualcuno.

A volte sembra che la Chiesa, nata da Gesù per annunciare la sua Buona Notizia, vada facendo il proprio cammino, dimenticando con frequenza la vita concreta delle preoccupazioni, paure, fatiche e speranze della gente. Se non ascoltiamo bene gli appelli di Gesù, non porremo parole di speranza nella vita di chi soffre.

C’è qualcosa di paradossale in alcuni interventi della Chiesa. Si dicono grandi verità, ma non toccano il cuore delle persone. Qualcosa del genere sta accadendo in questi tempi di crisi. La società non sta aspettando «dottrina religiosa» dagli specialisti, ma ascolta attentamente una parola chiaroveggente, ispirata dal Vangelo e pronunciata da una Chiesa sensibile alla sofferenza delle vittime, che sa uscire istintivamente in loro difesa, invitando tutti a essere vicini a quelli che sono più bisognosi di aiuto per vivere con dignità.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

09-09-2018
23 Dimanche Temps ordinaire – B
Marc 7,31-37

GUÉRIR LA SURDITE

La guérison d’un sourd-muet dans la région païenne de Sidon est relatée par Marc dans une claire intention pédagogique. Il s’agit d’un malade très particulier qui n’entend ni ne parle. Il vit enfermé sur soi-même, sans communication avec personne. Il ne sait pas que Jésus passe à côté de lui. Ce sont les autres qui l’amènent vers le Prophète.

La réaction de Jésus est aussi spéciale. Il n’impose pas ses mains sur lui comme on lui demande, mais il le prend à part et l’amène à l’écart des gens. Là, il travaille intensément, d’abord sur ses oreilles et ensuite sur sa langue. Il veut que le malade éprouve son contact guérisseur. Seulement une rencontre profonde avec Jésus pourra le guérir d’une surdité si tenace.

Tout cet effort ne semble pas suffire. La surdité résiste. Alors Jésus s’adresse au Père, source de tout salut: en regardant vers le ciel, il soupire et il lance vers le malade une seule parole en criant: Effetá, c’est-à-dire «Ouvre-toi». C’est la seule parole prononcée par Jésus dans tout ce récit. Elle ne s’adresse pas aux oreilles du sourd mais à son coeur.

Sans doute, Marc veut que cette parole de Jésus résonne avec force dans les communautés chrétiennes qui un jour liront son récit. Il sait bien comme il est facile de rester sourds à la Parole de Dieu. Aujourd’hui aussi il y a des chrétiens qui ne s’ouvrent pas à la Bonne Nouvelle de Jésus et qui ne parlent à personne de leur foi. Des communautés sourdes-muettes qui écoutent peu l’Evangile et qui ne savent pas le transmettre.

Peut-être l’un des péchés les plus graves des chrétiens d’aujourd’hui est cette surdité. Nous ne savons pas nous arrêter pour entendre l’Evangile de Jésus. Nous n’avons pas le coeur ouvert à l’accueil de ses paroles. C’est pourquoi nous ne savons pas écouter avec patience et compassion tant de personnes qui souffrent sans à peine recevoir l’affection et l’attention de quelqu’un.

On pourrait dire parfois que l’Eglise, née de Jésus pour communiquer la Bonne Nouvelle, fait son propre chemin, en oubliant fréquemment la vie concrète des gens, leurs préoccupations, leurs peurs, leurs travaux et leurs espoirs. Si nous n’écoutons pas attentivement les appels de Jésus nous ne serons pas capables de placer des paroles d’espérance dans la vie de ceux qui souffrent.

Il y a quelque chose de paradoxal dans quelques discours de l’Eglise. On annonce de grandes vérités, mais celles-ci ne touchent pas le coeur des personnes. Quelque chose de semblable nous arrive en ces temps de crise. La société n’attend pas, de la part des spécialistes, de «doctrines religieuses», mais elle écoute avec attention une parole clairvoyante, inspirée de l’Evangile de Jésus, lorsque celle-ci est prononcée par une Eglise sensible à la souffrance des victimes, qui sait prendre leur défense en invitant tout le monde à être proche de ceux qui ont le plus besoin d’aide pour vivre dignement.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

09-09-2018
Domingo 23 Tempo ordinário – B
Marcos 7,31-37

CURAR A SURDEZ

A cura de um surdo-mudo na região pagã de Sídon está narrada por Marcos com uma intenção claramente pedagógica. É um doente muito especial. Não ouve nem fala. Vive encerrado em si mesmo, sem comunicar com ninguém. Não sabe que Jesus está a passar próximo dele. São outros os que o levam até ao Profeta.

Também a actuação de Jesus é especial. Não impõe as Suas mãos sobre ele como lhe pediram, mas leva-o para um lugar afastado das pessoas. Ali trabalha intensamente, primeiro os seus ouvidos e depois a sua língua. Quer que o doente sinta o seu contacto de cura. Apenas um encontro profundo com Jesus poderá curá-lo de uma surdez tão tenaz.

Ao que parece, não é suficiente todo aquele esforço. A surdez resiste. Então Jesus apela ao Pai, fonte de toda a salvação: olhando o céu, suspira e grita ao doente uma só palavra: Effetá, que quer dizer, «Abre-te». Esta é a única palavra que pronuncia Jesus em todo o relato. Não está dirigida aos ouvidos do surdo, mas ao seu coração.

Sem dúvida, Marcos quer que esta palavra de Jesus ressoe com força nas comunidades cristãs que irão ler o seu relato. Conhece bem o fácil que é viver surdo à Palavra de Deus. Também hoje há cristãos que não se abrem à Boa Nova de Jesus nem falam a ninguém da sua fé. Comunidades surda-mudas que escutam pouco o Evangelho e o comunicam mal.

Tal vez um dos pecados mais graves dos cristãos de hoje seja esta surdes. Não paramos para escutar o Evangelho de Jesus. Não vivemos com o coração aberto para acolher as suas palavras. Por isso não sabemos escutar com paciência e compaixão a tantos que sofrem sem receber o carinho nem a atenção de ninguém.

Às vezes poderia dizer-se que a Igreja, nascida de Jesus para anunciar a Sua Boa Nova, vai fazendo o seu próprio caminho, esquecendo, com frequência, da vida concreta das preocupações, medos, trabalhos e esperanças das pessoas. Se não escutamos bem as chamadas de Jesus, não colocamos palavras de esperança na vida dos que sofrem.

Há algo paradoxal em alguns discursos da Igreja. Dizem-se grandes verdades, mas não tocam o coração das pessoas. Algo disto está a suceder nestes tempos de crise. A sociedade não está à espera de «doutrina religiosa» dos especialistas, mas escuta com atenção uma palavra clarividente, inspirada no Evangelho de Jesus quando é pronunciada por uma Igreja sensível ao sofrimento das vítimas, e que sabe sair instintivamente em defesa convidado todos a estar próximo de quem mais ajuda necesita para viver com dignidade.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

09-09-2018
23rd Sunday in Ordinary Time – B
Mark 7,31-37

TO HEAL DEAFNESS

The healing of a deaf-mute in the pagan region of Sidon is told by Mark with a clearly pedagogical intention. The man has a special sickness. He can neither hear nor talk. He lives closed in on himself, not communicating to anyone. He doesn’t know that Jesus is passing near him. It takes others to bring him to the Prophet.

What Jesus does is special also. He doesn’t lay hands on him as they’ve asked, but he takes him away and leads him to a place far from the people. There he works intensely, first on his ears and then on his tongue. He wants the sick man to feel his healing touch. Only a deep encounter with Jesus could heal him of a deafness that is so hard to remove.

It seems that all his efforts are for nothing. The deafness persists. Then Jesus turns to the Father, source of all salvation: looking up to heaven, he sighs and shouts a single word to the sick man: Epphetá, that is, «Be opened». This is the only word Jesus pronounces in the whole story. It’s not directed to the ears of the deaf man, but to his heart.

Undoubtedly Mark wants this word Jesus says to resound forcefully in the Christian communities that will read his story. He knows well how easy it is to go about deaf to God’s Word. Today too there are Christians who don’t open themselves up to the Good News of Jesus or speak to anyone about their faith. Deaf-mute communities who seldom listen to the Gospel and communicate it badly.

Maybe one of the most serious sins of Christians today is this deafness. We don’t stop to listen to Jesus’ Gospel. We don’t live with an open heart to welcome his words. That’s why we don’t know how to listen patiently and compassionately to so many who suffer, those who scarcely receive anyone’s kindness and attention.

Sometimes it’s been said that the Church, born of Jesus to announce his Good News, goes on her merry way, frequently forgetting the concrete life of people’s worries, fears, occupations, and hopes. If we don’t listen well to the calls from Jesus, we won’t put words of hope into the life of those who suffer.

There’s something paradoxical in some of the Church’s reasoning. We say great truths, but don’t touch people’s hearts. Something like this is happening in these times of crisis. Society isn’t waiting for the «religious doctrine» of experts, but does listen attentively to a lucid word inspired by Jesus’ Gospel, when it’s pronounced by a Church that is sensitive to victims who suffer, a Church that knows how to instinctively go out to their defense, inviting everyone to be near to those who most need help to live with dignity.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario