Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
ES - ¿QUÉ PODEMOS HACER?
EU - ZER EGIN DEZAKEGU?
CA - QUÈ HEM DE FER?
GL - QUE PODEMOS FACER?
IT - COSA POSSIAMO FARE?
PT - QUE PODEMOS FAZER?
EN - WHAT MUST WE DO?
HOMILIA – ES
16-12-2018
Domingo 3 Adviento
– C
Lucas 3,10-18
¿QUÉ
PODEMOS HACER?
La predicación del Bautista
sacudió la conciencia de muchos. Aquel profeta del desierto les estaba diciendo
en voz alta lo que ellos sentían en su corazón: era necesario cambiar, volver a
Dios, prepararse para acoger al Mesías. Algunos se acercaron a él con esta
pregunta: ¿Qué podemos hacer?
El Bautista tiene las ideas muy
claras. No les propone añadir a su vida nuevas prácticas religiosas. No les
pide que se queden en el desierto haciendo penitencia. No les habla de nuevos
preceptos. Al Mesías hay que acogerlo mirando atentamente a los necesitados.
No se pierde en teorías sublimes
ni en motivaciones profundas. De manera directa, en el más puro estilo
profético, lo resume todo en una fórmula genial: «El que tenga dos túnicas, que
las reparta con el que no tiene; y el que tenga comida que haga lo mismo». Y
nosotros, ¿qué podemos hacer para acoger a Cristo en medio de esta sociedad en
crisis?
Antes que nada, esforzarnos mucho
más en conocer lo que está pasando: la falta de información es la primera causa
de nuestra pasividad. Por otra parte, no tolerar la mentira o el encubrimiento
de la verdad. Tenemos que conocer, en toda su crudeza, el sufrimiento que se
está generando de manera injusta entre nosotros.
No basta vivir a golpes de
generosidad. Podemos dar pasos hacia una vida más sobria. Atrevernos a hacer la
experiencia de «empobrecernos» poco a poco, recortando nuestro actual nivel de
bienestar, para compartir con los más necesitados tantas cosas que tenemos y no
necesitamos para vivir.
Podemos estar especialmente
atentos a quienes han caído en situaciones graves de exclusión social:
desahuciados, privados de la debida atención sanitaria, sin ingresos ni recurso
social alguno… Hemos de salir instintivamente en defensa de los que se están
hundiendo en la impotencia y la falta de motivación para enfrentarse a su
futuro.
Desde las comunidades cristianas
podemos desarrollar iniciativas diversas para estar cerca de los casos más
sangrantes de desamparo social: conocimiento concreto de situaciones,
movilización de personas para no dejar solo a nadie, aportación de recursos
materiales, gestión de posibles ayudas…
Para muchos son tiempos
difíciles. A todos se nos va a ofrecer la oportunidad de humanizar nuestro
consumismo alocado, hacernos más sensibles al sufrimiento de las víctimas,
crecer en solidaridad práctica, contribuir a denunciar la falta de compasión en
la gestación de la crisis… Será nuestra manera de acoger con más verdad a Cristo
en nuestras vidas.
José Antonio Pagola
HOMILIA – EU
2018-12-16
Abendualdiko 3.
igandea – C
Lukas 3,10-18
ZER EGIN DEZAKEGU?
Jende
askoren kontzientzia astindu zuen Joan Bataiatzailearen predikuak. Basamortuko
profeta hura ozenki ari zitzaien esaten berek beren bihotzean sentitzen zutena:
aldatu beharra zuten, Jainkoagana itzuli beharra, Mesiasi harrera egiteko
prestatu beharra. Batzuek harengana jo zuten, galdezka: Zer egin dezakegu?
Ideiak
oso garbi ditu Bataiatzaileak. Ez die proposatzen beren bizitzari jarduera
erlijioso gehiago ezartzeko. Ez die eskatzen basamortuan gelditzeko ere,
penitentzia eginez. Ez die hitz egiten beste agindu batzuez ere. Mesiasi
harrera egin ahal izateko, premian direnei arretaz begiratu behar zaie.
Ez
zaio mihia trabatu Bataiatzaileari, ez teoria handiosetan, ez motibazio
sakonetan. Zuzenean, hizkera profetiko garbienean, formula aparta batean
laburbildu die guztia: «Bi tunika dituenak bana ditzala ez duenarekin, eta
janaririk duenak egin dezala gauza bera». Eta guk, zer egin dezakegu krisia
bizi duen gizarte honetan, Kristori harrera egiteko?
Beste
ezer baino lehen, zer gertatzen ari den ezagutzen saiatu: informaziorik eza da
gu pasibo egotearen arrazoia. Bestetik, ez jasan gezurra esan diezaguten edo
egia ezkuta diezaguten. Bere gordintasun osoan ezagutu behar dugu gure artean,
modu zuzengabean, sortzen ari den sufrimendua.
Ez da
aski aldizka eskuzabal agertzea. Egin dezakegu urratsik, bizitza modu
neurritsuagoan bizitzeko. Pixkana geure burua «pobreago bihurtzearen»
esperientzia egiten ausartzeko, gaur egungo geure ongizatearen maila murriztuz,
esku artean ditugun eta bizitzeko premiazko ez ditugun hainbat eta hainbat
gauza partekatuz.
Arreta
berezia eskaintzen ahal diegu, gizarteak baztertzearen ondorioz, egoera larrian
bizi direnei: etxe gabetzea, beharrezko osasun-arretarik eza, inolako
gizarte-sarrerarik eta baliabiderik eza… bizi dutenei, alegia. Senak eraginda
bezala jo beharko genuke geroari aurre egin ezinik eta motibazio-faltaz zuloan
murgiltzen ari direnen defentsan.
Kristau-elkarteetatik
askotariko ekimenak eragin eta garatu ditzakegu babes-gabezia sozial
izugarrienean direnen alde: egoera zehazki ezagutu, jendea mobilizatu inor ere
bakarrik ez uzteko, baliabide materialak bildu, posible den laguntza kudeatu…
Jende
askorentzat aldi latzak dira. Datozen urteetan aukera izango dugu guztiok geure
kontsumismo zoroa gizatar egiteko, biktimen sufrimenduaz sentiberago
bihurtzeko, solidaritate praktikoan haziz joateko, krisiaren kudeaketan ageri
den erruki-falta salatzeko… Hori izan dezakegu Kristori geure bizitzan harrera
egiazkoagoa egiteko modua.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA – CA
16-12-2018
Diumenge 3 d’Advent
– C
Lc 3,10-18
QUÈ HEM DE FER?
La
predicació del Baptista va sacsejar la consciència de molts. Aquell profeta del
desert els estava dient en veu alta el que ells sentien en el seu cor: calia
canviar, tornar a Déu, preparar-se per acollir el Messies. Alguns se li van
acostar per preguntar-li: Què hem de fer?
El
Baptista té les idees molt clares. No els proposa afegir a la seva vida noves
pràctiques religioses. No els demana que es quedin al desert fent penitència.
No els parla de nous preceptes. Al Messies cal acollir-lo mirant atentament als
necessitats.
No es
perd en teories sublims ni en motivacions profundes. De manera directa, en el
més pur estil profètic, ho resumeix tot en una fórmula genial: «Qui tingui dos
vestits, que en doni un al qui no en té, i qui tingui menjar, que també el
comparteixi». I osaltres, què hem de fer per acollir Crist enmig d’aquesta
societat en crisi?
Primer
de tot, esforçar-se molt més en conèixer el que està passant: la manca
d’informació és la primera causa de la nostra passivitat. D’altra banda, no
tolerar la mentida o l’encobriment de la veritat. Hem de conèixer, en tota la
seva cruesa, el sofriment que s’està generant de manera injusta entre
nosaltres.
No
n’hi ha prou de viure a cops de generositat. Podem fer passes cap a una vida
més sòbria. Atrevir-se a fer l’experiència «d’empobrir-se» a poc a poc,
retallant el nostre actual nivell de benestar, per compartir amb els més
necessitats tantes coses que tenim i no necessitem per viure.
Podem
estar especialment atents als que han caigut en situacions greus d’exclusió
social: desnonats, privats de la deguda atenció sanitària, sense ingressos ni
cap recurs social… Hem de sortir instintivament en defensa dels que s’estan
enfonsant en la impotència i la manca de motivació per enfrontar-se al seu
futur.
Des
de les comunitats cristianes podem desenvolupar iniciatives diverses per estar
a prop dels casos més sagnants de desemparament social: coneixement concret de
situacions, mobilització de persones per no deixar ningú sol, aportació de
recursos materials, gestió de possibles ajudes…
Per a
molts són temps difícils. A tots se’ns va oferir l’oportunitat d’humanitzar el
nostre consumisme esbojarrat, fer-nos més sensibles al sofriment de les
víctimes, créixer en solidaritat pràctica, contribuir a denunciar la manca de
compassió en la gestació de la crisi… Serà la nostra manera d’acollir amb més
veritat a Crist en les nostres vides.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA – GL
16-12-2018
Domingo 3 Advento –
C
Lucas 3,10-18
QUE PODEMOS FACER?
A
predicación do Bautista sacudiu a conciencia de moitos. Aquel profeta do
deserto estáballes dicindo en voz alta o que eles sentían no seu corazón: era
necesario cambiar, volver a Deus, prepararse para acoller ao Mesías. Algúns
achegáronse a el con esta pregunta: Que podemos facer?
O
Bautista ten as ideas moi claras. Non lles propón engadiren á súa vida novas
prácticas relixiosas. Non lles pide que fiquen no deserto facendo penitencia.
Non lles fala de novos preceptos. Ao Mesías hai que acollelo mirando
atentamente aos necesitados.
Non
se perde en teorías sublimes nin en motivacións profundas. De xeito directo, no
máis puro estilo profético, resúmeo todo nunha fórmula xenial: «O que teña dúas
túnicas, que as reparta con quen non ten; e o que teña comida que faga o
mesmo». E nós, que podemos facer para acollermos a Cristo no medio desta
sociedade en crise?
Primeiro
de nada, esforzarnos moito máis por coñecermos o que está pasando: a falta de
información é a primeira causa da nosa pasividade. Por outra banda, non
tolerarmos a mentira ou o encubrimento da verdade. Temos que coñecer, en toda a
súa crueza, o sufrimento que se está a xerar de xeito inxusto entre nós.
Non
chega con vivirmos a golpes de xenerosidade. Podemos dar pasos cara a unha vida
máis sobria. Atrevérmonos a facer a experiencia de «empobrecérmonos» aos
poucos, recortando o noso actual nivel de benestar, para compartirmos cos máis
necesitados tantas cousas que temos e non necesitamos para vivirmos.
Podemos
estar especialmente atentos aos que caeron en situacións graves de exclusión
social: desafiuzados, privados da debida atención sanitaria, sen ingresos nin
recurso social algún. Temos de saír instintivamente en defensa dos que se están
a afundir na impotencia e a falta de motivación para enfrontárense ao seu futuro.
Desde
as comunidades cristiás podemos desenvolver iniciativas diversas para estarmos
preto dos casos máis sangrantes de desamparo social: coñecemento concreto de
situacións, mobilización de persoas para non deixar só a ninguén, achega de
recursos materiais, xestión de posíbeis axudas.
Para
moitos son tempos difíciles. Váisenos ofrecer a todos a oportunidade de
humanizarmos o noso consumismo aloucado, facérmonos máis sensíbeis ao
sufrimento das vítimas, crecermos en solidariedade práctica, contribuírmos a
denunciar a falta de compaixón na xestación da crise. Será o noso xeito de
acoller con máis verdade a Cristo nas nosas vidas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA –IT
16-12-2018
Domenica 3 Avvento
– C
Luca 3,10-18
COSA POSSIAMO FARE?
La
predicazione del Battista scosse la coscienza di molti. Quel profeta del
deserto stava loro dicendo a voce alta quello che sentivano nel loro cuore: era
necessario cambiare, tornare a Dio, prepararsi per accogliere il Messia. Alcuni
si avvicinarono a lui con questa domanda: Cosa possiamo fare?
Il
Battista ha le idee molto chiare. Non propone loro di aggiungere alla loro vita
nuove pratiche religiose. Non chiede loro che rimangano nel deserto facendo
penitenza. Non parla loro di nuovi precetti. Il Messia bisogna accoglierlo
guardando attentamente ai bisognosi.
Non
si perde in teorie sublimi, né in motivazioni profonde. In maniera diretta, nel
più puro stile profetico, riassume tutto in una formula geniale: «Chi ha due
tuniche, ne dia a chi non ne ha, e chi ha da mangiare, faccia altrettanto». E
noi, che possiamo fare per accogliere Cristo nella nostra società in crisi?
Prima
di tutto, sforzandoci molto di più di conoscere quello che sta accadendo: la
mancanza d’informazione è la prima causa della nostra passività. E poi, non
tollerando la menzogna e l’occultamento della verità. Dobbiamo conoscere, in
tutta la sua crudezza, la sofferenza che si sta generando in maniera ingiusta
tra di noi.
Non
basta vivere a colpi di generosità. Possiamo fare passi verso una vita più
sobria. Osare fare l’esperienza di «impoverirci» poco a poco, diminuendo il
nostro attuale livello di benessere, per condividere con i più bisognosi tante
cose che abbiamo e di cui non abbiamo bisogno per vivere.
Possiamo
essere specialmente attenti a coloro che sono caduti in situazioni gravi di
esclusione sociale: sfrattati, privati della dovuta cura sanitaria, senza
introiti né risorse sociali alcune… Dobbiamo uscire istintivamente in difesa di
quelli che stanno affondando nell’impotenza e nella mancanza di motivazioni per
affrontare il loro futuro.
Dalle
comunità cristiane possiamo sviluppare iniziative diverse per essere vicini ai
casi più laceranti di abbandono sociale: conoscenza concreta di situazioni,
mobilitazione di persone per non lasciare solo nessuno, apporto di risorse
materiali, gestione di possibili aiuti…
La
crisi sarà lunga. Nei prossimi anni ci si offrirà l’opportunità di umanizzare
il nostro consumismo pazzo, di farsi più sensibili alla sofferenza delle vittime,
di crescere nella solidarietà pratica, di contribuire a denunciare la mancanza
di compassione nella gestione della crisi… Sarà la nostra maniera di accogliere
con più verità Cristo nelle nostre vite.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA – FR
16-12-2018
3 Avent – C
Luc 3,10-18
QUE POUVONS-NOUS FAIRE?
La
prédication de Jean-Baptiste a secoué la conscience de beaucoup. Ce prophète du
désert leur disait à haute voix ce qu’ils ressentaient dans leur coeur: qu’il
fallait changer, revenir vers Dieu, se préparer à accueillir le Messie.
Certains l’approchent en lui posant cette question: que pouvons-nous faire?
Jean-Baptiste
a des idées très claires. Il ne leur propose pas d’ajouter de nouvelles
pratiques religieuses à leur vie. Il ne leur demande pas de rester dans le
désert à faire pénitence. Il ne parle pas de nouveaux préceptes. Le Messie doit
être accueilli en regardant avec attention les nécessiteux.
Il ne
se perd pas dans des théories sublimes ou dans des motivations profondes.
Directement, dans le plus pur style prophétique, il résume tout dans cette
belle formule: «Celui qui a deux tuniques, qu’il les partage avec celui qui
n’en a pas; et quiconque a de la nourriture qu’il en fasse de même». Et nous,
que pouvons-nous faire pour accueillir le Christ au milieu de cette société en
crise?
Tout
d’abord, faire plus d’effort pour savoir ce qui se passe: le manque
d’information est la première cause de notre passivité. Ensuite, ne pas tolérer
le mensonge ou la dissimulation de la vérité. Nous devons connaître, dans toute
leur dureté, les souffrances injustement générées parmi nous.
Il ne
suffit pas de vivre à coups de générosité. Nous pouvons faire des pas vers une
vie plus sobre. Oser faire l’expérience de «nous appauvrir» petit à petit, en
réduisant notre niveau actuel de bien-être, pour partager avec les nécessiteux
tant de choses que nous possédons et dont nous n’avons pas besoin pour vivre.
Nous
pouvons être particulièrement attentifs à ceux qui sont tombés dans de graves
situations d’exclusion sociale: personnes expulsées, privées de soins de santé
adéquats, sans revenus ou sans aucune ressource sociale… Nous devons
instinctivement défendre ceux qui sombrent dans l’impuissance et dans le manque
de motivation pour faire face à leur avenir.
A
partir de nos communautés chrétiennes, nous pouvons développer diverses
initiatives pour être plus près des cas les plus saillants d’abandon social:
connaissance concrète des situations, mobilisation des gens pour ne laisser
personne seul, apport de ressources
matérielles, gestion d’aides éventuelles…
Pour
beaucoup, ce sont des temps difficiles. Chacun se verra offrir l’opportunité
d’humaniser notre consumérisme fou, de nous rendre plus sensibles à la
souffrance des victimes, de grandir dans la solidarité pratique, de contribuer
à dénoncer le manque de compassion dans la gestation de la crise… Ce sera notre
façon d’accueillir le Christ dans nos vies d’une manière plus vraie.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA – PT
16-12-2018
Domingo 3 Advento –
C
Lucas 3,10-18
QUE PODEMOS FAZER?
A
pregação do Batista abalou a consciência de muitos. Aquele profeta do deserto
estava a dizer-lhes em voz alta o que sentiam nos seus corações: era necessário
mudar, retornar a Deus, preparar-se para receber o Messias. Alguns
aproximaram-se dele com esta pergunta: o que podemos fazer?
O
Batista tem ideias muito claras. Ele não propõe adicionar às suas vidas, novas
práticas religiosas. Ele não pede que fiquem no deserto fazendo penitência. Ele
não fala de novos preceitos. O Messias deve ser acolhido, olhando para os
necessitados.
Não
se perde em teorias sublimes ou em motivações profundas. De forma direta, no
mais puro estilo profético, resume tudo numa fórmula genial: «Aquele que tem
duas túnicas, que as distribua com quem não tem; e quem tem comida que faça o
mesmo». E nós, o que podemos fazer para acolher Cristo no meio desta sociedade
em crise?
Antes
de tudo, esforçar-nos muito mais em conhecer o que está acontecendo: a falta de
informação é a primeira causa de nossa passividade. Por outro lado, não tolerar
a mentira ou o encobrimento da verdade. Temos que saber, com toda a sua dureza,
o sofrimento que está sendo injustamente gerado entre nós.
Não é
suficiente viver com golpes de generosidade. Podemos dar passos em direção a
uma vida mais sóbria. Atrever-nos a fazer pouco a pouco a experiência de «nos
empobrecermos», cortando o nosso atual nível de bem-estar, de compartilhar com
os necessitados tantas coisas que temos e não precisamos para viver.
Podemos
estar especialmente atentos àqueles que caíram em situações graves de exclusão
social: expulsos, privados de cuidados de saúde adequados, sem renda ou
qualquer recurso social… Devemos sair instintivamente em defesa daqueles que
estão afundando na impotência e na falta de motivação para enfrentar o seu
futuro.
A
partir das comunidades cristãs podemos desenvolver diversas iniciativas para
estar perto dos casos mais sangrantes de desamparo social: conhecimento
concreto de situações, mobilização de pessoas para não deixar ninguém sozinho,
contribuição de recursos materiais, gestão de possíveis ajudas…
Para
muitos, são tempos difíceis. A todos vai ser oferecida a oportunidade de
humanizar o nosso consumismo louco, em nos tornarmos mais sensíveis ao
sofrimento das vítimas, crescer na solidariedade prática, contribuir para
denunciar a falta de compaixão na gestão da crise… Será a nossa maneira de
receber mais verdade de Cristo em nossas vidas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA – EN
12-16-2018
3rd Sunday of Advent – C
Luke 3,10-18
WHAT MUST WE DO?
The Baptist’s preaching shook the consciences of many.
That prophet of the desert was telling them loud and clear what they felt in
their heart: it was necessary to change, to come back to God, to prepare
themselves to welcome the Messiah. Some approached him with this question: What
must we do?
The Baptist has very clear ideas. He doesn’t propose
that they add new religious practices to their life. He doesn’t ask them to
stay in the desert doing penance. He doesn’t talk to them about new rules. You
need to welcome the Messiah by looking attentively to those in need.
He doesn’t get caught up in sublime theories or in
deep motivations. Speaking directly, in the purest prophetic style, he
summarizes everything in one great formula: «Anyone who has two tunics must
share with the one who has none, and anyone with something to eat must do the
same». And us – what must we do to welcome Christ into the midst of this
society in crisis?
Before anything else, we must make a much greater
effort to know what’s going on: the lack of information is the first cause of
our passivity. In addition, we mustn’t tolerate lies or the cover-up of the
truth. We need to know, in its harsh reality, the suffering that is being
generated unjustly in our midst.
It’s not enough to bounce around being generous. We
can make tracks toward a more sober life. We must dare to experience «becoming
poor» little by little, cutting back on our current level of well-being, in
order to share with the most needy so many things that we have and don’t need
to live.
We can be especially attentive to those who have
fallen into grave situations of social exclusion: the evicted, those deprived of
needed sanitation, those without work or any social resources…. We need to
instinctively go out in defense of those who are drowning in powerlessness and
the lack of motivation to deal with their future.
In our Christian communities we can develop different
initiatives to be near to the most violent cases of social abandonment:
concrete knowledge of situations, mobilization of people so as to not leave
anyone on their own, sharing of material resources, development of possible
assistance.
For many these are difficult times. All of us are
being offered the opportunity to humanize our reckless consumerism, making
ourselves more sensitive to the suffering of victims, growing in practiced
solidarity, being a part of denouncing the lack of compassion as the crisis
grows. It will be our way of more truly welcoming Christ in our lives.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario