sábado, 22 de diciembre de 2018

12-25-2018 - Christmas – C

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

25-12-2018
Natividad del Señor – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Jn 1,1-8

ANTE EL MISTERIO DEL NIÑO

Los hombres terminamos por acostumbrarnos a casi todo. Con frecuencia, la costumbre y la rutina van vaciando de vida nuestra existencia. Decía Ch. Peguy que «hay algo peor que tener un alma perversa, y es tener un alma acostumbrada a casi todo». Por eso no nos puede extrañar demasiado que la celebración de la Navidad, envuelta en superficialidad y consumismo alocado, apenas diga ya nada nuevo ni gozoso a tantos hombres y mujeres de «alma acostumbrada».

Estamos acostumbrados a escuchar que «Dios ha nacido en un portal de Belén». Ya no nos sorprende ni conmueve un Dios que se ofrece como niño. Lo dice A. Saint-Exupéry en el prólogo de su delicioso Principito: «Todas las personas mayores han sido niños antes. Pero pocas lo recuerdan». Se nos olvida lo que es ser niños. Y se nos olvida que la primera mirada de Dios al acercarse al mundo ha sido una mirada de niño.

Pero esa es justamente la gran noticia de la Navidad. Dios es y sigue siendo Misterio. Pero ahora sabemos que no es un ser tenebroso, inquietante y temible, sino alguien que se nos ofrece cercano, indefenso, entrañable, desde la ternura y la transparencia de un niño.

Y este es el mensaje de la Navidad. Hay que salir al encuentro de ese Dios, hay que cambiar el corazón, hacernos niños, nacer de nuevo, recuperar la transparencia del corazón, abrirnos confiadamente a la gracia y el perdón.

A pesar de nuestra aterradora superficialidad, nuestros escepticismos y desencantos, y, sobre todo, nuestro inconfesable egoísmo y mezquindad de «adultos», siempre hay en nuestro corazón un rincón íntimo en el que todavía no hemos dejado de ser niños.

Atrevámonos siquiera una vez a mirarnos con sencillez y sin reservas. Hagamos un poco de silencio a nuestro alrededor. Apaguemos el televisor. Olvidemos nuestras prisas, nerviosismos, compras y compromisos.

Escuchemos dentro de nosotros ese «corazón de niño» que no se ha cerrado todavía a la posibilidad de una vida más sincera, bondadosa y confiada en Dios. Es posible que comencemos a ver nuestra vida de otra manera. «No se ve bien sino con el corazón. Lo esencial es invisible a los ojos» (A. Saint-Exupéry).

Y, sobre todo, es posible que escuchemos una llamada a renacer a una fe nueva. Una fe que no anquilosa sino que rejuvenece; que no nos encierra en nosotros mismos sino que nos abre; que no separa sino que une; que no recela sino confía; que no entristece sino ilumina; que no teme sino que ama.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-12-25
Jaunaren Jaiotza – C
Lukas 2,1-14 / Lukas 2,15-20 / Joan 1,1-8

HAURRAREN MISTERIOAREN AURREAN

Gizon-emakumeok edozertara ohitu ohi gara azkenean. Sarritan, ohiturak eta ohikeriak hustu egin ohi dute gure bizitzan bizia den guztia. Ch. Peguyk esana da: «bada galdua den arima bat baino okerrago den zerbait, eta edozertara jarria den arima da». Horregatik, ezin harritu gintezke gehiegi, entzuten badugu, hainbat jenderi ez diola sortzen ez ezer berririk, ez ezer gozorik, Eguberriak ospatzeak; «ohiturari emaniko arima duen» jendea baita.

Ohiturik gaude entzutera, «Jainkoa Betleemeko ganbela batean jaio dela». Ez gaitu harriarazten jada, ez hunkitzen, entzuteak Jainkoa haur bezala eskaini zaigula. A. Saint-Exupéryk dio bere Printze Txiki liburu ederrean: «Adin handiko jende guztia haur izana da garai batean. Baina gutxi gogoratzen da horrretaz». Ahaztu egiten zaigu zer den haur izatea. Eta ahaztu egin zaigu ezen Jainkoaren lehen begiratua, mundura hurbiltzean, haur baten begiratua izan dela.

Baina horixe da Eguberrietako albiste handia. Jainkoa misterio da eta misterio izaten jarraitzen du. Alabaina, orain badakigu ez dela izate ilun bat, larriarazten duen eta izugarria den bat, baizik eta hurbileko bezala eskaini zaigun norbait dela, babesgabe, bihozkoi, haur baten txeraz eta gardentasunaz dirdaitsu.

Eta hauxe da Eguberrietako mezua. Jainko horrekin topo egitera irten behar dugu, bihotza aldatu eta haur bihurtu beharra dugu, berriro jaio eta bihotzaren gardentasuna berreskuratu beharra, graziara eta barkazioari bihotza ireki beharra.

Geure izugarritako azalkeria eta guzti, geure eszeptizismoa nahiz uste galdua eta, batez ere, «jende helduaren» geure aitortu ezineko egoismoa eta zirtzilkeria eta guzti, badugu geure bihotzean barne-barneko txoko bat zeinetan ez baitiogu oraino haur izateari utzi.

Ausart gaitezen behin gutxienez geure buruari xume eta ezer gorde gabe begiratzera. Sor dezagun isiltasun-apur bat geure inguruan. Itzal dezagun telebista. Ahantz gaitezen geure presaz, urduritasunaz, erosi beharraz, konpromisoez.

Entzun dezagun geure baitan dugun «haur-bihotz» hori; oraino irekia dago biziera egiati, onbera eta Jainkoarekiko fidakor izateari. Gerta dakiguke geure bizia beste era batean ikusten hastea. «Ezin ikusi da ondo, bihotzaz baizik. Funtsezko gauza ikusezin da begientzat» (A. Exupéry).

Eta, batez ere, gerta dakiguke dei bat entzutea fede berri batera jaiotzera. Zurruntzen ez duen, baizik eta gaztearazten duen fede bat; geure baitan itxiarazten ez, baizik eta irekitzen gaituena; bereizi ez, baizik eta elkartzen gaituena; errezelorik ez, baizik eta konfiantza eragiten duena; tristatzen ez, baizik eta alaitzen duena; beldurrik ez, baizik eta maitasuna sortzen duena.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

25-12-2018
Nadal – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Jn 1,1-18

DAVANT EL MISTERI DE L’INFANT

Els homes acabem per acostumar-nos a gairebé tot. Sovint, el costum i la rutina van buidant de vida la nostra existència. Deia Ch. Peguy que «hi ha alguna cosa pitjor que tenir una ànima perversa, i és tenir una ànima acostumada a gairebé tot». Per això no ens pot estranyar massa que la celebració del Nadal, embolicada en superficialitat i consumisme esbojarrat, amb prou feines digui ja res de nou ni de joiós a tants homes i dones «d’ànima acostumada».

Estem acostumats a sentir que «Déu ha nascut en un portal de Betlem». Ja no ens sorprèn ni commou un Déu que s’ofereix com a infant. Ho diu A. de Saint-Exupéry en el pròleg del seu deliciós Petit Príncep: «Totes les persones grans han sigut nens abans. Però poques ho recorden». Se’ns oblida el que és ser nens. I se’ns oblida que la primera mirada de Déu a l’apropar-se al món ha sigut una mirada de nen.

Però aquesta és justament la gran notícia de Nadal. Déu és i segueix essent Misteri. Però ara sabem que no és un ésser tenebrós, inquietant i temible, sinó algú que se’ns ofereix proper, indefens, entranyable, des de la tendresa i la transparència d’un infant.

I aquest és el missatge de Nadal. Cal sortir a l’encontre d’aquest Déu, cal canviar el cor, fer-nos nens, néixer de nou, recuperar la transparència del cor, obrir-nos confiadament a la gràcia i el perdó.

Malgrat la nostra aterridora superficialitat, els nostres escepticismes i desencants, i, sobretot, el nostre inconfessable egoisme i mesquinesa d’«adults», sempre hi ha en el nostre cor un racó íntim en el qual encara no hem deixat de ser nens.

Atrevim-nos si més no un cop a mirar-nos amb senzillesa i sense reserves. Fem una mica de silenci al nostre voltant. Apaguem el televisor. Oblidem les nostres presses, nerviosismes, compres i compromisos.

Escoltem dins nostre aquest «cor de nen» que no s’ha tancat encara a la possibilitat d’una vida més sincera, bondadosa i confiada en Déu. És possible que comencem a veure la nostra vida d’una altra manera. «No es veu bé sinó amb el cor. L’essencial és invisible als ulls» (A. de Saint-Exupéry).

I, sobretot, és possible que escoltem una crida a renéixer a una fe nova. Una fe que no paralitza sinó que rejoveneix; que no ens tanca en nosaltres mateixos sinó que ens obre; que no separa sinó que uneix; que no recela sinó que confia; que no entristeix sinó que il·lumina; que no tem sinó que estima.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

25-12-2018
Natividade do Señor – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Xn 1,1-8

ANTE O MISTERIO DO NENO

Os homes terminamos por afacérmonos a case todo. Con frecuencia, o costume e a rutina van baleirando de vida a nosa existencia. Dicía Ch. Peguy que «hai algo peor do que ter unha alma perversa, e é ter unha alma afeita a case todo». Por iso non pode estrañarnos demasiado que a celebración do Nadal, envolvida en superficialidade e consumismo aloucado, apenas diga xa nada novo nin gozoso a tantos homes e mulleres de “alma afeita”.

Estamos afeitos a escoitarmos que «Deus naceu nun portal de Belén». Xa non nos sorprende nin conmove un Deus que se ofrece coma un picariño. Dío A. Saint-Exupéry no prólogo do seu delicioso O Principiño: «Todas as persoas maiores foron meniños antes. Pero poucas o recordan». Esquécesenos o que é termos sido nenos. E esquécesenos que a primeira mirada de Deus ao achegarse ao mundo foi unha mirada de neno.

Pero esa é xustamente a gran noticia do Nadal. Deus segue a ser Misterio. Pero agora sabemos que non é un ser tenebroso, inquietante e temíbel senón alguén que se nos ofrece próximo, indefenso, entrañábel, desde a tenrura e a transparencia dun neno.

E esta é a mensaxe do Nadal. Hai que saír ao encontro dese Deus, hai que cambiar o corazón, facérmonos meniños, nacer de novo, recuperar a transparencia do corazón, abrirnos confiadamente á graza e ao perdón.

Malia a nosa aterradora superficialidade, os nosos escepticismos e desencantos, e, sobre todo, o noso inconfesábel egoísmo e mesquindade de “adultos” sempre hai no noso corazón un recuncho íntimo no que aínda non deixamos de ser picariños.

Atrevámonos, sequera unha vez, a mirármonos con sinxeleza e sen reservas. Fagamos un pouco silencio ao noso ao redor. Apaguemos o televisor. Esquezamos as nosas présas, nerviosismos, compras e compromisos.

Escoitemos dentro de nós ese «corazón de neno» que non se pechou aínda á posibilidade dunha vida máis sincera, bondadosa e confiada en Deus. É posíbel que comecemos a ver a nosa vida doutro xeito. «Non se ve ben senón co corazón. O esencial é invisible aos ollos» (A. Saint-Exupéry).

E, sobre todo, é posíbel que escoitemos unha chamada a renacermos a unha fe nova. Unha fe que non anquilosa senón que rexuvenece; que non nos pecha nin encerra en nós mesmos senón que nos abre; que non separa senón que une; que non recea senón confía; que non entristece senón ilumina; que non teme senón que ama.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

25-12-2018
Natale del Signore – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Jn 1,1-8

DAVANTI AL MISTERO DEL BAMBINO

Noi uomini finiamo per abituarci quasi a tutto. Spesso l’uso e le routine vanno svuotando di vita la nostra esistenza. Diceva Ch. Péguy che «c’è qualcosa di peggiore che avere un’anima perversa, ed è avere un’anima abituata quasi a tutto». Per questo non ci può stupire troppo che la celebrazione del Natale, avvolta di superficialità e sciocco consumismo, non dica più nulla di nuovo né di gioioso a tanti uomini e donne dall’ «anima abituata».

Siamo abituati ad ascoltare che «Dio è nato in una grotta di Betlemme». Non ci sorprende più né ci commuove un Dio che si offre come bambino. Lo dice A. Saint-Exupéry nel prologo del suo delizioso Piccolo Principe: «tutte le persone anziane sono state prima bambini. Ma poche lo ricordano». Ci si dimentica quel che è essere bambini. E ci si dimentica che il primo sguardo di Dio nell’avvicinarsi al mondo è stato uno sguardo di bambino.

Ma questa è appunto la grande notizia del Natale. Dio è e continua ad essere Mistero. Ora sappiamo però che non è un essere tenebroso, inquietante e temibile, ma qualcuno che si offre a noi vicino, indifeso, amabile, dalla tenerezza e trasparenza di un bambino.

E questo è il messaggio del Natale. Bisogna uscire all’incontro di questo Dio, bisogna cambiare il cuore, farci bambini, nascere di nuovo, recuperare la trasparenza del cuore, aprirci fiduciosamente alla grazia e al perdono.

Nonostante la nostra terribile superficialità, i nostri scetticismi e disincanti, e, soprattutto, il nostro inconfessabile egoismo e la nostra meschinità di «adulti», c’è sempre nel nostro cuore un angolo intimo nel quale non abbiamo ancora cessato di essere bambini.

Abbiamo il coraggio almeno una volta di guardarci con semplicità e senza riserve. Facciamo un po’ di silenzio attorno a noi. Chiudiamo il televisore. Dimentichiamo le nostre frette, i nervosismi, gli acquisti e gli impegni.

Ascoltiamo dentro di noi questo «cuore di bambino» che non si è chiuso ancora alla possibilità di una vita più sincera, buona e fiduciosa in Dio. È possibile che cominciamo a vedere la nostra vita in un altro modo. «Non si vede bene se non con il cuore. L’essenziale è invisibile agli occhi» (A. Saint-Exupéry).

E, soprattutto, è possibile che ascoltiamo un appello a rinascere ad una fede nuova. Una fede che non anchilosa ma che ringiovanisce; che non ci chiude in noi stessi ma che ci apre; che non separa ma unisce; che non diffida, ma confida; che non rattrista ma illumina; che non teme ma ama.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

25-12-2018
Nativité du Seigneur – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Jn 1,1-8

FACE AU MYSTÈRE DE L’ENFANT

Nous, les hommes, nous finissons toujours par nous habituer à presque tout. Souvent, l’habitude et la routine vident notre existence, de vie. Ch. Péguy a dit «qu`il y a quelque chose de pire que d’avoir une âme perverse: c’est d’avoir une âme habituée à presque tout». C’est pourquoi nous ne pouvons pas être surpris que la célébration de Noël, enveloppée d’une superficialité et d’un consumérisme insensés, ne dise presque rien de nouveau ni de joyeux à tant d’hommes et de femmes à «l’âme habituée».

Nous sommes habitués à entendre que «Dieu est né dans une crèche à Bethléem». Nous ne sommes plus surpris ou émus par un Dieu qui s’offre comme un enfant. A. de Saint-Exupéry l’a bien dit dans le prologue de son délicieux Le Petit Prince: «Toutes les personnes âgées ont été des enfants auparavant. Mais peu s’en souviennent». Nous oublions ce que veut dire être des enfants. Et nous oublions que le premier regard de Dieu en s’approchant du monde a été un regard d’enfant.

Mais c’est justement celle-là la grande nouvelle de Noël. Dieu est et reste Mystère. Mais maintenant, nous savons que ce n’est pas un être ténébreux, troublant et redoutable, mais quelqu’un qui se présente à nous comme un être proche, vulnérable, attachant, tendre et transparent comme un enfant.

C’est-là le message de Noël. Il nous faut sortir à la rencontre de ce Dieu, il nous faut changer le coeur, devenir des enfants, renaître, retrouver la transparence du cœur, nous ouvrir avec confiance à la grâce et au pardon.

Malgré notre superficialité terrifiante, notre scepticisme et notre désenchantement et, surtout, notre égoïsme inavoué et notre mesquinerie d’«adultes», il existe toujours dans nos cœurs un coin intime dans lequel nous n’avons pas encore cessé d’être des enfants.

Osons, ne serait-ce qu’une fois, nous regarder avec simplicité et sans réserves. Faisons un peu de silence autour de nous. Éteignons le téléviseur. Oublions notre stress, notre nervosité, nos achats et nos engagements.

Écoutons dans notre intérieur ce «coeur d’enfant» qui ne s’est pas encore fermé à la possibilité d’une vie plus sincère, plus aimable et plus confiante en Dieu. Il se peut que nous commencions à percevoir notre vie différemment. «On ne voit bien qu’avec le coeur, l’essentiel est invisible pour les yeux» (A. Saint-Exupéry).

Et surtout, il se peut que nous entendions un appel à renaître à une foi nouvelle. Une foi qui ne stagne pas mais qui rajeunit; qui ne nous enferme pas en nous-mêmes mais nous ouvre; qui ne sépare pas mais unit; qui n’a pas peur mais qui fait confiance; qui n’attriste pas mais illumine; une foi qui n’a pas peur mais qui aime.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

25-12-2018
Natividade do Senhor – C
Lc 2,1-14 / Lc 2,15-20 / Jn 1,1-8

ANTE O MISTÉRIO DO MENINO

Os homens acabam por se habituar a quase tudo. Frequentemente, o hábito e a rotina vão esvaziando de vida a nossa existência. Dizia Ch. Peguy que «há algo pior do que ter uma alma perversa, é ter uma alma habituada a quase tudo». É por isso que não podemos nos surpreender que a celebração do Natal, envolta em superficialidade e consumismo louco, dificilmente diga algo novo ou alegre para tantos homens e mulheres de «alma acostumada».

Estamos acostumados a ouvir que «Deus nasceu num portal de Belém». Já não nos surpreende nem comove um Deus que se oferece como uma criança. A. Saint-Exupéry diz no prólogo de seu delicioso Principezinho: «Todas as pessoas crescidas foram crianças antes. Mas poucos se recordam». Esquecemos o que é ser criança. E esquecemos que o primeiro olhar de Deus ao se aproximar do mundo foi o olhar de uma criança.

Mas essa é precisamente a grande novidade do Natal. Deus é e continua sendo Mistério. Mas agora sabemos que não é um ser tenebroso, inquietante e temível, mas alguém que nos é próximo, indefeso, afetuoso, a partir da ternura e da transparência de uma criança.

E esta é a mensagem do Natal. Há que sair ao encontro desse Deus, devemos mudar o coração, tornar-nos crianças, nascer de novo, recuperar a transparência do coração, abrir-nos com confiança à graça e ao perdão.

Apesar da nossa terrível superficialidade, do nosso ceticismo e desencanto, e acima de tudo, o nosso inconfessável egoísmo e mesquinhez de «adulto», sempre há nos nossos corações um recanto íntimo onde ainda não deixamos de ser crianças.

Atrevamo-nos por uma vez a olhar-nos com simplicidade e sem reservas. Façamos um pouco de silêncio ao nosso redor. Apaguemos a televisão. Esqueçamos a nossa pressa, os nervosismos, as compras e os compromissos.

Escutemos dentro de nós esse «coração de criança» que ainda não se fechou à possibilidade de uma vida mais sincera, bondosa e confiante em Deus. É possível que começássemos a ver a nossa vida de outra forma. «Não se vê bem senão com o coração. O essencial é invisível aos olhos» (A. Saint-Exupéry).

E, acima de tudo, é possível que escutemos uma chamada para renascer para uma nova fé. Uma fé que não seja estagnada, mas rejuvenesça; que não nos encerre em nós mesmos, mas nos abra; que não separe mas una; que não tem medo, mas que confia; que não entristeça, mas que ilumine; que não tema mas que ame.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

12-25-2018
Christmas – C
Luke 2,1-14 / Luke 2,15-20 / John 1,1-8

IN FRONT OF THE MYSTERY OF THE CHILD

People end up getting used to almost anything. Frequently custom and routine go about emptying our existence of life. Ch. Peguy said that «there’s something worse than having a wicked soul, and that’s having a soul used to almost everything». That’s why it shouldn’t surprise us too much that the celebration of Christmas, wrapped up in superficiality and reckless consumerism, these days hardly says anything new or joyful to so many men and women of ‘accustomed souls’.

We’re accustomed to hear that «God has been born in a stable in Bethlehem». Nowadays a God who offers Self as a child doesn’t surprise us or move us. That’s what A. Saint-Exupery says in the prologue to his delicious The Little Prince: «Every old person was once a child. But few remember it». We forget what it means to be children. And we forget that God’s first glance on coming into the world had been the gaze of a child.

But that is exactly the great news of Christmas. God is and continues being Mystery. But now we know that God isn’t a being that’s dark, disturbing and fearful, but someone who offers us a Self that is close, defenseless, intimate, with the kindness and transparency of a child.

And this is the message of Christmas. We need to get out to meet that God, we need to change our heart, become children, be born again, recover transparency of heart, open ourselves trustingly to grace and forgiveness.

In spite of our terrifying superficiality, our skepticism and our disillusionment, and above all our shameful selfishness and stinginess as «adults», there’s always an intimate corner in our heart where we still haven’t stopped being children.

Let’s at least dare one time to see ourselves with simplicity and without reserve. Let’s make a little silence around us. Turn off the TV. Forget our rush, anxieties, shopping and appointments.

Let’s listen inside ourselves for that «heart of a child» that hasn’t yet been closed off to the possibility of seeing our life in another way. «You can’t see well except with the heart. What’s essential is invisible to the eyes» (A. Saint-Exupery).

And after all is said and done, it is possible to listen to a call to be born again to a new faith. A faith that isn’t paralyzed but is rejuvenated; that doesn’t close us in ourselves but opens us up; that doesn’t separate but unites; that isn’t suspicious but trusts; that doesn’t sadden but enlightens; that doesn’t fear but loves.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario