lunes, 28 de enero de 2019

02-03-2019 - 4nd Sunday in Ordinary Time – C

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

03-02-2019
4 Tiempo ordinario – C
Lc 4,21-30

PRIVADOS DE ESPÍRITU PROFÉTICO

Sabemos que la oposición a Jesús se fue gestando poco a poco: el recelo de los escribas, la irritación de los maestros de la ley y el rechazo de los dirigentes del templo fueron creciendo hasta acabar en su condena y ejecución en la cruz.

También lo sabe el evangelista Lucas. Pero, intencionadamente, forzando incluso su propio relato, habla del rechazo frontal a Jesús en la primera actuación pública que describe. Desde el principio han de tomar conciencia los lectores de que el rechazo es la primera reacción que encuentra Jesús entre los suyos al presentarse como Profeta.

Lo sucedido en Nazaret no es un hecho aislado. Algo que sucedió en el pasado. El rechazo a Jesús cuando se presenta como Profeta de los pobres, liberador de los oprimidos y perdonador de los pecadores, se puede ir produciendo entre los suyos a lo largo de los siglos.

A los seguidores de Jesús nos cuesta aceptar su dimensión profética. Olvidamos casi por completo algo que tiene gran importancia. Dios no se ha encarnado en un sacerdote, consagrado a cuidar la religión del Templo. Tampoco en un letrado ocupado en defender el orden establecido por la Ley. Se ha encarnado y revelado en un Profeta enviado por el Espíritu a anunciar a los pobres la Buena Noticia y a los oprimidos la liberación.

Olvidamos que la religión cristiana no es una religión más, nacida para proporcionar a los seguidores de Jesús las creencias, ritos y preceptos adecuados para vivir su relación con Dios. Es una religión profética, impulsada por el Profeta Jesús para promover un mundo más humano, orientado hacia su salvación definitiva en Dios.

Los cristianos tenemos el riesgo de descuidar una y otra vez la dimensión profética que nos ha de animar a los seguidores de Jesús. A pesar de grandes manifestaciones proféticas que se han ido dando en la historian cristiana, no deja de ser verdad lo que afirma el reconocido teólogo H. von Balthasar: A finales de siglo segundo «cae sobre el espíritu profético de la Iglesia una escarcha que no ha vuelto a quitarse del todo».

Hoy, de nuevo, preocupados por restaurar «lo religioso» frente a la secularización moderna, los cristianos corremos el peligro de caminar hacia el futuro privados de espíritu profético. Si es así, nos puede suceder lo que a los vecinos de Nazaret: Jesús se abrirá paso entre nosotros y «se alejará» para proseguir su camino. Nada le impedirá seguir su tarea liberadora. Otros, venidos de fuera, reconocerán su fuerza profética y acogerán su acción salvadora.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2019-02-03
Urteko 4. Igandea – C
Lukas 4,21-30

PROFETA ESPIRITURIK GABEKO JENDEA

Badakigu Jesusen kontrako aurkaritza, historikoki, pixkana joan zela gauzatzen: eskribauen errezeloa, lege-maisuen haserrea eta tenpluko buruzagien ukoa handituz joan ziren, Jesus kondenatu eta gurutzera eramateraino.

Badu horren berri Lukasek ere. Baina, nahita, bere kontakizuna behartuz bada ere, esaten du jendaurrean izan duen lehen jardueran berean jarri zaiola jendea Jesusi aurrez aurre. Hasieratik izan behar dute kontuan irakurleek ukoa izan dela Jesusek, Profeta bezala agertu denean, bereen aldetik jasan duen erreakzioa.

Nazareten gertatua ez da gertaera bakana. Ez da iraganean gertatu eta bukatu den zerbait ere. Jesusi hasieran berean, pobreen Profeta bezala, zapalduen askatzaile eta bekatuen barkatzaile bezala agertu denean, egin dioten ukoa errepikatuz joan daiteke mendetan barna.

Jesusen jarraitzaileoi zail gertatzen zaigu haren alderdi profetikoa onartzea. Kasik erabat ahaztu dugu bere garrantzia duen gauza bat. Jainkoa ez da haragitu apaiz batengan, Tenpluko erlijioa zaintzeko sagaratua den horrengan. Ezta lege-maisu batengan ere, legeak ezarria duen ordenua gordetzeari emana den horrengan. Baizik eta profeta batengan haragitu eta agertu da, pobreei Berri Ona eta zapalduei askapena hots egitera Espirituak bidali duen horrengan.

Ahaztu egiten gara kristau-erlijioa ez dela beste erlijio bat gehiago; ez dela, alegia, Jainkoarekiko beren harremanak bizitzeko Jesusen jarraitzaileei sinesgai, erritu eta agindu egokiak emango lizkiekeen erlijio bat. Ez, baizik eta erlijio profetikoa da, Jesus profetak eragindakoa, mundu gizatarrago bat eratzeko, hau da, bere behin betiko salbazioa Jainkoagan gauzatzeko norabidea duen mundu bat sustatzeko.

Kristauek arriskua dugu alderdi profetikoa, Jesusen jarraitzaileok arnastu beharko gintuzkeen hori, behin eta berriz alde batera uzteko. Kristau-historian barna gertatu diren agerpen profetikoak eta guzti, egia izaten jarraitzen du Urs von Balthasar teologo sonatuak esandako honek: Bigarren mendearen azken aldera «oraino erabat desagertu ez den intzigarra jaitsi zen Elizaren espiritu (profetikoaren) gainera».

Gaur, sekularizazio modernoaren aurrean, «erlijiosotasuna» berriro ezarri nahirik, kristauek arriskua dugu etorkizunerako bidea espiritu profetikorik gabe egin nahi izateko. Horrela gertatzen bada, Nazareteko jendearena gerta dakiguke: Jesus, gure mehatxuak gorabehera, gure artetik lasai pasa eta urrunduko da bere bideari jarraitzeko. Ezerk ez dio galaraziko bere eginkizun askatzaileari jarraitzea. Beste batzuek, kanpotik etorriek, antzemango diote haren indar profetikoari eta onartuko haren egintza salbatzailea.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

03-02-2019
Diumenge 4 durant l’any – C
Lc 4,21-30

PRIVATS D’ESPERIT PROFÈTIC

Sabem que l’oposició a Jesús es va anar gestant a poc a poc: el recel dels escribes, la irritació dels mestres de la Llei i el rebuig dels dirigents del temple van anar creixent fins a acabar en la seva condemna i execució a la creu.

També ho sap l’evangelista Lluc. Però, intencionadament, forçant fins i tot el seu propi relat, parla del rebuig frontal a Jesús en la primera actuació pública que descriu. Des del principi han de prendre consciència els lectors que el rebuig és la primera reacció que troba Jesús entre els seus en presentar-se com a Profeta.

El que ha passat a Natzaret no és un fet aïllat. Una cosa que va succeir en el passat. El rebuig a Jesús quan es presenta com a Profeta dels pobres, alliberador dels oprimits i perdonador dels pecadors, es pot anar produint entre els seus al llarg dels segles.

Als seguidors de Jesús ens costa d’acceptar la seva dimensió profètica. Oblidem gairebé del tot una cosa que té gran importància. Déu no s’ha encarnat en un sacerdot, consagrat a tenir cura de la religió del Temple. Tampoc en un lletrat ocupat en defensar l’ordre establert per la Llei. S’ha encarnat i revelat en un Profeta enviat per l’Esperit a anunciar als pobres la Bona Notícia i als oprimits l’alliberament.

Oblidem que la religió cristiana no és una religió més, nascuda per proporcionar als seguidors de Jesús les creences, ritus i preceptes adequats per viure la seva relació amb Déu. És una religió profètica, impulsada pel Profeta Jesús per promoure un món més humà, orientat cap a la seva salvació definitiva en Déu.

Els cristians tenim el risc de descuidar una i altra vegada la dimensió profètica que ens ha d’animar als seguidors de Jesús. Tot i les grans manifestacions profètiques que s’han donat en la història cristiana, no deixa de ser veritat el que afirma el reconegut teòleg Hans Urs von Balthasar: A finals del segle segon «cau sobre l’esperit profètic de l’Església un gebre que encara no s’ha tret del tot».

Avui, de nou, preocupats per restaurar «allò religiós» davant de la secularització moderna, els cristians correm el perill de caminar cap al futur privats d’esperit profètic. Si és així, ens pot passar com als veïns de Natzaret: Jesús s’obrirà pas entre nosaltres i «s’allunyarà» per prosseguir el seu camí. Res li impedirà seguir la seva tasca alliberadora. D’altres, vinguts de fora, reconeixeran la seva força profètica i acolliran la seva acció salvadora.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

03-02-2019
4 Tempo ordinario – C
Lc 4,21-30

PRIVADOS DE ESPÍRITO PROFÉTICO

Sabemos que a oposición a Xesús foise xestando aos poucos: o receo dos escribas, a irritación dos mestres da lei e o rexeitamento dos dirixentes do templo foron medrando ata acabar na súa condena e execución na cruz.

Tamén o sabe o evanxelista Lucas. Pero, intencionadamente, forzando incluso o seu propio relato, fala do rexeitamento frontal a Xesús na primeira actuación pública que describe. Desde o principio han tomar conciencia os lectores de que o rexeitamento é a primeira reacción que atopa Xesús entre os seus ao presentarse como Profeta.

O sucedido en Nazaret non é un feito illado. Algo que sucedeu no pasado. O rexeitamento a Xesús cando se presenta como Profeta dos pobres, liberador dos oprimidos e perdoador dos pecadores, pódese ir producindo entre os seus ao longo dos séculos.

Aos seguidores de Xesús cústanos aceptarmos a súa dimensión profética. Esquecemos case por completo algo que ten grande importancia. Deus non se encarnou nun sacerdote, consagrado a coidar a relixión do Templo. Tampouco nun letrado, ocupado en defender a orde establecida pola Lei. Encarnouse e revelouse nun Profeta enviado polo Espírito a anunciar aos pobres a Boa Noticia e aos oprimidos a liberación.

Esquecemos que a relixión cristiá non é unha relixión máis, nacida para proporcionar aos seguidores de Xesús as crenzas, ritos e preceptos adecuados para vivir a súa relación con Deus. É unha relixión profética, impulsada polo Profeta Xesús para promover un mundo máis humano, orientado cara á súa salvación definitiva en Deus.

Os cristiáns temos o risco de descoidarmos unha e outra vez a dimensión profética que nos ha animar aos seguidores de Xesús. Malia grandes manifestacións proféticas que se han ir dando na historian cristiá, non deixa de ser verdade o que afirma o recoñecido teólogo H. von Balthasar: A finais de século segundo «cae sobre o espírito profético da Igrexa unha xeada que non volveu a quitarse de todo».

Hoxe, de novo, preocupados por restaurar «o relixioso» fronte á secularización moderna, os cristiáns corremos o perigo de camiñarmos cara ao futuro privados de espírito profético. Se é así, pódenos suceder o que aos veciños de Nazaret: «Xesús abrirase paso entre nós e afastarase» para proseguir o seu camiño. Nada lle impedirá seguir a súa tarefa liberadora. Outros, vindos de fóra, recoñecerán a súa forza profética e acollerán a súa acción salvadora.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

03-02-2019
4 Tempo ordinario – C
Lc 4,21-30

PRIVI DI SPIRITO PROFETICO

Sappiamo che l’opposizione a Gesù si preparò a poco a poco: la diffidenza degli scribi, l’irritazione dei maestri della legge e il rifiuto dei dirigenti del tempio andarono crescendo fino ad arrivare alla condanna e all’esecuzione sulla croce.

Lo sa anche l’evangelista Luca. Ma, intenzionalmente, forzando anche il proprio racconto, parla del rifiuto frontale di Gesù nel primo intervento pubblico che descrive. Fin dall’inizio i lettori devono prendere coscienza che il rifiuto è la prima reazione che trova Gesù tra i suoi quando si presenta come Profeta.

Quel che accade a Nazareth non è un fatto isolato. Qualcosa accaduto nel passato. Il rifiuto di Gesù quando si presenta come Profeta dei poveri, liberatore degli oppressi e perdonatore dei peccatori, si può produrre tra i suoi lungo i secoli.

A noi seguaci di Gesù costa accettare la sua dimensione profetica. Dimentichiamo quasi completamente qualcosa che ha grande importanza. Dio non si è incarnato in un sacerdote, consacrato a curare la religione del tempio. Nemmeno in un magistrato occupato a difendere l’ordine stabilito dalla legge. Si è incarnato e rivelato in un Profeta inviato dallo Spirito ad annunciare ai poveri la Buona Notizia e agli oppressi la liberazione.

Dimentichiamo che la religione cristiana non è una religione in più, nata per dare ai seguaci di Gesù le credenze, i riti e i precetti adeguati per vivere la loro relazione con Dio. È una religione profetica, animata dal Profeta Gesù per promuovere un mondo più umano, orientato verso la sua salvezza definitiva in Dio.

Noi cristiani corriamo il rischio di trascurare spesso la dimensione profetica che deve animare i seguaci di Gesù. Nonostante le grandi manifestazioni profetiche che ci sono state nella storia cristiana, non cessa di essere vero quello che afferma il noto teologo H. von Balthasar: alla fine del secolo secondo «scende sullo spirito profetico della Chiesa una brina che non è più scomparsa del tutto».

Oggi, di nuovo, preoccupati di restaurare «il religioso» di fronte alla secolarizzazione moderna, noi cristiani corriamo il pericolo di camminare verso il futuro privi di spirito profetico. Se è così, ci può accadere come agli abitanti di Nazareth: Gesù passerà in mezzo a noi e «si allontanerà», per proseguire il suo cammino. Niente gli impedirà di proseguire il suo compito di liberazione. Altri, venuti da fuori, riconosceranno la sua forza profetica e accoglieranno la sua azione salvatrice.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

03-02-2019
Dimanche 4 Temps ordinaire – C
Lc 4,21-30

PRIVÉS D’ESPRIT PROPHÉTIQUE

Nous savons que l’opposition à Jésus s’est développée progressivement: la méfiance des scribes, l’irritation des maîtres de la loi et le rejet des chefs du temple sont allés en augmentant jusqu’à ce qu’ils finissent par sa condamnation et son exécution sur la croix.

L’évangéliste Luc le sait aussi. Mais, intentionnellement, en forçant même son propre récit, il parle du rejet frontal de Jésus dans la première action publique qu’il décrit. Dès le début, les lecteurs doivent prendre conscience que le rejet est la première réaction que Jésus rencontre parmi les siens lorsqu’il se présente comme Prophète.

Ce qui s’est passé à Nazareth n’est pas un événement isolé. Quelque chose qui est arrivé dans le passé. Le rejet de Jésus quand il se présente comme Prophète des pauvres, libérateur des opprimés et pardonnant aux pécheurs, peut se produire chez ou les siens à travers les siècles.

Il est difficile pour nous, disciples de Jésus, d’accepter sa dimension prophétique. Nous oublions presque complètement quelque chose qui a une grande importance. Dieu ne s’est pas incarné dans un prêtre, consacré à prendre soin de la religion du Temple. Ni dans un scribe occupé à défendre l’ordre établi par la Loi. Il s’est incarné et révélé dans un Prophète envoyé par l’Esprit pour proclamer la Bonne Nouvelle aux pauvres et la libération aux opprimés.

Nous oublions que la religion chrétienne n’est pas simplement une religion de plus, née pour fournir aux disciples de Jésus les croyances, les rites et les préceptes nécessaires pour vivre leur relation avec Dieu. C’est une religion prophétique, impulsée par le Prophète Jésus pour promouvoir un monde plus humain, orienté vers son salut définitif en Dieu.

Nous chrétiens, nous risquons de négliger encore et encore la dimension prophétique qui doit animer les disciples de Jésus. En dépit des grandes manifestations prophétiques qui ont eu lieu dans l’histoire chrétienne, ce qui est affirmé par le célèbre théologien H. Von Balthasar reste toujours vrai: «À la fin du deuxième siècle, il est tombé sur l’esprit prophétique de l’Eglise une couche de givre qu’on n’a pas encore complètement enlevé».

Aujourd’hui encore, soucieux de restaurer «le religieux» face à la sécularisation moderne, nous, chrétiens, nous risquons de marcher vers l’avenir privés d’esprit prophétique. S’il en est ainsi, il peut nous arriver la même chose qu’aux habitants de Nazareth: Jésus s’ouvrira un chemin au milieu de nous et «s’éloignera» pour continuer sa route. Rien ne l’empêchera de poursuivre sa mission libératrice. D’autres, venant de l’extérieur, reconnaîtront sa force prophétique et accueilleront son action salvatrice.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

03-02-2019
4 Tempo ordinário – C
Lc 4,21-30

PRIVADOS DE ESPÍRITO PROFÉTICO

Sabemos que a oposição a Jesus foi crescendo lentamente: o receio dos escribas, a irritação dos mestres da lei e a rejeição dos líderes do templo foram crescendo acabando na Sua condenação e execução na cruz.

Também o sabe o evangelista Lucas. Mas, intencionalmente, forçando inclusive o seu próprio relato, fala da rejeição frontal a Jesus na sua primeira actuação pública que ele descreve. Desde o início, os leitores devem estar cientes de que a rejeição é a primeira reação que Jesus encontra entre os seus quando se apresenta como um profeta.

O que aconteceu em Nazaré não é um evento isolado. Algo que aconteceu no passado. A rejeição de Jesus quando ele aparece como o Profeta dos pobres, libertador dos oprimidos e quem perdoa os pecadores, pode-se ir produzindo entre o seu povo ao longo dos séculos.

É difícil para os seguidores de Jesus aceitar sua dimensão profética. Quase nos esquecemos completamente de algo que tem grande importância. Deus não se encarnou num sacerdote, consagrado para cuidar da religião do Templo. Nem num letrado ocupado em defender a ordem estabelecida pela lei. Encarnou e revelou-se num profeta enviado pelo Espírito para anunciar aos pobres a Boa Nova a libertação aos oprimidos.

Esquecemos que a religião cristã não é mais uma religião, nascida para proporcionar aos seguidores de Jesus as crenças, ritos e preceitos adequados para viver a sua relação com Deus. É uma religião profética, impulsionada pelo Profeta Jesus para promover um mundo mais humano, orientado para a sua salvação definitiva em Deus.

Os cristãos correm o risco de descuidar uma e outra vez a dimensão profética que nos animará como seguidores de Jesus. Apesar de grandes manifestações proféticas que se verificaram na história cristã, não deixa de ser verdade o que afirma o renomado teólogo diz H. von Balthasar: Um final do segundo século «cai sobre o espírito profético da Igreja uma geada não desapareceu completamente».

Hoje, mais uma vez, preocupados em restaurar «o religioso» frente à secularização moderna, nós, cristãos, corremos o risco de caminhar rumo ao futuro, privado de espírito profético. Se é assim, pode suceder-nos como aos vizinhos de Nazaré: Jesus fará o seu caminho entre nós e «se afastará» para continuar seu caminho. Nada o impedirá de continuar a sua tarefa libertadora. Outros, vindos de fora, reconhecerão a sua força profética e receberão a sua ação salvadora.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

02-03-2019
4th Sunday in Ordinary Time – C
Luke 4,21-30

DEPRIVED OF PROPHETIC SPIRIT

We know that opposition to Jesus developed little by little: the jealousy of the Scribes, the irritation of the Teachers of the law and the rejection of the leaders of the Temple were growing until they end up in his condemnation and execution on the cross.

The Gospel-writer Luke also knew this. But intentionally, even compelling his own story, he talks about the rejection Jesus faced head-on in his first public action that Luke’s describing. Right from the beginning his readers had to be conscious that rejection is the first reaction that Jesus encounters among his own people when he presents himself as Prophet.

What happened in Nazareth isn’t an isolated fact, something in the past. The rejection of Jesus when he’s presented as Prophet of the poor, liberator of the oppressed and forgiver of sinners, can go on happening among his own people throughout the centuries.

It’s hard for us followers of Jesus to accept his prophetic dimension. We almost completely forget something that’s of such great importance. God wasn’t incarnated in a priest, consecrated to take care of religion in the Temple. Nor was God incarnated in a learned person busy about defending the order established by the Law. God was incarnated and revealed in a Prophet sent by the Spirit to announce Good News to the poor and liberation to the oppressed.

We forget that Christian religion isn’t just one more religion, born to supply Jesus’ followers with beliefs, rites and precepts adequate to live out their relationship with God. It’s a prophetic religion, driven by the Prophet Jesus in order to promote a more human world, oriented toward its definitive salvation in God.

We Christians run the risk of neglecting over and over again the prophetic dimension that must enliven Jesus’ followers. In spite of the great prophetic manifestations that have occurred throughout Christian history, it doesn’t stop being true what the well-known theologian H. von Balthasar affirms: By the end of the second century «there fell over the prophetic spirit of the Church a frost that hasn’t yet been completely melted».

Today, once again worried about restoring «religious things» in the face of modern secularization, we Christians face the danger of walking toward the future deprived of prophetic spirit. If that’s so, it could happen to us what happened to the neighbors of Nazareth: Jesus will pass through our midst and «walk away» to continue his journey. Nothing will keep him from continuing on with his liberating task. Others somewhere else will recognize his prophetic power and welcome his saving action.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario