Páginas

martes, 12 de febrero de 2019

02-17-2019 - 6nd Sunday in Ordinary Time – C

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


FR - BONHEUR
EN - HAPPINESS

HOMILIA - ES

17-02-2019
6 Tiempo ordinario – C
Lc 6,17.20-26

FELICIDAD

Uno puede leer y escuchar cada vez con más frecuencia noticias optimistas sobre la superación de la crisis y la recuperación progresiva de la economía.

Se nos dice que estamos asistiendo ya a un crecimiento económico, pero ¿crecimiento de qué? ¿crecimiento para quién? Apenas se nos informa de toda la verdad de lo que está sucediendo.

La recuperación económica que está en marcha va consolidando e, incluso, perpetuando la llamada «sociedad dual». Un abismo cada vez mayor se está abriendo entre los que van a poder mejorar su nivel de vida cada vez con más seguridad y los que van a quedar descolgados, sin trabajo ni futuro en esta vasta operación económica.

De hecho, está creciendo al mismo tiempo el consumo ostentoso y provocativo de los cada vez más ricos y la miseria e inseguridad de los cada vez más pobres.

La parábola del hombre rico «que se vestía de púrpura y de lino y banqueteaba espléndidamente cada día» y del pobre Lázaro que buscaba, sin conseguirlo, saciar su estómago de lo que tiraban de la mesa del rico, es una cruda realidad en la sociedad dual.

Entre nosotros existen esos «mecanismos económicos, financieros y sociales» denunciados por Juan Pablo II, «los cuales, aunque manejados por la voluntad de los hombres, funcionaban de modo casi automático, haciendo más rígidas las situaciones de riqueza de los unos y de pobreza de los otros».

Una vez más estamos consolidando una sociedad profundamente desigual e injusta. En esa encíclica tan lúcida y evangélica que es la Sollicitudo rei socialis, tan poco escuchada, incluso por los que lo vitorean constantemente, Juan Pablo II descubre en la raíz de esta situación algo que solo tiene un nombre: pecado.

Podemos dar toda clase de explicaciones técnicas, pero cuando el resultado que se constata es el enriquecimiento siempre mayor de los ya ricos y el hundimiento de los más pobres, ahí se está consolidando la insolidaridad y la injusticia.

En sus bienaventuranzas, Jesús advierte que un día se invertirá la suerte de los ricos y de los pobres. Es fácil que también hoy sean bastantes los que, siguiendo a Nietzsche, piensen que esta actitud de Jesús es fruto del resentimiento y la impotencia de quien, no pudiendo lograr más justicia, pide la venganza de Dios.

Sin embargo, el mensaje de Jesús no nace de la impotencia de un hombre derrotado y resentido, sino de su visión intensa de la justicia de Dios que no puede permitir el triunfo final de la injusticia.

Han pasado veinte siglos, pero la palabra de Jesús sigue siendo decisiva para los ricos y para los pobres. Palabra de denuncia para unos y de promesa para otros, sigue viva y nos interpela a todos.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2019-02-17
Urteko 6. igandea – C
Lukas 6,17.20-26

ZORIONTASUNA

Gero eta sarriago irakurtzen eta entzuten ahal dituzu albiste baikorrak krisialdia gainditzeaz eta ekonomiaren berreskuratze hazkorraz.

Esaten digute, hazkunde ekonomikoa ari garela jada bizitzen, baina zeren hazkundea?, hazkundea norentzat? Apenas adierazten diguten egia osoa gertatzen ari denaz.

Abian den berreskuratze ekonomikoa, sendotuz doa eta, are gehiago, betikotuz «gizarte bikoitz» deitu ohi dena. Leize gero eta handiago bat ari da gauzatzen beren bizi-maila segurtasun handiagoaz hobetuko dutenen eta, eragiketa ekonomiko zabal honetan lanik gabe eta etorkizunik gabe, zintzilik geldituko direnen artean.

Izatez, haziz doaz, aldi berean, gero eta aberatsago direnen kontsumo arranditsu eta probokatzailea eta gero eta pobreago direnen miseria eta segurtasun-falta.

«Purpuraz eta lihoz jantzi ohi zen eta egunero otordu oparoak egiten zituen» gizon aberatsaren eta, ezin lortu bazuen ere, aberatsaren mahaitik lurrera botatzen zutenez bere urdaila nola beteko egon ohi zen Lazaro pobrearen parabola errealitate gordina da gizarte bikoitz honetan.

Gure artean hor dira Paulo II.a aita santuak salatu zituen «mekanismo ekonomiko, finantzazko eta sozialak; «horiek, gizon-emakumeen gogoak erabiliak izan arren, era kasik automatikoak funtzionatzen zuten, zurrunago bihurtuz batzuen aberastasun-egoerak eta besteen pobretasunarenak».

Beste behin, sendoagotzen ari gara gizarte sakonki desberdin bat eta zuzengabe bat. «Sollicitudo rei socialis» izeneko entziklika biziki argi eta ebanjeliko horretan, hain gutxi entzuna den horretan, etengabe goraipatzen dutenek berek ere, Joan Paulo II.ak, egoeraren sustraian, izen bakarra duen zerbait ikusi du: bekatua.

Ematen ahal ditugu mila motatako argibideak; baina hau da ageri den emaitza: jada aberats direnen aberastasun gero eta handiagoa eta pobreen hondamendia; horrenbestez, esana dago dena: solidaritate-falta eta zuzengabekeria indartzea da emaitza.

Bere zoriontasunetan, Jesusek ohartarazi digu ezen egun batean aberatsen eta pobreen egoera alderantzizkoa izango dela. Gerta daiteke, gaur ere zenbait jendek, Nietzscheri jarraituz, pentsatzea, Jesusen jarrera hau erresuminaren eta ezinaren fruitu dela, zuzentasun handiagorik ezin lorturik, Jainkoaren mendekura jotzen duen batena.

Alabaina, Jesusen mezua ez dator garaitua izan den eta erresuminez diharduen baten ezintasunetik, baizik eta Jainkoaren zuzentasunaz izan duen ikuskari bizi batetik, garbi ikusi baitu Jesusek Jainkoak ezin onartu duela azken hitza zuzengabekeriak izatea.

Joanak dira hogei mende, baina Jesusen hitzak erabakitzaile izaten jarraitzen du aberatsentzat eta pobreentzat. Salaketa-hitz batzuentzat eta promes-hitz besteentzat: bizirik jarraitzen du eta guztiok interpelatzen gaitu.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

17-02-2019
Diumenge 6 durant l’any – C
Lc 6,17.20-26

FELICITAT

Hom pot llegir i escoltar cada vegada amb més freqüència notícies optimistes sobre la superació de la crisi i la recuperació progressiva de l’economia.

Se’ns diu que assistim ja a un creixement econòmic, però ¿creixement de què? ¿Creixement per a qui? Tot just se’ns informa de tota la veritat del que està succeint.

La recuperació econòmica que està en marxa va consolidant i, fins i tot, perpetuant l’anomenada «societat dual». Un abisme cada vegada més gran s’està obrint entre els que podran millorar el seu nivell de vida cada vegada amb més seguretat i els que quedaran despenjats, sense treball ni futur en aquesta vasta operació econòmica.

De fet, està creixent al mateix temps el consum ostentós i provocatiu dels cada vegada més rics i la misèria i inseguretat dels cada vegada més pobres.

La paràbola de l’home ric «que anava vestit de porpra i de lli i feia banquets esplèndids cada dia» i del pobre Llàtzer que cercava, sense aconseguir-ho, de saciar el seu estómac amb el que llençaven de la taula del ric, és una crua realitat en la societat dual.

Entre nosaltres hi ha aquests «mecanismes econòmics, financers i socials» denunciats per Joan Pau II, «els quals, encara que manejats per la voluntat dels homes, funcionen de manera gairebé automàtica, fent més rígides les situacions de riquesa dels uns i de pobresa dels altres».

Un cop més estem consolidant una societat profundament desigual i injusta. En aquesta encíclica tan lúcida i evangèlica que és la Sollicitudo rei socialis, tan poc escoltada, fins i tot pels que el victoregen constantment, Joan Pau II descobreix en l’arrel d’aquesta situació alguna cosa que només té un nom: pecat.

Podem donar tota mena d’explicacions tècniques, però quan el resultat que es constata és l’enriquiment sempre més gran dels ja rics i l’enfonsament dels més pobres, aquí s’està consolidant la insolidaritat i la injustícia.

En les seves benaurances, Jesús adverteix que un dia s’invertirà la sort dels rics i dels pobres. És fàcil que també avui siguin bastants els qui, seguint Nietzsche, pensin que aquesta actitud de Jesús és fruit del ressentiment i la impotència de qui, no podent aconseguir més justícia, demana la venjança de Déu.

No obstant això, el missatge de Jesús no neix de la impotència d’un home derrotat i ressentit, sinó de la seva visió intensa de la justícia de Déu que no pot permetre el triomf final de la injustícia.

Han passat vint segles, però la paraula de Jesús segueix sent decisiva per als rics i per als pobres. Paraula de denúncia per uns i de promesa per a d’altres, continua viva i ens interpel·la a tots.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

17-02-2019
6 Tempo ordinario – C
Lc 6,17.20-26

FELICIDADE

Un pode ler e escoitar cada vez con máis frecuencia noticias optimistas sobre a superación da crise e a recuperación progresiva da economía.

Dísenos que estamos asistindo xa a un crecemento económico, pero un crecemento de que? Crecemento para quen? Apenas só se nos informa de toda a verdade do que está a suceder.

A recuperación económica que está en marcha vai consolidando e, ata, perpetuando a chamada «sociedade dual». Un abismo cada vez maior estase a abrir entre os que van poder mellorar o seu nivel de vida cada vez con máis seguridade e os que van ficar descolgados, sen traballo nin futuro nesta vasta operación económica.

De feito, están medrando ao mesmo tempo o consumo ostentoso e provocativo dos cada vez máis ricos e a miseria e inseguridade dos cada vez máis pobres.

A parábola do home rico «que se vestía de púrpura e de liño e banqueteaba esplendidamente cada día» e o pobre Lázaro que buscaba, sen conseguilo, saciar o seu estómago do que ían tirando da mesa do rico, que é unha crúa realidade na sociedade dual.

Entre nós existen eses «mecanismos económicos, financeiros e sociais» denunciados por Xoán Paulo II, «os cales, aínda que manexados pola vontade dos homes, funcionaban de modo case automático, facendo máis ríxidas as situacións de riqueza duns e da pobreza dos outros».

Unha vez máis estamos consolidando unha sociedade profundamente desigual e inxusta. Nesa encíclica tan lúcida e evanxélica que é a Sollicitudo rei socialis, tan pouco escoitada, ata polos que o vitorean constantemente, Xoán Paulo II descobre na raíz desta situación algo que só ten un nome: pecado.

Podemos dar toda clase de explicacións técnicas, pero cando o resultado que se constata é o enriquecemento sempre maior dos xa ricos e o afundimento dos máis pobres, aí estase a consolidar a insolidariedade e a inxustiza.

Nas súas benaventuranzas, Xesús advirte que un día mudará a sorte dos ricos e dos pobres. É fácil que tamén hoxe sexan bastantes os que, seguindo a Nietzsche, pensen que esta actitude de Xesús é froito do resentimento e a impotencia de quen, non podendo lograr máis xustiza, pide a vinganza de Deus.

Con todo, a mensaxe de Xesús non nace da impotencia dun home derrotado e resentido, senón da súa visión intensa da xustiza de Deus que non pode permitir o triunfo final da inxustiza.

Pasaron vinte séculos, pero a palabra de Xesús segue sendo decisiva para os ricos e para os pobres. Palabra de denuncia para uns e de promesa para outros, que segue viva e interpélanos a todos.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

17-02-2019
6 Tempo ordinario – C
Lc 6,17.20-26

FELICITÀ

Si possono leggere e ascoltare sempre più frequentemente notizie ottimiste sul superamento de la crisi e il progressivo recupero dell’economia.

Ci si dice che stiamo già assistendo a una crescita economica, ma crescita di che? Crescita per chi? Siamo appena informati di tutta la verità di quel che sta accadendo.

Il recupero economico che sta avvenendo va consolidando e anche perpetuando la cosiddetta «società duale». Un abisso sempre maggiore si sta aprendo tra quelli che possono migliorare il loro livello di vita con sempre maggiore sicurezza e quelli che rimangono staccati, senza lavoro né futuro in questa vasta operazione economica.

Di fatto, sta crescendo nello stesso tempo il consumo pomposo e provocante di quelli che sono sempre più ricchi e la miseria e l’insicurezza di quelli che sono sempre più poveri.

La parabola dell’uomo ricco «che si vestiva di porpora e lino e banchettava splendidamente ogni giorno» e del povero Lazzaro che cercava, senza riuscirci, di saziare il suo stomaco di quello che cadeva dalla mensa del ricco, è una cruda realtà nella società duale.

Tra noi esistono quei «meccanismi economici, finanziari e sociali» denunciati da Giovanni Paolo II, «i quali, anche se maneggiati dalla volontà degli uomini, funzionavano in modo quasi automatico, facendo più rigide le situazioni di ricchezza degli uni e di povertà degli altri».

Stiamo sempre più consolidando una società profondamente diseguale e ingiusta. In quell’enciclica così lucida ed evangelica che è la Sollicitudo rei socialis, così poco ascoltata anche da quelli che lo acclamano costantemente, Giovanni Paolo II scopre alla radice di questa situazione qualcosa che ha solo un nome: peccato.

Possiamo dare ogni sorta di spiegazioni tecniche, ma quando il risultato che si constata è l’arricchimento sempre maggiore dei già ricchi e l’affondamento dei più poveri, lì si sta consolidando la non solidarietà e l’ingiustizia.

Nelle sue beatitudini, Gesù avverte che un giorno si invertirà la sorte dei ricchi e dei poveri. È facile che anche oggi siano abbastanza quelli che, seguendo Nietzsche, pensano che questo atteggiamento di Gesù è frutto del risentimento e dell’impotenza di chi, non potendo ottenere più giustizia, chiede la vendetta di Dio.

Il messaggio di Gesù, però, non nasce dall’impotenza di un uomo sconfitto e risentito, ma dalla sua intensa visione della giustizia di Dio che non può permettere il trionfo finale dell’ingiustizia.

Sono passati venti secoli, ma la parola di Gesù continua a essere decisiva per i ricchi e per i poveri. Parola di denuncia per gli uni e di promessa per gli altri, continua viva e ci interpella tutti.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

17-02-2019
Dimanche 6 Temps ordinaire – C
Lc 6,17.20-26

BONHEUR

On peut lire et entendre de plus en plus fréquemment des nouvelles optimistes sur la résolution de la crise et sur la reprise progressive de l’économie.

On nous dit que nous assistons déjà à une croissance économique; mais croissance de quoi? Croissance pour qui? Nous sommes à peine informés sur toute la vérité de ce qui arrive.

La reprise économique en cours est en train de consolider, voire perpétuer, ce qu’on appelle la «société duale». Un fossé de plus en plus profond s’ouvre entre ceux qui vont pouvoir améliorer leur niveau de vie avec de plus en plus de sécurité et ceux qui vont être laissés pour compte, sans travail ni avenir dans cette vaste opération économique.

En fait, la consommation ostentatoire et provocatrice des plus riches et la misère et l’insécurité des plus démunis, augmentent simultanément.

La parabole du riche «vêtu de pourpre et de lin qui se festoyait magnifiquement tous les jours» et du pauvre Lazare, qui cherchait sans succès à se rassasier de ce qui tombait de la table du riche, est une dure réalité dans notre société duale.

Il y a parmi nous, une série de «mécanismes économiques, financiers et sociaux» dénoncés par Jean-Paul II, «qui, bien que maniés par la volonté des hommes, fonctionnaient presque automatiquement, rendant plus rigides les situations de richesse des uns et de pauvreté des autres».

Une fois de plus, nous sommes en train de consolider une société profondément inégalitaire et injuste. Dans cette encyclique éclairée et évangélique qu’est Sollicitudo rei socialis, si peu écoutée, même par ceux qui font constamment l’éloge de son auteur, Jean-Paul II découvre à la racine de cette situation ce qui n’a qu’un seul nom: le péché.

Nous pouvons donner toute sorte d’explications techniques, mais lorsque le résultat constaté est l’enrichissement toujours plus grand des plus riches et la chute des plus pauvres, c’est le manque de solidarité et de justice qui est en train de s’y consolider.

Dans ses Béatitudes, Jésus avertit qu’un jour le sort des riches et celui des pauvres sera inversé. Il est facile de trouver, aujourd’hui aussi, de nombreuses personnes qui, à la suite de Nietzsche, pensent que cette attitude de Jésus est le résultat du ressentiment et de l’impuissance de celui qui, incapable d’obtenir plus de justice, demande la vengeance de Dieu.

Cependant, le message de Jésus n’est pas né de l’impuissance d’un homme vaincu et plein de ressentiment, mais de sa vision intense de la justice de Dieu qui ne peut permettre le triomphe final de l’injustice.

Vingt siècles se sont écoulés, mais la parole de Jésus continue d’être décisive aussi bien pour les riches que pour les pauvres. Une parole de dénonciation pour les uns et de promesse pour les autres qui est toujours vivante et qui nous interpelle tous.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

17-02-2019
6 Tempo ordinário – C
Lc 6,17.20-26

FELICIDADE

Pode-se ler e ouvir notícias cada vez mais optimistas sobre a superação da crise e a recuperação progressiva da economia.Dizem-nos que já estamos a assistir a um crescimento económico, mas, crescimento de quê? Crescimento para quem? Dificilmente somos informados da verdade completa do que está a acontecer.

A recuperação econômica em curso está consolidando e até perpetuando a chamada «sociedade dual». Um crescente abismo está a abrir-se entre os que vão poder melhorar o seu nível de vida cada vez com maior segurança e aqueles que serão deixados para trás, sem trabalho nem futuro nesta vasta operação econômica.

De facto, está, em simultâneo, a crescer o consumo ostentoso e provocativo dos cada vez mais ricos e a miséria e insegurança dos cada vez mais pobres.

A parábola do homem rico «que se vestia de púrpura e linho e que se banqueteava sumptuosamente todos os dias» e do pobre Lázaro que procurava sem conseguir, para saciar o seu estômago, o que deitavam fora da mesa do rico, é uma crua realidade da sociedade dual.

Entre nós existem esses «mecanismos econômicos, financeiros e sociais» denunciados por João Paulo II, «que, embora manejados pela vontade dos homens, trabalharam quase automaticamente, tornando mais rígidas as situações de riqueza de uns e as de pobreza de outros».

Mais uma vez estamos consolidando uma sociedade profundamente desigual e injusta. Nessa encíclica tão lúcida e evangélica que é Sollicitudo Rei Socialis, tão pouco ouvida, inclusive por aqueles que constantemente o vitoriam, João Paulo II descobriu na raiz desta situação algo que só tem um nome: o pecado.

Podemos dar todos os tipos de explicações técnicas, mas quando o resultado é o enriquecimento cada vez maior dos já ricos e o afundamento dos mais pobres, aí se está a consolidar a falta de solidariedade e a injustiça.

Nas Suas bem-aventuranças, Jesus adverte que um dia se inverterá o destino dos ricos e dos pobres. É fácil que também hoje sejam muitos os que seguindo Nietzsche, pensam que a atitude de Jesus é fruto do ressentimento e impotência de quem, não podendo obter mais justiça, pede a vingança de Deus.

No entanto, a mensagem de Jesus não nasce da impotência de um homem derrotado e ressentido, mas da sua visão intensa da justiça de Deus, que não pode permitir o triunfo final da injustiça.

Vinte séculos se passaram, mas a palavra de Jesus continua a ser decisiva para os ricos e para os pobres. Palavra de denúncia para alguns e promessa para outros, ainda está viva e interpela-nos a todos.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

02-17-2019
6th Sunday in Ordinary Time – C
Luke 6,17,20-26

HAPPINESS

You can read and listen to optimistic news about the resolving of the crisis and the progressive recovery of the economy more frequently each day.

They tell us that we are now witnessing economic growth, but growth of what? Growth for whom? They are hardly informing us of the whole truth of what’s happening.

The economic recovery that’s taking place is consolidating and even perpetuating the so-called «two-level society». Each day a gulf is opening up wider among those who are going to be able to better their standard of living more and more and those who are going to stay cut off, without work or future in this vast economic system.

Indeed we see growing at the same time the flagrant and provocative consumerism of those who are more and more wealthy and the misery and insecurity of those who are poorer each day.

The parable of the rich man «who used to dress in purple and fine linen and feast magnificently every day» and the poor man Lazarus who sought unsuccessfully to fill his stomach with what fell from the rich man’s table, is a crude reality in the two-level society.

In our midst exist those «economic, financial and social mechanisms» denounced by John Paul II «which, though managed by the will of people, function almost automatically, making more rigid the situations of wealth for some and of poverty for others».

Once more we are consolidating a society that is profoundly unequal and unjust. In that encyclical that’s so clear and evangelical Sollicitudo rei socialis and also so seldom listened to, even by those who applaud it constantly, John Paul II discovers in the root of this situation something that only has one name: sin.

We can offer all kinds of technical explanations, but when the final result is in, it’s the always greater enrichment of those who are already rich and the collapse of the poorest. We see easily why even today there are many who follow Nietzsche and think that Jesus’ attitude is the fruit of resentment and the powerlessness of those who can’t attain justice anymore and who seek God’s vengeance.

However Jesus’ message isn’t born out of the powerlessness of cast-aside and resentful people, but out of his intense vision of God’s justice that can’t allow the final triumph of injustice.

It’s been 20 centuries, but Jesus’ word keeps being decisive for the rich and for the poor. Word of denouncing for some and of promise for others, it’s alive and well and challenges us all.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario