lunes, 10 de junio de 2013

06/16/2013 - 11 sunday of Ordinary time (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


HOMILIA - ES

16 de junio de 2013
11 Tiempo ordinario (C)
Lucas 7,36-8,3

DEFENSOR DE LAS PROSTITUTAS

Jesús se encuentra en casa de Simón, un fariseo que lo ha invitado a comer. Inesperadamente, una mujer interrumpe el banquete. Los invitados la reconocen enseguida. Es una prostituta de la aldea. Su presencia crea malestar y expectación. ¿Cómo reaccionará Jesús? ¿La expulsará para que no contamine a los invitados?
La mujer no dice nada. Está acostumbrada a ser despreciada, sobre todo, en los ambientes fariseos. Directamente se dirige hacia Jesús, se echa a sus pies y rompe a llorar. No sabe cómo agradecerle su acogida: cubre sus pies de besos, los unge con un perfume que trae consigo y se los seca con su cabellera.
La reacción del fariseo no se hace esperar. No puede disimular su desprecio: “Si este fuera profeta, sabría quién es esta mujer y lo que es: una pecadora”. El no es tan ingenuo como Jesús. Sabe muy bien que esta mujer es una prostituta, indigna de tocar a Jesús. Habría que apartarla de él.
Pero Jesús no la expulsa ni la rechaza. Al contrario, la acoge con respeto y ternura. Descubre en sus gestos un amor limpio y una fe agradecida. Delante de todos, habla con ella para defender su dignidad y revelarle cómo la ama Dios: “Tus pecados están perdonados”. Luego, mientras los invitados se escandalizan, la reafirma en su fe y le desea una vida nueva: “Tu fe te ha salvado. Vete en paz”. Dios estará siempre con ella.
Hace unos meses, me llamaron a tomar parte en un Encuentro Pastoral muy particular. Estaba entre nosotros un grupo de prostitutas. Pude hablar despacio con ellas. Nunca las podré olvidar. A lo largo de tres días pudimos escuchar su impotencia, sus miedos, su soledad... Por vez primera comprendí por qué Jesús las quería tanto. Entendí también sus palabras a los dirigentes religiosos: “Os aseguro que los publicanos y las prostitutas entrarán antes que vosotros en el reino de los cielos”.
Estas mujeres engañadas y esclavizadas, sometidas a toda clase de abusos, aterrorizadas para mantenerlas aisladas, muchas sin apenas protección ni seguridad alguna, son las víctimas invisibles de un mundo cruel e inhumano, silenciado en buena parte por la sociedad y olvidado prácticamente por la Iglesia.
Los seguidores de Jesús no podemos vivir de espaldas al sufrimiento de estas mujeres. Nuestras Iglesias diocesanas no pueden abandonarlas a su triste destino. Hemos de levantar la voz para despertar la conciencia de la sociedad. Hemos de apoyar mucho más a quienes luchan por sus derechos y su dignidad. Jesús que las amó tanto sería también hoy el primero en defenderlas.

José Antonio Pagola

Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribuye a defender a las mujeres más indefensas.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2013ko ekainaren 16a
Urteko 11. Igandea C
Lukas 7,36─8,3

PROSTITUITUEN BABESLEA

Simonen etxean dago Jesus. Bazkaltzera gonbidatu duen fariseua da Simon. Ustekabean emakume bat sartu da otordu-aretoan. Berehala ezagutu dute gonbidatuek. Herrixkako prostituitu bat da. Atsekabez eta zer gertatuko zain jarri dira mahaikideak. Nola erreakzionatuko du Jesusek? Kanporatu egingo ote du, gonbidatuak kutsa ez ditzan?
Emakumeak ez du hitzik egin. Mespretxuari jarria dago, batez ere fariseuen ingurunean. Jesusengana doa zuzenean, haren oinetan belaunikatu eta negarrari eman dio. Ez daki nola eskertu egin dion harrera: musuka ari zaio oinetan, berekin ekarri duen lurringai usaintsuz igurtziz eta bere ile-adatsez lehortuz.
Fariseuaren erreakzioa ez da luzatu. Ezin disimulatu du bere mespretxua: «Gizon hau [Jesus] profeta balitz, jakingo luke zein eta zer den emakume hau: bekatari bat». Fariseu hori ez da Jesus bezain xaloa. Oso ondo daki emakume hau prostituitu bat dela, Jesus ukitzeko ez-duina. Apartatu egin beharko genuke.
Jesusek, ordea, ez du kanporatu, ez dio ukorik egin. Aitzitik, errespetuz eta samur onartu du. Emakumearen keinuetan maitasun garbia sumatu du eta esker oneko fedea. Guztien aurrean, emakumeari mintzo zaio, haren duintasuna babesteko eta Jainkoak nola maite duen agertzeko: «Barkatuak dituzu zeure bekatuak». Ondoren, gonbidatuak eskandalizatuz, bere fedean berretsi nahi du emakumea eta biziera berri bat opa dio: «Zeure fedeak salbatu zaitu. Zoaz bakean». Berekin izango du Jainkoa beti.
Duela hilabete batzuk, Topaketa Pastoral oso berezi batean parte hartzera deitu ninduten. Bazen gure artean emakume prostituituen talde bat. Astiro hitz egin ahal izan nuen haiekin. Ezin ahaztuko ditut sekula. Hiru egunetan entzun ahal izan genien hitz egiten beren ezintasunaz, beren beldurraz, beren bakardadeaz… Lehen aldiz ulertu nuen zergatik maite zituen Jesusek hartaraino. Ulertu nituen, halaber, gidari erlijiosoei Jesusek zuzentzen zizkien hitz hauek: «Jakizue zerga-biltzaileak eta prostituituak zuek baino lehen sartuko direla zeruetako erreinuan».
Emakume engainatu eta esklabo egindako hauek, abusu-mota guztien mende bizi diren hauek, bakarturik edukitzeko izua hezurretaraino sartu dieten hauek, hauetako asko inolako babesik eta segurtasunik ez duten hauek: mundu krudel eta gizatasunik gabeko baten biktima ikusezin dira, hein handi batean gizarteak isilpean jarria eta Elizak praktikan ahaztua duen mundu baten biktima.
Jesusen jarraitzaileok ezin egin diogu ezikusiarena emakume hauen sufrimenduari. Gure Elizbarrutiek ezin utzi ditu beren zori tristean abandonaturik. Ozenki hitz egin behar dugu gizartearen kontzientzia esnatzeko. Askoz ere sostengu handiagoa eskaini behar diegu emakume hauen eskubide eta duintasunaren alde borrokan ari direnei. Hartaraino maite zituen Jesus hura, lehena izango litzateke gaur ere defentsa horretan.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare ebanjelizatzailea
Saiatu emakume babesgabeenak defenditzen.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

16 de juny de 2013
Diumenge XI durant l’any (C)
Lluc 7,36-8,3

DEFENSOR DE LES PROSTITUTES

Jesús és a casa de Simó, un fariseu que l'ha convidat a dinar. Inesperadament, una dona interromp el banquet. Els convidats la reconeixen de seguida. És una prostituta del llogaret. La seva presència crea malestar i expectació. Com reaccionarà Jesús? L’expulsarà perquè no contamini els convidats?
La dona no diu res. Està acostumada a ser menyspreada, sobretot, en els ambients fariseus. Se’n va directament cap a Jesús, es posa als seus peus i arrenca a plorar. No sap com agraïr-li la seva acollida: cobreix els seus peus de petons, els ungeix amb un perfum que porta i els hi eixuga amb la seva cabellera.
La reacció del fariseu no es fa esperar. No pot dissimular el seu menyspreu: "Si aquest fos profeta, sabria qui és aquesta dona que el toca i quina mena de vida porta: és una pecadora". Ell no és tan ingenu com Jesús. Sap molt bé que aquesta dona és una prostituta, indigna de tocar Jesús. Caldria apartar-la d'ell.
Però Jesús no l'expulsa ni la rebutja. Al contrari, l'acull amb respecte i tendresa. Descobreix en els seus gestos un amor net i una fe agraïda. Davant de tots, parla amb ella per defensar la seva dignitat i revelar com l’estima Déu: "Els teus pecats et són perdonats". Després, mentre els convidats s'escandalitzen, la reafirma en la seva fe i li desitja una vida nova: "La teva fe t'ha salvat. Vés-te’n en pau ". Déu estarà sempre amb ella.
Fa uns mesos, em van demanar prendre part en una Trobada Pastoral molt particular. Hi havia entre nosaltres un grup de prostitutes. Vaig poder parlar sense presses amb elles. Mai les podré oblidar. Al llarg de tres dies vam poder escoltar la seva impotència, les seves pors, la seva solitud... Per primera vegada vaig comprendre per què Jesús les estimava tant. Vaig entendre també les seves paraules als dirigents religiosos: "Us asseguro que els publicans i les prostitutes entraran abans que vosaltres al Regne del cel".
Aquestes dones enganyades i esclavitzades, sotmeses a tota mena d'abusos, terroritzades per mantenir-les aïllades, moltes gairebé sense protecció ni cap seguretat, són les víctimes invisibles d'un món cruel i inhumà, silenciat en bona part per la societat i pràcticament oblidat per l'Església.
Els seguidors de Jesús no podem viure d'esquena al patiment d'aquestes dones. Les nostres Esglésies diocesanes no poden abandonar-les al seu trist destí. Hem d'aixecar la veu per despertar la consciència de la societat. Hem de donar molt més suport als que lluiten pels seus drets i la seva dignitat. Jesús que les va estimar tant seria també avui el primer a defensar-les.

José Antonio Pagola

Xarxa Evangelizadora BONES NOTÍCIES
Contribueix a defensar les dones més indefenses.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

16 de xuño de 2013
11 Tempo ordinario (C)
Lucas 7,36-8,3

DEFENSOR DAS PROSTITUTAS

Xesús está na casa de Simón, un fariseo que o invitou a comer. Inesperadamente, unha muller interrompe o banquete. Os invitados recoñécena enseguida. É unha prostituta da aldea. A súa presenza crea malestar e expectación. Como reaccionará Xesús? Expulsaraa para que non contamine aos invitados?
A muller non di nada. Está afeita ser desprezada, sobre todo, nos ambientes fariseos. Directamente diríxese cara a Xesús, bótase aos seus pés e rompe a chorar. Non sabe como agradecerlle a súa acollida: cobre os seus pés de bicos, únxeos cun perfume que trae consigo e sécallos coa súa cabeleira.
A reacción do fariseo non se fai esperar. Non pode disimular o seu desprezo: “Se este fose profeta, sabería quen é esta muller e o que é: unha pecadora”. El non é tan inxenuo coma Xesús. Sabe moi ben que esta muller é unha prostituta, indigna de tocar a Xesús. Habería que apartala del.
Pero Xesús non a expulsa nin a rexeita. Ao contrario, acóllea con respecto e tenrura. Descobre nos seus xestos un amor limpo e unha fe agradecida. Diante de todos, fala con ela para defender a súa dignidade e revelarlle como a ama Deus: “Os teus pecados están perdoados”. Logo, mentres os invitados se escandalízan, reafírmaa na súa fe e deséxalle unha vida nova: “A túa fe salvoute. Vaite en paz”. Deus estará sempre con ela.
Fai uns meses, chamáronme para tomar parte nun Encontro Pastoral moi particular. Estaba entre nós un grupo de prostitutas. Puiden falar amodiño con elas. Nunca as poderei esquecer. Ao longo de tres días puidemos escoitar a súa impotencia, os seus medos, a súa soidade... Por vez primeira comprendín por que Xesús as quería tanto. Entendín tamén as súas palabras aos dirixentes relixiosos: “Asegúrovos que os publicanos e as prostitutas entrarán antes do que vós no reino dos ceos”.
Estas mulleres enganadas e escravizadas, sometidas a toda clase de abusos, aterrorizadas para mantelas illadas, moitas sen apenas protección nin seguridade algunha, son as vítimas invisíbeis e invisibilizadas dun mundo cruel e inhumano, silenciado en boa parte pola sociedade e esquecido practicamente pola Igrexa.
Os seguidores de Xesús non podemos vivir de costas ao sufrimento destas mulleres. As nosas Igrexas diocesanas non poden abandonalas ao seu triste destino. Temos de levantar a voz para espertarmos a conciencia da sociedade. Temos de apoiar moito máis a quen loitan polos seus dereitos e a súa dignidade. Xesús que as amou tanto sería tamén hoxe o primeiro en defendelas.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede Evanxelizadora  BOAS NOTICIAS
Contribúe a defender ás mulleres máis indefensas.
Pásao.

HOMILIA -IT

16 giugno 2013
XI T. O. (C)
Lc 7,36-8,3

DIFENSORE DELLE PROSTITUTE

Gesù si trova a casa di Simone, un fariseo che lo ha invitato a mangiare. All’improvviso, una donna interrompe il banchetto. Gli invitati la riconoscono subito. È una prostituta del villaggio. La sua presenza crea disagio e sorpresa. Come reagirà Gesù? La caccerà perché non contamini gli invitati?
La donna non dice nulla. È abituata a essere disprezzata, soprattutto negli ambienti farisei. Si dirige direttamente verso Gesù, si getta ai suoi piedi e scoppia in lacrime. Non sa come ringraziarlo della sua accoglienza: copre di baci i suoi piedi, li unge con un profumo che porta con sé e li asciuga con i suoi capelli.
La reazione del fariseo non si fa attendere. Non può dissimulare il suo disprezzo: Se costui fosse un profeta, saprebbe chi è, e di quale genere è la donna che lo tocca: è una peccatrice! Egli non è ingenuo come Gesù. Sa molto bene che questa donna è una prostituta, indegna  di toccare Gesù. Dovrebbe allontanarla da sé.
Ma Gesù non l’allontana né la rifiuta. Al contrario, l’accoglie con rispetto e tenerezza. Scopre nei suoi gesti un amore puro e una fede grata. Davanti a tutti, parla con lei per difendere la sua dignità e rivelarle come Dio la ama: I tuoi peccati sono perdonati. Poi, mentre gli invitati si scandalizzano, la conferma nella sua fede e le augura una vita nuova: La tua fede ti ha salvata; va’ in pace! Dio sarà sempre con lei.  
Qualche mese fa, mi hanno chiamato a prender parte a un Incontro Pastorale molto particolare. Era tra noi un gruppo di prostitute. Potei parlare tranquillamente con loro. Mai le potrò dimenticare. Per tre giorni potemmo ascoltare la loro impotenza, le loro paure, la loro solitudine… Per la prima volta ho compreso perché Gesù le amava tanto. Ho compreso anche le sue parole ai capi religiosi: Vi assicuro che i pubblicani e le prostitute vi precederanno nel regno dei cieli.
Queste donne ingannate e schiavizzate, sottomesse a ogni sorta di abusi, terrorizzate per mantenerle isolate, molte quasi senza protezione né sicurezza alcuna, sono le vittime invisibili di un mondo crudele e inumano, ignorato in buona parte della società e dimenticato praticamente dalla Chiesa.
Noi seguaci di Gesù non possiamo ignorare la sofferenza di queste donne. Le nostre Chiese diocesane non possono abbandonarle al loro triste destino. Dobbiamo alzare la voce per risvegliare la coscienza della società. Dobbiamo appoggiare molto più quelli che lottano per i loro diritti e la loro dignità        . Gesù che le ha amate tanto sarebbe anche oggi il primo a difenderle.

José Antonio Pagola

Rete Evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Contribuisci a difendere le donne più indifese.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

16 juin 2013
11 Temps ordinaire (C)
Luc 7,36-8,3

DEFENSEUR DES PROSTITUEES

Jésus se trouve chez Simon, un pharisien qui l’a invité à manger. Soudain, une femme interrompt le banquet. Elle est vite reconnue  par les invités. C’est une prostituée du village. Sa présence crée un  malaise  et suscite la curiosité. Comment Jésus réagira-t-il?  Va-t-il l’expulser afin qu’elle ne contamine pas les invités?
La femme ne dit rien. Elle est habituée au mépris, surtout dans les milieux pharisiens. Elle s’adresse directement vers Jésus, se jette à ses pieds et éclate en sanglots. Elle ne sait pas comment le remercier pour son accueil : elle couvre ses pieds de baisers, verse sur eux le parfum qu’elle apporte et les essuie de  ses longs cheveux.
La réaction du pharisien ne se fait pas attendre. Il ne peut pas dissimuler son mépris: « Si celui-ci était un prophète, il saurait qui est cette femme et ce qu’elle est: une pécheresse ». Il n’est pas aussi naïf que Jésus. Il sait bien que cette femme est  une prostituée, indigne de toucher Jésus. Il faudrait l’en écarter.
Mais Jésus ne l’expulse ni ne la rejette. Au contraire, il l’accueille avec respect et avec tendresse. Il découvre dans ses gestes un amour limpide et une foi reconnaissante.  Devant tout le monde, il se met à parler avec elle pour défendre sa dignité et pour lui révéler comment elle est aimée par Dieu : « Tes péchés te sont pardonnés ». Ensuite, pendant que les invités sont scandalisés, il la rétablit dans sa foi en lui souhaitant une nouvelle vie : « Ta foi t’a sauvée. Va en paix ». Dieu restera toujours avec elle.
Il y a quelques mois j’étais appelé à participer à une rencontre pastorale très spéciale. Il y avait au milieu de nous un groupe de prostituées. J’ai eu l’occasion d’échanger tranquillement avec elles. Jamais je ne pourrai les oublier. Tout au long de ces trois jours nous avons pu comprendre leur impuissance, leurs peurs, leur solitude… J’ai alors compris pour la première fois pourquoi Jésus les aimait tant. J’ai aussi compris les paroles  de Jésus aux dirigeants religieux : « Je vous assure que les publicains et les prostituées vous précéderont dans le Royaume des cieux».
Ces femmes bernées et rendues esclaves, soumises à toute sorte d’abus, terrorisées dans le but de les maintenir isolées, beaucoup d’entre elles sans  aucune protection ou sécurité, sont les victimes  invisibles d’un monde cruel et inhumain,  passé en grande partie sous silence par la société, et pratiquement oublié par l’Eglise.
Nous, disciples de Jésus, nous ne pouvons pas vivre le dos tourné  à la souffrance de ces femmes. Nos Eglises diocésaines ne peuvent pas les abandonner à leur triste sort. Nous devons élever la voix pour éveiller la conscience de la société. Nous devons appuyer beaucoup plus ceux qui luttent pour leurs droits et pour leur dignité. Jésus, qui les aimait tant, serait aujourd’hui le premier à les défendre.

José Antonio Pagola
Traducteur : Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Contribue à la défense des femmes les plus vulnérables.
Fais passer ce message!

HOMILIA - PT

16 de Junho de 2013
11 Tempo ordinário (C)
Lucas 7,36-8,3

DEFENSOR DAS PROSTITUTAS

Jesus encontra-se em casa de Simão, um fariseu que o convidou a comer. Inesperadamente, uma mulher interrompe o banquete. Os convidados reconhecem-na de seguida. É uma prostituta da aldeia. A sua presença cria mal-estar e expetativa. Como reagirá Jesus? Irá expulsa-la para que não contamine os convidados?
A mulher não diz nada. Está habituada a ser desprezada, sobre tudo, nos ambientes fariseus. Diretamente dirige-se a Jesus, atira-se aos Seus pés e começa a chorar. Não sabe como agradecer-lhe a seu acolhimento: cobre os Seus pés de beijos, unge-os com um perfume que trás consigo e seca-os com o seu cabelo.
A reação do fariseu não se faz esperar. Não podem dissimular o seu desprezo: “Se este fosse profeta, saberia quem é esta mulher e o que é: uma pecadora”. Ele não é tão ingénuo como Jesus. Sabe muito bem que esta mulher é uma prostituta, indigna de tocar em Jesus. Tinha que afasta-la Dele.
Mas Jesus não a expulsa nem a rejeita. Pelo contrário, acolhe-a com respeito e ternura. Descobre nos seus gestos um amor limpo e uma fé agradecida. Diante de todos, fala come la para defender a sua dignidade e revelarlhe como Deus a ama: “Os teus pecados estão perdoados”. Logo, enquanto os convidados se escandalizam, reafirma-a na sua fé e deseja-lhe uma vida nova: “A tua fé salvou-te. Vai em paz”. Deus estará sempre com ela.
Há uns meses, chamaram-me para tomar parte num Encontro Pastoral muito particular. Estava entre nós um grupo de prostitutas. Pude falar com tempo com elas. Nunca as poderei esquecer. Ao longo de três dias pudemos escutar a sua impotência, os seus medos, a sua solidão... Pela primeira vez compreendi por que Jesus lhes queria tanto. Entendi também as suas palavras aos dirigentes religiosos: “Asseguro-vos que os publicanos e as prostitutas entrarão antes de vós no reino dos céus”.
Estas mulheres enganadas e escravizadas, submetidas a todo o tipo de abusos, aterrorizadas para as manter isoladas, muitas sem proteção nem qualquer segurança, são as vítimas invisíveis de um mundo cruel e inumano, silenciado em boa parte pela sociedade e esquecido praticamente pela Igreja.
Os seguidores de Jesus, não podemos viver de costas ao sofrimento destas mulheres. As Nossas Igrejas diocesanas não podem abandona-las ao seu triste destino. Temos de levantar a voz para despertar a consciência da sociedade. Temos de apoiar muito mais a quem luta pelos seus direitos e a sua dignidade. Jesus que as amo tanto seria também hoje o primeiro a defende-las.

José Antonio Pagola

Rede Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribui para defender as mulheres mais indefesas.
Passa-o.

HOMILIA - EN

June 16, 2013
11th Sunday in Ordinary Time – C
Luke 7:36 – 8:3

DEFENDER OF PROSTITUTES

Jesus is in Simon’s house, a Pharisee who has invited him to eat. Unexpectedly a woman interrupts the banquet. The guests recognize her immediately. She’s a prostitute from the village. Her presence causes unease and expectation. How will Jesus react? Will he cast her out so that she doesn’t contaminate the guests?
The woman says nothing. She’s used to being looked down upon, above all around Pharisees. She heads straight toward Jesus, she throws herself at his feet and bursts out crying. She doesn’t know how to thank him for welcoming her: she covers his feet with kisses, anoints them with a perfume she brought with her, and dries them with her hair.
The Pharisee’s reaction isn’t long in coming. He can’t hide his contempt: “If this man were a prophet, he would know who this woman is and what sort of person she is – a sinner”. He isn’t as naïve as Jesus is. He knows well that this woman is a prostitute, unworthy of touching Jesus. He should get her away from Jesus.
But Jesus doesn’t send her away or reject her. On the contrary, he welcomes her respectfully and tenderly. He discovers a pure love and a grateful faith in her actions. In front of everyone, he speaks with her, defending her dignity and revealing how much God loves her: “Your sins are forgiven”. Then as the guests are scandalized, he confirms her faith and wishes a new life for her: “You faith has saved you. Go in peace.” God will always be with her.
A few months ago, I was called to take part in a very special Pastoral Gathering   Among us was a group of prostitutes. I was able to take my time speaking with them. I will never be able to forget them. For three days we could listen to their powerlessness, their fears, their loneliness… For the first time I understood why Jesus loved them so much. I also understood his words to the religious leaders: “I assure you that the publicans and prostitutes will enter the Kingdom of heaven before you.”
These women are deceived and enslaved, they are subjected to every kind of abuse, they are terrified into keeping themselves isolated, many with hardly any protection or safety: invisible victims of a cruel and inhuman world, a world that is silenced for the most part by society and for all practical purposes forgotten by the Church.
As Jesus’ followers we can’t turn our backs on these women’s suffering. Our Diocesan churches can’t abandon them to their sad fate. We must raise our voices to awaken the conscience of society. We must give much more support to those who fight for their rights and dignity. Jesus, who loved them so much, will also be first in line to defend them today.

José Antonio Pagola

Evangelization Network BUENAS NOTICIAS
Help to defend the most vulnerable women
Pass it on.


HOMILIA - CN

2013616
11日星期天在普通时间 – C
路加福音7:36 - 8:3

罪妇的保护者

西满,一个法利塞人,邀请耶稣吃饭,耶稣就去了他家。没想到的是,一个女人打断了宴席。宾客们立即认出了她,乡村里的一个妓女。她的到来使宾客们感到不快,却又暗含期待。耶稣会怎么做?他会把她赶出去,免得她沾污了其他客人吗?
女人什么也没有说。她已经习惯了被人歧视,尤其是在法利塞人中。她直接走向耶稣,跪在他脚边,哭开了。她不知道该怎样表达对耶稣的接纳的感激:她用眼泪滴湿了他的脚,用自己的头发擦干,又热切地口亲他的脚,以后抹上香液。
法利塞人立即做出了反应。他们无法掩饰内心的轻视:这人若是先知,必定知道这个摸他的是谁,是怎样的女人:是一个罪妇。他们不像耶稣那么天真,他们非常清楚知道这个女人是一个妓女。她不配触摸耶稣,耶稣应该远离这种女人。
但是,耶稣既没有驱逐她,也没有拒绝她。相反,他以尊重和温柔接纳了她。他在她的举止间看到了一份纯洁的爱和一份感恩的信德。当着所有人的面,耶稣亲切与她交谈,为了维护她的尊严并彰显父怎样爱了她:你的罪得了赦免。随后,当宾客们大惊失色时,耶稣肯定了她的信德,并邀请她开始一个新的生命:你的信德救了你,平安回去吧。天主永远与她同在。
几个月前,人们邀请我参加一个非常特别的牧灵聚会。与会的有一群妓女。我有幸与她们进行深入的交谈。我将永远不会忘记她们。在三天内,我聆听了她们面对现实的无能为力,她们的恐惧,她们的孤独……有生以来第一次我明白了为什么耶稣那么地爱她们。我同样明白了耶稣对那些宗教领袖们所说的话:我实在告诉你们:税吏和娼妓要在你们以先进入天国
这些被欺骗,被奴役的女人们,受尽各种剥削压迫,生活在恐惧与被排挤当中。她们中的许多人几乎没有任何自我保护,也没有任何保险,她们是这个残忍而惨无人道的世界的不可见的牺牲品,通常情况下社会对她们避而不谈,而教会基本上遗忘了她们。
耶稣的门徒们不能无视这些女人的痛苦。我们的地方教会不能任她们自生自灭。我们应该呼吁这个社会的良知。我们应该更多地支持那些为她们的权利和尊严而奋斗的人们。耶稣曾那样地爱了她们,如果今天他还在,他将是第一个站起来保护她们的人。

若瑟×安多尼帕戈拉.
翻译者: 宁远
(Traducción de Eclesalia Informativo)

红传福音的好消息
庆祝主的受难,死亡成为其中的一部分。
通过。


lunes, 3 de junio de 2013

06/09/2013 - 10 sunday of Ordinary time (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


HOMILIA - ES

9 de junio de 2013
10 Tiempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17

EL SUFRIMIENTO HA DE SER TOMADO EN SERIO

Jesús llega a Naín cuando en la pequeña aldea se está viviendo un hecho muy triste. Jesús viene del camino, acompañado de sus discípulos y de un gran gentío. De la aldea sale un cortejo fúnebre camino del cementerio. Una madre viuda, acompañada por sus vecinos, lleva a enterrar a su único hijo.
En pocas palabras, Lucas nos ha descrito la trágica situación de la mujer. Es una viuda, sin esposo que la cuide y proteja en aquella sociedad controlada por los varones. Le quedaba solo un hijo, pero también éste acaba de morir. La mujer no dice nada. Solo llora su dolor. ¿Qué será de ella?
El encuentro ha sido inesperado. Jesús venía a anunciar también en Naín la Buena Noticia de Dios. ¿Cuál será su reacción? Según el relato, “el Señor la miró, se conmovió y le dijo: No llores”. Es difícil describir mejor al Profeta de la compasión de Dios.
No conoce a la mujer, pero la mira detenidamente. Capta su dolor y soledad, y se conmueve hasta las entrañas. El abatimiento de aquella mujer le llega hasta dentro. Su reacción es inmediata: “No llores”. Jesús no puede ver a nadie llorando. Necesita intervenir.
No lo piensa dos veces. Se acerca al féretro, detiene el entierro y dice al muerto: “Muchacho, a ti te lo digo, levántate”. Cuando el joven se reincorpora y comienza a hablar, Jesús “lo entrega a su madre” para que deje de llorar. De nuevo están juntos. La madre ya no estará sola.
Todo parece sencillo. El relato no insiste en el aspecto prodigioso de lo que acaba de hacer Jesús. Invita a sus lectores a que vean en él la revelación de Dios como Misterio de compasión y Fuerza de vida, capaz de salvar incluso de la muerte. Es la compasión de Dios la que hace a Jesús tan sensible al sufrimiento de la gente.
En la Iglesia hemos de recuperar cuanto antes la compasión como el estilo de vida propio de los seguidores de Jesús. La hemos de rescatar de una concepción sentimental y moralizante que la ha desprestigiado. La compasión que exige justicia es el gran mandato de Jesús: “Sed compasivos como vuestro Padre es compasivo”.
Esta compasión es hoy más necesaria que nunca. Desde los centros de poder, todo se tiene en cuenta antes que el sufrimiento de las víctimas. Se funciona como si no hubiera dolientes ni perdedores. Desde las comunidades de Jesús se tiene que escuchar un grito de indignación absoluta: el sufrimiento de los inocentes ha de ser tomado en serio; no puede ser aceptado socialmente como algo normal pues es inaceptable para Dios. Él no quiere ver a nadie llorando.

José Antonio Pagola

Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la bendición de Jesús.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2013ko ekainaren 9a
Urteko 10. Igandea C
Lukas 7,11-17

SUFRIMENDUA AINTZAT HARTU BEHARRA

Jesus Nainera iritsi da, herrixka horretan gertaera triste bat bizi dute. Hontan, Jesus bidez dator, ikasleak eta jendetza handi bat bidelagun dituela. Hileta-segizioa irten da herrixkatik hilerrirantz. Ama alargun bat, auzokoak lagun, bere seme bakarrari lur ematera doa.
Hitz gutxitan, emakume horren egoera tragikoa deskribatuko digu Lukasek. Alarguna da, ez du gizonezkoek kontrolatzen duten gizarte hartan zainduko eta babestuko lukeen senarrik. Seme bakarra zuen, baina hau ere hil zaio. Emakumeak ez du ezer esaten. Soilik, negar egiten du. Zer izango da hartaz?
Ustekabekoa izan da topo egitea. Nainen ere Jainkoaren Berri Ona hots egitera zetorren Jesus. Nola erreakzionatuko du orain? Kontakizunaren arabera, «Jaunak begiratu zion,hunkitu zen eta esan zion: Ez dezazula negarrik egin». Nekez deskriba daiteke hobeto Jainkoaren errukiaren Profeta.
Emakumea ez du ezaguna, baina astiro jarri zaio begira. Jabetu da haren minaz eta bakardadeaz, eta hezurretaraino hunkitu da. Emakume hura lur joa ikustea bihotzeraino iritsi zaio. Bat-batekoa izan da Jesusen erreakzioa: «Ez dezazula negarrik egin». Jesusek ezin ikusi du inor ere negarrez. Esku hartu beharra du.
Ez da hasi buruari jiraka. Hilkutxara hurbildu, segizioa geldiarazi eta hildakoari diotso: «Mutikoa, hiri ari natzaik, jaiki hadi». Gaztea zutitu eta hitz egiten hasi denean, Jesusek «amari eman dio», negar egiteari utz diezaion. Elkarrekin dira berriro ama-semeak. Ama ez da jada bakarrik egongo.
Gauza xume dirudi honek guztiak. Kontakizunak ez du azpimarratu Jesusek egin berria duenaren mirarizko alderdia. Soilik, hartan Jainkoaren errebelazioa ikustera gonbidatzen ditu irakurleak, errukiaren Misterio eta biziaren Indar den aldetik, herioaren beraren eskuetatik libratzeko gai den aldetik. Jainkoaren errukiak du bihurtzen Jesus hain sentibera jendearen sufrimenduaren aurrean.
Ahalik eta lasterren berreskuratu beharra dugu Elizan errukia, Jesusen jarraitzaileen biziera berezi bezala. Izen ona galarazi dion sentimendu- eta moraltasun-gexala darion ikusmoldetik liberatu beharra dugu errukia. Zuzentasuna berekin duen errukia da Jesusen agindu handia: «Izan errukitsu zuen Aitak duen errukiaz».
Inoiz baino beharrezkoagoa dugu gaur egun erruki hau. Botere-mailatik, beste edozein gauza hartzen da kontuan biktimen sufrimendua baino lehen. Mindunik eta galtzailerik ez balego bezala jokatu ohi da. Jesusen elkarteetatik haserre handi baten garrasiak atera behar du: errugabeen sufrimendua aintzat hartu behar da; ezin onartu da gizartean gauza normala bailitzan, zeren onartezina baitu Jainkoak. Hark ez du ikusi nahi inor ere negarrez.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Eman Jesusen bedeinkazioaren berri.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

9 de juny de 2013
Diumenge X durant l’any (C)
Lluc 7, 11-17

EL PATIMENT S’HA DE PRENDRE AMB SERIETAT

Jesús arriba a Naïm quan al petit poble s'està vivint un fet molt trist. Jesús va pel camí, acompanyat dels seus deixebles i molta gent. Del poble surt un seguici fúnebre camí del cementiri. Una mare vídua, acompanyada pels seus veïns, porta a enterrar el seu únic fill.
En poques paraules, Lluc ens ha descrit la tràgica situació de la dona. És una vídua, sense espòs que la cuidi i la protegeixi en aquella societat controlada pels homes. Li quedava un fill, però també aquest acaba de morir. La dona no diu res. Només plora el seu dolor. ¿Què serà d'ella?
La trobada ha estat inesperada. Jesús venia a anunciar també a Naïm la Bona Notícia de Déu. Quina serà la seva reacció? Segons el relat, "el Senyor la va veure, se’n va compadir i li digué: No ploris". És difícil descriure millor el Profeta de la compassió de Déu.
No coneix la dona, però la mira detingudament. Capta el seu dolor i la seva solitud, i se’n compadeix. L'abatiment d'aquella dona li arriba molt endins. La seva reacció és immediata: "No ploris". Jesús no pot veure ningú plorant. Necessita intervenir.
No s'ho pensa dues vegades. S'acosta al fèretre, deté l'enterrament i diu al mort: "Jove, aixeca't". Quan el jove s’incorpora i comença a parlar, Jesús "el dona a la seva mare" perquè deixi de plorar. De nou estan junts. La mare ja no estarà sola.
Tot sembla senzill. El relat no insisteix en l'aspecte prodigiós del que acaba de fer Jesús. Convida als seus lectors que hi vegin la revelació de Déu com Misteri de compassió i Força de vida, capaç de salvar fins i tot de la mort. És la compassió de Déu la que fa a Jesús tan sensible al patiment de la gent.
A l'Església hem de recuperar com més aviat millor la compassió com l'estil de vida propi dels seguidors de Jesús. L'hem de rescatar d'una concepció sentimental i moralitzant que l'ha desprestigiat. La compassió que exigeix justícia és el gran manament de Jesús: "Sigueu compassius com el vostre Pare".
Aquesta compassió és avui més necessària que mai. Des dels centres de poder, tot es té en compte abans que el patiment de les víctimes. Es funciona com si no hi hagués dolguts ni perdedors. Des de les comunitats de Jesús s'ha d'escoltar un crit d'indignació absoluta: el sofriment dels innocents ha de ser pres seriosament, no pot ser acceptat socialment com una cosa normal ja que és inacceptable per a Déu. Ell no vol veure ningú plorant.

José Antonio Pagola

Xarxa Evangelizadora BONES NOTÍCIES
Difon la benedicció de Jesús.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

9 de xuño de 2013
10 Tempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17

O SUFRIMENTO TEN DE SER TOMADO EN SERIO

Xesús chega a Naín cando na pequena aldea están a viviren un feito moi triste. Xesús vén do camiño acompañado dos seus discípulos e dun gran xentío. E da aldea sae un cortexo fúnebre camiño do cemiterio. Unha nai viúva, acompañada polos seus veciños, leva enterrar ao seu único fillo.
En poucas palabras Lucas describiunos a tráxica situación da muller. É unha viúva, sen esposo que a coide e a protexa naquela sociedade controlada polos varóns. Ficáballe só un fillo, e este tamén acaba de morrer. A muller non di nada.
Só chora a súa dor. Que será dela? O encontro foi inesperado. Xesús viña a  Naín para anunciar tamén alí a Boa Noticia de Deus. Cal será a súa reacción?
Segundo o relato, “o Señor mirouna, conmoveuse e díxolle: Non chores”. Resulta difícil describir mellor ao Profeta da compaixón de Deus.
Non coñece á muller, pero míraa detidamente. Capta a súa dor e soidade, e conmóvese ata as entrañas. O abatemento daquela muller chégalle ata dentro. A súa reacción é inmediata: “Non chores”. Xesús non pode ver ninguén chorando. Necesita intervir.
Non o pensa dúas veces. Achégase ao féretro, detén o enterro e di ao morto: “Rapaz, dígocho a ti, levántate”. Cando o mozo se reincorpora e comeza a falar, Xesús “entrégallo á súa nai” para que deixe de chorar. De novo están xuntos. A nai xa non estará soa.
Todo parece sinxelo. O relato non insiste no aspecto prodixioso do que acaba de facer Xesús. Invita aos seus lectores a que vexan nel a revelación de Deus como Misterio da compaixón e Forza de vida, capaz de salvar ata da morte. É a compaixón de Deus a que fai a Xesús tan sensíbel ao sufrimento da xente.
Na Igrexa temos de recuperarmos canto antes a compaixón como o estilo de vida propio dos seguidores de Xesús. Témola de rescatar dunha concepción sentimental e moralizante que a desprestixiou. A compaixón que esixe xustiza é o gran mandato de Jesús: “Sede compasivos como o voso Pai é compasivo”.
Esta compaixón é hoxe máis necesaria do que nunca. Desde os centros de poder todo se ten en conta antes do que o sufrimento das vítimas. Funciónase coma se non houbese doentes nin perdedores. Desde as comunidades de Xesús tense que escoitar un berro de indignación absoluta: o sufrimento dos inocentes ten de ser tomado en serio; non pode ser aceptado socialmente como algo normal pois é inaceptábel para Deus. El non quere ver ninguén chorando.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede Evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a bendición de Xesús.
Pásao.

HOMILIA -IT

9 giugno 2013
X T. O. (C)
Lc 7, 11-17

LA SOFFERENZA VA PRESA SUL SERIO

Gesù arriva a Nain quando nel piccolo villaggio si sta vivendo un fatto molto triste. Gesù vi sta arrivando, accompagnato dai suoi discepoli e da una grande folla. Dal villaggio esce un corteo funebre che sta andando verso il cimitero. Una madre vedova, accompagnata dei suoi vicini, porta a seppellire il suo unico figlio.
In poche parole, Luca ci descrive la tragica situazione della donna. È una vedova, senza sposo che la curi e protegga in quella società controllata dai maschi. Le restava solo un figlio, ma anche questo è appena morto. La donna non dice nulla. Piange solo il suo dolore. Che sarà di lei?
L’incontro è stato inatteso. Gesù veniva ad annunciare anche a Nain la BuonaNotizia di Dio. Quale sarà la sua reazione? Secondo il racconto, il Signore guardandola fu preso da grande compassione per lei e le disse: Non piangere! È difficile descrivere meglio il Profeta della compassione di Dio.
Non conosce la donna, ma la guarda a lungo. Coglie il suo dolore e la sua solitudine e si commuove profondamente. Lo sconforto di quella donna lo tocca dentro. La sua reazione è immediata: Non piangere. Gesù non può vedere nessuno piangere. Deve intervenire.
Non ci pensa due volte. Si avvicina al feretro, ferma il corteo e dice al morto: Ragazzo, dico a te, àlzati! Quando il giovane si mise seduto e cominciò a parlare, Gesù lo restituì a sua madre perché cessi di piangere. Sono di nuovo insieme. La madre non sarà più sola.
Tutto sembra semplice. Il racconto non insiste sull’aspetto prodigioso di quel che ha appena fatto Gesù. Invita i suoi lettori a vedere in lui la rivelazione di Dio come Mistero di compassione e Forza di vita, capace di salvare anche dalla morte. È la compassione di Dio che rende Gesù tanto sensibile alla sofferenza della gente.
Nella Chiesa dobbiamo ricuperare quanto prima la compassione come lo stile di vita proprio dei seguaci di Gesù. Dobbiamo riscattarla da una concezione sentimentale e moralizzante che le ha tolto valore. La compassione che esige giustizia è il grande comandamento di Gesù: Siate compassionevoli come il Padre vostro è compassionevole.
Questa compassione è oggi più necessaria che mai. Nei centri di potere si tiene conto di tutto meno che della sofferenza delle vittime. Si va avanti come se non ci fossero sofferenti né perdenti. Dalle comunità di Gesù si deve ascoltare un grido di indignazione assoluta: la sofferenza degli innocenti deve essere presa sul serio; non può essere accettata socialmente come qualcosa di normale, poiché è inaccettabile per Dio. Egli non vuol vedere nessuno piangere.

José Antonio Pagola

Rete Evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Propaga la benedizione di Gesù.
Diffondilo.


HOMILIA - FR

9 juin 2013
10 Temps ordinaire(C)
Luc 7, 11-17

PRENDRE LA SOUFFRANCE AU SERIEUX

Jésus arrive à Naïm, alors que ce petit village est en train de vivre un triste événement. Jésus marche, accompagné de ses disciples et d’une grande foule. En même temps, un cortège funèbre  sort de ce hameau en direction du cimetière. Une mère veuve, accompagnée par ses voisins, va enterrer son fils unique.
En quelques mots, Luc nous décrit la tragique situation de cette femme. C’est une veuve, privée d’un époux  prenant  soin d’elle et la protégeant, au cœur de la société de cette époque-la, contrôlée par les hommes. Il ne lui restait qu’un seul fils, et lui aussi vient de mourir. La femme est silencieuse. Dans sa douleur, elle ne fait que pleurer.  Que deviendra-t-elle ?
La rencontre est inattendue. Jésus venait annoncer à Naïm aussi la Bonne Nouvelle de Dieu. Quelle sera sa réaction? D’après le récit, “le Seigneur la regarda et saisi de pitié lui dit: Ne pleure plus ».  Il n’y a pas de meilleure description du Prophète de la compassion de Dieu.
Il ne connaît pas la femme mais il la regarde avec attention.  Il saisit sa douleur et sa solitude et frémit jusqu’en ses entrailles.  Le découragement de cette femme le touche profondément. Sa réaction est immédiate. « Ne pleure pas ». Jésus ne peut voir personne  en train de pleurer. Il sent le besoin d’intervenir.
Il n’y réfléchit pas à deux fois.  Il s’approche du cercueil, arrête le cortège et dit au mort : « Jeune-homme, je te le dis, lève-toi ». Lorsque le jeune se redresse  et commence à parler, Jésus « le remet à sa mère » afin qu’elle cesse de pleurer. Ils sont de nouveau ensemble. La mère ne sera plus seule.
Tout semble bien simple. Le récit n’insiste pas sur l’aspect prodigieux de ce que Jésus vient de faire. Il invite les lecteurs à voir en lui la révélation de Dieu en tant que Mystère de compassion et de force de vie, capable de nous sauver même de la mort. C’est la compassion de Dieu qui rend Jésus  si sensible  à la souffrance des gens.
Au sein de l’Eglise, nous devons  retrouver  le plus tôt possible la compassion  en tant qu’attitude de vie propre aux disciples de Jésus. Nous devons la libérer  d’une conception sentimentale et moralisatrice qui l’a discréditée. Cette compassion qui exige la justice est le grand commandement de Jésus : « Soyez miséricordieux comme votre Père est miséricordieux ».
Cette compassion devient aujourd’hui plus nécessaire que jamais. Depuis les centres du pouvoir, on prend tout en compte plutôt que la souffrance des victimes. On fonctionne comme s’il n’y avait pas des gens affligées, ayant tout perdu. On doit entendre un cri d’indignation absolue venant des communautés de Jésus : la souffrance des innocents doit être prise au sérieux ; elle ne peut pas être acceptée comme quelque chose de normal car elle est inacceptable pour Dieu.  Dieu  ne veut voir personne pleurer.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands la bénédiction de Jésus.
Fais passer ce message!

HOMILIA - PT

9 de Junho de 2013
10 Tempo Ordinário (C)
Lucas 7, 11-17

O SOFRIMENTO TEM DE SER LEVADO A SÉRIO

Jesus chega a Naim quando na pequena aldeia se está a viver um acontecimento muito triste. Jesus vem pelo caminho, acompanhado pelos Seus discípulos e de um grande grupo de gente. Da aldeia saí um cortejo fúnebre a caminho do cemitério. Uma mãe viúva, acompanhada pelos seus vizinhos, leva a enterrar o seu único filho.
Em poucas palavras, Lucas descreve-nos a trágica situação da mulher. É uma viúva, sem esposo que a cuide e proteja naquela sociedade controlada pelos homens. Ficava-lhe apenas um filho, mas também este acaba de morrer. A mulher não diz nada. Só chora a sua dor. Que será dela?
O encontro foi inesperado. Jesus vinha anunciar também em Naim a Boa Nova de Deus. Qual será a Sua reação? Segundo o relato, “o Senhor olho-a, comoveu-se e disse-lhe: Não chores”. É difícil descrever melhor o Profeta da compaixão de Deus.
Não conhece a mulher, mas olha-a detidamente. Capta a sua dor e solidão e comove-se no Seu íntimo. O abatimento daquela mulher chega até ao Seu interior. A Sua reação é imediata: “Não chores”. Jesus não pode ver ninguém chorar. Necessita intervir.
Não pensa duas vezes. Aproxima-se do féretro, detém o enterro e diz ao morto: “Rapaz, a ti te digo, levanta-te”. Quando o jovem se reincorpora e começa a falar, Jesus “entrega-o à sua mãe” para que deixe de chorar. De novo estão juntos. A mãe já não estará só.
Tudo parece simples. O relato não insiste no aspeto prodigioso do que acaba de fazer Jesus. Convida os seus leitores a que vejam nele a revelação de Deus como Mistério da compaixão e Força de vida, capaz de salvar inclusive da morte. É a compaixão de Deus a que faz a Jesus tão sensível ao sofrimento das pessoas.
Na Igreja temos de recuperar quanto antes a compaixão como o estilo de vida próprio dos seguidores de Jesus. Temos de o resgatar de uma conceção sentimental e moralizante que o desprestigiou. A compaixão que exige justiça é o grande mandato de Jesus: “Sede compassivos como o vosso Pai é compassivo”.
Esta compaixão é mais necessária que nunca. Desde os centros de poder, tudo se tem em conta antes do sofrimento das vítimas. Funciona-se como se não houvesse afligidos nem perdedores. Desde as comunidades de Jesus se tem de escutar um grito de indignação absoluta: o sofrimento dos inocentes tem de ser tomado a sério; não pode ser aceite socialmente como algo normal pois é inaceitável para Deus. Ele não quer ver ninguém a chorar.

José Antonio Pagola

Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a bênção de Jesus.
Passa-o.

HOMILIA - EN

June 9, 2013
10 sunday of Ordinary time c
luke 7:11-17

SUFFERING MUST BE TAKEN SERIOUSLY

Jesus arrives at Nain when they are going through a very sad event in their village.  Jesus is on a journey, along with his disciples and a great number of people.  From the village a small funeral procession is heading out to the cemetery.  A widow mother, along with her neighbors, is bringing her only son for burial.
In just a few words, Luke has described for us the woman’s tragic situation.  She’s a widow, without a husband to care for and protect her in that society controlled by males.  She was left alone with a son, but he also has just died.  The woman has no one.  All she can do is grieve.  What will become of her?
The meeting was unexpected.  Jesus has come to Nain to continue announcing  God’s Good News.  What will be their reaction?  As it gets told, “the Lord looked at her, felt sorry for her and said to her, ‘Don’t cry.’”  It’s hard to find a better way to describe the Prophet of God’s compassion.
He doesn’t know the woman, but he lets his gaze settle on her.  He understands her pain and loneliness, and is moved deep down. That  woman’s dejection touches his heart. His reaction is immediate: “Don’t cry”.  Jesus can’t stand to see anyone crying. He needs to step in.
He doesn’t think twice.  He comes up to the coffin, stops the funeral procession and says to the dead man: “Young man, I tell you: get up.” When the young man got up and started to speak, Jesus ‘gave him to his mother’ to stop her from crying.  They are back together again.  The mother won’t be alone now.
It all seems so simple.  The passage doesn’t dwell on the wondrous aspect of what Jesus just did. It invites its readers to see in Jesus the revelation of God as Mystery of compassion and Power of life, able to save, even in death. It is God’s compassion that makes Jesus so open to people’s suffering.
In the Church we need to recover as soon as possible such compassion as the way of life that is most appropriate for Jesus’ followers. We need to rescue such compassion from a sentimental and moralistic way of thinking that has discredited it. The compassion demanded by justice is found in Jesus great command: “Be compassionate as your Father is compassionate.”
This compassion is more necessary today than ever. From the power centers, everything else is taken into account except for the victims’ suffering.  It seems as though there is no such thing as sufferers and losers. From Jesus’ communities there needs to be heard a shout of absolute indignation: The suffering of the innocent must be taken seriously; this can’t be socially accepted as something normal, since it is inacceptable to God. He doesn’t want to see anyone crying.

José Antonio Pagola

Evangelization Network BUENAS NOTICIAS
Pass it on.