lunes, 6 de marzo de 2017

03-12-2017 - Second Sunday of Lent - A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

12-03-2017
2 Cuaresma – A
Mateo 17,1-9

ESCUCHAR A JESÚS

El centro de ese relato complejo, llamado tradicionalmente la «transfiguración de Jesús», lo ocupa una voz que viene de una extraña «nube luminosa», símbolo que se emplea en la Biblia para hablar de la presencia siempre misteriosa de Dios, que se nos manifiesta y, al mismo tiempo, se nos oculta.
La voz dice estas palabras: «Este es mi Hijo, en quien me complazco. Escuchadlo». Los discípulos no han de confundir a Jesús con nadie, ni siquiera con Moisés o Elías, representantes y testigos del Antiguo Testamento. Solo Jesús es el Hijo querido de Dios, el que tiene su rostro «resplandeciente como el sol».
Pero la voz añade algo más: «Escuchadlo». En otros tiempos, Dios había revelado su voluntad por medio de los «diez mandamientos» de la Ley. Ahora la voluntad de Dios se resume y concreta en un solo mandato: «Escuchad a Jesús». La escucha establece la verdadera relación entre los seguidores y Jesús.
Al oír esto, los discípulos caen por los suelos «aterrados de miedo». Están sobrecogidos por aquella experiencia tan cercana de Dios, pero también asustados por lo que han oído: ¿podrán vivir escuchando solo a Jesús, reconociendo solo en él la presencia misteriosa de Dios?
Entonces Jesús «se acerca, los toca y les dice: “Levantaos. No tengáis miedo”». Sabe que necesitan experimentar su cercanía humana: el contacto de su mano, no solo el resplandor divino de su rostro. Siempre que escuchamos a Jesús en el silencio de nuestro ser, sus primeras palabras nos dicen: «Levántate, no tengas miedo».
Muchas personas solo conocen a Jesús de oídas. Su nombre les resulta tal vez familiar, pero lo que saben de él no va más allá de algunos recuerdos e impresiones de la infancia. Incluso, aunque se llamen cristianos, viven sin escuchar en su interior a Jesús. Y sin esa experiencia no es posible conocer su paz inconfundible ni su fuerza para alentar y sostener nuestra vida.
Cuando un creyente se detiene a escuchar en silencio a Jesús, en el interior de su conciencia escucha siempre algo como esto:
«No tengas miedo. Abandónate con toda sencillez en el misterio de Dios. Tu poca fe basta. No te inquietes. Si me escuchas, descubrirás que el amor de Dios consiste en estar siempre perdonándote. Y, si crees esto, tu vida cambiará. Conocerás la paz del corazón».
En el libro del Apocalipsis se puede leer así: «Mira, estoy a la puerta y llamo; si alguno oye mi voz y me abre la puerta, entraré en su casa». Jesús llama a la puerta de cristianos y no cristianos. Podemos abrirle la puerta o rechazarlo. Pero no es lo mismo vivir con Jesús que sin él.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

12-03-2017
Garizumako 2. igandea – A
Mateo 17,1-9

JESUSI ENTZUN

Eskuarki «Jesusen antzaldaketa» deitu ohi dugun kontakizun korapilatsu honen erdigunea Ahots batek hartzen du; «hodei distiratsu» berezi batetik datorren Ahotsa da. Biblian sinbolotzat hartzen da hodeia, agertzen eta, aldi berean, ezkutatzen zaigun Jainkoaren misteriozko presentziaz hitz egiteko.
Ahotsak hitz hauek jaulki ditu: «Nire Semea da hau, nire maitea, nire kuttuna. Entzun berari». Ikasleek ez dute nahastu behar Jesus beste inorekin, ez Moisesekin eta Eliasekin ere, Itun Zaharraren ordezkari eta lekuko diren horiekin, alegia. Jesus bakarrik da Jainkoaren Seme maitea, bere aurpegia «eguzkia bezala distiratsu» duena.
Alabaina, Ahots horrek badio beste zerbait ere: «Entzun berari». Antzina, Jainkoak bere borondatea Legeko «hamar aginduen» bidez agertu zuen. Orain, Jainkoaren borondatea agindu bakar honek laburtzen eta zehazten du: Jesusi entzun. Entzuteak eratzen du jarraitzaileen eta Jesusen arteko egiazko harremana.
Hau entzutean, ikasleak lurrera erori dira «izuturik». Txunditurik daude Jainkoarekin izan duten hurbil-hurbileko esperientzia hartaz; aldi berean, ordea, izuturik daude entzun dutenaz: bizi ahalko ote dira Jesusi bakarrik entzunez, Jainkoaren misteriozko presentzia harengan bakarrik aitortuz?
Orduan, Jesusek «hurbildu eta, ukituz, esaten die: Jaiki zaitezte. Ez beldur izan». Badaki Jesusek beraren giza hurbiltasuna sentitu beharra dutela ikasleek: beharrezkoa dutela beraren eskua ukitzea, eta ez bakarrik beraren aurpegiaren jainkozko distira ikustea. Geure barnearen hondoko isiltasunean Jesusi entzuten diogun bakoitzean, hau digute esaten haren lehen hitzek: Jaiki zaitez, ez beldur izan.
Jende askok entzutez bakarrik ezagutzen du Jesus. Haren izena ezagun-ezaguna dute agian; baina hartaz dakitena, haurtzaroko oroitzapen eta irudipen batzuetara mugatzen da. Are gehiago, kristau direla esan arren, beren bihotzean Jesusi entzun gabe bizi dira. Eta, esperientzia hori gabe, ezin ezagutu ahal da Jesusen besterik ez bezalako bakea, ezta gure bizitza arnasteko eta sostengatzeko duen indarra ere.
Fededun batek, Jesusi entzutera ematen dionean, bere bihotzaren barnean honelako zerbait entzuten du beti:
«Ez beldur izan. Utzi zeure burua, xume-xume, Jainkoaren misterioan. Aski duzu zeure fede arin hori. Ez kezkatu. Entzuten badidazu, konturatuko zara Jainkoaren maitasuna beti zuri barkatzen bizitzea dela. Eta, hau sinesten baduzu, aldatuko da zure bizitza. Nabarituko duzu bakea zeure bihotzean».
Apokalipsi liburuan hauxe irakur daiteke: «Hara, atean nauzu, deika; norbaitek nire ahotsa entzun eta irekitzen badit, sartuko naiz haren etxera». Kristauen eta ez-kristauen atean jotzen du Jesusek. Ireki diezaiokegu atea edota uko egin diezaiokegu. Alabaina, ez da gauza bera Jesusekin ala hura gabe bizitzea.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

12-03-2017
Diumenge 2 de Quaresma – A
Mateo 17,1-9

ESCOLTAR JESÚS

El centre d’aquest relat complex, anomenat tradicionalment la «transfiguració de Jesús», l’ocupa una veu que ve d’un estrany «núvol lluminós», símbol que s’empra en la Bíblia per parlar de la presència sempre misteriosa de Déu, que se’ns manifesta i, a la vegada, se’ns oculta.
La veu diu aquestes paraules: «Aquest és el meu Fill, el meu estimat, en qui m’he complagut; escolteu-lo». Els deixebles no han de confondre Jesús amb ningú, ni tan sols amb Moisès i Elies, representants i testimonis de l’Antic Testament. Només Jesús és el Fill estimat de Déu, el que té el seu rostre «resplendent com el sol».
Però la veu hi afegeix una mica més: «Escolteu-lo». En altres temps, Déu havia revelat la seva voluntat per mitjà dels «deu manaments» de la Llei. Ara la voluntat de Déu es resumeix i concreta en un sol manament: «Escolteu Jesús». L’escolta estableix la veritable relació entre els seguidors i Jesús.
En sentir això, els deixebles cauen per terra «plens de gran temor». Estan esglaiats per aquella experiència tan propera de Déu, però també espantats pel que han sentit: podran viure escoltant només Jesús, reconeixent només en ell la presència misteriosa de Déu?
Llavors, Jesús «s’acostà, els tocà i digué: Aixequeu-vos, no tingueu por». Sap que necessiten experimentar la seva proximitat humana: el contacte de la seva mà, no només la resplendor divina del seu rostre. Sempre que escoltem Jesús en el silenci del nostre ésser, les seves primeres paraules ens diuen: «Aixeca’t, no tinguis por».
Moltes persones només coneixen Jesús d’oïdes. El seu nom els resulta, potser, familiar, però el que saben d’ell no va més enllà d’alguns records i impressions de la infantesa. Fins i tot, encara que es diguin cristians, viuen sense escoltar al seu interior Jesús. I, sense aquesta experiència, no és possible conèixer la seva pau inconfusible ni la seva força per encoratjar i sostenir la nostra vida.
Quan un creient s’atura a escoltar en silenci Jesús, a l’interior de la seva consciència, escolta sempre alguna cosa com això:
«No tinguis por. Abandona’t amb tota senzillesa en el misteri de Déu. Amb la teva poca fe, n’hi ha prou. No t’inquietis. Si m’escoltes, descobriràs que l’amor de Déu consisteix a estar sempre perdonant-te. I, si creus això, la teva vida canviarà. Coneixeràs la pau del cor».
En el llibre de l’Apocalipsi es pot llegir això: «Mira, sóc a la porta i truco, si algú escolta la meva veu i obre la porta, entraré a casa seva». Jesús truca a la porta de cristians i no cristians. Li podem obrir la porta o el podem rebutjar. Però no és el mateix viure amb Jesús que sense ell.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

12-03-2017
2 Coresma – A
Mateu 17,1-9

ESCOITAR A XESÚS

O centro dese relato complexo, chamado tradicionalmente a «transfiguración de Xesús», ocúpao unha voz que vén dunha estraña «nube luminosa», un símbolo que se emprega na Biblia para falar da presenza sempre misteriosa de Deus, que se nos manifesta e, ao mesmo tempo, se nos oculta.
A voz di estas palabras: «Este é o meu Fillo, en quen me comprazo. Escoitádeo». Os discípulos non han confundir a Xesús con ninguén, nin sequera con Moisés ou Elías, representantes e testemuñas do Antigo Testamento. Só Xesús é o Fillo querido de Deus, o que ten o seu rostro «refulxente coma o sol».
Pero a voz engade algo máis: «Escoitádeo». Noutros tempos, Deus revelara a súa vontade por medio dos «dez mandamentos» da Lei. Agora a vontade de Deus resúmese e concrétase nun só mandato: «Escoitade a Xesús». A escoita establece a verdadeira relación entre os seguidores e Xesús.
Ao oíren isto, os discípulos caen ao chan «aterrados de medo». Están arrepiados por aquela experiencia tan próxima de Deus, pero tamén asustados polo que oíron: poderán viviren escoitando só a Xesús, e recoñecendo só nel a presenza misteriosa de Deus?
Entón Xesús «achégase, tócaos e dilles: “Levantádevos. Erguédevos. Non teñades medo!”». Sabe que necesitan experimentar a súa proximidade humana: o contacto da súa man, non só o resplandor divino do seu rostro. Sempre que escoitamos a Xesús no silencio do noso ser, as súas primeiras palabras dinnos: «Levántate, non teñas medo».
Moitas persoas só coñecen a Xesús de oídas. O seu nome resúltalles talvez familiar, pero o que saben del non vai máis aló dalgúns recordos e impresións da infancia. Ata, aínda que se chamen cristiáns, viven sen escoitar no seu interior a Xesús. E sen esa experiencia non é posíbel coñecer a súa paz inconfundíbel nin a súa forza para alentar e soster a nosa vida.
Cando un crente se detén a escoitar en silencio a Xesús, no interior da súa conciencia escoita sempre algo como isto:
«Non teñas medo. Abandónate con toda sinxela no misterio de Deus. A túa pouca fe abonda. Non te inquietes. Se me escoitas, has descubrir que o amor de Deus consiste en estar sempre perdoándote. E, se cres isto, a túa vida cambiará. Coñecerás a paz do corazón».
No libro da Apocalipses pódese ler así: «Mira, estou á porta e chamo; se alguén oe a miña voz e me abre a porta, entrarei na súa casa». Xesús chama á porta de cristiáns e non cristiáns. Podemos abrirlle a porta ou rexeitalo. Pero non é o mesmo vivir con Xesús que sen el.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

12-03-2017
2 Quaresima – A
Matteo 17,1-9

ASCOLTARE GESÙ

Il centro di questo complesso racconto, chiamato tradizionalmente «La trasfigurazione di Gesù», è occupato da una voce che viene da una strana «nube luminosa», simbolo che si usa nella Bibbia per parlare della presenza sempre misteriosa di Dio che si manifesta a noi e nello stesso tempo si nasconde.
La voce dice queste parole: «Questi è il Figlio mio, l’amato: in lui ho posto il mio compiacimento. Ascoltatelo». I discepoli non devono confondere Gesù con nessuno, neppure con Mosè o Elia, rappresentanti e testimoni dell’Antico Testamento. Solo Gesù è il Figlio amato da Dio, lui che ha il volto «risplendente come il sole».
Ma la voce aggiunge qualcosa di più: «Ascoltatelo». In altri tempi, Dio aveva rivelato la sua volontà per mezzo dei «dieci comandamenti» della Legge. Ora la volontà di Dio si riassume e concretizza in un solo comandamento: ascoltate Gesù. L’ascolto stabilisce la vera relazione tra i seguaci e Gesù.
Nell’udire questo, i discepoli cadono a terra «presi da grande timore». Sono sopraffatti da quell’esperienza tanto vicina di Dio, ma anche spaventati per quello che hanno udito: Potranno vivere ascoltando solo Gesù, riconoscendo solo in lui la presenza misteriosa di Dio?
Allora «Gesù si avvicinò, li toccò e disse: “Alzatevi e non temete”». Sa che hanno bisogno di sperimentare la sua vicinanza umana: il contatto della sua mano, non solo lo splendore divino del suo volto. Sempre, quando ascoltiamo Gesù nel silenzio del nostro essere, le sue prime parole ci dicono: Alzati, non temere.
Molte persone conoscono Gesù solo per sentito dire. Risulta loro il suo nome, forse familiare, ma quel che sanno di lui non va molto al di là di alcuni ricordi e impressioni dell’infanzia. Sebbene si chiamino cristiani, vivono anche senza ascoltare dentro di loro Gesù, e senza quest’esperienza non è possibile conoscere la sua pace inconfondibile, né la sua forza che incoraggia e sostiene la nostra vita.
Quando un credente si ferma ad ascoltare in silenzio Gesù, all’interno della sua coscienza, ascolta sempre qualcosa di simile:
«Non temere. Abbandonati con tutta semplicità nel mistero di Dio. La tua poca fede basta. Non inquietarti. Se mi ascolti, scoprirai che l’amore di Dio consiste nel perdonarti continuamente. E, se credi questo, la tua vita cambierà. Conoscerai la pace del cuore».
Nel libro dell’Apocalisse si può leggere così: «Guarda, sto alla porta e busso; se qualcuno ascolta la mia voce e mi apre la porta, entrerò nella sua casa». Gesù bussa alla porta di cristiani e non cristiani. Possiamo aprirgli la porta o lo possiamo rifiutare. Ma non è lo stesso vivere con Gesù o senza di lui.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

12-03-2017
2 Carême 6 – A
Matthieu 17,1-9

ÉCOUTER JÉSUS

Le coeur de ce récit complexe appelé traditionnellement la «transfiguration de Jésus», est occupé par une voix venant d’une étrange «nuée lumineuse», symbole utilisé dans la Bible pour parler de la présence toujours mystérieuse de Dieu, qui se manifeste à nous en même temps qu’elle nous reste cachée.
La voix dit cette parole: «Celui-ci est mon Fils bien-aimé en qui j’ai mis toute mon affection. Ecoutez-le». Les disciples ne doivent confondre Jésus avec personne d´autre, même pas avec Moïse ou à Elie, représentants et témoins de l’Ancien Testament. Seul Jésus est le Fils bien-aimé de Dieu dont le visage «resplandit comme le soleil».
Et la voix ajoute encore: «Ecoutez-le». Autrefois, Dieu avait révélé sa volonté à travers les «dix commandements» de la Loi. Maintenant, la volonté de Dieu est résumée et concrétisée en un seul commandement: «Ecoutez Jésus». C’est l’écoute qui établit la véritable relation entre Jésus et ses disciples.
En entendant cela, les disciples tombent par terre «terrorisés par la peur». Ils sont impresionnés par cette expérience si proche de Dieu, mais aussi effrayés par ce qu’ils viennent d’entendre: pourront-ils vivre en écoutant seulement Jésus et en ne reconnaissant qu’en lui la présence mystérieuse de Dieu?
C’est alors que Jésus «s’approche d’eux et les touchant leur dit: Levez-vous! N’ayez pas peur!». Il sait qu’ils ont besoin d’expérimenter sa proximité humaine: le contact de sa main et non seulement la splendeur divine de son visage. Chaque fois que nous écoutons Jésus dans le silence de notre être, voici les premières paroles qu’il nous adresse: «Lève-toi, n’aie pas peur!»
Beaucoup de personnes ne connaissent Jésus que par ouï-dire. Son nom leur est peut-être familier, mais ce qu’ils connaissent sur lui ne va pas au-delà de quelques souvenirs ou impressions de leur enfance. Même s’ils s’appellent chrétiens, ils vivent sans écouter Jésus dans leur coeur. Alors que sans cette expérience il est impossible de connaître sa paix incomparable et sa force capable d’animer et de soutenir notre vie.
Lorsqu’un coyant s’arrête pour écouter Jésus dans le silence, il entend toujours au creux de sa conscience quelque chose de ce genre:
 «N’aie pas peur. Abandonne-toi tout simplement dans le mystère de Dieu. Ton peu de foi, suffit. Ne t’inquiète pas. Si tu m’écoutes, tu découvriras que l’amour de Dieu consiste à te pardonner continuellement. Et si tu y crois, ta vie changera. Tu connaîtras la paix du coeur».
Dans le livre de l’Apocalypse on peut lire ceci: «Regarde, je suis à la porte et je frappe; si quelqu’un entend ma voix et m’ouvre la porte, j’entrerai chez lui». Jésus frappe à la porte des chrétiens et de non-chrétiens. Nous pouvons lui ouvrir la porte ou le rejeter. Mais ce n’est pas pareil de vivre avec Jésus que sans lui.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

12-03-2017
2 Quaresma – A
Mateus 17,1-9

ESCUTAR JESUS

O centro desse relato complexo, chamado tradicionalmente a «transfiguração de Jesus», é ocupado por uma voz que vem de uma estranha «nuvem luminosa», símbolo que se utiliza na Bíblia para falar da presença sempre misteriosa de Deus, que se nos manifesta e, ao mesmo tempo, se nos oculta.
A voz diz estas palavras: «Este é o Meu Filho, em quem coloquei o meu agrado. Escutai-O». Os discípulos não devem confundir Jesus com ninguém, nem sequer com Moisés ou Elias, representantes e testemunhas do Antigo Testamento. Só Jesus é o Filho querido de Deus, o que tem o Seu rosto «resplandecente como o sol».
Mas a voz acrescenta algo mais: «Escutai-O». Noutros tempos, Deus tinha revelado a Sua vontade por meio dos «dez mandamentos» da Lei. Agora a vontade de Deus resume-se e concretiza-se num só mandato: «Escutai Jesus». O escutar estabelece a verdadeira relação entre os seguidores e Jesus.
Ao ouvir isto, os discípulos caem pelo chão «aterrados de medo». Estão atemorizados por aquela experiência tão próxima de Deus, mas também assustados pelo que ouviram: poderão viver escutando apenas Jesus, reconhecendo só nele a presença misteriosa de Deus?
Então Jesus «aproxima-se, toca-lhe e diz: “Levantai-vos. Não tenhais medo”». Sabe que necessitam experimentar a Sua proximidade humana: o contato da Sua mão, não apenas o resplandor divino do Seu rosto. Sempre que escutamos Jesus no silêncio do nosso ser, as suas primeiras palavras dizem-nos: «Levanta-te, não tenhais medo».
Muitas pessoas só conhecem Jesus de ouvir falar. O Seu nome resulta-lhes familiar, mas o que sabem Dele não vai mais longe do que algumas recordações e impressões de infância. Inclusive, apesar de se chamarem cristãos, vivem sem escutar no seu interior Jesus. E sem essa experiência não é possível conhecer a Sua paz inconfundível nem a Sua força alentar e sustentar a vida.
Quando um crente se detém para escutar em silêncio Jesus, no interior da Sua consciência escuta sempre algo como isto:
«Não tenhas medo. Abandona-te com toda a simplicidade no mistério de Deus. A tua pouca fé basta. Não te inquietes. Se me escutas, descobrirás que o amor de Deus consiste em estar sempre a perdoar-te. E, se acreditas nisto, a tua vida mudará. Conhecerás a paz do coração».
No livro do Apocalipse pode-se ler assim: «Olha, estou à porta e chamo; se alguem ouve a mina voz e me abre a porta, entrarei em sua casa». Jesus chama à porta de cristãos e não cristãos. Podemos abrir-lhe a porta ou rejeitá-lo. Mas não é o mesmo viver com Jesus que sem Ele.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

03-12-2017
2nd Lent – A
Matthew 17,1-9

LISTEN TO JESUS

At the center of that complex story, traditionally called «The Transfiguration of Jesus», we find a voice that comes from a strange «bright cloud», a symbol that is used in the Bible to talk about the always mysterious presence of God that is shown to us and at the same time is hidden from us.
The voice says these words: «This is my Son, the Beloved; he enjoys my favor. Listen to him». The disciples don’t need to confuse Jesus with anyone else, not even with Moses and Elijah, representatives and witnesses of the Old Testament. Only Jesus is the beloved Son of God, only he has his face «shining like the sun».
But the voice adds something more: «Listen to him». In other times God had revealed God’s will by means of the «ten commandments» of the Law. Now God’s will is summed up and made concrete in only one command: listen to Jesus. Listening establishes the true relationship between Jesus and his followers.
At hearing this, the disciples fall to the ground «overcome with fear». They are overwhelmed by that experience of being so close to God, but they are also afraid by what they have heard: can they live, only listening to Jesus, recognizing only in him God’s mysterious presence?
Then Jesus «comes up and touches them, saying: “stand up, do not be afraid”». He knows that they need to experience his human closeness: the contact of his hand, not just the divine splendor of his face. Whenever we listen to Jesus in the silence of our being, his first words to us are always: «Stand up, don’t be afraid».
Many people only know Jesus from hearsay. His name sounds familiar maybe, but what they know of him doesn’t go any further than some memories and impressions from childhood. Even more, though they call themselves Christians, they live without hearing Jesus in their heart. And without that experience, it’s not possible to know his unmistakable peace or his power to encourage and sustain our lives.
When a believer stops to listen to Jesus in silence, in her conscience within, she always hears something like this:
«Don’t be afraid. Abandon yourself in complete simplicity to the mystery of God. The little faith you have is enough. Don’t be upset. If you listen to me, you will discover that God’s love consists in always forgiving you. And if you believe this, your life will change. You will know peace of heart».
In the book of Revelation we find this passage: «Look, I am standing at the door, knocking. If one of you hears me calling and opens the door, I will come in to share a meal at that person’s side». Jesus calls at the door of Christians and non-Christians. We can open the door for him or we can reject him. But it’s not the same to live with Jesus as to live without him.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


miércoles, 1 de marzo de 2017

03-05-2017 - First Sunday of Lent - A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

05-03-2017
1 Cuaresma – A
Mateo 4,1-11

NUESTRA GRAN TENTACIÓN

La escena de las «tentaciones de Jesús» es un relato que no hemos de interpretar ligeramente. Las tentaciones que se nos describen no son propiamente de orden moral. El relato nos está advirtiendo de que podemos arruinar nuestra vida si nos desviamos del camino que sigue Jesús.
La primera tentación es de importancia decisiva, pues puede pervertir y corromper nuestra vida de raíz. Aparentemente, a Jesús se le ofrece algo inocente y bueno: poner a Dios al servicio de su hambre. «Si eres Hijo de Dios, manda que estas piedras se conviertan en panes».
Sin embargo, Jesús reacciona de manera rápida y sorprendente: «No solo de pan vive el hombre, sino de toda palabra que sale de la boca de Dios». No hará de su propio pan un absoluto. No pondrá a Dios al servicio de su propio interés, olvidando el proyecto del Padre. Siempre buscará primero el reino de Dios y su justicia. En todo momento escuchará su Palabra.
Nuestras necesidades no quedan satisfechas solo con tener asegurado nuestro pan material. El ser humano necesita y anhela mucho más. Incluso, para rescatar del hambre y la miseria a quienes no tienen pan, hemos de escuchar a Dios, nuestro Padre, y despertar en nuestra conciencia el hambre de justicia, la compasión y la solidaridad.
Nuestra gran tentación es hoy convertirlo todo en pan. Reducir cada vez más el horizonte de nuestra vida a la satisfacción de nuestros deseos; vivir obsesionados por un bienestar siempre mayor o hacer del consumismo indiscriminado y sin límites el ideal casi único de nuestras vidas.
Nos engañamos si pensamos que ese es el camino que hay que seguir hacia el progreso y la liberación. ¿No estamos viendo que una sociedad que arrastra a las personas hacia el consumismo sin límites y hacia la autosatisfacción no hace sino generar vacío y sinsentido en las personas y egoísmo, insolidaridad e irresponsabilidad en la convivencia?
¿Por qué nos estremecemos de que vaya aumentando de manera trágica el número de personas que se suicidan cada día? ¿Por que seguimos encerrados en nuestro falso bienestar, levantando barreras cada vez más inhumanas para que los hambrientos no entren en nuestros países, no lleguen hasta nuestras residencias ni llamen a nuestra puerta?
La llamada de Jesús nos puede ayudar a tomar más conciencia de que no solo de bienestar vive el ser humano. También los hombres y mujeres de hoy necesitamos cultivar el espíritu, conocer el amor y la amistad, desarrollar la solidaridad con los que sufren, escuchar nuestra conciencia con responsabilidad, abrirnos al Misterio último de la vida con esperanza.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-03-05
Garizumako 1. igandea – A
Mateo 4,1-11

GURE TENTAZIO HANDIA

«Jesusen tentazioen» kontakizuna ez genuke hartu behar arin-arin. Hor deskribatzen diren tentazioak ez dira ikuspegi moralekoak. Kontakizunak ohartarazten digu geure bizitza hondatu dezakegula, baldin eta Jesusek hartu duen bidetik desbideratzen bagara.
Lehenengo tentazioa joan-etorri erabakitzailekoa da; izan ere, errotik makurtu eta usteldu baitezake gure bizitza. Itxuraz, Jesusi gauza xume eta on bat aurkeztu diote: Jainkoa gosearen zerbitzura jartzea. «Jainkoaren Semea bazara, agindu ezazu harri hauek ogi bihur daitezela».
Alabaina, bat-batean eta era harrigarrian erantzun du Jesusek: «Gizakia ez da ogitik bakarrik bizi, baizik eta Jainkoari ahotik darion hitz orotatik». Bere ogia ez du bihurtu nahi gauza absolutu. Ez du egin nahi Jainkoa bere probetxuaren zerbitzari, Aitaren egitasmoaz ahazturik. Lehenik eta behin Jainkoaren erregetza eta haren zuzentasuna bilatu nahi ditu. Aitaren hitza entzungo du beti.
Gure premiak ez dira asetzen ogia segurtatze hutsaz. Askoz gehiago behar eta desiratzen du gizakiak. Ogirik ez dutenak gosetik eta miseriatik ateratzeko ere, Jainkoari, geure Aitari, entzun beharra dugu, eta geure bihotzean zuzentasunaren, errukiaren eta solidaritatearen ustea esnatu beharra.
Geure tentazio handia gaur egun, gauza guztiak ogi bihurtu nahi izatea dugu. Gero eta maila handiagoan, geure bizitzaren ikusmira murriztea eta mugatzea, geure desioak asetze hutsera; geure bizitzako ideal kasik bakartzat, gero eta neurri handiagoan, ongizate baten eta bereizi gabeko kontsumismo baten obsesioa jartzea.
Geure burua engainatuko dugu, baldin eta pentsatzen badugu hori dela egin beharreko bidea aurrerapena eta askatasuna lortzeko. Ez al gara ikusten ari, jendea mugarik gabeko kontsumismora eta auto-asebetera lerratzen duen gizarte batek ez duela ezer egiten, baizik jendeagan hustasuna eta zentzurik eza sortu eta, bizikidetasunari dagokionez, egoismoa, solidaritaterik eza eta erantzukizunik eza eragin?
Zer dela-eta larritzen gara entzutean, egunero bere buruaz beste egiten duen jende-kopurua era tragikoan ari dela handitzen? Zer dela-eta jarraitzen dugu geure sasi-ongizatean hesiturik, gero eta hesi ez-gizakoiagoak ezartzen, gose direnak gure lurraldean sar ez daitezen, gure bizilekura irits ez daitezen, gure atea jo ez dezaten?
Jesusen deiak lagundu gaitzake jabetzen ezen gizakia ez dela ongizateaz bakarrik bizi. Beharrezkoa du pertsona batek espiritua lantzea, maitasuna eta adiskidetasuna bizitzea, sufritzen ari direnekin solidaritatea garatzea, norberaren kontzientziari erantzukizunez entzutea, biziaren azken Misterioari bihotza esperantzaz irekitzea.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

05-03-2017
Diumenge 1 de Quaresma – A
Mateo 4,1-11

LA NOSTRA GRAN TEMPTACIÓ

L’escena de «les temptacions de Jesús» és un relat que no hem d’interpretar lleugerament. Les temptacions que se’ns descriuen no són pròpiament d’ordre moral. El relat ens està advertint que podem arruïnar la nostra vida, si ens desviem del camí que segueix Jesús.
La primera temptació és d’importància decisiva, ja que pot pervertir i corrompre la nostra vida d’arrel. Aparentment, a Jesús se li ofereix quelcom ben innocent i bo: posar Déu al servei de la seva gana. «Si ets Fill de Déu, digues que aquestes pedres es tornin pans».
No obstant això, Jesús reacciona de manera ràpida i sorprenent: «L’home no viu només de pa; viu de tota paraula que surt de la boca de Déu». No farà del seu propi pa un absolut. No posarà Déu al servei del seu propi interès, oblidant el projecte del Pare. Sempre cercarà primer el Regne de Déu i la seva justícia. En tot moment escoltarà la seva Paraula.
Les nostres necessitats no queden satisfetes només amb tenir assegurat el nostre pa. L’ésser humà necessita i anhela molt més. Fins i tot, per rescatar de la fam i la misèria els qui no tenen pa, hem d’escoltar Déu, el nostre Pare, i despertar en la nostra consciència la fam de justícia, la compassió i la solidaritat.
La nostra gran temptació és avui convertir-ho tot en pa. Reduir cada vegada més l’horitzó de la nostra vida a la mera satisfacció dels nostres desitjos, fer de l’obsessió per un benestar sempre major o del consumisme indiscriminat i sense límits, l’ideal gairebé únic de les nostres vides.
Ens enganyem si pensem que aquest és el camí a seguir cap al progrés i l’alliberament. No ens adonem que una societat que arrossega les persones cap al consumisme sense límits i cap a la autosatisfacció, no fa sinó generar buidor i superficialitat en les persones, i egoisme, insolidaritat i irresponsabilitat en la convivència?
Per què ens fa esgarrifar que vagi augmentant de manera tràgica el nombre de persones que se suïciden cada dia? Per què continuem tancats en el nostre fals benestar, aixecant barreres cada vegada més inhumanes perquè els famolencs no entrin en els nostres països, no arribin fins a les nostres residències ni truquin a la nostra porta?
La crida de Jesús ens pot ajudar a prendre més consciència que no només de benestar viu l’home. L’ésser humà necessita també cultivar l’esperit, conèixer l’amor i l’amistat, desenvolupar la solidaritat amb els que pateixen, escoltar la nostra consciència amb responsabilitat, obrir-se al Misteri últim de la vida amb esperança.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

05-03-2017
1 Coresma – A
Mateu 4,1-11

A NOSA GRAN TENTACIÓN

A escena das «tentacións de Xesús» é un relato que non habemos interpretar á lixeira. As tentacións que se nos describen non son propiamente de orde moral. O relato estanos advertindo que podemos arruinar a nosa vida se nos desviamos do camiño que segue Xesús.
A primeira tentación é de importancia decisiva, pois pode perverter e corromper a nosa vida de raíz. Aparentemente, a Xesús ofréceselle algo inocente e bo: poñer a Deus ao servizo da súa fame. «Se es Fillo de Deus, manda que estas pedras se convertan en pans».
Con todo, Xesús reacciona de xeito rápido e sorprendente: «Non só de pan vive o home, senón de toda palabra que sae da boca de Deus». Non fará do seu propio pan un absoluto. Non poñerá a Deus ao servizo do seu propio interese, esquecendo o proxecto do Pai. Sempre buscará primeiro o reino de Deus e a súa xustiza. En todo momento escoitará a súa Palabra.
As nosas necesidades non fican satisfeitas só con ter asegurado o noso pan material. O ser humano necesita e anhela moito máis. Ata, para rescatar da fame e da miseria a quen non ten pan, habemos escoitar a Deus, o noso Pai, e espertarmos na nosa conciencia a fame de xustiza, a compaixón e a solidariedade.
Hoxe a nosa grande tentación é converter todo en pan. Reducir cada vez máis o horizonte da nosa vida para a satisfacción dos nosos desexos; vivir obsesionados por un benestar sempre maior ou facer do consumismo, indiscriminado e sen límites, o ideal case único das nosas vidas.
Enganámonos se pensamos que ese é o camiño a seguir cara ao progreso e a liberación. Non estamos a ver unha sociedade que arrastra ás persoas cara ao consumismo sen límites e cara á autosatisfacción e non fai senón xerar baleiro e un sensentido nas persoas e egoísmo, insolidariedade e irresponsabilidade na convivencia?
Por que nos estremecemos de que vaia aumentando de xeito tráxico o número de persoas que se suicidan cada día? Por que seguimos fechados no noso falso benestar, levantando barreiras cada vez máis inhumanas para que os famentos non entren nos nosos países, non cheguen ata as nosas residencias nin chamen á nosa porta?
A chamada de Xesús pódenos axudar a tomar máis conciencia de que non só do benestar vive o ser humano. Tamén os homes e mulleres de hoxe necesitamos cultivar o espírito, coñecer o amor e a amizade, desenvolver a solidariedade cos que sofren, escoitar a nosa conciencia con responsabilidade, abrírmonos ao Misterio último da vida con esperanza.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

05-03-2017
1 Quaresima – A
Matteo 4,1-11

LA NOSTRA GRANDE TENTAZIONE

La scena delle «tentazioni di Gesù» è un racconto che non dobbiamo interpretare alla leggera. Le tentazioni che ci sono descritte non sono propriamente di ordine morale. Il racconto ci sta avvertendo che possiamo rovinare la nostra vita, se deviamo dal cammino che segue Gesù.
La prima tentazione è d’importanza decisiva, perché può pervertire e corrompere la nostra vita dalla radice. Apparentemente, si offre a Gesù qualcosa di molto innocente e buono: mettere Dio a servizio della propria fame. «Se tu sei Figlio di Dio, di’ che queste pietre diventino pane».
Tuttavia, Gesù reagisce in modo rapido e sorprendente: «Non di solo pane vivrà l’uomo, ma di ogni parola che esce dalla bocca di Dio». Non farà del suo pane un assoluto. Non porrà Dio a servizio del suo proprio interesse, dimenticando il progetto del Padre. Cercherà sempre innanzitutto il Regno di Dio e la sua giustizia. In ogni momento ascolterà la sua Parola.
Le nostre necessità non sono soddisfatte solo con l’avere assicurato il pane. L’essere umano ha bisogno e anela a molto di più. Anche per liberare dalla fame e dalla miseria coloro che non hanno pane, dobbiamo ascoltare Dio, nostro Padre, e risvegliare nella nostra coscienza la fame di giustizia, la compassione e la solidarietà.
Oggi la nostra grande tentazione è convertire tutto in pane. Ridurre sempre più l’orizzonte della nostra vita alla mera soddisfazione dei nostri desideri; vivere ossessionati da un benessere sempre più grande o fare del consumismo indiscriminato e senza limiti l’ideale quasi unico della nostra vita.
Ci inganniamo se pensiamo che questo è il cammino da seguire verso il progresso e la liberazione. Non stiamo vedendo che una società che trascina le persone verso il consumismo illimitato e verso l’autosoddisfazione non fa che generare vuoto e non senso nelle persone, ed egoismo, mancanza di solidarietà e irresponsabilità nella convivenza?
Perché rabbrividiamo di fronte al fatto che va aumentando in maniera tragica il numero di persone che si suicidano ogni giorno? Perché continuiamo chiusi nel nostro falso benessere, levando barriere sempre più inumane perché gli affamati non entrino nei nostri paesi, non arrivino fino alle nostre residenze, né bussino alla nostra porta?
L’appello di Gesù ci può aiutare a prendere più coscienza del fatto che non solo di benessere vive l’uomo. Anche gli uomini e le donne di oggi hanno bisogno di coltivare lo spirito, conoscere l’amore e l’amicizia, sviluppare la solidarietà con quelli che soffrono, ascoltare la propria coscienza con responsabilità, aprirsi al Mistero ultimo della vita con speranza.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

05-03-2017
1 Carême – A
Matthieu 4,1-11

NOTRE GRANDE TENTATION

La scène des «tentations de Jésus» est un récit que nous ne devons pas interpréter à la légère. Les tentations qui nous sont présentées ne sont pas à proprement parler d’ordre moral. Le récit veut nous avertir que nous pouvons ruiner notre vie si nous nous détournons du chemin suivi par Jésus.
La première tentation est d’une importance décisive car elle peut pervertir et corrompre notre vie à la racine. Apparemment ce qui est offert à Jésus est quelque chose d’innocent et de bon: mettre Dieu au service de sa faim. «Si tu es le Fils de Dieu, fais que ces pierres deviennent du pain».
Cependant, Jésus réagit de façon rapide et surprenante: «L’homme ne vit pas seulement de pain mais de toute parole qui sort de la bouche de Dieu». Il ne fait pas de son propre pain un absolu. Il ne met pas Dieu au service de son propre intérêt, en oubliant le projet du Père. Il cherche toujours le royaume de Dieu et sa justice. A tout instant, il écoute sa Parole.
Ce n’est pas en assurant simplement notre pain matériel que nos besoins pourront être satisfaits. L’être humain a beaucoup plus de besoin et désire beaucoup plus. Même pour libérer les affamés de leur faim et de leur misère, il nous faut écouter Dieu, notre Père, et éveiller dans notre conscience la faim de (la) justice, la compassion et la solidarité.
Notre grande tentation aujourd’hui c’est de vouloir tout convertir en pain. Réduire de plus en plus l’horizon de notre vie à la simple satisfaction de nos désirs; vivre dans l’obsession d’un bien-être toujours plus grand et faire de la consommation indiscriminée et illimitée l’idéal presque unique de nos vies.
Nous nous trompons si nous pensons que c’est-là le chemin à suivre pour atteindre le progrès et la libération. Ne voyons-nous pas qu’une société qui entraîne les personnes vers la consommation illimitée et vers l’autosatisfaction ne fait que générer du vide et du non-sens chez elles, et de l’égoïsme, de l’indifférence et de l’irresponsabilité au niveau social?
A quoi bon s’émouvoir de l’augmentation du nombre de personnes qui d’une manière tragique se suicident chaque jour? Pourquoi continuons-nous enfermés dans notre faux bien-être, en dressant des barrières de plus en plus inhumaines pour que les affamés n’entrent pas dans nos pays, n’atteignent pas nos résidences ni frappent à notre porte?
L’appel de Jésus peut nous aider à prendre davantage conscience que l’homme ne vit pas seulement de bien-être. Nous, les hommes et les femmes d’aujourd’hui, nous avons aussi besoin de cultiver l’esprit, de connaître l’amour et l’amitié, de développer la solidarité envers ceux qui souffrent, de nous mettre à l’écoute de notre conscience de façon responsable, de nous ouvrir dans l’espérance au Mystère ultime de la vie.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

05-03-2017
1 Quaresma – A
Mateus 4,1-11

A NOSSA GRANDE TENTAÇÃO

O episódio das «tentações de Jesus» é um relato que não devemos interpretar com ligeireza. As tentações que se nos descrevem não são propriamente de natureza moral. O relato adverte-nos de que podemos arruinar a nossa vida sem nos desviarmos do caminho que segue Jesus.
A primeira tentação é de importância decisiva, pois pode perverter e corromper a nossa vida desde a raiz. Aparentemente, a Jesus se lhe oferece algo inocente e bom: colocar Deus ao serviço da sua fome. «Se és Filho de Deus, ordena que estas pedras se convertam em pães».
No entanto, Jesus reage de forma rápida e surpreendente: «Não só de pão vive o homem, mas de toda a palavra que sai da boca de Deus». Não fará do seu próprio pão, um absoluto. Não colocará Deus ao serviço do seu próprio interesse, esquecendo o projeto do Pai. Sempre procurará primeiro o reino de Deus e a Sua justiça. Em todo o momento escutará a Sua Palavra.
As nossas necessidades não ficam satisfeitas só com ter assegurado o nosso pão material. O ser humano necessita e deseja muito mais. Inclusive, para resgatar da fome e da miséria a quem não tem pão, temos de escutar a Deus, nosso Pai, e despertar na nossa consciência a fome de justiça, a compaixão e a solidariedade.
A nossa grande tentação é hoje converter tudo em pão. Reduzir cada vez mais o horizonte da nossa vida à satisfação dos nossos desejos; viver obcecados por um bem-estar sempre maior ou fazer do consumismo indiscriminado e sem limites o ideal quase único das nossas vidas.
Enganamo-nos se pensamos que esse é o caminho que se tem de seguir para o progresso e a libertação. Não estamos vendo que uma sociedade que arrasta as pessoas para o consumismo sem limites e para a autossatisfação não faz senão gerar vazio e falta de sentido nas pessoas e egoísmo, ausência de solidariedade e irresponsabilidade na convivência?
Porque trememos que vá aumentando de forma trágica o número de pessoas que se suicidam cada dia? Porque continuamos fechados no nosso falso bem-estar, levantando barreiras cada vez mais inumanas para que os famintos não entrem nos nossos países, não cheguem até às nossas residências nem chamem à nossa porta?
A chamada de Jesus pode-nos ajudar a tomar mais consciência de que não só de bem-estar vive o ser humano. Também os homens e mulheres de hoje necessitamos cultivar o espírito, conhecer o amor e a amizade, desenvolver a solidariedade com os que sofrem, escutar a nossa consciência com responsabilidade, abrir-nos ao Mistério último da vida com esperança.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

03-05-2017
1st Lent – A
Matthew 4,1-11

OUR GREAT TEMPTATION

The scene of «Jesus’ temptations» is a story that we don’t need to interpret lightly. The temptations that are described aren’t exactly of the moral order. The story is warning us of how we could ruin our lives if we leave the path that Jesus follows.
The first temptation is of decisive importance, since it can pervert and corrupt our life at its root. Apparently Jesus is being offered something innocent and good: put God at the service of his hunger. «If you are the Son of God, tell these stones to turn into loaves».
However Jesus reacts quickly and surprisingly: «Human beings live not on bread alone, but on every word that comes from the mouth of God». Don’t make your own bread an absolute. Don’t put God at the service of your own interest, forgetting the Father’s project. Always seek first God’s reign and God’s justice. At every moment listen to God’s Word.
Our needs won’t get satisfied only by securing our bread. Human beings need and yearn for much more. In order to even rescue from hunger and misery those who don’t have bread, we need to listen to God our Father, and awaken in our conscience the hunger for justice, compassion, solidarity.
Our great temptation today is to change everything into bread: we reduce more and more the horizon of our lives to the mere satisfaction of our desires, we run around obsessed with a well-being that keeps growing larger, or make a consumerism that is indiscriminate and without limits into our one and only goal.
We deceive ourselves if we think that this is the path to follow toward progress and liberation. Aren’t we seeing that a society that drags people to a consumerism without limits and to self-satisfaction, does nothing more than generate emptiness and meaninglessness in people, along with selfishness, alienation and irresponsibility in our living together?
Why does it startle us that the number of people who commit suicide grows tragically greater every day? Why do we keep ourselves closed up in our false wellbeing, raising even more inhumane barriers so that the hungry don’t get into our countries, can’t reach our neighborhoods or knock on our door?
Jesus’ call can help us to be more aware that human beings don’t live by bread alone. Human beings also need to cultivate the spirit, know love and friendship, develop solidarity with those who suffer, listen to our conscience responsibly, open ourselves to the final Mystery of a life with hope.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com