lunes, 16 de marzo de 2015

03/22/2015 -5st Sunday of Lent – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

22-03-2015
5 Cuaresma – B
Juan 15,20-33

ATRAÍDOS POR EL CRUCIFICADO

Un grupo de «griegos», probablemente paganos, se acercan a los discípulos con una petición admirable: «Queremos ver a Jesús». Cuando se lo comunican, Jesús responde con un discurso vibrante en el que resume el sentido profundo de su vida. Ha llegado la hora. Todos, judíos y griegos, podrán captar muy pronto el misterio que se encierra en su vida y en su muerte: «Cuando yo sea elevado sobre la tierra, atraeré a todos hacia mí».
Cuando Jesús sea alzado a una cruz y aparezca crucificado sobre el Gólgota, todos podrán conocer el amor insondable de Dios, se darán cuenta de que Dios es amor y solo amor para todo ser humano. Se sentirán atraídos por el Crucificado. En él descubrirán la manifestación suprema del Misterio de Dios.
Para ello se necesita, desde luego, algo más que haber oído hablar de la doctrina de la redención. Algo más que asistir a algún acto religioso de la Semana Santa. Hemos de centrar nuestra mirada interior en Jesús y dejarnos conmover, al descubrir en esa crucifixión el gesto final de una vida entregada día a día por un mundo más humano para todos. Un mundo que encuentre su salvación en Dios.
Pero, probablemente a Jesús empezamos a conocerlo de verdad cuando, atraídos por su entrega total al Padre y su pasión por una vida más feliz para todos sus hijos, escuchamos aunque sea débilmente su llamada: «El que quiera servirme que me siga, y donde esté yo, allí estará también mi servidor».
Todo arranca de un deseo de «servir» a Jesús, de colaborar en su tarea, de vivir solo para su proyecto, de seguir sus pasos para manifestar, de múltiples maneras y con gestos casi siempre pobres, cómo nos ama Dios a todos. Entonces empezamos a convertirnos en sus seguidores.
Esto significa compartir su vida y su destino: «donde esté yo, allí estará mi servidor». Esto es ser cristiano: estar donde estaba Jesús, ocuparnos de lo que se ocupaba él, tener las metas que él tenía, estar en la cruz como estuvo él, estar un día a la derecha del Padre donde está él.
¿Cómo sería una Iglesia «atraída» por el Crucificado, impulsada por el deseo de «servirle» solo a él y ocupada en las cosas en que se ocupaba él? ¿Cómo sería una Iglesia que atrajera a la gente hacia Jesús?

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015-03-22
Garizumako 5. Igandea – B
Joan 15,20-33

GURUTZILTZATUAK ERAKARRI

«Greko»-talde bat, paganoak seguruenik, Jesusengana hurbildu da, eskari miresgarri hau eginez: «Jesus ikusi nahi genuke». Horren berri eman diotenean, Jesusek solasaldi biziaz erantzun die, bere bizitzaren zentzu sakona laburtuz. Iritsia da ordua. Guztiek, judu eta greko, sumatu ahal izango dute laster haren bizitzak eta haren heriotzak biltzen duten misterioa: «Ni, lurretik jasoko nautenean, guztiak erakarriko ditut neugana».
Jesus gurutzean jaso eta Golgota mendian gurutzean agertuko denean, guztiek ezagutu ahal izango dute Jainkoaren ezin ulertuzko maitasuna, konturako dira ezen maitasuna dela Jainkoa eta maitasuna soilik gizaki ororentzat. Gurutziltzatuak erakarririk sentituko dira. Jainkoaren Misterioa erarik gorenean agerturik ikusiko dute harengan.
Hartarako, jakina, erospenaren doktrinaz hitz egiten entzutea baino zerbait gehiago beharko da. Aste santuko elizkizun erlijioso batera joatea baino zerbait gehiago. Geure barne-begiak Jesusengan behar ditugu jarri eta hunki gaitzan utzi, sumatzen dugularik gurutze hori egunez egun egindako bizitzaren azken keinua dela, mundua guztientzat gizatarrago egiteko. Bere salbazioa Jainkoagan aurkituko duen mundu gizatarragoa.
Baina, seguruenik, orduan hasiko gara Jesus zinez ezagutzen: Aitari egin dion erabateko buru-eskaintzak eta haren seme-alabentzat bizitza zoriontsuagoa eskuratzeko jasan duen nekaldiak erakarririk, Jesusen beraren deia, era ahulean bada ere, entzunen dugunean: «Nire zerbitzari izan nahi duena betor nire ondoren, eta ni nagokeen lekuan, han egonen da nire zerbitzaria ere».
Jesusen «zerbitzari izatean» du den guztiak bere jatorria, haren eginkizunean lankide izatean, soilik haren egitasmorako bizi nahi izatean, haren urratsei jarraitzean, agertzeko, modu askotan eta keinu ia beti pobrez, nola maite gaituen Jainkoak guztiok. Orduan hasiko gara haren jarraitzaile bilakatzen.
Hona zer esan nahi duen haren bizitzan eta haren zorian bat egiteak: «ni nagokeen lekuan, han egonen da nire zerbitzaria ere». Hori da kristau izatea: Jesus zegoen lekuan egotea, hark egiten zuenaz arduratzea, hark zuen helmuga bera ukaitea, hura egon zen bezala gurutzean egotea, hura dagoen bezala egun batean Aitaren eskuinean egotea.
Zer-nolakoa izango ote litzateke Gurutziltzatuak «erakarritako» Eliza, soilik haren zerbitzari» izateko gogoak eragina balitz, hark esku artean zituen gauzez arduratuko balitz? Zer-nolakoa izango ote litzateke Eliza, jendea Jesusengana erakarriko lukeena izango balitz?

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

22-03-2015
Diumenge 5 de Quaresma – B
Joan 12,20-33

ATRETS PEL CRUCIFICAT

Un grup de «grecs», probablement pagans, s’apropa als deixebles amb una petició admirable: «Voldríem veure Jesús». Quan l’hi comuniquen, Jesús respon amb un discurs vibrant en el que resumeix el sentit profund de la seva vida. Ha arribat l’hora. Tots, jueus i grecs, podran copsar molt aviat el misteri que enclou la seva vida i la seva mort: «Quan seré enlairat damunt la terra, atrauré tothom cap a mi».
Quan Jesús sigui alçat en una creu i aparegui crucificat sobre el Gòlgota, tots podran conèixer l’amor insondable de Déu, s’adonaran que Déu és amor i només amor per a tot ésser humà. Se sentiran atrets pel Crucificat. En ell descobriran la manifestació suprema del Misteri de Déu.
Per a això es necessita, per descomptat, una mica més que haver sentit parlar de la doctrina de la redempció. Més que assistir a algun acte religiós de la Setmana Santa. Hem de centrar la nostra mirada interior en Jesús i deixar-nos commoure, en descobrir en aquesta crucifixió el gest final d’una vida lliurada dia a dia per un món més humà per a tothom. Un món que trobi la seva salvació en Déu.
Però, probablement Jesús comencem a conèixer-lo de veritat quan, atrets per la seva entrega total al Pare i la seva passió per una vida més feliç per tots els seus fills, escoltem encara que sigui dèbilment la seva crida: «Si algú es vol fer servidor meu, que em segueixi, i s’estarà on jo m’estic».
Tot arrenca d’un desig de «servir» Jesús, de col•laborar en la seva tasca, de viure només per al seu projecte, de seguir els seus passos per manifestar, de múltiples maneres i amb gestos gairebé sempre pobres, com ens estima Déu a tots. Llavors començarem a convertir-nos en els seus seguidors.
Això vol dir compartir la seva vida i el seu destí: «s’estarà on jo m’estic». Això és ser cristià: estar on s’estava Jesús, ocupar-se del que s’ocupava ell, tenir les fites que ell tenia, estar a la creu com va ser-hi ell, estar un dia a la dreta del Pare com hi és ell.
Com seria una Església «atreta» pel Crucificat, impulsada pel desig de «servir-lo» només a ell i ocupada en les coses què s’ocupava ell? Com seria una Església que atragués la gent cap a Jesús?

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

22-03-2015
5 da Coresma – B
Xoán 15,20-33

ATRAÍDOS POLO CRUCIFICADO

Un grupo de «gregos», probabelmente pagáns, achéganse aos discípulos cunha petición admirábel: «Queremos ver a Xesús». Cando llo comunican, Xesús responde cun discurso vibrante no que resume o sentido profundo da súa vida. chegou a hora. Todos, xudeus e gregos, poderán captar moi axiña o misterio que se encerra na súa vida e na súa morte: «Cando eu sexa elevado sobre a terra, atraerei a todos cara a min».
Cando Xesús sexa alzado a unha cruz e apareza crucificado sobre o Gólgota, todos poderán coñeceren o amor insondábel de Deus. Daranse conta de que Deus é amor e só amor para todo ser humano. Sentiranse atraídos polo Crucificado. Nel descubrirán a manifestación suprema do Misterio de Deus.
Para iso necesítase, xa que logo, algo máis que oírmos falar da doutrina da redención. Algo máis que asistirmos a algún acto relixioso da Semana Santa. Temos de centrarmos a nosa mirada interior en Xesús e deixarnos conmovérmonos, ao descubrirmos nesa crucifixión o xesto final dunha vida entregada día a día por un mundo máis humano para todos. Un mundo que atope a súa salvación en Deus.
Pero, probabelmente, a Xesús empezamos a coñecelo de verdade, cando, atraídos pola súa entrega total ao Pai e a súa paixón por unha vida máis feliz para todos os seus fillos, lle escoitamos aínda que sexa debilmente a súa chamada: «O que queira servirme que me siga, e onde estea eu, alí estará tamén o meu servidor».
Todo arrinca dun desexo de «servir» a Xesús, de colaborar na súa tarefa, de vivir só para o seu proxecto, de seguir os seus pasos para manifestar, de múltiples xeitos e con xestos case sempre pobres, como nos ama Deus a todos.
Entón empezamos a converternos nos seus seguidores. Isto significa compartir a súa vida e o seu destino: «onde estea eu, alí estará o meu servidor». Isto é ser cristián: estarmos onde estaba Xesús, ocupármonos do que se ocupaba el, termos as metas que el tiña, estarmos na cruz como estivo el, estarmos un día á dereita do Pai onde está el.
Como sería unha Igrexa «atraída» polo Crucificado, impulsada polo desexo de «servilo» só a el e ocupada nas cousas en que se ocupaba el? Como sería unha Igrexa que atraese á xente cara a Xesús?

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

22-03-2015
5 Quaresima – B
Giovanni 12,20-33

ATTRATTI DAL CROCIFISSO

Un gruppo di «greci», probabilmente pagani, si avvicinano ai discepoli con unA richiesta insolita: «Vogliamo vedere Gesù». Quando comunicano a Gesù questa richiesta, egli risponde con un discorso vibrante nel quale riassume il senso profondo della sua vita. È giunta l’ora. Tutti, giudei e greci, potranno presto capire il mistero racchiuso nella sua vita e nella sua morte: «Quando sarò innalzato da terra , attirerò tutti a me».
Quando Gesù sarà innalzato sulla croce e apparirà crocifisso sul Golgota, tutti potranno conoscere l’amore insondabile di Dio, si renderanno conto che Dio è amore e solo amore per ogni essere umano. Si sentiranno attratti dal Crocifisso. In lui scopriranno la manifestazione suprema del Mistero di Dio.
Per questo è necessario, infatti, qualcosa di più che aver sentito parlare della dottrina della redenzione. Qualcosa di più che assistere a qualche atto religioso della Settimana Santa. Dobbiamo incentrare il nostro sguardo interiore su Gesù e lasciarci commuovere nello scoprire in quella crocifissione il gesto finale di una vita consegnata giorno dopo giorno per un mondo più umano per tutti. Un mondo che trovi la sua salvezza in Dio.
Però, probabilmente incominciamo a conoscere veramente Gesù quando, attratti dal suo totale consegnarsi al Padre e dalla sua passione per una vita più felice per tutti i suoi figli, ascoltiamo, per quanto debolmente, la sua chiamata: «se uno mi vuol servire mi segua, e dove sono io, là sarà anche il mio servo».
Tutto prende via da un desiderio di «servire» Gesù, di collaborare alla sua opera, di vivere solo per il suo disegno, di seguire i suoi passi per manifestare, in molte maniere e con gesti quasi sempre poveri, come Dio ci ama tutti. Allora incominciamo a diventare i suoi seguaci.
Questo significa condividere la sua vita e il suo destino: «dove sono io, là sarà il mio servo». Questo è essere cristiani: stare dove stava Gesù, occuparci di quello di cui lui si occupava, avere gli scopi che lui aveva, stare sulla croce come c’è stato lui, e un giorno stare alla destra del Padre dove lui sta.
Come sarebbe una Chiesa «attratta» dal Crocifisso, spinta dal desiderio di «servire» solo lui e occupata nelle cose di cui lui si occupava? Come sarebbe una Chiesa che attraesse la gente verso Gesù?

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

22-03-2015
5 Carême – B
Jean 15,20-33

ATTIRÉS PAR LE CRUCIFIÉ

Un groupe de «grecs», probablement des païens, s’approche des disciples en demandant de manière admirable: «Nous voulons voir Jésus». Quand on le lui dit, Jésus répond avec un vibrant discours où il résume le sens profond de sa vie. L’heure est arrivée. Tous, juifs et grecs, pourront très bientôt saisir le mystère caché dans sa vie et dans sa mort: «Quand je serai élevé de terre, j’attirerai vers moi tous les hommes».
Lorsque Jésus sera élevé sur une croix et qu’il apparaîtra crucifié sur le Golgotha, tous pourront connaître l’amour insondable de Dieu; tous se rendront compte que Dieu est amour et seulement amour pour tout être humain. Tous se sentiront attirés par le Crucifié. Ils découvriront en lui la manifestation suprême du Mystère de Dieu.
Pour y arriver on a bien sûr besoin de quelque chose de plus que d’avoir entendu parler de la doctrine de la rédemption. Quelque chose de plus que d’assister pendant la Semaine Sainte à quelque acte religieux. Il nous faut centrer notre regard intérieur sur Jésus et nous laisser toucher, en découvrant dans cette crucifixion le geste final d’une vie livrée jour après jour pour bâtir un monde plus humain pour tous. Un monde qui trouvera son salut en Dieu.
Mais nous commençons à connaître vraiment Jésus, lorsque, attirés par le don total de sa vie au Père et par sa passion pour une vie plus heureuse pour tous ses fils, nous entendons, même si c’est faiblement, son appel: «Celui qui veut me servir, qu’il me suive, et là où je serai, là aussi sera mon serviteur».
Tout part d’un désir de «servir» Jésus, de collaborer à sa mission, de ne vivre que pour son projet, de suivre ses pas afin de manifester, de multiples façons et souvent par de pauvres gestes, comment Dieu nous aime tous. C’est alors que nous commençons à devenir ses disciples.
Cela signifie partager sa vie et son destin: «là où je serai, là aussi sera mon serviteur». C’est cela être chrétien: être là où a été Jésus; nous occuper de ce dont il s’occupait; avoir les mêmes buts qu’il avait, être sur la croix comme lui il a été, et être un jour à la droite du Père où il est.
Une Eglise attirée par le Crucifié, poussée par le désir de ne «servir» que lui et occupée par les choses dont il s’occupait, comment serait-elle? Une Eglise qui attirerait les gens vers Jésus, comment serait-elle?

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

22-03-2015
5 Quaresma – B
João 15,20-33

ATRAIDOS PELO CRUCIFICADO

Um grupo de «gregos», provavelmente pagãos, aproximou-se dos discípulos com uma petição admirável: «Queremos ver Jesus». Quando lhe comunicam, Jesus responde com um discurso vibrante em que resume o sentido profundo da Sua vida. Chegou a hora. Todos, judeus e gregos, poderão captar em breve o mistério que se encerra na Sua vida e na Sua morte: «Quando for elevado sobre a terra, atrairei todos para mim».
Quando Jesus for erguido numa cruz e apareça crucificado sobre o Golgota, todos poderão conhecer o amor insondável de Deus, darão de conta que Deus é amor e só amor para todo o ser humano. Sentir-se-ão atraídos pelo Crucificado. Nele descobrirão a manifestação suprema do Mistério de Deus.
Para isso necessita-se, desde logo, algo mais que ter ouvido falar da doutrina da redenção. Algo mais que assistir a algum acto religioso da Semana Santa. Temos de centrar o nosso olhar interior em Jesus e deixar-nos comover, ao descobrir nessa crucificação o gesto final de uma vida entregue dia a dia por um mundo mais humano para todos. Um mundo que encontra a sua salvação em Deus.
Mas, provavelmente a Jesus, começamos a conhece-lo verdadeiramente quando, atraídos pela Sua entrega total ao Pai e à Sua paixão por uma vida mais feliz para todos os Seus filhos, escutamos mesmo que debilmente a Sua chamada: «O que queira servir-me que me siga, e onde esteja Eu, ali estará também o Meu servidor».
Tudo se inicia num desejo de «servir» Jesus, de colaborar na Sua tarefa, de viver só para o Seu projecto, de seguir os Seus passos para manifestar, de múltiplas formas e com gestos quase sempre pobres, como nos ama Deus a todos. Então começamos a converter-nos em Seus seguidores.
Isto significa partilhar a Sua vida e o Seu destino: «onde esteja Eu, ali estará o Meu servidor». Isto é ser cristão: estar onde estava Jesus, ocupar-nos do que se ocupava Ele, ter as metas que Ele tinha, estar na cruz como esteve Ele, estar um dia à direita do Pai onde está Ele.
Como seria uma Igreja «atraída» pelo Crucificado, impulsionada pelo desejo de «servi-lo» só a Ele e ocupada com as coisas em que se ocupava Ele? Como seria uma Igreja que atraísse as pessoas para Jesus?

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

03-22-2015
5th Sunday of Lent – B
John 12,20-33

ATTRACTED BY THE CRUCIFIED JESUS

A group of «Greeks», probably pagans, comes up to the disciples with an admirable plea: «We should like to see Jesus». When this gets communicated to Jesus, he responds with a vibrant discourse in which he sums up his life’s profound meaning. The hour has come. Everyone, Jew and Greek alike, would very soon be able to understand the mystery that encompasses his life and his death: «When I am lifted up from the earth, I shall draw all people to myself».
When Jesus is raised up on a cross and appears as the crucified one on Golgotha, all will be able to know the unfathomable love of God, they will find out that God is love and only love for every human being. They will feel attracted by the one crucified. In him they will discover the supreme manifestation of God’s Mystery.
For this to come about, you certainly need something more than having heard a talk about the doctrine of redemption. Something more than going to some religious event during Holy Week. We need to center our inner gaze on Jesus and allow ourselves to be moved, when we discover in that crucifixion the final gesture of a life given over day by day for a more human world for all. A world that finds its salvation in God.
But we probably truly begin to know Jesus when we are attracted by his complete self-sacrifice to the Father and his passion for a happier life for all God’s children, and when we hear his call, however weakly: «Whoever serves me must follow me, and my servant will be with me wherever I am».
It all depends on a desire to «serve» Jesus, to collaborate in his task, to live only for his project, to follow his footsteps in order to show in many ways and with all too often poor gestures, how God loves us all. Then we begin to become his followers.
This means sharing his life and his destiny: «My servant will be with me wherever I am». This is what it means to be Christian: be where Jesus was, be about what he was about, have the goals he had, be on the cross as he was, be at the Father’s right hand one future day as he is.
How would a Church «attracted» by Jesus Crucified, driven by the desire to «serve him» and only him, and being about the things that he was about? How much would such a Church attract people to Jesus?

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 9 de marzo de 2015

03/15/2015 -4st Sunday of Lent – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

15-03-2015
4 Cuaresma – B
Juan 3,14-21

DIOS AMA EL MUNDO

No es una frase más. Palabras que se podrían eliminar del Evangelio, sin que nada importante cambiara. Es la afirmación que recoge el núcleo esencial de la fe cristiana. «Tanto amó Dios al mundo que entregó a su Hijo único». Este amor de Dios es el origen y el fundamento de nuestra esperanza.

«Dios ama el mundo». Lo ama tal como es. Inacabado e incierto. Lleno de conflictos y contradicciones. Capaz de lo mejor y de lo peor. Este mundo no recorre su camino solo, perdido y desamparado. Dios lo envuelve con su amor por los cuatro costados. Esto tiene consecuencias de la máxima importancia.
1.Jesús es, antes que nada, el «regalo» que Dios ha hecho al mundo, no solo a los cristianos. Los investigadores pueden discutir sin fin sobre muchos aspectos de su figura histórica. Los teólogos pueden seguir desarrollando sus teorías más ingeniosas. Solo quien se acerca a Jesucristo como el gran regalo de Dios, puede ir descubriendo en todos sus gestos, con emoción y gozo, la cercanía de Dios a todo ser humano.
2.La razón de ser de la Iglesia, lo único que justifica su presencia en el mundo es recordar el amor de Dios. Lo ha subrayado muchas veces el Concilio Vaticano II: La Iglesia «es enviada por Cristo a manifestar y comunicar el amor de Dios a todos los hombres». Nada hay más importante. Lo primero es comunicar ese amor de Dios a todo ser humano.
3.Según el evangelista, Dios hace al mundo ese gran regalo que es Jesús, «no para juzgar al mundo, sino para que el mundo se salve por él». Es muy peligroso hacer de la denuncia y la condena del mundo moderno todo un programa pastoral. Solo con el corazón lleno de amor a todos, nos podemos llamar unos a otros a la conversión. Si las personas se sienten condenadas por Dios, no les estamos transmitiendo el mensaje de Jesús sino otra cosa: tal vez, nuestro resentimiento y enojo.
4.En estos momentos en que todo parece confuso, incierto y desalentador, nada nos impide a cada uno introducir un poco de amor en el mundo. Es lo que hizo Jesús. No hay que esperar a nada. ¿Por qué no va a haber en estos momentos hombres y mujeres buenos, que introduzcan entre nosotros amor, amistad, compasión, justicia, sensibilidad y ayuda a los que sufren? Estos construyen la Iglesia de Jesús, la Iglesia del amor.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015-03-15
Garizumako 4. Igandea – B
Joan 3,14-21

JAINKOAK MUNDUA MAITE DU

Ez da hori edozein esaldi. Ez dira Ebanjeliotik ezaba daitezkeen hitzak, garrantzizko zerbait aldatu gabe. Kristau-fedearen funtsezko muina biltzen duen baieztapena da. «Hartaraino maite izan zuen Jainkoak mundua, non bere Seme bakarra eman baitzuen». Jainkoaren maitasun horixe da gure esperantzaren jatorria eta oinarria.

«Jainkoak mundua maite du». Den bezalakoa maite du. Bukatu gabea eta ziurtasunik gabea. Gatazkaz eta kontraesanez betea. Hoberenerako eta okerrenerako gai dena. Mundu hau ez doa bera bakarrik bere bidean, ez dabil galdurik eta babesik gabe. Jainkoak bere maitasunaz inguratua du, lau aldeetarik. Inportantzia handiko ondorioak ditu horrek.
1.Jesus, beste ezer baino lehen, Jainkoak munduari, eta ez kristauei bakarrik, egin dion «erregalua» da. Ikertzaileak hor jardun daitezke ezbaian, munduaren azkeneraino, Jesusen irudi historikoaren mila alderdiren inguruan. Teologoek hor jarrai dezakete teoriarik zorrotzenak bilbatzen. Jainkoaren erregalu handitzat hartuz, Jesu Kristori hurbiltzen zaionak bakarrik aurkitu ahal izango du haren keinu guztietan, zirraraz eta pozik, Jainkoak gizakiarekiko bizi duen hurbiltasuna.
2.Hau da Elizaren izateko arrazoi bakarra, Eliza munduan izatea zuritzen duen arrazoi bakarra: Jainkoaren maitasuna gogoraraztea. Behin eta berriz errepikatu du hori Vatikano II.a kontzilioak: «gizon-emakume guztiei Jainkoaren maitasuna agertzera eta komunikatzera bidali du Kristok» Eliza. Ez da joan-etorri handiagoko gauzarik. Jainkoaren maitasun hori gizakiei adieraztea da lehenengo egitekoa.
3.Ebanjelariaren arabera, Jesus emanik Jainkoak munduari egin dion erregalu handi hori, «ez da mundua juzgatzeko, baizik haren bidez mundua salba dadin». Oso arriskutsua da mundu modernoaren salaketa eta gaitzespena egitarau pastoral bihurtzea. Guztiekiko maitasunez bihotza beterik bakarrik gonbida dezakegu elkar bihotz-berritzera. Jendeari ikusarazi nahi badiogu Jainkoak gaitzetsia dela, ez gara ari Jesusen mezua eskualdatzen, beste zerbait baizik; agian, geure erresumina eta amorrua.
4.Dena nahasia, ziurtasunik gabea eta gogo-galtzailea dela ematen duen honetan, ezerk ez digu eragozten munduan maitasun-apur bat ereitea. Horixe egin zuen Jesusek berak. Ez da zertan egon beste ezeren zain. Zergatik ez dute izan behar gaur egun gizon eta emakume onak, gure artean sufritzen ari direnekiko maitasuna, adiskidetasuna, errukia, zuzentasuna, sentiberatasuna, laguntasuna… ereingo dutenak? Horiek dira ari eraikitzen Jesusen Eliza, maitasunaren Eliza.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

15-03-2015
Diumenge 4 de Quaresma – B
Joan 3,14-21

DÉU ESTIMA EL MÓN

No és una frase més. Paraules que es podrien eliminar de l’Evangeli, sense que res important canviés. És l’afirmació que recull el nucli essencial de la fe cristiana. «Déu ha estimat tant el món que ha donat el seu Fill únic». Aquest amor de Déu és l’origen i el fonament de la nostra esperança.

«Déu estima el món». L’estima tal com és. Inacabat i incert. Ple de conflictes i contradiccions. Capaç del millor i del pitjor. Aquest món no recorre el seu camí sol, perdut i desemparat. Déu l’envolta amb el seu amor pels quatre costats. Això té conseqüències de la màxima importància.
1.Jesús és, primer de tot, el «regal» que Déu ha fet al món, no només als cristians. Els investigadors poden discutir sense fi sobre molts aspectes de la seva figura històrica. Els teòlegs poden seguir desenvolupant les seves teories més enginyoses. Només qui s’acosta a Jesucrist com el gran regal de Déu, pot anar descobrint en tots els seus gestos, amb emoció i goig, la proximitat de Déu a tot ésser humà.
2.La raó de ser de l’Església, l’únic que justifica la seva presència al món és recordar l’amor de Déu. Ho ha subratllat moltes vegades el Concili Vaticà II: L’Església «és enviada per Crist a manifestar i comunicar l’amor de Déu a tots els homes». No hi ha res més important. El primer és comunicar aquest amor de Déu a tot ésser humà.
3.Segons l’evangelista, Déu fa al món aquest gran regal que és Jesús, «no perquè el món fos condemnat, sinó per salvar-lo». És molt perillós fer de la denúncia i la condemna del món modern tot un programa pastoral. Només amb el cor ple d’amor a tots, ens podem cridar els uns als altres a la conversió. Si les persones se senten condemnades per Déu, no els estem transmetent el missatge de Jesús sinó una altra cosa: potser, el nostre ressentiment i enuig.
4.En aquests moments en què tot sembla confús, incert i descoratjador, res no ens impedeix a cadascú d’introduir una mica d’amor en el món. És el que va fer Jesús. No cal esperar res. Per què no hi haurà en aquests moments homes i dones bons, que introdueixin entre nosaltres amor, amistat, compassió, justícia, sensibilitat i ajuda a aquells que pateixen? Aquests construeixen l’Església de Jesús, l’Església de l’amor.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

15-03-2015
4 da Coresma – B
Xoán 3,14-21

DEUS AMA O MUNDO

Non é unha frase máis: Palabras que se poderían eliminar do evanxeo, sen que nada importante cambiase. É a afirmación que recolle o núcleo esencial da fe cristiá. «Tanto amou Deus ao mundo que entregou ao seu Fillo único». Este amor de Deus é a orixe e o fundamento da nosa esperanza.

«Deus ama o mundo». Ámao tal como é. Inacabado e incerto. Cheo de conflitos e contradicións. Capaz do mellor e do peor. Este mundo non percorre o seu camiño só, perdido e desamparado. Deus envólveo co seu amor polos catro costados. Isto ten consecuencias da máxima importancia.
1.Xesús é, antes nada, o «agasallo» que Deus fixo ao mundo, non só aos cristiáns. Os investigadores poden discutiren sen fin sobre moitos aspectos da súa figura histórica. Os teólogos poden seguiren desenvolvendo as súas teorías máis enxeñosas. Só quen se achega a Xesús Cristo como o gran agasallo de Deus, pode ir descubrindo en todos os seus xestos, con emoción e gozo, a proximidade de Deus a todo ser humano.
2.A razón de ser da Igrexa, o único que xustifica a súa presenza no mundo, é recordar o amor de Deus. Subliñouno moitas veces o Concilio Vaticano II: A Igrexa «é enviada por Cristo a manifestar e comunicar o amor de Deus a todos os homes». Nada hai máis importante. O primeiro é comunicar ese amor de Deus a todo ser humano.
3.Segundo o evanxelista, Deus faille ao mundo ese grande agasallo que é Xesús, «non para xulgar ao mundo, senón para que o mundo se salve por el». É moi perigoso facer da denuncia e a condena do mundo moderno todo un programa pastoral. Só co corazón cheo de amor a todos, podemos chamarnos uns a outros á conversión. Si as persoas se senten condenadas por Deus, non lles estamos transmitindo a mensaxe de Xesús senón outra cousa: tal vez, o noso resentimento e anoxo.
4.Nestes intres en que todo parece confuso, incerto e desalentador, nada nos impide a cada un introducirmos un pouco de amor no mundo. É o que fixo Xesús. Non hai que esperar nada. Por que non vai haber nestes momentos homes e mulleres bos, que introduzan entre nós amor, amizade, compaixón, xustiza, sensibilidade e axuda aos que sofren? Estes constrúen a Igrexa de Xesús, a Igrexa do amor.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

15-03-2015
4 Quaresima – B
Giovanni 3,14-21

DIO AMA IL MONDO

Non è una frase in più. Parole che si potrebbero eliminare dal Vangelo senza che cambi nulla di importante. È l’affermazione che contiene il nucleo essenziale della fede cristiana. «Dio ha tanto amato il monda da dare il suo Figlio unigenito». Questo amore di Dio è l’origine e il fondamento della nostra speranza.

«Dio ama il mondo». Lo ama così come è. Incompiuto e incerto. Pieno di conflitti e contraddizioni. Capace del meglio e del peggio. Questo mondo non percorre il suo cammino da solo, smarrito e abbandonato. Dio lo avvolge totalmente con il suo amore. E questo ha conseguenze della massima importanza.
1.Gesù è, prima di tutto, il «regalo» che Dio ha fatto al mondo, non solo ai cristiani. I ricercatori possono discutere all’infinito su molti aspetti della sua figura storica. I teologi possono continuare a sviluppare le loro teorie più ingegnose. Ma solo chi si accosta a Gesù Cristo come al grande regalo di Dio, può scoprire in tutti i suoi gesti, con emozione e gioia, la vicinanza di Dio a ogni essere umano.
2.La ragion d’essere della Chiesa, l’unico fatto che giustifica la sua presenza nel mondo è il ricordare l’amore di Dio. Lo ha sottolineato molte volte il Vaticano II: la Chiesa «è inviata da Cristo a manifestare e comunicare l’amore di Dio per tutti gli uomini». Nulla è più importante di questo. La prima cosa è comunicare questo amore di Dio a ogni essere umano.
3.Secondo l’evangelista, Dio fa al mondo questo grande regalo che è Gesù, «non per giudicare il mondo, ma perché il mondo si salvi per messo di lui». È molto pericoloso fare della denuncia e della condanna del mondo moderno tutto un programma pastorale. Solo con il cuore pieno di amore per tutti, ci possiamo richiamare gli uni gli altri alla conversione. Se le persone si sentono condannate da Dio, non stiamo trasmettendo loro il messaggio di Gesù, ma qualcos’altro: forse il nostro risentimento e il nostro sdegno.
4.In questi tempi in cui tutto pare confuso, incerto e sconcertante, niente ci impedisce di introdurre un po’ di amore nel mondo. È quello che fece Gesù. Non c’è da attendere nulla. Perché non ci devono essere in questi momenti donne e uomini buoni, che introducano tra di noi amore, amicizia, compassione, giustizia, sensibilità e aiuto a quelli che soffrono? Questi costruiscono la Chiesa di Gesù, la Chiesa dell’amore.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

15-03-2015
4 Carême – B
Jean 3,14-21

DIEU AIME LE MONDE

Ce n’est pas une phrase de plus. Des Paroles que l’on pourrait éliminer de l’Evangile sans que rien d’important ne change. C’est l’affirmation qui renferme le cœur de la foi chrétienne. «Dieu a tellement aimé le monde qu’Il lui a donné son Fils unique». Cet amour de Dieu est l’origine et le fondement de notre espérance.

«Dieu aime le monde». Il l’aime tel qu’il est. Inachevé et incertain. Plein de conflits et de contradictions. Capable du meilleur et du pire. Ce monde ne fait pas son chemin seul, perdu et désemparé. Dieu l’enveloppe entièrement de son amour. Et cela a de conséquences très importantes.
1.Jésus est avant tout le «cadeau» que Dieu a fait au monde, non seulement aux chrétiens. Les chercheurs peuvent discuter sans arrêt sur beaucoup d’aspects de sa réalité historique. Les théologiens peuvent continuer à développer leurs théories les plus subtiles. Celui-là seul qui s’approche de Jésus-Christ le considérant comme le grand cadeau de Dieu, pourra découvrir à travers ses gestes, avec joie et émotion, comment Dieu est proche de tout être humain.
2.La raison d’être de l’Eglise, le seul motif qui justifie sa présence dans le monde c’est de rappeler aux hommes l’amour de Dieu. Le Concile Vatican II l’a souligné à maintes reprises: L’Eglise «a été envoyée par le Christ pour manifester et communiquer l’amour de Dieu à tous les hommes». Rien de plus important. Communiquer cet amour de Dieu à tout être humain est sa première mission.
3.D’après l’évangéliste, Dieu a fait au monde ce grand cadeau qu’est Jésus, «non pas pour juger le monde mais pour que le monde soit sauvé par lui». Ce serait extrêmement dangereux de faire de la dénonciation et de la condamnation du monde moderne, tout un programme pastoral. C’est seulement avec un cœur plein d’amour pour tous, que nous pouvons nous appeler mutuellement à la conversion. Si les personnes se sentent condamnées par Dieu, ce n’est pas le message de Jésus que nous sommes en train de leur transmettre mais toute une autre chose: peut être notre ressentiment et notre colère.
4.En ces temps où tout semble confus, incertain, décourageant, rien n’empêche chacun de nous de mettre un peu plus d’amour dans notre monde. C’est ce que Jésus a fait. Il n’y a pas à attendre. Pourquoi n’y aurait-il pas en ces temps des hommes et des femmes bons, capables de semer parmi nous l’amour, l’amitié, la compassion, la justice, la sensibilité et l’aide à l’égard de ceux qui souffrent? Ce sont eux qui construisent l’Eglise de Jésus, l’Eglise de l’amour.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

15-03-2015
4 Quaresma – B
João 3,14-21

DEUS AMA O MUNDO

Não é uma frase mais. Palavras que se poderiam eliminar do Evangelho, sem que nada importante se alterasse. É a afirmação que recolhe o núcleo essencial da fé cristã. «Tanto amou Deus ao mundo que entregou o Seu único Filho». Este amor de Deus é a origem e o fundamento da nossa esperança.

«Deus ama o mundo». Ama-o tal como é. Inacabado e incerto. Cheio de conflitos e contradições. Capaz do melhor e do pior. Este mundo não percorre o seu caminho só, perdido e desamparado. Deus envolve-o com o Seu amor por toda a parte. Este facto tem consequências da máxima importância.
1.Jesus é, antes de nada, o «presente» que Deus fez ao mundo, não só aos cristãos. Os investigadores podem discutir sem fim sobre muitos aspectos da Sua figura histórica. Os teólogos podem continuar a desenvolver as suas teorias mais engenhosas. Só quem se aproxima de Jesus Cristo como o grande presente de Deus, pode ir descobrindo em todos os Seus gestos, com emoção e satisfação, a proximidade de Deus a todos os seres humanos.
2.A razão de ser da Igreja, o único que justifica a sua presença no mundo é recordar o amor de Deus. Foi sublinhado muitas vezes pelo Vaticano II: A Igreja «é enviada por Cristo a manifestar e comunicar o amor de Deus a todos os homens». Nada há mais importante. O primeiro é comunicar esse amor de Deus a todo o ser humano.
3.Segundo o evangelista, Deus faz ao mundo esse grande presente que é Jesus, «não para julgar o mundo, mas para que o mundo se salve por ele». É muito perigoso fazer da denúncia e da condenação do mundo moderno todo um programa pastoral. Só com o coração cheio de amor a todos, nos podemos chamar uns aos outros à conversão. Se as pessoas se sentem condenadas por Deus, não lhes estamos a transmitir a mensagem de Jesus mas outra coisa: tal vez, o nosso ressentimento e desagrado.
4.Nestes momentos em que tudo parece confuso, incerto e desalentador, nada nos impede a cada um de introduzir um pouco de amor no mundo. É o que fez Jesus. Não há que esperar a ninguém. Por que não haverá nestes momentos homens e mulheres bons, que introduzam entre nós amor, amizade, compaixão, justiça, sensibilidade e ajuda aos que sofrem? Estes constroem a Igreja de Jesus, a Igreja do amor.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

03-15-2015
4th Sunday of Lent – B
John 3,14-21

GOD LOVES THE WORLD

This isn’t just one phrase more. Words that could be cut out of the Gospel without changing anything important. It’s the affirmation that gathers the essential nucleus of the Christian faith. «This is how God loved the world: he gave his only Son». This love of God is the origin and the foundation of our hope.

«God loves the world». God loves it just as it is. Unfinished and uncertain. Full of conflicts and contradictions. Capable of the best and the worst. This world doesn’t run its course alone, lost and uncared-for. God envelopes it with love through and through. This has consequences of the utmost importance.
1.Jesus is above all the «gift» that God has given to the world, not just to Christians. Researchers can endlessly debate many aspects of his historic figure. Theologians can keep on developing their more ingenious theories. Only the one who comes close to Jesus as God’s great gift can deeply and joyfully go about discovering God’s closeness to every human being in all Jesus’ gestures.
2.The Church’s reason for being, the only thing that justifies her presence in the world, is to remember God’s love. This underlies so much of the Second Vatican Council: the Church «is sent by Christ to manifest and communicate God’s love to all human beings». Nothing is more important. What is principle is to communicate that love of God to all humanity.
3.According to the Gospel writer, God gives this great gift that is Jesus to the world, «not to judge the world, but so that through him the world might be saved». It’s very dangerous to make a whole pastoral program out of denouncing and condemning the modern world. Only with a heart full of love for all can we call one another to conversion. If people feel themselves condemned by God, we are not transmitting to them Jesus’ message, but something else: maybe our own resentment and anger.
4.In these moments when everything seems confused, uncertain and discouraging, nothing stops any one of us from introducing a little bit of love in the world. That’s what Jesus did. We don’t need to wait on anyone. Why not be good men and women in these moments, introducing in our midst love, friendship, compassion, justice, sensitivity, help for those who suffer? These kinds of things build up Jesus’ Church, the Church of love.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 2 de marzo de 2015

03/08/2015 -3st Sunday of Lent – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

08/03/2015
3 Cuaresma – B
Juan 2,13-25

UN TEMPLO NUEVO

Los cuatro evangelistas se hacen eco del gesto provocativo de Jesús expulsando del templo a «vendedores» de animales y «cambistas» de dinero. No puede soportar ver la casa de su Padre llena de gentes que viven del culto. A Dios no se le compra con «sacrificios».
Pero Juan, el último evangelista, añade un diálogo con los judíos en el que Jesús afirma de manera solemne que, tras la destrucción del templo, él «lo levantará en tres días». Nadie puede entender lo que dice. Por eso, el evangelista añade: «Jesús hablaba del templo de su cuerpo».
No olvidemos que Juan está escribiendo su evangelio cuando el templo de Jerusalén lleva veinte o treinta años destruido. Muchos judíos se sienten huérfanos. El templo era el corazón de su religión. ¿Cómo podrán sobrevivir sin la presencia de Dios en medio del pueblo?
El evangelista recuerda a los seguidores de Jesús que ellos no han de sentir nostalgia del viejo templo. Jesús, «destruido» por las autoridades religiosas, pero «resucitado» por el Padre, es el «nuevo templo». No es una metáfora atrevida. Es una realidad que ha de marcar para siempre la relación de los cristianos con Dios.
Para quienes ven en Jesús el nuevo templo donde habita Dios, todo es diferente. Para encontrarse con Dios, no basta entrar en una iglesia. Es necesario acercarse a Jesús, entrar en su proyecto, seguir sus pasos, vivir con su espíritu.
En este nuevo templo que es Jesús, para adorar a Dios no bastan el incienso, las aclamaciones ni las liturgias solemnes. Los verdaderos adoradores son aquellos que viven ante Dios «en espíritu y en verdad». La verdadera adoración consiste en vivir con el «Espíritu» de Jesús en la «Verdad» del Evangelio. Sin esto, el culto es «adoración vacía».
Las puertas de este nuevo templo que es Jesús están abiertas a todos. Nadie está excluido. Pueden entrar en él los pecadores, los impuros e, incluso, los paganos. El Dios que habita en Jesús es de todos y para todos. En este templo no se hace discriminación alguna. No hay espacios diferentes para hombres y para mujeres. En Cristo ya «no hay varón y mujer». No hay razas elegidas ni pueblos excluidos. Los únicos preferidos son los necesitados de amor y de vida. Necesitamos iglesias y templos para celebrar a Jesús como Señor, pero él es nuestro verdadero templo.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015/03/08
Garizumako 3. Igandea – B
Joan 2,13-25

TENPLU BERRIA

Lau ebanjelariek dakarte Jesusen keinu probokatzaile hau: «animalia-saltzaileak» eta «diru-trukatzaileak» tenplutik botatzearen keinua. Ezin du jasan Jesusek bere Aitaren etxea kultutik bizi den jendez betea. Jainkoa ezin erosia da «oparien» bidez.
Joanek, ordea, lau ebanjelarietarik azkenak, Jesusen eta juduen arteko elkarrizketa dakar, zeinetan Jesusek era handiosean baieztatzen baitu, tenplua suntsitua izango delarik, «hiru egunean eraikiko duela berak». Inork ez du ulertu zen esan nahi duen. Horregatik gehitu du ebanjelariak: «Bere gorputzaren tenpluaz mintzo da Jesus».
Har dezagun kontuan ezen Jerusalemgo tenpluak hogei edo hogeita hamar urte lurrean harri-pila eginik zeramanean ari dela idazten Joan ebanjelaria. Judu askok umezurtz dakusate beren burua. Tenplua zuten beren erlijioaren bihotza. Nola bizi Jainkoa beren herrian izan gabe?, pentsatzen zuten.
Ebanjelariak jabearazi nahi die Jesusen jarraitzaileei ezen berek ez dutela bizi behar antzinako tenplu haren nostalgiarik. Jesus da «tenplu berria», agintari erlijiosoek jo zuten, baina Aitak «piztu» zuen Jesus hura, alegia. Ez da metafora ausart bat. Kristauek Jainkoarekin betiko izan behar duten harremana markatzen du horrek.
Jainkoa bizi den tenplu berritzat Jesus hartzen dutenentzat, desberdina da dena. Jainkoarekin topo egiteko, ez da aski tenplura joatea. Premiazkoa da Jesusengana hurbiltzea, haren egitasmoan murgiltzea, haren urratsei jarraitzea, haren espirituaren arabera bizitzea.
Jesus den tenplu berri honetan, Jainkoa adoratzeko, ez da aski intsentsua, ez dira aski gorapenak, ez dira aski liturgia handiosak. Hauek dira benetako adoratzaileak: Jainkoaren aurrean «espirituz eta egiaz bizi direnak». Honetan datza zinezko adorazioa: Jesusen «Espirituz» Ebanjelioaren «Egia» bizitzean. Hori gabe, «adorazio hutsala» dateke kultua.
Jesus den tenplu berri honetako ateak zabalik dira gizon-emakume guztientzat. Inor ez da bazter utzia. Hor sar daitezke bekatariak, kutsatuak eta, are, paganoak. Guztiena da eta guztientzat da Jesusen baitan bizi den Jainkoa. Tenplu honetan ez da inolako bereizketarik. Ez da eremu banatzailerik gizonezkoentzat eta emakumeentzat. Kristogan «ez da jadanik gizonezkorik eta emakumerik». Ez da arraza aukeraturik, ez herri bazter utzirik. Maitasun- eta bizi-premian direnak: horiek dira lehenetsi bakarrak. Jakina, beharrezkoak ditugu tenpluak Jesus Jaun bezala adoratzeko, baina Jesus bera dugu zinezko tenplua.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

08/03/2015
Diumenge 3 de Quaresma – B
Joan 2,13-25

UN TEMPLE NOU

Els quatre evangelistes es fan ressò del gest provocatiu de Jesús expulsant del temple els «venedors» d’animals i «canvistes» de diners. No pot suportar veure la casa del seu Pare plena de gent que viuen del culte. Déu no es compra amb «sacrificis».
Però Joan, l’últim evangelista, afegeix un diàleg amb els jueus en què Jesús afirma de manera solemne que, després de la destrucció del temple, ell «l’aixecarà en tres dies». Ningú pot entendre el que diu. Per això, l’evangelista afegeix: «Jesús parlava del temple del seu cos».
No oblidem que Joan està escrivint el seu evangeli quan el temple de Jerusalem porta vint o trenta anys destruït. Molts jueus se senten orfes. El temple era el cor de la seva religió. Com podran sobreviure sense la presència de Déu enmig del poble?
L’evangelista recorda als seguidors de Jesús que ells no han de sentir nostàlgia del vell temple. Jesús, «destruït» per les autoritats religioses, però «ressuscitat» pel Pare, és el «nou temple». No és una metàfora agosarada. És una realitat que ha de marcar per sempre la relació dels cristians amb Déu.
Per als que veuen en Jesús el nou temple on habita Déu, tot és diferent. Per trobar-se amb Déu, no n’hi ha prou d’entrar en una església. Cal apropar-se a Jesús, entrar en el seu projecte, seguir els seus passos, viure amb el seu esperit.
En aquest nou temple que és Jesús, per adorar Déu no n’hi ha prou amb l’encens, les aclamacions ni les litúrgies solemnes. Els veritables adoradors són aquells que viuen davant Déu «en esperit i en veritat». La veritable adoració consisteix a viure amb «l’Esperit» de Jesús en la «Veritat» de l’Evangeli. Sense això, el culte és «adoració buida».
Les portes d’aquest nou temple que és Jesús estan obertes a tothom. Ningú n’és exclòs. Poden entrar-hi els pecadors, els impurs i, fins i tot, els pagans. El Déu que habita en Jesús és de tots i per a tots. En aquest temple no es fa cap discriminació. No hi ha espais diferents per a homes i per a dones. En Crist ja «no hi ha home ni dona». No hi ha races elegides ni pobles exclosos. Els únics preferits són els necessitats d’amor i de vida. Necessitem esglésies i temples per celebrar Jesús com a Senyor, però ell és el nostre veritable temple.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

08/03/2015
3 da Coresma – B
Xoán 2,13-25

UN TEMPLO NOVO

Os catro evanxelistas fanse eco do xesto provocativo de Xesús expulsando do templo a «vendedores» de animais e «cambistas» de diñeiro. Non pode soportar ver a casa do seu Pai chea de xentes que viven do culto. A Deus non se lle compra con «sacrificios».
Pero Xoán, o último evanxelista, engade un diálogo cos xudeus no que Xesús afirma de xeito solemne que, trala destrución do templo, «el levantarao en tres días». Ninguén pode entender o que di. Por iso, o evanxelista engade: «Xesús falaba do templo do seu corpo».
Non esquezamos que Xoán está escribindo o seu evanxeo cando o templo de Xerusalén xa leva vinte ou trinta anos destruído. Moitos xudeus séntense orfos. O templo era o corazón da súa relixión. Como poderán sobreviviren sen a presenza de Deus no medio do pobo?
O evanxelista recorda aos seguidores de Xesús que eles non han sentiren nostalxia do vello templo. Xesús, «destruído» polas autoridades relixiosas, pero «resucitado» polo Pai, é o «novo templo». Non é unha metáfora atrevida. É unha realidade que ha marcar para sempre a relación dos cristiáns con Deus.
Para os que ven en Xesús o novo templo onde habita Deus, todo é diferente. Para atoparse con Deus, non basta entrar nunha igrexa. É necesario achegarse a Xesús, entrar no seu proxecto, seguir os seus pasos, vivir co seu espírito.
Neste novo templo, que é Xesús, para adorar a Deus non basta o incenso, as aclamacións nin as liturxias solemnes. Os verdadeiros adoradores son aqueles que viven ante Deus «en espírito e en verdade». A verdadeira adoración consiste en vivir co «Espírito» de Xesús na «Verdade» do Evanxeo. Sen isto, o culto é «adoración baleira».
As portas deste novo templo que é Xesús están abertas a todos. Ninguén está excluído. Poden entraren nel os pecadores, os impuros e, ata, os pagáns. O Deus que habita en Xesús é de todos e para todos. Neste templo non se fai discriminación algunha. Non hai espazos diferentes para homes e para mulleres. En Cristo xa «non hai varón e muller». Non hai razas elixidas nin pobos excluídos. Os únicos preferidos son os necesitados de amor e de vida. Necesitamos igrexas e templos para celebrarmos a Xesús como Señor, pero el é o noso verdadeiro templo.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

08/03/2015
3 Quaresima – B
Giovanni 2,13-25

UN TEMPIO NUOVO

I quattro evangelisti si fanno eco l’un l’altro del gesto provocatorio di Gesù che scaccia dal tempio i «venditori» di animali e i «cambiamonete». Non può sopportare di vedere la casa del Padre piena di gente che vive del culto. Dio non lo si compra con «sacrifici».
Ma Giovanni, l’ultimo evangelista, aggiunge un dialogo con i giudei nel quale Gesù afferma in maniera solenne che, dopo la distruzione del tempio, egli «in tre giorni lo farà risorgere». Nessuno può comprendere quello che dice. Per questo, l’evangelista aggiunge: «Gesù parlava del tempio del suo corpo».
Non dimentichiamo che Giovanni sta scrivendo il suo evangelo quando il tempio di Gerusalemme è già distrutto da venti o trent’anni. Molti giudei si sentono orfani. Il tempio è il cuore della loro religione. Come potranno sopravvivere senza la presenza di Dio in mezzo al popolo?
L’evangelista ricorda ai seguaci di Gesù che non devono avere nostalgia del vecchio tempio. Gesù, «distrutto« dalle autorità religiose, ma «risuscitato» dal Padre, è il «nuovo tempio». Non è una metafora ardita. È una realtà che deve segnare per sempre la relazione dei cristiani con Dio.
Per coloro che vedono in Gesù il nuovo tempio in cui abita Dio, è tutto diverso. Per incontrarsi con Dio, non basta entrare in una chiesa. È necessario avvicinarsi a Gesù, entrare nel suo progetto, seguire i suoi passi, vivere col suo spirito.
In questo nuovo tempio che è Gesù, per adorare Dio non basta l’incenso, le acclamazioni né le solenni liturgie. I veri adoratori sono coloro che vivono davanti a Dio «in spirito e verità». La vera adorazione consiste nel vivere con lo «Spirito» di Gesù, nella «Verità» dell’Evangelo. Senza questo, il culto è «adorazione vana».
Le porte di questo nuovo tempio che è Gesù sono aperte a tutti. Nessuno è escluso. Possono entrarvi i peccatori, gli impuri e persino i pagani. Il Dio che abita in Gesù è di tutti e per tutti. In questo tempio non si fa alcuna discriminazione. Non ci sono spazi diversi per gli uomini e per le donne. In Cristo «non c’è più maschio e femmina». Non ci sono razze scelte né popoli esclusi. Gli unici preferiti sono coloro che hanno bisogno di amore e di vita. Abbiamo bisogno di chiese e templi per celebrare Gesù come Signore, ma è lui il nostro vero tempio.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

08/03/2015
3 Carême – B
Jean 2,13-25

UN TEMPLE NOUVEAU

Ce sont les quatre évangélistes qui se font l’écho du geste provocateur de Jésus expulsant du temple les «marchands» d’animaux et les «changeurs» d’argent. Il ne peut pas supporter de voir la maison du Père pleine de gens qui vivent du culte. On n’achète pas Dieu avec des «sacrifices».
Mais Jean, le dernier évangéliste, ajoute un dialogue avec les juifs où Jésus affirme de façon solennelle qu’après la destruction du temple, il «le relèvera en trois jours». Personne ne peut comprendre ce qu’il dit. C’est pourquoi l’évangéliste ajoute: «Jésus parlait du temple de son corps».
N’oublions pas que Jean écrit son évangile alors que cela fait vingt ou trente ans que le temple a été détruit. Beaucoup de juifs se sentent orphelins. Le temple était le cœur de leur religion. Comment pourront-ils survivre sans la présence de Dieu au milieu du peuple?
L’évangéliste rappelle aux disciples de Jésus qu’ils n’ont pas à éprouver de nostalgie pour le vieux temple. Jésus, «détruit» par les autorités religieuses mais «ressuscité» par le Père, est le «nouveau temple».Il ne s’agit pas d’une métaphore hardie. C’est une réalité qui doit marquer pour toujours la relation des chrétiens avec Dieu.
Pour ceux qui voient en Jésus le nouveau temple où Dieu habite, tout est différent. Pour rencontrer Dieu, il ne suffit pas d’entrer dans une église. Il faut se rapprocher de Jésus, entrer dans son projet, suivre ses pas, vivre avec son esprit.
Pour adorer Dieu dans ce nouveau temple qu’est Jésus, l’encens, les acclamations et les liturgies solennelles ne suffisent pas. Les véritables adorateurs sont ceux qui vivent devant Dieu «en esprit et en vérité». La véritable adoration consiste à vivre dans la «Vérité» de l’Evangile avec «l’Esprit» de Jésus. Sans cela, le culte est «adoration vide».
Les portes de ce nouveau temple qu’est Jésus sont ouvertes à tous. Personne n’est exclu. Les pécheurs, les impurs et même les païens peuvent y entrer. Le Dieu qui habite en Jésus est à tous et pour tous. Dans ce temple il n’y a aucune discrimination. Il n’y a pas des lieux pour les hommes et des lieux pour les femmes. Dans le Christ, il n’y a plus «ni homme ni femme». Il n’y a pas de races choisies ou de peuples exclus. Les seuls préférés sont ceux qui ont besoin d’amour et de vie. Nous avons besoin d’églises et de temples pour célébrer Jésus comme Seigneur mais c’est lui notre vrai temple.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

08/03/2015
3 Quaresma – B
João 2,13-25

UM TEMPLO NOVO

Os quatro evangelistas fazem-se eco do gesto provocador de Jesus expulsando do templo «vendedores» de animais e «cambistas» de dinheiro. Não pode suportar ver a casa do Seu Pai cheia de pessoas que vivem do culto. A Deus não se compra com «sacrificios».
Mas João, o último evangelista, acrescenta um diálogo com os judeus em que Jesus afirma de forma solene que, após a destruição do templo, Ele «o levantará em três dias». Ninguém pode entender o que diz. Por isso, o evangelista acrescenta: «Jesus falava do templo do Seu corpo».
Não esqueçamos que João escreve o seu evangelho quando o templo de Jerusalém leva vinte ou trinta anos destruído. Muitos judeus sentem-se órfãos. O templo era o coração da sua religião. Como poderão sobreviver sem a presença de Deus no meio do povo?
O evangelista recorda aos seguidores de Jesus que eles não têm de sentir nostalgia do velho templo. Jesus, «destruído» pelas autoridades religiosas, mas «ressuscitado» pelo Pai, é o «novo templo». Não é uma metáfora atrevida. É uma realidade que irá marcar para sempre a relação dos cristãos com Deus.
Para quem vê em Jesus o novo templo onde habita Deus, tudo é diferente. Para encontrar-se com Deus, não basta entrar numa igreja. É necessário aproximar-se de Jesus, entrar no Seu projeto, seguir os Seus passos, viver com o Seu espírito.
Neste novo templo que é Jesus, para adorar a Deus não basta o incenso, as aclamações nem as liturgias solenes. Os verdadeiros adoradores são aqueles que vivem ante Deus «em espírito e em verdade». A verdadeira adoração consiste em viver com o «Espírito» de Jesus na «Verdade» do Evangelho. Sem isto, o culto é «adoração vazia».
As portas deste novo templo que é Jesus estão abertas a todos. Ninguém está excluído. Podem entrar nele os pecadores, os impuros e, inclusive os pagãos. O Deus que habita em Jesus é de todos e para todos. Neste templo não se faz discriminação alguma. Não há espaços diferentes para homens e para mulheres. Em Cristo já «não há varão e mulher». Não há raças elegidas nem povos excluídos. Os únicos preferidos são os necessitados de amor e vida. Necessitamos igrejas e templos para celebrar Jesus como Senhor, mas Ele é o nosso verdadeiro templo.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

03/08/2015
3rd Sunday of Lent – B
John 2,13-25

A NEW TEMPLE

The four Gospel writers recall Jesus’ provocative gesture of expelling the «sellers» and the «money-changers» from the temple. He can’t stomach seeing his Father’s house full of people who make their living from religion. You can’t buy God with “sacrifices”.
But John, the last Gospel writer, adds a dialogue with the Jews in which Jesus solemnly affirms that after the temple is destroyed, he «will raise it up again in three days». No one can understand what he says. That’s why the Gospel writer adds: «Jesus was speaking of the Temple that was his body».
Let us not forget that John is writing his Gospel when the temple of Jerusalem had lain destroyed for twenty or thirty years. Many Jews feel themselves orphans. The temple was the heart of their religion. How could they survive without God’s presence in their midst?
The Gospel writer reminds Jesus’ followers that they don’t need to feel nostalgia for the old temple. Jesus, himself «destroyed» by the religious authorities but «raised up» by the Father, is the «new temple». This is not a daring metaphor. It is a reality that must forever mark the relationship we Christians have with God.
For those who see in Jesus the new temple where God lives, all is changed. In order to meet God, it isn’t enough to go into a Church. It’s necessary to come close to Jesus, enter into his project, follow his steps, live with his spirit.
In this new temple that is Jesus, in order to adore God it isn’t enough to use incense, acclamations, or solemn liturgies. The true adorers are those who live before God «in spirit and in truth». True adoration consists in living with the «Spirit» of Jesus in the “Truth” of the Gospel. Without this, any cult is “empty worship”.
The doors of this new temple that is Jesus are open to everyone. No one is excluded. Able to enter into him are the sinners, the unclean, even the pagans. The God who lives in Jesus is of all and for all. In this temple no discrimination is made. There are no separate spaces for men and for women. In Christ now «there is no male and female». There are not chosen races or excluded peoples. The only ones preferred are those needing love and life. We need churches and temples in order to celebrate Jesus as Lord, but he is our true temple.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com