martes, 12 de junio de 2018

06-17-2018 -11th Sunday in Ordinary Time – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

17-06-2018
Domingo 11 Tiempo ordinario – B
Marcos 4,26-34

CON HUMILDAD Y CONFIANZA

A Jesús le preocupaba que sus seguidores terminaran un día desalentados al ver que sus esfuerzos por un mundo más humano y dichoso no obtenían el éxito esperado. ¿Olvidarían el reino de Dios? ¿Mantendrían su confianza en el Padre? Lo más importante es que no olviden nunca cómo han de trabajar.

Con ejemplos tomados de la experiencia de los campesinos de Galilea les anima a trabajar siempre con realismo, con paciencia y con una confianza grande. No es posible abrir caminos al reino de Dios de cualquier manera. Se tienen que fijar en cómo trabaja él.

Lo primero que han de saber es que su tarea es sembrar, no cosechar. No vivirán pendientes de los resultados. No les ha de preocupar la eficacia ni el éxito inmediato. Su atención se centrará en sembrar bien el Evangelio. Los colaboradores de Jesús han de ser sembradores. Nada más.

Después de siglos de expansión religiosa y gran poder social, los cristianos hemos de recuperar en la Iglesia el gesto humilde del sembrador. Olvidar la lógica del cosechador, que sale siempre a recoger frutos, y entrar en la lógica paciente del que siembra un futuro mejor.

Los comienzos de toda siembra siempre son humildes. Más todavía si se trata de sembrar el proyecto de Dios en el ser humano. La fuerza del Evangelio no es nunca algo espectacular o clamoroso. Según Jesús, es como sembrar algo tan pequeño e insignificante como «un grano de mostaza», que germina secretamente en el corazón de las personas.

Por eso el Evangelio solo se puede sembrar con fe. Es lo que Jesús quiere hacerles ver con sus pequeñas parábolas. El proyecto de Dios de hacer un mundo más humano lleva dentro una fuerza salvadora y transformadora que ya no depende del sembrador. Cuando la Buena Noticia de ese Dios penetra en una persona o en un grupo humano, allí comienza a crecer algo que a nosotros nos desborda.

En la Iglesia no sabemos en estos momentos cómo actuar en esta situación nueva e inédita, en medio de una sociedad cada vez más indiferente y nihilista. Nadie tiene la receta. Nadie sabe exactamente lo que hay que hacer. Lo que necesitamos es buscar caminos nuevos con la humildad y la confianza de Jesús.

Tarde o temprano, los cristianos sentiremos la necesidad de volver a lo esencial. Descubriremos que solo la fuerza de Jesús puede regenerar la fe en la sociedad descristianizada de nuestros días. Entonces aprenderemos a sembrar con humildad el Evangelio como inicio de una fe renovada, no transmitida por nuestros esfuerzos pastorales, sino engendrada por él.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-06-17
Urteko 11. igandea – B
Markos 4,26-34

APAL-APAL ETA KONFIANTZAZ

Jesusek kezka handia bizi zuen bere jarraitzaileak halako batean etsipenean eroriko ote ziren, pentsatuz; hain zuzen, mundua gizatarrago eta zoriontsuago egiteko beren ahaleginek arrakastarik ez zutela ikustean. Ez ote zuten bertan behera utziko Jainkoaren erreinua? Eutsiko ote zioten zeruko Aitarekiko konfiantzari? Nolanahi ere, honek izan beharko lukete gauzarik garrantzizkoena: ez ahaztea sekula, nola lan egin.

Galileako nekazarien esperientziatik jasotako etsenpluez baliatuz, eskatu die, lan egin dezatela beti oinak lurrean dituztela, pazientziaz eta konfiantza handiz. Ezin ireki zaio bidea nolanahi Jainkoaren Erreinuari. Kontuan izan behar dute, hartan nola lan egin.

Lehenik eta behin, jakin behar dute, beren lana ereitea dutela eta ez uzta biltzea. Ez dute bizi behar emaitzak zein izango begira. Ez dute kezkatu behar, ez eginkortasunez, ez berehalako arrakastaz. Ebanjelioa ereitea izan behar dute beren arreta nagusia. Jesusen lankideek ereile izan behar dute. Besterik ez.

Hedapen erlijioso eta ahalmen sozial handiko mende askoren ondoren, ereilearen keinu apala berreskuratu behar dugu Elizan kristauek. Beti fruituak jasotzera doan uzta-biltzailearen logikaz ahaztu, eta etorkizun hobea erein nahi duenaren pazientziazko logika besarkatu.

Ereite ororen hasierak apalak izan ohi dira beti. Askoz gehiago, arazoa gizakiaren bihotzean Jainkoaren Egitasmoa ereitea baldin bada. Ebanjelioaren indarra ez da sekula gauza handios edo arranditsua. Jesusen arabera, «mostaza-hazia» bezalako gauza txiki eta ezdeus bat ereitea bezala da, fedea jendearen bihotzean ezkutuan ernetzen baita.

Horregatik, fedeaz bakarrik erein daiteke Ebanjelioa. Hori eman nahi die aditzera Jesusek bere parabola xumeen bidez. Mundua gizatasun handiagoko egiteko, Jainkoaren Egitasmoak berekin du indar salbatzaile eta eraldatzailea, jada ereilearen esku ez dagoena. Jainko horren Berri Ona pertsona batengan edo gizatalde batengan sartzen denean, gu gainditzen gaituen zerbait hasten da indartzen han.

Elizan ez dakigu une honetan nola jokatu, egoera berri eta inoiz ez bezalako honetan, gero eta ez-axolago eta nihilistago den gizarte honetan. Inork ez du errezetarik. Inork ez daki juxtu zer egin. Egin behar duguna, bide berriren bila jotzea da, apal-apal eta konfiantza Jesusengan jarriz.

Goiz edo berandu, funtsezkora itzuli beharra sentituko dugu kristauek. Konturatuko gara, Jesusen indarrak bakarrik biziberritu dezakeela fedea gure egun hauetako gizarte deskristautu honetan. Orduan ikasiko dugu Ebanjelioa apal-apal ereiten, fede berritu baten hasiera bezala, ez geure ahalegin pastoralez eskualdatua, baizik Ebanjelioak berak sortua.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

17-06-2018
Diumenge 11 durant l’any – B
Marc 4,26-34

AMB HUMILITAT I CONFIANÇA

A Jesús li preocupava que els seus seguidors acabessin un dia descoratjats en veure que els seus esforços per un món més humà i més feliç no obtenien l’èxit esperat. ¿Oblidarien el regne de Déu? Mantindrien la seva confiança en el Pare? El més important és que no oblidin mai com han de treballar.

Amb exemples presos de l’experiència dels camperols de Galilea els anima a treballar sempre amb realisme, amb paciència i amb una confiança gran. No es poden obrir camins al regne de Déu de qualsevol manera. S’han de fixar en com treballa ell.

El primer que han de saber és que la seva tasca és sembrar, no collir. No viuran pendents dels resultats. No els ha de preocupar l’eficàcia ni l’èxit immediat. La seva atenció se centrarà en sembrar bé l’Evangeli. Els col·laboradors de Jesús han de ser sembradors. Res més.

Després de segles d’expansió religiosa i gran poder social, els cristians hem de recuperar a l’Església el gest humil del sembrador. Oblidar la lògica del recol·lector, que surt sempre a recollir fruits, i entrar en la lògica pacient del que sembra un futur millor.

Els començaments de tota sembra sempre són humils. Més encara si es tracta de sembrar el projecte de Déu en l’ésser humà. La força de l’Evangeli no és mai una cosa espectacular o clamorosa. Segons Jesús, és com sembrar una cosa tan petita i insignificant com «un gra de mostassa», que germina secretament al cor de les persones.

Per això l’Evangeli només es pot sembrar amb fe. És el que Jesús vol fer-los veure amb les seves petites paràboles. El projecte de Déu de fer un món més humà porta a dins una força salvadora i transformadora que ja no depèn del sembrador. Quan la Bona Notícia d’aquest Déu penetra en una persona o en un grup humà, comença a créixer-hi alguna cosa que a nosaltres ens desborda.

A l’Església no sabem a hores d’ara com actuar en aquesta situació nova i inèdita, enmig d’una societat cada vegada més indiferent i nihilista. Ningú en té la recepta. Ningú sap exactament el que cal fer. El que necessitem és cercar camins nous amb la humilitat i la confiança de Jesús.

Tard o d’hora, els cristians sentirem la necessitat de tornar a l’essencial. Descobrirem que només la força de Jesús pot regenerar la fe en la societat descristianitzada dels nostres dies. Llavors aprendrem a sembrar amb humilitat l’Evangeli com a inici d’una fe renovada, no transmesa pels nostres esforços pastorals, sinó engendrada per ell.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

17-06-2018
Domingo 11 Tempo ordinario – B
Marcos 4,26-34

CON HUMILDAD E CONFIANZA

A Xesús preocupáballe que os seus seguidores terminasen un día desalentados ao veren que nos seus esforzos por un mundo máis humano e ditoso non obtiñan o éxito esperado. Esquecerían o reino de Deus? Manterían a súa confianza no Pai? O máis importante é que non esquezan nunca como han traballar.

Con exemplos tomados da experiencia dos campesiños de Galilea anímaos a traballaren sempre con realismo, con paciencia e cunha confianza grande. Non é posíbel abrir camiños ao reino de Deus de calquera xeito. Han fixarse en como traballa el.

O primeiro que han saber é que a súa tarefa é sementar, non recoller. Non vivirán pendentes dos resultados. Non lles ha preocupar a eficacia nin o éxito inmediato. A súa atención centrarase en sementar ben o Evanxeo. Os colaboradores de Xesús han seren sementadores. Nada máis.

Logo de séculos de expansión relixiosa e gran poder social, os cristiáns temos de recuperarmos na Igrexa o xesto humilde do sementeiro. Esquecermos a lóxica do recolledor, que sae sempre a recoller froitos, e entrarmos na lóxica paciente do que sementa un futuro mellor.

Os comezos de toda sementada sempre son humildes. Máis aínda se se trata de sementar o proxecto de Deus no ser humano. A forza do Evanxeo non é nunca algo espectacular ou clamoroso. Segundo Xesús, é como sementar algo tan pequeno e insignificante coma «un gran de mostaza», que xena secretamente no corazón das persoas.

Por iso o Evanxeo só se pode sementar con fe. É o que Xesús nos quere facer ver coas súas pequenas parábolas. O proxecto de Deus de facer un mundo máis humano leva dentro unha forza salvadora e transformadora que xa non depende do sementador. Cando a Boa Noticia dese Deus penetra nunha persoa ou nun grupo humano, alí comeza a medrar algo que nos desborda a nós.

Na Igrexa non sabemos nestes momentos como actuarmos nesta situación nova e inédita, no medio dunha sociedade cada vez máis indiferente e nihilista. Ninguén ten a receita. Ninguén sabe exactamente o que hai que facer. O que necesitamos é buscarmos camiños novos coa humildade e a confianza de Xesús.

Tarde ou cedo, os cristiáns sentiremos a necesidade de volvérmonos ao esencial. Descubriremos que só a forza de Xesús pode rexenerar a fe na sociedade descristianizada dos nosos días. Entón aprenderemos a sementar con humildade o Evanxeo como inicio dunha fe renovada, non transmitida polos nosos esforzos pastorais, senón procreada por el.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

17-06-2018
Domenica 11 Tempo ordinario – B
Marco 4,26-34

CON UMILTÀ E FIDUCIA

Gesù era preoccupato che i suoi seguaci finissero un giorno per scoraggiarsi nel vedere che i loro sforzi per un mondo più umano e felice non ottenevano il risultato atteso. Avrebbero dimenticato il Regno di Dio? Avrebbero mantenuto la loro fiducia nel Padre? La cosa più importante è che non dimentichino mai come devono lavorare.

Con esempi presi dall’esperienza dei contadini di Galilea, li anima a lavorare sempre con realismo, con pazienza e con una fiducia grande. Non è possibile aprire strade al Regno di Dio in qualsiasi maniera. Devono guardare bene come lavora lui.

La prima cosa che devono sapere è che il loro compito è seminare, non raccogliere. Non dovranno vivere come chi pende dai risultati. Non devono preoccuparli l’efficacia né l’esito immediato. La loro attenzione s’incentrerà nel seminare bene l’Evangelo. I collaboratori di Gesù devono essere seminatori. Niente più.

Dopo secoli di espansione religiosa e grande potere sociale, noi cristiani dobbiamo ricuperare nella Chiesa il gesto umile del seminatore. Dimenticare la logica del raccoglitore che esce sempre a raccogliere frutti ed entrare nella logica paziente di chi semina un futuro migliore.

Gli inizi di ogni semina sono sempre umili. Ancor più se si tratta di seminare il progetto di Dio nell’essere umano. La forza dell’Evangelo non è mai qualcosa di spettacolare o clamoroso. Secondo Gesù, è come seminare qualcosa di così piccolo e insignificante come un «granello di senape» che germina segretamente nel cuore delle persone.

Per questo l’Evangelo si può seminare solo con fede. È quello che Gesù vuol far loro vedere con le sue piccole parabole. Il progetto di Dio di fare un mondo più umano porta dentro una forza salvatrice e trasformatrice che non dipende più dal seminatore. Quando la Buona Notizia di questo Dio penetra in una persona o in un gruppo umano, lì comincia a crescere qualcosa che ci supera.

Nella Chiesa non sappiamo come agire, in questi tempi, in una situazione nuova e inedita, in mezzo a una società sempre più indifferente e nichilista. Nessuno ha la ricetta. Nessuno sa esattamente quello che bisogna fare. Quello di cui abbiamo bisogno è cercare vie nuove con l’umiltà e la fiducia di Gesù.

Prima o poi, noi cristiani sentiremo la necessità di tornare all’essenziale. Scopriremo che solo la forza di Gesù può rigenerare la fede nella società scristianizzata dei nostri giorni. Allora impareremo a seminare con umiltà l’Evangelo come inizio di una fede rinnovata, non trasmessa dai nostri sforzi pastorali, ma generata da lui.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

17-06-2018
Domingo 11 Temps ordinaire – B
Marc 4,26-34

AVEC HUMILITÉ ET CONFIANCE

Jesús craignait qu’un Jour ses disciples ne finissent par tomber dans le découragement en voyant que leurs efforts pour un monde plus humain et plus heureux n’obtenaient pas le succès escompté. Allaient-ils oublier le royaume de Dieu? Continueraient-ils de faire confiance au Père? Le plus important c’est de ne jamais oublier comment ils devront travailler.

A partir des exemples tirés de l’expérience des paysans de Galilée, il les encourage à travailler toujours avec réalisme, avec patience et dans une grande confiance. Il n’est pas possible de se frayer un chemin vers le royaume de Dieu n’importe comment. Ils doivent faire attention à la manière dont Jésus, lui-même, travaille.

La première chose qu’ils doivent savoir c’est que leur tâche est de semer et non pas de récolter. Il ne doivent pas vivre en fonction des résultats. Ce ne sont pas l’efficacité ou le succès immédiat qui devront les préoccuper. Ils auront à centrer leur attention sur la manière de bien semer l’Evangile. Les collaborateurs de Jésus doivent être des semeurs. Rien de plus.

Après des siècles d’expansion religieuse et de grand pouvoir social, nous chrétiens, nous devons recouvrer dans l’Eglise l’humble geste du semeur. En oubliant la logique du moissonneur, qui pense toujours à récolter des fruits, il nous faut entrer dans la logique patiente de celui qui sème un avenir meilleur.

Les débuts de tout ensemencement sont toujours humbles. Et plus encore s’il s’agit de semer le projet de Dieu dans le coeur humain. La force de l’Evangile n’est jamais quelque chose de spectaculaire ou de bruyant. Selon Jésus, c’est comme semer quelque chose de petit et d’insignifiant, telle «une graine de moutarde», qui germe secrètement dans le coeur des personnes.

C’est pourquoi, l’Evangile ne peut être semé qu’avec foi. C’est ce que Jésus veut leur faire comprendre avec ses petites paraboles. Le projet de Dieu de rendre le monde plus humain porte en lui une force salvatrice et transformatrice qui ne dépend plus du semeur. Lorsque la Bonne Nouvelle de ce Dieu pénètre le coeur d’une personne ou d’un groupe humain, quelque chose qui nous dépasse commence à y germer.

Dans l’Eglise nous ne savons pas comment agir maintenant dans cette situation nouvelle et inédite, au milieu d’une société de plus en plus indifférente et nihiliste. Personne ne possède la formule à suivre. Personne ne sait exactement ce qu’il faut faire. Ce dont nous avons besoin c’est de chercher des chemins nouveaux avec humilité et en faisant confiance à Jésus.

Tôt ou tard, nous chrétiens, nous sentirons le besoin de revenir à l’essentiel. Nous découvrirons que seule la force de Jésus peut régénérer la foi dans la société déchristianisée actuelle. Nous apprendrons alors à semer humblement l’Evangile comme un début de foi renouvelée, non pas transmise grâce à nos efforts pastoraux mais engendrée par lui-même.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

17-06-2018
Domingo 11 Tempo ordinário – B
Marcos 4,26-34

COM HUMILDADE E CONFIANÇA

A Jesus preocupava-O que os Seus seguidores terminassem um dia desalentados ao ver que os seus esforços por um mundo mais humano e ditoso não obtinham o êxito esperado. Esqueceriam o reino de Deus? Manteriam a sua confiança no Pai? O mais importante é que não esqueçam nunca como hão de trabalhar.

Com exemplos tomados da experiência dos camponeses da Galileia anima-os a trabalhar sempre com realismo, com paciência e com uma confiança grande. Não é possível abrir caminhos para o reino de Deus de qualquer forma. Têm de ver como Ele trabalha.

O primeiro que têm de saber é que a sua tarefa é semear, e não colher. Não viverão pendentes dos resultados. Não lhes há de preocupar a eficácia nem o êxito imediato. A sua atenção deverá centrar-se em semear bem o Evangelho. Os colaboradores de Jesus hão de ser semeadores. Nada mais.

Depois de séculos de expansão religiosa e grande poder social, os cristãos temos de recuperar na Igreja o gesto humilde do semeador. Esquecer a lógica do colhedor, que sai sempre a recolher frutos, e entrar na lógica paciente do que semeia um futuro melhor.

O início de todo o semear é sempre humilde. Mais ainda se se trata de semear o projecto de Deus no ser humano. A força do Evangelho não é nunca algo espectacular ou clamorosa. Segundo Jesus, é como semear algo tão pequeno e insignificante como «um grão de mostarda», que germina secretamente no coração das pessoas.

Por isso o Evangelho só se pode semear com fé. É o que Jesus quer fazer-lhes ver com as Suas pequenas parábolas. O projecto de Deus de fazer um mundo mais humano leva dentro uma força salvadora e transformadora que já não depende do semeador. Quando a Boa Nova desse Deus penetra numa pessoa ou num grupo humano, ali começa a crescer algo que a nós nos transborda.

Na Igreja não sabemos nestes momentos como actuar nesta situação nova e inédita, no meio de uma sociedade cada vez mais indiferente e niilista. Ninguém tem a receita. Ninguém sabe exactamente o que há de fazer. O que necessitamos é procurar caminhos novos com a humildade e a confiança de Jesus.

Tarde ou cedo, os cristãos, sentiremos a necessidade de voltar ao essencial. Descobriremos que só a força de Jesus pode regenerar a fé na sociedade descristianizada dos nossos dias. Então aprenderemos a semear com humildade o Evangelho como início de uma fé renovada, não transmitida pelos nossos esforços pastorais, mas sim gerada por Ele.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

06-17-2018
11th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 4,26-34

WITH HUMILITY AND TRUST

Jesus was concerned that his followers would end up one day discouraged to see that their efforts toward a more human and happy world didn’t reach the success they hoped for. Would they go ahead and forget about God’s reign? Would they maintain their trust in the Father? What’s most important is that they never forget how they must work.

With examples taken from the experience of Galilean farmers, he encourages them to work always realistically, patiently, and fully trusting. It’s not possible to open up paths to God’s reign in just any manner. They need to focus on how Jesus works.

Right at the start they need to know that their task is to sow, not harvest. They shouldn’t go about looking for results. They mustn’t worry about the efficacy or the immediate success. Their attention will be centered on sowing the Gospel well. Jesus’ coworkers need to be sowers. Nothing more.

After centuries of religious expansion and great social power, we Christians must recover in the Church the humble action of the sower. Forget the logic of the harvester, who always goes forth gathering the fruits, and enter into the patient logic of one who sows a better future.

The beginnings of every sowing are always humble. All the more if we’re talking about sowing God’s project in human beings. The power of the Gospel is never something spectacular or noisy. According to Jesus, it’s like sowing something so small and insignificant like «a mustard seed», which germinates secretly in people’s hearts.

That’s why the Gospel can only be sown with faith. That’s what Jesus wants to help them see by means of his short parables. God’s project of making a more human world carries within it a saving and transforming power that doesn’t depend on the sower. When the Good News of that God penetrates in a person or in a group of people, that’s where something begins to grow that is way beyond ourselves.

In the Church we don’t know right then how to act in this new and unheard of situation, in the midst of a society every day more indifferent and nihilistic. No one has the recipe. No one knows exactly what to do.  What we need to do is to seek new paths with the humility and the trust of Jesus.

Sooner or later, we Christians will feel the need to return to what’s essential. We will discover that only the power of Jesus can regenerate faith in the de-Christianized society of our day. Then we will learn to sow the Gospel with humility as the start of a renewed faith, not transmitted by our own pastoral efforts, but begotten by him.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario