Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
IT - CON UMILTÀ E FIDUCIA
HOMILIA – ES
17-06-2018
Domingo 11 Tiempo
ordinario – B
Marcos 4,26-34
CON
HUMILDAD Y CONFIANZA
A Jesús le preocupaba que sus
seguidores terminaran un día desalentados al ver que sus esfuerzos por un mundo
más humano y dichoso no obtenían el éxito esperado. ¿Olvidarían el reino de
Dios? ¿Mantendrían su confianza en el Padre? Lo más importante es que no
olviden nunca cómo han de trabajar.
Con ejemplos tomados de la
experiencia de los campesinos de Galilea les anima a trabajar siempre con
realismo, con paciencia y con una confianza grande. No es posible abrir caminos
al reino de Dios de cualquier manera. Se tienen que fijar en cómo trabaja él.
Lo primero que han de saber es
que su tarea es sembrar, no cosechar. No vivirán pendientes de los resultados.
No les ha de preocupar la eficacia ni el éxito inmediato. Su atención se
centrará en sembrar bien el Evangelio. Los colaboradores de Jesús han de ser
sembradores. Nada más.
Después de siglos de expansión
religiosa y gran poder social, los cristianos hemos de recuperar en la Iglesia
el gesto humilde del sembrador. Olvidar la lógica del cosechador, que sale
siempre a recoger frutos, y entrar en la lógica paciente del que siembra un
futuro mejor.
Los comienzos de toda siembra
siempre son humildes. Más todavía si se trata de sembrar el proyecto de Dios en
el ser humano. La fuerza del Evangelio no es nunca algo espectacular o
clamoroso. Según Jesús, es como sembrar algo tan pequeño e insignificante como
«un grano de mostaza», que germina secretamente en el corazón de las personas.
Por eso el Evangelio solo se
puede sembrar con fe. Es lo que Jesús quiere hacerles ver con sus pequeñas
parábolas. El proyecto de Dios de hacer un mundo más humano lleva dentro una
fuerza salvadora y transformadora que ya no depende del sembrador. Cuando la
Buena Noticia de ese Dios penetra en una persona o en un grupo humano, allí
comienza a crecer algo que a nosotros nos desborda.
En la Iglesia no sabemos en estos
momentos cómo actuar en esta situación nueva e inédita, en medio de una
sociedad cada vez más indiferente y nihilista. Nadie tiene la receta. Nadie
sabe exactamente lo que hay que hacer. Lo que necesitamos es buscar caminos
nuevos con la humildad y la confianza de Jesús.
Tarde o temprano, los cristianos
sentiremos la necesidad de volver a lo esencial. Descubriremos que solo la
fuerza de Jesús puede regenerar la fe en la sociedad descristianizada de
nuestros días. Entonces aprenderemos a sembrar con humildad el Evangelio como
inicio de una fe renovada, no transmitida por nuestros esfuerzos pastorales,
sino engendrada por él.
José Antonio Pagola
HOMILIA – EU
2018-06-17
Urteko 11. igandea
– B
Markos 4,26-34
APAL-APAL ETA KONFIANTZAZ
Jesusek
kezka handia bizi zuen bere jarraitzaileak halako batean etsipenean eroriko ote
ziren, pentsatuz; hain zuzen, mundua gizatarrago eta zoriontsuago egiteko beren
ahaleginek arrakastarik ez zutela ikustean. Ez ote zuten bertan behera utziko
Jainkoaren erreinua? Eutsiko ote zioten zeruko Aitarekiko konfiantzari?
Nolanahi ere, honek izan beharko lukete gauzarik garrantzizkoena: ez ahaztea
sekula, nola lan egin.
Galileako
nekazarien esperientziatik jasotako etsenpluez baliatuz, eskatu die, lan egin
dezatela beti oinak lurrean dituztela, pazientziaz eta konfiantza handiz. Ezin
ireki zaio bidea nolanahi Jainkoaren Erreinuari. Kontuan izan behar dute,
hartan nola lan egin.
Lehenik
eta behin, jakin behar dute, beren lana ereitea dutela eta ez uzta biltzea. Ez
dute bizi behar emaitzak zein izango begira. Ez dute kezkatu behar, ez
eginkortasunez, ez berehalako arrakastaz. Ebanjelioa ereitea izan behar dute
beren arreta nagusia. Jesusen lankideek ereile izan behar dute. Besterik ez.
Hedapen
erlijioso eta ahalmen sozial handiko mende askoren ondoren, ereilearen keinu
apala berreskuratu behar dugu Elizan kristauek. Beti fruituak jasotzera doan
uzta-biltzailearen logikaz ahaztu, eta etorkizun hobea erein nahi duenaren
pazientziazko logika besarkatu.
Ereite
ororen hasierak apalak izan ohi dira beti. Askoz gehiago, arazoa gizakiaren
bihotzean Jainkoaren Egitasmoa ereitea baldin bada. Ebanjelioaren indarra ez da
sekula gauza handios edo arranditsua. Jesusen arabera, «mostaza-hazia» bezalako
gauza txiki eta ezdeus bat ereitea bezala da, fedea jendearen bihotzean ezkutuan
ernetzen baita.
Horregatik,
fedeaz bakarrik erein daiteke Ebanjelioa. Hori eman nahi die aditzera Jesusek
bere parabola xumeen bidez. Mundua gizatasun handiagoko egiteko, Jainkoaren
Egitasmoak berekin du indar salbatzaile eta eraldatzailea, jada ereilearen esku
ez dagoena. Jainko horren Berri Ona pertsona batengan edo gizatalde batengan
sartzen denean, gu gainditzen gaituen zerbait hasten da indartzen han.
Elizan
ez dakigu une honetan nola jokatu, egoera berri eta inoiz ez bezalako honetan,
gero eta ez-axolago eta nihilistago den gizarte honetan. Inork ez du
errezetarik. Inork ez daki juxtu zer egin. Egin behar duguna, bide berriren
bila jotzea da, apal-apal eta konfiantza Jesusengan jarriz.
Goiz
edo berandu, funtsezkora itzuli beharra sentituko dugu kristauek. Konturatuko
gara, Jesusen indarrak bakarrik biziberritu dezakeela fedea gure egun hauetako
gizarte deskristautu honetan. Orduan ikasiko dugu Ebanjelioa apal-apal ereiten,
fede berritu baten hasiera bezala, ez geure ahalegin pastoralez eskualdatua,
baizik Ebanjelioak berak sortua.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA – CA
17-06-2018
Diumenge 11 durant
l’any – B
Marc 4,26-34
AMB HUMILITAT I CONFIANÇA
A
Jesús li preocupava que els seus seguidors acabessin un dia descoratjats en
veure que els seus esforços per un món més humà i més feliç no obtenien l’èxit
esperat. ¿Oblidarien el regne de Déu? Mantindrien la seva confiança en el Pare?
El més important és que no oblidin mai com han de treballar.
Amb
exemples presos de l’experiència dels camperols de Galilea els anima a
treballar sempre amb realisme, amb paciència i amb una confiança gran. No es
poden obrir camins al regne de Déu de qualsevol manera. S’han de fixar en com
treballa ell.
El
primer que han de saber és que la seva tasca és sembrar, no collir. No viuran
pendents dels resultats. No els ha de preocupar l’eficàcia ni l’èxit immediat.
La seva atenció se centrarà en sembrar bé l’Evangeli. Els col·laboradors de
Jesús han de ser sembradors. Res més.
Després
de segles d’expansió religiosa i gran poder social, els cristians hem de
recuperar a l’Església el gest humil del sembrador. Oblidar la lògica del
recol·lector, que surt sempre a recollir fruits, i entrar en la lògica pacient
del que sembra un futur millor.
Els
començaments de tota sembra sempre són humils. Més encara si es tracta de
sembrar el projecte de Déu en l’ésser humà. La força de l’Evangeli no és mai
una cosa espectacular o clamorosa. Segons Jesús, és com sembrar una cosa tan
petita i insignificant com «un gra de mostassa», que germina secretament al cor
de les persones.
Per
això l’Evangeli només es pot sembrar amb fe. És el que Jesús vol fer-los veure
amb les seves petites paràboles. El projecte de Déu de fer un món més humà
porta a dins una força salvadora i transformadora que ja no depèn del
sembrador. Quan la Bona Notícia d’aquest Déu penetra en una persona o en un
grup humà, comença a créixer-hi alguna cosa que a nosaltres ens desborda.
A
l’Església no sabem a hores d’ara com actuar en aquesta situació nova i
inèdita, enmig d’una societat cada vegada més indiferent i nihilista. Ningú en
té la recepta. Ningú sap exactament el que cal fer. El que necessitem és cercar
camins nous amb la humilitat i la confiança de Jesús.
Tard
o d’hora, els cristians sentirem la necessitat de tornar a l’essencial.
Descobrirem que només la força de Jesús pot regenerar la fe en la societat
descristianitzada dels nostres dies. Llavors aprendrem a sembrar amb humilitat
l’Evangeli com a inici d’una fe renovada, no transmesa pels nostres esforços
pastorals, sinó engendrada per ell.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA – GL
17-06-2018
Domingo 11 Tempo
ordinario – B
Marcos 4,26-34
CON HUMILDAD E CONFIANZA
A
Xesús preocupáballe que os seus seguidores terminasen un día desalentados ao
veren que nos seus esforzos por un mundo máis humano e ditoso non obtiñan o
éxito esperado. Esquecerían o reino de Deus? Manterían a súa confianza no Pai?
O máis importante é que non esquezan nunca como han traballar.
Con
exemplos tomados da experiencia dos campesiños de Galilea anímaos a traballaren
sempre con realismo, con paciencia e cunha confianza grande. Non é posíbel
abrir camiños ao reino de Deus de calquera xeito. Han fixarse en como traballa
el.
O
primeiro que han saber é que a súa tarefa é sementar, non recoller. Non vivirán
pendentes dos resultados. Non lles ha preocupar a eficacia nin o éxito
inmediato. A súa atención centrarase en sementar ben o Evanxeo. Os
colaboradores de Xesús han seren sementadores. Nada máis.
Logo
de séculos de expansión relixiosa e gran poder social, os cristiáns temos de
recuperarmos na Igrexa o xesto humilde do sementeiro. Esquecermos a lóxica do
recolledor, que sae sempre a recoller froitos, e entrarmos na lóxica paciente
do que sementa un futuro mellor.
Os
comezos de toda sementada sempre son humildes. Máis aínda se se trata de
sementar o proxecto de Deus no ser humano. A forza do Evanxeo non é nunca algo
espectacular ou clamoroso. Segundo Xesús, é como sementar algo tan pequeno e
insignificante coma «un gran de mostaza», que xena secretamente no corazón das
persoas.
Por
iso o Evanxeo só se pode sementar con fe. É o que Xesús nos quere facer ver
coas súas pequenas parábolas. O proxecto de Deus de facer un mundo máis humano
leva dentro unha forza salvadora e transformadora que xa non depende do
sementador. Cando a Boa Noticia dese Deus penetra nunha persoa ou nun grupo
humano, alí comeza a medrar algo que nos desborda a nós.
Na
Igrexa non sabemos nestes momentos como actuarmos nesta situación nova e
inédita, no medio dunha sociedade cada vez máis indiferente e nihilista.
Ninguén ten a receita. Ninguén sabe exactamente o que hai que facer. O que
necesitamos é buscarmos camiños novos coa humildade e a confianza de Xesús.
Tarde
ou cedo, os cristiáns sentiremos a necesidade de volvérmonos ao esencial.
Descubriremos que só a forza de Xesús pode rexenerar a fe na sociedade
descristianizada dos nosos días. Entón aprenderemos a sementar con humildade o
Evanxeo como inicio dunha fe renovada, non transmitida polos nosos esforzos
pastorais, senón procreada por el.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA –IT
17-06-2018
Domenica 11 Tempo
ordinario – B
Marco 4,26-34
CON UMILTÀ E FIDUCIA
Gesù
era preoccupato che i suoi seguaci finissero un giorno per scoraggiarsi nel
vedere che i loro sforzi per un mondo più umano e felice non ottenevano il
risultato atteso. Avrebbero dimenticato il Regno di Dio? Avrebbero mantenuto la
loro fiducia nel Padre? La cosa più importante è che non dimentichino mai come
devono lavorare.
Con
esempi presi dall’esperienza dei contadini di Galilea, li anima a lavorare
sempre con realismo, con pazienza e con una fiducia grande. Non è possibile
aprire strade al Regno di Dio in qualsiasi maniera. Devono guardare bene come
lavora lui.
La
prima cosa che devono sapere è che il loro compito è seminare, non raccogliere.
Non dovranno vivere come chi pende dai risultati. Non devono preoccuparli
l’efficacia né l’esito immediato. La loro attenzione s’incentrerà nel seminare
bene l’Evangelo. I collaboratori di Gesù devono essere seminatori. Niente più.
Dopo
secoli di espansione religiosa e grande potere sociale, noi cristiani dobbiamo
ricuperare nella Chiesa il gesto umile del seminatore. Dimenticare la logica
del raccoglitore che esce sempre a raccogliere frutti ed entrare nella logica
paziente di chi semina un futuro migliore.
Gli
inizi di ogni semina sono sempre umili. Ancor più se si tratta di seminare il
progetto di Dio nell’essere umano. La forza dell’Evangelo non è mai qualcosa di
spettacolare o clamoroso. Secondo Gesù, è come seminare qualcosa di così
piccolo e insignificante come un «granello di senape» che germina segretamente
nel cuore delle persone.
Per
questo l’Evangelo si può seminare solo con fede. È quello che Gesù vuol far
loro vedere con le sue piccole parabole. Il progetto di Dio di fare un mondo
più umano porta dentro una forza salvatrice e trasformatrice che non dipende
più dal seminatore. Quando la Buona Notizia di questo Dio penetra in una
persona o in un gruppo umano, lì comincia a crescere qualcosa che ci supera.
Nella
Chiesa non sappiamo come agire, in questi tempi, in una situazione nuova e
inedita, in mezzo a una società sempre più indifferente e nichilista. Nessuno
ha la ricetta. Nessuno sa esattamente quello che bisogna fare. Quello di cui
abbiamo bisogno è cercare vie nuove con l’umiltà e la fiducia di Gesù.
Prima
o poi, noi cristiani sentiremo la necessità di tornare all’essenziale.
Scopriremo che solo la forza di Gesù può rigenerare la fede nella società
scristianizzata dei nostri giorni. Allora impareremo a seminare con umiltà
l’Evangelo come inizio di una fede rinnovata, non trasmessa dai nostri sforzi
pastorali, ma generata da lui.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA – FR
17-06-2018
Domingo 11 Temps
ordinaire – B
Marc 4,26-34
AVEC HUMILITÉ ET CONFIANCE
Jesús
craignait qu’un Jour ses disciples ne finissent par tomber dans le
découragement en voyant que leurs efforts pour un monde plus humain et plus
heureux n’obtenaient pas le succès escompté. Allaient-ils oublier le royaume de
Dieu? Continueraient-ils de faire confiance au Père? Le plus important c’est de
ne jamais oublier comment ils devront travailler.
A
partir des exemples tirés de l’expérience des paysans de Galilée, il les
encourage à travailler toujours avec réalisme, avec patience et dans une grande
confiance. Il n’est pas possible de se frayer un chemin vers le royaume de Dieu
n’importe comment. Ils doivent faire attention à la manière dont Jésus,
lui-même, travaille.
La
première chose qu’ils doivent savoir c’est que leur tâche est de semer et non
pas de récolter. Il ne doivent pas vivre en fonction des résultats. Ce ne sont
pas l’efficacité ou le succès immédiat qui devront les préoccuper. Ils auront à
centrer leur attention sur la manière de bien semer l’Evangile. Les
collaborateurs de Jésus doivent être des semeurs. Rien de plus.
Après
des siècles d’expansion religieuse et de grand pouvoir social, nous chrétiens,
nous devons recouvrer dans l’Eglise l’humble geste du semeur. En oubliant la
logique du moissonneur, qui pense toujours à récolter des fruits, il nous faut
entrer dans la logique patiente de celui qui sème un avenir meilleur.
Les
débuts de tout ensemencement sont toujours humbles. Et plus encore s’il s’agit
de semer le projet de Dieu dans le coeur humain. La force de l’Evangile n’est
jamais quelque chose de spectaculaire ou de bruyant. Selon Jésus, c’est comme
semer quelque chose de petit et d’insignifiant, telle «une graine de moutarde»,
qui germe secrètement dans le coeur des personnes.
C’est
pourquoi, l’Evangile ne peut être semé qu’avec foi. C’est ce que Jésus veut
leur faire comprendre avec ses petites paraboles. Le projet de Dieu de rendre
le monde plus humain porte en lui une force salvatrice et transformatrice qui
ne dépend plus du semeur. Lorsque la Bonne Nouvelle de ce Dieu pénètre le coeur
d’une personne ou d’un groupe humain, quelque chose qui nous dépasse commence à
y germer.
Dans
l’Eglise nous ne savons pas comment agir maintenant dans cette situation
nouvelle et inédite, au milieu d’une société de plus en plus indifférente et
nihiliste. Personne ne possède la formule à suivre. Personne ne sait exactement
ce qu’il faut faire. Ce dont nous avons besoin c’est de chercher des chemins
nouveaux avec humilité et en faisant confiance à Jésus.
Tôt
ou tard, nous chrétiens, nous sentirons le besoin de revenir à l’essentiel.
Nous découvrirons que seule la force de Jésus peut régénérer la foi dans la
société déchristianisée actuelle. Nous apprendrons alors à semer humblement
l’Evangile comme un début de foi renouvelée, non pas transmise grâce à nos
efforts pastoraux mais engendrée par lui-même.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA – PT
17-06-2018
Domingo 11 Tempo
ordinário – B
Marcos 4,26-34
COM HUMILDADE E CONFIANÇA
A
Jesus preocupava-O que os Seus seguidores terminassem um dia desalentados ao
ver que os seus esforços por um mundo mais humano e ditoso não obtinham o êxito
esperado. Esqueceriam o reino de Deus? Manteriam a sua confiança no Pai? O mais
importante é que não esqueçam nunca como hão de trabalhar.
Com
exemplos tomados da experiência dos camponeses da Galileia anima-os a trabalhar
sempre com realismo, com paciência e com uma confiança grande. Não é possível
abrir caminhos para o reino de Deus de qualquer forma. Têm de ver como Ele
trabalha.
O
primeiro que têm de saber é que a sua tarefa é semear, e não colher. Não
viverão pendentes dos resultados. Não lhes há de preocupar a eficácia nem o
êxito imediato. A sua atenção deverá centrar-se em semear bem o Evangelho. Os
colaboradores de Jesus hão de ser semeadores. Nada mais.
Depois
de séculos de expansão religiosa e grande poder social, os cristãos temos de
recuperar na Igreja o gesto humilde do semeador. Esquecer a lógica do colhedor,
que sai sempre a recolher frutos, e entrar na lógica paciente do que semeia um
futuro melhor.
O
início de todo o semear é sempre humilde. Mais ainda se se trata de semear o
projecto de Deus no ser humano. A força do Evangelho não é nunca algo
espectacular ou clamorosa. Segundo Jesus, é como semear algo tão pequeno e
insignificante como «um grão de mostarda», que germina secretamente no coração
das pessoas.
Por
isso o Evangelho só se pode semear com fé. É o que Jesus quer fazer-lhes ver
com as Suas pequenas parábolas. O projecto de Deus de fazer um mundo mais
humano leva dentro uma força salvadora e transformadora que já não depende do
semeador. Quando a Boa Nova desse Deus penetra numa pessoa ou num grupo humano,
ali começa a crescer algo que a nós nos transborda.
Na
Igreja não sabemos nestes momentos como actuar nesta situação nova e inédita,
no meio de uma sociedade cada vez mais indiferente e niilista. Ninguém tem a
receita. Ninguém sabe exactamente o que há de fazer. O que necessitamos é
procurar caminhos novos com a humildade e a confiança de Jesus.
Tarde
ou cedo, os cristãos, sentiremos a necessidade de voltar ao essencial.
Descobriremos que só a força de Jesus pode regenerar a fé na sociedade descristianizada
dos nossos dias. Então aprenderemos a semear com humildade o Evangelho como
início de uma fé renovada, não transmitida pelos nossos esforços pastorais, mas
sim gerada por Ele.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA – EN
06-17-2018
11th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 4,26-34
WITH HUMILITY AND TRUST
Jesus was concerned that his followers would end up
one day discouraged to see that their efforts toward a more human and happy
world didn’t reach the success they hoped for. Would they go ahead and forget
about God’s reign? Would they maintain their trust in the Father? What’s most
important is that they never forget how they must work.
With examples taken from the experience of Galilean
farmers, he encourages them to work always realistically, patiently, and fully
trusting. It’s not possible to open up paths to God’s reign in just any manner.
They need to focus on how Jesus works.
Right at the start they need to know that their task
is to sow, not harvest. They shouldn’t go about looking for results. They
mustn’t worry about the efficacy or the immediate success. Their attention will
be centered on sowing the Gospel well. Jesus’ coworkers need to be sowers.
Nothing more.
After centuries of religious expansion and great
social power, we Christians must recover in the Church the humble action of the
sower. Forget the logic of the harvester, who always goes forth gathering the
fruits, and enter into the patient logic of one who sows a better future.
The beginnings of every sowing are always humble. All
the more if we’re talking about sowing God’s project in human beings. The power
of the Gospel is never something spectacular or noisy. According to Jesus, it’s
like sowing something so small and insignificant like «a mustard seed», which
germinates secretly in people’s hearts.
That’s why the Gospel can only be sown with faith.
That’s what Jesus wants to help them see by means of his short parables. God’s
project of making a more human world carries within it a saving and
transforming power that doesn’t depend on the sower. When the Good News of that
God penetrates in a person or in a group of people, that’s where something
begins to grow that is way beyond ourselves.
In the Church we don’t know right then how to act in
this new and unheard of situation, in the midst of a society every day more
indifferent and nihilistic. No one has the recipe. No one knows exactly what to
do. What we need to do is to seek new
paths with the humility and the trust of Jesus.
Sooner or later, we Christians will feel the need to
return to what’s essential. We will discover that only the power of Jesus can
regenerate faith in the de-Christianized society of our day. Then we will learn
to sow the Gospel with humility as the start of a renewed faith, not
transmitted by our own pastoral efforts, but begotten by him.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario