lunes, 26 de junio de 2017

07-02-2017 - 13th Ordinary – A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

02-07-2017
13 Tiempo ordinario – A
Mateo 10,37-42

LA FAMILIA NO ES INTOCABLE

Con frecuencia, los creyentes hemos defendido la «familia» en abstracto, sin detenernos a reflexionar sobre el contenido concreto de un proyecto familiar entendido y vivido desde el Evangelio. Y, sin embargo, no basta con defender el valor de la familia sin más, porque la familia puede plasmarse de maneras muy diversas en la realidad.
Hay familias abiertas al servicio de la sociedad y familias replegadas sobre sus propios intereses. Familias que educan en el egoísmo y familias que enseñan solidaridad. Familias liberadoras y familias opresoras.
Jesús ha defendido con firmeza la institución familiar y la estabilidad del matrimonio. Y ha criticado duramente a los hijos que se desentienden de sus padres. Pero la familia no es para Jesús algo absoluto e intocable. No es un ídolo. Hay algo que está por encima y es anterior: el reino de Dios y su justicia.
Lo decisivo no es la familia de carne, sino esa gran familia que hemos de construir entre todos sus hijos e hijas colaborando con Jesús en abrir caminos al reinado del Padre. Por eso, si la familia se convierte en obstáculo para seguir a Jesús en este proyecto, Jesús exigirá la ruptura y el abandono de esa relación familiar: «El que ama a su padre o a su madre más que a mí no es digno de mí. El que ama a su hijo o a su hija más que a mí no es digno de mí».
Cuando la familia impide la solidaridad y fraternidad con los demás y no deja a sus miembros trabajar por la justicia querida por Dios entre los hombres, Jesús exige una libertad crítica, aunque ello traiga consigo conflictos y tensiones familiares.
¿Son nuestros hogares una escuela de valores evangélicos como la fraternidad, la búsqueda responsable de una sociedad más justa, la austeridad, el servicio, la oración, el perdón? ¿O son precisamente lugar de «desevangelización» y correa de transmisión de los egoísmos, injusticias, convencionalismos, alienaciones y superficialidad de nuestra sociedad?
¿Qué decir de la familia donde se orienta al hijo hacia un clasismo egoísta, una vida instalada y segura, un ideal del máximo lucro, olvidando todo lo demás? ¿Se está educando al hijo cuando lo estimulamos solo para la competencia y rivalidad, y no para el servicio y la solidaridad?
¿Es esta la familia que tenemos que defender los católicos? ¿Es esta la familia donde las nuevas generaciones pueden escuchar el Evangelio? ¿O es esta la familia que también hoy hemos de «abandonar», de alguna manera, para ser fieles al proyecto de vida querido por Jesús?

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-07-02
Urteko 13. igandea – A
Mateo 10,37-42

FAMILIA EZ DA UKIEZINA

Sarritan, fededunek «familia» era abstraktuan harturik defenditu izan dugu; Ebanjelioaren arabera ulertu eta bizi izandako egitasmo familiar baten eduki zehatzaz gogoeta egitera gelditu gabe. Eta, halere, ez da aski familiaren balioa besterik gabe defenditzea; izan ere, familia era oso desberdinetan gauzatzen baita bizitza errealean.
Badira gizartearen zerbitzura irekiak diren familiak, eta badira beren probetxu propiora tolesturik bizi diren familiak. Badira egoismoan hezten dituzten familiak, eta solidaritatea irakasten duten familiak. Familia askatzaileak eta familia zapaltzaileak.
Jesusek fermuki defenditu ditu familia-erakundea eta ezkontzaren egonkortasuna. Eta zorrotz kritikatu ditu gurasoez axolatzen ez diren seme-alabak. Alabaina, familia ez da Jesusentzat gauza absolutu eta ukiezin bat. Ez da idolo bat. Bada familia baino goragoko eta lehenagoko den zerbait: Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasuna.
Funtsezko gauza ez da haragizko familia, baizik guztion artean eraiki beharreko familia handi hori, Jesusen lankide izanik Aitaren erregetzari bideak urratzeko. Horregatik, egitasmo honetan Jesusi jarraitzeko geure familia oztopo bihurtzen bazaigu, haustura eskatuko du Jesusek eta familia-harreman horiek bertan behera uzteko. «Bere aita edo ama ni baino gehiago maite duena ez da nire duin. Bere alaba edo semea ni baino gehiago maite duena ez da nire duin».
Familiak gainerakoekin solidario eta anai-arreba izatea eragozten badu, eta Jainkoak gizon-emakumeen artean nahi duen zuzentasunaren alde lan egiten uzten ez badu, askatasun kritiko bat bizitzea eskatzen du Jesusek, jarrera horrek familian gatazkak eta tirabirak eragingo baditu ere.
Eta galdera: gure etxeak balio ebanjelikoen eskola al dira; adibidez, anai-arreba artekotasuna, erantzukizunez gizarte zuzenago bat bilatzea, soiltasuna, zerbitzua, otoitza, barkazioa? Ala, aitzitik, «ebanjelizazioaren» kontrako gune ote dira, egoismoaren, zuzengabekeriaren, konbentzialismoen, alienazioaren eta gure gizartea azal huts bihurtzeko transmisio-uhal ote dira?
Zer esan familia honetaz: semea edo alaba klase-egoismora, biziera itsatsi eta segurura, etekin handienaren idealera, gainerako guztiaz ahaztera norabidetzen duenaz? Semea edo alaba hezten ari ote gara benetan, soilik lehiaketarako eta aurkaritzarako motibatzen dugunean, zerbitzurako eta solidaritaterako motibatu ordez?
Hau al da katolikoek defenditu behar dugun familia? Familia honetan entzuterik izango ote dute Ebanjelioa belaunaldi berriek? Familia-mota hau ez ote dugu «bertan behera utzi» beharrekoa?, hain juxtu, Jesusek nahi duen bizi-egitasmoari leial izateko?

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

02-07-2017
Diumenge 13 durant l’any – A
Mateu 10,37-42

LA FAMÍLIA NO ÉS INTOCABLE

Sovint, els creients hem defensat la «família» en abstracte, sense aturar-nos a reflexionar sobre el contingut concret d’un projecte familiar entès i viscut des de l’Evangeli. I, no obstant, no n’hi ha prou amb defensar el valor de la família sense més, perquè la família pot plasmar-se de maneres molt diverses en la realitat.
Hi ha famílies obertes al servei de la societat i famílies replegades sobre els seus propis interessos. Famílies que eduquen en l’egoisme i famílies que ensenyen la solidaritat. Famílies alliberadores i famílies opressores.
Jesús ha defensat amb fermesa la institució familiar i l’estabilitat del matrimoni. I ha criticat durament els fills que es desentenen dels seus pares. Però la família no és per a Jesús quelcom absolut i intocable. No és un ídol. Hi ha alguna cosa que està per sobre i és anterior: el regne de Déu i la seva justícia.
El decisiu no és la família de carn, sinó aquesta gran família que hem de construir entre tots els seus fills i filles col·laborant amb Jesús a obrir camins al regnat del Pare. Per això, si la família es converteix en obstacle per a seguir Jesús en aquest projecte, Jesús exigirà la ruptura i l’abandonament d’aquesta relació familiar: «Qui estima el pare o la mare més que a mi, no és digne de mi. Qui estima el fill o la filla més que a mi, no és digne de mi».
Quan la família impedeix la solidaritat i la fraternitat amb els altres i no deixa treballar als seus membres per la justícia volguda per Déu entre els homes, Jesús exigeix una llibertat crítica, encara que això porti amb si conflictes i tensions familiars.
Són les nostres llars una escola de valors evangèlics com la fraternitat, la recerca responsable d’una societat més justa, l’austeritat, el servei, la pregària, el perdó? O són precisament lloc de «desevangelització» i corretja de transmissió dels egoismes, injustícies, convencionalismes, alienacions i superficialitat de la nostra societat?
Què dir de la família on s’orienta al fill cap a un classisme egoista, una vida instal·lada i segura, un ideal del màxim lucre, oblidant tota la resta? ¿S’està educant el fill quan l’estimulem només per a la competència i la rivalitat, i no per al servei i la solidaritat?
És aquesta la família que hem de defensar els catòlics? És aquesta la família on les noves generacions poden escoltar l’Evangeli? O és aquesta la família que també avui hem «d’abandonar», d’alguna manera, per ser fidels al projecte de vida estimat per Jesús?

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

02-07-2017
13 Tempo ordinario – A
Mateu 10,37-42

A FAMILIA NON É INTOCÁBEL

Con frecuencia, os crentes defendemos a «familia», así en abstracto, sen detérmonos a reflexionar sobre o contido concreto dun proxecto familiar entendido e vivido desde o Evanxeo. E, con todo, non chega con defender o valor da familia sen máis, porque a familia pode plasmarse de xeitos moi diversos na realidade.
Hai familias abertas ao servizo da sociedade e familias repregadas sobre os seus propios intereses. Familias que educan no egoísmo e familias que ensinan solidariedade. Familias liberadoras e familias opresoras.
Xesús defendeu con firmeza a institución familiar e a estabilidade do matrimonio. E criticou duramente aos fillos que se desentenden dos seus pais. Pero a familia non é para Xesús algo absoluto e intocábel. Non é un ídolo. Hai algo que está máis por encima e é anterior: o reino de Deus e a súa xustiza.
O decisivo non é a familia de carne, senón esa gran familia que habemos construír entre todos os seus fillos e fillas colaborando con Xesús en abrirmos camiños ao reinado do Pai. Por iso, se a familia se convertese en obstáculo para seguir a Xesús neste proxecto, Xesús esixirá a ruptura e o abandono desa relación familiar: «O que ama ao seu pai ou á súa nai máis do que a min non é digno de min. O que ama ao seu fillo ou á súa filla máis do que a min non é digno de min».
Cando a familia impide a solidariedade e a fraternidade cos demais e non deixa aos seus membros traballar pola xustiza querida por Deus entre os homes, Xesús esixe unha liberdade crítica, aínda que iso traia consigo conflitos e tensións familiares.
Son os nosos fogares unha escola de valores evanxélicos como a fraternidade, a procura responsábel dunha sociedade máis xusta, a austeridade, o servizo, a oración, o perdón? Ou son, precisamente, o lugar de «desevanxelización» e correa de transmisión dos egoísmos, inxustizas, convencionalismos, alienacións e superficialidade da nosa sociedade?
Que dicir da familia onde se orienta ao fillo cara a un clasismo egoísta, unha vida instalada e segura, un ideal do máximo lucro, esquecendo todo o demais? Estase educando ao fillo cando o estimulamos só para a competencia e rivalidade, e non para o servizo e a solidariedade?
É esta a familia que temos de defender os católicos? É esta a familia onde as novas xeracións poden escoitar o Evanxeo? Ou é esta a familia que tamén hoxe habemos «abandonar», dalgún xeito, para ser fieis ao proxecto de vida querido por Xesús?

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

02-07-2017
13 Tempo ordinario – A
Matteo 10,37-42

LA FAMIGLIA NON È INTOCCABILE

Frequentemente, noi credenti abbiamo difeso la «famiglia» in astratto, senza fermarci a riflettere sul contenuto concreto di un progetto di famiglia inteso e vissuto secondo l’Evangelo. E, tuttavia, non è sufficiente difendere il valore della famiglia e basta, perché la famiglia nella realtà può plasmarsi in maniere molto diverse.
Ci sono famiglie aperte al servizio della società e famiglie ripiegate sui loro stessi interessi. Famiglie che educano all’egoismo e famiglie che insegnano la solidarietà. Famiglie liberatrici e famiglie oppressive.
Gesù ha difeso con fermezza l’instituzione familiare e la stabilità del matrimonio. E ha criticato duramente i figli che si disinteressano dei loro genitori. Ma la famiglia non è per Gesù qualcosa di assoluto e intoccabile. Non è un idolo. C’è qualcosa che sta più in alto ed è anteriore: il regno di Dio e la sua giustizia.
La cosa decisiva non è la famiglia di sangue, ma quella grande famiglia che dobbiamo costruire fra tutti i suoi figli e le sue figlie, collaborando con Gesù nell’aprire strade alla sovranità del Padre. Per questo, se la famiglia si converte in ostacolo a seguire Gesù in questo progetto, Gesù esigerà la rottura e l’abbandono di questa relazione familiare: «Chi ama il padre o la madre più di me non è degno di me. Chi ama il figlio o la figlia più di me non è degno di me».
Quando la famiglia impedisce la solidarietà e la fraternità con gli altri e non lascia i suoi membri lavorare per la giustizia voluta da Dio tra gli uomini, Gesù esige una libertà critica, sebbene questo comporti conflitti e tensioni familiari.
Le nostre case sono una scuola di valori evangelici come la fraternità, la ricerca responsabile di una società più giusta, l’austerità, il servizio, la preghiera, il perdono? O sono proprio luoghi di «contro-evangelizzazione» e cinghie di trasmissione degli egoismi, ingiustizie, convenzionalismi, alienazioni e superficialità della nostra società?
Che dire della famiglia in cui si orienta il figlio verso un classismo egoista, una vita istallata e sicura, un ideale del massimo lucro, dimenticando tutto il resto? Si sta educando il figlio quando lo stimoliamo solo alla competenza e alla rivalità, e non al servizio e alla solidarietà?
È questa la famiglia che noi cattolici dobbiamo difendere? È questa la famiglia in cui le nuove generazioni possono ascoltare l’Evangelo? O questa è la famiglia che anche oggi dobbiamo «abbandonare» in qualche modo, per essere fedeli al progetto di vita voluto da Gesù?

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

02-07-2017
13 Temps ordinaire – A
Matthieu 10,37-42

LA FAMILLE N’EST PAS INTOUCHABLE

Nous, croyants, nous avons souvent défendu la «famille» d’une manière abstraite, sans prendre le temps de réfléchir sur le contenu concret d’un projet de famille compris et vécu à partir de l’Evangile. Et, cependant, il ne suffit pas de défendre la valeur de la famille sans plus, parce que la famille peut s’incarner de façons très diverses dans la réalité.
Il y a des familles ouvertes au service de la société et des familles repliées sur leurs propres intérêts. Des familles qui éduquent dans l’égoïsme et des familles qui enseignent la solidarité. Des familles libératrices et des familles oppressives.
Jésus a défendu avec fermeté l’institution familiale et la stabilité du mariage. Et il a critiqué durement les enfants qui ne s’occupent pas de leurs parents. Mais la famille n’est pas pour Jésus un absolu intouchable. Elle n’est pas une idole. Il y a quelque chose qui la dépasse et la précède: le règne de Dieu et sa justice.
Ce qui est décisif ce n’est pas la famille charnelle mais cette autre grande famille que nous devons bâtir nous tous, ses fils et ses filles, en collaborant avec Jésus à ouvrir des chemins pour le règne du Père. C’est pourquoi, si la famille devient un obstacle qui nous empêche de suivre Jésus dans ce projet, Jésus exige la rupture et l’abandon de cette relation familiale: «Celui qui préfère son père ou sa mère plus que moi, n’est pas digne de moi. Celui qui préféré son fils ou sa fille plus que moi n’est pas digne de moi».
Lorsque la famille empêche la solidarité et la fraternité avec les autres et ne permet pas à ses membres de travailler pour la justice voulue par Dieu entre les hommes, Jésus exige une liberté critique, même si cela entraîne des conflits et des tensions dans son sein.
Nos foyers, sont-ils une école de valeurs évangéliques telles que la fraternité, la recherche responsable d’une société plus juste, l’austérité, le service, la prière, le pardon? Ou sont-ils justement des lieux de «désévangélisation» et courroie de transmission des égoïsmes, des injustices, des conventionnalismes, des aliénations et de la superficialité de notre société?
Que pouvons-nous dire d’une famille où l’enfant est orienté vers un classicisme égoïste, vers une vie installée et sûre, vers un idéal de lucre à outrance et qui oublie tout le reste? Eduquons-nous nos enfants lorsque nous ne les stimulons que pour la compétitivité et pour la rivalité et non pour le service et pour la solidarité?
Une pareille famille, est-elle celle que nous, catholiques, nous devons défendre? Est-elle la famille où les nouvelles générations peuvent entendre l’Evangile? N’est-elle plutôt la famille qu’aujourd’hui aussi nous devons «abandonner» de quelque façon, pour être fidèles au projet de vie voulu par Jésus?

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

02-07-2017
13 Tempo ordinário – A
Mateus 10,37-42

A FAMÍLIA NÃO É INTOCÁVEL

Com frequência, os crentes, temos defendido a «família» no abstrato, sem pararmos para refletir sobre o conteúdo concreto de um projeto familiar entendido e vivido desde o Evangelho. E, no entanto, não basta com defender o valor da família sem mais, porque a família pode traduzir-se de formas muito diferentes na realidade.
Há famílias abertas ao serviço da sociedade e famílias debruçadas sobre os seus próprios interesses. Famílias que educam no egoísmo e famílias que ensinam solidariedade. Famílias libertadoras e famílias opressoras.
Jesus defendeu com firmeza a instituição familiar e a estabilidade do matrimónio. E criticou duramente os filhos que se desentendem com os seus pais. Mas a família não é para Jesus algo absoluto e intocável. Não é um ídolo. Há algo que está acima e é anterior: o reino de Deus e a Sua justiça.
O decisivo não é a família de carne, mas essa grande família que temos de construir entre todos os Seus filhos e filhas colaborando com Jesus em abrir caminhos para o reino do Pai. Por isso, se a família se converte em obstáculo para seguir Jesus neste projeto, Jesus exigirá a rutura e o abandono dessa relação familiar: «O que ama o seu pai ou a sua mãe mais do que a mim não é digno de mim. O que ama o seu filho ou a sua filha mais do que a mim não é digno de mim».
Quando a família impede a solidariedade e a fraternidade com os outros e não deixa os seus membros trabalhar pela justiça querida por Deus entre os homens, Jesus exige uma liberdade crítica, mesmo que isso traga consigo conflitos e tensões familiares.
São as nossas casas uma escola de valores evangélicos como a fraternidade, a procura responsável de una sociedade mais justa, a austeridade, o serviço, a oração, o perdão? Ou são precisamente lugar de «desevangelização» e correia de transmissão dos egoísmos, injustiças, convencionalismos, alienações e superficialidades da nossa sociedade?
Que dizer da família onde se orienta o filho para um classismo egoísta, uma vida instalada e segura, um ideal do máximo lucro, esquecendo tudo mais? Está-se a educar o filho quando o estimulamos apenas para a competição e a rivalidade, e não para o serviço e a solidariedade?
É esta a família que tem de defender os católicos? É esta a família onde as novas gerações podem escutar o Evangelho? Ou é esta a família que também hoje temos de «abandonar», de alguma forma, para ser fiéis ao projeto de vida querido por Jesus?

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

07-02-2017
13th Ordinary – A
Matthew 10,37-42

THE FAMILY ISN’T UNTOUCHABLE

Frequently we believers have defended the «family» abstractly, without stopping to reflect on the concrete content of a family project understood and lived out from the perspective of the Gospel. And yet it’s not enough to defend the value of the family and stop there, since the family can be expressed in all kinds of flavors in reality.
There are families that are open to serve society, and others folded into their our interests. Some families teach selfishness, and some teach solidarity. There are freeing families, and oppressive ones.
Jesus firmly defends the institution of the family and the stability of marriage. He has harshly criticized children who don’t recognize their parents. But for Jesus the family isn’t an absolute or something untouchable. It’s not an idol. There’s something above it and before it: God’s Reign and God’s justice.
What’s decisive isn’t the family of blood, but that great family that we need to build among all God’s sons and daughters, working with Jesus to open up paths that lead to where the Father reigns. That’s why, if the family becomes an obstacle to following Jesus in this project, he demands we break off and abandon such a family relationship: «No one who prefers father or mother to me is worthy of me. No one who prefers son or daughter to me is worthy of me».
When the family impedes solidarity and fraternity with others and doesn’t allow its members to work for the justice God wants among us all, Jesus demands a critical freedom, even though this brings with it conflicts and tensions for the family.
Are our homes a school of Gospel values like fraternity, the responsible search for a more just society, austerity, service, prayer, forgiveness? Or are they precisely the place of «non-evangelization», and go about transmitting our society’s selfishness, injustice, business-as-usual, alienation and superficiality?
What can we say about the family that orients a child to selfish classism, a settled and safe life, an ideal of maximum luxury, forgetting everyone else? Is a child being educated when it is encouraged only to compete in rivalry, and not to serve in solidarity?
Is this the family we should defend as Catholics? Is this the family where new generations can hear the Gospel? Or is this the family that we should «abandon» right now, any way possible, in order to be faithful to the project of life that Jesus wants?

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 19 de junio de 2017

06-25-2017 - 12th Ordinary – A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

25-06-2017
12 Tiempo ordinario – A
Mateo 10,26-33

NUESTROS MIEDOS

Cuando nuestro corazón no está habitado por un amor fuerte o una fe firme, fácilmente queda nuestra vida a merced de nuestros miedos. A veces es el miedo a perder prestigio, seguridad, comodidad o bienestar lo que nos detiene al tomar las decisiones. No nos atrevemos a arriesgar nuestra posición social, nuestro dinero o nuestra pequeña felicidad.
Otras veces nos paraliza el miedo a no ser acogidos. Nos atemoriza la posibilidad de quedarnos solos, sin la amistad o el amor de las personas. Tener que enfrentarnos a la vida diaria sin la compañía cercana de nadie.
Con frecuencia vivimos preocupados solo de quedar bien. Nos da miedo hacer el ridículo, confesar nuestras verdaderas convicciones, dar testimonio de nuestra fe. Tememos las críticas, los comentarios y el rechazo de los demás. No queremos ser clasificados. Otras veces nos invade el temor al futuro. No vemos claro nuestro porvenir. No tenemos seguridad en nada. Quizá no confiamos en nadie. Nos da miedo enfrentarnos al mañana.
Siempre ha sido tentador para los creyentes buscar en la religión un refugio seguro que nos libere de nuestros miedos, incertidumbres y temores. Pero sería un error ver en la fe el agarradero fácil de los pusilánimes, los cobardes y asustadizos.
La fe confiada en Dios, cuando es bien entendida, no conduce al creyente a eludir su propia responsabilidad ante los problemas. No le lleva a huir de los conflictos para encerrarse cómodamente en el aislamiento. Al contrario, es la fe en Dios la que llena su corazón de fuerza para vivir con más generosidad y de manera más arriesgada. Es la confianza viva en el Padre la que le ayuda a superar cobardías y miedos para defender con más audacia y libertad el reino de Dios y su justicia.
La fe no crea hombres cobardes, sino personas resueltas y audaces. No encierra a los creyentes en sí mismos, sino que los abre más a la vida problemática y conflictiva de cada día. No los envuelve en la pereza y la comodidad, sino que los anima para el compromiso.
Cuando un creyente escucha de verdad en su corazón las palabras de Jesús: «No tengáis miedo», no se siente invitado a eludir sus compromisos, sino alentado por la fuerza de Dios para enfrentarse a ellos.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-06-25
Urteko 12. igandea – A
Mateo 10,26-33

GURE BELDURRAK

Gure bihotza maitasun sendo batek edo fede irmo batek hartua ez denean, erraz gelditzen da gure bizitza geure beldurren mende. Batzuetan, izena, segurtasuna, erosotasuna edo ongizatea galtzeko beldurrak kentzen digu erabakiak hartzeko adorea. Ez gara ausartzen arriskatzera geure gizarte-egoera, geure dirua edo geure zoriontasun-apurra.
Beste batzuetan, onartuko ez ote gaituzten beldurrak zurruntzen gaitu. Bakarrik, jendearen adiskidetasunik gabe edo maitasunik gabe geldituko garen ahalbideak eragiten digu beldurra. Eguneroko bizitzari aurre eginbeharrak inoren hurbileko laguntzarik gabe.
Sarritan, geure kezka guztia jendearen aurrean ondo gelditzea izaten da. Barregarri geldituko ote garen, geure egiazko konbentzimenduak esan beharrean gertatu ote garen, geure fedearen testigantza egitea ere beldurgarri izaten dugu. Beldurra izan ohi diegu gainerakoen kritikei, esamesei eta ukoei. Ez dugu nahi izaten inork sailka gaitzan. Beste batzuetan etorkizunaren beldurra izaten da. Ez dugu argi ikusten geure geroa. Ez dugu segurtasunik ezertaz. Agian ez gara inortaz fidatzen. Beldurra ematen digu biharrari aurre egin behar izateak.
Beti izan da tentagarria fededunentzat erlijioan babesa bilatzea, geure beldurretik, ziurtasun-ezetik eta beldurretik liberatuko gaituen aterpe izango litzatekeelakoan. Alabaina, oker handia izango litzateke fedea helduleku erosotzat hartzea: adoregabeentzat, koldarrentzat eta izutientzat.
Jainkoagan jarritako konfiantzazko fedeak, zuzen ulertua denean, ez du eramaten fededuna problemen aurrean bere erantzukizunari ihes egitera. Ez dio eragiten gatazketatik ihes egitera, guztiz eroso bere bakardadean babesteko. Aitzitik, Jainkoaganako fedeak betetzen du bihotza indarrez eskuzabalago eta era arriskutsuagoan bizi ahal izateko. Aitagan ezarritako konfiantza biziak laguntzen dio edozeini koldarkeria eta beldurra gainditzen, Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasuna ausartago eta askeago defenditzeko.
Fedeak ez du eragiten pertsona koldarrik; aitzitik, pertsona bipil eta ausartak sortzen ditu. Ez ditu hesitzen fededunak nor bere baitan, baizik eta eguneroko bizitza problematiko eta gatazkakora eragiten die. Ez die eragiten trikuarena egitera, alferkeriara eta erosotasunera joz, baizik eta konpromisora kilimatzen ditu.
Fededun batek Jesusen «Ez beldur izan» hitzak bihotzean benetan entzuten dituenean, ez du sentitzen konpromisoari iskin egiteko deirik; aitzitik, halakoei Jainkoaren indarrez aurre egiteko kilima sentitzen du.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

25-06-2017
Diumenge 12 durant l’any – A
Mateu 10,26-33

LES NOSTRES PORS

Quan el nostre cor no és habitat per un amor fort o una fe ferma, fàcilment la nostra vida queda a mercè de les nostres pors. De vegades és la por a perdre prestigi, seguretat, comoditat o benestar el que ens atura a prendre les decisions. No ens atrevim a arriscar la nostra posició social, els nostres diners o la nostra petita felicitat.
Altres vegades ens paralitza la por de no ser acollits. Ens fa por la possibilitat de quedar-nos sols, sense l’amistat o l’amor de les persones. Haver d’enfrontar-nos a la vida diària sense la companyia propera de ningú.
Sovint vivim preocupats només per quedar bé. Ens fa por fer el ridícul, confessar les nostres veritables conviccions, donar testimoni de la nostra fe. Temem les crítiques, els comentaris i el rebuig dels altres. No volem ser classificats. Altres vegades ens envaeix la por al futur. No veiem clar el nostre esdevenidor. No tenim seguretat en res. Potser no confiem en ningú. Ens fa por enfrontar-nos al demà.
Sempre ha estat temptador per als creients cercar en la religió un refugi segur que ens alliberi de les nostres pors, incerteses i temors. Però seria un error veure en la fe l’agafador fàcil dels pusil·lànimes, els covards i espantadissos.
La fe confiada en Déu, quan és ben entesa, no condueix el creient a eludir la seva pròpia responsabilitat davant els problemes. No el porta a fugir dels conflictes per tancar-se còmodament en l’aïllament. Ben al contrari, és la fe en Déu la que omple el seu cor de força per viure amb més generositat i de manera més arriscada. És la confiança viva en el Pare la que l’ajuda a superar covardies i pors per defensar amb més audàcia i llibertat el regne de Déu i la seva justícia.
La fe no crea homes covards, sinó persones resoltes i ardides. No tanca els creients en si mateixos, sinó que els obre més a la vida problemàtica i conflictiva de cada dia. No els embolcalla amb la mandra i la comoditat, sinó que els anima per al compromís.
Quan un creient escolta de debò en el seu cor les paraules de Jesús: «No tingueu por», no se sent convidat a eludir els seus compromisos, sinó que se sent encoratjat per la força de Déu per enfrontar-s’hi.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

25-06-2017
12 Tempo ordinario – A
Mateu 10,26-33

OS NOSOS MEDOS

Cando o noso corazón non está habitado por un amor forte ou unha fe firme, facilmente queda a nosa vida a mercé dos nosos medos. Ás veces é o medo a perder prestixio, seguridade, comodidade ou benestar o que nos detén para tomarmos as decisións. Non nos atrevemos a arriscar a nosa posición social, o noso diñeiro ou a nosa pequena felicidade.
Outras veces paralízanos o medo a non ser acollidos. Atemorízanos a posibilidade de ficarnos sos, sen a amizade ou o amor das persoas. Ter que enfrontarnos á vida diaria sen a compañía próxima de ninguén.
Con frecuencia vivimos preocupados só por quedar ben. Dános medo facer o ridículo, confesar as nosas verdadeiras conviccións, dar testemuño da nosa fe. Tememos as críticas, os comentarios e o rexeitamento dos demais. Non queremos ser clasificados. Outras veces invádenos o temor ao futuro. Non vemos claro o noso porvir. Non temos seguridade en nada. Quizá non confiamos en ninguén. Dános medo enfrontarnos ao mañá.
Sempre foi tentador para os crentes buscarmos na relixión un refuxio seguro que nos libere dos nosos medos, incertezas e temores. Porén, sería un erro ver na fe a argola fácil dos pusilánimes, dos covardes e asustadizos.
A fe confiada en Deus, cando é ben entendida, non conduce ao crente a eludir a súa propia responsabilidade ante os problemas. Non o leva a fuxir dos conflitos para encerrarse comodamente no illamento. Ao contrario, é a fe en Deus a que enche o seu corazón con forza para vivir con máis xenerosidade e de xeito máis arriscado. É a confianza viva no Pai a que lle axuda a superar covardías e medos para defender con máis audacia e liberdade o reino de Deus e a súa xustiza.
A fe non crea homes covardes, senón persoas resoltas e audaces. Non encerra aos crentes en si mesmos, senón que os abre máis á vida problemática e conflitiva de cada día. Non os envolve na preguiza e a comodidade, senón que os anima para o compromiso.
Cando un crente escoita de verdade no seu corazón as palabras de Xesús: «Non teñades medo», non se sente invitado a eludir os seus compromisos, senón alentado pola forza de Deus para enfrontarse a eles.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

25-06-2017
12 Tempo ordinario – A
Matteo 10,26-33

LE NOSTRE PAURE

Quando il nostro cuore non è abitato da un amore forte o da una fede salda, facilmente la nostra vita resta alla mercé delle nostre paure. A volte è la paura di perdere prestigio, sicurezza, comodità o benessere quella che ci trattiene dal prendere le decisioni. Non osiamo mettere a rischio la nostra posizione sociale, il nostro denaro o la nostra piccola felicità.
Altre volte ci paralizza la paura di non essere accolti. Ci terrorizza la possibilità di rimanere soli, senza l’amicizia o l’amore delle persone, il dover affrontare la vita quotidiana senza la vicinanza di nessuno.
Spesso viviamo preoccupati solo di far bella figura. Ci fa paura il ridicolo, confessare le  nostre vere convinzioni, dare testimonianza della nostra fede. Temiamo le critiche, i commenti e il rifiuto degli altri. Non vogliamo essere classificati. Altre volte ci invade il timore del futuro. Non vediamo chiaro il nostro avvenire. Non abbiamo sicurezza in nulla. Forse non confidiamo in nessuno. Ci fa paura affrontare il domani.
È sempre stata una tentazione per i credenti cercare nella religione un rifugio sicuro che ci liberi dalle nostre paure, incertezza e timori. Ma sarebbe un errore vedere nella fede l’aggancio facile dei pusillanimi, dei codardi e dei paurosi.
La fede che confida in Dio, quando è ben intesa, non conduce il credente a eludere la sua propria responsabilità davanti ai problemi. Non lo porta a fuggire dai conflitti per chiudersi comodamente nell’isolamento. Al contrario, è la fede in Dio che ricolma il suo cuore di forza per vivere con più generosità e in maniera più rischiata. È la fiducia viva nel Padre che lo aiuta a superare codardie e paure per difendere con più audacia e libertà il regno di Dio e la sua giustizia.
La fede non crea uomini codardi, ma persone risolute e audaci. Non chiude i credenti in se stessi, ma li apre di più alla vita problematica e conflittuale di ogni giorno. Non li racchiude nella pigrizia e nella comodità, ma li anima all’impegno.
Quando un credente ascolta in verità nel suo cuore le parole di Gesù: «Non temete», non si sente invitato a eludere i suoi impegni, ma spinto dalla forza di Dio ad affrontarli.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

25-06-2017
12 Temps ordinaire – A
Matthieu 10,26-33

NOS PEURS

Lorsque notre coeur n’est pas habité par un amour fort ou par une foi ferme, notre vie reste facilement à la merci de nos peurs. Ce qui nous paralyse au moment de prendre des décisions, c’est parfois la peur de perdre le prestige, la sécurité, le confort ou le bien-être. Nous n’osons pas risquer notre position sociale, notre argent ou notre petit bonheur.
D’autres fois, ce qui nous paralyse, c’est la peur de ne pas être accueillis. Nous craignons la possibilité de rester seuls, privés de l’amitié et de l’amour des autres. Avoir à affronter la vie quotidienne sans la proche compagnie de quelqu’un.
Ce qui nous préoccupe souvent c’est de sauver la face. Nous avons peur du ridicule, d’avouer nos véritables convictions, de témoigner de notre foi. Nous craignons les critiques, les commentaires et le rejet des autres. Nous ne voulons pas être classés. Quelquefois, c’est la crainte de l’avenir qui s’empare de nous. Nous ne voyons pas clairement notre futur. Nous ne sommes sûrs de rien. Peut-être ne faisons-nous confiance à personne. Nous avons peur de faire face au lendemain.
Chercher dans la religion un refuge sûr qui nous libère de nos peurs, de nos incertitudes et de nos craintes, a toujours été pour les croyants une tentation. Mais ce serait une erreur de voir dans la foi une bouée de sauvetage facile pour les craintifs, les lâches et les peureux.
Une foi confiante en Dieu, lorsqu’elle est bien comprise, ne conduit pas le croyant à s’évader des sa propre responsabilité face aux problèmes. Elle ne le pousse pas à fuir les conflits pour s’enfermer confortablement dans l’isolement. Au contraire, c’est la foi en Dieu qui remplit son coeur de force pour vivre plus généreusement et d’une manière plus risquée. C’est la vive confiance au Père qui l’aide à surmonter lâchetés et peurs pour oser défendre avec plus d’audace et plus de liberté le règne de Dieu et sa justice.
La foi ne crée pas des hommes lâches mais des personnes décidées et audacieuses. Elle n’enferme pas les chrétiens en eux-mêmes mais elle les ouvre à la vie avec ses problèmes et ses conflits quotidiens. Elle ne les enveloppe pas dans la paresse et dans la commodité mais les encourage à s’engager.
Lorsqu’un croyant écoute vraiment dans son coeur les paroles de Jésus: «N’ayez pas peur», il ne se sent pas invité à éluder ses engagements mais encouragé par la force de Dieu à leur faire face.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

25-06-2017
12 Tempo ordinário – A
Mateus 10,26-33

OS NOSSOS MEDOS

Quando o nosso coração não está habitado por um amor forte ou uma fé firme, facilmente fica a nossa vida à mercê dos nossos medos. Às vezes é o medo de perder prestígio, segurança, comodidade ou bem-estar o que nos trava de tomar as decisões. Não nos atrevemos a arriscar a nossa posição social, o nosso dinheiro ou a nossa pequena felicidade.
Outras vezes paralisa-nos o medo para não sermos apanhados. Atemoriza-nos a possibilidade de ficarmos sós, sem a amizade ou o amor das pessoas. Ter de enfrentarmos a vida diária sem a companhia próxima de ninguém.
Com frequência vivemos preocupados apenas em ficar bem. Dá-nos medo fazer o ridículo, confessar as nossas verdadeiras convicções, dar testemunho da nossa fé. Tememos as críticas, os comentários e a rejeição dos outros. Não queremos ser classificados. Outras vezes invade-nos o temor do futuro. Não vemos claro o nosso caminho. Não temos segurança em nada. Talvez não confiemos em ninguém. Dá-nos medo enfrentarmos o amanhã.
Sempre foi tentador para os crentes procurar na religião um refúgio seguro que nos liberte dos nossos medos, incertezas e temores. Mas seria um erro ver na fé o refúgio fácil dos pusilânimes, dos cobardes e assustadiços.
A fé confiada em Deus, quando é bem entendida, não conduz o crente a eludir a sua própria responsabilidade ante os problemas. Não o leva a fugir dos conflitos para encerrar-se comodamente no isolamento. Pelo contrário, é a fé em Deus a que enche o seu coração de força para viver com mais generosidade e de forma mais arriscada. É a confiança viva no Pai que ajuda a superar cobardias e medos para defender com mais audácia e liberdade o reino de Deus e a sua justiça.
A fé não cria homens cobardes, mas pessoas resolutas e audazes. Não fecha os crentes em si mesmos, mas abre-os mais à vida problemática e conflitiva de cada dia. Não os envolve na preguiça e na comodidade, mas anima-os para o compromisso.
Quando um crente escuta verdadeiramente no seu coração as palavras de Jesus: «Não tenhais medo», não se sente convidado a iludir os seus compromissos, mas alentado pela força de Deus, a enfrentar esses compromissos.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

06-25-2017
12th Ordinary – A
Matthew 10,26-33

OUR FEARS

When our heart isn’t filled with a strong love or a firm faith, our life easily ends up at the mercy of our fears. Sometimes it’s the fear of losing prestige, security, comfort or well-being that keeps us from making decisions. We don’t dare to risk our social position, our money or our small happiness.
Other times the fear of not being welcome paralyzes us. The possibility of ending up alone, without friendship or people’s love terrorizes us. We don’t want to face daily life without anyone’s close company.
Often we’re just worried about being okay. We’re afraid of being ridiculed, of confessing our true convictions, of giving testimony to our faith. We fear criticism, gossip and rejection by others. We don’t want to be categorized. Other times the fear of the future seeps in. We don’t clearly see our next step. We have no security at all. Maybe we don’t trust anyone. Facing tomorrow makes us afraid.
Believers have always been tempted to seek a safe harbor in a religion that frees us from our fears, uncertainties, anxieties. But it would be wrong to see faith as an easy copout for wishy-washy, cowardly and frightened people.
Trusting faith in God, when rightly understood, doesn’t lead the believer to escape one’s responsibility in the face of problems. It doesn’t lead us to flee conflicts in order to close ourselves comfortably in isolation. On the contrary, it’s faith in God that fills our heart with power to live more generously and more bravely. It’s living trust in the Father that helps us to overcome cowardice and fear in order to more boldly and freely defend God’s Reign and God’s justice.
Faith doesn’t create cowardly people, but resolute and daring ones. It doesn’t close believers into themselves, but opens them all the more to a problematic and conflictive living of each day. It doesn’t wrap us into laziness and comfort, but encourages us to be committed.
When we believers listen truly to Jesus’ words in our heart: «Don’t be afraid», we don’t feel ourselves invited to elude our commitments, but rather strengthened by God’s power to confront them.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com