lunes, 26 de noviembre de 2012

12/02/2012 - 1 Advent (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------



HOMILIA - ES

2 de diciembre de 2012
1 Adviento (C)
Lucas 21,25-28. 34-36

INDIGNACIÓN Y ESPERANZA

Una convicción indestructible sostiene desde sus inicios la fe de los seguidores de Jesús: alentada por Dios, la historia humana se encamina hacia su liberación definitiva. Las contradicciones insoportables del ser humano y los horrores que se cometen en todas las épocas no han de destruir nuestra esperanza.
Este mundo que nos sostiene no es definitivo. Un día la creación entera dará "signos" de que ha llegado a su final para dar paso a una vida nueva y liberada que ninguno de nosotros puede imaginar ni comprender.
Los evangelios recogen el recuerdo de una reflexión de Jesús sobre este final de los tiempos. Paradójicamente, su atención no se concentra en los "acontecimientos cósmicos" que se puedan producir en aquel momento. Su principal objetivo es proponer a sus seguidores un estilo de vivir con lucidez ante ese horizonte.
El final de la historia no es el caos, la destrucción de la vida, la muerte total. Lentamente, en medio de luces y tinieblas, escuchando las llamadas de nuestro corazón o desoyendo lo mejor que hay en nosotros, vamos caminando hacia el misterio último de la realidad que los creyentes llamamos "Dios".
No hemos de vivir atrapados por el miedo o la ansiedad. El "último día" no es un día de ira y de venganza, sino de liberación. Lucas resume el pensamiento de Jesús con estas palabras admirables: "Levantaos, alzad la cabeza; se acerca vuestra liberación". Solo entonces conoceremos de verdad cómo ama Dios al mundo.
Hemos de reavivar nuestra confianza, levantar el ánimo y despertar la esperanza. Un día los poderes financieros se hundirán. La insensatez de los poderosos se acabará. Las víctimas de tantas guerras, crímenes y genocidios conocerán la vida. Nuestros esfuerzos por un mundo más humano no se perderán para siempre.
Jesús se esfuerza por sacudir las conciencias de sus seguidores. "Tened cuidado: que no se os embote la mente". No viváis como imbéciles. No os dejéis arrastrar por la frivolidad y los excesos. Mantened viva la indignación. "Estad siempre despiertos". No os relajéis. Vivid con lucidez y responsabilidad. No os canséis. Mantened siempre la tensión.
¿Cómo estamos viviendo estos tiempos difíciles para casi todos, angustiosos para muchos, y crueles para quienes se hunden en la impotencia? ¿Estamos despiertos? ¿Vivimos dormidos? Desde las comunidades cristianas hemos de alentar la indignación y la esperanza. Y solo hay un camino: estar junto a los que se están quedando sin nada, hundidos en la desesperanza, la rabia y la humillación.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Despierta a los seguidores de Jesús.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko abenduaren 2a
Abendualdiko 1. Igandea C
Lukas 21,25-28.34-36

HASERREA ETA ESPERANTZA

Hautsezineko konbentzimendu bat du sostengu, hasieratik beretik, Jesusen jarraitzaileen fedeak: Jainkoak arnasturik, bere behin betiko askapenera bideratua da giza historia. Gizakiaren jasanezineko kontraesanek eta aro guztietan burutzen diren izugarrikeriek ezin suntsi dezakete gure esperantza.
Geure sostengu dugun mundu hau ez da behin betikoa. Egun batean, kreazio osoak agertuko ditu azkenera iritsi delako «seinaleak», gutako inork imajina edo uler ez dezakeen bizi berri eta askatu bati lekua uzteko.
Ebanjelioek jasoa dute Jesusen gogoeta bat aldien azken honetaz. Era paradoxikoan, Jesusek ez du jarri bere arreta momentu hartan gertatuko diren «gertaera kosmikoetan». Bere xedea, horizonte horren aurrean, bere jarraitzaileei argi eta azti bizitzeko estilo bat proposatzea du Jesusek.
Historiaren azkena ez da izango nahas-mahas edo kaos bat, ez da izango bizitza suntsitzea, erabateko heriotza. Argi eta ilun artean, geure bihotzaren deiak entzunez nahiz geure baitan dugun alde hobenari ezentzuna eginez, bide eginez goaz fededunok astiro «Jainkoa» deitzen dugun errealitatearen azken misteriorantz.
Ez genuke bizi behar beldurrak edo larriak jota. «Azken eguna» ez da izango sumindura- edo mendeku-eguna, baizik askapen-eguna. Hitz harrigarri hauekin laburbildu du Lukasek Jesusen pentsaera: «Jaiki zaitezte, jaso burua; hurbil da zuen askapena». Soilik orduan ezagutuko dugu egiaz nola maite duen Jainkoak mundua.
Geure konfiantza indarberritu beharra dugu, bihotza goratu eta esperantza esnatu beharra. Egun batean, finantza-botereek lur joko dute. Boteretsuen zorakeriarenak egingo du. Gerlen, krimenen eta genozidioen biktimak biziko dira. Mundua gizatasun handiagoko egin nahia eta ahalegina ez dira galduko betiko.
Bere jarraitzaileei, beren barnean astindu bat eman nahi die Jesusek. «Zabiltzate kontuz: ez dakizuela burua moteldu». Ez zaiteztela bizi zoroak bezala. Ez zaiteztela bizi azalkeriari eta gehiegikeriari emanik. Eutsi bizirik haserreari. «Bizi beti erne». Ez zabartu. Bizi azti eta erantzukizunez. Ez aspertu. Bizi beti tentsio bizian.
Nola ari gara bizitzen aldi hau, zaila ia guztientzat, estua askorentzat, ankerra ezintasunean murgilduak direnentzat? Erne bizi al gara? Ala lo? Kristau-elkarteetan haserrea eta esperantza arnastu behar ditugu. Eta bakarra da bidea: etsipenean, amorruan eta umilazioan murgildurik, ezer gabe gelditzen ari direnen ondoan bizitzea.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Esnarazi Jesusen jarraitzaileak.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

2 de desembre de 2012
Diumenge I d'Advent (C)
Lluc 21,25-28.34-36

INDIGNACIÓ I ESPERANÇA

Una convicció indestructible sosté des dels seus inicis la fe dels seguidors de Jesús: encoratjada per Déu, la història humana s'encamina cap al seu alliberament definitiu. Les contradiccions insuportables de l'ésser humà i els horrors que es cometen en totes les èpoques no han de destruir la nostra esperança.
Aquest món que ens sosté no és definitiu. Un dia la creació sencera donarà "signes" que ha arribat al seu final per donar pas a una vida nova i alliberada que cap de nosaltres pot imaginar ni comprendre.
Els evangelis recullen el record d'una reflexió de Jesús sobre aquest final dels temps. Paradoxalment, la seva atenció no es concentra en els "esdeveniments còsmics" que es puguin produir en aquell moment. El seu principal objectiu és proposar als seus seguidors un estil de viure amb lucidesa davant aquest horitzó.
El final de la història no és el caos, la destrucció de la vida, la mort total. Lentament, enmig de llums i tenebres, escoltant les crides del nostre cor o sense fer cas al millor que hi ha en nosaltres, anem caminant cap al misteri últim de la realitat que els creients anomenem "Déu".
No hem de viure atrapats per la por o l'ansietat. "L'últim dia" no és un dia d'ira i de venjança, sinó d'alliberament. Lluc resumeix el pensament de Jesús amb aquestes paraules admirables: "Redreceu-vos i alceu el cap, que el vostre alliberament s'acosta". Només llavors coneixerem de veritat com estima Déu al món.
Hem de revifar la nostra confiança, aixecar l'ànim i despertar l'esperança. Un dia els poders financers s'enfonsaran. La insensatesa dels poderosos s'acabarà. Les víctimes de tantes guerres, crims i genocidis coneixeran la vida. Els nostres esforços per un món més humà no es perdran per sempre.
Jesús s'esforça per sacsejar les consciències dels seus seguidors. "Estigueu alerta: que l'excés de menjar o l'embriaguesa o les preocupacions de la vida no afeixuguin el vostre cor". No visqueu com imbècils. No us deixeu arrossegar per la frivolitat i els excessos. Manteniu viva la indignació. "Vetlleu, doncs". No us relaxeu. Viviu amb lucidesa i responsabilitat. No us canseu. Manteniu sempre la tensió.
Com estem vivint aquests temps difícils per a gairebé tothom, angoixants per a molts, i cruels per als qui s'enfonsen en la impotència? Estem desperts? Vivim adormits? Des de les comunitats cristianes hem d'encoratjar la indignació i l'esperança. I només hi ha un camí: estar al costat dels que s'estan quedant sense res, enfonsats en la desesperança, la ràbia i la humiliació.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Desperta els seguidors de Jesús.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

2 de decembro de 2012
1 Advento (C)
Lucas 21,25-28. 34-36

INDIGNACIÓN E ESPERANZA

Unha convicción indestrutíbel sostén desde os seus inicios a fe dos seguidores de Xesús: alentada por Deus, a historia humana encamíñase cara á súa liberación definitiva. As contradicións insoportábeis do ser humano e os horrores que se cometen en todas as épocas non han destruíren a nosa esperanza.
Este mundo que nos sostén non é definitivo. Un día a creación enteira dará "signos" de que chegou ao seu final para dar paso a unha vida nova e liberada que ningún de nós pode imaxinar nin comprender.
Os evanxeos recollen o recordo dunha reflexión de Xesús sobre este final dos tempos. Paradoxalmente, a súa atención non se concentra nos "acontecementos cósmicos" que se poidan producir naquel momento. O seu principal obxectivo é propor aos seus seguidores un estilo de vivir con lucidez ante ese horizonte.
O final da historia non é o caos, a destrución da vida, a morte total. Lentamente, no medio de luces e tebras, escoitando as chamadas do noso corazón ou desoíndo o mellor que hai en nós, imos camiñando cara ao misterio último da realidade que os crentes chamamos "Deus".
Non temos de vivirmos atrapados polo medo ou a ansiedade. O "último día" non é un día de ira e de vinganza, senón de liberación. Lucas resume o pensamento de Xesús con estas palabras admirábeis: "Levantádevos, alzade a cabeza; achégase a vosa liberación”.  Só entón coñeceremos de verdade como ama Deus ao mundo.
Temos de reavivarmos a nosa confianza, levantarmos o ánimo e espertarmos a esperanza. Un día os poderes financeiros afundiranse. A insensatez dos poderosos acabarase. As vítimas de tantas guerras, crimes e xenocidios coñecerán a vida. Os nosos esforzos por un mundo máis humano non se perderán para sempre.
Xesús esfórzase por sacudir as conciencias dos seus seguidores. "Tende coidado: que non se vos atorde a mente". Non vivades coma imbéciles. Non vos deixedes arrastrar pola frivolidade e os excesos. Mantede viva a indignación. "Estade sempre espertos". Non vos relaxedes. Vivide con lucidez e responsabilidade. Non vos cansedes. Mantede sempre a tensión.
Como estamos vivindo estes tempos, difíciles para case todos, angustiosos para moitos, e crueis para os que se afunden na impotencia? Estamos espertos? Vivimos durmidos? Desde as comunidades cristiás temos de alentarmos a indignación e a esperanza. E só hai un camiño: estarmos xunto aos que están ficando sen nada, afundidos na desesperanza, a rabia e a humillación.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Esperta aos seguidores de Xesús.
Pásao

HOMILIA -IT

2 dicembre 2012
I Avvento (C)
Lc 21,25-28. 34-36

INDIGNAZIONE E SPERANZA

Una convinzione indistruttibile sostiene fin dagli inizi la fede dei seguaci di Gesù: sostenuta da Dio, la storia umana si avvia verso la sua liberazione definitiva. Le contraddizioni insopportabili dell’essere umano e gli orrori che si commettono in tutte le epoche non devono distruggere la nostra speranza.
Questo mondo che ci sostiene non è definitivo. Un giorno l’intera creazione darà “segni” che è arrivata alla sua fine per passare a una vita nuova e liberata, che nessuno di noi può immaginare né comprendere.
Gli evangeli raccolgono il ricordo di una riflessione di Gesù su questa fine dei tempi. Paradossalmente, la sua attenzione non si concentra sugli “avvenimenti cosmici” che si possono produrre in quel momento. Il suo principale obiettivo è proporre ai suoi seguaci uno stile di vita lucido di fronte a questo orizzonte.
La fine della storia non è il caos, la distruzione della vita, la morte totale. Lentamente, tra luci e tenebre, ascoltando i richiami del nostro cuore o non ascoltando il meglio che c’è in noi, camminiamo verso il mistero ultimo della realtà che noi credenti chiamiamo “Dio”.
Non dobbiamo vivere prigionieri della paura o dell’ansietà. “L’ ultimo giorno” non è un giorno d’ira e di vendetta, ma di liberazione. Luca riassume il pensiero di Gesù con queste mirabili parole: Risol¬levatevi e alzate il capo, perché la vostra liberazione è vicina. Solo allora conosceremo veramente come Dio ama il mondo.
Dobbiamo ravvivare la nostra fiducia, sollevare il cuore e risvegliare la speranza. Un giorno i poteri finanziari crolleranno. L’insensatezza dei potenti finirà. Le vittime di tante guerre, crimini e genocidi conosceranno la vita. I nostri sforzi per un mondo più umano non andranno perduti per sempre.
Gesù si sforza di scuotere le coscienze dei suoi seguaci. State attenti a voi stessi, che i vostri cuori non si appesantiscano. Non vivete come stolti. Non vi lasciate trascinare dalla superficialità e dagli eccessi. Mantenete viva l’indignazione. Ve¬gliate in ogni momento. Non vi rilassate. Vivete con lucidità e responsabilità. Non stancatevi. Mantenete sempre la tensione.
Come stiamo vivendo questi tempi difficili per quasi tutti, angoscianti per molti e crudeli per chi è sommerso nell’impotenza? Restiamo svegli? Viviamo addormentati? Nelle comunità cristiane dobbiamo alimentare l’indignazione e la speranza. E c’è solo una via: essere accanto a quelli che stanno rimanendo senza nulla, affondati nella disperazione, nella rabbia e nell’umiliazione.

José Antonio Pagola

Rete evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Risveglia i seguaci di Gesù.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

2  décembre  2012
1 Avent (C)
Luc 21,25-28. 34-36

INDIGNATION ET ESPERANCE

Une conviction indestructible soutient depuis le début la foi des disciples de Jésus: l’histoire humaine, animée par Dieu, s’achemine vers sa libération définitive. Les contradictions insupportables de l’être humain et les horreurs  commises à toutes les époques  ne doivent pas détruire notre espérance.
Ce monde qui nous supporte n’est pas définitif. Un jour, la création  tout entière  montrera des signes d’être arrivée à sa fin pour céder le pas à une vie nouvelle et libérée que personne d’entre nous ne peut  imaginer ni comprendre.
Les évangiles recueillent  le souvenir d’une réflexion de Jésus sur cette fin des temps. Paradoxalement, leur attention ne se concentre pas  sur les « événements cosmiques » qui pourront survenir à ce moment-là. Son principal objectif  est de proposer à ses disciples une façon lucide de vivre face à  cet horizon.
La fin de l’histoire ne sera pas le chaos, la destruction de la vie, la mort totale. Lentement, entre ombres et lumières, en écoutant les appels de notre cœur ou en fermant l’oreille à ce qu’il y a de meilleur en nous,  nous avançons vers le mystère ultime de la réalité que nous,  croyants, nous appelons « Dieu ».
Il ne faut pas vivre pris au piège  de  la peur ou  de l’angoisse. Le « dernier jour » n’est pas un jour de colère et de vengeance, mais de libération. Luc résume la pensée de Jésus avec ces paroles admirables : « Redressez-vous ; relevez la tête car votre délivrance est proche ». C’est alors seulement que nous connaîtrons  vraiment comment Dieu aime le monde.
Il nous faut raviver  notre confiance, reprendre courage, et éveiller l’espérance. Un jour, les pouvoirs financiers s’écrouleront. La sottise des puissants s’achèvera. Les victimes de tant de guerres, de crimes et de génocides connaîtront la vie. Nos efforts pour un monde plus humain ne se perdront pas pour toujours.
Jésus s’efforce de secouer les consciences de ses disciples: “Prenez garde: que votre esprit ne s’assoupisse pas ». Ne vivez pas comme des imbéciles. Ne vous laissez pas entraîner par la frivolité ni par les excès. Maintenez vivante votre indignation. « Restez toujours éveillés ». Ne lâchez pas.  Vivez de façon lucide et responsable. Tenez bon. Toujours en éveil.
Comment vivons-nous ces temps difficiles pour  nous tous, angoissants pour tant de personnes et cruels  pour ceux qui s’enfoncent dans l’impuissance ? Sommes-nous en éveil  ou endormis ?  A partir de nos communautés chrétiennes nous devons  encourager l’indignation et l’espérance. Pour cela il n’y a qu’un chemin : rester proche de ceux qui sont en train de tout perdre, enfoncés dans le désespoir, dans la colère et dans l’humiliation.

José Antonio Pagola
Traducteur : Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Réveille les disciples de Jésus.
Fais passer ce message !.

HOMILIA - PT

2 de Dezembro de 2012
1 Advento (C)
Lucas 21,25-28. 34-36

INDIGNAÇÃO E ESPERANÇA

Uma convicção indestrutível sustem desde o início a fé dos seguidores de Jesus: alentada por Deus, a história humana encaminha-se para a sua libertação definitiva. As contradições insuportáveis do ser humano e os horrores que se cometem em todas as épocas não hão-de destruir a nossa esperança.
Este mundo que nos sustem não é definitivo. Um dia a criação inteira dará "sinas" de que chegou ao seu fim para dar passo a uma vida nova e liberta que nenhum de nós pode imaginar nem compreender.
Os evangelhos recolhem a recordação de uma reflexão de Jesus sobre este final dos tempos. Paradoxalmente, a Sua atenção não se concentra nos "acontecimentos cósmicos" que se possam produzir naquele momento. O Seu principal objetivo é propor aos seus seguidores um estilo de viver com lucidez ante esse horizonte.
O final da história não é o caos, a destruição da vida, a morte total. Lentamente, no meio de luzes e trevas, escutando as chamadas do nosso coração ou deixando o melhor que há em nós, vamos caminhando em direção ao mistério último da realidade que os crentes, chamamos "Deus".
Não temos de viver presos pelo medo ou a ansiedade. O "último dia" não é um dia de ira e de vingança, mas de libertação. Lucas resume o pensamento de Jesus com estas palavras admiráveis: "Levantai-vos, erguei a cabeça; acerca-se a vossa libertação". Só então conheceremos de verdade como ama Deus al mundo.
Temos de reavivar a nossa confiança, levantar o ânimo e despertar a esperança. Um dia os poderes financeiros afundar-se-ão. A insensatez dos poderosos acabará. As vítimas de tantas guerras, crimes e genocídios conhecerão a vida. Os nossos esforços por um mundo mais humano não se perderão para sempre.
Jesus esforça-se por sacudir as consciências dos Seus seguidores. "Tende cuidado: que não se vos fraqueje a mente". Não vivais como imbecis. Não vos deixeis arrastrar pela frivolidade e os excessos. Mantei viva a indignação. "Estai sempre despertos". Não vos relaxeis. Vivei com lucidez e responsabilidade. Não vos canseis. Mantei sempre a tensão.
Como vivemos estes tempos difíceis para quase todos, angustiosos para muitos, e cruéis para quem se afunde na impotência? Estamos despertos? Vivemos a dormir? Desde as comunidades cristãs temos de alentar a indignação e a esperança. E só há um caminho: estar junto aos que estão a ficar sem nada, afundados no desespero, a raiva e a humilhação.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Desperta os seguidores de Jesus.
Passa-o.

HOMILIA - EN

12/02/2012
First Sunday of Advent ( C )
Luke 21,25-28. 34-36

ANGER AND HOPE

An unconquerable conviction sustains the followers of Jesus from the beginning: guided by God, the history of mankind is heading toward its ultimate liberation. The unbearable contradictions within the human condition, the horrors perpetrated in every age, are not going to destroy our hope.
This world that sustains us is not the final one. One day the entire creation will give “signs” showing its end has come to make way for a new, liberated life none of us can either imagine or understand.
The Gospels have preserved the memory of a reflection of Jesus on this end of the times. Paradoxically, his attention is not fixed on the “cosmic events” that may occur at that time. His main aim is to propose to his followers a way of living with awareness of its eventuality.
The end of history is not chaos, the destruction of life, total death. Slowly, in the midst of light and darkness, following our deepest instincts, or ignoring the best there is in us, we make our way to the ultimate mystery of the reality we believers call “God”.
We must not allow fear or anxiety to cripple us. The “last day” is not a day of fury and vengeance, but of liberation. Luke summarizes the thinking of Jesus with these fine words: “Arise, lift up your heads, your liberation is at hand.” Only then will we realize how much God loves the world.
We need to .revive our confidence, boost our morale, awaken our hope. One day the financial powers will collapse. The folly of the powerful leadership will end. The victims of so many wars, crimes, and genocides will know life. Our efforts to bring about a more humane world will not be lost forever.
Jesus is striving to stir up the consciences of his followers. “Be careful, or your hearts will be weighed down with dissipation.” Don’t be stupid and don’t get dragged down by frivolity and excesses. Keep your indignation at injustice alive. “Be always on the watch.” Do not let your guard down. Live with awareness and responsibility. Do not grow weary, but keep yourselves in readiness.
How are we facing these times difficult for almost everyone, distressing for many, and cruel for those unable to help themselves? Are we awake? Are we asleep? It is up to Christian communities to promote the struggle against injustice and foster hope. And there is only one way: to be with those who are being left with nothing, sunk in despair, anger and humiliation.

José Antonio Pagola
Translated by Valentine de Souza S.J.

Gospel network BUENAS NOTICIAS
Preach the love of God and neighbor
Pass it on


miércoles, 21 de noviembre de 2012

11/25/2012 - 34 Sunday in Ordinary Time (B)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------



HOMILIA - ES

25 de noviembre de 2012
Fiesta de Cristo Rey (B)
Juan 18, 32-37

INTRODUCIR VERDAD

El juicio contra Jesús tuvo lugar probablemente en el palacio en el que residía Pilato cuando acudía a Jerusalén. Allí se encuentran una mañana de abril del año treinta un reo indefenso llamado Jesús y el representante del poderoso sistema imperial de Roma.
El evangelio de Juan relata el dialogo entre ambos. En realidad, más que un interrogatorio, parece un discurso de Jesús para esclarecer algunos temas que interesan mucho al evangelista. En un determinado momento Jesús hace esta solemne proclamación: "Yo para esto he venido al mundo: para ser testigo de la verdad. Todo el que es de la verdad, escucha mi voz".
Esta afirmación recoge un rasgo básico que define la trayectoria profética de Jesús: su voluntad de vivir en la verdad de Dios. Jesús no solo dice la verdad, sino que busca la verdad y solo la verdad de un Dios que quiere un mundo más humano para todos sus hijos e hijas.
Por eso, Jesús habla con autoridad, pero sin falsos autoritarismos. Habla con sinceridad, pero sin dogmatismos. No habla como los fanáticos que tratan de imponer su verdad. Tampoco como los funcionarios que la defienden por obligación aunque no crean en ella. No se siente nunca guardián de la verdad sino testigo.
Jesús no convierte la verdad de Dios en propaganda. No la utiliza en provecho propio sino en defensa de los pobres. No tolera la mentira o el encubrimiento de las injusticias. No soporta las manipulaciones. Jesús se convierte así en "voz de los sin voz, y voz contra los que tienen demasiada voz" (Jon Sobrino).
Esta voz es más necesaria que nunca en esta sociedad atrapada en una grave crisis económica. La ocultación de la verdad es uno de los más firmes presupuestos de la actuación de los grandes poderes financieros y de la gestión política sometida a sus exigencias. Se nos quiere hacer vivir la crisis en la mentira.
Se hace todo lo posible para ocultar la responsabilidad de los principales causantes de la crisis y se ignora de manera perversa el sufrimiento de las víctimas más débiles e indefensas. Es urgente humanizar la crisis poniendo en el centro de atención la verdad de los que sufren y la atención prioritaria a su situación cada vez más grave.
Es la primera verdad exigible a todos si no queremos ser inhumanos. El primer dato previo a todo. No nos podemos acostumbrar a la exclusión social y la desesperanza en que están cayendo los más débiles. Quienes seguimos a Jesús hemos de escuchar su voz y salir instintivamente en su defensa y ayuda. Quien es de la verdad escucha su voz.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Trabaja como testigo de la verdad.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko azaroaren 25a
Kristo Errege Eguna B
Joan 18,32-37

EGIA ERAGIN

Jesusen kontrako auzia, Jerusalemera joatean, Pilato bizi ohi zen jauregian egin zuten segur aski. Han topo egin zuten, hogeita hamargarren urteko apirilaren goiz batean, Jesus izeneko akusatu babesgabe batek eta Erromako inperio-sistema boteretsuaren ordezkari batek.
Bien arteko solasaldia dakar Joanen ebanjelioak. Egia esateko, galdaketa baino gehiago, Jesusen hitzaldia dela ematen du, ebanjelariarentzat interesgarri diren gai batzuk argitzeko. Une jakin batean, aldarrikapen handi hau egin du Jesusek: «Honetarako etorri naiz ni mundura: egiaren lekuko izateko. Egiarena den orok entzuten du nire ahotsa».
Jesusen profeta-ibilbidea definitzen duen oinarrizko ezaugarri bat biltzen du baieztapen honek: Jainkoaren egian bizitzeko duen gogoa. Jesusek ez du egia esan bakarrik egiten, baizik eta bilatu egiten du egia eta, soilik, bere seme-alaba guztientzat gizatasun handiagoko mundua nahi duen Jainkoaren egia.
Horregatik, aginpidez mintzo da Jesus, baina agintekeria faltsurik gabe. Egiazaletasunez mintzo da Jesus, baina dogmatismorik gabe. Ez da mintzo beren egia ezarri nahi duten fanatikoak bezala. Ezta, hartan sinetsi gabe, beharturik defendatzen duten funtzionarioak bezala ere. Ez da sentitu sekula egiaren zaindari, baizik lekuko.
Jesusek ez du bihurtu propaganda Jainkoaren egia. Ez da baliatu hartaz bere probetxurako, baizik behartsuen defentsarako. Ezin jasan du gezurra edo bidegabekeria ezkutatzea. Ezin eroan du manipulazioa. Jesus horrela «ahotsik gabekoen ahots, eta ahots gehiegi dutenen kontrako ahots» (Jon Sobrino) bihurtu da.
Ahots hau inoiz baino beharrezkoagoa da krisialdi ekonomikoak harrapatua duen gizarte honetan. Egia ezkutatzea oinarri sendoenetako bat da, finantza-botere handien eta halakoen eskakizunen mende dagoen kudeaketa politikoaren jardueran. Gezurrean biziarazi nahi digute krisialdia.
Ahal duten guztia egiten dute krisiaren eragile nagusienen erantzukizuna ezkutatzeko, eta biktima ahulenen eta babesgabeenen sufrimenduari ezikusia egiten diote erarik makurrenean. Premia gorrikoa da krisialdia gizatartzea, sufritzen dutenen egia arretaren erdigune bihurtuz eta gero eta larriagoa den halakoen egoerari lehenengo ardura eskainiz.
Guztiei eskatzekoa den lehen egia da hori, gizatasunik gabe izan nahi ez badugu. Ororen aurreko datua da. Ezin hartu dugu ohiko gauzatzat gizon-emakume ahulenak betetzen ari diren giza bazterketa eta etsipena. Jesusi jarraitzen diogunok entzunarazi egin behar dugu haien ahotsa, eta, senak eraginda, haien defentsari eta laguntzari ekin. Egiarena den orok entzuten du Jesusen ahotsa.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Lan egizu egiaren lekuko gisa.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

25 de novembre de 2012
Festivitat de Crist Rei (B)
Joan 18, 33b-37

INTRODUIR VERITAT

El judici contra Jesús va tenir lloc probablement al palau on residia Pilat quan anava a Jerusalem. Allà es troben un matí d'abril de l'any trenta, un reu indefens anomenat Jesús i el representant del poderós sistema imperial de Roma.
L'evangeli de Joan relata el diàleg entre ambdós. De fet, més que un interrogatori, sembla un discurs de Jesús per aclarir alguns temes que interessen molt a l'evangelista. En un determinat moment Jesús fa aquesta solemne proclamació: "Jo he vingut al món per donar testimoni de la veritat. Tots els qui són de la veritat, escolten la meva veu".
Aquesta afirmació recull un tret bàsic que defineix la trajectòria profètica de Jesús: la seva voluntat de viure en la veritat de Déu. Jesús no només diu la veritat, sinó que cerca la veritat i només la veritat d'un Déu que vol un món més humà per a tots els fills i filles.
Per això, Jesús parla amb autoritat, però sense falsos autoritarismes. Parla amb sinceritat, però sense dogmatismes. No parla com els fanàtics que intenten imposar la seva veritat. Tampoc com els funcionaris que la defensen per obligació encara que no hi creguin. No se sent mai guardià de la veritat sinó testimoni.
Jesús no converteix la veritat de Déu en propaganda. No la utilitza en profit propi sinó en defensa dels pobres. No tolera la mentida o l'encobriment de les injustícies. No suporta les manipulacions. Jesús es converteix així en "veu dels sense veu, i veu contra els que tenen massa veu" (Jon Sobrino).
Aquesta veu és més necessària que mai en aquesta societat atrapada en una greu crisi econòmica. L'ocultació de la veritat és un dels més ferms pressupòsits de l'actuació dels grans poders financers i de la gestió política sotmesa a les seves exigències. Se'ns vol fer viure la crisi en la mentida.
Es fa tot el possible per ocultar la responsabilitat dels principals causants de la crisi i s'ignora de manera perversa el sofriment de les víctimes més febles i indefenses. És urgent humanitzar la crisi posant en el centre d'atenció la veritat dels que pateixen i l'atenció prioritària a la seva situació cada vegada més greu.
És la primera veritat exigible a tots si no volem ser inhumans. La primera dada prèvia a tot. No ens podem acostumar a l'exclusió social i la desesperança en què estan caient els més febles. Els qui seguim Jesús hem d'escoltar la seva veu i sortir instintivament en la seva defensa i ajuda. Qui és de la veritat escolta la seva veu.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Treballa com a testimoni de la veritat.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

25 de novembro de 2012
Festa de Cristo Rei (B)
Xoán 18, 32-37

INTRODUCIR VERDADE

O xuízo contra Xesús tivo lugar probabelmente no palacio no que residía Pilato cando ía a Xerusalén. Alí atópanse nunha mañá de abril do ano trinta un reo indefenso chamado Xesús e máis o representante do poderoso sistema imperial de Roma.
O evanxeo de Xoán relata o dialogo entre ambos os dous. En realidade, máis que un interrogatorio, parece un discurso de Xesús para esclarecer algúns temas que interesan moito ao evanxelista. Nun determinado momento, Xesús fai esta solemne proclamación: "Eu para isto vin ao mundo: para ser testemuña da verdade. Todo o que é da verdade, escoita a miña voz".
Esta afirmación recolle un trazo básico que define a traxectoria profética de Xesús: a súa vontade de vivir na verdade de Deus. Xesús non só di a verdade, senón que busca a verdade e só a verdade dun Deus que quere un mundo máis humano para todos os seus fillos e fillas.
Por iso, Xesús fala con autoridade, pero sen falsos autoritarismos. Fala con sinceridade, pero sen dogmatismos. Non fala como os fanáticos que tratan de impor a súa verdade. Tampouco como os funcionarios que a defenden por obrigación, aínda que non crean nela. Non se sente nunca gardián da verdade senón a súa testemuña.
Xesús non converte a verdade de Deus en propaganda. Non a utiliza en proveito propio senón en defensa dos pobres. Non tolera a mentira ou o encubrimento das inxustizas. Non soporta as manipulacións. Xesús convértese así en "voz dos sen voz, e voz contra os que teñen demasiada voz" (Jon Sobrino).
Esta voz é máis necesaria do que nunca nesta sociedade atrapada nunha grave crise económica. A ocultación da verdade é un dos máis firmes orzamentos da actuación dos grandes poderes financeiros e da xestión política sometida ás súas esixencias. Quérennos facer vivir a crise na mentira.
Faise todo o posíbel para ocultar a responsabilidade dos principais causantes da crise e ignórase de xeito perverso o sufrimento das vítimas máis débiles e indefensas. É urxente humanizar a crise pondo no centro de atención a verdade dos que sofren e a atención prioritaria á súa situación cada vez máis grave.
É a primeira verdade esixíbel a todos, se non queremos ser inhumanos. O primeiro dato previo a todo. Non nos podemos afacer á exclusión social e a desesperanza en que están caendo os máis débiles. Os que seguimos a Xesús temos de escoitar a súa voz e saírmos instintivamente na súa defensa e axuda. Quen é da verdade escoita a súa voz.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Traballa como testemuña da verdade.
Pásao.

HOMILIA -IT

25 novembre 2012
Solennità di Cristo Re (B)
Gv 18, 32-37

INTRODURRE VERITÀ

Il giudizio contro Gesù ebbe luogo probabilmente nel palazzo in cui risiedeva Pilato quando andava a Gerusalemme. Lì s’incontrano una mattina di aprile dell’anno trenta un reo indifeso chiamato Gesù e il rappresentante del potente sistema imperiale di Roma.
L’Evangelo di Giovanni racconta il dialogo tra i due. In realtà, più che un interrogatorio, sembra un discorso di Gesù per chiarire alcuni temi che interessano molto l’evangelista. Ad un determinato momento, Gesù fa questa solenne proclamazione: Per questo io sono nato e per questo sono venuto nel mondo: per dare testimonianza alla verità. Chiunque è dalla verità, ascolta la mia voce.
Quest’affermazione raccoglie un tratto fondamentale che definisce la traiettoria profetica di Gesù: la sua volontà di vivere nella verità di Dio. Gesù non solo dice la verità, ma cerca la verità e solo la verità di un Dio che vuole un mondo più umano per tutti i suoi figli e le sue figlie.
Per questo, Gesù parla con autorità, ma senza falsi autoritarismi. Parla con sincerità, ma senza dogmatismi. Non parla come i farisei che cercano d’imporre la loro verità. Nemmeno come i funzionari che la difendono per obbligo anche se non credono in essa. Non si sente mai guardiano della verità, ma testimone.
Gesù non converte la verità di Dio in propaganda. Non l’utilizza a profitto proprio ma in difesa dei poveri. Non tollera la menzogna o la copertura delle ingiustizie. Non sopporta le manipolazioni. Gesù diventa così “voce dei senza voce, e voce contro quelli che hanno troppa voce” (Jon Sobrino).
Questa voce è più necessaria che mai in questa società intrappolata in una grave crisi economica. L’occultazione della verità è uno dei più saldi presupposti dell’agire dei grandi poteri finanziari e della gestione politica sottomessa alle loro esigenze. Si pretende che viviamo la crisi nella menzogna.
Si fa tutto il possibile per occultare la responsabilità dei principali operatori della crisi e s’ignora in maniera perversa la sofferenza delle vittime più deboli e indifese. È urgente umanizzare la crisi, ponendo al centro dell’attenzione la verità di quelli che soffrono e la cura prioritaria della loro situazione sempre più grave.
È la prima verità da esigere da tutti, se non vogliamo essere inumani. È la cosa assolutamente prioritaria. Non ci possiamo abituare all’esclusione sociale e alla disperazione in cui stanno cadendo i più deboli. Noi che seguiamo Gesù dobbiamo ascoltare la loro voce e uscire istintivamente in loro difesa e aiuto. Chi è dalla verità ascolta la loro voce.

José Antonio Pagola

Rete evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Lavora come testimone della verità.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

25 novembre 2012
Fête du Christ Roi (B)
Jean 18, 32-37

INTRODUIRE LA VERITE

Le jugement contre Jésus s’est déroulé probablement dans le palais où  Pilate résidait  lorsqu’il venait à Jérusalem. C’est là que vont se retrouver, une matinée du mois d’avril de l’année 30, un condamné sans défense appelé Jésus et le représentant du tout-puissant système  impérial romain.
L’évangile de Jean nous rapporte le dialogue qui a eu lieu entre eux. Plus qu’un  interrogatoire, cela ressemble à un discours de Jésus mettant au clair des thèmes qui intéressent beaucoup l’évangéliste. A un moment donné, Jésus fait cette  déclaration solennelle : « Je suis venu dans le monde pour être témoin de la Vérité. Celui qui  appartient à la vérité, écoute ma voix ».
Cette affirmation recueille un trait fondamental qui définit la trajectoire prophétique de Jésus: sa volonté de vivre dans la vérité de Dieu. Jésus, non seulement dit la vérité mais il recherche la vérité : la vérité d ‘un Dieu qui veut un monde plus humain pour tous ses fils et pour toutes ses filles.
C’est pourquoi, Jésus parle avec autorité mais non pas avec un faux  autoritarisme. Il parle  avec sincérité mais sans dogmatismes. Il ne parle pas à la manière des fanatiques qui essaient d’imposer leur vérité. Non plus à la manière des fonctionnaires  qui la défendent par obligation, même s’ils n’y croient pas. Il ne se sent jamais gardien de la vérité mais témoin.
Jésus  ne fait pas de la vérité de Dieu un sujet de publicité. Il ne s’en sert pas pour son propre profit mais pour défendre les pauvres. Il ne tolère ni le mensonge ni le fait de couvrir  l’injustice. Il ne supporte pas les manipulations. Jésus devient ainsi « la voix des sans voix et la voix contre ceux qui ont trop de voix » » (Jon Sobrino).
Dans une société  prise au piège d’une grave crise économique, cette voix devient plus nécessaire que jamais. L’occultation de la vérité est l’un de plus fermes préalables aux agissements des grands pouvoirs financiers et à la gestion politique soumise à leurs exigences. On veut nous faire vivre la crise dans le mensonge.
On fait tout pour cacher la responsabilité des principaux responsables de la crise et on ignore de  manière perverse la souffrance des victimes les plus faibles et vulnérables. Il est urgent d’humaniser la crise en mettant au cœur de notre préoccupation la vérité de ceux qui souffrent  et une attention prioritaire à leur situation de plus en plus  grave.
C’est la première vérité à exiger de nous tous  si nous ne voulons pas être inhumains. Le préalable à tout. On ne doit pas s’habituer à l’exclusion sociale et au désespoir dans lequel les plus faibles sont en train de tomber. Nous qui suivons Jésus, nous devons entendre leur voix, prendre  instinctivement leur défense et leur venir en aide. Celui qui appartient à la vérité  écoute leur  voix.

José Antonio Pagola
Traducteur : Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Travaiulle en tant que témoin de la vérité.
Fais passer ce message!

HOMILIA - PT

25 de Novembro de 2012
Festa do Cristo Rei (B)
João 18, 32-37

INTRODUZIR VERDADE

O julgamento contra Jesus teve lugar provavelmente no palácio em que residia Pilatos quando ia a Jerusalém. Ali se encontram uma manhã de abril do ano trinta um reu indefenso chamado Jesus e o representante do poderoso sistema imperial de Roma.
O evangelho de João relata o diálogo entre ambos. Na realidade, mais do que um interrogatório, parece um discurso de Jesus para esclarecer alguns temas que interessam muito ao evangelista. Num determinado momento Jesus faz esta solene proclamação: "Eu para isto vim ao mundo: para ser testemunha da verdade. Todo aquele que é da verdade, escuta a Minha voz".
Esta afirmação recolhe um rasgo básico que define a trajetória profética de Jesus: a Sua vontade de viver na verdade de Deus. Jesus não só diz a verdade, como procura a verdade e só a verdade de um Deus que quer um mundo mais humano para todos os Seus filhos e filhas.
Por isso, Jesus fala com autoridade, mas sem falsos autoritarismos. Fala com sinceridade, mas sem dogmatismos. Não fala como os fanáticos que procuram impor a sua verdade. Tampouco como os funcionários que a defendem por obrigação mesmo não acreditando nela. Não se sente nunca guardião da verdade mas testemunha.
Jesus não converte a verdade de Deus em propaganda. Não a utiliza em proveito própria mas em defesa dos pobres. Não tolera a mentira ou o encobrimento das injustiças. Não suporta as manipulações. Jesus converte-se assim em "voz dos sem voz, e voz contra os que têm demasiada voz" (Jon Sobrino).
Esta voz é mais necessária que nunca nesta sociedade presa numa grave crise económica. A ocultação da verdade é um dos mais firmes pressupostos da ação dos grandes poderes financeiros e da gestão política submetida às suas exigências. Quer-nos fazer viver a crise na mentira.
Faz-se todo o possível para ocultar a responsabilidade dos principais causadores da crise e ignora-se de forma perversa o sofrimento das vítimas mais débeis e indefesas. É urgente humanizar a crise pondo no centro das atenções a verdade dos que sofrem e a atenção prioritária à sua situação cada vez mais grave.
É a primeira verdade exigível a todos se não queremos ser desumanos. O primeiro dado prévio a tudo. Não nos podemos habituar à exclusão social e ao desespero em que estão a cair os mais débeis. Quem segue Jesus tem de escutar a Sua voz e sair instintivamente em Sua defesa e ajuda. Quem é pela verdade escuta a Sua voz.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Trabalha como testemunha da verdade.
Passa-o.

 HOMILIA - EN

XXXIV Sunday in Ordinary Time (B)
John 18, 32-37
Feast of Christ the King

MAKE THE TRUTH KNOWN

The trial of Jesus probably took place in the palace of Pilate where he resided when he came to Jerusalem. There, one April morning of the year thirty, a helpless prisoner called Jesus and the representative of the powerful imperial system of Rome, met.
The gospel of John reports the dialog between the two. In fact, more than an interrogation, it appears to be a discourse of Jesus to clarify some issues of great interest to the evangelist. At a certain point Jesus makes this solemn declaration: “For this I came into the world, to testify to the truth. Everyone on the side of the truth, listens to me.”
This statement reflects a basic feature that defines the prophetic career of Jesus: his will to live in the truth of God. Jesus not only speaks the truth, but he seeks the truth, and only the truth of a God who wants a more humane world for all his sons and daughters.
For this reason, Jesus speaks with authority, but without a false show. He speaks with sincerity , without being dogmatic. He does not speak like the fanatics who seek to impose their truth. Neither does he speak like officials obliged to defend what they do not believe in. He never feels he is a guardian of the truth but its witness.
Jesus does not turn the truth of God into propaganda. He does not use it to his own advantage, but in defense of the poor. He does not tolerate lies, or cover-ups of injustices. He does not back manipulation. Jesus thus becomes “a voice of the voiceless, and a voice against those who have too much of a voice.” (Jon Sobrino)
This voice is more necessary than ever in our society trapped in a serious economic crisis. The great financial powers and the political management under their control presumably function through suppression of the truth. They want us to live out the crisis in a web of lies.
Everything possible is done to cover up the responsibility of the main agents who caused the crisis. The suffering of the weakest and most defenseless victims meanwhile is ignored in a vicious manner. We urgently need to humanize the crisis and to put at the center of our concern the truth about those who are suffering and the priority to be given to an increasingly serious situation.
It is the most important truth demanded of all if we do not want to be inhuman; the key data to consider before any other. We must not get used to the social exclusion and the despair the weakest continue to suffer. Those of us who follow Jesus must hear his voice and instinctively go to their defense and help. Whoever belongs to the truth listens to his voice.

José Antonio Pagola
Translator Valentine de Souza S.J.

Gospel network BUENAS NOTICIAS
Preach the love of God and neighbor
Pass it on