lunes, 30 de julio de 2012

08/05/2012 - 18 Sunday in Ordinary Time (B)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------



HOMILIA - ES

5 de agosto de 2012
18 Tiempo ordinario (B)
Juan 6, 24-35

PAN DE VIDA

¿Por qué seguir interesándonos por Jesús después de veinte siglos? ¿Qué podemos esperar de él? ¿Qué nos puede aportar a los hombres y mujeres de nuestro tiempo? ¿Nos va a resolver acaso los problemas del mundo actual? El evangelio de Juan habla un diálogo de gran interés, que Jesús mantiene con una muchedumbre a orillas del lago Galilea.
El día anterior han compartido con Jesús una comida sorprendente y gratuita. Han comido pan hasta saciarse. ¿Cómo lo van a dejar marchar? Lo que buscan es que Jesús repita su gesto y los vuelva a alimentar gratis. No piensan en nada más.
Jesús los desconcierta con un planteamiento inesperado: "Trabajad, no por el alimento que perece, sino por el que perdura hasta la vida eterna". Pero ¿cómo no preocuparnos por el pan de cada día? El pan es indispensable para vivir. Lo necesitamos y debemos trabajar para que nunca le falte a nadie.
Jesús lo sabe. El pan es lo primero. Sin comer no podemos subsistir. Por eso se preocupa tanto de los hambrientos y mendigos que no reciben de los ricos ni las migajas que caen de su mesa. Por eso maldice a los terratenientes insensatos que almacenan el grano sin pensar en los pobres. Por eso enseña a sus seguidores a pedir cada día al Padre pan para todos sus hijos.
Pero Jesús quiere despertar en ellos un hambre diferente. Les habla de un pan que no sacia solo el hambre de un día, sino el hambre y la sed de vida que hay en el ser humano. No lo hemos de olvidar. En nosotros hay un hambre de justicia para todos, un hambre de libertad, de paz, de verdad. Jesús se presenta como ese Pan que nos viene del Padre, no para hartarnos de comida sino "para dar vida al mundo".
Este Pan, venido de Dios, "perdura hasta la vida eterna". Los alimentos que comemos cada día nos mantienen vivos durante años, pero llega un momento en que no pueden defendernos de la muerte. Es inútil que sigamos comiendo. No nos pueden dar vida más allá de la muerte.
Jesús se presenta como ese Pan de vida eterna. Cada uno ha de decidir cómo quiere vivir y cómo quiere morir. Pero, creer en Cristo es alimentar en nosotros una fuerza indestructible, empezar a vivir algo que no terminará con nuestra muerte. Seguir a Jesús es entrar en el misterio de la muerte sostenidos por su fuerza resucitadora.
Al escuchar sus palabras, aquellas gentes de Cafarnaún le gritan desde lo hondo de su corazón: "Señor, danos siempre de ese pan". Desde nuestra fe vacilante, nosotros no nos atrevemos a pedir algo semejante. Quizás, solo nos preocupa la comida de cada día. Y, a veces, solo la nuestra.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Anuncia la Buena Noticia de Jesús. Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko abuztuaren 5a
Urteko 18. Igandea B
Joan 6,24-35

BIZI OGIA

Zer dela eta jarraitu Jesus kontuan hartzen hogei menderen ondoren? Zer espero dezakegu harengandik? Zer ekarpen egiten ahal digu gure aldi honetako gizon-emakumeei? Axola handiko elkarrizketa batez mintzo da Joanen ebanjelioa: Galileako aintzira ondoan Jesusek jendetza handi batekin izandakoaz.
Bezperan otordu harrigarri eta doakoa partekatu dute Jesusekin. Ase arte jan dute. Nolatan utzi hari alde egiten? Nahi dutena, Jesusek keinu bera egin dezan da eta berriro jaten eman diezaien doan. Ez dute buruan beste ezer.
Alabaina, nahasgarri gertatu zaie Jesusen ustekabeko planteamendu hau: «Lan egizue, ez galtzen den janari baten bila, baizik betiko biziraino irauten duenaren bila». Baina nolatan ez gara arduratuko, ba, eguneroko ogiaz? Premiazkoa da ogia, bizitzeko. Beharrezkoa dugu eta lan egin beharra inori inoiz falta ez dakion.
Badaki hori Jesusek. Ogia da lehenengo gauza. Jan gabe ezin bizi gara. Horregatik arduratu da horrenbeste goseak direnez eta eskekoez, aberatsengandik mahaitik erortzen diren apurrak ere hartu ezin dituztenez. Horregatik madarikatu ditu lurjabe zoroak, alea mandioan pilatzen dutenez, pobreez axolatu gabe. Horregatik irakatsi die bere jarraitzaileei Aitari seme-alaba guztientzat eguneroko ogia eskatzen.
Alabaina, beste gose bat ernearazi nahi du haiengan Jesusek. Gosea asetzen duen ogiaz hitz egin nahi die, ez egun batekoa soilik, baizik gizakiak bere baitan dituen gose-egarriak asetzen dituenaz. Ez gaitezen ahaztu. Gugan bada beste gose bat: justiziarena, askatasun, bake eta egiarena. Aitagandik datorkigun Ogi hori bezala aurkeztu zaigu Jesus, ez janariaz asetzeko, baizik «munduari bizia emateko».
Ogi horrek, Jainkoagandik etorria den horrek, «betiko biziraino irauten du». Eguneroko janariak urtetan eusten digu bizirik, baina heriotzatik libratu ezin gaituen une bat iristen zaio. Alferrik da orduan jaten segitzea. Ezin eman digu bizirik heriotzatik hara.
Betiko biziaren Ogi bezala aurkeztu zaigu Jesus. Bakoitzak erabaki behar du nola nahi duen bizi eta nola nahi duen hil. Baina Kristogan sinestea, geuregan indar suntsiezin bat elikatzea da, gure heriotzarekin amaituko ez den zerbait bizitzen hastea. Jesusi jarraitzea, heriotzaren misterioan murgiltzea da, haren indar berpizgarria sostengu dugula.
Jesusen hitzak entzutean, Kafarnaumeko jende hark beren bihotz hondotik egiten dio oihu: «Jauna, emaguzu beti ogi horretatik». Koloka dugun geure fedetik, ez gara ausartzen, agian, horrelakorik eskatzera. Eguneroko ogia dugu, agian, kezka bakarra. Eta, batzuetan, geurea soilik.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Zabaldu Jesusen Berri Ona. Bidali hau.

HOMILIA - CA

5 d'agost de 2012
Diumenge XVIII durant l'any (B)
Joan 6, 24-35

PA DE VIDA

Per què continuar interessant-nos per Jesús després de vint segles? Què podem esperar d'ell? Què ens pot aportar als homes i dones del nostre temps? Ens resoldrà potser els problemes del món actual? L'evangeli de Joan parla d'un diàleg de gran interès, que Jesús manté amb un grup de gent a la vora del llac de Galilea.
El dia anterior han compartit amb Jesús un dinar sorprenent i gratuït. Han menjat pa fins a saciarse. Com el deixaran marxar? El que busquen és que Jesús repeteixi el seu gest i els torni a alimentar gratis. No pensen en res més.
Jesús els desconcerta amb un plantejament inesperat: "Però no us heu d'afanyar tant per l'aliment que es fa malbé, sinó pel que dura". Però com no preocupar-nos pel pa de cada dia? El pa és indispensable per a viure. El necessitem i hem de treballar perquè mai li falti a ningú.
Jesús ho sap. El pa és el primer. Sense menjar no podem subsistir. Per això es preocupa tant dels famolencs i captaires que no reben dels rics ni les engrunes que cauen de la seva taula. Per això maleeix els terratinents insensats amb tot el gra sense pensar en els pobres. Per això ensenya als seus seguidors a demanar cada dia al Pare pa per a tots els seus fills.
Però Jesús vol despertar en ells una gana diferent. Els parla d'un pa que no sadolla només la fam d'un dia, sinó la fam i la set de vida que hi ha a l'ésser humà. No ho hem d'oblidar. En nosaltres hi ha una fam de justícia per a tots, una fam de llibertat, de pau, de veritat. Jesús es presenta com aquest Pa que ens ve del Pare, no per afartar-nos de menjar sinó "per donar vida al món".
Aquest Pa, vingut de Déu, "perdura fins a la vida eterna". Els aliments que mengem cada dia ens mantenen vius durant anys, però arriba un moment en què no poden defensar-nos de la mort. És inútil que continuem menjant. No ens poden donar vida més enllà de la mort.
Jesús es presenta com aquest Pa de vida eterna. Cadascú ha de decidir com vol viure i com vol morir. Però, creure en Crist és alimentar en nosaltres una força indestructible, començar a viure una cosa que no acabarà amb la nostra mort. Seguir Jesús és entrar en el misteri de la mort sostinguts per la seva força ressuscitadora.
En escoltar les seves paraules, aquella gent de Cafarnaüm li demanen des del fons del seu cor: "Senyor, dóna'ns sempre pa d'aquest". Des de la nostra fe vacil lant, nosaltres no ens atrevim a demanar alguna cosa semblant. Potser, només ens preocupa el menjar de cada dia. I, de vegades, només el nostre.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Anuncia la Bona Notícia de Jesús. Passa-ho!

HOMILIA - GL

5 de agosto de 2012
18 Tempo ordinario (B).
Xoán 6, 24-35

PAN DE VIDA

Por que seguir interesándonos por Xesús logo de vinte séculos? Que podemos esperar del? Que nos pode achegar aos homes e mulleres do noso tempo? Vainos resolver seica os problemas do mundo actual? O evanxeo de Xoán fala dun diálogo de gran interese que Xesús mantén cun xentío ás beiras do lago Galilea.
O día anterior compartiron con Xesús unha comida sorprendente e gratuíta. Comeron pan ata fartarse. Como o van deixar marchar agora? O que buscan é que Xesús repita o seu xesto e os volva a alimentar gratis. Non pensan en nada máis.
Xesús desconcértaos cunha formulación inesperada: "Traballade, non polo alimento que perece, senón polo que perdura ata a vida eterna". Pero como non preocuparnos polo pan de cada día? O pan é indispensábel para vivir. Necesitámolo e debemos traballar para que nunca lle falte a ninguén.
Xesús sábeo. O pan é o primeiro. Sen comer non podemos subsistir. Por iso se preocupa tanto dos famentos e esmoleiros que non reciben dos ricos nin as migallas que caen da súa mesa. Por iso maldí aos terratenentes insensatos que almacenan o gran sen pensar nos pobres. Por iso ensina aos seus seguidores a pedir ao Pai cada día pan para todos os seus fillos.
Pero Xesús quere espertar neles unha fame diferente. Fálalles dun pan que non enche só a fame dun día, senón a fame e a sede de vida que hai no ser humano. Non o podemos esquecer. En nós hai unha fame de xustiza para todos, unha fame de liberdade, de paz, de verdade. Xesús preséntase como ese Pan que nos vén do Pai, non para fartarnos de comida senón "para dar vida ao mundo".
Este Pan, vindo de Deus, "perdura ata a vida eterna". Os alimentos que comemos cada día mantéñennos vivos durante anos, pero chega un momento en que non poden defendernos da morte. É inútil que sigamos comendo. Non nos poden dar vida máis aló da morte.
Xesús preséntase como ese Pan de vida eterna. Cada un ha de decidir como quere vivir e como quere morrer. Pero, crer en Cristo é alimentar en nós unha forza indestrutíbel. Empezar a vivir algo que non terminará coa nosa morte. Seguir a Xesús é entrar no misterio da morte sostidos pola súa forza resucitadora.
Ao escoitar as súas palabras, aquelas xentes de Cafarnaún grítanlle desde o fondo do seu corazón: "Señor, dános sempre dese pan". Desde a nosa fe vacilante, nós non nos atrevemos a pedir algo semellante. Quizais, só nos preocupa a comida de cada día. E, ás veces, só a nosa.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Anuncia a Boa Noticia de Xesús. Pásao.

HOMILIA -IT

Fecha

Título

---

José Antonio Pagola

---

HOMILIA - FR

5 août 2012
18 Temps ordinaire (B)
Jean 6, 24-35

PAIN DE VIE

Pourquoi continuer de s’intéresser à Jésus après vingt siècles? Que pouvons-nous  attendre de lui ? Que peut-il apporter aux hommes et aux femmes de notre temps ? Est-ce qu’il peut  résoudre les problèmes du monde actuel ? L’évangile de Jean nous rapporte un dialogue  d’un grand intérêt entre Jésus  et une multitude, sur les rives du lac de Galilée.
La veille, ils ont partagé avec Jésus un repas surprenant et gratuit. Ils ont mangé du pain jusqu’à satiété. Comment pourraient-ils le laisser partir ? Ils cherchent à ce que Jésus reprenne son geste et continue de les nourrir gratuitement. Ils ne pensent à rien d’autre.
Jésus va les déconcerter avec une pensée inattendue: « Travaillez, non pas pour une nourriture périssable mais pour celle qui dure jusqu’à la vie éternelle ». Mais, comment ne pas s’inquiéter pour le pain quotidien ? Il est indispensable pour vivre. Nous en avons besoin et nous devons travailler  pour que jamais il ne manque à personne.
Jésus le sait. Le pain est la première des choses. Sans manger on ne peut pas subsister. C’est pourquoi il se préoccupe tant des affamés et des mendiants qui ne reçoivent des plus riches même pas les miettes qui tombent de leur table. C’est pourquoi, il maudit ces propriétaires  fonciers insensés qui amassent le grain sans penser aux pauvres. C’est pourquoi il enseigne à ses disciples à demander chaque jour au Père du pain pour tous ses enfants.
Mais Jésus veut éveiller en eux une faim différente. Il leur parle d’un pain qui ne rassasie pas seulement la faim d’une journée mais la faim et la soif de vie enfouies dans l’être humain. On ne doit pas l’oublier. Il y a en nous une faim de justice pour tous, une faim de liberté, de paix, de vérité. Jésus se présente comme ce Pain venant du Père, non pas pour nous rassasier de nourriture mais « pour donner la vie au monde ».
Ce Pain, venu de Dieu, “dure jusqu’à la vie éternelle”. Les aliments que nous mangeons chaque jour nous maintiennent en vie pendant des années, mais il arrive un moment où ils ne peuvent pas nous protéger face à la mort. Il devient inutile de continuer de manger. Ils ne peuvent pas nous donner la vie au-delà de la mort.
Jésus se présente comme ce Pain de vie éternelle. Chacun doit décider comment il veut vivre et comment il veut mourir. Mais croire en Jésus Christ, c’est nourrir en nous  une force indestructible, commencer à vivre quelque chose qui ne finira pas avec notre mort. Suivre Jésus, c’est entrer dans le mystère de la mort soutenus par sa force de résurrection.
En entendant ses paroles, les gens de Capharnaüm crient vers lui du fond de leur cœur : « Seigneur, donne-nous toujours de ce pain ». A partir de notre foi hésitante, nous n’osons pas demander quelque chose de pareil. Peut-être c’est seulement la nourriture quotidienne qui nous préoccupe. Et parfois, seulement la nôtre.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Annonce la Bonne Nouvelle de Jésus
Fais passer ce message!.

HOMILIA - PT

5 de Agosto de 2012
18 Tempo ordinário (B)
João 6, 24-35

PÃO DE VIDA

Porquê continuar a interessar-nos por Jesus depois de vinte séculos? Que podemos esperar Dele? Que nos pode trazer aos homens e mulheres do nosso tempo? Irá acaso resolver os problemas do mundo atual? O evangelho de João fala de um diálogo de grande interesse, que Jesus mantem com uma multidão na margem do lago da Galileia.
No dia anterior partilharam com Jesus uma refeição surpreendente e gratuita. Comeram pão até saciar-se. Como o vão deixar partir? O que procuram é que Jesus repita o Seu gesto e os volte a alimentar grátis. Não pensam em nada mais.
Jesus desconcerta-os com uma ideia inesperada: "Trabalhai, não pelo alimento que perece, mas pelo que perdura até à vida eterna". Mas como não nos preocuparmos pelo pão de cada dia? O pão é indispensável para viver. Necessitamos dele e devemos trabalhar para que nunca falte a ninguém.
Jesus sabe-o. Primeiro é o pão. Sem comer não podemos subsistir. Por isso se preocupa tanto com os esfomeados e mendigos que não recebem dos ricos nem as migalhas que caem da sua mesa. Por isso amaldiçoa os poderosos insensatos que armazenam os grãos sem pensar nos pobres. Por isso ensina aos Seus seguidores a pedir cada dia ao Pai pão para todos os Seus filhos.
Mas Jesus quer despertar neles uma fome diferente. Fala-lhes de um pão que não sacia só a fome de um dia., mas a fome e a sede de vida que existe no ser humano. Não o temos de esquecer. Em nós há uma fome de justiça para todos, uma fome de liberdade, de paz, de verdade. Jesus se apresenta-se como esse Pão que nos vem do Pai, não para nos fartarmos de comida mas "para dar vida ao mundo".
Este Pão, vindo de Deus, "perdura até à vida eterna". Os alimentos que comemos cada dia mantêm-nos vivos durante anos, mas chega um momento em que não podem defender-nos da morte. É inútil continuarmos a comer. Não nos podem dar vida para alá da morte.
Jesus apresenta-se como esse Pão de vida eterna. Cada um tem de decidir como quer viver e como quer morrer. Mas, acreditar em Cristo é alimentar em nós uma força indestrutível, começar a viver algo que não terminará com a nossa morte. Seguir Jesus é entrar no mistério da morte travada pela Sua força ressuscitadora.
Ao escutar as Suas palavras, aquelas pessoas de Cafarnaum gritavam-Lhe desde o fundo do seu coração: "Senhor, dai-nos sempre desse pão". Desde a nossa fé vacilante, nós não nos atrevemos a pedir algo semelhante. Talvez, só nos preocupa a comida de cada dia. E, por vezes, só a nossa.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Anuncia a Boa Nova de Jesus. Passa-o.

HOMILIA - EN

August 5, 2012
XVIII Ordinary Sunday (B)
John 6, 24-35

OT BREAD OF LIFE

Why should we be interested in Jesus, twenty centuries later? What are we expecting from Him? Is there anything He can give us, men and women of our times? Can He solve any of our many problems? John’s gospel today gives us an interesting dialogue between Jesus and the crowd that came to him.
A day earlier, the same people had shared a very special and free meal, offered to them by Jesus. They ate until they were fully satisfied. How could they let Him go away so soon? Evidently, they were expecting him to offer them another free meal. That was their expectation.
Jesus, however, surprised them with a new proposal: “Do not work for food that cannot last, but work for food that endures to eternal life.” But, really, is it possible not to worry about our daily food? Bread/food is needed for survival and we must work to be able to pay for it.
Jesus knows very well that we cannot survive unless we eat. That is why Jesus is always so worried about the hungry and the beggars who do not get even the bread crumbs that fall from the rich people’s table. For the same reason, Jesus cursed the landowners who hoarded their excess crops in barns and forgot about the poor labourers. And so Jesus taught us to pray to his Father for our daily bread.
But Jesus wants to teach the crowd about another kind of hunger. He speaks to them about another kind of bread that will satisfy not only their daily hunger, but also the hunger and thirst for the rest of their lives. We must never forget that. There is within us a hunger for justice for all, a hunger for freedom, peace and truth. Jesus tells everyone that He is the bread come down from heaven, from his Father, “to give life to the world” and not only to satisfy our daily hunger for bread.
This bread from heaven gives life to the world for life everlasting. The food that we eat to satisfy our daily hunger will keep us alive for a few years. The time will come when we will not be able to avoid death.
Jesus presents himself to the people as the Bread for eternal life. Each one must decide the type of life and death that Jesus is offering. Believing in Jesus gives us the food that offers us an indestructible strength and life that will not be destroyed by our own regular death. To be a follower of Jesus means entering into the mystery of death that will be sustained by his own power of the resurrection.
When those people in the crowd heard such words from Jesus they shouted and begged from him: “give us that bread always.” From our own weak and hesitant faith, we are not ready to ask such gift. Evidently, we are still more worried about our daily food – maybe, our special type of food!

José Antonio Pagola

Gospel network BUENAS NOTICIAS
Preach the Good News of Jesus.
Pass it on.

miércoles, 25 de julio de 2012

07/29/2012 - 17 Sunday in Ordinary Time (B)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


ES - EL GESTO DE UN JOVEN
EU - GAZTE BATEN KEINUA
CA - EL GEST D'UN JOVE
GL - O XESTO DUN MOZO
IT - IL GESTO DI UN GIOVANE
FR - LE GESTE D’UN JEUNE
PT - O GESTO DE UM JOVEM
EN - OT YOUNGMAN’S GESTURE

HOMILIA - ES

29 de julio de 2012
17 Tiempo ordinario (B)
Juan 6,1-15

EL GESTO DE UN JOVEN

De todos los gestos realizados por Jesús durante su actividad profética, el más recordado por las primeras comunidades cristianas fue seguramente una comida multitudinaria organizada por él en medio del campo, en las cercanías del lago de Galilea. Es el único episodio recogido en todos los evangelios.
El contenido del relato es de una gran riqueza. Siguiendo su costumbre, el evangelio de Juan no lo llama "milagro" sino "signo". Con ello nos invita a no quedarnos en los hechos que se narran, sino a descubrir desde la fe un sentido más profundo.
Jesús ocupa el lugar central. Nadie le pide que intervenga. Es él mismo quien intuye el hambre de aquella gente y plantea la necesidad de alimentarla. Es conmovedor saber que Jesús no solo alimentaba a la gente con la Buena Noticia de Dios, sino que le preocupaba también el hambre de sus hijos e hijas.
¿Cómo alimentar en medio del campo a una muchedumbre numerosa? Los discípulos no encuentran ninguna solución. Felipe dice que no se puede pensar en comprar pan, pues no tienen dinero. Andrés piensa que se podría compartir lo que haya, pero solo un muchacho tiene cinco panes y un par de peces. ¿Qué es eso para tantos?
Para Jesús es suficiente. Ese joven, sin nombre ni rostro, va hacer posible lo que parece imposible. Su disponibilidad para compartir todo lo que tiene es el camino para alimentar a aquellas gentes. Jesús hará lo demás. Toma en sus manos los panes del joven, da gracias a Dios y comienza a "repartirlos" entre todos.
La escena es fascinante. Una muchedumbre, sentada sobre la hierba verde del campo, compartiendo una comida gratuita, un día de primavera. No es un banquete de ricos. No hay vino ni carne. Es la comida sencilla de la gente que vive junto al lago: pan de cebada y pescado ahumado. Una comida fraterna servida por Jesús a todos gracias al gesto generoso de un joven.
Esta comida compartida era para los primeros cristianos un símbolo atractivo de la comunidad nacida de Jesús para construir una humanidad nueva y fraterna. Les evocaba, al mismo tiempo, la eucaristía que celebraban el día del Señor para alimentarse del espíritu y la fuerza de Jesús, el Pan vivo venido de Dios.
Pero nunca olvidaron el gesto del joven. Si hay hambre en el mundo, no es por escasez de alimentos sino por falta de solidaridad. Hay pan para todos, falta generosidad para compartir. Hemos dejado la marcha del mundo en manos del poder financiero, nos da miedo compartir lo que tenemos, y la gente se muere de hambre por nuestro egoísmo irracional.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la solidaridad con los hambrientos
Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko uztailaren 28a
Urteko 17. Igandea B
Joan 6,1-15

GAZTE BATEN KEINUA

Jesusek bere jarduera profetikoan buruturiko seinale guztien artean, lehen kristau-elkarteek gehienik gogoratu ohi zutena, segur aski, hark landan, Galileako aintzira inguruan, antolatutako jendetza-otordu bat izan zen. Ebanjelio guztiek jaso duten pasadizo bakarra da.
Benetan aberatsa da kontakizunaren edukia. Bere ohiturari jarraiki, Joanen ebanjelioak ez dio deitzen «miraria», baizik «seinalea». Horrenbestez, kontatzen diren egintzekin ez gelditzeko esan nahi digu, baizik eta fedeaz esanahi sakon baten bila jarduteko.
Jesus dago pasadizoaren erdigunean. Inork ez dio eskatu ezer egiteko. Berak sumatu du jende hura goseak, eta jaten eman beharra planteatu du. Harrigarria da ikustea Jesus ez dela arduratzen jendeari Jainkoaren Berri Ona emateaz bakarrik, baizik eta bere seme-alaben goseak ere kezkarazten duela.
Nola elikatu, ordea, landa zabalean jendetza handi hura? Ikasleei ez zaie etorri inolako aterabiderik. Felipek dio ezin dela pentsatu ere egin guztientzat ogia erostea, ez baitute dirurik. Andresek uste du partekatu litekeela eskura dutena, baina mutiko batek bakarrik ekarri ditu bost ogi eta arrain-pare bat. Zer da hori hainbeste jenderentzat?
Jesusentzat, aski da. Gazte horrek, izenik eta aurpegirik gabe horrek, ahalbidetuko du ezina dirudiena. Eskura duena partekatzeko duen jarrera izan da jende hari guztiari jaten emateko bidea. Jesusek egingo du gainerako guztia. Gaztearen ogiak eskuetan hartu, Jainkoari eskerrak eman eta guztien artean «banatzen» hasi da.
Zoragarria da eszena. Egundoko jendetza, landako belar berdean eseria, doako otordua partekatzen, udaberriko egun batean. Ez da aberatsen jai-otordua. Ez da ardorik, ez haragirik. Aintzira inguruan bizi den jendearen janari xumea da: garagar-ogia eta arrain keztatua. Anai-arreba arteko otordua, Jesusek guztiei emana, gazte baten keinu eskuzabal bati esker.
Otordu partekatu hau sinbolo erakargarria izan zen lehen kristauentzat, gizadi berri eta anai-arreba arteko bat eraikitzeko Jesusengandik jaiotako elkartearen sinboloa. Aldi berean, Jaunaren egunean ospatu ohi zuten eukaristia iradokitzen zien, hau da, Jesusen, Jainkoagandik etorritako Ogi bizi haren, espirituaz eta indarraz elikatzeko ospatu ohi zuten eukaristia.
Baina ez ziren ahaztu sekula gazte haren keinuaz ere. Munduan gosea badago, ez da janaria eskas delako, baizik solidaritatea delako eskas. Bada guztientzako ogirik; partekatzeko eskuzabaltasuna da falta dena. Munduaren joan-etorria finantza-boterearen esku utzi dugu, beldurra ematen digu eskura duguna partekatzeak, eta jendea goseak hiltzen ari da gure egoismo irrazionala dela medio.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Hedatu solidaritatea gose direnekin.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

29 de juliol de 2012
Diumenge XVII durant l'any (B)
Joan 6,1-15

EL GEST D'UN JOVE

De tots els gestos realitzats per Jesús durant la seva activitat profètica, el més recordat per les primeres comunitats cristianes va ser segurament una dinar multitudinari organitzat per ell al mig del camp, a les rodalies del llac de Galilea. És l'únic episodi recollit a tots els evangelis.
El contingut del relat és d'una gran riquesa. Seguint el seu costum, l'evangeli de Joan no l'anomena "miracle" sinó "signe". Amb això ens convida a no quedar-nos en els fets que es narren, sinó a descobrir des de la fe un sentit més profund.
Jesús ocupa el lloc central. Ningú li demana que intervingui. És ell mateix qui intueix la fam d'aquella gent i planteja la necessitat d'alimentar-la. És commovedor saber que Jesús no només alimentava la gent amb la Bona Notícia de Déu, sinó que li preocupava també la fam dels seus fills i filles.
Com alimentar al mig del camp una multitud nombrosa? Els deixebles no troben cap solució. Felip diu que no es pot pensar comprar pa, doncs no tenen diners. Andreu pensa que es podria compartir el que tinguessin, però només un noi té cinc pans i dos peixos. Què és això per a tanta gent?
Per a Jesús és suficient. Aquest jove, sense nom ni rostre, va fer possible el que sembla impossible. La seva disponibilitat per compartir tot el que té és el camí per alimentar aquella gent. Jesús farà la resta. Agafa amb les mans els pans del jove, dóna gràcies a Déu i comença a "repartir-los" entre tots.
L'escena és fascinant. Una multitud, asseguda sobre l'herba verda del camp, compartint un dinar gratuït, un dia de primavera. No és un banquet de rics. No hi ha vi ni carn. És el menjar senzill de la gent que viu al costat del llac: pa d'ordi i peix fumat. Un dinar fratern servit per Jesús a tots gràcies al gest generós d'un jove.
Aquest àpat compartit era per als primers cristians un símbol atractiu de la comunitat nascuda de Jesús per construir una humanitat nova i fraterna. Els evocava, a la vegada, l'eucaristia que celebraven el dia del Senyor per alimentar l'esperit i la força de Jesús, el Pa viu vingut de Déu.
Però mai van oblidar el gest del jove. Si hi ha fam al món, no és per escassetat d'aliments sinó per falta de solidaritat. Hi ha pa per a tots, falta generositat per compartir. Hem deixat la marxa del món en mans del poder financer, ens fa por compartir el que tenim, i la gent es mor de fam pel nostre egoisme irracional.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Difon la solidaritat amb els famolencs
Passa-ho!

HOMILIA - GL

29 de xullo de 2012
17 Tempo ordinario (B)
Xoán 6,1-15  

O XESTO DUN MOZO

De todos os xestos realizados por Xesús durante a súa actividade profética, o máis recordado polas primeiras comunidades cristiás foi seguramente unha comida multitudinaria organizada por el no medio do campo, nas proximidades do lago de Galilea.
É o único episodio recollido en todos os evanxeos.
O contido do relato é dunha grande riqueza. Seguindo o seu costume, o evanxeo de Xoán non lle chama "milagre" senón "signo". Con iso invítanos a non ficarnos nos feitos que se narran, senón a descubrir desde a fe un sentido máis profundo.
Xesús ocupa o lugar central. Ninguén lle pide que interveña. É el mesmo quen intúe o fame daquela xente e expón a necesidade de alimentala. É conmovedor saber que Xesús non só alimentaba á xente coa Boa Noticia de Deus, senón que lle preocupaba tamén a fame dos seus fillos e fillas.
Como alimentar no medio do campo a un xentío numeroso? Os discípulos non atopan ningunha solución. Filipe di que non se pode pensar en comprar pan, pois non teñen diñeiro. Andrés pensa que se podería compartir o que haxa. Pero, só un raparigo ten cinco pans e un par de peixes. E que é iso para tantos?
Para Xesús é suficiente. Ese mozo, sen nome nin rostro, vai facer posíbel o que parece imposíbel. A súa dispoñibilidade para compartir todo o que ten é o camiño para alimentar a aquelas xentes. Xesús fará o demais. Toma nas súas mans os pans do mozo, dá grazas a Deus e comeza a "repartilos" entre todos.
A escena é fascinante. Un xentío, sentado sobre a herba verde do campo, compartindo unha comida gratuíta, un día de primavera. Non é un banquete de ricos. Non hai viño nin carne. É a comida sinxela da xente que vive xunto ao lago: pan de cebada e peixe afumado.
Unha comida fraterna servida por Xesús a todos grazas ao xesto xeneroso dun mozo.
Esta comida compartida era para os primeiros cristiáns un símbolo atractivo da comunidade nacida de Xesús para construír unha humanidade nova e fraterna. Evocáballes, ao mesmo tempo, a eucaristía que celebraban o día do Señor para alimentárense do espírito e a forza de Xesús, o Pan vivo vindo de Deus.
Xa nunca esqueceron o xesto do mozo.
Se hai fame no mundo, non é por escaseza de alimentos senón por falta de solidariedade. Hai pan para todos, falta xenerosidade para compartir.
Deixamos a marcha do mundo en mans do poder financeiro, dános medo compartir o que temos, e a xente morre de fame polo noso egoísmo irracional.
José Antonio Pagola.- Traduciu: Xaquín Campo Freire.

José Antonio Pagola

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a solidariedade cos famentos
Pásao.

HOMILIA -IT

29 luglio  2012
XVII T. O.  (B)
Gv 6,1-15

IL GESTO DI UN GIOVANE

Di tutti i gesti fatti da Gesù durante la sua attività profetica, il più ricordato dalle prime comunità cristiane fu certamente il pranzo di una moltitudine organizzato da lui in piena campagna, nelle vicinanze del lago di Galilea. È l’unico episodio riportato in tutti i vangeli.
Il contenuto del racconto è di una grande ricchezza. Secondo il suo stile, il vangelo di Giovanni non lo chiama “miracolo” ma “segno”. Con questo ci invita a non fermarci ai fatti che si narrano, ma a scoprire con la fede un senso più profondo.
Gesù occupa il posto centrale. Nessuno gli chiede che intervenga. È lui stesso che intuisce la fame di quella gente ed espone la necessità di alimentarla. È commovente sapere che Gesù non solo alimentava la gente con la Buona Notizia di Dio, ma lo preoccupava anche la fame delle sue figlie e dei suoi figli.
Come alimentare in piena campagna una moltitudine numerosa? I discepoli non trovano alcuna soluzione. Filippo dice che non si può pensare di comprare pane, perché non hanno denaro. Andrea pensa che si potrebbe dividere quel che c’è, ma solo un ragazzo ha cinque pani e un paio di pesci. Che è questo per tanta gente?
Per Gesù è sufficiente. Quel giovane, senza nome né volto, renderà possibile quello che sembra impossibile. La sua disponibilità a condividere tutto quello che ha è la via per alimentare quella gente. Gesù farà il resto. Prende nelle sue mani i pani del giovane, rende grazie a Dio e comincia a “distribuirli” fra tutti.
La scena è affascinante. Una moltitudine, seduta sull’erba verde del prato, che condivide un pasto gratuito, un giorno di primavera. Non è un banchetto di ricchi. Non c’è vino né carne. È il cibo semplice della gente che vive vicino al lago: pane d’orzo e pesce affumicato. Un pasto fraterno servito da Gesù a tutti grazie al gesto generoso di un giovane.
Questo pasto condiviso era per i primi cristiani un simbolo attraente della comunità nata da Gesù per costruire un’umanità nuova e fraterna. Evocava loro, allo stesso tempo, l’Eucaristia che celebravano il giorno del Signore per alimentarsi dello spirito e della forza di Gesù, il Pane vivo disceso da Dio.
Ma non dimenticarono mai il gesto del giovane. Se c’è fame nel mondo, non è per scarsezza di alimenti, ma per mancanza di solidarietà. C’è pane per tutti, manca generosità per condividerlo. Abbiamo lasciato il cammino del mondo nelle mani del potere della finanza, ci fa paura condividere quello che abbiamo, e la gente muore di fame per il nostro egoismo irrazionale.

José Antonio Pagola

Rete di evangelizzazione BUONE NOTIZIE
Propaga la solidarietà con gli affamati.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

29 de juillet 2012
17 Temps ordinaire (B)
Jean 6,1-15

LE GESTE D’UN JEUNE

De tous les gestes posés par Jésus durant son activité prophétique, celui dont les communautés chrétiennes gardaient le plus fort souvenir était  sûrement un repas populaire  organisé par lui-même en pleine campagne, à proximité  du lac de Galilée. C’est le seul épisode recueilli par les quatre évangiles.
Le contenu du récit est d’une grande richesse.  Suivant son habitude, l’évangile de Jean ne l’appelle pas « miracle » mais « signe ». Il veut nous inviter ainsi à ne pas nous arrêter sur les faits qui y sont relatés mais à découvrir, à partir de la foi, un sens plus profond.
Jésus y occupe une place centrale. Personne ne lui demande d’intervenir. C’est lui-même qui voit la faim de toute cette multitude et pose le besoin de la nourrir. C’est émouvant  de savoir que Jésus nourrissait la foule non seulement avec la Bonne Nouvelle de Dieu, mais qu’il se souciait aussi de la faim de ses fils et de ses filles.
Comment nourrir en pleine campagne une multitude si nombreuse? Les disciples ne voient aucune solution. Philippe dit qu’on ne peut pas penser à acheter du pain parce qu’ils n’ont pas assez d’argent. André pense que l’on pourrait partager ce que l’on a, mais qu’il n’y a qu’un garçon qui a cinq pains et deux poissons. Qu’est-ce que cela pour tant de monde ?
Pour Jésus, cela est suffisant. Ce jeune-homme sans nom ni visage, va rendre possible ce qui paraît impossible. Sa disponibilité à partager tout ce qu’il a, est le chemin qui permettra de nourrir toutes ces personnes. Jésus fera le reste. Il prend dans ses mains les pains offerts par le jeune homme, il rend grâce à Dieu et il commence à les « partager » à tout le monde.
La scène devient fascinante. Une multitude assise sur l’herbe  des champs, un jour de printemps, en train de partager un repas gratuit. Ce n’est pas un banquet de riches. Il n’y a ni vin ni viande. C’est le repas simple des gens qui habitent près du lac : du pain d’orge avec du poisson fumé, Un repas fraternel servi par Jésus à tout le monde grâce au geste généreux d’un jeune homme.
Ce repas partagé était pour les premiers chrétiens un symbole attrayant de la communauté née de Jésus pour construire une humanité neuve et fraternelle. Cela leur rappelait en même temps l’eucharistie qu’ils célébraient le jour du Seigneur, pour se nourrir de l’Esprit et de la force de Jésus, le Pain vivant venu de Dieu.
Mais ils n’ont jamais oublié le geste du jeune homme. Si la faim existe dans le monde, ce n’est pas par manque d’aliments mais par manque de solidarité. Du pain, il y en a pour tous. Ce qui manque c’est la générosité pour  partager. Nous avons laissé la marche du monde entre les mains du pouvoir financier, nous avons peur de partager ce que nous avons et les gens meurent de faim à cause de notre égoïsme irrationnel.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands l’esprit de solidarité avec les affamés
Fais passer ce message !

HOMILIA - PT

29 de julho de 2012
17 Tempo ordinário (B)
João 6,1-15

O GESTO DE UM JOVEM

De todos os gestos realizados por Jesus durante a Sua atividade profética, o mais recordado pelas primeiras comunidades cristãs foi seguramente uma refeição com muita gente organizada por Ele no meio do campo, na proximidade do lago da Galileia. O único episódio recolhido em todos os evangelhos.
O conteúdo do relato é de uma grande riqueza. Seguindo o seu hábito, o evangelho de João não lhe chama "milagre" mas "sinal". Com ele convida-nos a não ficarmos nos factos que se narram, mas a descobrir a partir da fé um sentido mais profundo.
Jesus ocupa o lugar central. Ninguém lhe pede que intervenha. É Ele mesmo quem intui a fome daquela gente e coloca a necessidade de alimenta-los. É comovedor saber que Jesus não só alimentava as pessoas com a Boa Nova de Deus, mas que o preocupava também a fome dos seus filhos e filhas.
Como alimentar no meio do campo a uma multidão numerosa? Os discípulos não encontram nenhuma solução. Felipe diz que não se pode pensar em comprar pão, pois não tem dinheiro. Andre pensa que se poderia partilhar o que há, mas só um rapaz tem cinco pães e um par de peixes. Que é isso para tantos?
Para Jesus é suficiente. Esse jovem, sem nome nem rosto, vai tornar possível o que parece impossível. A sua disponibilidade para partilhar tudo o que tem é o caminho para alimentar a aquelas pessoas. Jesus fará o resto. Toma nas Suas mãos os pa~es do jovem, dá graças a Deus e começa a "reparti-los" entre todos.
A cena é fascinante. Uma multidão, sentada sobre a erva verde do campo, partilhando uma comida gratuita, num dia de primavera. Não é um banquete de ricos. Não há vinho nem carne. É a comida simples das pessoas que vivem junto ao lago: pão de cevada e peixe fumado. Uma comida fraterna servida por Jesus a todos graças ao gesto generoso de um jovem.
Esta comida partilhada era para os primeiros cristãos um símbolo atrativo da comunidade nascida de Jesus para construir uma humanidade nova e fraterna. Evocava-lhes, ao mesmo tempo, a eucaristia que celebravam no dia do Senhor para alimentar-se do espírito e a força de Jesus, o Pão vivo vindo de Deus.
Mas nunca esqueceram o gesto do jovem. Se há fome no mundo, não é por escassez de alimentos mas por falta de solidariedade. Há pão para todos, falta generosidade para partilhar. Deixamos a marcha do mundo nas mãos do poder financeiro, dá-nos medo partilhar o que temos, e as pessoas morrem de fome pelo nosso egoísmo irracional.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a solidariedade com os famintos. Passa-o

HOMILIA - EN

July 29, 2012
XVII Ordinary Time (B)
John 6,1-15

OT YOUNGMAN’S GESTURE

One of the most striking miracles worked by Jesus during his public life, certainly one of the best remembered by the early Christian communities, was a public meal organized by Him on the other side of the lake in the open fields. It was a unique event that all four evangelists chose to tell us.
The content of the story is certainly most interesting. In accordance with John’s style in his Gospel, he does not refer to it as a “miracle”, but a “sign”. The evangelist does not want us to be distracted by the mere facts and details of the story, but to go further and discover the deeper meaning of our faith.
Jesus, of course, occupies centre stage. Nobody actually had asked him to intervene. He is the only one to notice immediately the needs of those thousands of people and start planning for a solution. It is really moving to see that Jesus wants to feed the crowds with the Good News, but also that he is worried about the hunger felt by their sons and daughters.
How can one feed a huge crowd in the middle of nowhere? The disciples, of course, cannot offer any suggestion. Philip says that even to buy a little bread for everyone is impossible, because they have no money. Andrew has found only a young boy who has five barley loaves and two fish. Not much for a crowd of over five thousand mouths!
Still, for Jesus that little offer was enough. The offer of that small boy, whose name or face remain unknown is all that Jesus required to feed all those people. Jesus will do the rest. Jesus took the loaves in his hands, gave thanks to God and began to distribute to all who were seated.
The scene must have been absolutely fascinating. Thousands of people seated on the green grass on a Spring day and having a free meal. Of course, it wasn’t a banquet as there was no meat or wine. Just a simple and regular meal for people accustomed to live by the lake: barley bread and smoked fish. A friendly meal served by Jesus, as a result of the generous gesture of that young man.
This shared meal became for the early Christians a fitting symbol of the community that Jesus had created to make humanity more united and loving. It also became a symbol of the Eucharist that they celebrated on the Lord’s Day to feed themselves with the spirit and strength from Jesus, the living Bread that came from God.
But they never forgot that young lad’s gesture. If there is hunger in the world, it is not because of the scarcity of food, but because of the lack of solidarity. There is enough food for everyone; what we lack is generosity. We have left our world into the hands of those who run our finances. We are afraid to share our possessions with others, while people die of hunger as a result of our irrational selfishness.

José Antonio Pagola

Gospel Network BUENAS NOTICIAS
Teach solidarity with the hungry
Pass it on

domingo, 15 de julio de 2012

07/22/2012 - 16 Sunday in Ordinary Time (B)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


ES - LA MIRADA DE JESÚS
EU - JESUSEN BEGIRATUA
CA - LA MIRADA DE JESÚS
GL - A MIRADA DE JESÚS
IT - LO SGUARDO DI GESÙ
FR - LE REGARD DE JESUS
PT - O OLHAR DE JESUS
EN - HE TOOK PITY ON THEM

HOMILIA - ES

22 de julio de 2012
16 Tiempo ordinario (B)
Marcos 6, 30-34

LA MIRADA DE JESÚS

Marcos describe con todo detalle la situación. Jesús se dirige en barca con sus discípulos hacia un lugar tranquilo y retirado. Quiere escucharles con calma, pues han vuelto cansados de su primera correría evangelizadora y desean compartir su experiencia con el Profeta que los ha enviado.
El propósito de Jesús queda frustrado. La gente descubre su intención y se les adelanta corriendo por la orilla. Cuando llegan al lugar, se encuentran con una multitud venida de todas las aldeas del entorno. ¿Cómo reaccionará Jesús?  
Marcos describe gráficamente su actuación: los discípulos han de aprender cómo han de tratar a la gente; en las comunidades cristianas se ha de recordar cómo era Jesús con esas personas perdidas en el anonimato, de las que nadie se preocupa. "Al desembarcar, Jesús vio la multitud, se conmovió porque andaban como ovejas sin pastor, y se puso a enseñarles con calma".
Lo primero que destaca el evangelista es la mirada de Jesús. No se irrita porque han interrumpido sus planes. Los mira detenidamente y se conmueve. Nunca le molesta la gente. Su corazón intuye la desorientación y el abandono en que se encuentran los campesinos de aquellas aldeas.
En la Iglesia hemos de aprender a mirar a la gente como la miraba Jesús: captando el sufrimiento, la soledad, el desconcierto o el abandono que sufren muchos y muchas. La compasión no brota de la atención a las normas o el recuerdo de nuestras obligaciones. Se despierta en nosotros cuando miramos atentamente a los que sufren.
Desde esa mirada Jesús descubre la necesidad más profunda de aquellas gentes: "andan como ovejas sin pastor". La enseñanza que reciben de los maestros y letrados de la ley no les ofrece el alimento que necesitan. Viven sin que nadie cuide realmente de ellas. No tienen un pastor que las guíe y las defienda.
Movido por su compasión, Jesús "se pone a enseñarles con calma". Sin prisas, se dedica pacientemente a enseñarles la Buena Noticia de Dios y su proyecto humanizador del reino. No lo hace por obligación. No piensa en sí mismo. Les comunica la Palabra de Dios, conmovido por la necesidad que tienen de un pastor.
No podemos permanecer indiferentes ante tanta gente que, dentro de nuestras comunidades cristianas, anda buscando un alimento más sólido que el que recibe. No hemos de aceptar como normal la desorientación religiosa dentro de la Iglesia. Hemos de reaccionar de manera lúcida y responsable. No pocos cristianos buscan ser mejor alimentados. Necesitan pastores que les transmitan la enseñanza de Jesús.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la mirada compasiva de Jesús. Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko uztailaren 22a
Urteko 16. Igandea B
Markos 6,30-34

JESUSEN BEGIRATUA

Xeheki kontatu du Markosek pasadizoa. Leku patxadatsu eta bakartu baterantz doa Jesus ontziz ikasleekin. Lasai entzun nahi die, nekaturik itzuli baitira beren lehen ibilaldi ebanjelizatzailetik, eta bidali dituen Profetarekin partekatu nahi baitute beren esperientzia.
Jesusen asmok, ordea, huts egin du. Jendeak antzeman dio nora doan eta, ertzetik korrika, aurrea hartu dio. Iritsi direnean, Jesus eta ikasleak inguruko herrixka guztietatik etorri den jendetzarekin egin dute topo. Zein izango ote Jesusen erreakzioa?
Markosek grafikoki deskribatu du haren jokabidea: ikasleek ikasi beharra dute jendea nola tratatu; kristau-elkarteetan gogoan izan beharko da nola jokatzen zuen Jesusek anonimatuan galdua zen jendearekin, inork kontuan hartzen ez zuenarekin. «Ontzitik ateratzean, Jesusek jendetza ikusi eta hunkitu zen, zeren artzainik gabeko ardiak bezala baitzebiltzan, eta irakasten hasi zitzaien, batere presarik gabe».
Ebanjelizatzaileak azpimarratzen duen lehenengo gauza, Jesusen begiratua da. Ez da haserretu bere asmoa huts eginarazi diotelako. Pausatuki jarri zaie begira eta hunkitu da. Jendea Jesusek ez du sekula gogaikarri. Haren bihotzak sumatu du herrixka haietako landa-jendea zein bide galdurik eta abandonaturik bizi den.
Jendeari Jesusek bezala begiratzen ikasi beharra dugu geure Elizan: askok jasaten duen sufrimena, bakartasuna, nahasmendua edo abandonua atzemanez. Errukia ez da sortzen arauez arduratzetik edo gure betebeharrak gogoan izatetik. Sufritzen dutenei adi-adi begiratzetik sortu ohi da.
Begiratu horrekin konturatu da Jesus jende haren premiarik sakonenaz: «artzainik gabeko ardiak bezala dabiltza». Maisuek eta legelariek eskaintzen dieten irakaspenak ez die ematen behar duten janaririk. Beraiez inor arduratzen ez dela bizi dira. Ez dute ez gidatu, ez defenda ditzakeen artzainik.
Errukiak eraginda, «batere presarik gabe hasi zaie irakasten». Presarik gabe, Jainkoaren Berri Ona eta erreinuaz duen egitasmo gizatarra irakasteari emanik biziko da. Ez da ari derrigorrez. Ez da ari bere buruari begira. Jainkoaren Hitza eman nahi die, bizi duten artzain baten premiak hunkiturik.
Ezin gelditu gara axolagabe, geure kristau-elkarteetan, hartzen duena baino janari sendoago baten bila dabilen jendea ikusirik. Ezin eman dugu normaltzat Eliza baitan ageri den norabide erlijiosoaren falta. Buru argiz eta erantzukizunez erreakzionatu behar dugu. Ez dira gutxi janari hobe baten bila dabiltzan kristauak. Jesusen irakaspena agertuko dieten artzainak behar dituzte.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Zabaldu Jesusen begiratu errukiorra. Bidali hau.

HOMILIA - CA

22 de juliol de 2012
Diumenge XVI durant l'any (B)
Marc 6, 30-34

LA MIRADA DE JESÚS

Marc descriu amb tot detall la situació. Jesús es dirigeix en barca amb els seus deixebles cap a un lloc tranquil i retirat. Vol escoltar-los amb calma, ja que han tornat cansats de la seva primera volta evangelitzadora i volen compartir la seva experiència amb el Profeta que els ha enviat.
El propòsit de Jesús queda frustrat. La gent descobreix la seva intenció i se'ls avança corrent per la vora. Quan arriben al lloc, es troben amb una multitud vinguda de totes les aldees de l'entorn. Com reaccionarà Jesús?
Marc descriu gràficament la seva actuació: els deixebles han d'aprendre com han de tractar la gent, en les comunitats cristianes s'ha de recordar com era Jesús amb aquestes persones perdudes en l'anonimat, de les que ningú es preocupa. "En desembarcar, veié una gran gentada i se'n compadí, perquè eren com ovelles sense pastor, i es posà a instruir-los llargament".
El primer que destaca l'evangelista és la mirada de Jesús. No s'irrita perquè han interromput els seus plans. Els mira detingudament i es commou. Mai li molesta la gent. El seu cor intueix la desorientació i l'abandó en què es troben els camperols d'aquelles aldees.
A l'Església hem d'aprendre a mirar la gent com la mirava Jesús: captant el sofriment, la solitud, el desconcert o l'abandonament que pateixen molts i moltes. La compassió no brolla de l'atenció a les normes o el record de les nostres obligacions. Es desperta en nosaltres quan mirem atentament els qui pateixen.
Des d'aquesta mirada Jesús descobreix la necessitat més profunda d'aquella gent: "eren com ovelles sense pastor". L'ensenyament que reben dels mestres i lletrats de la llei no els ofereix l'aliment que necessiten. Viuen sense que ningú tingui cura realment d'elles. No tenen un pastor que les guiï i les defensi.
Mogut per la seva compassió, Jesús "es posà a instruir-los llargament". Sense presses, es dedica pacientment a ensenyar-los la Bona Notícia de Déu i el seu projecte humanitzador del regne. No ho fa per obligació. No pensa en si mateix. Els comunica la Paraula de Déu, commogut per la necessitat que tenen d'un pastor.
No podem romandre indiferents davant de tanta gent que, dins de les nostres comunitats cristianes, va cercant un aliment més sòlid que el que rep. No hem d'acceptar com a normal la desorientació religiosa dins de l'Església. Hem de reaccionar de manera lúcida i responsable. No pocs cristians busquen ser millor alimentats. Necessiten pastors que els transmetin l'ensenyament de Jesús.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Difon la mirada compassiva de Jesús. Passa-ho!

HOMILIA - GL

22 de xullo de 2012
16 Tempo ordinario (B)
Marcos 6, 30-34.

A MIRADA DE JESÚS

Marcos describe con todo detalle a situación. Xesús diríxese en barca cos seus discípulos cara a un lugar tranquilo e retirado. Quere escoitalos con calma, pois volveron cansados da súa primeira andaina evanxelizadora e desexan compartir a súa experiencia co Profeta que os enviou.
O propósito de Xesús ficaafrustrado. A xente descobre a súa intención e adiántaselles andando pola beira. Cando chegan ao lugar, atópanse cunha multitude vinda de todas as aldeas das contornas. Como reaccionará Xesús?
Marcos describe graficamente a súa actuación: os discípulos han aprender como teñen de tratar á xente; nas comunidades cristiás hase recordar como era Xesús con esas persoas perdidas no anonimato, das que ninguén se preocupa. "Ao desembarcar, Xesús viu a multitude, conmoveuse porque andaban como ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles con calma".
O primeiro a destacar polo evanxelista é a mirada de Xesús. Non se irrita porque interromperon os seus plans. Míraos detidamente e conmóvese. Nunca lle molesta a xente. O seu corazón intúe a desorientación e o abandono en que se atopan os campesiños daquelas aldeas.
Na Igrexa temos de aprender a mirar á xente como a miraba Xesús: captando o sufrimento, a soidade, o desconcerto ou o abandono que sofren moitos e moitas. A compaixón non brota da atención ás normas ou o recordo das nosas obrigacións. Espértase en nós cando miramos atentamente aos que sofren.
Desde esa mirada Xesús descobre a necesidade máis profunda daquelas xentes: "andan como ovellas sen pastor". O ensino que reciben dos mestres e letrados da lei non lles ofrece o alimento que necesitan. Viven sen que ninguén coide realmente delas. Non teñen un pastor que as guíe e as defénda.
Movido pola súa compaixón, Xesús "ponse a ensinarlles con calma". Sen présas, dedícase pacientemente a ensinarlles a Boa Noticia de Deus e o seu proxecto humanizador do reino. Non o fai por obrigación. Non pensa en si mesmo. Comunícalles a Palabra de Deus, conmovido pola necesidade que teñen dun pastor.
Non podemos permanecer indiferentes ante tanta xente que, dentro das nosas comunidades cristiás, anda buscando un alimento máis sólido que o que recibe. Non habemos aceptar como normal a desorientación relixiosa dentro da Igrexa. Temos de reaccionar de xeito lúcido e responsábel. Non poucos cristiáns buscan ser mellor alimentados. Necesitan pastores que lles transmitan o ensino de Xesús.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire.

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a mirada compasiva de Xesús. Pásao.

HOMILIA -IT

22 luglio 2012
16 T. O. (B)
Mc 6, 30-34

LO SGUARDO DI GESÙ

Marco descrive dettagliatamente la situazione. Gesù si dirige in barca con i suoi discepoli verso un luogo tranquillo e appartato. Vuole ascoltarli con calma, poiché sono tornati stanchi dal loro primo giro di evangelizzazione e desiderano condividere la loro esperienza con il Profeta che li ha inviati.
Il proposito di Gesù resta frustrato. La gente scopre la sua intenzione e arriva prima di loro correndo per la riva. Quando giungono al luogo, si trovano con una moltitudine venuta da tutti i villaggi dei dintorni. Come reagirà Gesù?
Marco descrive graficamente il suo atteggiamento: i discepoli devono imparare come trattare la gente; nelle comunità cristiane si deve ricordare come era Gesù con le persone perse nell’anonimato, delle quali nessuno si preoccupa. Sceso dalla barca, egli vide una grande folla, ebbe compassione di loro, perché erano come pecore che non hanno pastore, e si mise a insegnare loro molte cose.
La prima cosa che rileva l’evangelista è lo sguardo di Gesù. Non si agita perché hanno interrotto i suoi piani. Li guarda tranquillamente e si commuove. Non lo disturba mai la gente. Il suo cuore intuisce il disorientamento e l’abbandono in cui si trovano i contadini di quei piccoli paesi.
Nella Chiesa dobbiamo imparare a guardare la gente come la guardava Gesù: scoprendo la sofferenza, la solitudine, lo smarrimento o l’abbandono che soffrono molte e molti. La compassione non nasce dall’attenzione alle norme o dal ricordare i nostri impegni. Si risveglia in noi quando guardiamo attentamente quelli che soffrono.
Con quello sguardo Gesù scopre il bisogno più profondo di quella gente: Erano come pecore che non hanno pastore. Gli insegnamenti che ricevono dai maestri e dai dottori della legge non offrono loro l’alimento di cui hanno bisogno. Vivono senza che nessuno si occupi realmente di loro. Non hanno un pastore che li guidi e li difenda.
Mosso dalla sua compassione, Gesù si mise a insegnare loro molte cose. Senza fretta, si dedica pazientemente a insegnare loro la Buona notizia di Dio e il suo progetto umanizzante del Regno. Non lo fa per obbligo. Non pensa a se stesso. Comunica loro la Parola di Dio, commosso dalla necessità che hanno di un pastore.
Non possiamo rimanere indifferenti di fronte a tanta gente che, nelle nostre comunità cristiane, è alla ricerca di un alimento più solido di quello che riceve. Non dobbiamo accettare come normale il disorientamento religioso all’interno della Chiesa. Dobbiamo reagire in maniera lucida e responsabile. Non pochi cristiani cercano di essere alimentati meglio. Hanno bisogno di pastori che trasmettano loro l’insegnamento di Gesù.

José Antonio Pagola

Rete evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Diffondi lo sguardo compassionevole di Gesù.
Passalo ad altri.

HOMILIA - FR

22 juillet 2012
16 Temps ordinaire (B)
Marc 6, 30-34

LE REGARD DE JESUS

Marc décrit  la situation avec nombre de détails. Jésus, accompagné de ses disciples, se dirige en bateau vers un lieu calme et reposant. Il veut les écouter calmement, car ils sont revenus fatigués de leur première tournée évangélisatrice et ils souhaitent partager leur expérience avec le Prophète qui les a envoyés.
Le plan de Jésus a échoué,  car les gens ont découvert son intention et l’ont devancé sur l’autre rive,  en courant.  Lorsqu’ils  y arrivent, ils se retrouvent face à une multitude venue de tous les villages alentour. Comment Jésus va-t-il réagir ?
Marc décrit d’une manière graphique  son action: les disciples doivent apprendre comment traiter les gens; il faudra se rappeler dans les communautés chrétiennes comment Jésus s’y prenait face à ces personnes  perdues dans l’anonymat, dont personne ne se soucie. « En débarquant, Jésus vit la multitude et il fut touché parce qu’ils étaient comme des brebis sans berger, et il se mit à les instruire  calmement».
La première chose que l’évangéliste met en relief c’est le regard de Jésus. Il ne se fâche pas parce que son programme a été bouleversé. Il les regarde calmement et il en est ému. Les gens ne le dérangent jamais. Son cœur devine leur désorientation et l’abandon dans lequel se trouvent les paysans de ces villages-là.
Dans l’Eglise, nous devons apprendre à regarder les gens comme Jésus les regardait : en saisissant la souffrance, la solitude, la désorientation et l’abandon subis par tant d’hommes et de femmes. Ce n’est pas de l’attention aux normes  ou du rappel de nos obligations que  jaillit la compassion. Elle s’éveille en nous lorsque nous regardons attentivement ceux qui souffrent.
C’est à partir de ce regard, que Jésus découvre le besoin le plus profond de ces gens-là: “ils marchent comme des brebis sans berger”. L’enseignement reçu (de la part) des scribes et des docteurs de la loi ne leur fournit pas la nourriture dont ils ont besoin. Ils vivent sans que personne ne prenne réellement soin d’eux.  Ils manquent d’un pasteur capable de les guider et de les défendre.
Poussé par sa compassion, Jésus “se met à les instruire calmement”.  Il prend tout son temps pour leur annoncer tranquillement la Bonne Nouvelle de Dieu et son projet humanisant du royaume.  Il ne le fait pas par obligation. Il ne pense pas à lui-même.  Il leur transmet la Parole de Dieu, ému par le besoin qu’ils éprouvent d’avoir un pasteur
On ne peut pas rester indifférent face à tant de personnes qui, à l’’intérieur de nos communautés chrétiennes, cherchent une nourriture plus consistante que celle qu’elles reçoivent. Il ne faut pas accepter comme quelque chose de normal la désorientation religieuse à l’intérieur de l’Eglise. Il nous faut réagir de manière lucide et responsable. Ils sont nombreux les chrétiens qui cherchent à être mieux nourris. Ils ont besoin des pasteurs capables de leur transmettre l’enseignement de Jésus.

José Antonio Pagola
Traducteur : Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands le regard compatissant de Jésus.
Fais passer ce message !

HOMILIA - PT

22 de Julho de 2012
16 Tempo ordinário (B)
Marcos 6, 30-34

O OLHAR DE JESUS

Marcos descreve com todo o detalhe a situação. Jesus dirige-se numa barca com os Seus discípulos para um lugar tranquilo e retirado. Quer escutá-los com calma, pois voltaram cansados da sua primeira correria evangelizadora e desejam partilhar a sua experiência com o Profeta que os enviou.
O propósito de Jesus fica frustrado. As pessoas descobrem a Sua intenção e adianta-se correndo para a margem. Quando chegam ao local, encontram-se com uma multidão vinda de todas as aldeias em redor. Como reagirá Jesus?  
Marcos descreve graficamente a Sua atuação: os discípulos têm de aprender como tratar as pessoas; nas comunidades cristãs recordar-se-á como era Jesus com essas pessoas perdidas no anonimato, das que ninguém se preocupa. "Ao desembarcar, Jesus viu a multidão, comoveu-se porque andavam como ovelhas sem pastor, e pôs-se a ensinar com calma".
O primeiro que destaca o evangelista é o olhar de Jesus. Não se irrita porque interromperam os Seus planos. Olha-os detidamente e comove-se. Nunca o incomoda as pessoas. O Seu coração intui a desorientação e o abandono em que se encontram os camponeses daquelas aldeias.
Na igreja temos de aprender a olhar as pessoas como olhava Jesus: captando o sofrimento, a solidão, o desconcerto ou o abandono que sofrem muitos e muitas. A compaixão não brota da atenção às normas ou à recordação das nossas obrigações. Desperta-se em nós quando olhamos atentamente aos que sofrem.
Desde esse olhar Jesus descobre a necessidade mais profunda daquelas pessoas: "andam como ovelhas sem pastor". O ensinamento que recebem dos Mestres e letrados da lei não lhes oferece o alimento que necessitam. Vivem sem que ninguém cuide delas. Não têm um pastor que as guie e as defenda.
Movido pela Sua compaixão, Jesus "põem-se a ensina-los com calma". Sem pressas, dedica-se pacientemente a ensinar-lhes a Boa Nova de Deus e o Seu projeto humanizador do reino. Não o faz por obrigação. Não pensa em si mesmo. Comunica-lhes a Palavra de Deus, comovido pela necessidade que têm de um pastor.
Não podemos permanecer indiferentes ante tanta gente que, dentro das nossas comunidades cristãs, anda procurando um alimento mais sólido que o que recebe. Não temos de aceitar como normal a desorientação religiosa dentro da Igreja. Temos de reagir de forma lúcida e responsável. Não poucos cristãos procuram ser melhor alimentados. Necessitam pastores que lhes transmitam o ensinamento de Jesus.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde o olhar compassivo de Jesus. Passa-o.

HOMILIA - EN

July 22, 2012
XVI Ordinary Sunday (B)
Mk 6, 30-34

HE TOOK PITY ON THEM

Mark describes the scene in full detail. Jesus and his disciples went in a boat to a lonely place. He wants to have the chance to listen to them quietly after they have had their first apostolic experience. Certainly they will have lots of things to tell him.
Jesus’ plan is suddenly made impossible. People guessed where they were going, and “they hurried all to the place on foot and they reached it before them”. When Jesus and the apostles arrived, they found a large multitude of people who had come from all the villages around. How did Jesus react?
Marks describes everyone’s reaction very graphically: the disciples haven’t yet learned how to deal with the people; Christian communities had to learn about Jesus’ relationship with the common people, mostly unknown to everyone else, and who were not really cared for by anyone else.“ As Jesus stepped ashore, he saw a large crowd; and he took pity on them because they were like sheep without a shepherd, and he set himself to teach them at some length.”
What the gospel writer notices first is Jesus’ look and reaction. He is not disturbed or irritated after seeing all his plans upset. On the contrary, he looks at them attentively and is moved to pity. Jesus is never uncomfortable with people. He is truly compassionate and sees what they really need; he is fully aware of how disoriented and without future the village people of that time were.
All of us in the Church today must learn to look at people as Jesus did: He understood their suffering, their loneliness, the loss and hopelessness in which most of them were. Real compassion is not shown by simply following the rules and remembering our obligations. We show real compassion when we truly look out for those who are in real trouble.
It is from that perspective that Jesus discovered the real needs of those crowds: “they were like sheep without a shepherd.” The teachings they received from their temple Law keepers did not offer them the food they needed. They had really nobody who cared for them. They did not have a shepherd to guide and protect them.
Moved with pity, Jesus “set himself to teach them at some length.” Calmly, he began to teach them the Good News of God and his project of his kingdom. He is not obliged to do it. He forgets about his earlier plan and needs. He talks to them about God’s Word, motivated by the need of a shepherd that he sees in those crowds.
We cannot remain indifferent when we see so many people, within our own Christian communities, who are in need of something better than what they get. We cannot accept as normal the religious disorientation within our own Church. We must react in an enlightened and responsible manner. There are many Christians who need and expect better food. They need shepherds to guide and give them the real teachings of Jesus.

José Antonio Pagola

Gospel Network BUENAS NOTICIAS
Show the compassionate look of Jesus
Pass it on