miércoles, 25 de julio de 2012

07/29/2012 - 17 Sunday in Ordinary Time (B)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


ES - EL GESTO DE UN JOVEN
EU - GAZTE BATEN KEINUA
CA - EL GEST D'UN JOVE
GL - O XESTO DUN MOZO
IT - IL GESTO DI UN GIOVANE
FR - LE GESTE D’UN JEUNE
PT - O GESTO DE UM JOVEM
EN - OT YOUNGMAN’S GESTURE

HOMILIA - ES

29 de julio de 2012
17 Tiempo ordinario (B)
Juan 6,1-15

EL GESTO DE UN JOVEN

De todos los gestos realizados por Jesús durante su actividad profética, el más recordado por las primeras comunidades cristianas fue seguramente una comida multitudinaria organizada por él en medio del campo, en las cercanías del lago de Galilea. Es el único episodio recogido en todos los evangelios.
El contenido del relato es de una gran riqueza. Siguiendo su costumbre, el evangelio de Juan no lo llama "milagro" sino "signo". Con ello nos invita a no quedarnos en los hechos que se narran, sino a descubrir desde la fe un sentido más profundo.
Jesús ocupa el lugar central. Nadie le pide que intervenga. Es él mismo quien intuye el hambre de aquella gente y plantea la necesidad de alimentarla. Es conmovedor saber que Jesús no solo alimentaba a la gente con la Buena Noticia de Dios, sino que le preocupaba también el hambre de sus hijos e hijas.
¿Cómo alimentar en medio del campo a una muchedumbre numerosa? Los discípulos no encuentran ninguna solución. Felipe dice que no se puede pensar en comprar pan, pues no tienen dinero. Andrés piensa que se podría compartir lo que haya, pero solo un muchacho tiene cinco panes y un par de peces. ¿Qué es eso para tantos?
Para Jesús es suficiente. Ese joven, sin nombre ni rostro, va hacer posible lo que parece imposible. Su disponibilidad para compartir todo lo que tiene es el camino para alimentar a aquellas gentes. Jesús hará lo demás. Toma en sus manos los panes del joven, da gracias a Dios y comienza a "repartirlos" entre todos.
La escena es fascinante. Una muchedumbre, sentada sobre la hierba verde del campo, compartiendo una comida gratuita, un día de primavera. No es un banquete de ricos. No hay vino ni carne. Es la comida sencilla de la gente que vive junto al lago: pan de cebada y pescado ahumado. Una comida fraterna servida por Jesús a todos gracias al gesto generoso de un joven.
Esta comida compartida era para los primeros cristianos un símbolo atractivo de la comunidad nacida de Jesús para construir una humanidad nueva y fraterna. Les evocaba, al mismo tiempo, la eucaristía que celebraban el día del Señor para alimentarse del espíritu y la fuerza de Jesús, el Pan vivo venido de Dios.
Pero nunca olvidaron el gesto del joven. Si hay hambre en el mundo, no es por escasez de alimentos sino por falta de solidaridad. Hay pan para todos, falta generosidad para compartir. Hemos dejado la marcha del mundo en manos del poder financiero, nos da miedo compartir lo que tenemos, y la gente se muere de hambre por nuestro egoísmo irracional.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la solidaridad con los hambrientos
Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko uztailaren 28a
Urteko 17. Igandea B
Joan 6,1-15

GAZTE BATEN KEINUA

Jesusek bere jarduera profetikoan buruturiko seinale guztien artean, lehen kristau-elkarteek gehienik gogoratu ohi zutena, segur aski, hark landan, Galileako aintzira inguruan, antolatutako jendetza-otordu bat izan zen. Ebanjelio guztiek jaso duten pasadizo bakarra da.
Benetan aberatsa da kontakizunaren edukia. Bere ohiturari jarraiki, Joanen ebanjelioak ez dio deitzen «miraria», baizik «seinalea». Horrenbestez, kontatzen diren egintzekin ez gelditzeko esan nahi digu, baizik eta fedeaz esanahi sakon baten bila jarduteko.
Jesus dago pasadizoaren erdigunean. Inork ez dio eskatu ezer egiteko. Berak sumatu du jende hura goseak, eta jaten eman beharra planteatu du. Harrigarria da ikustea Jesus ez dela arduratzen jendeari Jainkoaren Berri Ona emateaz bakarrik, baizik eta bere seme-alaben goseak ere kezkarazten duela.
Nola elikatu, ordea, landa zabalean jendetza handi hura? Ikasleei ez zaie etorri inolako aterabiderik. Felipek dio ezin dela pentsatu ere egin guztientzat ogia erostea, ez baitute dirurik. Andresek uste du partekatu litekeela eskura dutena, baina mutiko batek bakarrik ekarri ditu bost ogi eta arrain-pare bat. Zer da hori hainbeste jenderentzat?
Jesusentzat, aski da. Gazte horrek, izenik eta aurpegirik gabe horrek, ahalbidetuko du ezina dirudiena. Eskura duena partekatzeko duen jarrera izan da jende hari guztiari jaten emateko bidea. Jesusek egingo du gainerako guztia. Gaztearen ogiak eskuetan hartu, Jainkoari eskerrak eman eta guztien artean «banatzen» hasi da.
Zoragarria da eszena. Egundoko jendetza, landako belar berdean eseria, doako otordua partekatzen, udaberriko egun batean. Ez da aberatsen jai-otordua. Ez da ardorik, ez haragirik. Aintzira inguruan bizi den jendearen janari xumea da: garagar-ogia eta arrain keztatua. Anai-arreba arteko otordua, Jesusek guztiei emana, gazte baten keinu eskuzabal bati esker.
Otordu partekatu hau sinbolo erakargarria izan zen lehen kristauentzat, gizadi berri eta anai-arreba arteko bat eraikitzeko Jesusengandik jaiotako elkartearen sinboloa. Aldi berean, Jaunaren egunean ospatu ohi zuten eukaristia iradokitzen zien, hau da, Jesusen, Jainkoagandik etorritako Ogi bizi haren, espirituaz eta indarraz elikatzeko ospatu ohi zuten eukaristia.
Baina ez ziren ahaztu sekula gazte haren keinuaz ere. Munduan gosea badago, ez da janaria eskas delako, baizik solidaritatea delako eskas. Bada guztientzako ogirik; partekatzeko eskuzabaltasuna da falta dena. Munduaren joan-etorria finantza-boterearen esku utzi dugu, beldurra ematen digu eskura duguna partekatzeak, eta jendea goseak hiltzen ari da gure egoismo irrazionala dela medio.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Hedatu solidaritatea gose direnekin.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

29 de juliol de 2012
Diumenge XVII durant l'any (B)
Joan 6,1-15

EL GEST D'UN JOVE

De tots els gestos realitzats per Jesús durant la seva activitat profètica, el més recordat per les primeres comunitats cristianes va ser segurament una dinar multitudinari organitzat per ell al mig del camp, a les rodalies del llac de Galilea. És l'únic episodi recollit a tots els evangelis.
El contingut del relat és d'una gran riquesa. Seguint el seu costum, l'evangeli de Joan no l'anomena "miracle" sinó "signe". Amb això ens convida a no quedar-nos en els fets que es narren, sinó a descobrir des de la fe un sentit més profund.
Jesús ocupa el lloc central. Ningú li demana que intervingui. És ell mateix qui intueix la fam d'aquella gent i planteja la necessitat d'alimentar-la. És commovedor saber que Jesús no només alimentava la gent amb la Bona Notícia de Déu, sinó que li preocupava també la fam dels seus fills i filles.
Com alimentar al mig del camp una multitud nombrosa? Els deixebles no troben cap solució. Felip diu que no es pot pensar comprar pa, doncs no tenen diners. Andreu pensa que es podria compartir el que tinguessin, però només un noi té cinc pans i dos peixos. Què és això per a tanta gent?
Per a Jesús és suficient. Aquest jove, sense nom ni rostre, va fer possible el que sembla impossible. La seva disponibilitat per compartir tot el que té és el camí per alimentar aquella gent. Jesús farà la resta. Agafa amb les mans els pans del jove, dóna gràcies a Déu i comença a "repartir-los" entre tots.
L'escena és fascinant. Una multitud, asseguda sobre l'herba verda del camp, compartint un dinar gratuït, un dia de primavera. No és un banquet de rics. No hi ha vi ni carn. És el menjar senzill de la gent que viu al costat del llac: pa d'ordi i peix fumat. Un dinar fratern servit per Jesús a tots gràcies al gest generós d'un jove.
Aquest àpat compartit era per als primers cristians un símbol atractiu de la comunitat nascuda de Jesús per construir una humanitat nova i fraterna. Els evocava, a la vegada, l'eucaristia que celebraven el dia del Senyor per alimentar l'esperit i la força de Jesús, el Pa viu vingut de Déu.
Però mai van oblidar el gest del jove. Si hi ha fam al món, no és per escassetat d'aliments sinó per falta de solidaritat. Hi ha pa per a tots, falta generositat per compartir. Hem deixat la marxa del món en mans del poder financer, ens fa por compartir el que tenim, i la gent es mor de fam pel nostre egoisme irracional.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Difon la solidaritat amb els famolencs
Passa-ho!

HOMILIA - GL

29 de xullo de 2012
17 Tempo ordinario (B)
Xoán 6,1-15  

O XESTO DUN MOZO

De todos os xestos realizados por Xesús durante a súa actividade profética, o máis recordado polas primeiras comunidades cristiás foi seguramente unha comida multitudinaria organizada por el no medio do campo, nas proximidades do lago de Galilea.
É o único episodio recollido en todos os evanxeos.
O contido do relato é dunha grande riqueza. Seguindo o seu costume, o evanxeo de Xoán non lle chama "milagre" senón "signo". Con iso invítanos a non ficarnos nos feitos que se narran, senón a descubrir desde a fe un sentido máis profundo.
Xesús ocupa o lugar central. Ninguén lle pide que interveña. É el mesmo quen intúe o fame daquela xente e expón a necesidade de alimentala. É conmovedor saber que Xesús non só alimentaba á xente coa Boa Noticia de Deus, senón que lle preocupaba tamén a fame dos seus fillos e fillas.
Como alimentar no medio do campo a un xentío numeroso? Os discípulos non atopan ningunha solución. Filipe di que non se pode pensar en comprar pan, pois non teñen diñeiro. Andrés pensa que se podería compartir o que haxa. Pero, só un raparigo ten cinco pans e un par de peixes. E que é iso para tantos?
Para Xesús é suficiente. Ese mozo, sen nome nin rostro, vai facer posíbel o que parece imposíbel. A súa dispoñibilidade para compartir todo o que ten é o camiño para alimentar a aquelas xentes. Xesús fará o demais. Toma nas súas mans os pans do mozo, dá grazas a Deus e comeza a "repartilos" entre todos.
A escena é fascinante. Un xentío, sentado sobre a herba verde do campo, compartindo unha comida gratuíta, un día de primavera. Non é un banquete de ricos. Non hai viño nin carne. É a comida sinxela da xente que vive xunto ao lago: pan de cebada e peixe afumado.
Unha comida fraterna servida por Xesús a todos grazas ao xesto xeneroso dun mozo.
Esta comida compartida era para os primeiros cristiáns un símbolo atractivo da comunidade nacida de Xesús para construír unha humanidade nova e fraterna. Evocáballes, ao mesmo tempo, a eucaristía que celebraban o día do Señor para alimentárense do espírito e a forza de Xesús, o Pan vivo vindo de Deus.
Xa nunca esqueceron o xesto do mozo.
Se hai fame no mundo, non é por escaseza de alimentos senón por falta de solidariedade. Hai pan para todos, falta xenerosidade para compartir.
Deixamos a marcha do mundo en mans do poder financeiro, dános medo compartir o que temos, e a xente morre de fame polo noso egoísmo irracional.
José Antonio Pagola.- Traduciu: Xaquín Campo Freire.

José Antonio Pagola

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a solidariedade cos famentos
Pásao.

HOMILIA -IT

29 luglio  2012
XVII T. O.  (B)
Gv 6,1-15

IL GESTO DI UN GIOVANE

Di tutti i gesti fatti da Gesù durante la sua attività profetica, il più ricordato dalle prime comunità cristiane fu certamente il pranzo di una moltitudine organizzato da lui in piena campagna, nelle vicinanze del lago di Galilea. È l’unico episodio riportato in tutti i vangeli.
Il contenuto del racconto è di una grande ricchezza. Secondo il suo stile, il vangelo di Giovanni non lo chiama “miracolo” ma “segno”. Con questo ci invita a non fermarci ai fatti che si narrano, ma a scoprire con la fede un senso più profondo.
Gesù occupa il posto centrale. Nessuno gli chiede che intervenga. È lui stesso che intuisce la fame di quella gente ed espone la necessità di alimentarla. È commovente sapere che Gesù non solo alimentava la gente con la Buona Notizia di Dio, ma lo preoccupava anche la fame delle sue figlie e dei suoi figli.
Come alimentare in piena campagna una moltitudine numerosa? I discepoli non trovano alcuna soluzione. Filippo dice che non si può pensare di comprare pane, perché non hanno denaro. Andrea pensa che si potrebbe dividere quel che c’è, ma solo un ragazzo ha cinque pani e un paio di pesci. Che è questo per tanta gente?
Per Gesù è sufficiente. Quel giovane, senza nome né volto, renderà possibile quello che sembra impossibile. La sua disponibilità a condividere tutto quello che ha è la via per alimentare quella gente. Gesù farà il resto. Prende nelle sue mani i pani del giovane, rende grazie a Dio e comincia a “distribuirli” fra tutti.
La scena è affascinante. Una moltitudine, seduta sull’erba verde del prato, che condivide un pasto gratuito, un giorno di primavera. Non è un banchetto di ricchi. Non c’è vino né carne. È il cibo semplice della gente che vive vicino al lago: pane d’orzo e pesce affumicato. Un pasto fraterno servito da Gesù a tutti grazie al gesto generoso di un giovane.
Questo pasto condiviso era per i primi cristiani un simbolo attraente della comunità nata da Gesù per costruire un’umanità nuova e fraterna. Evocava loro, allo stesso tempo, l’Eucaristia che celebravano il giorno del Signore per alimentarsi dello spirito e della forza di Gesù, il Pane vivo disceso da Dio.
Ma non dimenticarono mai il gesto del giovane. Se c’è fame nel mondo, non è per scarsezza di alimenti, ma per mancanza di solidarietà. C’è pane per tutti, manca generosità per condividerlo. Abbiamo lasciato il cammino del mondo nelle mani del potere della finanza, ci fa paura condividere quello che abbiamo, e la gente muore di fame per il nostro egoismo irrazionale.

José Antonio Pagola

Rete di evangelizzazione BUONE NOTIZIE
Propaga la solidarietà con gli affamati.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

29 de juillet 2012
17 Temps ordinaire (B)
Jean 6,1-15

LE GESTE D’UN JEUNE

De tous les gestes posés par Jésus durant son activité prophétique, celui dont les communautés chrétiennes gardaient le plus fort souvenir était  sûrement un repas populaire  organisé par lui-même en pleine campagne, à proximité  du lac de Galilée. C’est le seul épisode recueilli par les quatre évangiles.
Le contenu du récit est d’une grande richesse.  Suivant son habitude, l’évangile de Jean ne l’appelle pas « miracle » mais « signe ». Il veut nous inviter ainsi à ne pas nous arrêter sur les faits qui y sont relatés mais à découvrir, à partir de la foi, un sens plus profond.
Jésus y occupe une place centrale. Personne ne lui demande d’intervenir. C’est lui-même qui voit la faim de toute cette multitude et pose le besoin de la nourrir. C’est émouvant  de savoir que Jésus nourrissait la foule non seulement avec la Bonne Nouvelle de Dieu, mais qu’il se souciait aussi de la faim de ses fils et de ses filles.
Comment nourrir en pleine campagne une multitude si nombreuse? Les disciples ne voient aucune solution. Philippe dit qu’on ne peut pas penser à acheter du pain parce qu’ils n’ont pas assez d’argent. André pense que l’on pourrait partager ce que l’on a, mais qu’il n’y a qu’un garçon qui a cinq pains et deux poissons. Qu’est-ce que cela pour tant de monde ?
Pour Jésus, cela est suffisant. Ce jeune-homme sans nom ni visage, va rendre possible ce qui paraît impossible. Sa disponibilité à partager tout ce qu’il a, est le chemin qui permettra de nourrir toutes ces personnes. Jésus fera le reste. Il prend dans ses mains les pains offerts par le jeune homme, il rend grâce à Dieu et il commence à les « partager » à tout le monde.
La scène devient fascinante. Une multitude assise sur l’herbe  des champs, un jour de printemps, en train de partager un repas gratuit. Ce n’est pas un banquet de riches. Il n’y a ni vin ni viande. C’est le repas simple des gens qui habitent près du lac : du pain d’orge avec du poisson fumé, Un repas fraternel servi par Jésus à tout le monde grâce au geste généreux d’un jeune homme.
Ce repas partagé était pour les premiers chrétiens un symbole attrayant de la communauté née de Jésus pour construire une humanité neuve et fraternelle. Cela leur rappelait en même temps l’eucharistie qu’ils célébraient le jour du Seigneur, pour se nourrir de l’Esprit et de la force de Jésus, le Pain vivant venu de Dieu.
Mais ils n’ont jamais oublié le geste du jeune homme. Si la faim existe dans le monde, ce n’est pas par manque d’aliments mais par manque de solidarité. Du pain, il y en a pour tous. Ce qui manque c’est la générosité pour  partager. Nous avons laissé la marche du monde entre les mains du pouvoir financier, nous avons peur de partager ce que nous avons et les gens meurent de faim à cause de notre égoïsme irrationnel.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands l’esprit de solidarité avec les affamés
Fais passer ce message !

HOMILIA - PT

29 de julho de 2012
17 Tempo ordinário (B)
João 6,1-15

O GESTO DE UM JOVEM

De todos os gestos realizados por Jesus durante a Sua atividade profética, o mais recordado pelas primeiras comunidades cristãs foi seguramente uma refeição com muita gente organizada por Ele no meio do campo, na proximidade do lago da Galileia. O único episódio recolhido em todos os evangelhos.
O conteúdo do relato é de uma grande riqueza. Seguindo o seu hábito, o evangelho de João não lhe chama "milagre" mas "sinal". Com ele convida-nos a não ficarmos nos factos que se narram, mas a descobrir a partir da fé um sentido mais profundo.
Jesus ocupa o lugar central. Ninguém lhe pede que intervenha. É Ele mesmo quem intui a fome daquela gente e coloca a necessidade de alimenta-los. É comovedor saber que Jesus não só alimentava as pessoas com a Boa Nova de Deus, mas que o preocupava também a fome dos seus filhos e filhas.
Como alimentar no meio do campo a uma multidão numerosa? Os discípulos não encontram nenhuma solução. Felipe diz que não se pode pensar em comprar pão, pois não tem dinheiro. Andre pensa que se poderia partilhar o que há, mas só um rapaz tem cinco pães e um par de peixes. Que é isso para tantos?
Para Jesus é suficiente. Esse jovem, sem nome nem rosto, vai tornar possível o que parece impossível. A sua disponibilidade para partilhar tudo o que tem é o caminho para alimentar a aquelas pessoas. Jesus fará o resto. Toma nas Suas mãos os pa~es do jovem, dá graças a Deus e começa a "reparti-los" entre todos.
A cena é fascinante. Uma multidão, sentada sobre a erva verde do campo, partilhando uma comida gratuita, num dia de primavera. Não é um banquete de ricos. Não há vinho nem carne. É a comida simples das pessoas que vivem junto ao lago: pão de cevada e peixe fumado. Uma comida fraterna servida por Jesus a todos graças ao gesto generoso de um jovem.
Esta comida partilhada era para os primeiros cristãos um símbolo atrativo da comunidade nascida de Jesus para construir uma humanidade nova e fraterna. Evocava-lhes, ao mesmo tempo, a eucaristia que celebravam no dia do Senhor para alimentar-se do espírito e a força de Jesus, o Pão vivo vindo de Deus.
Mas nunca esqueceram o gesto do jovem. Se há fome no mundo, não é por escassez de alimentos mas por falta de solidariedade. Há pão para todos, falta generosidade para partilhar. Deixamos a marcha do mundo nas mãos do poder financeiro, dá-nos medo partilhar o que temos, e as pessoas morrem de fome pelo nosso egoísmo irracional.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a solidariedade com os famintos. Passa-o

HOMILIA - EN

July 29, 2012
XVII Ordinary Time (B)
John 6,1-15

OT YOUNGMAN’S GESTURE

One of the most striking miracles worked by Jesus during his public life, certainly one of the best remembered by the early Christian communities, was a public meal organized by Him on the other side of the lake in the open fields. It was a unique event that all four evangelists chose to tell us.
The content of the story is certainly most interesting. In accordance with John’s style in his Gospel, he does not refer to it as a “miracle”, but a “sign”. The evangelist does not want us to be distracted by the mere facts and details of the story, but to go further and discover the deeper meaning of our faith.
Jesus, of course, occupies centre stage. Nobody actually had asked him to intervene. He is the only one to notice immediately the needs of those thousands of people and start planning for a solution. It is really moving to see that Jesus wants to feed the crowds with the Good News, but also that he is worried about the hunger felt by their sons and daughters.
How can one feed a huge crowd in the middle of nowhere? The disciples, of course, cannot offer any suggestion. Philip says that even to buy a little bread for everyone is impossible, because they have no money. Andrew has found only a young boy who has five barley loaves and two fish. Not much for a crowd of over five thousand mouths!
Still, for Jesus that little offer was enough. The offer of that small boy, whose name or face remain unknown is all that Jesus required to feed all those people. Jesus will do the rest. Jesus took the loaves in his hands, gave thanks to God and began to distribute to all who were seated.
The scene must have been absolutely fascinating. Thousands of people seated on the green grass on a Spring day and having a free meal. Of course, it wasn’t a banquet as there was no meat or wine. Just a simple and regular meal for people accustomed to live by the lake: barley bread and smoked fish. A friendly meal served by Jesus, as a result of the generous gesture of that young man.
This shared meal became for the early Christians a fitting symbol of the community that Jesus had created to make humanity more united and loving. It also became a symbol of the Eucharist that they celebrated on the Lord’s Day to feed themselves with the spirit and strength from Jesus, the living Bread that came from God.
But they never forgot that young lad’s gesture. If there is hunger in the world, it is not because of the scarcity of food, but because of the lack of solidarity. There is enough food for everyone; what we lack is generosity. We have left our world into the hands of those who run our finances. We are afraid to share our possessions with others, while people die of hunger as a result of our irrational selfishness.

José Antonio Pagola

Gospel Network BUENAS NOTICIAS
Teach solidarity with the hungry
Pass it on

No hay comentarios:

Publicar un comentario