Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
José Antonio Pagola: He recibido con satisfacción la resolución definitiva de la Congregación Romana para la Doctrina de la Fe sobre mi libro, Jesús.Aproximación histórica.
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
HOMILIA - ES
9 de junio de 2013
10 Tiempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17
EL
SUFRIMIENTO HA DE SER TOMADO EN SERIO
Jesús llega a Naín cuando en la
pequeña aldea se está viviendo un hecho muy triste. Jesús viene del camino,
acompañado de sus discípulos y de un gran gentío. De la aldea sale un cortejo
fúnebre camino del cementerio. Una madre viuda, acompañada por sus vecinos,
lleva a enterrar a su único hijo.
En pocas palabras, Lucas nos ha
descrito la trágica situación de la mujer. Es una viuda, sin esposo que la
cuide y proteja en aquella sociedad controlada por los varones. Le quedaba solo
un hijo, pero también éste acaba de morir. La mujer no dice nada. Solo llora su
dolor. ¿Qué será de ella?
El encuentro ha sido inesperado.
Jesús venía a anunciar también en Naín la Buena Noticia de Dios. ¿Cuál será su
reacción? Según el relato, “el Señor la miró, se conmovió y le dijo: No
llores”. Es difícil describir mejor al Profeta de la compasión de Dios.
No conoce a la mujer, pero la
mira detenidamente. Capta su dolor y soledad, y se conmueve hasta las entrañas.
El abatimiento de aquella mujer le llega hasta dentro. Su reacción es
inmediata: “No llores”. Jesús no puede ver a nadie llorando. Necesita
intervenir.
No lo piensa dos veces. Se acerca
al féretro, detiene el entierro y dice al muerto: “Muchacho, a ti te lo digo,
levántate”. Cuando el joven se reincorpora y comienza a hablar, Jesús “lo
entrega a su madre” para que deje de llorar. De nuevo están juntos. La madre ya
no estará sola.
Todo parece sencillo. El relato
no insiste en el aspecto prodigioso de lo que acaba de hacer Jesús. Invita a
sus lectores a que vean en él la revelación de Dios como Misterio de compasión
y Fuerza de vida, capaz de salvar incluso de la muerte. Es la compasión de Dios
la que hace a Jesús tan sensible al sufrimiento de la gente.
En la Iglesia hemos de recuperar
cuanto antes la compasión como el estilo de vida propio de los seguidores de
Jesús. La hemos de rescatar de una concepción sentimental y moralizante que la
ha desprestigiado. La compasión que exige justicia es el gran mandato de Jesús:
“Sed compasivos como vuestro Padre es compasivo”.
Esta compasión es hoy más
necesaria que nunca. Desde los centros de poder, todo se tiene en cuenta antes
que el sufrimiento de las víctimas. Se funciona como si no hubiera dolientes ni
perdedores. Desde las comunidades de Jesús se tiene que escuchar un grito de
indignación absoluta: el sufrimiento de los inocentes ha de ser tomado en
serio; no puede ser aceptado socialmente como algo normal pues es inaceptable
para Dios. Él no quiere ver a nadie llorando.
José Antonio Pagola
Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la bendición de Jesús.
Pásalo.
HOMILIA - EU
2013ko ekainaren 9a
Urteko 10. Igandea
C
Lukas 7,11-17
SUFRIMENDUA AINTZAT HARTU BEHARRA
Jesus
Nainera iritsi da, herrixka horretan gertaera triste bat bizi dute. Hontan,
Jesus bidez dator, ikasleak eta jendetza handi bat bidelagun dituela.
Hileta-segizioa irten da herrixkatik hilerrirantz. Ama alargun bat, auzokoak
lagun, bere seme bakarrari lur ematera doa.
Hitz
gutxitan, emakume horren egoera tragikoa deskribatuko digu Lukasek. Alarguna
da, ez du gizonezkoek kontrolatzen duten gizarte hartan zainduko eta babestuko
lukeen senarrik. Seme bakarra zuen, baina hau ere hil zaio. Emakumeak ez du
ezer esaten. Soilik, negar egiten du. Zer izango da hartaz?
Ustekabekoa
izan da topo egitea. Nainen ere Jainkoaren Berri Ona hots egitera zetorren
Jesus. Nola erreakzionatuko du orain? Kontakizunaren arabera, «Jaunak begiratu
zion,hunkitu zen eta esan zion: Ez dezazula negarrik egin». Nekez deskriba
daiteke hobeto Jainkoaren errukiaren Profeta.
Emakumea
ez du ezaguna, baina astiro jarri zaio begira. Jabetu da haren minaz eta
bakardadeaz, eta hezurretaraino hunkitu da. Emakume hura lur joa ikustea
bihotzeraino iritsi zaio. Bat-batekoa izan da Jesusen erreakzioa: «Ez dezazula
negarrik egin». Jesusek ezin ikusi du inor ere negarrez. Esku hartu beharra du.
Ez da
hasi buruari jiraka. Hilkutxara hurbildu, segizioa geldiarazi eta hildakoari
diotso: «Mutikoa, hiri ari natzaik, jaiki hadi». Gaztea zutitu eta hitz egiten
hasi denean, Jesusek «amari eman dio», negar egiteari utz diezaion. Elkarrekin
dira berriro ama-semeak. Ama ez da jada bakarrik egongo.
Gauza
xume dirudi honek guztiak. Kontakizunak ez du azpimarratu Jesusek egin berria
duenaren mirarizko alderdia. Soilik, hartan Jainkoaren errebelazioa ikustera
gonbidatzen ditu irakurleak, errukiaren Misterio eta biziaren Indar den
aldetik, herioaren beraren eskuetatik libratzeko gai den aldetik. Jainkoaren
errukiak du bihurtzen Jesus hain sentibera jendearen sufrimenduaren aurrean.
Ahalik
eta lasterren berreskuratu beharra dugu Elizan errukia, Jesusen jarraitzaileen
biziera berezi bezala. Izen ona galarazi dion sentimendu- eta moraltasun-gexala
darion ikusmoldetik liberatu beharra dugu errukia. Zuzentasuna berekin duen
errukia da Jesusen agindu handia: «Izan errukitsu zuen Aitak duen errukiaz».
Inoiz
baino beharrezkoagoa dugu gaur egun erruki hau. Botere-mailatik, beste edozein
gauza hartzen da kontuan biktimen sufrimendua baino lehen. Mindunik eta
galtzailerik ez balego bezala jokatu ohi da. Jesusen elkarteetatik haserre
handi baten garrasiak atera behar du: errugabeen sufrimendua aintzat hartu
behar da; ezin onartu da gizartean gauza normala bailitzan, zeren onartezina
baitu Jainkoak. Hark ez du ikusi nahi inor ere negarrez.
José Antonio Pagola
BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Eman Jesusen bedeinkazioaren berri.
Bidali hau.
HOMILIA - CA
9 de juny de 2013
Diumenge X durant
l’any (C)
Lluc 7, 11-17
EL PATIMENT S’HA DE PRENDRE AMB SERIETAT
Jesús
arriba a Naïm quan al petit poble s'està vivint un fet molt trist. Jesús va pel
camí, acompanyat dels seus deixebles i molta gent. Del poble surt un seguici
fúnebre camí del cementiri. Una mare vídua, acompanyada pels seus veïns, porta
a enterrar el seu únic fill.
En
poques paraules, Lluc ens ha descrit la tràgica situació de la dona. És una
vídua, sense espòs que la cuidi i la protegeixi en aquella societat controlada
pels homes. Li quedava un fill, però també aquest acaba de morir. La dona no
diu res. Només plora el seu dolor. ¿Què serà d'ella?
La
trobada ha estat inesperada. Jesús venia a anunciar també a Naïm la Bona
Notícia de Déu. Quina serà la seva reacció? Segons el relat, "el Senyor la
va veure, se’n va compadir i li digué: No ploris". És difícil descriure
millor el Profeta de la compassió de Déu.
No
coneix la dona, però la mira detingudament. Capta el seu dolor i la seva
solitud, i se’n compadeix. L'abatiment d'aquella dona li arriba molt endins. La
seva reacció és immediata: "No ploris". Jesús no pot veure ningú
plorant. Necessita intervenir.
No
s'ho pensa dues vegades. S'acosta al fèretre, deté l'enterrament i diu al mort:
"Jove, aixeca't". Quan el jove s’incorpora i comença a parlar, Jesús
"el dona a la seva mare" perquè deixi de plorar. De nou estan junts.
La mare ja no estarà sola.
Tot
sembla senzill. El relat no insisteix en l'aspecte prodigiós del que acaba de fer
Jesús. Convida als seus lectors que hi vegin la revelació de Déu com Misteri de
compassió i Força de vida, capaç de salvar fins i tot de la mort. És la
compassió de Déu la que fa a Jesús tan sensible al patiment de la gent.
A
l'Església hem de recuperar com més aviat millor la compassió com l'estil de
vida propi dels seguidors de Jesús. L'hem de rescatar d'una concepció
sentimental i moralitzant que l'ha desprestigiat. La compassió que exigeix
justícia és el gran manament de Jesús: "Sigueu compassius com el vostre
Pare".
Aquesta
compassió és avui més necessària que mai. Des dels centres de poder, tot es té
en compte abans que el patiment de les víctimes. Es funciona com si no hi
hagués dolguts ni perdedors. Des de les comunitats de Jesús s'ha d'escoltar un
crit d'indignació absoluta: el sofriment dels innocents ha de ser pres
seriosament, no pot ser acceptat socialment com una cosa normal ja que és
inacceptable per a Déu. Ell no vol veure ningú plorant.
José Antonio Pagola
Xarxa Evangelizadora BONES NOTÍCIES
Difon la benedicció de Jesús.
Passa-ho!
HOMILIA - GL
9 de xuño de 2013
10 Tempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17
O
SUFRIMENTO TEN DE SER TOMADO EN SERIO
Xesús chega a Naín cando na
pequena aldea están a viviren un feito moi triste. Xesús vén do camiño
acompañado dos seus discípulos e dun gran xentío. E da aldea sae un cortexo
fúnebre camiño do cemiterio. Unha nai viúva, acompañada polos seus veciños,
leva enterrar ao seu único fillo.
En poucas palabras Lucas
describiunos a tráxica situación da muller. É unha viúva, sen esposo que a
coide e a protexa naquela sociedade controlada polos varóns. Ficáballe só un
fillo, e este tamén acaba de morrer. A muller non di nada.
Só chora a súa dor. Que será
dela? O encontro foi inesperado. Xesús viña a Naín para anunciar tamén alí a Boa Noticia de Deus.
Cal será a súa reacción?
Segundo o relato, “o Señor
mirouna, conmoveuse e díxolle: Non chores”. Resulta difícil describir mellor ao
Profeta da compaixón de Deus.
Non coñece á muller, pero míraa
detidamente. Capta a súa dor e soidade, e conmóvese ata as entrañas. O
abatemento daquela muller chégalle ata dentro. A súa reacción é inmediata: “Non
chores”. Xesús non pode ver ninguén chorando. Necesita intervir.
Non o pensa dúas veces. Achégase
ao féretro, detén o enterro e di ao morto: “Rapaz, dígocho a ti, levántate”.
Cando o mozo se reincorpora e comeza a falar, Xesús “entrégallo á súa nai” para
que deixe de chorar. De novo están xuntos. A nai xa non estará soa.
Todo parece sinxelo. O relato non
insiste no aspecto prodixioso do que acaba de facer Xesús. Invita aos seus
lectores a que vexan nel a revelación de Deus como Misterio da compaixón e
Forza de vida, capaz de salvar ata da morte. É a compaixón de Deus a que fai a
Xesús tan sensíbel ao sufrimento da xente.
Na Igrexa temos de recuperarmos
canto antes a compaixón como o estilo de vida propio dos seguidores de Xesús.
Témola de rescatar dunha concepción sentimental e moralizante que a
desprestixiou. A compaixón que esixe xustiza é o gran mandato de Jesús: “Sede
compasivos como o voso Pai é compasivo”.
Esta compaixón é hoxe máis
necesaria do que nunca. Desde os centros de poder todo se ten en conta antes do
que o sufrimento das vítimas. Funciónase coma se non houbese doentes nin
perdedores. Desde as comunidades de Xesús tense que escoitar un berro de
indignación absoluta: o sufrimento dos inocentes ten de ser tomado en serio;
non pode ser aceptado socialmente como algo normal pois é inaceptábel para
Deus. El non quere ver ninguén chorando.
José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire
Rede Evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a bendición de Xesús.
Pásao.
HOMILIA -IT
9 giugno 2013
X T. O. (C)
Lc 7, 11-17
LA SOFFERENZA VA PRESA SUL SERIO
Gesù
arriva a Nain quando nel piccolo villaggio si sta vivendo un fatto molto
triste. Gesù vi sta arrivando, accompagnato dai suoi discepoli e da una grande
folla. Dal villaggio esce un corteo funebre che sta andando verso il cimitero.
Una madre vedova, accompagnata dei suoi vicini, porta a seppellire il suo unico
figlio.
In
poche parole, Luca ci descrive la tragica situazione della donna. È una vedova,
senza sposo che la curi e protegga in quella società controllata dai maschi. Le
restava solo un figlio, ma anche questo è appena morto. La donna non dice
nulla. Piange solo il suo dolore. Che sarà di lei?
L’incontro
è stato inatteso. Gesù veniva ad annunciare anche a Nain la BuonaNotizia di
Dio. Quale sarà la sua reazione? Secondo il racconto, il Signore guardandola fu
preso da grande compassione per lei e le disse: Non piangere! È difficile
descrivere meglio il Profeta della compassione di Dio.
Non
conosce la donna, ma la guarda a lungo. Coglie il suo dolore e la sua
solitudine e si commuove profondamente. Lo sconforto di quella donna lo tocca
dentro. La sua reazione è immediata: Non piangere. Gesù non può vedere nessuno
piangere. Deve intervenire.
Non
ci pensa due volte. Si avvicina al feretro, ferma il corteo e dice al morto:
Ragazzo, dico a te, àlzati! Quando il giovane si mise seduto e cominciò a
parlare, Gesù lo restituì a sua madre perché cessi di piangere. Sono di nuovo
insieme. La madre non sarà più sola.
Tutto
sembra semplice. Il racconto non insiste sull’aspetto prodigioso di quel che ha
appena fatto Gesù. Invita i suoi lettori a vedere in lui la rivelazione di Dio
come Mistero di compassione e Forza di vita, capace di salvare anche dalla
morte. È la compassione di Dio che rende Gesù tanto sensibile alla sofferenza
della gente.
Nella
Chiesa dobbiamo ricuperare quanto prima la compassione come lo stile di vita proprio dei seguaci di Gesù. Dobbiamo
riscattarla da una concezione sentimentale e moralizzante che le ha tolto
valore. La compassione che esige giustizia è il grande comandamento di Gesù:
Siate compassionevoli come il Padre vostro è compassionevole.
Questa
compassione è oggi più necessaria che mai. Nei centri di potere si tiene conto
di tutto meno che della sofferenza delle vittime. Si va avanti come se non ci
fossero sofferenti né perdenti. Dalle comunità di Gesù si deve ascoltare un
grido di indignazione assoluta: la sofferenza degli innocenti deve essere presa
sul serio; non può essere accettata socialmente come qualcosa di normale,
poiché è inaccettabile per Dio. Egli non vuol vedere nessuno piangere.
José Antonio Pagola
Rete Evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Propaga la benedizione di Gesù.
Diffondilo.
HOMILIA - FR
9 juin 2013
10 Temps
ordinaire(C)
Luc 7, 11-17
PRENDRE LA SOUFFRANCE AU SERIEUX
Jésus
arrive à Naïm, alors que ce petit village est en train de vivre un triste
événement. Jésus marche, accompagné de ses disciples et d’une grande foule. En
même temps, un cortège funèbre sort de
ce hameau en direction du cimetière. Une mère veuve, accompagnée par ses
voisins, va enterrer son fils unique.
En
quelques mots, Luc nous décrit la tragique situation de cette femme. C’est une
veuve, privée d’un époux prenant soin d’elle et la protégeant, au cœur de la
société de cette époque-la, contrôlée par les hommes. Il ne lui restait qu’un
seul fils, et lui aussi vient de mourir. La femme est silencieuse. Dans sa
douleur, elle ne fait que pleurer. Que
deviendra-t-elle ?
La
rencontre est inattendue. Jésus venait annoncer à Naïm aussi la Bonne Nouvelle
de Dieu. Quelle sera sa réaction? D’après le récit, “le Seigneur la regarda et
saisi de pitié lui dit: Ne pleure plus ».
Il n’y a pas de meilleure description du Prophète de la compassion de Dieu.
Il ne
connaît pas la femme mais il la regarde avec attention. Il saisit sa douleur et sa solitude et frémit
jusqu’en ses entrailles. Le
découragement de cette femme le touche profondément. Sa réaction est immédiate.
« Ne pleure pas ». Jésus ne peut voir personne
en train de pleurer. Il sent le besoin d’intervenir.
Il
n’y réfléchit pas à deux fois. Il
s’approche du cercueil, arrête le cortège et dit au mort : « Jeune-homme, je te
le dis, lève-toi ». Lorsque le jeune se redresse et commence à parler, Jésus « le remet à sa
mère » afin qu’elle cesse de pleurer. Ils sont de nouveau ensemble. La mère ne
sera plus seule.
Tout
semble bien simple. Le récit n’insiste pas sur l’aspect prodigieux de ce que
Jésus vient de faire. Il invite les lecteurs à voir en lui la révélation de
Dieu en tant que Mystère de compassion et de force de vie, capable de nous
sauver même de la mort. C’est la compassion de Dieu qui rend Jésus si sensible
à la souffrance des gens.
Au
sein de l’Eglise, nous devons
retrouver le plus tôt possible la
compassion en tant qu’attitude de vie
propre aux disciples de Jésus. Nous devons la libérer d’une conception sentimentale et
moralisatrice qui l’a discréditée. Cette compassion qui exige la justice est le
grand commandement de Jésus : « Soyez miséricordieux comme votre Père est
miséricordieux ».
Cette
compassion devient aujourd’hui plus nécessaire que jamais. Depuis les centres
du pouvoir, on prend tout en compte plutôt que la souffrance des victimes. On
fonctionne comme s’il n’y avait pas des gens affligées, ayant tout perdu. On
doit entendre un cri d’indignation absolue venant des communautés de Jésus : la
souffrance des innocents doit être prise au sérieux ; elle ne peut pas être
acceptée comme quelque chose de normal car elle est inacceptable pour Dieu. Dieu
ne veut voir personne pleurer.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv
Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands la bénédiction de Jésus.
Fais passer ce message!
HOMILIA - PT
9 de Junho de 2013
10 Tempo Ordinário
(C)
Lucas 7, 11-17
O SOFRIMENTO TEM DE SER LEVADO A SÉRIO
Jesus
chega a Naim quando na pequena aldeia se está a viver um acontecimento muito
triste. Jesus vem pelo caminho, acompanhado pelos Seus discípulos e de um
grande grupo de gente. Da aldeia saí um cortejo fúnebre a caminho do cemitério.
Uma mãe viúva, acompanhada pelos seus vizinhos, leva a enterrar o seu único
filho.
Em
poucas palavras, Lucas descreve-nos a trágica situação da mulher. É uma viúva,
sem esposo que a cuide e proteja naquela sociedade controlada pelos homens.
Ficava-lhe apenas um filho, mas também este acaba de morrer. A mulher não diz
nada. Só chora a sua dor. Que será dela?
O
encontro foi inesperado. Jesus vinha anunciar também em Naim a Boa Nova de
Deus. Qual será a Sua reação? Segundo o relato, “o Senhor olho-a, comoveu-se e
disse-lhe: Não chores”. É difícil descrever melhor o Profeta da compaixão de
Deus.
Não
conhece a mulher, mas olha-a detidamente. Capta a sua dor e solidão e comove-se
no Seu íntimo. O abatimento daquela mulher chega até ao Seu interior. A Sua
reação é imediata: “Não chores”. Jesus não pode ver ninguém chorar. Necessita
intervir.
Não
pensa duas vezes. Aproxima-se do féretro, detém o enterro e diz ao morto:
“Rapaz, a ti te digo, levanta-te”. Quando o jovem se reincorpora e começa a
falar, Jesus “entrega-o à sua mãe” para que deixe de chorar. De novo estão
juntos. A mãe já não estará só.
Tudo
parece simples. O relato não insiste no aspeto prodigioso do que acaba de fazer
Jesus. Convida os seus leitores a que vejam nele a revelação de Deus como
Mistério da compaixão e Força de vida, capaz de salvar inclusive da morte. É a
compaixão de Deus a que faz a Jesus tão sensível ao sofrimento das pessoas.
Na
Igreja temos de recuperar quanto antes a compaixão como o estilo de vida
próprio dos seguidores de Jesus. Temos de o resgatar de uma conceção
sentimental e moralizante que o desprestigiou. A compaixão que exige justiça é
o grande mandato de Jesus: “Sede compassivos como o vosso Pai é compassivo”.
Esta
compaixão é mais necessária que nunca. Desde os centros de poder, tudo se tem
em conta antes do sofrimento das vítimas. Funciona-se como se não houvesse
afligidos nem perdedores. Desde as comunidades de Jesus se tem de escutar um
grito de indignação absoluta: o sofrimento dos inocentes tem de ser tomado a
sério; não pode ser aceite socialmente como algo normal pois é inaceitável para
Deus. Ele não quer ver ninguém a chorar.
José Antonio Pagola
Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a bênção de Jesus.
Passa-o.
HOMILIA - EN
June 9, 2013
10 sunday of Ordinary time c
luke 7:11-17
SUFFERING MUST BE TAKEN SERIOUSLY
Jesus arrives at Nain when they are going through a
very sad event in their village. Jesus
is on a journey, along with his disciples and a great number of people. From the village a small funeral procession
is heading out to the cemetery. A widow
mother, along with her neighbors, is bringing her only son for burial.
In just a few words, Luke has described for us the
woman’s tragic situation. She’s a widow,
without a husband to care for and protect her in that society controlled by
males. She was left alone with a son,
but he also has just died. The woman has
no one. All she can do is grieve. What will become of her?
The meeting was unexpected. Jesus has come to Nain to continue
announcing God’s Good News. What will be their reaction? As it gets told, “the Lord looked at her,
felt sorry for her and said to her, ‘Don’t cry.’” It’s hard to find a better way to describe
the Prophet of God’s compassion.
He doesn’t know the woman, but he lets his gaze settle
on her. He understands her pain and loneliness,
and is moved deep down. That woman’s
dejection touches his heart. His reaction is immediate: “Don’t cry”. Jesus can’t stand to see anyone crying. He
needs to step in.
He doesn’t think twice. He comes up to the coffin, stops the funeral
procession and says to the dead man: “Young man, I tell you: get up.” When the
young man got up and started to speak, Jesus ‘gave him to his mother’ to stop
her from crying. They are back together
again. The mother won’t be alone now.
It all seems so simple. The passage doesn’t dwell on the wondrous
aspect of what Jesus just did. It invites its readers to see in Jesus the
revelation of God as Mystery of compassion and Power of life, able to save,
even in death. It is God’s compassion that makes Jesus so open to people’s
suffering.
In the Church we need to recover as soon as possible
such compassion as the way of life that is most appropriate for Jesus’
followers. We need to rescue such compassion from a sentimental and moralistic
way of thinking that has discredited it. The compassion demanded by justice is
found in Jesus great command: “Be compassionate as your Father is
compassionate.”
This compassion is more necessary today than ever.
From the power centers, everything else is taken into account except for the
victims’ suffering. It seems as though
there is no such thing as sufferers and losers. From Jesus’ communities there
needs to be heard a shout of absolute indignation: The suffering of the
innocent must be taken seriously; this can’t be socially accepted as something
normal, since it is inacceptable to God. He doesn’t want to see anyone crying.
José Antonio Pagola
Evangelization Network BUENAS NOTICIAS
Pass it on.
No hay comentarios:
Publicar un comentario