lunes, 3 de junio de 2013

06/09/2013 - 10 sunday of Ordinary time (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


HOMILIA - ES

9 de junio de 2013
10 Tiempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17

EL SUFRIMIENTO HA DE SER TOMADO EN SERIO

Jesús llega a Naín cuando en la pequeña aldea se está viviendo un hecho muy triste. Jesús viene del camino, acompañado de sus discípulos y de un gran gentío. De la aldea sale un cortejo fúnebre camino del cementerio. Una madre viuda, acompañada por sus vecinos, lleva a enterrar a su único hijo.
En pocas palabras, Lucas nos ha descrito la trágica situación de la mujer. Es una viuda, sin esposo que la cuide y proteja en aquella sociedad controlada por los varones. Le quedaba solo un hijo, pero también éste acaba de morir. La mujer no dice nada. Solo llora su dolor. ¿Qué será de ella?
El encuentro ha sido inesperado. Jesús venía a anunciar también en Naín la Buena Noticia de Dios. ¿Cuál será su reacción? Según el relato, “el Señor la miró, se conmovió y le dijo: No llores”. Es difícil describir mejor al Profeta de la compasión de Dios.
No conoce a la mujer, pero la mira detenidamente. Capta su dolor y soledad, y se conmueve hasta las entrañas. El abatimiento de aquella mujer le llega hasta dentro. Su reacción es inmediata: “No llores”. Jesús no puede ver a nadie llorando. Necesita intervenir.
No lo piensa dos veces. Se acerca al féretro, detiene el entierro y dice al muerto: “Muchacho, a ti te lo digo, levántate”. Cuando el joven se reincorpora y comienza a hablar, Jesús “lo entrega a su madre” para que deje de llorar. De nuevo están juntos. La madre ya no estará sola.
Todo parece sencillo. El relato no insiste en el aspecto prodigioso de lo que acaba de hacer Jesús. Invita a sus lectores a que vean en él la revelación de Dios como Misterio de compasión y Fuerza de vida, capaz de salvar incluso de la muerte. Es la compasión de Dios la que hace a Jesús tan sensible al sufrimiento de la gente.
En la Iglesia hemos de recuperar cuanto antes la compasión como el estilo de vida propio de los seguidores de Jesús. La hemos de rescatar de una concepción sentimental y moralizante que la ha desprestigiado. La compasión que exige justicia es el gran mandato de Jesús: “Sed compasivos como vuestro Padre es compasivo”.
Esta compasión es hoy más necesaria que nunca. Desde los centros de poder, todo se tiene en cuenta antes que el sufrimiento de las víctimas. Se funciona como si no hubiera dolientes ni perdedores. Desde las comunidades de Jesús se tiene que escuchar un grito de indignación absoluta: el sufrimiento de los inocentes ha de ser tomado en serio; no puede ser aceptado socialmente como algo normal pues es inaceptable para Dios. Él no quiere ver a nadie llorando.

José Antonio Pagola

Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde la bendición de Jesús.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2013ko ekainaren 9a
Urteko 10. Igandea C
Lukas 7,11-17

SUFRIMENDUA AINTZAT HARTU BEHARRA

Jesus Nainera iritsi da, herrixka horretan gertaera triste bat bizi dute. Hontan, Jesus bidez dator, ikasleak eta jendetza handi bat bidelagun dituela. Hileta-segizioa irten da herrixkatik hilerrirantz. Ama alargun bat, auzokoak lagun, bere seme bakarrari lur ematera doa.
Hitz gutxitan, emakume horren egoera tragikoa deskribatuko digu Lukasek. Alarguna da, ez du gizonezkoek kontrolatzen duten gizarte hartan zainduko eta babestuko lukeen senarrik. Seme bakarra zuen, baina hau ere hil zaio. Emakumeak ez du ezer esaten. Soilik, negar egiten du. Zer izango da hartaz?
Ustekabekoa izan da topo egitea. Nainen ere Jainkoaren Berri Ona hots egitera zetorren Jesus. Nola erreakzionatuko du orain? Kontakizunaren arabera, «Jaunak begiratu zion,hunkitu zen eta esan zion: Ez dezazula negarrik egin». Nekez deskriba daiteke hobeto Jainkoaren errukiaren Profeta.
Emakumea ez du ezaguna, baina astiro jarri zaio begira. Jabetu da haren minaz eta bakardadeaz, eta hezurretaraino hunkitu da. Emakume hura lur joa ikustea bihotzeraino iritsi zaio. Bat-batekoa izan da Jesusen erreakzioa: «Ez dezazula negarrik egin». Jesusek ezin ikusi du inor ere negarrez. Esku hartu beharra du.
Ez da hasi buruari jiraka. Hilkutxara hurbildu, segizioa geldiarazi eta hildakoari diotso: «Mutikoa, hiri ari natzaik, jaiki hadi». Gaztea zutitu eta hitz egiten hasi denean, Jesusek «amari eman dio», negar egiteari utz diezaion. Elkarrekin dira berriro ama-semeak. Ama ez da jada bakarrik egongo.
Gauza xume dirudi honek guztiak. Kontakizunak ez du azpimarratu Jesusek egin berria duenaren mirarizko alderdia. Soilik, hartan Jainkoaren errebelazioa ikustera gonbidatzen ditu irakurleak, errukiaren Misterio eta biziaren Indar den aldetik, herioaren beraren eskuetatik libratzeko gai den aldetik. Jainkoaren errukiak du bihurtzen Jesus hain sentibera jendearen sufrimenduaren aurrean.
Ahalik eta lasterren berreskuratu beharra dugu Elizan errukia, Jesusen jarraitzaileen biziera berezi bezala. Izen ona galarazi dion sentimendu- eta moraltasun-gexala darion ikusmoldetik liberatu beharra dugu errukia. Zuzentasuna berekin duen errukia da Jesusen agindu handia: «Izan errukitsu zuen Aitak duen errukiaz».
Inoiz baino beharrezkoagoa dugu gaur egun erruki hau. Botere-mailatik, beste edozein gauza hartzen da kontuan biktimen sufrimendua baino lehen. Mindunik eta galtzailerik ez balego bezala jokatu ohi da. Jesusen elkarteetatik haserre handi baten garrasiak atera behar du: errugabeen sufrimendua aintzat hartu behar da; ezin onartu da gizartean gauza normala bailitzan, zeren onartezina baitu Jainkoak. Hark ez du ikusi nahi inor ere negarrez.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Eman Jesusen bedeinkazioaren berri.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

9 de juny de 2013
Diumenge X durant l’any (C)
Lluc 7, 11-17

EL PATIMENT S’HA DE PRENDRE AMB SERIETAT

Jesús arriba a Naïm quan al petit poble s'està vivint un fet molt trist. Jesús va pel camí, acompanyat dels seus deixebles i molta gent. Del poble surt un seguici fúnebre camí del cementiri. Una mare vídua, acompanyada pels seus veïns, porta a enterrar el seu únic fill.
En poques paraules, Lluc ens ha descrit la tràgica situació de la dona. És una vídua, sense espòs que la cuidi i la protegeixi en aquella societat controlada pels homes. Li quedava un fill, però també aquest acaba de morir. La dona no diu res. Només plora el seu dolor. ¿Què serà d'ella?
La trobada ha estat inesperada. Jesús venia a anunciar també a Naïm la Bona Notícia de Déu. Quina serà la seva reacció? Segons el relat, "el Senyor la va veure, se’n va compadir i li digué: No ploris". És difícil descriure millor el Profeta de la compassió de Déu.
No coneix la dona, però la mira detingudament. Capta el seu dolor i la seva solitud, i se’n compadeix. L'abatiment d'aquella dona li arriba molt endins. La seva reacció és immediata: "No ploris". Jesús no pot veure ningú plorant. Necessita intervenir.
No s'ho pensa dues vegades. S'acosta al fèretre, deté l'enterrament i diu al mort: "Jove, aixeca't". Quan el jove s’incorpora i comença a parlar, Jesús "el dona a la seva mare" perquè deixi de plorar. De nou estan junts. La mare ja no estarà sola.
Tot sembla senzill. El relat no insisteix en l'aspecte prodigiós del que acaba de fer Jesús. Convida als seus lectors que hi vegin la revelació de Déu com Misteri de compassió i Força de vida, capaç de salvar fins i tot de la mort. És la compassió de Déu la que fa a Jesús tan sensible al patiment de la gent.
A l'Església hem de recuperar com més aviat millor la compassió com l'estil de vida propi dels seguidors de Jesús. L'hem de rescatar d'una concepció sentimental i moralitzant que l'ha desprestigiat. La compassió que exigeix justícia és el gran manament de Jesús: "Sigueu compassius com el vostre Pare".
Aquesta compassió és avui més necessària que mai. Des dels centres de poder, tot es té en compte abans que el patiment de les víctimes. Es funciona com si no hi hagués dolguts ni perdedors. Des de les comunitats de Jesús s'ha d'escoltar un crit d'indignació absoluta: el sofriment dels innocents ha de ser pres seriosament, no pot ser acceptat socialment com una cosa normal ja que és inacceptable per a Déu. Ell no vol veure ningú plorant.

José Antonio Pagola

Xarxa Evangelizadora BONES NOTÍCIES
Difon la benedicció de Jesús.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

9 de xuño de 2013
10 Tempo Ordinario (C)
Lucas 7, 11-17

O SUFRIMENTO TEN DE SER TOMADO EN SERIO

Xesús chega a Naín cando na pequena aldea están a viviren un feito moi triste. Xesús vén do camiño acompañado dos seus discípulos e dun gran xentío. E da aldea sae un cortexo fúnebre camiño do cemiterio. Unha nai viúva, acompañada polos seus veciños, leva enterrar ao seu único fillo.
En poucas palabras Lucas describiunos a tráxica situación da muller. É unha viúva, sen esposo que a coide e a protexa naquela sociedade controlada polos varóns. Ficáballe só un fillo, e este tamén acaba de morrer. A muller non di nada.
Só chora a súa dor. Que será dela? O encontro foi inesperado. Xesús viña a  Naín para anunciar tamén alí a Boa Noticia de Deus. Cal será a súa reacción?
Segundo o relato, “o Señor mirouna, conmoveuse e díxolle: Non chores”. Resulta difícil describir mellor ao Profeta da compaixón de Deus.
Non coñece á muller, pero míraa detidamente. Capta a súa dor e soidade, e conmóvese ata as entrañas. O abatemento daquela muller chégalle ata dentro. A súa reacción é inmediata: “Non chores”. Xesús non pode ver ninguén chorando. Necesita intervir.
Non o pensa dúas veces. Achégase ao féretro, detén o enterro e di ao morto: “Rapaz, dígocho a ti, levántate”. Cando o mozo se reincorpora e comeza a falar, Xesús “entrégallo á súa nai” para que deixe de chorar. De novo están xuntos. A nai xa non estará soa.
Todo parece sinxelo. O relato non insiste no aspecto prodixioso do que acaba de facer Xesús. Invita aos seus lectores a que vexan nel a revelación de Deus como Misterio da compaixón e Forza de vida, capaz de salvar ata da morte. É a compaixón de Deus a que fai a Xesús tan sensíbel ao sufrimento da xente.
Na Igrexa temos de recuperarmos canto antes a compaixón como o estilo de vida propio dos seguidores de Xesús. Témola de rescatar dunha concepción sentimental e moralizante que a desprestixiou. A compaixón que esixe xustiza é o gran mandato de Jesús: “Sede compasivos como o voso Pai é compasivo”.
Esta compaixón é hoxe máis necesaria do que nunca. Desde os centros de poder todo se ten en conta antes do que o sufrimento das vítimas. Funciónase coma se non houbese doentes nin perdedores. Desde as comunidades de Xesús tense que escoitar un berro de indignación absoluta: o sufrimento dos inocentes ten de ser tomado en serio; non pode ser aceptado socialmente como algo normal pois é inaceptábel para Deus. El non quere ver ninguén chorando.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede Evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Difunde a bendición de Xesús.
Pásao.

HOMILIA -IT

9 giugno 2013
X T. O. (C)
Lc 7, 11-17

LA SOFFERENZA VA PRESA SUL SERIO

Gesù arriva a Nain quando nel piccolo villaggio si sta vivendo un fatto molto triste. Gesù vi sta arrivando, accompagnato dai suoi discepoli e da una grande folla. Dal villaggio esce un corteo funebre che sta andando verso il cimitero. Una madre vedova, accompagnata dei suoi vicini, porta a seppellire il suo unico figlio.
In poche parole, Luca ci descrive la tragica situazione della donna. È una vedova, senza sposo che la curi e protegga in quella società controllata dai maschi. Le restava solo un figlio, ma anche questo è appena morto. La donna non dice nulla. Piange solo il suo dolore. Che sarà di lei?
L’incontro è stato inatteso. Gesù veniva ad annunciare anche a Nain la BuonaNotizia di Dio. Quale sarà la sua reazione? Secondo il racconto, il Signore guardandola fu preso da grande compassione per lei e le disse: Non piangere! È difficile descrivere meglio il Profeta della compassione di Dio.
Non conosce la donna, ma la guarda a lungo. Coglie il suo dolore e la sua solitudine e si commuove profondamente. Lo sconforto di quella donna lo tocca dentro. La sua reazione è immediata: Non piangere. Gesù non può vedere nessuno piangere. Deve intervenire.
Non ci pensa due volte. Si avvicina al feretro, ferma il corteo e dice al morto: Ragazzo, dico a te, àlzati! Quando il giovane si mise seduto e cominciò a parlare, Gesù lo restituì a sua madre perché cessi di piangere. Sono di nuovo insieme. La madre non sarà più sola.
Tutto sembra semplice. Il racconto non insiste sull’aspetto prodigioso di quel che ha appena fatto Gesù. Invita i suoi lettori a vedere in lui la rivelazione di Dio come Mistero di compassione e Forza di vita, capace di salvare anche dalla morte. È la compassione di Dio che rende Gesù tanto sensibile alla sofferenza della gente.
Nella Chiesa dobbiamo ricuperare quanto prima la compassione come lo stile di vita proprio dei seguaci di Gesù. Dobbiamo riscattarla da una concezione sentimentale e moralizzante che le ha tolto valore. La compassione che esige giustizia è il grande comandamento di Gesù: Siate compassionevoli come il Padre vostro è compassionevole.
Questa compassione è oggi più necessaria che mai. Nei centri di potere si tiene conto di tutto meno che della sofferenza delle vittime. Si va avanti come se non ci fossero sofferenti né perdenti. Dalle comunità di Gesù si deve ascoltare un grido di indignazione assoluta: la sofferenza degli innocenti deve essere presa sul serio; non può essere accettata socialmente come qualcosa di normale, poiché è inaccettabile per Dio. Egli non vuol vedere nessuno piangere.

José Antonio Pagola

Rete Evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Propaga la benedizione di Gesù.
Diffondilo.


HOMILIA - FR

9 juin 2013
10 Temps ordinaire(C)
Luc 7, 11-17

PRENDRE LA SOUFFRANCE AU SERIEUX

Jésus arrive à Naïm, alors que ce petit village est en train de vivre un triste événement. Jésus marche, accompagné de ses disciples et d’une grande foule. En même temps, un cortège funèbre  sort de ce hameau en direction du cimetière. Une mère veuve, accompagnée par ses voisins, va enterrer son fils unique.
En quelques mots, Luc nous décrit la tragique situation de cette femme. C’est une veuve, privée d’un époux  prenant  soin d’elle et la protégeant, au cœur de la société de cette époque-la, contrôlée par les hommes. Il ne lui restait qu’un seul fils, et lui aussi vient de mourir. La femme est silencieuse. Dans sa douleur, elle ne fait que pleurer.  Que deviendra-t-elle ?
La rencontre est inattendue. Jésus venait annoncer à Naïm aussi la Bonne Nouvelle de Dieu. Quelle sera sa réaction? D’après le récit, “le Seigneur la regarda et saisi de pitié lui dit: Ne pleure plus ».  Il n’y a pas de meilleure description du Prophète de la compassion de Dieu.
Il ne connaît pas la femme mais il la regarde avec attention.  Il saisit sa douleur et sa solitude et frémit jusqu’en ses entrailles.  Le découragement de cette femme le touche profondément. Sa réaction est immédiate. « Ne pleure pas ». Jésus ne peut voir personne  en train de pleurer. Il sent le besoin d’intervenir.
Il n’y réfléchit pas à deux fois.  Il s’approche du cercueil, arrête le cortège et dit au mort : « Jeune-homme, je te le dis, lève-toi ». Lorsque le jeune se redresse  et commence à parler, Jésus « le remet à sa mère » afin qu’elle cesse de pleurer. Ils sont de nouveau ensemble. La mère ne sera plus seule.
Tout semble bien simple. Le récit n’insiste pas sur l’aspect prodigieux de ce que Jésus vient de faire. Il invite les lecteurs à voir en lui la révélation de Dieu en tant que Mystère de compassion et de force de vie, capable de nous sauver même de la mort. C’est la compassion de Dieu qui rend Jésus  si sensible  à la souffrance des gens.
Au sein de l’Eglise, nous devons  retrouver  le plus tôt possible la compassion  en tant qu’attitude de vie propre aux disciples de Jésus. Nous devons la libérer  d’une conception sentimentale et moralisatrice qui l’a discréditée. Cette compassion qui exige la justice est le grand commandement de Jésus : « Soyez miséricordieux comme votre Père est miséricordieux ».
Cette compassion devient aujourd’hui plus nécessaire que jamais. Depuis les centres du pouvoir, on prend tout en compte plutôt que la souffrance des victimes. On fonctionne comme s’il n’y avait pas des gens affligées, ayant tout perdu. On doit entendre un cri d’indignation absolue venant des communautés de Jésus : la souffrance des innocents doit être prise au sérieux ; elle ne peut pas être acceptée comme quelque chose de normal car elle est inacceptable pour Dieu.  Dieu  ne veut voir personne pleurer.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Répands la bénédiction de Jésus.
Fais passer ce message!

HOMILIA - PT

9 de Junho de 2013
10 Tempo Ordinário (C)
Lucas 7, 11-17

O SOFRIMENTO TEM DE SER LEVADO A SÉRIO

Jesus chega a Naim quando na pequena aldeia se está a viver um acontecimento muito triste. Jesus vem pelo caminho, acompanhado pelos Seus discípulos e de um grande grupo de gente. Da aldeia saí um cortejo fúnebre a caminho do cemitério. Uma mãe viúva, acompanhada pelos seus vizinhos, leva a enterrar o seu único filho.
Em poucas palavras, Lucas descreve-nos a trágica situação da mulher. É uma viúva, sem esposo que a cuide e proteja naquela sociedade controlada pelos homens. Ficava-lhe apenas um filho, mas também este acaba de morrer. A mulher não diz nada. Só chora a sua dor. Que será dela?
O encontro foi inesperado. Jesus vinha anunciar também em Naim a Boa Nova de Deus. Qual será a Sua reação? Segundo o relato, “o Senhor olho-a, comoveu-se e disse-lhe: Não chores”. É difícil descrever melhor o Profeta da compaixão de Deus.
Não conhece a mulher, mas olha-a detidamente. Capta a sua dor e solidão e comove-se no Seu íntimo. O abatimento daquela mulher chega até ao Seu interior. A Sua reação é imediata: “Não chores”. Jesus não pode ver ninguém chorar. Necessita intervir.
Não pensa duas vezes. Aproxima-se do féretro, detém o enterro e diz ao morto: “Rapaz, a ti te digo, levanta-te”. Quando o jovem se reincorpora e começa a falar, Jesus “entrega-o à sua mãe” para que deixe de chorar. De novo estão juntos. A mãe já não estará só.
Tudo parece simples. O relato não insiste no aspeto prodigioso do que acaba de fazer Jesus. Convida os seus leitores a que vejam nele a revelação de Deus como Mistério da compaixão e Força de vida, capaz de salvar inclusive da morte. É a compaixão de Deus a que faz a Jesus tão sensível ao sofrimento das pessoas.
Na Igreja temos de recuperar quanto antes a compaixão como o estilo de vida próprio dos seguidores de Jesus. Temos de o resgatar de uma conceção sentimental e moralizante que o desprestigiou. A compaixão que exige justiça é o grande mandato de Jesus: “Sede compassivos como o vosso Pai é compassivo”.
Esta compaixão é mais necessária que nunca. Desde os centros de poder, tudo se tem em conta antes do sofrimento das vítimas. Funciona-se como se não houvesse afligidos nem perdedores. Desde as comunidades de Jesus se tem de escutar um grito de indignação absoluta: o sofrimento dos inocentes tem de ser tomado a sério; não pode ser aceite socialmente como algo normal pois é inaceitável para Deus. Ele não quer ver ninguém a chorar.

José Antonio Pagola

Red Evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Difunde a bênção de Jesus.
Passa-o.

HOMILIA - EN

June 9, 2013
10 sunday of Ordinary time c
luke 7:11-17

SUFFERING MUST BE TAKEN SERIOUSLY

Jesus arrives at Nain when they are going through a very sad event in their village.  Jesus is on a journey, along with his disciples and a great number of people.  From the village a small funeral procession is heading out to the cemetery.  A widow mother, along with her neighbors, is bringing her only son for burial.
In just a few words, Luke has described for us the woman’s tragic situation.  She’s a widow, without a husband to care for and protect her in that society controlled by males.  She was left alone with a son, but he also has just died.  The woman has no one.  All she can do is grieve.  What will become of her?
The meeting was unexpected.  Jesus has come to Nain to continue announcing  God’s Good News.  What will be their reaction?  As it gets told, “the Lord looked at her, felt sorry for her and said to her, ‘Don’t cry.’”  It’s hard to find a better way to describe the Prophet of God’s compassion.
He doesn’t know the woman, but he lets his gaze settle on her.  He understands her pain and loneliness, and is moved deep down. That  woman’s dejection touches his heart. His reaction is immediate: “Don’t cry”.  Jesus can’t stand to see anyone crying. He needs to step in.
He doesn’t think twice.  He comes up to the coffin, stops the funeral procession and says to the dead man: “Young man, I tell you: get up.” When the young man got up and started to speak, Jesus ‘gave him to his mother’ to stop her from crying.  They are back together again.  The mother won’t be alone now.
It all seems so simple.  The passage doesn’t dwell on the wondrous aspect of what Jesus just did. It invites its readers to see in Jesus the revelation of God as Mystery of compassion and Power of life, able to save, even in death. It is God’s compassion that makes Jesus so open to people’s suffering.
In the Church we need to recover as soon as possible such compassion as the way of life that is most appropriate for Jesus’ followers. We need to rescue such compassion from a sentimental and moralistic way of thinking that has discredited it. The compassion demanded by justice is found in Jesus great command: “Be compassionate as your Father is compassionate.”
This compassion is more necessary today than ever. From the power centers, everything else is taken into account except for the victims’ suffering.  It seems as though there is no such thing as sufferers and losers. From Jesus’ communities there needs to be heard a shout of absolute indignation: The suffering of the innocent must be taken seriously; this can’t be socially accepted as something normal, since it is inacceptable to God. He doesn’t want to see anyone crying.

José Antonio Pagola

Evangelization Network BUENAS NOTICIAS
Pass it on.


No hay comentarios:

Publicar un comentario