lunes, 11 de abril de 2016

04-17-2016 - 4 Easter (C)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

17-04-2016
4 Pascua – C
Juan 10,27-30

ESCUCHAR SU VOZ Y SEGUIR SUS PASOS

La escena es tensa y conflictiva. Jesús está paseando dentro del recinto del templo. De pronto, un grupo de judíos lo rodea acosándolo con aire amenazador. Jesús no se intimida, sino que les reprocha abiertamente su falta de fe: «Vosotros no creéis porque no sois ovejas mías». El evangelista dice que, al terminar de hablar, los judíos tomaron piedras para apedrearlo.
Para probar que no son ovejas suyas, Jesús se atreve a explicarles qué significa ser de los suyos. Solo subraya dos rasgos, los más esenciales e imprescindibles: «Mis ovejas escuchan mi voz… y me siguen». Después de veinte siglos, los cristianos necesitamos recordar de nuevo que lo esencial para ser la Iglesia de Jesús es escuchar su voz y seguir sus pasos.
Lo primero es despertar la capacidad de escuchar a Jesús. Desarrollar mucho más en nuestras comunidades esa sensibilidad, que está viva en muchos cristianos sencillos que saben captar la Palabra que viene de Jesús en toda su frescura y sintonizar con su Buena Noticia de Dios. Juan XXIII dijo en una ocasión que «la Iglesia es como una vieja fuente de pueblo de cuyo grifo ha de correr siempre agua fresca». En esta Iglesia vieja de veinte siglos hemos de hacer correr el agua fresca de Jesús.
Si no queremos que nuestra fe se vaya diluyendo progresivamente en formas decadentes de religiosidad superficial, en medio de una sociedad que invade nuestras conciencias con mensajes, consignas, imágenes, comunicados y reclamos de todo género, hemos de aprender a poner en el centro de nuestras comunidades la Palabra viva, concreta e inconfundible de Jesús, nuestro único Señor.
Pero no basta escuchar su voz. Es necesario seguir a Jesús. Ha llegado el momento de decidirnos entre contentarnos con una «religión burguesa» que tranquiliza las conciencias pero ahoga nuestra alegría, o aprender a vivir la fe cristiana como una aventura apasionante de seguir a Jesús.
La aventura consiste en creer lo que él creyó, dar importancia a lo que él dio, defender la causa del ser humano como él la defendió, acercarnos a los indefensos y desvalidos como él se acercó, ser libres para hacer el bien como él, confiar en el Padre como él confió y enfrentarnos a la vida y a la muerte con la esperanza con que él se enfrentó.
Si quienes viven perdidos, solos o desorientados pueden encontrar en la comunidad cristiana un lugar donde se aprende a vivir juntos de manera más digna, solidaria y liberada siguiendo a Jesús, la Iglesia estará ofreciendo a la sociedad uno de sus mejores servicios.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2016-04-17
Pazkoaldiko 4. igandea C
Joan 10,27-30

HARI ENTZUN ETA HAREN URRATSEI JARRAITU

Pasadizoa tirabiratsua da eta gatazkatsua. Tenplu barruan harat honat dabil Jesus. Bat batean, judu-talde batek inguratu du mehatxuzko jarreraz aurka eginez. Jesus ez da beldurtu, baizik eta beren fede-falta aurpegiratu die agerian: «Zuek ez duzue sinesten, nire ardi ez zaretelako». Ebanjelariak dio, hitz egitea bukatzean, juduek harriak hartu zituztela hari harrika egiteko.
Beraren ardi ez direla frogatzeko, bereetakoa izateak zer esan nahi duen argitzera ausartu da Jesus. Soilik, bi ezaugarri azpimarratu ditu, funtsezkoenak eta ezinbestekoenak: «Nire ardiek entzuten dute nire ahotsa… eta jarraitzen didate». Hogei menderen buruan, kristauek gogoratu beharra dugu ezen, Jesusen Eliza izateko, gauzarik funtsezkoena haren ahotsa entzutea dela eta haren urratsei jarraitzea.
Lehenengo gauza, Jesusi entzuteko gaitasuna esnatzea da. Gure elkarteetan askoz gehiago garatzea sentiberatasun hori, Jesusengandik izerdi bizian datorren Hitza hautematen eta Hitz horrek Jainkoaz dakarren Berri Onarekin bat egiten dakiten kristau xume askok bizirik duen sentiberatasun hori. Joan XXIII.ak behin batean esan zuen: «Eliza herriko iturri zahar baten parekoa da, zeinen kanilak edo txorrotak beti ur freskoa ematen baitu». Hogei mendeko Eliza zahar honetan Jesusen ur freskoa jariarazi behar dugu.
Gure kontzientzia era guztietako mezuk, kontsignak, irudik, agirik eta erakargarrik inbaditzen duten gizarte honetan, gure fedea axaleko erlijiotasunaren molde galkorretan pixkana urtuz joan dadin nahi ez bada, ikasi beharra dugu geure elkarteen erdigunean Jesusen, geure Jaun bakar horren, Hitz bizia, zehatza eta nahastezina jartzen.
Alabaina, ez da aski haren ahotsa entzutea. Beharrezkoa da Jesusi jarraitzea. Iritsia da erabakia hartzeko ordua: barrua lasaitzen duen baina gure poza itotzen duen «erlijio burgesarekin» konformatu ala kristau-fedea bizitzen ikasi, Jesusi jarraitzeko abentura zirraragarri bezala.
Hark sinetsi zuena sinestean datza abentura hori, axola hark izan zionari izatean, gizakiaren arazoa hark bezala defenditzean, babesgabeengana eta ahulengana hura hurbildu ohi zen bezala hurbiltzean, on egiteko hura bezala libre izatean, Aitagan konfiantza izatean hark izan zuen bezala, bizitzari eta heriotzari aurre egitean hark egin zien bezalako esperantzaz.
Galdurik, bakarrik eta norabiderik gabe bizi direnek kristau elkartean leku bat aurkitzen badute, Jesusi jarraituz, elkarrekin era duinagoan, solidarioagoan eta askeagoan bizi ahal izateko, orduan bere zerbitzurik hoberenetakoa eskaintzen ariko da Eliza.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

17-04-2016
Diumenge 4 de Pasqua – C
Joan 10,27-30

ESCOLTAR LA SEVA VEU I SEGUIR ELS SEUS PASSOS

L’escena és tensa i conflictiva. Jesús està passejant dins el recinte del temple. Tot d’una, un grup de jueus l’envolta assetjant-lo amb aire amenaçador. Jesús no s’intimida, sinó que els retreu obertament la seva manca de fe: «Vosaltres no creieu, perquè no sou de les meves ovelles». L’evangelista diu que, en acabar de parlar, els jueus van agafar pedres per apedregar-lo.
Per provar que no són ovelles seves, Jesús s’atreveix a explicar-los què significa ser dels seus. Només subratlla dos trets, els més essencials i imprescindibles: «Les meves ovelles escolten la meva veu… i em segueixen». Després de vint segles, els cristians necessitem recordar de nou que l’essencial per a ser l’Església de Jesús és escoltar la seva veu i seguir els seus passos.
El primer és despertar la capacitat d’escoltar Jesús. Desenvolupar molt més en les nostres comunitats aquesta sensibilitat, que és viva en molts cristians senzills que saben captar la Paraula que ve de Jesús en tota la seva frescor i sintonitzar amb la seva Bona Notícia de Déu. Joan XXIII va dir en una ocasió que «l’Església és com una vella font de poble de l’aixeta de la qual ha de brollar sempre aigua fresca». En aquesta Església vella de vint segles hem de fer-hi brollar l’aigua fresca de Jesús.
Si no volem que la nostra fe es vagi diluint progressivament en formes decadents de religiositat superficial, enmig d’una societat que envaeix les nostres consciències amb missatges, consignes, imatges, comunicats i reclams de tota mena, hem d’aprendre a posar al centre de les nostres comunitats la Paraula viva, concreta i inconfusible de Jesús, el nostre únic Senyor.
Però no n’hi ha prou d’escoltar la seva veu. Cal seguir Jesús. Ha arribat el moment de decidir entre acontentar-se amb una «religió burgesa» que tranquil·litza les consciències però ofega la nostra alegria, o aprendre a viure la fe cristiana com una aventura apassionant de seguir Jesús.
L’aventura consisteix a creure el que ell va creure, donar importància al que ell li’n va donar, defensar la causa de l’ésser humà com ell la va defensar, acostar-nos als indefensos i desvalguts com ell s’hi va acostar, ser lliures per fer el bé com ell, confiar en el Pare com ell hi va confiar i enfrontar-nos a la vida i a la mort amb l’esperança amb què ell s’hi va enfrontar.
Si els qui viuen perduts, sols o desorientats, poden trobar a la comunitat cristiana un lloc on s’aprèn a viure junts de manera més digna, més solidària i alliberada seguint Jesús, l’Església estarà oferint a la societat un dels seus millors serveis.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

17-04-2016
4 Pascua – C
Xoán 10,27-30

ESCOITAR A SÚA VOZ E SEGUIR OS SEUS PASOS

A escena é tensa e conflitiva. Xesús está paseando dentro do recinto do templo. De súpeto, un grupo de xudeus rodéano acosándoo con aire ameazador. Xesús non se intimida, senón que lles reprocha abertamente a súa falta de fe: «Vós non creedes porque non sodes ovellas miñas». O evanxelista di que, ao terminar de falar, os xudeus tomaron pedras para apedralo.
Para probar que non son ovellas súas, Xesús atrévese a explicarlles que significa ser dos seus. Só subliña dous trazos, os máis esenciais e imprescindíbeis: «As miñas ovellas escoitan a miña voz… e séguenme». Logo de vinte séculos, os cristiáns necesitamos recordar de novo que o esencial para ser a Igrexa de Xesús é escoitarmos a súa voz e seguir os seus pasos.
O primeiro é espertar a capacidade de escoitar a Xesús. Desenvolver moito máis nas nosas comunidades esa sensibilidade, que está viva en moitos cristiáns sinxelos que saben captaren a Palabra que vén de Xesús en toda a súa frescura e sintonizaren coa súa Boa Noticia de Deus. Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como unha vella fonte de pobo de cuxa billa ha correr sempre auga fresca». Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos de facer correr a auga fresca de Xesús.
Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo progresivamente en formas decadentes de relixiosidade superficial, no medio dunha sociedade que invade as nosas conciencias con mensaxes, consignas, imaxes, comunicados e reclamos de todo xénero, habemos aprender a poñermos no centro das nosas comunidades a Palabra viva, concreta e inconfundíbel de Xesús, o noso único Señor.
Pero non abonda escoitarmos a súa voz. É necesario seguir a Xesús. Chegou o momento de decidírmonos entre contentármonos cunha «relixión burguesa» que tranquiliza as conciencias pero afoga a nosa alegría, ou aprendermos a vivir a fe cristiá como unha aventura apaixonante de seguir a Xesús.
A aventura consiste en crer o que el creu, darlle importancia ao que el llo deu, defender a causa do ser humano como el a defendeu, achegármonos aos indefensos e desvalidos como el se achegou, ser libres para facermos o ben coma el, confiar no Pai como el confiou e enfrontármonos á vida e á morte coa esperanza coa que el se enfrontou.
Se quen viven perdidos, sos ou desorientados, poden atoparen na comunidade cristiá un lugar onde se aprende a vivirmos xuntos de xeito máis digno, solidaria e liberada seguindo a Xesús, daquela a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores servizos.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

17-04-2016
4 Pasqua – C
Giovanni 10,27-30

ASCOLTARE LA SUA VOCE E SEGUIRE I SUOI PASSI

La scena è tesa e conflittuale. Gesù sta passeggiando nel recinto del tempio. All’improvviso, un gruppo di giudei lo circonda accusandolo con aria minacciosa. Gesù non s’intimidisce, ma li rimprovera apertamente per la loro mancanza di fede: «Voi non credete perché non siete mie pecore». L’evangelista dice che, appena egli finì di parlare, i giudei presero pietre per lapidarlo.
Per provare che non sono sue pecore, Gesù ardisce spiegare loro che cosa significa essere dei suoi. Sottolinea soltanto due tratti, i più essenziali e imprescindibili: «Le mie pecore ascoltano la mia voce… e mi seguono». Dopo venti secoli, noi cristiani abbiamo bisogno di ricordare di nuovo che l’essenziale per essere Chiesa di Gesù è ascoltare la sua voce e seguire i suoi passi.
La prima cosa è risvegliare la capacità di ascoltare Gesù. Sviluppare molto di più nelle nostre comunità questa sensibilità, che è viva in molti cristiani semplici che sanno cogliere la Parola che viene da Gesù in tutta la sua freschezza e sintonizzarsi con la sua Buona Notizia di Dio. Giovanni XXIII disse in un’occasione che «la Chiesa è come una vecchia fonte di paese dal cui rubinetto deve scorrere sempre acqua fresca». In questa Chiesa vecchia di venti secoli dobbiamo far scorrere l’acqua fresca di Gesù.
Se non vogliamo che la nostra fede si vada diluendo progressivamente in forme decadenti di religiosità superficiale, in mezzo a una società che invade le nostre coscienze con messaggi, istruzioni, immagini, comunicati e richiami di ogni genere, dobbiamo imparare a mettere al centro delle nostre comunità la Parola viva, concreta e inconfondibile di Gesù, nostro unico Signore.
Ma non basta ascoltare la sua voce. È necessario seguire Gesù. È arrivato il momento di decidersi tra il contentarci di una «religione borghese» che tranquillizza le coscienze ma spegne le nostra gioia, o imparare a vivere la fede cristiana come l’avventura appassionante di seguire Gesù.
L’avventura consiste nel credere quello che egli ha creduto, dare importanza a quello che ha detto, difendere la causa dell’essere umano come lui la difese, avvicinarci agli indifesi e ai derelitti come lui si avvicinò, essere liberi per fare il bene come lui, confidare nel Padre come lui confidò e affrontare la vita e la morte con la speranza con cui lui le affrontò.
Se quelli che vivono perduti, soli o disorientati, possono trovare nella comunità cristiana un luogo in cui s’impara a vivere insieme in maniera degna, solidale e liberata seguendo Gesù, la Chiesa starà offrendo alla società uno dei suoi migliori servizi.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

17-04-2016
4 Pâques – C
Jean 10,27-30

ÉCOUTER SA VOIX ET SUIVRE SES PAS

Il s’agit d’une scène tendue et conflictuelle. Jésus se promène dans l’enceinte du temple. Soudain, un groupe de juifs l’entoure en le harcelant d’un air menaçant. Jésus ne se laisse pas intimider, et il leur reproche ouvertement leur manque de foi: «Vous ne croyez pas parce que vous n’êtes pas de mes brebis». L’évangéliste dit que lorsqu’il eut fini de parler, les juifs prirent de pierres pour le lapider.
Pour montrer qu’ils ne sont pas de ses brebis, Jésus ose leur expliquer ce que signifie être des siens. Il ne souligne que deux traits, les plus essentiels et indispensables: «Mes brebis écoutent ma voix… et elles me suivent». Après vingt siècles, nous chrétiens, nous avons besoin de rappeler à nouveau que l’essentiel pour être l’Eglise de Jésus, c’est d’écouter sa voix et de suivre ses pas.
Ce qui est premier, c’est d’éveiller la capacité d’écouter Jésus. Développer davantage dans nos communautés cette sensibilité, qui est vivante chez beaucoup de chrétiens simples qui savent capter la Parole venant de Jésus dans toute sa fraîcheur et être en syntonie avec la Bonne Nouvelle de Dieu. Jean XXIII dit un jour que «l’Eglise est comme une vieille fontaine du village dont le robinet doit toujours laisser couler de l’eau fraîche». C’est dans cette Eglise, vieille de vingt siècles, que nous devons faire couler l’eau fraîche de Jésus.
Si nous ne voulons pas que notre foi aille en se diluant progressivement dans des formes décadentes d’une religiosité superficielle, au milieu d’une société qui envahit nos consciences avec des messages, des consignes, des images, des communiqués et des publicités de toute sorte, nous devons apprendre à mettre au centre de nos communautés la Parole vivante, concrète et unique en son genre, de Jésus, notre unique Seigneur.
Mais il ne suffit pas d’écouter sa voix. Il faut aussi suivre Jésus. Le moment est venu de prendre une décision entre se contenter d’une «religion bourgeoise» tranquillisant les consciences mais qui étouffe notre joie, ou apprendre à vivre la foi chrétienne comme l’aventure passionnante de suivre Jésus.
L’aventure consiste à croire ce qu’il a cru, à considérer important ce qu’il a ainsi considéré, à défendre la cause de l’être humain comme il l’a défendue, à nous rapprocher des gens vulnérables et démunis comme il s’en est rapproché, à être libres pour faire le bien comme lui, à faire confiance au Père comme lui l’ a fait et à affronter la vie et la mort avec la même espérance avec laquelle il les a affrontées.
Si ceux qui vivent perdus, seuls ou désorientés, peuvent trouver dans la communauté chrétienne un lieu où l’on apprend à vivre ensemble d’une manière plus digne, solidaire et libératrice, à la suite de Jésus, l’Eglise aura rendu à la société l’un de ses meilleurs services.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

17-04-2016
4 Páscoa – C
João 10,27-30

ESCUTAR A SUA VOZ E SEGUIR OS SEUS PASSOS

A cena é tensa e conflituosa. Jesus está a passear dentro do recinto do templo. De repente, um grupo de judeus rodeia-O acossando-O com ar ameaçador. Jesus não se intimida, critica-os abertamente pela sua falta de fé: «Vós não acreditais porque não sois ovelhas minhas». O evangelista diz que, ao terminar de falar, os judeus tomaram pedras para apedreja-Lo.
Para provar que não são ovelhas Suas, Jesus atreve-se a explicar-lhes o que significa ser dos Seus. Só destaca os traços, os mais essenciais e imprescindíveis: «As Minhas ovelhas escutam a minha voz… e seguem-Me». Depois de vinte séculos, os cristãos necessitamos recordar de novo que o essencial para ser a Igreja de Jesus é escutar a Sua voz e seguir os Seus passos.
Em primeiro lugar é despertar a capacidade de escutar Jesus. Desenvolver muito mais nas nossas comunidades, essa sensibilidade, que está viva em muitos cristãos simples que sabem captar a Palavra que vem de Jesus em toda a Sua frescura e sintonizar com a sua Boa Nova de Deus. João XXIII disse numa ocasião que «a Igreja é como uma velha fonte de aldeia de cuja torneira há-de correr sempre água fresca». Nessa Igreja velha de vinte séculos temos de fazer correr a água fresca de Jesus.
Se não queremos que a nossa fé se vá diluindo progressivamente em formas decadentes de religiosidade superficial, no meio de uma sociedade que invade as nossas consciências com mensagens, slogans, imagens, comunicados e reclames de todo o género, temos de aprender a colocar no centro das nossas comunidades a Palavra viva, concreta e inconfundível de Jesus, nosso único Senhor.
Mas não basta escutar a Sua voz. É necessário seguir Jesus. Chegou o momento de decidirmos entre contentar-nos com uma «religião burguesa» que tranquiliza as consciências mas afoga a nossa alegria, ou aprender a viver a fé cristã como uma aventura apaixonante de seguir a Jesus.
A aventura consiste em acreditar ao que Ele criou, dar importância ao que Ele deu, defender a causa do ser humano como Ele a defendeu, aproximar-nos dos indefesos e desvalidos como Ele se acercou, ser livres para fazer o bem como Ele, confiar no Pai como Ele confiou e enfrentar-nos com a vida e a morte com a esperança com que Ele se enfrentou.
Se quem vive perdido, só ou desorientado, pode encontrar na comunidade cristã um lugar onde se aprende a viver juntos de forma mais digna, solidária e liberta seguindo Jesus, a Igreja estará a oferecer à sociedade um dos seus melhores serviços.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

04-17-2016
4 Easter – C
John 10,27-30

LISTEN TO HIS VOICE AND FOLLOW IN HIS FOOTSTEPS

The scene is tense and conflictive. Jesus is walking through the Temple precincts. Suddenly a group of Jewish people are around him, accusing him in a threatening manner. Jesus isn’t intimidated, but rather openly reproaches them for their lack of faith: «You do not believe because you are not of my sheep». The Gospel writer says that when Jesus stopped speaking, the Jewish people took up stones to kill him.
In order to prove that they aren’t of his sheep, Jesus dares to explain to them what it means to be of his own. He underlines two aspects, the ones that are most essential and indispensible: «My sheep listen to my voice… and follow me». After twenty centuries, we Christians need to remember anew that what is most essential about being Jesus’ Church is listening to his voice and following in his footsteps.
First we need to awaken the capability of listening to Jesus. We need to develop much more sensitivity in our communities, a sensitivity that is alive in many simple Christians who know how to latch onto the Word that comes from Jesus in its complete freshness, and to vibrate with God’s Good News. John XXIII said on one occasion that «the Church is like the old fountain of the village, from whose spout would always be flowing fresh water». In this Church, twenty centuries old, we need to allow the fresh water of Jesus to keep flowing.
If we don’t want our faith to go on progressively weakening in decadent forms of superficial religiosity, in the midst of a society that invades our consciences with messages, slogans, images, sound bites, talk shows of every type, we need to learn to put in the center of our communities the living, concrete and unmistakable Word of Jesus, our only Lord.
But it’s not enough to listen to his voice. It’s necessary to follow Jesus. The time has come to get off the fence and decide whether we want to be content with a «mediocre religion» that eases our consciences but suffocates our joy, or learn to live our Christian faith as the passionate adventure of following Jesus.
This adventure consists in believing what he believed, giving importance to what he gave importance, defending the cause of human beings as he did, drawing near to the defenseless and the invalids as he did, being free to do the good he did, trusting in the Father as he did, and confronting life and death with the hope that he confronted them with.
If those who go around lost, alone and confused can find in the Christian community a place where they can learn to live together in a way of more dignity, solidarity and freedom by following Jesus, the Church will be offering to society one of her best services.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario