lunes, 2 de mayo de 2016

05-08-2016 - Ascension (C)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

08-05-2016
Ascensión del Señor – C
Lucas 24,46-53

CRECIMIENTO Y CREATIVIDAD

Los evangelios nos ofrecen diversas claves para entender cómo comenzaron su andadura histórica las primeras comunidades cristianas sin la presencia de Jesús al frente de sus seguidores. Tal vez, no fue todo tan sencillo como a veces lo imaginamos. ¿Cómo entendieron y vivieron su relación con él, una vez desaparecido de la tierra?
Mateo no dice una palabra de su ascensión al cielo. Termina su evangelio con una escena de despedida en una montaña de Galilea en la que Jesús les hace esta solemne promesa: «Sabed que yo estoy con vosotros todos los días hasta el fin del mundo». Los discípulos no han de sentir su ausencia. Jesús estará siempre con ellos. Pero ¿cómo?
Lucas ofrece una visión diferente. En la escena final de su evangelio, Jesús «se separa de ellos subiendo hacia el cielo». Los discípulos tienen que aceptar con todo realismo la separación: Jesús vive ya en el misterio de Dios. Pero sube al Padre «bendiciendo» a los suyos. Sus seguidores comienzan su andadura protegidos por aquella bendición con la que Jesús curaba a los enfermos, perdonaba a los pecadores y acariciaba a los pequeños.
El evangelista Juan pone en boca de Jesús unas palabras que proponen otra clave. Al despedirse de los suyos, Jesús les dice: «Yo me voy al Padre y vosotros estáis tristes… Sin embargo, os conviene que yo me vaya para que recibáis el Espíritu Santo». La tristeza de los discípulos es explicable. Desean la seguridad que les da tener a Jesús siempre junto a ellos. Es la tentación de vivir de manera infantil bajo la protección del Maestro.
La respuesta de Jesús muestra una sabia pedagogía. Su ausencia hará crecer la madurez de sus seguidores. Les deja la impronta de su Espíritu. Será él quien, en su ausencia, promoverá el crecimiento responsable y adulto de los suyos. Es bueno recordarlo en unos tiempos en que parece crecer entre nosotros el miedo a la creatividad, la tentación del inmovilismo o la nostalgia por un cristianismo pensado para otros tiempos y otra cultura.
Los cristianos hemos caído más de una vez a lo largo de la historia en la tentación de vivir el seguimiento a Jesús de manera infantil. La fiesta de la Ascensión del Señor nos recuerda que, terminada la presencia histórica de Jesús, vivimos «el tiempo del Espíritu», tiempo de creatividad y de crecimiento responsable. El Espíritu no proporciona a los seguidores de Jesús «recetas eternas». Nos da luz y aliento para ir buscando caminos siempre nuevos para reproducir hoy su actuación. Así nos conduce hacia la verdad completa de Jesús.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2016-05-08
Jaunaren Igokundea – C
Lukas 24,46-53

HAZKUNDEA ETA SORMENA

Ebanjelioek hainbat giltza eskaintzen digute ulertzeko, nola hasi zuten beren ibilbide historikoa lehen kristau-elkarteek, Jesus beren begi aurrean jadanik ez zutela. Agian, ez zen izan dena batzuetan imajinatu ohi dugun bezalakoa. Nola ulertu eta bizi izan zituzten Jesusekiko harremanak, hura lurretik desagertu zenetik?
Mateok ez dakar ezer Jesus zerura igotzeaz. Bere ebanjelioa Galileako mendi bateko agur-pasadizo batekin bukatu du, zeinetan Jesusek promes solemne hau egin baitie: «Jakizue zeuekin izango nauzuela ni egunero munduaren azkena arte». Ikasleek ez dute zertan sentitu haren absentzia. Berekin izanen dute Jesus beti. Baina, nola?
Beste ikusmolde bat agertu du Lukasek. Bere ebanjelioko azken pasadizoan, Jesus «apartatu egin da haiengandik, zerura igotzeko». Ikasleek bere horretan onartu behar dute apartatze hori: Jesus jadanik Jainkoaren misterioan bizi da. Baina bereak «bedeinkatuz» igo da Aitagana. Jarraitzaileek bedeinkazio haren babesean hasiko dute beren ibilbidea; bedeinkazio berarekin sendatzen baitzituen Jesusek gaixoak, barkatzen bekatariei, ferekatzen txikiak.
Joan ebanjelariak beste giltza bat proposatzen duten hitzak ezarri ditu Jesusen ahoan. Bereei agur esatean, Jesusek diotse: «Aitagana noa eta zuek triste zarete…Alabaina, komeni zaizu ni joatea, Espiritu Santua har dezazuen». Ulertzekoa da ikasleen tristura. Jesus beti berekin izateak demaien segurtasuna opa dute. Maisuaren babesean  beti haur bizi nahi izatearen tentazioa da.
Jesusen erantzunak pedagogia jakintsua ageri du. Haren absentziak hazaraziko du haren jarraitzaileen heldutasuna. Bere Espirituaren zigilua utzi die. Jesusen absentzian, Espirituak eragingo du hareengan erantzulea eta heldua den bati dagokion hazkundea. Komeni da hau gogoratzea gure garai honetan, zeinetan ematen baitu gure artean sormenarekiko beldurra, immobilismoaren tentazioa edo beste aldi batzuetarako edo beste kultura baterako zen kristautasunaren nostalgia ari dela hazten.
Kristauok behin baino gehiagotan jo izan dugu, historian barna, Jesusekiko jarraipena haur-eran bizitzera. Jesusen Igokundeak gogorarazten digu ezen, Jesusen presentzia historikoa amaiturik, «Espirituaren aldia» bizi dugula, sormenaren eta hazkunde erantzulearen aldia. Espirituak ez digu eskaintzen Jesusen jarraitzaileoi «betirauneko errezetarik». Argia eta hatsa dakarkigu beti berriak diren bideen bila ibiltzeko, gaur egun Jesusen jarduera berregiteko. Horrela gidatzen gaitu Jesusek egia betera.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

08-05-2016
Ascensió del Senyor – C
Lluc 24,46-53

CREIXEMENT I CREATIVITAT

Els evangelis ens ofereixen diverses claus per entendre com van començar la seva marxa històrica les primeres comunitats cristianes sense la presència de Jesús al capdavant dels seus seguidors. Potser, no va ser tot tan senzill com a vegades ho imaginem. Com van entendre i viure la seva relació amb ell, un cop desaparegut de la terra?
Mateu no diu una paraula de la seva ascensió al cel. Acaba el seu evangeli amb una escena de comiat en una muntanya de Galilea en què Jesús els fa aquesta solemne promesa: «Jo sóc amb vosaltres dia rere dia fins a la fi del món». Els deixebles no han de sentir la seva absència. Jesús estarà sempre amb ells. Però com?
Lluc ofereix una visió diferent. En l’escena final del seu evangeli, Jesús «es va separar d’ells i fou endut cap al cel». Els deixebles han d’acceptar amb tot realisme la separació: Jesús viu ja en el misteri de Déu. Però puja al Pare «beneint» els seus. Els seus seguidors comencen el seu camí protegits per aquella benedicció amb la qual Jesús guaria els malalts, perdonava els pecadors i acariciava els petits.
L’evangelista Joan posa en boca de Jesús unes paraules que proposen una altra clau. En acomiadar-se dels seus, Jesús els diu: «Ara me’n vaig al Pare i la tristesa us omple el cor…, però us convé que me’n vagi perquè rebeu l’Esperit Sant». La tristesa dels deixebles és explicable. Desitgen la seguretat que els dóna tenir Jesús sempre al seu costat. És la temptació de viure de manera infantil sota la protecció del Mestre.
La resposta de Jesús mostra una sàvia pedagogia. La seva absència farà créixer la maduresa dels seus seguidors. Els deixa l’empremta del seu Esperit. Serà ell qui, en la seva absència, promourà el creixement responsable i adult dels seus. És bo recordar-ho en uns temps en què sembla créixer entre nosaltres la por a la creativitat, la temptació de l’immobilisme o la nostàlgia per un cristianisme pensat per a altres temps i una altra cultura.
Els cristians hem caigut més d’un cop al llarg de la història en la temptació de viure el seguiment de Jesús de manera infantil. La festa de l’Ascensió del Senyor ens recorda que, acabada la presència històrica de Jesús, vivim «el temps de l’Esperit», temps de creativitat i de creixement responsable. L’Esperit no proporciona als seguidors de Jesús «receptes eternes». Ens dóna llum i alè per anar buscant camins sempre nous per reproduir avui la seva actuació. Així ens condueix cap a la veritat completa de Jesús.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

08-05-2016
Ascensión do Señor – C
Lucas 24,46-53

CRECEMENTO E CREATIVIDADE

Os evanxeos ofrécennos diversas claves para entender como comezaron a súa andadura histórica as primeiras comunidades cristiás sen a presenza de Xesús á fronte dos seus seguidores. Talvez, non foi todo tan sinxelo como ás veces nolo imaxinamos. Como entenderon e viviron a súa relación con el, unha vez desaparecido da terra?
Mateu non di nin unha palabra da súa ascensión ao ceo. Termina o seu evanxeo cunha escena de despedida nunha montaña de Galilea na que Xesús lles fai esta solemne promesa: «Sabede que eu estou convosco todos os días ata o fin do mundo». Os discípulos non han sentir a súa ausencia. Xesús estará sempre con eles. Pero como?
Lucas ofrece unha visión diferente. Na escena final do seu evanxeo, Xesús «sepárase deles subindo cara ao ceo». Os discípulos han aceptar con todo realismo a separación: Xesús vive xa no misterio de Deus. Pero sobe ao Pai «bendicindo» aos seus. Os seus seguidores comezan a súa andadura protexidos por aquela bendición coa que Xesús curaba aos enfermos, perdoaba aos pecadores e acariñaba aos pequenos.
O evanxelista Xoán pon en boca de Xesús unhas palabras que propoñen outra clave. Ao despedirse dos seus, Xesús dilles: «Eu voume ao Pai e vós estades tristes… Con todo, convenvos que eu me vaia para que recibades o Espírito Santo». A tristeza dos discípulos é explicábel. Desexan a seguridade que lles dá ter a Xesús sempre cabo deles. É a tentación de viviren de xeito infantil baixo a protección do Mestre.
A resposta de Xesús mostra unha sabia pedagoxía. A súa ausencia fará crecer a madureza dos seus seguidores. Déixalles a marca do seu Espírito. Será el quen, na súa ausencia, promoverá o crecemento responsábel e adulto dos seus. É bo recordalo nuns tempos en que parece crecer entre nós o medo á creatividade, a tentación do inmobilismo ou a nostalxia por un cristianismo pensado para outros tempos e outra cultura.
Os cristiáns caemos máis dunha vez ao longo da historia na tentación de vivirmos o seguimento a Xesús de xeito infantil. A festa da Ascensión do Señor recórdanos que, terminada a presenza histórica de Xesús, vivimos «o tempo do Espírito», tempo de creatividade e de crecemento responsábel. O Espírito non proporciona aos seguidores de Xesús «receitas eternas». Dános luz e alento para ir buscando camiños sempre novos para reproducirmos hoxe a súa actuación. Así nos conduce cara á verdade completa de Xesús.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

08-05-2016
Ascensione del Signore – C
Luca 24,46-53

CRESCITA E CREATIVITÀ

Gli evangeli ci offrono diverse chiavi per capire come iniziarono il loro cammino storico le prime comunità cristiane senza la presenza di Gesù alla guida dei suoi seguaci. Forse tutto non fu così semplice come a volte immaginiamo. Come intesero e vissero il loro rapporto con lui, una volta scomparso dalla terra?
Matteo non dice una parola della sua ascensione al cielo. Termina il suo evangelo con una scena di congedo su una montagna di Galilea nella quale Gesù fa questa solenne promessa: «Sappiate che io sono con voi tutti i giorni fino alla fine del mondo». I discepoli non devono sentire la sua assenza. Gesù sarà sempre con loro. Ma come?
Luca offre una visione diversa. Nella scena finale del suo evangelo, Gesù «si separa da loro salendo verso il cielo». I discepoli devono accettare con tutto realismo la separazione: Gesù vive ormai nel mistero di Dio. Ma sale al Padre «benedicendo» i suoi. I suoi seguaci iniziano il loro cammino protetti da quella benedizione con la quale Gesù guariva gli infermi, perdonava i peccatori e accarezzava i piccoli.
L’evangelista Giovanni pone in bocca a Gesù delle parole che propongono un’altra chiave. Nel congedarsi dai suoi, Gesù dice loro: «Io vado al Padre e voi siete tristi… Tuttavia, vi conviene che io me ne vada perché riceverete lo Spirito Santo». La tristezza dei discepoli è spiegabile. Desiderano la sicurezza che dà loro l’avere Gesù sempre con loro. È la tentazione di vivere in maniera infantile sotto la protezione del Maestro.
La risposta di Gesù mostra una sapiente pedagogia. La sua assenza farà crescere la maturità dei suoi seguaci. Lascia loro il sigillo del suo Spirito. Sarà lui che, nella sua assenza, promuoverà la crescita responsabile e adulta dei suoi. È bene ricordarlo in tempi in cui sembra crescere tra noi la paura della creatività, la tentazione dell’immobilismo o la nostalgia di un cristianesimo pensato per altri tempi e altra cultura.
Noi cristiani siamo caduti più di una volta lungo la storia nella tentazione di vivere la sequela di Gesù in maniera infantile. La festa dell’Ascensione del Signore ci ricorda che, terminata la presenza storica di Gesù, viviamo «il tempo dello Spirito», tempo di creatività e di crescita responsabile. Lo Spirito non fornisce ai seguaci di Gesù «ricette eterne». Ci dà luce e coraggio per cercare cammini sempre nuovi per riprodurre oggi il suo comportamento. Così ci conduce verso la verità completa di Gesù.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

08-05-2016
Ascension du Seigneur – C
Luc 24,46-53

CROISSANCE ET CRÉATIVITÉ

Les évangiles nous offrent plusieurs clés pour comprendre comment les premières communautés chrétiennes ont commencé leur marche historique sans la présence de Jésus à leur tête. Cela ne fut peut-être pas si simple que nous l’imaginons parfois. Une fois Jésus disparu de cette terre, comment les disciples ont-ils vécu et compris leur relation avec lui ?
Mathieu ne dit pas mot de son ascension dans le ciel. Son évangile prend fin avec une scène d’au revoir sur une montagne de Galilée où Jésus leur fait cette promesse solennelle: «Sachez que je suis avec vous tous les jours jusqu’à la fin des temps». Les disciples ne doivent pas sentir son absence. Jésus sera toujours avec eux. Mais, comment?
Luc offre une vision différente. Dans la scène finale de son évangile, Jésus «s’éloigne d’eux en montant au ciel». Les disciples doivent accepter avec réalisme cette séparation : Jésus vit déjà dans le mystère de Dieu. Mais il monte vers le Père «en bénissant» les siens. Ses disciples commencent leur marche, protégés par cette bénédiction avec laquelle Jésus guérissait les malades, pardonnait aux pécheurs et caressait les petits.
L’évangéliste Jean met sur les lèvres de Jésus quelques paroles qui proposent une autre clé. En prenant congé des siens, Jésus leur dit: «Je vais vers le Père… et vous êtes tristes… Cependant, il convient que je m’en aille afin que vous receviez l’Esprit Saint». La tristesse des disciples est explicable. Ils souhaitent l’assurance que donne le fait d’avoir Jésus toujours avec eux. C’est la tentation de vivre de façon infantile sous la protection du Maître.
La réponse de Jésus montre une sage pédagogie. Son absence fera grandir en maturité ses disciples. Il leur laisse la l’empreinte de son Esprit. C’est lui qui, pendant son absence, soutiendra la croissance responsable et adulte des siens. C’est bon de le rappeler en ces temps où la peur de la créativité, la tentation de l’immobilisme et la nostalgie d’un christianisme pensé pour d’autres temps et pour d’autres cultures, semblent s’accroître parmi nous.
Nous chrétiens, nous sommes tombés plus d’une fois, au long de l’histoire, dans la tentation de suivre Jésus de façon enfantine. La fête de l’Ascension du Seigneur nous rappelle que la présence historique de Jésus terminée, nous sommes en train de vivre «le temps de l’Esprit», temps de créativité et de croissance responsable. L’Esprit ne fournit pas aux disciples de Jésus des «recettes éternelles». Il nous éclaire et nous anime pour que nous cherchions des chemins toujours nouveaux afin de reproduire aujourd’hui son action. C’est ainsi qu’il nous conduit vers la vérité tout entière de Jésus.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

08-05-2016
Ascensão do Senhor – C
Lucas 24,46-53

CRESCIMENTO E CRIATIVIDADE

Os evangelhos oferecem-nos diversas chaves para entender como iniciaram o seu percurso histórico as primeiras comunidades cristãs sem a presença de Jesus à frente dos Seus seguidores. Talvez, não tenha sido tão simples como por vezes o imaginamos. Como entenderam e viveram a sua relação com Ele, uma vez desaparecido da terra?
Mateus não diz uma palavra da Sua ascensão ao Céu. Termina o seu evangelho com um episódio de despedida numa montanha da Galileia na que Jesus lhes faz esta promessa solene: «Sabei que Eu estou convosco todos os dias até ao fim do mundo». Os discípulos não hão-de sentir a Sua ausência. Jesus estará sempre com eles. Mas, como?
Lucas oferece uma visão diferente. No episódio final do seu evangelho, Jesus «separa-se deles subindo até ao Céu». Os discípulos têm que aceitar com todo o realismo a separação: Jesus vive já no mistério de Deus. Mas sobe ao Pai «bendizendo» os Seus. Os Seus seguidores começam o seu percurso protegidos por aquela bênção com que Jesus curava os doentes, perdoava os pecadores e acariciava os pequenos.
O evangelista João coloca na boca de Jesus umas palavras que propõem outra chave. Ao despedir-se dos Seus, Jesus diz-lhes: «Eu vou para o Pai e vós estais tristes… No entanto, convém-vos que Eu vá para que recebais o Espírito Santo». A tristeza dos discípulos é explicável. Desejam a segurança que lhes dá terem Jesus sempre junto a eles. É a tentação de viver de forma infantil debaixo da proteção do Mestre.
A resposta de Jesus mostra uma sábia pedagogia. A Sua ausência fará acreditar na maturidade dos seus seguidores. Deixa-lhes a marca do Seu Espírito. Será Ele quem, na Sua ausência, promoverá o crescimento responsável e adulto dos Seus. É bom recordá-lo nuns tempos em que parece crescer entre nós o medo à criatividade, à tentação do imobilismo ou à nostalgia por um cristianismo pensado para outros tempos e outra cultura.
Os cristãos, temos caído mais de uma vez ao longo da história na tentação de viver o seguimento a Jesus de forma infantil. A festa da Ascensão do Senhor recorda-nos que, terminada a presença histórica de Jesus, vivemos «o tempo do Espírito», tempo de criatividade e de crescimento responsável. O Espírito não proporciona aos seguidores de Jesus «receitas eternas». Dá-nos luz e alento para ir procurar caminhos sempre novos para reproduzir hoje a sua atuação. Assim conduz-nos para a verdade completa de Jesus.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

05-08-2016
Ascension – C
Luke 24,46-53

GROWTH AND CREATIVITY

The Gospels offer us different keys to understand how the first Christian communities began their historical journey without the presence of Jesus in front of his followers. Maybe it all wasn’t as simple as we sometimes think. How did they understand and live out their relationship with him, once he had disappeared from the earth?
Matthew doesn’t say one word about his ascension to heaven. He ends his Gospel with a scene of leave-taking on a mountain in Galilee on which Jesus makes a solemn promise to them: «Know that I am with you always, even until the end of the world». The disciples shouldn’t feel his absence. Jesus will always be with them. But how?
Luke offers a different vision. In the last scene of his Gospel, Jesus «withdrew from them and was carried up to heaven». The disciples have to accept the separation completely realistically: Jesus now lives in the mystery of God. But he rises to the Father as he «blesses» his own. His followers begin their journey protected by that blessing with which Jesus healed the sick, forgave the sinners and hugged the little ones.
John the Evangelist put in Jesus’ mouth some words that propose another key aspect. When he takes his leave of his own, Jesus tells them: «I go to the Father and you are saddened… however it’s best that I go, so that you may receive the Holy Spirit». The disciples’ sadness is understandable. They want the security of having Jesus always near them. It’s the temptation of living in an infantile way under the protection of the Teacher.
Jesus’ answer shows a teaching wisdom. His absence will make his followers grow in maturity. He leaves them the stamp of his Spirit. This will be the one who, in Jesus’ absence, will promote in his followers a growth that is responsible and adult. It’s good to remember this at some points in which there seems to be growing among us a certain fear of creativity, a temptation to stay stuck, or a nostalgia for a Christianity worked out for other times and another culture.
We Christians have fallen more than once throughout history in the temptation of living out our following of Jesus in infantile ways. The Feast of the Ascension of the Lord reminds us that, when the historical presence of Jesus ended, we are living «the time of the Spirit», a time of creativity and of responsible growth. The Spirit hands on to Jesus’ followers «eternal prescriptions». The Spirit give us light and breath to go seeking always new paths in order to reproduce God’s action today. That’s how the Spirit leads us toward the full truth of Jesus.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario