Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
ES - ABRIR EL HORIZONTE
EU - IREKI HORIZONTEA
CA - OBRIR L’HORITZÓ
IT - APRIRE L’ORIZZONTE
FR - OUVRIR L’HORIZON
PT - ABRIR O HORIZONTE
HOMILIA - ES
28-05-2017
Ascensión del Señor – A
Mateo 28,16-20
ABRIR EL
HORIZONTE
Ocupados solo en el logro
inmediato de un mayor bienestar y atraídos por pequeñas aspiraciones y
esperanzas, corremos el riesgo de empobrecer el horizonte de nuestra existencia
perdiendo el anhelo de eternidad. ¿Es un progreso? ¿Es un error?
Hay dos hechos que no es difícil
comprobar en este nuevo milenio en el que vivimos desde hace unos años. Por una
parte está creciendo en la comunidad humana la expectativa y el deseo de un
mundo mejor. No nos contentamos con cualquier cosa: necesitamos progresar hacia
un mundo más digno, más humano y dichoso.
Por otra está creciendo al mismo
tiempo el desencanto, el escepticismo y la incertidumbre ante el futuro. Hay
tanto sufrimiento absurdo en la vida de las personas y de los pueblos, tantos
conflictos envenenados, tales abusos contra el planeta, que no es fácil
mantener la fe en el ser humano.
Es cierto que el desarrollo de la
ciencia y la tecnología están logrando resolver muchos males y sufrimientos. En
el futuro se lograrán, sin duda, éxitos todavía más espectaculares. Aún no
somos capaces de intuir la capacidad que se encierra en el ser humano para
desarrollar un bienestar físico, psíquico y social.
Pero no sería honesto olvidar que
este desarrollo prodigioso nos va «salvando» solo de algunos males y solo de
manera limitada. Ahora precisamente que disfrutamos cada vez más del progreso
humano empezamos a percibir mejor que el ser humano no puede darse a sí mismo
todo lo que anhela y busca.
¿Quién nos salvará del
envejecimiento, de la muerte inevitable o del poder extraño del mal? No nos ha
de sorprender que muchos comiencen a sentir la necesidad de algo que no es ni
técnica ni ciencia, tampoco ideología o doctrina religiosa. El ser humano se
resiste a vivir encerrado para siempre en esta condición caduca y mortal. Busca
un horizonte, necesita una esperanza más definitiva.
No pocos cristianos viven hoy
mirando exclusivamente a la tierra. Al parecer no nos atrevemos a levantar la
mirada más allá de lo inmediato de cada día. En esta fiesta cristiana de la
Ascensión del Señor quiero recordar unas palabras de aquel gran científico y
místico que fue P. Teilhard de Chardin: «Cristianos a solo veinte siglos de la
Ascensión. ¿Qué habéis hecho de la esperanza cristiana?».
En medio de interrogantes e
incertidumbres, los seguidores de Jesús seguimos caminando por la vida
trabajados por una confianza y una convicción. Cuando parece que la vida se
cierra o se extingue, Dios permanece. El misterio último de la realidad es un
misterio de amor salvador. Dios es una puerta abierta a la vida eterna. Nadie
la puede cerrar.
José Antonio Pagola
HOMILIA - EU
2017-05-28
Jaunaren Igokundea
– A
Mateo 28,16-20
IREKI HORIZONTEA
Ongizaterik
handiena berehala lortzeari bakarrik emanik eta nahikunde eta esperantza
txikiek erakarririk gabiltzala, arriskua dugu, geure biziaren horizontea
pobretzeko, betikotasunaren desioa galdurik. Aurrerapena ote da hori? Errore
bat ote?
Badira bi
gertaera, duela urte batzuez gero bizi dugun milurteko honetan, egiaztatzeko
zail ez direnak. Alde batetik, haziz doa gizartean mundu berriago baten nahia
eta gogoa. Ez dugu aski edozein gauza: mundu duinago, gizakoiago eta
zoriontsuago baterantz jo beharra sentitzen dugu.
Bestetik,
haziz doa desilusioa, eszeptizismoa eta ziurtasunik eza etorkizunari
dagokionez. Zentzurik gabeko hainbesteko sufrimendua ageri da pertsonen eta
herrien bizitzan, hainbat eta hainbat gatazka pozoitsu, hartarainoko abusuak
Planetaren aurka, non ez baita gauza erraza gizakiagan uste izanik bizitzea.
Halaz
guztiz, zientziaren eta teknologiaren garapena gaitz eta sufrimendu asko ari da
askatzen. Etorkizunean, dudarik gabe, are arrakasta distiratsuagoak lortuko
dira. Oraino ez gara gai sumatzeko gizakiak duen gaitasuna, ongizate fisiko,
psikiko eta soziala garatzeko.
Baina ez
litzateke jatorra izango beste hau ahaztea: garapen miresgarri honek gaitz
batzuetatik bakarrik eta era mugatuan gaitu «salbatzen». Hain juxtu, gero eta
giza aurrerapen handiagoaz gozatzen ari garen honetan ari gara argiago sumatzen
ezen gizakiak ezin diola eman bere buruari antsiatzen eta bilatzen duen guztia.
Nork
liberatuko gaitu zahartzetik, ezinbestean hil behar izatetik edota gaitzaren
ahalmen ulertezinetik? Ez gaitu harritu behar ikusteak, jende asko hasia dela
behar bat sentitzen: teknika ez den, zientzia ez den, doktrina ideologikoa ez
den beste zerbaiten behar bat, alegia. Gizakiak ez dio amore eman nahi izaera galkor eta hilkor honetan
betiko hesiturik bizitzeari.
Alabaina,
kristau gutxi baino gehiago ari da bizitzen lurrari soilik begira. Itxuraz, ez
gara ausartzen geure begiak altxatzen eguneroko ondo-ondokoa dugun hura baino
harago. Jaunaren Igokundearen kristau-jai honetan, zientifiko eta mistiko
handia izan zen Teilhard de Chardin-en hitz hauek aipatu nahi nituzke:
«Kristauok, Igokundeak hogei mende soil dituen honetan, zer egin duzue
kristau-fedeaz?».
Galderen eta
ziurtasunik ezaren artean, Jesusen ikasleok ibili gabiltza biziaren bila,
konfiantza batek eta konbentzimendu bat eraginik. Biziak ixtera eta itzaltzera
doala ematen duenean ere, Jainkoak hor dirau. Ontasun- eta Maitasun-misterio da
errealitatearen azken misterioa. Biziari irekia den Atea da Jainkoa, inork ezin
itxia.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA - CA
28-05-2017
Ascensió del Senyor
– A
Mateu 28,16-20
OBRIR L’HORITZÓ
Ocupats
només en l’assoliment immediat d’un major benestar i atrets per petites
aspiracions i esperances, correm el risc d’empobrir l’horitzó de la nostra
existència perdent l’anhel d’eternitat. És un progrés? És un error?
Hi ha dos
fets que no és difícil de comprovar en aquest nou mil·lenni en què vivim des de
fa uns anys. D’una banda està creixent en la comunitat humana l’expectativa i
el desig d’un món millor. No ens acontentem amb qualsevol cosa: necessitem
progressar cap a un món més digne, més humà i més feliç.
Per l’altra
està creixent al mateix temps el desencís, l’escepticisme i la incertesa davant
el futur. Hi ha tant patiment absurd en la vida de les persones i dels pobles, tants
conflictes enverinats, com abusos contra el planeta, que no és fàcil mantenir
la fe en l’ésser humà.
És cert que
el desenvolupament de la ciència i la tecnologia estan aconseguint resoldre
molts mals i sofriments. En el futur s’aconseguiran, sens dubte, èxits encara
més espectaculars. Encara no som capaços d’intuir la capacitat que hi ha en
l’ésser humà per desenvolupar un benestar físic, psíquic i social.
Però no
seria honest oblidar que aquest desenvolupament prodigiós ens va «salvant»
només d’alguns mals i només de manera limitada. Ara precisament que gaudim cada
vegada més del progrés humà comencem a percebre millor que l’ésser humà no pot
donar-se a si mateix tot el que anhela i busca.
Qui ens
salvarà de l’envelliment, de la mort inevitable o del poder estrany del mal? No
ens ha de sorprendre que molts comencin a sentir la necessitat d’alguna cosa
que no és ni tècnica ni ciència, tampoc ideologia o doctrina religiosa. L’ésser
humà es resisteix a viure tancat per sempre en aquesta condició caduca i mortal.
Cerca un horitzó, necessita una esperança més definitiva.
No pocs
cristians viuen avui mirant exclusivament la terra. Pel que sembla no ens
atrevim a alçar la mirada més enllà de la immediatesa de cada dia. En aquesta
festa cristiana de l’Ascensió del Senyor vull recordar unes paraules d’aquell
gran científic i místic que va ser P. Teilhard de Chardin: «Cristians a només
vint segles de l’Ascensió. Què n’heu fet de l’esperança cristiana?».
Enmig
d’interrogants i d’incerteses, els seguidors de Jesús seguim caminant per la
vida treballats per una confiança i una convicció. Quan sembla que la vida es
clou o s’extingeix, Déu es manté. El misteri últim de la realitat és un misteri
d’amor salvador. Déu és una porta oberta a la vida eterna. Ningú no la pot tancar.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA - GL
28-05-2017
Ascensión do Señor – A
Mateu 28,16-20
ABRIR O HORIZONTE
Ocupados só
no logro inmediato dun maior benestar e atraídos por pequenas aspiracións e
esperanzas, corremos o risco de empobrecermos o horizonte da nosa existencia
perdendo o anhelo de eternidade. É un progreso? É un erro?
Hai dous
feitos que non é difícil comprobar neste novo milenio no que vivimos desde hai
uns anos. Por unha banda está medrando na comunidade humana a expectativa e o
desexo dun mundo mellor. Non nos contentamos con calquera cousa: necesitamos
progresar cara a un mundo máis digno, máis humano e ditoso.
Por outra
está crecendo ao mesmo tempo o desencanto, o escepticismo e a incerteza ante o
futuro. Hai tanto sufrimento absurdo na vida das persoas e dos pobos, tantos
conflitos envelenados, tales abusos contra o planeta, que non é fácil manter a
fe no ser humano.
É certo que
o desenvolvemento da ciencia e a tecnoloxía están logrando resolveren moitos
males e sufrimentos. No futuro lograranse, sen dúbida, éxitos aínda máis
espectaculares. Aínda non somos capaces de intuírmos a capacidade que se
encerra no ser humano para desenvolver un benestar físico, psíquico e social.
Pero non
sería honesto esquecermos que este desenvolvemento prodixioso vainos «salvando»
só dalgúns males e só dun xeito limitado. Agora precisamente que gozamos cada
vez máis do progreso humano empezamos a percibir mellor que o ser humano non
pode darse a si mesmo todo o que anhela e busca.
Quen nos
salvará do avellentamento, da morte inevitábel ou do poder estraño do mal? Non
nos sorprende que moitos comecen a sentiren a necesidade de algo que non é nin
técnica nin ciencia, tampouco ideoloxía ou doutrina relixiosa. O ser humano
resístese a vivir encerrado para sempre nesta condición caduca e mortal. Busca
un horizonte, necesita unha esperanza máis definitiva.
Non poucos
cristiáns viven hoxe mirando exclusivamente á terra. Ao parecer non nos
atrevemos a levantar a mirada máis aló do inmediato de cada día. Nesta festa
cristiá da Ascensión do Señor quero recordar unhas palabras daquel gran
científico e místico que foi P. Teilhard de Chardin: «Cristiáns a só vinte
séculos da Ascensión. Que fixestes da esperanza cristiá?».
No medio de
interrogantes e incertezas, os seguidores de Xesús seguimos camiñando pola vida
traballados por unha confianza e unha convicción. Cando parece que a vida se
pecha ou se extingue, Deus permanece. O misterio último da realidade é un
misterio de amor salvador. Deus é unha porta aberta á vida eterna. Ninguén a
pode pechar.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA -IT
28-05-2017
Ascensione del
Signore – A
Matteo 28,16-20
APRIRE L’ORIZZONTE
Occupati
soltanto nell’ottenere subito un maggiore benessere e attratti dalle piccole
aspirazioni e speranze, corriamo il rischio di impoverire l’orizzonte della
nostra esistenza, perdendo il desiderio d’eternità. È un progresso? È un
errore?
Ci sono due
fatti che non è difficile mettere a confronto in questo nuovo millennio nel
quale viviamo già da qualche anno. Da una parte sta crescendo nella società
umana l’aspettativa e il desiderio di un mondo migliore. Non ci accontentiamo
di qualsiasi cosa: abbiamo bisogno di progredire verso un mondo più degno, più
umano e felice.
Dall’altra,
sta crescendo la delusione, lo scetticismo e l’incertezza di fronte al futuro.
C’è tanta sofferenza assurda nella vita delle persone e dei popoli, tanti
conflitti avvelenati, tanti abusi contro il pianeta, che non è facile mantenere
la fede nell’essere umano.
Tuttavia, lo
sviluppo della scienza e della tecnologia sta riuscendo a risolvere molti mali
e sofferenze. Nel futuro si otterranno, senza dubbio, successi ancora più
spettacolari. Ancora non siamo capaci di intuire la capacità racchiusa
nell’essere umano di sviluppare un benessere fisico, psichico e sociale.
Ma non
sarebbe onesto dimenticare che questo sviluppo prodigioso ci va «salvando» solo
da alcuni mali e solo in maniera
limitata. Proprio adesso che godiamo sempre più del progresso umano,
incominciamo a percepire meglio che l’essere umano non può darsi da solo tutto
quello a cui anela e che cerca.
Chi ci
salverà dall’invecchiamento, dalla morte inevitabile o dallo strano potere del
male? Non ci deve sorprendere che molti comincino a sentire la necessità di
qualcosa che non è né tecnica, né scienza, neanche ideologia o dottrina
religiosa. L’essere umano rifiuta di vivere chiuso per sempre in questa
condizione caduca e mortale. Cerca un orizzonte, ha bisogno di una speranza piu
definitiva.
Non pochi
cristiani vivono oggi guardando esclusivamente alla terra. Sembra che non
osiamo sollevare lo sguardo al di là dell’immediato di ogni giorno. In questa
festa cristiana dell’Ascensione del Signore voglio ricordare alcune parole di
quel grande scienziato e mistico che fu Theilhard de Chardin: «Cristiani, a
soli venti secoli dall’Ascensione, che avete fatto della speranza cristiana?».
In mezzo
agli interrogativi e alle incertezze, noi seguaci di Gesù continuiamo a
camminare per la vita, sostenuti da una fiducia e da una convinzione. Quando
sembra che la vita si chiuda o si estingua, Dio rimane. Il mistero ultimo della
realtà è un mistero di amore che salva. Dio è una porta aperta alla vita
eterna. Nessuno la può chiudere.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA - FR
28-05-2017
Ascension du
Seigneur – A
Matthieu 28,16-20
OUVRIR L’HORIZON
Occupés
seulement à acquérir dans l’immédiat le plus grand bien-être et attirés par de
petites aspirations et espérances, nous risquons d’appauvrir l’horizon de notre
existence et de perdre le désir d’éternité. Est-ce un progrès ou une erreur?
Il y a deux
faits faciles à vérifier dans ce nouveau millenaire où nous vivons depuis
quelques années. D’un côté, l’expectative et le désir d’un monde meilleur se
sont accrus dans la communauté humaine. Nous ne nous contentons plus de
n’importe quoi: nous avons besoin de progresser vers un monde plus digne, plus
humain et plus heureux.
D’autre
part, le désenchantement, le scepticisme et l’incertitude face à l’avenir, sont
en train d’augmenter en même temps. Il y a tant de souffrance absurde dans la
vie des personnes et des peuples, tant de conflits envenimés, tant d’abus
contre notre planète, qu’il devient difficile de continuer à croire en l’être
humain.
Il est vrai
que le développement de la science et de la technologie est en train de
résoudre beaucoup de maux et de souffrances. Et dans l’avenir on obtiendra sans
doute des succès plus spectaculaires encore. Nous ne sommes pas encore capables
de deviner la capacité que possède l’être humain à développer un bien-être
physique, psychique et social.
Mais ce ne
serait pas honnête d’oublier que ce développement prodigieux ne nous «sauve»
que de quelques maux et cela d’une manière limitée. C’est justement au moment
où nous jouissons de plus en plus du progrès humain que nous commençons à mieux
percevoir que l’être humain ne peut pas se procurer lui-même tout ce qu’il
cherche et désire.
Qui nous
sauvera du vieillissement, de la mort inévitable ou du pouvoir étrange du mal?
Il ne faut pas être surpris si beaucoup de personnes commencent à sentir le
besoin de quelque chose qui n’est ni la technique, ni la science, ni
l’idéologie, ni la doctrine religieuse non plus. L’être humain refuse de vivre
pour toujours enfermé dans cette condition caduque et mortelle. Il cherche un
horizon, il a besoin d’une espérance plus définitive.
Ils sont
assez nombreux les chrétiens qui vivent aujourd’hui en regardant exclusivement
vers la terre. Apparemment, nous n’osons pas lever le regard au-delà de
l’immédiat de chaque jour. Dans cette fête chrétienne de l’Ascension du
Seigneur, j’aimerias rappeler quelques paroles du grand scientifique et
mystique, le P. Teilhard de Chardin: «Chrétiens, à vingt siècles seulement de
l’Ascension, qu’avez-vous fait de l’espérance chretienne?».
Au milieu
des interrogations et des incertitudes, nous, les disciples de Jésus, nous
continuons de marcher sur le chemin de la vie habités par une confiance et par
une conviction. Quand il semble que la vie se referme ou s’éteint, Dieu
demeure. Le mystère ultime de la réalité est un mystère d’amour sauveur. Dieu
est une porte ouverte sur la vie éternelle et personne ne peut la fermer.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA - PT
28-05-2017
Ascensão do Senhor
– A
Mateus 28,16-20
ABRIR O HORIZONTE
Ocupados
apenas em conseguir imediatamente um maior bem-estar e atraídos por pequenas
aspirações e esperanças, corremos o risco de empobrecer o horizonte da nossa
existência perdendo a ansia de eternidade. É um progresso? É um erro?
Há dois
factos que não é difícil comprovar neste novo milénio em que vivemos durante
estes anos. Por um lado está a crescer na comunidade humana a expectativa e o
desejo de um mundo melhor. Não nos contentamos com qualquer coisa: necessitamos
de progredir para um mundo mais digno, mais humano e ditoso.
Por outro,
está crescendo ao mesmo tempo o desencanto, o cepticismo e a incerteza face ao
futuro. Há tanto sofrimento absurdo na vida das pessoas e dos povos, tantos
conflitos envenenados, tais abusos contra o planeta, que não é fácil manter a
fé no ser humano.
É certo que
o desenvolvimento da ciência e da tecnologia estão a conseguir resolver muitos
males e sofrimentos. No futuro irá conseguir-se, sem dúvida, êxitos ainda mais
espetaculares. Ainda não somos capazes de intuir a capacidade contida no ser
humano para desenvolver um bem-estar físico, psíquico e social.
Mas não
seria honesto esquecer que este desenvolvimento prodigioso nos vai «salvando»
apenas de alguns males e apenas de forma limitada. Agora precisamente que
disfrutamos cada vez mais do progresso humano, começamos a perceber melhor que
o ser humano não pode dar-se a si mesmo tudo o que deseja e procura.
Quem nos
salvará do envelhecimento, da morte inevitável ou do estranho poder do mal? Não
nos há-de surpreender que muitos comecem a sentir a necessidade de algo que não
é nem técnica nem ciência, tampouco ideologia ou doutrina religiosa. O ser
humano resiste a viver encerrado para sempre nesta condição caduca e mortal.
Procura um horizonte, necessita de uma esperança mais definitiva.
Não poucos
cristãos vivem hoje olhando exclusivamente para a terra. Ao que parece não nos
atrevemos a levantar o olhar mais além do imediato de cada dia. Nesta festa
cristã da Ascensão do Senhor quero recordar umas palavras daquele grande
cientista e místico que foi P. Teilhard de Chardin: «Cristãos a apenas vinte
séculos da Ascensão. Que fizestes da esperança cristã?».
No meio de
interrogações e incertezas, os seguidores de Jesus, seguimos caminhando pela
vida trabalhados por uma confiança e uma convicção. Quando parece que a vida se
fecha ou se extingue, Deus permanece. O mistério último da realidade é um
mistério de amor salvador. Deus é uma porta aberta à vida eterna. Ninguém a
pode fechar.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA - EN
05-28-2017
Ascension of the Lord – A
Matthew 28,16-20
OPEN THE HORIZON
If we
only occupy ourselves with the immediate goals of greater wellbeing, or if we
find ourselves attracted by small dreams and hopes, we run the risk of
impoverishing the horizon of our existence, losing our yearning for eternity.
Is this progress? Or is it a mistake?
There are
two things that are easy to verify about this new millennium we have lived in
for the past few years. On one hand, we find growing in human society the hope
and dream of a better world. We aren’t content with just any old thing: we need
to progress toward a more dignified world, one that is more human and full of
happiness.
On the
other hand, discouragement, skepticism and uncertainty about the future is
growing. There’s so much needless suffering in the life of people and of
nations, so many poisonous conflicts, so much abuse of our planet, that it’s not
easy to keep faith in humanity.
It’s true
that the developments of science and technology are successfully resolving many
maladies and sufferings. In the future they will no doubt accomplish even more
spectacular results. There’s no way we’re able to imagine humanity’s capability
to develop physical, psychological and social wellbeing.
But it
wouldn’t be honest to forget that this prodigious development «saves» us only
from some maladies within certain limitations. It’s right now as we enjoy human
progress more and more, that we begin to better perceive that human beings
can’t give themselves all that they desire and seek.
Who can
save self from getting old, from the inevitable death, from the strange power
of evil? We don’t need to be surprised that many are starting to feel the
necessity of something that isn’t just technique or science or ideological
doctrine. Human beings resist living enclosed forever in this worn-out and
mortal condition. We seek a horizon, we need a more definitive hope.
Not a few
Christians live their lives today just looking exclusively at the earth. It
seems that we don’t dare lift up our eyes to see beyond the immediacy of each
day. In this Christian feast of the Lord’s Ascension I want to remember some
words of that great scientist and mystic – Teilhard de Chardin: «Christians,
just 20 centuries after the Ascension – what have you done to Christian hope?».
In the
midst of questions and uncertainties, Jesus’ followers keep moving on, carrying
confidence and conviction. When it seems that life gets closed in or snuffed
out, God remains. Reality’s ultimate mystery is a mystery of saving love. God
is an open door to eternal life. No one can close it.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario