lunes, 29 de mayo de 2017

06-04-2017 - Pentecost Sunday - Solemnity (A)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

04-06-2017
Pentecostés – A
Juan 20,19-23

VIVIR A DIOS DESDE DENTRO

Hace algunos años, el gran teólogo alemán Karl Rahner se atrevía a afirmar que el principal y más urgente problema de la Iglesia de nuestros tiempos era su «mediocridad espiritual». Estas eran sus palabras: el verdadero problema de la Iglesia es «seguir tirando con una resignación y un tedio cada vez mayores por los caminos habituales de una mediocridad espiritual».
El problema no ha hecho sino agravarse estas últimas décadas. De poco han servido los intentos de reforzar las instituciones, salvaguardar la liturgia o vigilar la ortodoxia. En el corazón de muchos cristianos se está apagando la experiencia interior de Dios.
La sociedad moderna ha apostado por lo «exterior». Todo nos invita a vivir desde fuera. Todo nos presiona para movernos con prisa, sin apenas detenernos en nada ni en nadie. La paz ya no encuentra resquicios para penetrar hasta nuestro corazón. Vivimos casi siempre en la corteza de la vida. Se nos está olvidando qué es saborear la vida desde dentro. Para ser humana, a nuestra vida le falta hoy una dimensión esencial: la interioridad.
Es triste observar que tampoco en las comunidades cristianas sabemos cuidar y promover la vida interior. Muchos no saben lo que es el silencio del corazón, no se enseña a vivir la fe desde dentro. Privados de experiencia interior, sobrevivimos olvidando nuestra alma: escuchando palabras con los oídos y pronunciando oraciones con los labios mientras nuestro corazón está ausente.
En la Iglesia se habla mucho de Dios, pero, ¿dónde y cuándo escuchamos los creyentes la presencia callada de Dios en lo más hondo del corazón? ¿Dónde y cuándo acogemos el Espíritu del Resucitado en nuestro interior? ¿Cuándo vivimos en comunión con el Misterio de Dios desde dentro?
Acoger a Dios en nuestro interior quiere decir al menos dos cosas. La primera: no colocar a Dios siempre lejos y fuera de nosotros, es decir, aprender a escucharlo en el silencio del corazón. La segunda: bajar a Dios de la cabeza a lo profundo de nuestro ser, es decir, dejar de pensar en Dios solo con la mente y aprender a percibirlo en lo más íntimo de nosotros.
Esta experiencia interior de Dios, real y concreta, puede transformar nuestra fe. Uno se sorprende de cómo hemos podido vivir sin descubrirla antes. Es posible encontrar a Dios dentro de nosotros en medio de una cultura secularizada. Es posible también hoy conocer una alegría interior nueva y diferente. Pero me parece muy difícil mantener por mucho tiempo la fe en Dios en medio de la agitación y frivolidad de la vida moderna sin conocer, aunque sea de manera humilde y sencilla, alguna experiencia interior del Misterio de Dios.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-06-04
Mendekoste igandea – A
Joan 20,19-23

JAINKOA NORK BERE BARNETIK BIZI

Duela urte batzuk, alemaniar teologo handi bat, Karl Rahner, ausartu zen esatera ezen gaur egungo Elizak «bere eskastasun espirituala» duela bere arazorik nagusiena eta premiazkoena. Hona haren hitzak: Elizaren benetako arazoa da «gero eta neurri handiagoan etsirik eta asper-asper eginik jarraitzen duela eskastasun espiritual baten ohiko bideetan barna».
Arazoa larritu besterik ez da egin azken hamarkada hauetan. Ezer gutxirako izan dira erakundeak berrindartzea, liturgia onik gordetzea edo ortodoxia zaintzea. Kristau askoren bihotzean itzaliz doa Jainkoaren barne-esperientzia.
Gizarte modernoak «kanpoaldea» hobestera jo du. Den-denak gonbidatzen gaitu azaletik bizitzera. Den-denak eragiten digu presaka ibiltzera, ia arretarik jarri gabe ezertan eta inorengan. Bakeak ez du jada zirrizturik aurkitzen gure bihotz barnera sartzeko. Ia beti, bizitzaren gainazalean bizi gara. Ahazten ari zaigu zer den bizitza barnetik ahogozatzea. Gizakoi izateko, gure bizitzari funtsezko alderdi bat falta zaio: barnetasuna.
Tristea da ikustea, kristau-elkarteetan ere ez dakigula zaintzen eta eragiten barne bizitza. Jende askok ez daki zer den bihotzaren isiltasuna, ez da adierazten fedea bihotz barnean bizitzen. Barne esperientziarik ez dugula, geure arimaz ahazturik jarraitzen dugu existitzen: hitzak belarriz entzunez, otoitzak ezpainez esanez, bihotza urrun dugularik.
Elizan asko hitz egiten da Jainkoaz, baina non eta noiz entzuten dugu fededunok Jainkoaren presentzia isila geure bihotzaren hondoenean? Non eta noiz egiten diogu harrera Berpiztuaren Espirituari geure barnean? Noiz bizi ohi dugu elkartasun-giroa Jainkoaren Misterioarekin geure bihotz-barnean?
Jainkoaren Espirituari harrera egiteak esan nahi du, alde batera utzi dugula gugandik urrun eta gugandik kanpo dagoela uste dugun Jainkoari hitz egitea, eta gai bihurtu garela bihotzaren isiltasunean mintzo zaigun Jainkoari entzuteko. Esan nahi du, utzi egin diogula Jainkoaz adimenaz bakarrik pentsatzeari, eta ikasi dugula Jainkoa geure izatearen zokoenean sumatzen.
Jainkoaz dugun barne esperientzia honek, egiazkoa eta zehatza den honek, eraldatu egiten du gure fedea. Harriturik gelditzen zara pentsatzean: nolatan bizi izan naiz, gero, hau guztia lehenago aurkitu gabe? Orain badakizu zergatik den posible sinestea kultura sekularizatu baten barruan bizi zarela ere. Orain barne poz berri eta desberdin bat sentitzen dugu. Uste dut, oso nekez mantendu daitekeela luzaroan Jainkoarekiko fedea, gaur egungo bizitza zalapartatsu eta arinean, atzeman gabe, modu apal eta xume batean bada ere, nolabaiteko barne esperientzia bat Jainkoaren Misterioaz.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

04-06-2017
Pentecosta – A
Joan 20,19-23

VIURE DÉU DES DE DINS

Fa alguns anys, el gran teòleg alemany Karl Rahner s’atrevia a afirmar que el principal i més urgent problema de l’Església dels nostres temps era la seva «mediocritat espiritual». Aquestes eren les seves paraules: el veritable problema de l’Església és «anar tirant amb una resignació i un tedi cada vegada més grans pels camins habituals d’una mediocritat espiritual».
El problema no ha fet altra cosa sinó agreujar-se aquestes darreres dècades. De poc han servit els intents de reforçar les institucions, salvaguardar la litúrgia o vigilar l’ortodòxia. Al cor de molts cristians s’està apagant l’experiència interior de Déu.
La societat moderna ha apostat per tot allò «exterior». Tot ens convida a viure des de fora. Tot ens pressiona per moure’ns amb pressa, gairebé sense aturar-nos en res ni en ningú. La pau no troba escletxes per penetrar fins al nostre cor. Vivim gairebé sempre en l’escorça de la vida. Se’ns està oblidant què és assaborir la vida des de dins. Per ser humana, a la nostra vida li falta avui una dimensió essencial: la interioritat.
És trist observar que tampoc en les comunitats cristianes sabem cuidar i promoure la vida interior. Molts no saben el que és el silenci del cor, no s’ensenya a viure la fe des de dins. Privats d’experiència interior, sobrevivim oblidant la nostra ànima: escoltant paraules amb les orelles i pronunciant oracions amb els llavis mentre el nostre cor està absent.
A l’Església es parla molt de Déu, però, ¿on i quan escoltem els creients la presència callada de Déu en el més profund del cor? On i quan acollim l’Esperit del Ressuscitat en el nostre interior? Quan vivim en comunió amb el Misteri de Déu des de dins?
Acollir Déu en el nostre interior vol dir almenys dues coses. La primera: no col·locar Déu sempre lluny i fora de nosaltres, és a dir, aprendre a escoltar-lo en el silenci del cor. La segona: fer baixar Déu del cap fins al profund del nostre ésser, és a dir, deixar de pensar en Déu només amb la ment i aprendre a percebre’l en el més íntim de nosaltres.
Aquesta experiència interior de Déu, real i concreta, pot transformar la nostra fe. Hom se sorprèn de com hem pogut viure sense descobrir-la abans. És possible trobar Déu dins nostre enmig d’una cultura secularitzada. És possible també avui conèixer una alegria interior nova i diferent. Però em sembla molt difícil mantenir per molt temps la fe en Déu enmig de l’agitació i la frivolitat de la vida moderna sense conèixer, encara que sigui de manera humil i senzilla, alguna experiència interior del Misteri de Déu.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

04-06-2017
Pentecostes – A
Xoán 20,19-23

VIVIR A DEUS DESDE DENTRO

Hai algúns anos, o gran teólogo alemán Karl Rahner atrevíase a afirmar que o principal e máis urxente problema da Igrexa dos nosos tempos era a súa «mediocridade espiritual». Estas eran as súas palabras: o verdadeiro problema da Igrexa é «seguir tirando cunha resignación e un tedio cada vez maiores polos camiños habituais dunha mediocridade espiritual».
O problema non fixo senón agravarse estas últimas décadas. De pouco serviron os intentos de reforzar as institucións, salvagardar a liturxia ou vixiar a ortodoxia. No corazón de moitos cristiáns estase apagando a experiencia interior de Deus.
A sociedade moderna apostou polo «exterior». Todo nos invita a vivirmos desde fóra. Todo nos preme para movérmonos con présa, sen apenas deternos en nada nin en ninguén. A paz xa non atopa físgoas para penetrar ata o noso corazón. Vivimos case sempre nas cortizas da vida. Estásenos esquecendo o que é saborear a vida desde dentro. Para ser humana, á nosa vida fáltalle hoxe unha dimensión esencial: a interioridade.
É triste observar que tampouco nas comunidades cristiás sabemos coidarmos e promover a vida interior. Moitos non saben o que é o silencio do corazón, non se ensina a vivir a fe desde dentro. Privados de experiencia interior, sobrevivimos esquecendo a nosa alma: escoitando palabras cos oídos e pronunciando oracións cos beizos mentres o noso corazón está ausente.
Na Igrexa fálase moito de Deus, pero, onde e cando escoitamos os crentes a presenza calada de Deus no máis fondo do corazón? Onde e cando acollemos o Espírito do Resucitado no noso interior? Cando vivimos en comuñón co Misterio de Deus desde dentro?
Acoller a Deus no noso interior quere dicir polo menos dúas cousas. A primeira: non colocar a Deus sempre lonxe e fóra de nós, é dicir, aprender a escoitalo no silencio do corazón. A segunda: baixar a Deus da cabeza ao profundo do noso ser, é dicir, deixar de pensar en Deus só coa mente e aprender a percibilo no máis íntimo de nós.
Esta experiencia interior de Deus, real e concreta, pode transformar a nosa fe. Un sorpréndese de como puidemos vivir sen descubrila antes. É posíbel atopar a Deus dentro de nós no medio dunha cultura secularizada. É posíbel tamén hoxe coñecer unha alegría interior nova e diferente. Pero paréceme moi difícil manter por moito tempo a fe en Deus no medio da axitación e frivolidade da vida moderna sen coñecer, aínda que sexa de xeito humilde e sinxelo, algunha experiencia interior do Misterio de Deus.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

04-06-2017
Pentecoste – A
Giovanni 20,19-23

VIVERE DIO DALL’INTERNO

Alcuni anni fa’, il grande teologo tedesco Karl Rahner, osava affermare che il principale e più urgente problema della Chiesa del nostro tempo è la sua «mediocrità spirituale». Queste erano le sue parole: Il vero problema della Chiesa è «andare avanti con una rassegnazione e una noia sempre maggiori per le vie abituali di una mediocrità spirituale».
Il problema non ha fatto che aggravarsi in queste ultime decadi. A poco sono serviti i tentativi di rafforzare le istituzioni, salvaguardare la liturgia o vigilare sull’ortodossia. Nel cuore di molti cristiani si sta spegnendo l’esperienza interiore di Dio.
La società moderna ha puntato sull’ «esteriore». Tutto ci invita a vivere dal di fuori. Tutto ci spinge a muoverci con fretta, senza nemmeno trattenerci un po’ su nulla e su nessuno. La pace non trova più fessure per penetrare fino al nostro cuore. Viviamo quasi sempre alla superficie della vita. Ci stiamo dimenticando che cosa significa assaporare la vita dall’interno. Per essere umana, alla nostra vita manca oggi una dimensione essenziale: l’interiorità.
È triste osservare che nemmeno nelle comunità cristiane sappiamo curare e promuovere la vita interiore. Molti non sanno quel che è il silenzio del cuore, non si insegna a vivere la fede dall’interno. Privati di esperienza interiore, sopravviviamo dimenticando la nostra anima: ascoltando parole con gli orecchi e pronunciando orazioni con le labbra, mentre il nostro cuore è assente.
Nella Chiesa si parla molto di Dio, ma dove e quando noi credenti ascoltiamo la presenza silenziosa di Dio nel più profondo del cuore? Dove e quando accogliamo lo Spirito del Risorto dentro di noi? Quando viviamo in comunione con il Mistero di Dio dall’interno?
Accogliere Dio dentro di noi vuol dire almeno due cose. La prima: non collocare sempre Dio lontano e fuori di noi, cioè imparare ad ascoltarlo nel silenzio del cuore. La seconda: far scendere Dio dalla testa al profondo del nostro essere, cioè smettere di pensare a Dio solo con la mente e imparare a percepirlo nel più intimo del nostro essere.
Questa esperienza interiore di Dio, reale e concreta, può trasformare la nostra fede. Ci si sorprende di come si è potuto vivere senza scoprirlo prima. È possibile trovare Dio all’interno di noi stessi in mezzo a una cultura secolarizzata. È anche possibile oggi conoscere una gioia interiore nuova e differente. Tuttavia mi sembra molto difficile mantenere per molto tempo la fede in Dio in mezzo all’agitazione e frivolezza della vita moderna, senza conoscere, anche se in maniera umile e semplice, qualche esperienza interiore del Mistero di Dio.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

04-06-2017
Pentecôte – A
Jean 20,19-23

VIVRE DIEU DE L’INTÉRIEUR

Il y a quelques années, le grand théologien allemand Karl Rahner osait affirmer que le principal problème, et le plus urgent, de l’Eglise de notre temps, est sa «médiocrité spirituelle». Voici ses paroles: le véritable problème de l’Eglise est celui de «continuer à vivoter avec une résignation et un ennui de plus en plus grandissants sur les chemins routiniers de la médiocrité spirituelle».
Ces dernières décennies, le problème n’a fait que s’aggraver. Les essais pour renforcer les institutions, sauvegarder la liturgie ou surveiller l’orthodoxie n’ont servi qu’à peu de chose. L’expérience intérieure de Dieu est en train de s’éteindre dans le coeur de nombreux chrétiens.
La société moderne a fait le pari de «l’extérieur». Tout nous incite à vivre du dehors. Tout nous force à vivre à la hâte, sans avoir à peine le temps de nous arrêter sur rien ni sur personne. Il n’y a plus d’ouverture dans notre coeur pour que la paix puisse y pénétrer. Nous vivons presque toujours à la surface de la vie. On a oublié ce que veut dire savourer la vie de l’intérieur. Pour qu’elle devienne plus humaine, il manque aujourd’hui à notre vie une dimension essentielle: l’intériorité.
C’est triste d’observer que dans les communautés chrétiennes nous ne savons pas non plus promouvoir la vie intérieure et en prendre soin. Beaucoup ignorent ce qu’est le silence du coeur, on n’apprend pas à vivre la foi du dedans. Privés de cette expérience intérieure, nous survivons en oubliant notre âme: nous entendons des paroles avec nos oreilles et nous prononçons des lèvres nos prières alors que notre coeur est absent.
On parle beaucoup de Dieu dans l’Eglise, mais, nous, les croyants, où et quand écoutons-nous la présence silencieuse de Dieu au plus profond de notre coeur? Où et quand accueillons-nous l’Esprit du Ressuscité dans notre intérieur? Quand vivons-nous de l’intérieur la communion au Mystère de Dieu?
Acueillir Dieu dans notre intérieur veut dire au moins deux choses. La première: ne pas toujours placer Dieu loin et en dehors de nous; c’est-à-dire, apprendre á l’écouter dans le silence de notre coeur. La deuxième: faire descendre Dieu de notre tête jusqu’au plus profond de notre être, c’est-à-dire, cesser de penser à Dieu rien qu’avec notre tête et apprendre à le percevoir au plus intime de nous mêmes.
Cette expérience intérieure de Dieu, réelle et concrète, peut transformer notre foi. On est surpris en pensant comment on a pu vivre sans la découvrir auparavant. Il est possible de trouver Dieu au dedans de nous au milieu d’une culture sécularisée. Il est aussi possible aujourd’hui, de connaître une joie intérieure nouvelle et différente. Mais ce qui me paraît très difficile c’est de maintenir longtemps sa foi en Dieu au milieu de l’agitation et de la frivolité de la vie moderne sans avoir fait, même de façon humble et simple, une quelconque expérience intérieure du Mystère de Dieu.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

04-06-2017
Pentecostes – A
João 20,19-23

VIVER DEUS DESDE DENTRO

Há alguns anos, o grande teólogo alemão Karl Rahner atrevia-se a afirmar que o principal e mais urgente problema da Igreja do nosso tempo era a sua «mediocridade espiritual». Estas eram as suas palavras: o verdadeiro problema da Igreja é «continuar com uma resignação e um tédio cada vez maior pelos caminhos habituais de uma mediocridade espiritual».
O problema tem-se vindo a agravar nestas últimas décadas. De pouco serviram as tentativas de reforçar as instituições, salvaguardar a liturgia ou vigiar a ortodoxia. No coração de muitos cristãos está-se a apagar a experiência interior de Deus.
A sociedade moderna apostou no «exterior». Tudo nos convida a viver desde fora. Tudo nos pressiona para nos movermos depressa, sem pararmos em nada nem em ninguém. A paz já não encontra resquícios para penetrar até ao nosso coração. Vivemos quase sempre na crosta exterior da vida. Estamos a esquecer o que é saborear a vida a partir de dentro. Para ser humana, a nossa vida falta-lhe hoje uma dimensão essencial: a interioridade.
É triste observar que tampouco nas comunidades cristãs sabemos cuidar e promover a vida interior. Muitos não sabem o que é o silêncio do coração, não se ensina a viver a fé desde dentro. Privados de experiência interior, sobrevivemos esquecendo a nossa alma: escutando palavras com os ouvidos e pronunciando orações com os lábios enquanto o nosso coração está ausente.
Na Igreja fala-se muito de Deus, mas, onde e quando escutamos, os crentes, a presença silenciosa de Deus no mais fundo do coração? Onde e quando acolhemos o Espírito do Ressuscitado no nosso interior? Quando vivemos em comunhão com o Mistério de Deus desde dentro?
Acolher a Deus no nosso interior quer dizer pelo menos duas coisas. A primeira: não colocar a Deus sempre longe e fora de nós, quer dizer, aprender a escutá-lo no silêncio do coração. A segunda: descer Deus da nossa cabeça até ao profundo do nosso ser, quer dizer, deixar de pensar em Deus só com a mente e aprender a percebe-Lo no mais íntimo de nós.
Esta experiência interior de Deus, real e concreta, pode transformar a nossa fé. Surpreendemo-nos de como temos podido viver sem a descobrir antes. É possível encontrar Deus dentro de nós no meio de uma cultura secularizada. É possível também hoje conhecer uma alegria interior nova e diferente. Mas parece-me muito difícil manter por muito tempo a fé em Deus no meio da agitação e frivolidade da vida moderna sem conhecer, mesmo que seja de forma humilde e simples, alguma experiência interior do Mistério de Deus.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

06-04-2017
Pentecost – A
John 20,19-23

TO LIVE GOD FROM THE INSIDE

Some years ago, the great German theologian, Karl Rahner, dared to affirm that the main and most urgent problem in the church today is her «spiritual mediocrity». These were his words: the true problem of the Church is «to keep trudging on with a resignation and an ever greater tedium along the routine paths of a spiritual mediocrity».
The problem hasn’t done anything except get worse in these last decades. It has served us little to try to reform institutions, preserve the liturgy or keep watch over orthodoxy. In the hearts of many Christians the interior experience of God is being extinguished.
Modern society has positioned itself in «the exterior». Everything invites us to live on the outside. Everything pressures us to move about hurriedly, without stopping for anything or anyone. Peace doesn’t have a chance now to penetrate our heart. We’re almost always caught up in life’s shortness. We’re forgetting what it means to savor life from within. For a human being, our life lacks an essential dimension: interiority.
It’s sad to observe that not even in Christian communities do we know how to care for and promote the interior life. Many don’t know what’s in the silence of their heart, they aren’t taught to live faith from within. Deprived of an inner experience, we hang on for dear life, forgetting about our soul: listening to words with our ears and pronouncing prayers with our lips, while our heart is nowhere to be found.
In the Church there’s much talk about God, but where and when do we believers listen to the silent presence of God in the deepest depths of our heart? Where and when do we welcome the Spirit of the Resurrected One in our inner self? When do we live in communion with the Mystery of God from within?
To welcome God’s Spirit within means at least two things. The first is to not keep putting God far away and outside of ourselves: we need to learn to listen to God in the silence of our hearts. The second is to get God out of our head and down into our depths; that is, to stop thinking of God only with the mind and to learn to perceive God in the most intimate part of our being.
This interior experience of God, something real and concrete, transforms our faith. You wonder how you could live without having discovered this before. It’s possible to encounter God within us even in a secularized culture. It’s also possible to know an inner joy that’s new and different. It seems to me very difficult to maintain faith in God for very long in the midst of the agitation and frivolity of modern life, without knowing, albeit in a humble and simple way, some interior experience of the Mystery of God.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario