Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
Títulos IT
HOMILIA - ES
15 de abril de 2012
2 Pascua (B)
Juan 20, 19-31
RECORRIDO
HACIA LA FE
Estando ausente Tomás, los
discípulos de Jesús han tenido una experiencia inaudita. En cuanto lo ven
llegar, se lo comunican llenos de alegría: "Hemos visto al Señor".
Tomás los escucha con escepticismo. ¿Por qué les va creer algo tan absurdo? ¿Cómo
pueden decir que han visto a Jesús lleno de vida, si ha muerto crucificado? En
todo caso, será otro.
Los discípulos le dicen que les
ha mostrado las heridas de sus manos y su costado. Tomás no puede aceptar el
testimonio de nadie. Necesita comprobarlo personalmente: "Si no veo en sus
manos la señal de sus clavos... y no meto la mano en su costado, no lo
creo". Solo creerá en su propia experiencia.
Este discípulo que se resiste a
creer de manera ingenua, nos va a enseñar el recorrido que hemos de hacer para
llegar a la fe en Cristo resucitado los que ni siquiera hemos visto el rostro
de Jesús, ni hemos escuchado sus palabras, ni hemos sentido sus abrazos.
A los ocho días, se presenta de
nuevo Jesús a sus discípulos. Inmediatamente, se dirige a Tomás. No critica su
planteamiento. Sus dudas no tienen nada de ilegítimo o escandaloso. Su
resistencia a creer revela su honestidad. Jesús le entiende y viene a su
encuentro mostrándole sus heridas.
Jesús se ofrece a satisfacer sus
exigencias: "Trae tu dedo, aquí tienes mis manos. Trae tu mano, aquí
tienes mi costado". Esas heridas, antes que "pruebas" para
verificar algo, ¿no son "signos" de su amor entregado hasta la
muerte? Por eso, Jesús le invita a profundizar más allá de sus dudas: "No
seas incrédulo, sino creyente".
Tomás renuncia a verificar nada.
Ya no siente necesidad de pruebas. Solo experimenta la presencia del Maestro
que lo ama, lo atrae y le invita a confiar. Tomás, el discípulo que ha hecho un
recorrido más largo y laborioso que nadie hasta encontrarse con Jesús, llega
más lejos que nadie en la hondura de su fe: "Señor mío y Dios mío".
Nadie ha confesado así a Jesús.
No hemos de asustarnos al sentir
que brotan en nosotros dudas e interrogantes. Las dudas, vividas de manera
sana, nos salvan de una fe superficial que se contenta con repetir fórmulas,
sin crecer en confianza y amor. Las dudas nos estimulan a ir hasta el final en
nuestra confianza en el Misterio de Dios encarnado en Jesús.
La fe cristiana crece en nosotros
cuando nos sentimos amados y atraídos por ese Dios cuyo Rostro podemos
vislumbrar en el relato que los evangelios nos hacen de Jesús. Entonces, su
llamada a confiar tiene en nosotros más fuerza que nuestras propias dudas.
"Dichosos los que crean sin haber visto".
José Antonio Pagola
Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contagia tu confianza en el Dios encarnado en Jesús. Pásalo.
HOMILIA - EU
2012ko apirilaren 15ª
Pazkoaldiko 2. Igandea B
Joan 20,19-31
FEDERANTZ
IBILBIDEA
Tomas kanpoan zela, Jesusen
ikasleek esperientzia harrigarria izan zuten. Tomas etorri orduko, pozik
adierazi zioten: «Jauna ikusi diagu». Tomasek eszeptiko entzun zien. Zergatik
sinetsi behar du hain gauza zoroa? Nolatan esan dezakete Jesus bizirik ikusi
dutela, gurutzean hila denez gero? Izatekotan ere, beste bat izango da.
Ikasleek esan die eskuetako eta
saihetseko zauriak erakutsi dizkiela Jesusek. Tomasek, ordea, ezin onartu du
inoren testigutzarik. Berez egiaztatu beharra du: «Haren eskuetan iltze-zuloak…
ikusten ez baditut, eta eskua haren saihetsean sartzen ez badut, ez dut
sinetsiko». Bere esperientzian bakarrik sinetsiko du.
Era xaloan sinesteari uko egin
dion ikasle honek agertuko digu zein ibilbide egin Kristo berpiztuagan
sinestera iritsi ahal izateko: ez Jesusen aurpegia ikusi, ez hari hitz egiten
entzun, ez haren besarkadak sentitu ez ditugunoi.
Handik zortzi egunera, berriro
agertu zen Jesus ikasleen aurrean. Berehala, Tomasi hitz egin dio. Ez du
kritikatu haren jarrera. Haren duda-mudak ez dira ez bidegabe, ez eskandaluzko.
Sinesteari gogor egiteaz bere ondradutasuna agertu du Tomasek. Jesusek ulertu
dio eta aurrera datorkio bere zauriak erakutsiz.
Bere eskakizunak ase nahi dizkio
Jesusek: «Ekatzu hatza, hona nire eskuak. Ekatzu eskua, hona nire saihetsa».
Zauri horiek, zerbait egiaztatzeko «froga» baino gehiago, ez ote dira
heriotzaraino eraman duen Jesusen maitasunaren «seinale»? Horregatik, bere
duda-mudak baino sakonagora jotzera gonbidatu du: «Ez zaitez izan sinesgogor,
baizik sinestedun?»
Eta Tomasek uko egin dio ezer
egiaztatzeari. Ez du jada froga-beharrik. Soilik, Maisuaren presentzia
esperimentatu du: maite duena, erakartzen duena, konfiantza izatera gonbidatzen
duena. Tomas, Jesusekin topo egiteko beste inork baino ibilbide luzeagoa eta
nekosoagoa egin duen hura, beste inor baino urrunagora iritsi da fedearen
sakontasunean: «Ene Jaun eta ene Jainko». Inork ez du aitortu Jesus modu
horretan.
Ez dugu zertan izutu geure baitan
duda-mudak eta galderak sortzean. Duda-mudek, modu sanoan bizirik, azaleko
fedetik libratzen gaituzte, konfiantzan eta maitasunean hazi gabe formulak
errepikatzeaz konformatzen den azaleko fedetik. Duda-mudek, Jesusengan haragitu
den Jainkoaren Misterioaren konfiantzan azkeneraino joatera eragiten digute.
Kristau-fedea hazi egiten da gu
baitan, Jainko horrek maite eta erakartzen gaituela sentitzean, zeinen Aurpegia
sumatu baitezakegu ebanjelioek Jesusez egiten diguten kontakizunean. Orduan,
konfiantza izateko haren deia geure duda-mudak baino indartsuago bihurtzen da.
«Zorionekoak ikusi gabe sinesten dutenak».
José Antonio Pagola
BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Kutsatu jendeari Jesusengan haragitu den
Jainkoaz duzun konfiantza. Bidali hau.
HOMILIA - CA
15 d'abril de 2012
Diumenge II de Pasqua (B)
Joan 20, 19-31
RECORREGUT
CAP A LA FE
Estant absent Tomàs, els
deixebles de Jesús han tingut una experiència inaudita. Quan el veuen arribar,
l'hi ho comuniquen plens d'alegria: "Hem vist el Senyor".Tomás els
escolta amb escepticisme. Per què ha de creure’s una cosa tan absurda? Com
poden dir que han vist Jesús ple de vida, si ha mort crucificat? En tot cas,
serà un altre.
Els deixebles li diuen que els ha
mostrat les ferides de les seves mans i el seu costat. Tomàs no pot acceptar el
testimoni de ningú. Necessita comprovar-ho personalment: "Si no li veig a
les mans la marca dels claus,... i no li poso la mà dins el costat, jo no
creure pas!". Només creurà en la seva pròpia experiència.
Aquest deixeble que es resisteix
a creure de manera ingènua, ens ensenyarà el recorregut que hem de fer per
arribar a la fe en Crist ressuscitat els que ni tan sols hem vist el rostre de
Jesús, ni hem escoltat les seves paraules, ni hem sentit les seves abraçades.
Al cap de vuit dies, es presenta
de nou Jesús als seus deixebles. Immediatament, s’adreça a Tomàs. No critica el
seu plantejament. Els seus dubtes no tenen res d'il•legítim o d’escandalós. La
seva resistència a creure revela la seva honestedat. Jesús l’entén i va a
trobar-lo mostrant-li les seves ferides.
Jesús s'ofereix a satisfer les
seves exigències: "Porta el dit aquí i mira’m les mans; porta la mà i
posa-me-la dins el costat". Aquestes ferides, abans que "proves"
per verificar alguna cosa, no són "signes" del seu amor lliurat fins
a la mort? Per això, Jesús el convida a aprofundir més enllà dels seus dubtes: "No
siguis incrèdul, sigues creient".
Tomàs renuncia a verificar res. Ja no sent necessitat de proves. Només
experimenta la presència del Mestre que l'estima, l'atreu i el convida a
confiar.Tomàs, el deixeble que ha fet un recorregut més llarg i laboriós que
ningú fins trobar-se amb Jesús, arriba més lluny que ningú en la profunditat de
la seva fe: "Senyor meu i Déu meu!". Ningú ha confessat així Jesús.
No hem d'espantar-nos en sentir
que brollen en nosaltres dubtes i interrogants. Els dubtes, viscuts de manera
sana, ens salven d'una fe superficial que s’acontenta amb repetir fórmules,
sense créixer en confiança i amor. Els dubtes ens estimulen a anar fins al
final en la nostra confiança en el Misteri de Déu encarnat en Jesús.
La fe cristiana creix en nosaltres
quan ens sentim estimats i atrets per aquest Déu el Rostre del qual podem
albirar en el relat que els evangelis ens fan de Jesús. Llavors, la seva crida
a confiar té en nosaltres més força que els nostres propis dubtes.
"Feliços els qui creuran sense haver vist!".
José Antonio Pagola
Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Encomana la teva confiança en el Déu encarnat en Jesús. Passa-ho!
HOMILIA - GL
15 de abril de 2012
2 Pascua (B)
Xoán 20, 19-31
PERCORRIDO
CARA Á FE
Estando ausente Tomé, os
discípulos de Xesús tiveron unha experiencia inaudita. Non ben o ven chegar,
comunícanlle cheos de alegría: "Vimos o Señor". Tomé escóitaos con
escepticismo. Por que lles vai crer algo tan absurdo? Como poden dicir que
viron a Xesús cheo de vida, se morreu crucificado? En todo caso, será outro.
Os discípulos dinlle que lles
mostrou as feridas das súas mans e o seu costado. Tomé non pode aceptar o
testemuño de ninguén. Necesita comprobalo persoalmente: "Se non vexo nas
súas mans o sinal dos seus cravos... e non meto a man no seu costado, non o
creo". Só crerá na súa propia experiencia.
Este discípulo que se resiste a
crer de xeito inxenuo, vainos ensinar o percorrido que temos de facer para
chegar á fe en Cristo resucitado os que nin sequera vimos o rostro de Xesús,
nin escoitamos as súas palabras, nin sentimos os seus abrazos.
Aos oito días, preséntase de novo
Xesús aos seus discípulos. Inmediatamente, diríxese a Tomé. Non critica a súa
formulación. As súas dúbidas non teñen nada de ilexítimo ou escandaloso. A súa
resistencia a crer revela a súa honestidade. Xesús enténdeo e vén ao seu
encontro mostrándolle as súas feridas.
Xesús ofrécese a satisfacer as
súas esixencias: "Trae o teu dedo, aquí tes as miñas mans. Trae a túa man,
aquí tes o meu costado". Esas feridas, antes que "probas" para
verificar algo, non son "signos" do seu amor entregado ata a morte?
Por iso, Xesús invítao a afondar máis alá das súas dúbidas: "Non sexas
incrédulo, senón crente".
Tomé renuncia a verificar nada.
Xa non sente necesidade de probas. Só experimenta a presenza do Mestre que o
ama, o atrae e o invita a confiar. Tomé, o discípulo que fixo un percorrido
máis longo e laborioso que ninguén ata se atopar con Xesús, chega máis lonxe
que ninguén na fondura da súa fe: " Meu Señor e meu Deus ". Ninguén
confesou así a Xesús.
Non temos de asustarnos ao sentir
que xermolan en nós dúbidas e interrogantes. As dúbidas, vividas de xeito san,
sálvannos dunha fe superficial que se contenta con repetir fórmulas, sen crecer
en confianza e amor. As dúbidas estimúlannos a ir ata o final na nosa confianza
no Misterio de Deus encarnado en Xesús.
A fe cristiá crece en nós cando
nos sentimos amados e atraídos por ese Deus, do cal podemos enxergar o seu
Rostro no relato que os evanxeos nos fan de Xesús. Entón, a súa chamada a
confiar ten en nós máis forza que as nosas propias dúbidas. "Ditosos os
que crean sen ver".
José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire.
Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Contaxia a túa confianza no Deus encarnado en Xesús.
Pásao.
HOMILIA -IT
Fecha
Título
---
José Antonio Pagola
HOMILIA - FR
15 avril
2012
2 Pâques (B)
Jean 20, 19-31
PARCOURS
VERS LA FOI
Alors que Thomas est absent, les
disciples de Jésus vivent une expérience
inouïe. Dès qu’ils le voient arriver, ils le lui
communiquent, pleins de joie. : « Nous avons vu le Seigneur ». Thomas
les écoute sceptique. Pourquoi
devrait-il croire quelque chose de si absurde ? Comment peuvent-ils dire qu’ils ont vu Jésus plein de
vie, alors qu’il est mort crucifié? En tout cas, ce doit être
quelqu’un d’autre.
Les disciples lui disent que Jésus leur a montré les blessures de ses mains et de son côté.
Thomas ne peut accepter le témoignage de personne. Il a besoin de le vérifier
personnellement : « Si je ne vois pas dans ses mains la marque des clous…si je
ne mets pas la main dans son côté, non, je
ne le croirai pas. » Il ne
croira que sa propre expérience.
Ce disciple qui refuse de croire
de façon naïve, nous apprend le parcours que nous devons faire
pour atteindre la foi au Christ ressuscité ; nous qui n’avons même pas
vu le visage de Jésus, ni écouté ses paroles, ni senti ses étreintes.
Huit jours après, Jésus se
présente de nouveau à ses disciples. Il s’adresse immédiatement à Thomas. Il ne
critique pas sa position. Ses doutes
n’ont rien d’illégitime ou de scandaleux. Sa résistance à croire montre son
honnêteté. Jésus le comprend et vient à sa rencontre en lui montrant ses blessures.
Jésus accepte de satisfaire ses exigences: “Mets
ton doigt, voici mes mains. Mets ici ta main, voici mon côté ». Ces blessures,
plutôt que d’être des « preuves » pour
vérifier quelque chose, ne sont-elles pas
des « signes » de son amour livré jusqu’à la mort ? C’est pourquoi,
Jésus l’invite à aller au-delà de ses doutes : « Ne sois pas incrédule ; sois
croyant ».
Thomas renonce à vérifier quoi
que ce soit. Il n’a plus besoin de preuves. Il n’expérimente que la présence du
Maître qui l’aime, qui l’attire et qui
l’invite à faire confiance. Thomas, le disciple qui a fait un parcours
plus long et plus laborieux que quiconque jusqu’à sa rencontre avec Jésus,
atteint une plus grande profondeur de foi que les autres : « Mon Seigneur et
mon Dieu !» Personne n’a fait cette confession de foi sur Jésus.
Nous ne devons pas être troublés si des doutes et des
interrogations nous assaillent. Les doutes, vécus sainement, nous
sauvent d’une foi superficielle qui se contentant de répéter des formules, ne
grandit pas en confiance et en amour. Les doutes nous stimulent à aller jusqu’au
bout dans notre confiance au Mystère de Dieu incarné en Jésus.
La foi chrétienne grandit en
nous lorsque nous nous sentons aimés et
attirés par ce Dieu dont nous pouvons
découvrir le Visage dans le récit
que les évangiles nous font sur Jésus. C’est alors que son appel à faire confiance a en nous plus de
force que nos propres doutes. « Heureux
ceux qui croient sans avoir vu ».
José Antonio Pagola
Traducteur : Carlos Orduna, csv
Réseau
d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Communique
ta confiance dans le Dieu incarné en Jésus. Fais passer ce message !
HOMILIA - PT
15 de Abril de 2012
2 Páscoa (B)
João 20, 19-31
PERCURSO
PARA A FÉ
Estando ausente Tomé os
discípulos de Jesus tiveram uma experiência inaudita. Quanto O vêm chegar,
comunicam-lhe cheios de alegria: "Vimos o Senhor". Tomé escuta-os com
ceticismo. Por que irá acreditar em algo tão absurdo? Como podem dizer que
viram Jesus cheio de vida, se morreu crucificado? Em todo o caso, será outro.
Os discípulos dizem-lhe lhes
mostrou as feridas das Suas mãos e das Suas costas. Tomé não pode aceitar o
testemunho de ninguém. Necessita comprova-lo pessoalmente: "Se não vejo
nas Suas mãos o sinal dos Seus pregos... e não coloco a mão no Seu costado, não
o creio". Só acreditará na sua própria experiência.
Este discípulo que se resiste a
acreditar de forma ingénua, vai ensinar-nos o percurso que temos de fazer para
chegar à fé em Cristo ressuscitado os que nem sequer vimos o rosto de Jesus,
nem escutamos as Suas palavras, nem sentimos os Seus abraços.
Aos oito dias, apresenta-se de
novo Jesus aos Seus discípulos. Imediatamente, se dirige a Tomé. Não critica a
sua ideia. As suas dúvidas não têm nada de ilegítimo ou escandaloso. A sua
resistência em acreditar revela a sua honestidade. Jesus entende-o e vem ao seu
encontro mostrando-lhe as Suas feridas.
Jesus oferece-se para satisfazer
as suas exigências: "Trás o teu dedo, aqui tens as minhas mãos. Trás a tua
mão, aqui tens o meu costado". Essas feridas, mais do que
"provas" para verificar algo, não serão "sinais" do Seu
amor entregue até há morte? Por isso, Jesus convida-o a aprofundar para lá das
suas dúvidas: "Não sejas incrédulo, mas sim crente".
Tomé renuncia a verificar. Já não
sente necessidade de provas. Experimenta a presença do Mestre que o ama, o
atrai e o convida a confiar. Tomé, o discípulo que fez percurso mais longo e
laborioso que ninguém até encontrar-se com Jesus, chega mais longe que ninguém
na profundidade da sua fé: "Senhor meu e Deus meu". Ninguém se
confessou assim a Jesus.
Não temos de nos assustar ao
sentir que brotam de nós dúvidas e interrogações. As dúvidas, vividas de forma
sã, salvam-nos de uma fé superficial que se contenta com repetir fórmulas, sem
acreditar em confiança em amor. As dúvidas estimulam-nos a ir até ao final na
nossa confiança no Mistério de Deus encarnado em Jesus.
A fé cristã cresce em nós quando
nos sentimos amados e atraídos por esse Deus cujo Rosto podemos vislumbrar no
relato que os evangelhos nos fazem de Jesus. Então, a Sua chamada a confiar teme
m nós mais força que as nossas próprias dúvidas. "Ditosos os que creem sem
ter visto".
José Antonio Pagola
Rede
evangelizadora BUENAS NOTICIAS.
Contagia
a tua confiança em Deus encarnado em Jesus. Passa-o.
HOMILIA - EN
II Sunday of Easter (B)
April 15, 2012
Jo 20, 19-31
EASTER A LONG ROAD TO FAITH
Jesus’ disciples had a great experience and Thomas was
absent. As soon as they meet him, they shared their joy: “We have seen the
Lord!” Thomas listened to them with scepticism. Why should he believe such
story? How could they see Jesus full of life after having died on a cross?
Probably, he was someone else.
The disciples tell him that He had shown them the
wounds in his hands and chest. Thomas would not believe anyone’s testimony. He
would have to check everything by himself: “Unless I see the holes that the
nails made in his hands and can put my finger into the holes they made, and
unless I can put my hand into his side, I refuse to believe.” He will believe
nothing but his own eyes and hands.
This disciple is not ready to believe just anything;
he is going to teach us and show us the long way to believe in the risen Christ
for those of us who have not even seen Jesus’ face, haven’t heard his words and
have not experienced his embrace.
Eight days later, the disciples were in the house
again, when Jesus appeared once more to them. Jesus spoke to Thomas, who was
present this time. Jesus does not reprimand him for doubting. After all, those
doubts, under the circumstances, were nothing reprehensible. His resistance to
believe them, if anything, might show his honesty. Jesus understands him and
goes near him to show his wounds.
Jesus is willing to satisfy Thomas’ conditions: “Put
your finger here; look, here are my hands. Give me your hand; put it into my
side. Doubt no longer but believe.” Those wounds, more than “proofs” to certify
something, become real signs of His love even unto His death. Hence, Jesus
invites him to satisfy well beyond his doubts: “Doubt no longer, but believe.”
Thomas does not need any verification. He does not
demand any proofs. He has felt his Master’s presence, as well as his love, his
attraction and his invitation to believe. Thomas, having walked the longest and
hardest road to find Jesus and believe in Him, now proclaims his deepest faith
in Him: “My Lord and my God!” Nobody had confessed Jesus so well.
We should never feel ashamed if we, sometimes, have
doubts or questions about our faith. Doubts that arise spontaneously preserve
us from a religious faith that may be too superficial and which is based on
popular sayings, totally deprived of trust and love. Doubts often enrich our
confidence and stimulate us to understand and embrace the Mystery of the
Incarnate Jesus.
Christian faith grows in us when we feel loved and
attracted by a God whose face can become visible after reading the Gospels
about all his words and deeds. It is only then that his call and invitation
become stronger than all our doubts. “Happy are those who have not seen and yet
believe.”
José Antonio Pagola
Gospel Network BUENAS NOTICIAS.
Show your Faith in the Incarnate Jesus.
No hay comentarios:
Publicar un comentario