lunes, 10 de diciembre de 2012

12/16/2012 - 3 Advent (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)

Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------



HOMILIA - ES

16 de diciembre de 2012
3 Adviento (C)
Lucas 3, 10-18

¿QUÉ PODEMOS HACER?

La predicación del Bautista sacudió la conciencia de muchos. Aquel profeta del desierto les estaba diciendo en voz alta lo que ellos sentían en su corazón: era necesario cambiar, volver a Dios, prepararse para acoger al Mesías. Algunos se acercaron a él con esta pregunta: ¿Qué podemos hacer?
El Bautista tiene las ideas muy claras. No les propone añadir a su vida nuevas prácticas religiosas. No les pide que se queden en el desierto haciendo penitencia. No les habla de nuevos preceptos. Al Mesías hay que acogerlo mirando atentamente a los necesitados.
No se pierde en teorías sublimes ni en motivaciones profundas. De manera directa, en el más puro estilo profético, lo resume todo en una fórmula genial: "El que tenga dos túnicas, que las reparta con el que no tiene; y el que tenga comida, que haga lo mismo". Y nosotros, ¿qué podemos hacer para acoger a Cristo en medio de esta sociedad en crisis?
Antes que nada, esforzarnos mucho más en conocer lo que está pasando: la falta de información es la primera causa de nuestra pasividad. Por otra parte, no tolerar la mentira o el encubrimiento de la verdad. Tenemos que conocer, en toda su crudeza, el sufrimiento que se está generando de manera injusta entre nosotros.
No basta vivir a golpes de generosidad. Podemos dar pasos hacia una vida más sobria. Atrevernos a hacer la experiencia de "empobrecernos" poco a poco, recortando nuestro actual nivel de bienestar, para compartir con los más necesitados tantas cosas que tenemos y no necesitamos para vivir.
Podemos estar especialmente atentos a quienes han caído en situaciones graves de exclusión social: desahuciados, privados de la debida atención sanitaria, sin ingresos ni recurso social alguno... Hemos de salir instintivamente en defensa de los que se están hundiendo en la impotencia y la falta de motivación para enfrentarse a su futuro.
Desde las comunidades cristianas podemos desarrollar iniciativas diversas para estar cerca de los casos más sangrantes de desamparo social: conocimiento concreto de situaciones, movilización de personas para no dejar solo a nadie, aportación de recursos materiales, gestión de posibles ayudas...
La crisis va a ser larga. En los próximos años se nos va a ofrecer la oportunidad de humanizar nuestro consumismo alocado, hacernos más sensibles al sufrimiento de las víctimas, crecer en solidaridad práctica, contribuir a denunciar la falta de compasión en la gestión de la crisis... Será nuestra manera de acoger con más verdad a Cristo en nuestras vidas.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribuye a alentar la compasión hacia los que sufren.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2012ko abenduaren 16a
Abendualdiko 3. Igandea C
Lukas 3,10-18

ZER EGIN DEZAKEGU?

Jende askoren kontzientzia astindu zuen Joan Bataiatzailearen predikuak. Basamortuko profeta hura ozenki ari zitzaien esaten berek beren bihotzean sentitzen zutena: aldatu beharra zuten, Jainkoagana itzuli beharra, Mesiasi harrera egiteko prestatu beharra. Batzuek harengana jo zuten, galdezka: Zer egin dezakegu?
Ideiak oso garbi ditu Bataiatzaileak. Ez die proposatzen beren bizitzari jarduera erlijioso gehiago ezartzeko. Ez die eskatzen basamortuan gelditzeko ere, penitentzia eginez. Ez die hitz egiten beste agindu batzuez ere. Mesiasi harrera egiteko, premian direnei arretaz begiratu behar zaie.
Ez zaio mihia trabatu Bataiatzaileari, ez teoria handiosetan, ez motibazio sakonetan. Zuzenean, hizkera profetiko garbienean, formula aparta batean laburbildu die guztia: «Bi tunika dituenak bana ditzala ez duenarekin, eta janaririk duenak egin dezala gauza bera». Eta guk, zer egin dezakegu krisia bizi duen gizarte honetan, Kristori harrera egiteko?
Beste ezer baino lehen, zer gertatzen ari den ezagutzen saiatu: informaziorik eza da gu pasibo egotearen arrazoia. Bestetik, ez jasan gezurra esan diezaguten edo egia ezkuta diezaguten. Bere gordintasun osoan ezagutu behar dugu gure artean, modu zuzengabean, sortzen ari den sufrimendua.
Ez da aski aldizka eskuzabal agertzea. Egin dezakegu urratsik, bizitza modu neurritsuagoan bizitzeko. Pixkana geure burua «pobreago bihurtzearen» esperientzia egiten ausartzeko, gaur egungo geure ongizatearen maila murriztuz, esku artean ditugun eta bizitzeko premiazko ez ditugun hainbat eta hainbat gauza partekatuz.
Arreta berezia eskaintzen ahal diegu, gizarteak baztertzearen ondorioz, egoera larrian bizi direnei: etxe gabetzea, beharrezko osasun-arretarik eza, inolako gizarte-sarrerarik eta baliabiderik eza … bizi dutenei, alegia. Senak eraginda bezala jo beharko genuke geroari aurre egin ezinik eta motibazio-faltaz zuloan murgiltzen ari direnen defentsan.
Kristau-elkarteetatik askotariko ekimenak eragin eta garatu ditzakegu babes-gabezia sozial izugarrienean direnen alde: egoera zehazki ezagutu, jendearen mobilizatu inor ere bakarrik ez uzteko, baliabide materialak bildu, posible den laguntza kudeatu …
Krisiak luze joko du. Datozen urteetan aukera izango dugu: geure kontsumismo zoroa gizatar egiteko, biktimen sufrimenduaz sentiberago bihurtzeko, solidaritate praktikoan haziz joateko, krisiaren kudeaketan ageri den erruki-falta salatzeko … Hori izan daiteke Kristori geure bizitzan harrera egiazkoagoa egiteko modua.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Eragin sufritzen ari direnekiko errukia.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

16 de desembre de 2012
Diumenge III d'Advent (C)
Lluc 3, 10-18

QUÈ HEM DE FER?

La predicació del Baptista va sacsejar la consciència de molts. Aquell profeta del desert els estava dient en veu alta el que ells sentien en el seu cor: calia canviar, tornar a Déu, preparar-se per acollir el Messies. Alguns se li van acostar amb aquesta pregunta: Què hem de fer?
El Baptista té les idees molt clares. No els proposa afegir a la seva vida noves pràctiques religioses. No els demana que es quedin al desert fent penitència. No els parla de nous preceptes. El Messies cal acollir-lo mirant atentament els necessitats.
No es perd en teories sublims ni en motivacions profundes. De manera directa, en el més pur estil profètic, ho resumeix tot en una fórmula genial: "Qui tingui dos vestits, que en doni un al qui no en té, i qui tingui menjar, que també el comparteixi". I nosaltres, què hem de fer per acollir Crist enmig d'aquesta societat en crisi?
Primer de tot, esforçar-nos molt més a conèixer el que està passant: la manca d'informació és la primera causa de la nostra passivitat. D'altra banda, no tolerar la mentida o l'encobriment de la veritat. Hem de conèixer, en tota la seva cruesa, el sofriment que s'està generant de manera injusta entre nosaltres.
No n'hi ha prou de viure a cops de generositat. Podem fer passos cap a una vida més sòbria. Atrevir-nos a fer l'experiència "d'empobrir" a poc a poc, retallant el nostre actual nivell de benestar, per compartir amb els més necessitats tantes coses que tenim i no necessitem per viure.
Podem estar especialment atents als que han caigut en situacions greus d'exclusió social: desnonats, privats de la deguda atenció sanitària, sense ingressos ni cap recurs social... Hem de sortir instintivament en defensa dels que s'estan enfonsant en la impotència i la manca de motivació per enfrontar el seu futur.
Des de les comunitats cristianes podem desenvolupar iniciatives diverses per estar a prop dels casos més sagnants de desemparament social: coneixement concret de situacions, mobilització de persones per no deixar ningú sol, aportació de recursos materials, gestió de possibles ajudes ...
La crisi serà llarga. En els propers anys se'ns oferirà l'oportunitat d'humanitzar el nostre consumisme esbojarrat, fer-nos més sensibles al patiment de les víctimes, créixer en solidaritat pràctica, contribuir a denunciar la manca de compassió en la gestió de la crisi... Serà la nostra manera d'acollir Crist amb més veritat en les nostres vides.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Contribueix a encoratjar la compassió cap els qui pateixen.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

16 de decembro de 2012
3 Advento (C)
Lucas 3, 10-18

QUE PODEMOS FACER?

A predicación do Bautista sacudiu a conciencia de moitos. Aquel profeta do deserto estáballes dicindo en voz alta o que eles sentían no seu corazón: era necesario cambiar, volveren a Deus, prepararse para acolleren ao Mesías. Algúns achegáronse a el con esta pregunta: Que podemos facer?
O Bautista ten as ideas moi claras. Non lles propón engadiren á súa vida novas prácticas relixiosas. Non lles pide que fiquen no deserto facendo penitencia. Non lles fala de novos preceptos. Ao Mesías hai que acollelo mirando atentamente aos necesitados.
Non se perde en teorías sublimes nin en motivacións profundas. De xeito directo, no máis puro estilo profético, resúmeo todo nunha fórmula xenial: "O que teña dúas túnicas, que as reparta co que non ten; e o que teña comida, que faga o mesmo". E nós, que podemos facer para acollermos a Cristo no medio desta sociedade en crise?
Primeiro de nada, esforzármonos moito máis en coñecermos o que está pasando: a falta de información é a primeira causa da nosa pasividade. Por outra banda, non tolerarmos a mentira ou o encubrimento da verdade. Temos de coñecer, en toda a súa crueza, o sufrimento que se está xerando de xeito inxusto entre nós.
Non chega vivirmos a golpes de xenerosidade. Podemos dar pasos cara a unha vida máis sobria. Atrevérmonos a facer a experiencia de "empobrecérmonos" aos poucos, recortando o noso actual nivel de benestar, para compartirmos cos máis necesitados tantas cousas que temos e non necesitamos para vivir.
Podemos estar especialmente atentos a quen caeron en situacións graves de exclusión social: desafiuzados, privados da debida atención sanitaria, sen ingresos nin recurso social algún... Temos de saírmos instintivamente en defensa dos que se están afundindo na impotencia e na falta de motivación para enfrontárense ao seu futuro.
Desde as comunidades cristiás podemos desenvolver iniciativas diversas para estarmos preto dos casos máis sanguentos de desamparo social: coñecemento concreto de situacións, mobilización de persoas para non deixarmos só a ninguén, achega de recursos materiais, xestión de posíbeis axudas...
A crise vai ser longa. Nos próximos anos vánsenos ofrecer oportunidades de humanizarmos o noso consumismo aloucado, facérmonos máis sensíbeis ao sufrimento das vítimas, crecermos en solidariedade práctica, contribuír a denunciarmos a falta de compaixón na xestión da crise... Será o noso xeito de acollermos con máis verdade a Cristo nas nosas vidas.

José Antonio Pagola
Traduciu:Xaquín Campo Freire

Rede evanxelizadora BOAS NOTICIAS
Contribúe a alentar a compaixón cara aos que sofren.
Pásao.

HOMILIA -IT

16 dicembre 2012
III Avvento (C)
Lc 3, 10-18

COSA POSSIAMO FARE?

La predicazione del Battista scosse la coscienza di molti. Quel profeta del deserto stava loro dicendo a voce alta quello che sentivano nel loro cuore: era necessario cambiare, tornare a Dio, prepararsi per accogliere il Messia. Alcuni si avvicinarono a lui con questa domanda: Cosa possiamo fare?
Il Battista ha le idee molto chiare. Non propone loro di aggiungere alla loro vita nuove pratiche religiose. Non chiede loro che rimangano nel deserto facendo penitenza. Non parla loro di nuovi precetti. Il Messia bisogna accoglierlo guardando attentamente ai bisognosi.
Non si perde in teorie sublimi, né in motivazioni profonde. In maniera diretta, nel più puro stile profetico, riassume tutto in una formula geniale: Chi ha due tuniche, ne dia a chi non ne ha, e chi ha da mangiare, faccia altrettanto. E noi, che possiamo fare per accogliere Cristo nella nostra società in crisi?
Prima di tutto, sforzandoci molto di più di conoscere quello che sta accadendo: la mancanza d’informazione è la prima causa della nostra passività. E poi, non tollerando la menzogna e l’occultamento della verità. Dobbiamo conoscere, in tutta la sua crudezza, la sofferenza che si sta generando in maniera ingiusta tra di noi.
Non basta vivere a colpi di generosità. Possiamo fare passi verso una vita più sobria. Osare fare l’esperienza di “impoverirci” poco a poco, diminuendo il nostro attuale livello di benessere, per condividere con i più bisognosi tante cose che abbiamo e di cui non abbiamo bisogno per vivere.
Possiamo essere specialmente attenti a coloro che sono caduti in situazioni gravi di esclusione sociale: sfrattati, privati della dovuta cura sanitaria, senza introiti né risorse sociali alcune… Dobbiamo uscire istintivamente in difesa di quelli che stanno affondando nell’impotenza e nella mancanza di motivazioni per affrontare il loro futuro.
Dalle comunità cristiane possiamo sviluppare iniziative diverse per essere vicini ai casi più laceranti di abbandono sociale: conoscenza concreta di situazioni, mobilitazione di persone per non lasciare solo nessuno, apporto di risorse materiali, gestione di possibili aiuti…
La crisi sarà lunga. Nei prossimi anni ci si offrirà l’opportunità di umanizzare il nostro consumismo pazzo, di farsi più sensibili alla sofferenza delle vittime, di crescere nella solidarietà pratica, di contribuire a denunciare la mancanza di compassione nella gestione della crisi… Sarà la nostra maniera di accogliere con più verità Cristo nelle nostre vite.

José Antonio Pagola

Rete evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Contribuisci a incoraggiare la compassione verso chi soffre.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

16 décembre 2012
3 Avent (C)
Luc 3, 10-18

QUE POUVONS-NOUS FAIRE?

La prédication de Jean-Baptiste bouleversa la conscience de beaucoup de personnes. Ce prophète du désert disait à haute voix ce que beaucoup ressentaient dans leur cœur : il fallait changer, revenir vers Dieu, se préparer à accueillir le Messie. Certains l’approchèrent en lui posant cette question : Que pouvons-nous faire ?
Jean Baptiste a des idées très claires. Il ne leur propose pas d’ajouter à leur vie de nouvelles pratiques religieuses. Il ne leur demande pas de rester au désert à faire pénitence. Il ne leur parle pas de nouveaux commandements. On doit accueillir le Messie en regardant attentivement les nécessiteux.
Il ne s’évade pas dans de sublimes théories ni dans des motivations profondes. Dans le plus pur style prophétique et de façon directe, il  résume tout avec une formule géniale : « Celui qui a deux tuniques qui les partage avec celui qui n’en a pas ; celui qui a de quoi manger, qu’il en fasse de même ». Et nous-mêmes, que  pouvons-nous faire pour  accueillir le Christ au milieu d’une société en crise ?
Avant tout, redoubler d’effort pour reconnaître ce qui se passe : le manque d’information est la première cause de notre passivité. D’autre part, ne pas tolérer le mensonge ou l’occultation de la vérité. Il nous faut connaître, quelle que soit sa crudité, la souffrance qui est en train de surgir parmi nous.
Il ne suffit pas de vivre à coup de générosité. Nous pouvons avancer vers une vie plus sobre. Oser faire l’expérience de « l’appauvrissement » progressif, en limitant  notre niveau actuel de bien-être, afin de partager avec les démunis tant de choses que nous possédons et dont nous n’avons pas besoin pour vivre.
Nous pouvons porter une attention particulière à ceux  qui sont tombés dans de graves situations d’exclusion sociale: les expulsés des maisons, les exclus d’une juste attention sanitaire, ceux qui manquent de revenus et de ressources sociales. Il nous faut défendre instinctivement ceux qui s’enfoncent dans l’impuissance et dans le manque de motivation pour affronter leur avenir.
A partir de nos communautés chrétiennes, nous pouvons développer des initiatives diverses en vue d’être proches des cas les plus saignants d’abandon social : connaissance concrète des situations, mobiliser les gens pour que personne ne se sente isolé, apport de ressources matérielles, gestion des aides éventuelles …
La crise sera longue. Dans les années à venir, nous aurons l’occasion d’humaniser notre consumérisme effréné, de devenir plus sensibles à la souffrance des victimes, de croire à la solidarité pratique, de contribuer à dénoncer le manque de compassion dans la gestion de la crise…Ce sera notre manière à nous d’accueillir le Christ dans nos vies,  avec plus de vérité.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNES NOUVELLES
Contribue à encourager la compassion à l’égard de ceux qui souffrent.
Fais passer ce message !

HOMILIA - PT

16 de Dezembro de 2012
3 Advento (C)
Lucas 3, 10-18

QUE PODEMOS FAZER?

A predicação do Baptista sacudiu a consciência de muitos. Aquele profeta do deserto dizia-lhes em voz alta o que eles sentiam no seu coração: era necessário mudar, voltar a Deus, preparar-se para acolher o Messias. Alguns aproximavam-se Dele com esta pregunta: Que podemos fazer?
O Baptista tem as ideias muito claras. Não lhes propõe acrescentar à sua vida novas práticas religiosas. Não lhes pede que fiquem no deserto fazendo penitência. Não lhes fala de novos preceitos. Ao Messias há que acolhe-Lo olhando os necessitados.
Não se perde em teorias sublimes nem em motivações profundas. De forma direta, no mais puro estilo profético, resume tudo numa fórmula genial: "O que tenha duas túnicas, que as reparta com o que não tem; e o que tenha comida, que faça o mesmo". E nós que podemos fazer, para acolher Cristo no meio desta sociedade em crise?
Antes de mais nada, esforçar-nos muito mais em conhecer o que está a passar: a falta de informação é a primeira causa da nossa passividade. Por outro lado, não tolerar a mentira ou o encobrimento da verdade. Temos de conhecer, em toda a sua crueza, o sofrimento que se está a gerar de forma injusta entre nós.
Não basta viver a golpes de generosidade. Podemos dar passos para uma vida mais sóbria. Atrever-nos a fazer a experiência de nos "empobrecermos" pouco a pouco, recortando o nosso atual nível de bem-estar, para partilhar com os mais necessitados tantas cosas que temos e não necessitamos para viver.
Podemos estar especialmente atentos a quem caiu em situações graves de exclusão social: despedidos, privados da devida atenção sanitária, sem rendimentos nem recurso algum... Temos de sair instintivamente em defesa dos que se estão a fundir na impotência e a falta de motivação para enfrentar o seu futuro.
A partir das comunidades cristãs podemos desenvolver iniciativas diversas para estar próximo dos casos mais gritantes de desamparo social: conhecimento concreto de situações, mobilização de pessoas para não deixar sozinho a ninguém, aportação de recursos materiais, gestão de possíveis ajudas...
A crise vai a ser longa. Nos próximos anos vai nos ser oferecida a oportunidade de humanizar o nosso louco consumismo, tornar-nos mais sensíveis ao sofrimento das vítimas, crescer em solidariedade prática, contribuir para denunciar a falta de compaixão na gestão da crise... Será a forma de acolher Cristo com mais verdade nas nossas vidas.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribui para alentar a compaixão aos que sofrem.
Passa-o.

 HOMILIA - EN

Third Sunday of Advent ( C )
Luke 3, 10-18
12/16/2012

WHAT SHOULD WE DO?

The preaching of John the Baptist shook the consciences of many. The prophet in the desert was telling them aloud what they were thinking in their hearts: they needed to change, return to God, prepare to receive the Messiah. Some of them approached him with this question: "What should we do then?"
John has thought out his message very clearly. He does not want to add new religious practices to their lives. He does not ask them to stay on in the desert doing penance. He does not speak of new precepts. They have to receive the Messiah by caring for the needy.
He is not lost in sublime theories or in profound motivation. In a direct way, in the most pure prophetic style, he summarizes everything in a brilliant formula: “The man with two tunics should share with him who has none, and the one who has food should do the same.” And we, what must we do to welcome Christ into this society in crisis?
First of all, try harder to find out what’s happening: the lack of information is the first reason for our doing nothing. On the other hand, do not tolerate lies or cover-up of the truth. We must know in all its brutal reality the suffering being caused among us unjustly.
It wont do to be satisfied with little acts of generosity. We must take steps towards a more sober way of life; to dare to experience “impoverishing ourselves” little by little, cutting down on our present level of prosperity to share with the most needy so many things we have and don’t need.
We can take special care of those who have got into serious situations of social exclusion: those evicted, deprived of health care, without any income, or other social resources… We must instinctively go out in defense of those sinking helplessly, or have lost all motivation to face their future.
In Christian communities we must develop various initiatives to be close to cases of social abandonment that hurt the most: specific information of situations, mobilization of people so as not to leave anyone out; provision of material resources, management of possible aid…
It’s going to be a long crisis. In the coming years we are going to be given the chance to humanize our crazy consumerism, make ourselves more sensitive to the suffering of victims, grow in practical solidarity, contribute to denouncing the lack of compassion in the management of the crisis… It will be our way of welcoming Christ more truly, realistically, in our lives.

José Antonio Pagola
Translated by Valentine de Souza S.J.

Gospel network BUENAS NOTICIAS
Preach the love of God and neighbor
Pass it on

No hay comentarios:

Publicar un comentario