lunes, 1 de agosto de 2016

08-07-2016 - 19 Ordinary – C

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

01-08-2016
19 Tiempo ordinario – C
Lucas 12,32-48

LOS NECESITAMOS MÁS QUE NUNCA

Las primeras generaciones cristianas se vieron muy pronto obligadas a plantearse una cuestión decisiva. La venida de Cristo resucitado se retrasaba más de lo que habían pensado en un comienzo. La espera se les hacía larga. ¿Cómo mantener viva la esperanza? ¿Cómo no caer en la frustración, el cansancio o el desaliento?
En los evangelios encontramos diversas exhortaciones, parábolas y llamadas que  solo tienen un objetivo: mantener viva la responsabilidad de las comunidades cristianas. Una de las llamadas más conocidas dice así: «Tened ceñida la cintura y encendidas las lámparas». ¿Qué sentido pueden tener estas palabras para nosotros, después de veinte siglos de cristianismo?
Las dos imágenes son muy expresivas. Indican la actitud que han de tener los criados que están esperando de noche a que regrese su señor, para abrirle el portón de la casa en cuanto llame. Han de estar con «la cintura ceñida», es decir, con la túnica arremangada para poder moverse y actuar con agilidad. Han de estar con «las lámparas encendidas» para tener la casa iluminada y mantenerse despiertos.
Estas palabras de Jesús son también hoy una llamada a vivir con lucidez y responsabilidad, sin caer en la pasividad o el letargo. En la historia de la Iglesia hay momentos en que se hace de noche. Sin embargo, no es la hora de apagar las luces y echarnos a dormir. Es la hora de reaccionar, despertar nuestra fe y seguir caminando hacia el futuro, incluso en una Iglesia vieja y cansada.
Uno de los obstáculos más importantes para impulsar la transformación que necesita hoy la Iglesia es la pasividad generalizada de los cristianos. Desgraciadamente, durante muchos siglos los hemos educado, sobre todo, para la sumisión y la pasividad. Todavía hoy, a veces parece que no los necesitamos para pensar, proyectar y promover caminos nuevos de fidelidad hacia Jesucristo.
Por eso, hemos de valorar, cuidar y agradecer tanto el despertar de una nueva conciencia en muchos laicos y laicas que viven hoy su adhesión a Cristo y su pertenencia a la Iglesia de un modo lúcido y responsable. Es, sin duda, uno de los frutos más valiosos del Vaticano II, primer concilio que se ha ocupado directa y explícitamente de ellos.
Estos creyentes pueden ser hoy el fermento de unas parroquias y comunidades renovadas en torno al seguimiento fiel a Jesús. Son el mayor potencial del cristianismo. Los necesitamos más que nunca para construir una Iglesia abierta a los problemas del mundo actual, y cercana a los hombres y mujeres de hoy.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2016-08-01
Urteko 19. igandea – C
Lukas 12,32-48

INOIZ BAINO GEHIAGO BEHAR DITUGU

Lehen kristau-belaunaldiak beharturik gertatu ziren arazo erabakitzaile bati aurre egitera. Kristo berpiztuaren etorrera atzeratzen ari zen, hasiera batean uste izan zuten baino gehiago. Luze jotzen hasi ziren itxarote hura. Nola eutsi bizirik esperantzari? Nola ez etsi, ez nekatu, ez amore eman?
Ebanjelioetan xede bakarra duten aholku, parabola eta dei asko ikusten dugu: kristau-elkarteen erantzukizuna bizirik gorde nahi dute. Ezagunenetako batek dio: «Bizi gerrikoa loturik eta argiontziak pizturik». Zer esan nahi dute hitz hauek guretzat, hogei mende geroago?
Irudi biak dira oso esanguratsuak. Beren jauna noiz itzuliko, gauez zain diren zerbitzariek behar duten jarrera adierazten dute, hark deitu orduko atea ireki diezaioten. «Gerrikoa loturik» bizi behar dute, hau da, galtzak beren tokian, egoki mugitzeko eta zalu jarduteko. «Argiontziak pizturik» bizi behar dute, etxea argiturik eta esna egoteko.
Jesusen hitz hauek dei dira gaur egun ere erne eta erantzukizunez bizitzeko, geldo eta erdi lo egon gabe. Elizaren historian izan ohi dira gau gertatzen diren mementoak. Halaz guztiz, ez dira argiak itzali eta lo egiteko memento. Itzulikatzeko memento dira, geure fedea esnatzeko memento eta etorkizunerantz bide egiteko memento, Eliza zahar eta nekatuan berean ere.
Elizak gaur beharrezkoa duen eraldaketa bultzatzeko oztoporik handienetakoa kristauen pasibotasun orokortua da. Tamalez, mende askotan, batez ere meneko eta pasibo izateko hezi izan dugu jendea. Gaur berean ere, tarteka, badirudi ez dugula jende horren beharrik Jesu Kristorekiko leialtasunean bide berriak pentsatzeko, proiektatzeko, sustatzeko.
Horregatik eta joera horren kontra, baliotzat eman, artatu eta eskertu beharra dugu laikoen artean nabari den kontzientzia berria, bai Kristorekiko atxikimendua, bai eliztar izatea era argian eta erantzukizunezkoan bizitzeko. Dudarik gabe, laikoez zuzenean eta berariaz jardun den lehenengo kontzilioa izan den Vatikano II.aren fruiturik baliotsuenetakoa da.
Fededun hauek, Jesusi leial jarraitze aldera berriztatzen ari diren parrokien eta elkarteen legamia izan daitezke. Kristautasunaren potentzialik handiena dira. Inoiz baino gehiago behar ditugu, egungo munduaren problemei begira eta egungo gizon-emakumeengandik hurbil biziko den Eliza eraikitzeko.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

01-08-2016
Diumenge 19 durant l’any – C
Lluc 12,32-48

ELS NECESSITEM MÉS QUE MAI

Les primeres generacions cristianes es van veure molt aviat obligades a plantejar-se una qüestió decisiva. La vinguda de Crist ressuscitat s’endarreria més del que havien pensat en un començament. L’espera se’ls feia llarga. Com mantenir viva l’esperança? Com no caure en la frustració, el cansament o el desànim?
En els evangelis trobem diverses exhortacions, paràboles i crides que només tenen un objectiu: mantenir viva la responsabilitat de les comunitats cristianes. Una de les crides més conegudes diu així: «Estigueu a punt, amb el cos cenyit i les llànties enceses». Quin sentit poden tenir aquestes paraules per a nosaltres, després de vint segles de cristianisme?
Les dues imatges són molt expressives. Indiquen l’actitud que han de tenir els criats que esperen de nit que torni el seu senyor, per obrir-li la porta de la casa quan truqui. Han d’estar «amb el cos cenyit», és a dir, amb la túnica arremangada per poder-se moure i actuar amb agilitat. Han d’estar amb «les llànties enceses» per tenir la casa il·luminada i mantenir-se desperts.
Aquestes paraules de Jesús són també avui una crida a viure amb lucidesa i responsabilitat, sense caure en la passivitat o la letargia. En la història de l’Església hi ha moments en què es fa de nit. No obstant això, no és l’hora d’apagar els llums i posar-nos a dormir. És l’hora de reaccionar, despertar la nostra fe i continuar caminant cap al futur, fins i tot en una Església vella i cansada.
Un dels obstacles més importants per impulsar la transformació que necessita avui l’Església és la passivitat generalitzada dels cristians. Malauradament, durant molts segles els hem educat, sobretot, per la submissió i la passivitat. Encara avui, de vegades sembla que no els necessitem per pensar, projectar i promoure camins nous de fidelitat a Jesucrist.
Per això, hem de valorar, cuidar i agrair tant el despertar d’una nova consciència en molts laics i laiques que viuen avui la seva adhesió a Crist i la seva pertinença a l’Església d’una manera lúcida i responsable. És, sens dubte, un dels fruits més valuosos del Vaticà II, primer concili que s’ha ocupat directa i explícitament d’ells.
Aquests creients poden ser avui el ferment d’unes parròquies i comunitats renovades al voltant del seguiment fidel a Jesús. Són el més gran potencial del cristianisme. Els necessitem més que mai per construir una Església oberta als problemes del món actual, i propera als homes i les dones d’avui.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

01-08-2016
19 Tempo ordinario – C
Lucas 12,32-48

NECESITÁMOLOS MÁIS QUE NUNCA

As primeiras xeracións cristiás víronse ben axiña obrigadas a proporse unha cuestión decisiva. A vinda de Cristo resucitado atrasábase máis do que pensaran nun comezo. A espera facíaselles longa. Como manteren viva a esperanza? Como non caer na frustración, o cansazo ou o desalento?
Nos evanxeos atopamos diversas exhortacións, parábolas e chamadas que só teñen un obxectivo: manter viva a responsabilidade das comunidades cristiás. Unha das chamadas máis coñecidas di así: «Tende cinguida a cintura e acendidas as lámpadas». Que sentido poden ter estas palabras para nós, logo de vinte séculos de cristianismo?
As dúas imaxes son moi expresivas. Indican a actitude que han ter os criados que están esperando de noite a que regrese o seu señor, para abrirlle o portón da casa en canto chame. Han estar «coa cintura cinguida», é dicir, coa túnica arremangada para poderen moverse e actuaren con axilidade. Han estar «coas lámpadas acesas» para ter a casa iluminada e mantérense espertos.
Estas palabras de Xesús son tamén hoxe unha chamada a vivirmos con lucidez e responsabilidade, sen caermos na pasividade ou o letargo. Na historia da Igrexa hai momentos nos que se fai de noite. Con todo, non é a hora de apagar as luces e botármonos a durmir. É a hora de reaccionar, espertar a nosa fe e seguirmos camiñando cara ao futuro, tamén nunha Igrexa vella e cansa.
Un dos atrancos máis importantes para impulsar a transformación que necesita hoxe a Igrexa é a pasividade xeralizada dos cristiáns. Desgraciadamente, durante moitos séculos educámolos, sobre todo, para a submisión e a pasividade. Aínda hoxe, ás veces, parece que non os necesitamos para pensar, proxectar e promover camiños novos de fidelidade cara a Xesús Cristo.
Por iso, habemos valorar, coidar e agradecer tanto o espertar dunha nova conciencia en moitos laicos e laicas que viven hoxe a súa adhesión a Cristo e a súa pertenza á Igrexa dun modo lúcido e responsábel. É, sen dúbida, un dos froitos máis valiosos do Vaticano II, primeiro concilio que se ocupou directa e explicitamente deles.
Estes crentes poden ser hoxe o fermento dunhas parroquias e comunidades renovadas en torno ao seguimento fiel a Xesús. Son o meirande potencial do cristianismo. Necesitámolos máis do que nunca para construír unha Igrexa aberta aos problemas do mundo actual, e próxima aos homes e mulleres de hoxe.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

01-08-2016
19 Tempo ordinario – C
Luca 12,32-48

PIÙ CHE MAI ABBIAMO BISOGNO DI LORO

Le prime generazioni cristiane si videro molto resto obbligate a porsi una domanda decisiva. Il ritorno di Cristo risorto ritardava più di quanto avessero pensato all’inizio. L’attesa si faceva lunga. Come mantenere viva la speranza? Come non cadere nella frustrazione, nella stanchezza o nello scoraggiamento?
Negli evangeli troviamo diverse esortazioni, parabole e appelli che hanno un solo obiettivo: mantenere viva la responsabilità delle comunità cristiane. Uno degli appelli più noti dice così: «Abbiate la cintura allacciata e le lampade accese». Che senso possono avere queste parole per noi, dopo venti secoli di cristianesimo?
Le due immagini sono molto espressive. Indicano l’atteggiamento che devono avere i domestici che stanno aspettando nella notte il ritorno del loro padrone, per aprirgli la porta di casa quando bussi. Devono stare con «la cintura allacciata», cioè con la tunica rimboccata per potersi muovere e agire agilmente. Devono stare con «le lampade accese» per avere la casa illuminata e mantenersi svegli.
Queste parole di Gesù sono anche oggi un appello a vivere con lucidità e responsabilità, senza cadere nella passività o nel letargo. Nella storia della Chiesa ci sono momenti in cui si fa notte. Ciò nonostante, non è l’ora di spegnere le luci e metterci a dormire. È l’ora di reagire, risvegliare la nostra fede e continuare a camminare verso il futuro, anche in una Chiesa vecchia e stanca.
Uno degli ostacoli più importanti per promuovere la trasformazione di cui oggi ha bisogno la Chiesa è la passività generalizzata dei cristiani. Disgraziatamente durante molti secoli li abbiamo educati soprattutto alla sottomissione e alla passività. Ancora oggi, a volte sembra che non abbiamo bisogno di loro per pensare, progettare e promuovere nuove vie di fedeltà verso Gesù Cristo.
Per questo dobbiamo valorizzare, curare e gradire molto il risvegliarsi di una nuova coscienza in molti laici e laiche che vivono oggi la loro adesione a Cristo e la loro appartenenza alla Chiesa in un modo lucido e responsabile. È, senza dubbio, uno dei frutti più preziosi del Vaticano II, il primo concilio che si è occupato direttamente ed esplicitamente di loro.
Questi credenti possono essere oggi il fermento di parrocchie e comunità rinnovate attorno alla sequela fedele di Gesù. Sono il potenziale più grande del cristianesimo. Ne abbiamo bisogno più che mai per costruire una Chiesa aperta ai problemi del mondo attuale, e vicina agli uomini e alle donne di oggi.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

01-08-2016
19 Temps ordinaire – C
Luc 12,32-48

NOUS EN AVONS BESOIN PLUS QUE JAMAIS

Les premières générations chrétiennes se sont senties très tôt obligées de se poser une question décisive. Le retour du Christ ressuscité prenait plus de retard qu´elles ne l´avaient prévu au début. L’attente devenait longue. Comment maintenir vivante l`espérance? Comment éviter de tomber dans la frustration, dans la fatigue ou le découragement?
Nous trouvons dans les évangiles plusieurs exhortations, paraboles et appels dont l’objectif est unique: maintenir vivante la responsabilité des communautés chrétiennes. L’un des appels les plus connus dit ceci: «Gardez votre ceinture attachée et vos lampes allumées». Quel sens ces mots peuvent-ils avoir pour nous, après vingt siècles de christianisme?
Les deux images sont très expressives. Elles indiquent l`attitude que doivent avoir les serviteurs qui attendent dans la nuit le retour de leur maître afin de lui ouvrir la porte de la maison dès qu’il frappera. Ils devront attendre, «la ceinture attachée», c`est-à-dire, la tunique retroussée leur permettant de bouger et d´agir avec agilité. Et ils devront garder «leurs lampes allumées» afin de maintenir la maison éclairée et de rester éveillés.
Ces mots de Jesús sont aujourd´hui aussi un appel à vivre avec lucidité et responsabilité, sans tomber dans la passivité ou dans la léthargie. Il y a dans l’histoire de l`Eglise des moments où il fait nuit. Ce n’est pas pourtant l’heure d’éteindre les lampes et de se mettre à dormir. C’est l’heure de réagir, d’éveiller notre foi et de continuer notre chemin vers l´avenir, même au coeur d´une Eglise vieille et fatiguée.
La passivité généralisée des chrétiens constitue aujourd’hui l`un des principaux obstacles pour lancer la transformation dont l’Eglise a besoin aujourd`hui. Malheureusement, pendant des siècles, les chrétiens ont été surtout formés à la soumission et à la passivité. Encore aujourd’hui, nous donnons parfois l’impression de ne pas en avoir besoin pour penser, pour planifier et promouvoir de nouveaux chemins de fidélité à Jésus Christ.
C’est pourquoi, il nous faut valoriser, soigner et remercier grandement l’éveil d`une nouvelle conscience chez beaucoup de laïcs, hommes et femmes, qui sont en train de vivre aujourd’hui leur adhésion à Jésus Christ et leur appartenance à l’Eglise d`une manière lucide et responsable. C’est, sans doute, l’un des fruits les plus importants de Vatican II, premier concile qui s’en est occupé directement et explicitement.
Ces croyants peuvent devenir aujourd’hui le ferment des paroisses et des communautés renouvelées à la suite fidèle de Jésus. Ils constituent le plus grand potentiel du christianisme. Plus que jamais nous en avons besoin pour construire une Eglise ouverte aux problèmes du monde actuel, et proche des hommes et des femmes d’aujourd’hui.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

01-08-2016
19 Tempo ordinário – C
Lucas 12,32-48

NECESITAMO-LOS MAIS DO QUE NUNCA

As primeiras gerações cristãs viram-se muito rapidamente obrigadas a colocar-se uma questão decisiva. A vinda de Cristo ressuscitado demorava mais do que se tinha pensado de início. A espera tornava-se longa. Como manter viva a esperança? Como não cair na frustração, no cansaço ou no desalento?
Nos evangelhos encontramos diversas exortações, parábolas e chamadas que só têm um objetivo: manter viva a responsabilidade das comunidades cristãs. Uma das chamadas mais conhecidas diz assim: «Tende cingida a cintura e acesas as lâmpadas». Que sentido pode ter estas palavras para nós, depois de vinte séculos de cristianismo?
As duas imagens são muito expressivas. Indicam a atitude que hão de ter os criados que estão à espera de noite que regresse o seu senhor, para abrir-lhe o portão da casa quanto chame. Hão de estar com «a cintura cingida», quer dizer, com a túnica arregaçada para poderem mover-se e atuar com agilidade. Hão de estar com «as lâmpadas acesas» para ter a casa iluminada e manterem-se despertos.
Estas palavras de Jesus são também hoje uma chamada a viver com lucidez e responsabilidade, sem cair na passividade ou na letargia. Na história da Igreja há momentos em que se cai a noite. No entanto, não é a hora de apagar as luzes e nos pormos a dormir. É a hora de reagirmos, despertar a nossa fé e seguir caminhando para o futuro, inclusive numa Igreja velha e cansada.
Um dos obstáculos mais importantes para impulsionar a transformação que necessita hoje a Igreja é a passividade generalizada dos cristãos. Desgraçadamente, durante muitos séculos temos educado, sobretudo, para a submissão e a passividade. Todavia hoje, às vezes parece que não os necessitamos para pensar, projetar e promover caminhos novos de fidelidade para Jesus Cristo.
Por isso, temos de valorizar, cuidar e agradecer tanto o despertar de uma nova consciência em muitos laicos e laicas que vivem hoje a sua adesão a Cristo e a sua pertença à Igreja de um modo lúcido e responsável. É, sem dúvida, um dos frutos mais valiosos do Vaticano II, primeiro concílio que se ocupou direta e explicitamente deles.
Estes crentes podem ser hoje o fermento de umas paróquias e comunidades renovadas em torno de seguirmos fiéis a Jesus. São o maior potencial do cristianismo. Necessitamo-los mais do que nunca para construir uma Igreja aberta aos problemas do mundo atual, e próxima dos homens e mulheres de hoje.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

08-01-2016
19 Ordinary – C
Luke 12,32-48

WE NEED THEM MORE THAN EVER

The first generations of Christians quickly saw themselves obliged to ask themselves a decisive question. The coming of the Risen Christ was delayed more than they had thought at the beginning. The wait got long. How to keep their hope alive? How to not fall into frustration, weariness or discouragement?
In the Gospels we find various exhortations, parables and calls that have just one objective: keeping alive the Christian communities’ responsibility. One of the best known calls says it thus: «See that you have your belts done up and your lamps lit». What meaning can these words have for us, after 20 centuries of Christianity? The two images are very expressive. They indicate the attitude that the servants should have as they await the return of their master during the night, in order to open the door of the house at his call. They need to be there «with their belts done up», that is, with their sleeves rolled up to be able to move around and act with agility. They need to be there with «their lamps lit» in order to have the house lit up and to keep themselves awake.
These words of Jesus are also today a call to live lucidly and responsibly, without falling into passivity or lethargy. In the Church’s history there are times when it gets dark. However that isn’t when we should turn off the lights and go to sleep. It’s the time to act once again, awaken our faith and keep walking toward the future, even in an old and tired Church.
One of the most important obstacles in the way of pushing the transformation that the Church needs today is the generalized passivity of Christians. Unfortunately, for many centuries now we have been taught, above all, to submit and be passive. Even today, sometimes it seems that we don’t see the need to think, project and promote new paths of faithfulness to Jesus.
That’s why we need to value, care for and be so thankful for the awakening of a new conscience in many laity who today live out their adhesion to Christ and their belonging to the Church lucidly and responsibly. This is, without doubt, one of the strongest fruits of Vatican II, the first council that was concerned directly and explicitly about them.
These believers today can be the leaven of our parishes and communities that are being renewed around the faithful following of Jesus. They are the greatest potential for Christianity. We need them more than ever to build a Church that is open to the problems of today’s world and that is close to the men and women of today.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario