lunes, 6 de febrero de 2017

02-12-2017 - 6nd Ordinary Time – A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

12-02-2017
6 Tiempo ordinario – A
Mateo 5,17-37

NO A LA GUERRA ENTRE NOSOTROS

Los judíos hablaban con orgullo de la Ley de Moisés. Según la tradición, Dios mismo la había regalado a su pueblo. Era lo mejor que habían recibido de él. En esa Ley se encierra la voluntad del único Dios verdadero. Ahí pueden encontrar todo lo que necesitan para ser fieles a Dios.
También para Jesús la Ley es importante, pero ya no ocupa el lugar central. Él vive y comunica otra experiencia: está llegando el reino de Dios; el Padre está buscando abrirse camino entre nosotros para hacer un mundo más humano. No basta quedarnos con cumplir la Ley de Moisés. Es necesario abrirnos al Padre y colaborar con él para hacer la vida más justa y fraterna.
Por eso, según Jesús, no basta cumplir la Ley, que ordena «no matarás». Es necesario, además, arrancar de nuestra vida la agresividad, el desprecio al otro, los insultos o las venganzas. Aquel que no mata cumple la Ley, pero, si no se libera de la violencia, en su corazón no reina todavía ese Dios que busca construir con nosotros una vida más humana.
Según algunos observadores, se está extendiendo en la sociedad actual un lenguaje que refleja el crecimiento de la agresividad. Cada vez son más frecuentes los insultos ofensivos, proferidos solo para humillar, despreciar y herir. Palabras nacidas del rechazo, el resentimiento, el odio o la venganza.
Por otra parte, las conversaciones están a menudo tejidas de palabras injustas que reparten condenas y siembran sospechas. Palabras dichas sin amor y sin respeto que envenenan la convivencia y hacen daño. Palabras nacidas casi siempre de la irritación, la mezquindad o la bajeza.
No es este un hecho que se dé solo en la convivencia social. Es también un grave problema en el interior de la Iglesia. El papa Francisco sufre al ver divisiones, conflictos y enfrentamientos de «cristianos en guerra contra otros cristianos». Es un estado de cosas tan contrario al Evangelio que ha sentido la necesidad de dirigirnos una llamada urgente: «No a la guerra entre nosotros».
Así habla el papa: «Me duele comprobar cómo en algunas comunidades cristianas, y aun entre personas consagradas, consentimos diversas formas de odios, calumnias, difamaciones, venganzas, celos, deseos de imponer las propias ideas a costa de cualquier cosa, y hasta persecuciones que parecen una implacable caza de brujas. ¿A quién vamos a evangelizar con esos comportamientos?». El papa quiere trabajar por una Iglesia en la que «todos puedan admirar cómo os cuidáis unos a otros, cómo os dais aliento mutuamente y cómo os acompañáis».

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-02-17
Urteko 6. igandea – A
Mateo 5,17-37

EZ GEURE ARTEKO GERLARI

Juduak harro mintzo ohi ziren Moisesen Legeaz. Tradizioaren arabera, Jainkoak berak eman zion Lege hori bere herriari. Harengandik hartu zuten gauzarik onena zen. Lege horretan dator egiazko Jainko bakarraren gogoa. Hor aurkitzen ahal dute behar duten guztia, Jainkoari leial izateko.
Jesusentzat ere garrantzizkoa da Legea, baina ez da jada erdigune. Beste esperientzia bat bizi eta komunikatu du Jesusek: gainean da Jainkoaren erreinua; gure artean bidea nola urratuko dabil Aita, mundua  gizakoiago bihurtzeko. Ez dugu aski Moisesen Legea betetzea. Aitari geure barrua ireki beharra dugu eta harekin lan egin beharra, bizitza zuzenago eta anai-arreba artekoago egiten.
Horregatik, Jesusen arabera, ez da aski «Ez hil» dioen legea betetzea. Beharrezkoa da, gainera, geure bizitzatik erauztea oldarkortasuna edo agresibitatea, gainerakoek gutxiestea, irainak edo mendekua. Inork hil ez duen hark, bete du legea, bai; baina bere burua indarkeriatik liberatzen ez badu, ez du artean Jainkoa errege bere bihotzean, alegia gurekin batean bizitza gizakoiago bat eraiki nahi duen Jainkoa.
Behatzaile batzuen arabera, zabalduz doa hizkuntza bat, gaur egungo gizartean oldarkortasuna handitzen doala islatzen duen bat. Gero eta sarriago dira irainak, umilarazteko, gutxiesteko, zauritzeko. Ukapenak, erresuminak, gorrotoak edo mendekuak eragindako hitzak.
Bestalde, solasaldiak sarritan bihurtzen dira hitz zuzengaberen sare, han eta hemen gaitzespena eta errezeloa ereinez. Maitasunik eta errespeturik gabe esandako hitzak dira, elkar bizitza pozoitzen eta kalte egiten dutenak. Kasik beti haserreak, kaxkarkeriak edo zitalkeriak eraginda.
Ez da gertatzen hau guztia gizarteko bizikidetzan bakarrik. Arazo larria da gaur egungo Elizan ere. Frantzisko aita santua sufritzen ari da «kristau batzuk beste kristau batzuen kontra gerlan» ikustean: zatiketa, gatazka eta aurkaritza biziz. Ebanjelioaren hain kontrakoa da egoera hori, non premiazko dei hau egin beharra sentitu baitu: «Ez geure arteko gerlari».
Hona nola mintzo den Aita Santua: «Min dut egiaztatzean kristau-elkarte batzuetan, baita pertsona sagaratuen artean ere, baimentzen ditugula askotariko eratan gorrotoa, kalumnia, izena belztea, mendekua, zeloa, norberaren ideiak ezarri nahia edozein gauzaren truke, eta, are gehiago, pertsekuzioa bera, sorgin-ehiza ankerra dirudiena. Nor ebanjeliza genezake portaera horrekin?» Honelako Eliza baten alde lan egin nahi du: «guztiak harriarazten dituena, elkar nola zaintzen duzuen, elkarri nola hats ematen diozuen, elkarrentzat nolako bidelagun zareten ikustean».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

12-02-2017
Diumenge 6 durant l’any – A
Mateu 5,17-37

NO A LA GUERRA ENTRE NOSALTRES

Els jueus parlaven amb orgull de la Llei de Moisès. Segons la tradició, Déu mateix l’havia regalat al seu poble. Era el millor que havien rebut d’ell. En aquesta Llei hi ha compresa la voluntat de l’únic Déu veritable. Aquí poden trobar-hi tot el que necessiten per ser fidels a Déu.
També per a Jesús la Llei és important, però ja no ocupa el lloc central. Ell viu i comunica una altra experiència: s’acosta el Regne de Déu; el Pare està buscant obrir-se camí entre nosaltres per fer un món més humà. No n’hi ha prou amb quedar-nos  complint la Llei de Moisès. Cal obrir-nos al Pare i col·laborar amb ell per fer la vida més justa i més fraterna.
Per això, segons Jesús, no n’hi ha prou amb complir la llei, que ordena «no mataràs». Cal, a més, arrencar de la nostra vida l’agressivitat, el menyspreu a l’altre, els insults o les venjances. Aquell que no mata compleix la Llei, però, si no s’allibera de la violència, en el seu cor no regna encara aquest Déu que cerca construir amb nosaltres una vida més humana.
Segons alguns observadors, s’està estenent en la societat actual un llenguatge que reflecteix el creixement de l’agressivitat. Cada vegada són més freqüents els insults ofensius, proferits només per humiliar, menysprear i ferir. Paraules nascudes del rebuig, el ressentiment, l’odi o la venjança.
D’altra banda, les converses estan sovint teixides de paraules injustes que reparteixen condemnes i sembren sospites. Paraules dites sense amor i sense respecte que enverinen la convivència i fan mal. Paraules nascudes gairebé sempre de la irritació, la mesquinesa o la baixesa.
No és aquest un fet que es doni només en la convivència social. És també un greu problema a l’interior de l’Església. El papa Francesc pateix en veure divisions, conflictes i enfrontaments de «cristians en guerra contra altres cristians». És un estat de coses tan contrari a l’Evangeli que ha sentit la necessitat d’adreçar-nos una crida urgent: «No a la guerra entre nosaltres».
Així ho ha dit el papa: «Em fa mal comprovar com en algunes comunitats cristianes, i fins i tot entre persones consagrades, consentim diverses formes d’odis, calúmnies, difamacions, venjances, gelosia, desitjos d’imposar les pròpies idees a costa de qualsevol cosa, i fins persecucions que semblen una implacable caça de bruixes. A qui anirem a evangelitzar amb aquests comportaments?». El papa vol treballar per una Església en la qual «tots puguin admirar com us cuideu els uns als altres, com us doneu alè mútuament i com us acompanyeu».

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

12-02-2017
6 Tempo ordinario – A
Mateu 5,17-37

NON Á GUERRA ENTRE NÓS

Os xudeus falaban con orgullo da Lei de Moisés. Segundo a tradición, Deus mesmo lla regalou ao seu pobo. Era o mellor que recibiran del. Esa Lei abrangue a vontade do único Deus verdadeiro. Aí poden atopar todo o que necesitan para seren fieis a Deus.
Tamén para Xesús a Lei é importante, pero xa non ocupa o lugar central. El vive e comunica outra experiencia: está chegando o reino de Deus; o Pai está buscando abrirse camiño entre nós para facer un mundo máis humano. Non chega con quedarnos en cumprir a Lei de Moisés. É necesario abrírmonos ao Pai e colaborar con el para facermos a vida máis xusta e fraterna.
Por iso, segundo Xesús, non abonda cumprir a Lei, que ordena «non matarás». É necesario, ademais, arrincar da nosa vida a agresividade, o desprezo ao outro, os insultos  as vinganzas ou as desavinzas. Aquel que non mata cumpre a Lei, pero, se non se libera da violencia, no seu corazón non reina aínda ese Deus que busca construír connosco unha vida máis humana.
Segundo algúns observadores, estase estendendo na sociedade actual unha linguaxe que reflicte o crecemento da agresividade. Cada vez son máis frecuentes os insultos ofensivos, proferidos só para humillar, desprezar e ferir. Palabras nadas do rexeitamento, o resentimento, o odio ou a vinganza.
Por outra banda, as conversacións están a miúdo tecidas de palabras inxustas que reparten condenas e sementan sospeitas. Palabras ditas sen amor e sen respecto que envelenan a convivencia e fan dano. Palabras nadas case sempre da irritación, da mesquindade ou da baixeza.
Non é este un feito que se dea só na convivencia social. É tamén un grave problema no interior da Igrexa. O papa Francisco sofre ao ver divisións, conflitos e enfrontamentos de «cristiáns en guerra contra outros cristiáns». É un estado de cousas tan contrario ao Evanxeo que sentiu a necesidade de dirixirnos unha chamada urxente: «Non á guerra entre nós».
Así fala o papa: «Dóeme comprobar como nalgunhas comunidades cristiás, e aínda entre persoas consagradas, consentimos diversas formas de odios, calumnias, difamacións, vinganzas, celos, desexos de impor as propias ideas a cargo de calquera cousa, e ata persecucións que parecen unha implacábel caza de bruxas. A quen imos evanxelizar con eses comportamentos?». O papa quere traballar por unha Igrexa na que «todos poidan admirar como vos coidades uns a outros, como vos dades alento mutuamente e como vos acompañades».

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

12-02-2017
6 Tempo ordinario – A
Matteo 5,17-37

NO ALLA GUERRA TRA NOI

Gli ebrei parlavano con orgoglio della Legge di Mosè. Secondo la tradizione, Dio stesso l’aveva donata al suo popolo. Era la cosa più bella che avevano avuto da lui. In questa Legge si racchiude la volontà dell’unico vero Dio. Lì possono trovare tutto quello di cui hanno bisogno per essere fedeli a Dio.
Anche per Gesù la Legge è importante, ma non occupa più il posto centrale. Egli vive e comunica un’altra esperienza: sta arrivando il Regno di Dio; il Padre sta cercando di aprirsi una via in mezzo a noi per fare un mondo più umano. Non basta accontentarci di compiere la Legge di Mosè. È necessario aprirci al Padre e collaborare con lui nel fare una vita più giusta e fraterna.
Per questo, secondo Gesù, non basta compiere la legge che ordina «Non ucciderai». È necessario, in più, strappare dalla nostra vita l’aggressività, il disprezzo dell’altro, gli insulti o le vendette. Chi non uccide, compie la Legge, ma se non si libera dalla violenza, nel suo cuore non regna ancora quel Dio che cerca di costruire con noi una vita più umana.
Secondo alcuni osservatori, si sta estendendo nella società attuale un linguaggio che riflette l’aumento dell’aggressività. Sono sempre più frequenti gli insulti offensivi proferiti solo per umiliare, disprezzare e ferire. Parole nate dal rifiuto, dal risentimento, dall’odio o dalla vendetta.
D’altra parte, le conversazioni sono frequentemente intessute di parole ingiuste che diffondono condanne e seminano sospetti. Parole dette senza amore e senza rispetto, che avvelenano la convivenza e fanno male. Parole nate quasi sempre dall’irritazione, dalla meschinità o dalla bassezza.
Questo non è un fatto che avviene solo nella convivenza sociale. È anche un grave problema all’interno della Chiesa. Papa Francesco soffre nel vedere divisioni, conflitti e scontri di «cristiani in guerra contro altri cristiani». È una situazione tanto contraria all’Evangelo che ha sentito la necessità di rivolgerci un appello urgente: «No alla guerra tra noi».
Così parla il Papa: «Mi fa male costatare come in alcune comunità cristiane, e anche tra persone consacrate, consentiamo a diverse forme di odio, calunnie, diffamazioni, vendette, gelosie, desideri di imporre le proprie idee ad ogni costo, e fin persecuzioni che sembrano un’implacabile caccia alle streghe. Chi andiamo a evangelizzare con questi comportamenti?». Il Papa vuole lavorare per una Chiesa nella quale «tutti possano vedere come vi prendete cura gli uni degli altri, come vi incoraggiate vicendevolmente, e come vi accompagnate».

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

12-02-2017
6 Temps ordinaire – A
Matthieu 5,17-37

NON À LA GUERRE ENTRE NOUS

C’est avec fierté que les juifs parlaient de la Loi de Moïse. D’après la tradition, c’est Dieu, lui-même, qui l’avait offerte à son peuple; le meilleur cadeau qu’ils avaient reçu de lui. C’est cette Loi qui contient la volonté du seul vrai Dieu. Ils y peuvent trouver tout ce dont ils ont besoin pour être fidèles à Dieu.
Pour Jésus aussi la Loi est importante, mais elle n’a plus une place centrale. Jésus vit et communique une autre expérience: le règne de Dieu est en train d’arriver; le Père cherche à se frayer un chemin parmi nous pour rendre ce monde plus humain. L’accomplissement de la Loi de Moïse ne suffit plus. Il nous faut nous ouvrir au Père et collaborer avec lui pour que notre vie soit plus juste et plus fraternelle.
C’est pourquoi, d’après Jésus, il ne suffit pas d’accomplir la Loi qui prescrit: «Tu ne tueras point». Il faut, en plus, enlever de notre vie l’agressivité, le mépris de l’autre, les insultes, les vengeances. Car celui qui ne tue pas accomplit la Loi, mais s’il ne se libère pas de la violence, ce Dieu qui cherche à bâtir avec nous une vie plus humaine, ne règne pas encore dans son coeur.
D’après quelques observateurs, il se répand de plus en plus dans notre société un langage qui montre un accroissement d’agressivité. Elles sont de plus en plus fréquentes les insultes offensantes, rien que pour humilier, mépriser et blesser. Des paroles jaillies du rejet, du ressentiment, de la haine ou de la vengeance.
Par ailleurs, nos conversations sont souvent tissées de paroles injustes qui distribuent des condamnations et qui sèment des soupçons. Des paroles prononcées sans amour et sans respect, qui enveniment la vie en commun et qui font du mal. Des paroles nées presque toujours de l’irritation, de la mesquinerie ou de la bassesse.
C’est un fait que l’on constate non seulement dans la vie sociale. C’est aussi un problème grave à l’intérieur de l’Eglise. Le pape François souffre en constatant ces divisions, ces conflits et affrontements «des chrétiens en guerre contre d’autres chrétiens». C’est une situation tellement contraire à l’Evangile qu’il a senti le besoin de nous adresser un appel urgent: «Non à la guerre entre nous».
Voici les paroles du pape: «Cela me fait mal de constater comment certaines communautés chrétiennes, et même parmi les personnes consacrées, nous consentons diverses formes de haine, de calomnies, de diffamations, de vengeances, de jalousies, de désirs d’imposer nos propres idées quoi qu’il en coûte, et même des persécutions qui ressemblent à une implacable chasse aux sorcières. Qui pourrons-nous évangéliser avec des tels comportements?» Le pape veut travailler pour une Eglise où «tous pourront admirer comment les uns prennent soin des autres, comment on s’encourage et on s’accompagne mutuellement».

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

12-02-2017
6 Tempo ordinário – A
Mateus 5,17-37

NÃO À GUERRA ENTRE NÓS

Os judeus falavam com orgulho da Lei de Moisés. Segundo a tradição, Deus mesmo a tinha oferecido ao seu povo. Era o melhor que haviam recebido Dele. Nessa Lei está a vontade do único Deus verdadeiro. Aí podem encontrar tudo o que necessitam para ser fiéis a Deus.
Também para Jesus a Lei é importante, mas já não ocupa o lugar central. Ele vive e comunica outra experiência: está a chegar o reino de Deus; o Pai está procurando abrir caminho entre nós para fazer um mundo mais humano. Não basta ficarmos com cumprir a Lei de Moisés. É necessário abrir-nos ao Pai e colaborar com Ele para fazer a vida mais justa e fraterna.
Por isso, segundo Jesus, não basta cumprir a Lei, que ordena «não matarás». É necessário, também, arrancar da nossa vida a agressividade, o desprezo pelo outro, os insultos ou as vergonhas. Aquele que não mata cumpre a Lei, mas, se não se liberta da violência, no seu coração não reina todavia esse Deus que procura construir connosco uma vida mais humana.
Segundo alguns observadores, tem estado a estender-se na sociedade atual uma linguagem que reflete o crescimento da agressividade. Cada vez são mais frequentes os insultos ofensivos, proferidos só para humilhar, desprezar e ferir. Palavras nascidas da rejeição, do ressentimento, do ódio ou da vergonha.
Por outra parte, as conversações estão frequentemente tecidas de palavras injustas que distribuem condenações e semeia suspeitas. Palavras ditas sem amor e sem respeito que envenenam a convivência e fazem mal. Palavras nascidas quase sempre da irritação, da mesquinhez ou da baixeza.
Não é esta uma situação que se dê apenas na convivência social. É também um grave problema no interior da Igreja. O Papa Francisco sofre ao ver divisões, conflitos e confrontos de «cristãos em guerra contra outros cristãos». É um estado de coisas tão contrário ao Evangelho que sentiu a necessidade de dirigir-nos uma chamada urgente: «Não à guerra entre nós».
Assim fala o Papa: «Dói-me comprovar como em algumas comunidades cristãs, e entre pessoas consagradas, consentimos diversas formas de ódios, calunias, difamações, vinganças, ciúmes, desejo de impor-se as próprias ideias à custa de qualquer coisa, e até perseguições que parecem uma implacável caça às bruxas. A quem vamos evangelizar com esses comportamentos?». O Papa quer trabalhar por uma Igreja em que «todos podem admirar como vos cuidais uns aos outros, como vos dais alento mutuamente e como vos acompanhais».

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

02-12-2017
6th Ordinary Time – A
Matthew 5,17-37

NO! TO THE WAR AMONG OURSELVES

The Jews spoke proudly about the Law of Moses. According to tradition, God Self had given it to God’s people. It was the best they had received from God. In that Law was contained the will of the one true God. There they could find all that they needed to be faithful to God.
For Jesus also the Law is important, but now it’s not in the center. Jesus lives and communicates another experience: God’s Reign is coming, the Father is looking to open a path among us for the building of a more human world. It’s not enough for us to just keep Moses’ Law. It’s necessary to open ourselves to the Father and to collaborate with God in building a more just and fraternal life.
That’s why, according to Jesus, it’s not enough to fulfill the law that orders: «Don’t kill». It’s also necessary to root out of our lives aggression, looking down on others, insults or revenge. Whoever doesn’t kill fulfills the law, but if we don’t free ourselves from violence, then that God who seeks to build a more human world with us still doesn’t reign in our hearts.
According to some observers, there’s a growing tendency in our current society to speak in ways that express aggression. More and more we see offensive insults cast about just to humiliate, look down on, wound. Words born of rejection, resentment, hate or revenge.
Even more, our conversations are often woven from unjust words that spread condemnation and sow suspicion. Words spoken without love or respect, that poison our living together and cause damage. Words born almost always of irritation, meanness or baseness.
This isn’t just something that one finds in our social living together. It’s also a serious problem in today’s Church. Pope Francis suffers when he sees divisions, conflicts and confrontations of «Christians at war against other Christians». This is a situation so contrary to the Gospel that he has felt it necessary to send us an urgent message: «No! to the war among ourselves».
Thus speaks the Pope: «It always pains me greatly to discover how some Christian communities, and even consecrated persons, can tolerate different forms of enmity, division, calumny, defamation, vendetta, jealousy, and the desire to impose certain ideas at all costs, even to persecutions which appear as veritable witch hunts. Whom are we going to evangelize if this is the way we act?». The Pope wants to work for a Church in which «everyone can admire how you care for one another, and how you encourage and accompany one another».

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


lunes, 30 de enero de 2017

02-05-2017 - 5nd Ordinary Time – A

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

05-02-2017
5 Tiempo ordinario – A
Mateo 5,13-16

SALIR A LAS PERIFERIAS

Jesús da a conocer, con dos imágenes audaces y sorprendentes, lo que piensa y espera de sus seguidores. No han de vivir pensando siempre en sus propios intereses, su prestigio o su poder. Aunque son un grupo pequeño en medio del vasto Imperio de Roma, han de ser la «sal» que necesita la tierra y la «luz» que le hace falta al mundo.
«Vosotros sois la sal de la tierra». Las gentes sencillas de Galilea captan espontáneamente el lenguaje de Jesús. Todo el mundo sabe que la sal sirve, sobre todo, para dar sabor a la comida y para preservar los alimentos de la corrupción. Del mismo modo, los discípulos de Jesús han de contribuir a que las gentes saboreen la vida sin caer en la corrupción.
«Vosotros sois la luz del mundo». Sin la luz del sol, el mundo se queda en tinieblas: ya no podemos orientarnos ni disfrutar de la vida en medio de la oscuridad. Los discípulos de Jesús pueden aportar la luz que necesitamos para orientarnos, ahondar en el sentido último de la existencia y caminar con esperanza.
Las dos metáforas coinciden en algo muy importante. Si permanece aislada en un recipiente, la sal no sirve para nada. Solo cuando entra en contacto con los alimentos y se disuelve en la comida puede dar sabor a lo que comemos. Lo mismo sucede con la luz. Si permanece encerrada y oculta, no puede alumbrar a nadie. Solo cuando está en medio de las tinieblas puede iluminar y orientar. Una Iglesia aislada del mundo no puede ser ni sal ni luz.
El papa Francisco ha visto que la Iglesia vive encerrada en sí misma, paralizada por los miedos y demasiado alejada de los problemas y sufrimientos como para dar sabor a la vida moderna y para ofrecer la luz genuina del Evangelio. Su reacción ha sido inmediata: «Hemos de salir hacia las periferias existenciales».
El papa insiste una y otra vez: «Prefiero una Iglesia accidentada, herida y manchada por salir a la calle que una Iglesia enferma por el encierro y la comodidad de aferrarse a las propias seguridades. No quiero una Iglesia preocupada por ser el centro y que termina clausurada en una maraña de obsesiones y procedimientos».
La llamada de Francisco está dirigida a todos los cristianos: «No podemos quedarnos tranquilos en espera pasiva en nuestros templos». «El Evangelio nos invita siempre a correr el riesgo del encuentro con el rostro del otro». El papa quiere introducir en la Iglesia lo que él llama la «cultura del encuentro». Está convencido de que «lo que necesita hoy la Iglesia es capacidad de curar heridas y dar calor a los corazones».

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2017-02-05
Urteko 5. igandea – C
Mateo 5,13-16

IRTEN PERIFERIARA

Bi irudi ausart eta harrigarriz eman du aditzera Jesusek zer iritzi duen bere jarraitzaileez eta zer espero duen haiengandik. Ez dute bizi behar, kaskoan beti beren onura, beren fama edo beren boterea dutela. Nahiz eta talde koxkor bat diren Erromaren Inperio tzarraren erdian, lurrak beharrezko duen «gatz» izan behar dute eta munduari falta zaion «argi».
«Lurraren gatz zarete zuek». Galileako jende xumeak berez atzeman du Jesusen hizkuntza. Mundu guztiak daki gatza, batez ere, janari gustua emateko dela eta janaria usteltzetik gordetzeko. Modu berean, Jesusen ikasleek jendeari bizitza ahogozatzera eragin behar diote, usteltzen utzi gabe.
«Munduaren argi zarete zuek». Eguzkiaren argirik gabe, mundua ilunpean gelditzen da, eta ezin izaten dugu norabidetu eta bizitzaz gozatu, ilunpean. Alabaina, Jesusen ikasleek eskain dezakete behar dugun argia, norabidetzeko, bizitzaren azken zentzuan sakontzeko eta esperantzaz bide egiteko.
Bi metafora horiek bat datoz garrantzizko puntu batean. Gatza, ontzi batean aparte baldin badago, ez da ezertarako on. Elikagaien artean jarri eta janariarekin nahasten denean bakarrik ematen ahal dio gustua jaten dugunari. Gauza bera gertatzen da argiarekin ere. Itxian eta ezkutuan badago, ezin argitzen ahal du inor. Ilunpean direnekin dagoenean bakarrik argitzen eta norabidetzen ahal du. Mundutik aparte legokeen Eliza bat ezin izaten ahal litzateke, ez gatz, ez argi.
Frantzisko aita santuak ikusten du gaur egungo Eliza bere baitan itxirik dagoela, beldurrak sorgorturik, eta urrunegi arazo eta sufrimenduetatik, bizitza modernoari gustua eman ahal izateko eta Ebanjelioaren zinezko argia eskaini ahal izateko. Bat-batekoa izan du bere erreakzioa Aita Santuak: «Periferiara irten beharrean gara».
Behin eta berriz dio: «Nahiago dut kalera irteteagatik elbarria, zauritua eta zikindua den Eliza bat, itxia eta bere segurtasunari atxikitzearen aitzakiaz eta eroso bizi nahi izateagatik gaixo den Eliza bat baino. Ez dut gogoko erdigune izateaz arduratzen den eta, ondorioz, obsesio- eta prozedura-sare batean harrapatua gertatzen den Eliza bat».
Kristau guztiei doakie Frantziskoren deia. «Ezin geldi gintezke lasai geure elizen barnean, itxarote zurrunean». «Bestearen aurpegiarekin topo egitearen arriskua bizitzera gonbidatzen gaitu Ebanjelioak beti». Berak «topo egitearen kultura» deitzen duen hori sarrarazi nahi du Elizan Aita Santuak. Konbentziturik dago «Elizak gaur egun gaitasun hau behar duela: zauriak sendatzeko eta bihotzei berotasuna emateko gaitasuna».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

05-02-2017
Diumenge 5 durant l’any – A
Mateu 5,13-16

SORTIR A LES PERIFÈRIES

Jesús dóna a conèixer amb dues imatges audaces i sorprenents el que pensa i espera dels seus seguidors. No han de viure pensant sempre en els seus propis interessos, el seu prestigi o el seu poder. Tot i que són un grup petit enmig del vast Imperi de Roma, han de ser la «sal» que necessita la terra i la «llum» que li fa falta al món.
«Vosaltres sou la sal de la terra». La gent senzilla de Galilea capta espontàniament el llenguatge de Jesús. Tothom sap que la sal serveix, sobretot, per donar gust al menjar i per preservar els aliments de la corrupció. De la mateixa manera, els deixebles de Jesús han de contribuir a que les persones assaboreixin la vida sense caure en la corrupció.
«Vosaltres sou la llum del món». Sense la llum del sol, el món es queda a les fosques: ja no podem orientar-nos ni gaudir de la vida enmig de la foscor. Els deixebles de Jesús poden aportar la llum que necessitem per orientar-nos, aprofundir en el sentit últim de l’existència i caminar amb esperança.
Les dues metàfores coincideixen en una cosa molt important. Si roman aïllada en un recipient, la sal no serveix per a res. Només quan entra en contacte amb els aliments i es dissol en el menjar pot donar gust al que mengem. El mateix succeeix amb la llum. Si roman tancada i oculta, no pot il·luminar ningú. Només quan està enmig de les tenebres pot il·luminar i orientar. Una Església aïllada del món no pot ser ni sal ni llum.
El papa Francesc ha vist que l’Església viu tancada en si mateixa, paralitzada per les pors i massa allunyada dels problemes i patiments com per donar gust a la vida moderna i per oferir la llum genuïna de l’Evangeli. La seva reacció ha estat immediata: «Hem de sortir cap a les perifèries existencials».
El papa insisteix una vegada i una altra: «Prefereixo una Església accidentada, ferida i tacada per sortir al carrer que una Església malalta pel tancament i la comoditat d’aferrar-se a les pròpies seguretats. No vull una Església preocupada per ser el centre i que acaba clausurada en un embolic d’obsessions i procediments».
La crida de Francesc està dirigida a tots els cristians: «No podem quedar-nos tranquils tot esperant passivament en els nostres temples». «L’Evangeli ens convida sempre a córrer el risc de la trobada amb la cara de l’altre». El papa vol introduir en l’Església el que ell anomena la «cultura de la trobada». Està convençut que «el que necessita avui l’Església és capacitat de guarir ferides i donar escalf als cors».

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

05-02-2017
5 Tempo ordinario – A
Mateu 5,13-16

SAÍR ÁS PERIFERIAS

Xesús dá a coñecer con dúas imaxes audaces e sorprendentes o que pensa e espera dos seus seguidores. Non han viviren pensando sempre nos seus propios intereses, o seu prestixio ou o seu poder. Aínda que son un grupo pequeno no medio do vasto Imperio de Roma, han ser o «sal» que necesita a terra e a «luz» que lle fai falta ao mundo.
«Vós sodes o sal da terra». As xentes sinxelas de Galilea captan espontaneamente a linguaxe de Xesús. Todo o mundo sabe que o sal serve, sobre todo, para dar sabor á comida e para preservar os alimentos da corrupción. Do mesmo xeito, os discípulos de Xesús han contribuíren a que as xentes saboreen a vida sen caeren na corrupción.
«Vós sodes a luz do mundo». Sen a luz do sol, o mundo fica en tebras: xa non podemos orientármonos nin gozarmos da vida no medio da escuridade. Os discípulos de Xesús poden aportaren a luz que necesitamos para orientarnos, afondaren no sentido último da existencia e camiñaren con esperanza.
As dúas metáforas coinciden en algo moi importante. Se o sal permanece illado nun recipiente, non serve para nada. Só cando entra en contacto cos alimentos e se disolve na comida, só daquela pode dar sabor ao que comemos. O mesmo sucede coa luz. Se permanece encerrada e oculta, non pode alumar a ninguén. Só cando está no medio das tebras pode iluminar e orientar. Unha Igrexa illada do mundo non pode ser nin sal nin luz.
O papa Francisco decatouse de que a Igrexa vive encerrada en si mesma, paralizada polos medos e demasiado afastada dos problemas e sufrimentos como para dar sabor á vida moderna e para ofrecer a luz xenuína do Evanxeo. A súa reacción foi inmediata: «Temos de saír cara ás periferias existenciais».
O papa insiste unha e outra vez: «Prefiro unha Igrexa accidentada, ferida e manchada por saír á rúa do que unha Igrexa doente polo encerro e a comodidade de aferrarse ás propias seguridades. Non quero unha Igrexa preocupada por ser o centro, que termina clausurada nunha maraña de obsesións e procedementos».
A chamada de Francisco está dirixida a todos os cristiáns: «Non podemos ficar tranquilos na espera pasiva nos nosos templos». «O Evanxeo invítanos sempre  a corrermos o risco do encontro co rostro do outro». O papa quere introducir na Igrexa o que el chama a «cultura do encontro». Está convencido de que «o que necesita hoxe a Igrexa é capacidade de curar feridas e dar calor aos corazóns».

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

05-02-2017
5 Tempo ordinario – A
Matteo 5,13-16

USCIRE VERSO LE PERIFERIE

Gesù fa conoscere, con due immagini audaci e sorprendenti, quello che pensa e quello che attende dai suoi seguaci. Non devono vivere pensando sempre ai loro propri interessi, al loro prestigio o al loro potere. Pur essendo un piccolo gruppo nel vasto Impero di Roma, devono essere il «sale» di cui ha bisogno la terra e la «luce» di cui manca il mondo.
«Voi siete il sale della terra». La gente semplice di Galilea coglie spontaneamente il linguaggio di Gesù. Tutti sanno che il sale serve, soprattutto, a dar sapore al cibo e a preservare gli alimenti dal deteriorarsi. Allo stesso modo, i discepoli di Gesù devono contribuire a che la gente assapori la vita senza  cadere nella corruzione.
«Voi siete la luce del mondo». Senza la luce del sole, il mondo rimane nel buio e non possiamo orientarci né, in mezzo alle tenebre, godere la vita. I discepoli di Gesù possono apportare la luce necessaria per orientarci, approfondire il senso ultimo dell’esistenza e camminare con speranza.
Le due metafore coincidono in qualcosa di molto importante. Il sale, se rimane isolato in un recipiente, non serve a nulla. Solo quando entra in contatto con gli alimenti e si dissolve con il cibo, può dare sapore a quel che mangiamo. Accade lo stesso con la luce. Se rimane chiusa e nascosta, non può illuminare nessuno. Solo quando è in mezzo alle tenebre può illuminare e orientare. Una Chiesa isolata dal mondo non può essere né sale né luce.
Papa Francesco ha visto che la Chiesa vive oggi chiusa in se stessa, paralizzata dalle paure, e troppo lontana dai problemi e dalle sofferenze per poter dare sapore alla vita moderna e per offrire la luce genuina del Vangelo. La sua reazione è stata immediata: «Dobbiamo uscire verso le periferie esistenziali».
Il Papa insiste continuamente: «Preferisco una Chiesa incidentata, ferita e sporca perché esce nelle strade, che una Chiesa ammalata a causa della chiusura e della comodità nell’afferrarsi alle proprie sicurezze. Non voglio una Chiesa preoccupata di essere il centro e che finisca chiusa in una rete di ossessioni e procedure».
L’appello di Francesco si indirizza a tutti i cristiani: «Non possiamo rimanere tranquilli in un’attesa passiva nei nostri templi». «Il Vangelo ci invita sempre a rischiare l’incontro con il volto dell’altro». Il Papa vuole introdurre nella Chiesa quello che chiama «la cultura dell’incontro». È convinto che «quello di cui ha bisogno la Chiesa è la capacità di guarire ferite e riscaldare cuori».

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

05-02-2017
5 Temps ordinaire – A
Matthieu 5,13-16

SORTIR AUX PÉRIPHÉRIES

A l’aide de deux images audacieuses et surprenantes, Jésus fait connaître ce qu’il pense et ce qu’il attend de ses disciples. Ils ne doivent pas vivre toujours centrés sur leurs propres intérêts, leur prestige ou leur pouvoir. Même s’ils ne sont qu’un petit groupe au milieu du grand Empire Romain, ils doivent être le «sel» dont la terre a besoin et la «lumière» dont le monde manque tant.
 «Vous êtes le sel de la terre». Les gens simples de Galilée saisissent spontanément le langage de Jésus. Tout le monde sait que le sel sert surtout à donner de la saveur à la nourriture et à préserver les aliments de la corruption. De même, les disciples de Jésus doivent contribuer à ce que les gens savourent la vie sans tomber dans la corruption.
 «Vous êtes la lumière du monde». Sans la lumière du soleil, le monde reste dans les ténèbres: et au milieu de l’obscurité on ne peut plus s’orienter ni jouir de la vie. Les disciples de Jésus peuvent apporter la lumière dont les gens ont besoin pour s’orienter, pour approfondir le sens ultime de l’existence et pour cheminer dans l’espérance.
Les deux métaphores convergent sur quelque chose d’important. Si le sel reste isolé dans un récipient, il ne sert à rien. Seul lorsqu’il entre en contact avec les aliments et qu’il se dissout dans la nourriture peut donner de la saveur au repas. Il en va de même pour la lumière. Si elle reste enfermée et cachée, elle ne peut éclairer personne. Seul lorsqu’elle brille au milieu des ténèbres, elle peut éclairer et orienter. Une Eglise isolée du monde ne peut être ni sel ni lumière.
Le pape François a perçu que l’Eglise vit enfermée sur elle-même, paralysée par ses peurs et trop éloignée des problèmes et des souffrances pour pouvoir donner de la saveur à la vie moderne et lui offrir l’authentique lumière de l’Evangile. Sa réaction a été immédiate: «Il nous faut sortir vers les périphéries existentielles».
Le pape insiste encore et encore: «Je préfère une Église accidentée, blessée et sale pour être sortie par les chemins, plutôt qu’une Église malade de la fermeture et du confort de s’accrocher à ses propres sécurités. Je ne veux pas une Église préoccupée d’être le centre et qui finit renfermée dans un enchevêtrement de fixations et de procédures».
L’appel de François s’adresse à tous les chrétiens: «Nous ne pouvons pas rester tranquilles dans une attente passive à l’intérieur de nos temples». «L’Evangile nous invite toujours à risquer la rencontre avec le visage de l’autre». Le pape veut introduire dans l’Eglise ce qu’il appelle la «culture de la rencontre». Il est convaincu que «ce dont l’Eglise a besoin aujourd’hui c’est la capacité de guérir les blessures et de donner de la chaleur aux coeurs».

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

05-02-2017
5 Tempo ordinário – A
Mateus 5,13-16

SAIR PARA AS PERIFERIAS

Jesus dá a conhecer com duas imagens audazes e surpreendentes o que pensa e espera dos seus seguidores. Não hão-de viver pensando sempre nos seus próprios interesses, o seu prestígio ou o seu poder. Apesar de serem um grupo pequeno no meio do vasto Império de Roma, hão-de ser o «sal» que necessita a terra e a «luz» que faz falta ao mundo.
«Vós sois o sal da terra». As pessoas simples da Galileia captam espontaneamente a linguagem de Jesus. Todo o mundo sabe que o sal serve, sobretudo, para dar sabor à comida e para preservar os alimentos da corrupção. Do mesmo modo, os discípulos de Jesus hão-de contribuir para que as pessoas saboreiem a vida sem cair na corrupção.
«Vós sois a luz do mundo». Sem a luz do sol, o mundo fica nas trevas: já não nos podemos orientar nem disfrutar da vida no meio da obscuridade. Os discípulos de Jesus podem aportar a luz que necessitamos para nos orientarmos, aprofundar no sentido último da existência e caminhar com esperança.
As duas metáforas coincidem em algo muito importante. Se permanece isolada num recipiente, o sal não serve para nada. Só quando entra em contacto com os alimentos e se dissolve na comida pode dar sabor ao que comemos. O mesmo sucede com a luz. Se permanece encerrada e oculta, não pode iluminar ninguém. Só quando está no meio das trevas pode iluminar e orientar. Uma Igreja isolada do mundo não pode ser nem sal nem luz.
O papa Francisco viu que a Igreja vive encerrada em si mesma, paralisada pelos medos e demasiado afastada dos problemas e sofrimentos como para dar sabor à vida moderna e para oferecer a luz genuína do Evangelho. A sua reação foi imediata: «Temos de sair para as periferias existenciais».
O papa insiste uma e outra vez: «Prefiro uma Igreja acidentada, ferida e manchada por sair à rua que uma Igreja doente por estar encerrada e pela comodidade de agarrar-se as suas próprias seguranças. Não quero uma Igreja preocupada por ser o centro e que termina enclausurada num emaranhado de obsessões e procedimentos».
A chamada de Francisco está dirigida a todos os cristãos: «Não podemos ficar tranquilos numa espera passiva nos nossos templos». «O Evangelho convida-nos sempre a correr o risco do encontro com o rosto do outro». O Papa quer introduzir na Igreja o que ele chama a «cultura do encontro». Está convencido de que «o que necessita hoje a Igreja é capacidade de curar feridas e dar calor aos corações».

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

02-05-2017
5th Ordinary Time – A
Matthew 5,13-16

OUT TO THE FRINGES

Using two bold and surprising images, Jesus lets us know what he thinks of and expects from his followers. They don’t need to be always thinking about their own interests, their own prestige, their own power. Even though they are a small group in the midst of the huge Roman Empire, they need to be the «salt» and the «light» that the world needs.
«You are the salt of the world». The simple people of Galilee spontaneously catch on to Jesus’ language. Everyone knows what salt is good for: above all giving food flavor and conserving it from spoiling. In the same way, Jesus’ disciples need to contribute to helping people savor life without ending up spoiled.
«You are the light of the world». Without the sun’s light, the world stays dark and we can’t find our way or enjoy life in the midst of darkness. Jesus’ disciples can carry the light that we need to find our way, to probe the deepest meaning of life, to walk with hope.
Both metaphors have something very important in common. If it stays isolated in a shaker, salt doesn’t do anything. Only when it enters into contact with food and dissolves in the food can it give flavor to what we eat. The same thing happens with light. If it stays closed up and hidden away, it can’t enlighten anyone. Only when it is in the middle of the dark can it illuminate and guide. A Church isolated from the world can be neither salt nor light.
Pops Francis has seen that the Church today lives closed in on herself, paralyzed by fear, and all too distant from problems and sufferings, thus keeping it from giving flavor to modern life and from offering the true light of the Gospel. The Pope’s response has been immediate: «We need to go out to the fringes».
The Pope insists over and over: «I prefer a Church that is bruised, hurting, and dirty because it has been out on the streets, rather than a Church which is unhealthy from being confined and from clinging to its own security. I do not want a Church concerned with being at the center and then ends by being caught up in a web of obsessions and procedures».
Francis’ call is directed to all Christians: «We can’t calmly stay inside our churches with passive hope». «The Gospels always invite us to run the risk of meeting face to face with the other». The Pope wants to introduce into the Church what he calls «the culture of encounter». He’s convinced that «what the Church needs today is the capacity to heal wounds and to warm hearts».

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com