viernes, 26 de julio de 2013

07/28/2013 - 17 sunday of Ordinary time (C)

Inicio (Página inicial del blog de la Iglesia de Sopelana)
Jose Antonio Pagolaren Homiliak (Jose Antonio Pagolaren Homiliaren horria)
Homilias de Jose Antonio Pagola (Página Homilias de Jose Antonio Pagola)
Videos de conferencias de Jose Antonio Pagola (Página Conferencias de Jose Antonio Pagola)
Jose Antonio Pagolaren homiliak hainbat hizkuntzetan
Homilias de José Antonio Pagola en diferantes idiomas
Jose Antonio Pagola homilies in different languages
------------------------------------------------------------------------------------------------


HOMILIA - ES

28 de julio de 2013
17 Tiempo ordinario (C)
Lucas 11, 1-13

TRES LLAMADAS DE JESÚS

“Yo os digo: Pedid y se os dará. Buscad y hallaréis. Llamad y se os abrirá”. Es fácil que Jesús haya pronunciado estas palabras cuando se movía por las aldeas de Galilea pidiendo algo de comer, buscando acogida y llamando a la puerta de los vecinos. Él sabía aprovechar las experiencias más sencillas de la vida para despertar la confianza de sus seguidores en el Padre Bueno de todos.
Curiosamente, en ningún momento se nos dice qué hemos de pedir o buscar ni a qué puerta hemos de llamar. Lo importante para Jesús es la actitud. Ante el Padre hemos de vivir como pobres que piden lo que necesitan para vivir, como perdidos que buscan el camino que no conocen bien, como desvalidos que llaman a la puerta de Dios.
Las tres llamadas de Jesús nos invitan a despertar la confianza en el Padre, pero lo hacen con matices diferentes. “Pedir” es la actitud propia del pobre. A Dios hemos de pedir lo que no nos podemos dar a nosotros mismos: el aliento de la vida, el perdón, la paz interior, la salvación. “Buscar” no es solo pedir. Es, además, dar pasos para conseguir lo que no está a nuestro alcance. Así hemos de buscar ante todo el reino de Dios y su justicia: un mundo más humano y digno para todos. “Llamar” es dar golpes a la puerta, insistir, gritar a Dios cuando lo sentimos lejos.
La confianza de Jesús en el Padre es absoluta. Quiere que sus seguidores no lo olviden nunca: “el que pide, está recibiendo; el que busca, está hallando y al que llama, se le abre”. Jesús no dice que reciben concretamente lo que están pidiendo, que encuentran lo que andan buscando o que alcanzan lo que gritan. Su promesa es otra: a quienes confían en él, Dios se les da; quienes acuden a él, reciben “cosas buenas”.
Jesús no da explicaciones complicadas. Pone tres ejemplos que pueden entender los padres y las madres de todos los tiempos. “¿Qué padre o qué madre, cuando el hijo le pide una hogaza de pan, le da una piedra de forma redonda como las que pueden ver por los caminos? ¿O, si le pide un pez, le dará una de esas culebras de agua que a veces aparecen en las redes de pesca? ¿O, si le pide un huevo, le dará un escorpión apelotonado de los que se ven por la orilla del lago?
Los padres no se burlan de sus hijos. No los engañan ni les dan algo que pueda hacerles daño sino “cosas buenas”. Jesús saca rápidamente la conclusión: “Cuánto más vuestro Padre del cielo dará su Espíritu Santo a los que se lo pidan”. Para Jesús, lo mejor que podemos pedir y recibir de Dios es su Aliento que sostiene y salva nuestra vida.

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribuye a reavivar la confianza en Dios.
Pásalo.

HOMILIA - EU

2013ko uztailaren 28a
Urteko 17. Igandea C
Lukas 11,1-13

JESUSEN HIRU DEI

«Nik diotsuet: Eskatu eta emango dizue Jainkoak. Bilatu eta aurkituko duzue. Jo atea eta irekiko dizue». Izan daiteke, Jesusek hitz hauek jaulki izana, Galileako herrixketan barna zebilenean, jateko zerbaiten eske, harrera bila eta ate joka. Bazekien Jesusek bizitzako esperientzia xumeenez baliatzen, bere jarraitzaileengan guztien Aita Onaganako konfiantza esnatzeko.
Gauza kuriosa da jakitea, inoiz ere ez digula Jesusek esaten, ez zer eskatu, ez zeren bila ibili, ez zein ate jo. Jarrera da garrantzizkoa Jesusentzat. Zeruko Aitaren aurrean pobre agertu behar dugu, bizitzeko behar dutenaren eske ibili ohi direnak bezala, ondo ezagutzen ez duten bidearen bila galduta ibili ohi direnak bezala, Jainkoaren etxean atea jotzen duten ezinduak bezala.
Jesusen hiru dei hauek Aitaganako konfiantza esnatzera gonbidatzen gaituzte, baina ñabardura desberdinen egiten dute. «Eskatzea» pobrearen jarrera berezia da; Jainkoari eskatu, geure buruari geuk ezin eman dioguna eskatu behar diogu: bizi-arnasa, barkazioa, barne-bakea, salbazioa. «Bilatzea» ez da eskatze soila; gainera, eskura ez duguna lortzeko ahalegina egina behar dugu; horrela bilatu behar dugu guztien gain Jainkoaren erreinua eta haren zuzentasuna: mundu gizakoiago eta duinago bat guztientzat. «Deitzea» atea jotzea da, behin eta berriz, Jainkoari hots egitea, urrun dela sentitzen dugunean.
Jesusek Aitagan duen konfiantza erabatekoa da. Bere jarraitzaileek ez ahaztea nahi du: «eskatzen duenak, hartzen du; bila dabilenak, aurkitzen du; atea jotzen duenari, irekitzen zaio». Jesusek ez du esan, eskatzen den hura hartuko denik zehazki, bilatzen den hura aurkituko denik, oihuka eskatzen duten hura lortuko dutenik. Beste bat da haren promesa: harengan konfiantza dutenei, bere burua eskaintzen die Jainkoak; harengana jotzen dutenek, hartzen dituzte «gauza onak».
Jesusek ez du ematen argibide konplexurik. Hiru adibide eskaini ditu, aldi guztietako gurasoek ulertzeko modukoak. «Zein aitak edo amak, semeak ogi-puska bat eskatzen dionean, ematen dio harri borobil bat, bidean ikus daitezkeen horietako bat? Edota, arraina eskatzen badio, itsas suge horietakoren bat emango ote dio, arrantzu-sareetan batzuetan agertzen diren horietakoren bat? Edota, arrautza bat eskatzen badio, aintzira- ertzean ikusten diren eskorpioi biribildu horietako bat emango ote dio?
Gurasoek ez dute barrerik egiten beren seme-alaben bizkar. Ez dituzten engainatzen, ez diete ematen kalte egin diezaiekeen ezer, baizik «gauza onak». Segidan, konklusio hau atera du Jesusek: «Zenbatez areago ez die zeruko zuen Aitak Espiritu Santua emango eskatzen diotenei?» Jesusentzat, Jainkoari eskatu eta har dezakegun gauzarik onena beraren Arnasa da, gure biziaren sostengu eta salbazio den beraren Arnasa.

José Antonio Pagola

BERRI ONAK Sare Ebanjelizatzailea
Saiatu Jainkoaganako konfiantza biziberritzen.
Bidali hau.

HOMILIA - CA

28 de juliol de 2013
Diumenge XVII durant l’any (C)
Lluc 11, 1-13

TRES CRIDES DE JESÚS

"I jo us dic: Demaneu, i Déu us donarà; cerqueu, i trobareu; truqueu, i Déu us obrirà". És fàcil que Jesús hagi pronunciat aquestes paraules quan es movia pels llogarets de Galilea demanant una mica de menjar, cercant acollida i trucant a la porta dels veïns. Ell sabia aprofitar les experiències més senzilles de la vida per despertar la confiança dels seus seguidors al Pare Bo de tots.
Curiosament, en cap moment se'ns diu què hem de demanar o cercar ni a quina porta hem de trucar. L'important per a Jesús és l'actitud. Davant el Pare hem de viure com a pobres que demanen el que necessiten per viure, com perduts que cerquen el camí que no coneixen bé, com desvalguts que truquen a la porta de Déu.
Les tres crides de Jesús ens conviden a despertar la confiança en el Pare, però ho fan amb matisos diferents. "Demanar" és l'actitud pròpia del pobre. A Déu hem de demanar-li el que no ens podem donar nosaltres mateixos: l'alè de la vida, el perdó, la pau interior, la salvació. "Cercar" no és només demanar. És, a més, donar passos per aconseguir el que no està al nostre abast. Així hem de cercar primer de tot el regne de Déu i la seva justícia: un món més humà i més digne per a tothom. "Trucar" és donar cops a la porta, insistir, cridar Déu quan el sentim lluny.
La confiança de Jesús en el Pare és absoluta. Vol que els seus seguidors no ho oblidin mai: "el qui demana, rep; el qui cerca, troba; i a qui truca, li obren". Jesús no diu que reben concretament el que estan demanant, que troben el que estan cercant o què obtenen quan truquen. La seva promesa és una altra: els qui confien en ell, Déu se'ls dóna, els qui hi van, reben "coses bones".
Jesús no dóna explicacions complicades. Posa tres exemples que poden entendre els pares i les mares de tots els temps. "Quin pare o quina mare, quan el fill li demana un tros de pa, li dóna una pedra de forma rodona com les que es poden veure pels camins? O, si li demana un peix, li donarà una d'aquestes serps d'aigua que de vegades apareixen en les xarxes de pesca? O, si li demana un ou, li donarà un escorpí amuntegat dels que es veuen per la vora del llac?”
Els pares no es burlen dels seus fills. No els enganyen ni els donen res que pugui fer-los mal sinó "coses bones". Jesús treu ràpidament la conclusió: "Molt més el Pare del cel donarà l’Esperit Sant als qui l'hi demanen". Per a Jesús, el millor que podem demanar i rebre de Déu és el seu Alè que sosté i salva la nostra vida.

José Antonio Pagola

Xarxa evangelitzadora BONES NOTÍCIES
Contribueix a revifar la confiança en Déu.
Passa-ho!

HOMILIA - GL

28-xullo -2013.-
17º T.O. (C).-
Luc 11, 1-13.

TRES CHAMADAS DE XESÚS

“Eu dígovos: Pedide e hásevos dar. Buscade e acharedes. Chamade e hásevos abrir”. É fácil que Xesús pronuncie estas palabras cando se movía polas aldeas de Galilea pedindo algo para comer, buscando acollida e chamando á porta dos veciños. El sabía aproveitar as experiencias máis sinxelas da vida para espertar a confianza dos seus seguidores no Bo Pai de todos.
Curiosamente, en ningún momento se nos di que temos de pedir ou buscar nin a que porta temos de chamar. O importante para Xesús é a actitude. Ante o Pai temos de vivirmos coma pobres que piden o que necesitan para viviren, como perdidos que buscan o camiño que non coñecen ben, como desvalidos que chaman á porta de Deus.
As tres chamadas de Xesús invítannos a espertar a confianza no Pai, pero fano con matices diferentes. “Pedir” é a actitude propia do pobre. A Deus temos de pedir o que non nos podemos dar a nós mesmos: o alento da vida, o perdón, a paz interior, a salvación. “Buscar” non é só pedir. É, ademais, dar pasos para conseguirmos o que non está ao noso alcance. Así temos de buscar ante todo o reino de Deus e a súa xustiza: un mundo máis humano e digno para todos. “Chamar” é dar golpes á porta, insistir, gritar a Deus cando o sentimos lonxe.
A confianza de Xesús no Pai é absoluta. Quere que os seus seguidores non esquezan nunca: “o que pide, está recibindo; o que busca, está achando e ao que chama, ábreselle”. Xesús non di que reciben concretamente o que están pedindo, que atopan o que andan buscando ou que alcanzan o que gritan. A súa promesa é outra: a quen confían nel, Deus dáselles; os que acoden a el, reciben “cousas boas”.
Xesús non dá explicacións complicadas. Pon tres exemplos que poden entender os pais e as nais de todos os tempos. Que pai ou que nai, cando o fillo lle pide un codelo de pan, lle dá unha pedra de forma redonda como as que poden ver polos camiños? Ou, se lle pide un peixe, lle dará unha desas cobras da auga que ás veces aparecen nas redes da pesca? Ou, se lle pide un ovo, daralle un escorpión agochado dos que se ven polas beiras do lago?
Os pais non se moquean dos seus fillos. Non os enganan nin lles dan algo que poida facerlles dano senón “cousas boas”. Xesús saca rapidamente a conclusión: “Canto máis o voso Pai do ceo dará o seu Espírito Santo aos que llo pidan”. Para Xesús, o mellor, que podemos pedir e recibir de Deus, é o seu Alento que sostén e salva a nosa vida.

José Antonio Pagola
Traduciu: Xaquín Campo Freire

Rede Evanxelizadora  BOAS NOTICIAS
Contribúe a defender ás mulleres máis indefensas.
Pásao.

HOMILIA -IT

28 luglio 2013
XVII T. O. (C)
Lc 11, 1-13

I TRE INVITI DI GESÙ

Io vi dico. Chiedete e vi sarà dato. Cercate e troverete, bussate e vi sarà aperto. È facile che Gesù abbia pronunziato queste parole quando andava per i villaggi di Galilea chiedendo qualcosa da mangiare, cercando accoglienza e bussando alla porta dei vicini. Sapeva approfittare delle esperienze più semplici della vita per risvegliare la fiducia dei suoi seguaci nel Padre Buono di tutti.
Curiosamente, in nessun momento ci viene detto che cosa dobbiamo chiedere o cercare, né a quale porta dobbiamo bussare. L’importante per Gesù è l’atteggiamento. Davanti al Padre dobbiamo vivere come poveri che chiedono quello di cui hanno bisogno per vivere, come smarriti che cercano la strada che non conoscono bene, come sprovveduti che bussano alla porta di Dio.
I tre inviti di Gesù ci spingono a risvegliare la fiducia nel Padre, ma lo fanno con sfumature diverse. Chiedere è l’atteggiamento proprio del povero. A Dio dobbiamo chiedere quello che non possiamo darci da soli: il soffio della vita, il perdono, la pace interiore, la salvezza. Cercare non è solo chiedere. È, anche, fare passi per raggiungere quello che non è a nostra portata. Così dobbiamo cercare innanzitutto il Regno di Dio e la sua giustizia: un mondo più umano e degno per tutti. Bussare è dare colpi alla porta, insistere, gridare a Dio quando lo sentiamo lontano.
La fiducia di Gesù nel Padre è assoluta. Vuole che i suoi seguaci non lo dimentichino mai: chiunque chiede, riceve e chi cerca trova e a chi bussa sarà aperto. Gesù non dice che ricevano concretamente quello che stanno chiedendo, che trovino quello che stanno cercando o che ottengano quello per cui gridano. La sua promessa è diversa: a quelli che confidano in lui, Dio gli si dà; quelli che ricorrono a lui, ricevono cose buone.
Gesù non dà spiegazioni complicate. Fa tre esempi che possono intendere i padri e le madri di tutti i tempi. Quale padre -o madre-, se il figlio gli chiede una pagnotta gli dà una pietra tonda come quelle che si possono vedere lungo le strade? O se gli chiede un pesce, gli darà una di quelle bisce d’acqua che a volte si trovano nelle reti di pesca? O se gli chiede un uovo, gli darà uno scorpione in forma di palla come quelli che si vedono sulla riva del lago?
I padri non si burlano dei figli. Non li ingannano, né danno loro qualcosa che possa danneggiarli, ma cose buone. Gesù tira rapidamente la conclusione: Quanto più il Padre vostro del cielo darà lo Spirito Santo a quelli che glielo chiedono. Per Gesù, la cosa migliore che possiamo chiedere e ricevere da Dio è il suo Soffio che sostiene e salva la nostra vita.

José Antonio Pagola

Rete evangelizzatrice BUONE NOTIZIE
Contribuisci a ravvivare la fiducia in Dio.
Diffondilo.

HOMILIA - FR

28 juillet 2013
17 Temps ordinaire (C)
Luc 11, 1-13

TROIS APPELS DE JESUS

“Moi, je vous dis: Demandez et vous recevrez. Cherchez et vous trouverez. Frappez et l’on vous ouvrira ». Jésus a prononcé certainement ces paroles lorsqu’il parcourait les hameaux de Galilée en demandant quelque chose à manger, ou en cherchant à être accueilli ou  lorsqu’il frappait à la porte des habitants. Il savait bien profiter des expériences les plus simples de la vie pour éveiller la confiance de ses disciples en ce Père à tous plein de bonté.
Curieusement, à aucun moment il ne nous est dit ce que nous devons demander ou chercher ni à quelle porte devons-nous frapper. Pour Jésus, ce qui importe, c’est d’abord l’attitude. Devant le Père, nous devons avoir une attitude  de  pauvres qui demandent ce dont ils ont besoin pour vivre ; l’attitude des égarés qui cherchent le chemin qu’ils ignorent ; l’attitude des  démunis qui frappent à la porte de Dieu.
Les trois appels de Jésus nous invitent à éveiller la confiance en notre Père mais avec des nuances différentes. « Demander » est l’attitude propre au pauvre. Nous devons demander à Dieu ce que nous ne pouvons pas nous procurer nous-mêmes : le souffle de vie, le pardon, la paix intérieure, le salut.  « Chercher » n’est pas seulement demander. C’est aussi faire des pas pour atteindre ce qui n’est pas à notre portée. Ainsi donc, c’est le Royaume de Dieu et sa justice que nous devons chercher avant tout : un monde plus humain et plus digne pour tous. « Frapper » c’est taper sur la porte, insister, crier vers Dieu lorsque nous le sentons lointain.
La confiance de Jésus en son Père est absolue. Il veut que les disciples ne l’oublient jamais : « car celui qui demande, reçoit ; celui qui cherche, trouve et à celui qui frappe, la porte lui est ouverte ». Jésus ne dit pas  qu’ils vont recevoir  concrètement ce qu’ils demandent, ni qu’ils vont trouver ce qu’ils cherchent,  ni qu’ils obtiennent  ce qu’ils réclament.  Sa promesse est tout autre : Dieu se donne à ceux qui mettent leur confiance en lui. Ceux qui viennent vers lui reçoivent de « bonnes choses ».
Jésus ne donne pas d’explications compliquées. Il propose trois exemples faciles à comprendre par les pères et les mères de tous les temps. « Quel père ou quelle mère, lorsque leur fils leur demande un pain, lui donnent un caillou rond comme ceux que l’on voit sur les chemins ? Ou, s’il leur demande  un poisson, lui donnent un serpent d’eau comme ceux qui restent attrapés dans les filets de pêche ? Ou, s’il leur demande un œuf, lui donnent un scorpion recroquevillé comme ceux qu’on  voit au bord du lac ?
Les  parents ne se moquent pas de leurs enfants. Ils ne les trompent pas et ne  leur donnent rien qui puisse leur nuire, mais ils leur donnent de « bonnes choses ». Jésus tire immédiatement la conclusion : « Combien plus votre Père céleste donnera-t-il  son Esprit-Saint à ceux qui le lui demandent ». Pour Jésus,  ce que nous pouvons demander de mieux à Dieu et recevoir de lui, c’est son Souffle qui nous soutient et qui sauve notre vie.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna, csv

Réseau d’évangélisation BONNESNOUVEELLES
Contribue à cultiver la confiance en Dieu
Fais passer  message.

HOMILIA - PT

28 de Julho de 2013
17 Tempo ordinário (C)
Lucas 11, 1-13

TRÊS CHAMADAS DE JESUS

“Eu vos digo: Pedi e vos será dado. Buscai e encontrareis. Chamai e se vos abrirá”. É fácil que Jesus tenha pronunciado estas palavras quando se movia pelas aldeias da Galileia pedindo algo de comer, procurando acolhimento e chamando à porta dos vizinhos. Ele sabia aproveitar as experiências mais simples da vida para despertar a confiança dos Seus seguidores no Pai Bom de todos.
Curiosamente, em nenhum momento nos é dito o que temos de pedir ou procurar nem a que porta temos de chamar. O importante para Jesus é a atitude. Ante o Pai, temos de viver como pobres que pedem o que necessitam para viver, como perdidos que procurar o caminho que não conhecem bem, como desprotegidos que chamam à porta de Deus.
As três chamadas de Jesus convidam-nos a despertar a confiança no Pai, mas fazem-no com matizes diferentes. “Pedir” é a atitude própria do pobre. A Deus temos de pedir o que não nos podemos dar a nós mesmos: o alento da vida, o perdão, a paz interior, a salvação. “Procurar” não é só pedir. É, também, dar passos para conseguir o que não está ao nosso alcance. Assim temos de procurar acima de tudo o reino de Deus e a Sua justiça: um mundo mais humano e digno para todos. “Chamar” é bater à porta, insistir, gritar a Deus quando o sentimos longe.
A confiança de Jesus no Pai é absoluta. Quer que os Seus seguidores não o esqueçam nunca: “o que pede, está recebendo; o que procura, está encontrando e o que chama, se lhe abre”. Jesus não diz que recebem concretamente o que pedem, que encontram o que procuram ou que alcançam o que gritam. A Sua promessa é outra: a quem confia Nele, Deus dá; quem recorre a Ele, recebe “coisas boas”.
Jesus não dá explicações complicadas. Coloca três exemplos que podem entender os pais e as mães de todos os tempos. “Que pai ou que mãe, quando o filho lhe pede pão, lhe dá uma pedra redonda como as que se podem ver pelos caminhos? Ou, se lhe pede um peixe, lhe dará uma dessas cobras de água que por vezes aparecem nas redes de pesca? Ou, se lhe pede um ovo, lhe dará um escorpião dos que se vê pela margem do lago?
Os pais não enganam os seus filhos. Não os enganam nem lhes dão algo que possa fazer-lhes mal, mas sim “coisas boas”. Jesus tira rapidamente a conclusão: “Quanto mais o Vosso Pai do Céu dará o Seu Espírito Santo aos que lhe peçam”. Para Jesus, o melhor que podemos pedir e receber de Deus é o Seu Alento que sustem e salva a nossa vida.

José Antonio Pagola

Rede evangelizadora BUENAS NOTICIAS
Contribui a reavivar a confiança em Deus.
Passa-o.

HOMILIA - EN

July 28, 2013
17th Sunday in Ordinary Time – C
Luke 11:1-13

JESUS’ THREE SUMMONS

“I say to you: ask and it will be given to you, seek and you will find, knock and the door will be opened to you.”  Jesus says these words easily as he’s moving through the villages of Galilee asking for something to eat, seeking a place to stay, knocking on neighbors’ doors.  He knows how to take advantage of the simplest experiences of life in order to awaken in his followers confidence in the Good Father we all have.
It’s curious that at no time does he tell us what we need to ask for or seek, or at whose door we need to knock.  What’s important for Jesus is our attitude.  In front of the Father we need to live as the poor who ask for what they need to stay alive, the lost who seek out a path that they don’t know well, the helpless who knock on God’s door.
These three summons that Jesus presents are an invitation to awaken in ourselves a trust in the Father, but they do this in three different nuances.  “Ask” is the attitude typical of someone poor.  We need to ask God for what we can’t get by ourselves: life-breath, forgiveness, inner peace, salvation.  “Seek” isn’t just ask.  It’s also to take steps to get what’s not within our reach.  Thus we need to seek above all God’s Reign and God’s justice: a more human world, one that’s suitable for all.  “Knock” is to beat down the door, insist, cry out to God when we feel God is far away.
Jesus’ confidence in the Father is absolute.  He wants his followers to never forget: “Everyone who asks receives, who searches finds, who knocks finds the door opened.”  Jesus doesn’t say that they receive concretely what they were asking for, that they find what they went around seeking or that they accomplish what they were crying out for.  His promise is something else: To those who trust in God, God gives; those who come close to God, receive ‘good things’.
Jesus doesn’t give complicated explanations.  He presents three examples that parents of every age could understand.  “What parent, when their child asks for a piece of bread, would give her a rock like the round ones you can see along the side of the road?  Or if your child asks for a fish, would give him one of those water snakes that sometimes appear in the fishing nets? Or if she asks for an egg, would you give her a scorpion that you see swarming at the edge of a lake?
Parents don’t trick their children.  They don’t deceive them or give them something that could harm them, but “good things”.  Jesus comes quickly to the conclusion: “How much more will your heavenly Father give the Holy Spirit to those who ask him.”   For Jesus the best thing we could ask for and receive from God is God’s life-breath that sustains us and saves our life.

José Antonio Pagola

Evangelization Network BUENAS NOTICIAS
Be a part of reviving confidence in God.
Pass it on.

HOMILIA - CN

2013728
1117日星期天在普通时间 - C
路加福音11:1-13

耶稣的三大召叫

我告诉你们:你们求,必要给你们;你们找,必要找着;你们敲,必要给你们开。很可能当耶稣在加里肋亚的小村庄活动,敲开邻居家的门乞讨食物或寻找栖身之地时,说了这句话。他很懂得利用生活中最简单的经验来唤醒他的弟子们对众生之父的信赖。
奇怪的是,耶稣从没有给我们澄清过什么是我们应该寻求的,或哪扇门是我们应该敲开的。为他来说,最重要的是态度。面对圣父,我们应如同穷人一般生活,他们乞讨日常必需要品生活,或像那些不知该往哪里去的迷路的人,那些向天主敲门的无依无靠的人。
耶稣的这三个召叫邀请我们唤醒对天父的信赖,但它们的侧重点各不相同。乞求是穷人特有的态度。我们应向天主乞求我们无法自给自足的:生命的气息,宽恕,内在的平安,救恩。寻找不只是乞求,它更是设法获取那在我们掌握外的东西。这样我们应该寻求天主的国和他的义德:一个更加人性化的世界,所有的人都享有尊严。是打击房门,坚持,当我们觉得天主很遥远的时候继续向他呼喊。
耶稣对父的信赖是绝对的。他希望他的弟子们永远不要忘记:乞求的人正在接受;寻找的人正在找到;门必会给敲门者打开。耶稣并没有说他所接受的正是他所求的,找到的正是他所找的。他的许诺是另一个:全心信赖天主的人,天主必会赐给他;求助于天主的人,必领受好东西
耶稣没有做出非常复杂的解释,他举了三个任何时代的父母都能明白的例子。你们中间那有为父亲的,儿子向他求饼,反而给他路边随处可见的圆石呢﹖或是求鱼,反将蛇当鱼给他呢?或者求鸡蛋,反将湖边常有的蝎子给他呢?
父母绝不会嘲笑孩子,既不欺骗他们,也不会给他们那些会伤害他们的东西,而是给他们好东西。耶稣迅速做出总结:何况在天之父,有不更将圣神赐与求他的人吗。对耶稣来说,我们能够祈求并从天主那里接受的最好的东西就是他那滋养并拯救我们的生命的气息。

若瑟×安多尼帕戈拉.
翻译者: 宁远
(Traducción de Eclesalia Informativo)

福音网络BUENAS NOTICIAS
在世界的同情复苏的一部分。
通过它。


No hay comentarios:

Publicar un comentario