lunes, 2 de febrero de 2015

02/08/2015 - 5rd Sunday in Ordinary Time – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

08/02/2015
5 Tiempo Ordinario – B
Marcos 1,29-39

RETIRARSE A ORAR

En medio de su intensa actividad de profeta itinerante, Jesús cuidó siempre su comunicación con Dios en el silencio y la soledad. Los evangelios han conservado el recuerdo de una costumbre suya que causó honda impresión: Jesús solía retirarse de noche a orar.
El episodio que narra Marcos nos ayuda a conocer lo que significaba la oración para Jesús. La víspera había sido una jornada dura. Jesús «había curado a muchos enfermos». El éxito había sido muy grande. Cafarnaúm estaba conmocionada: «La población entera se agolpaba» en torno a Jesús. Todo el mundo hablaba de él.
Esa misma noche, «de madrugada», entre las tres y las seis de la mañana, Jesús se levanta y, sin avisar a sus discípulos, se retira al descampado. «Allí se puso a orar». Necesita estar a solas con su Padre. No quiere dejarse aturdir por el éxito. Solo busca la voluntad del Padre: conocer bien el camino que ha de recorrer.
Sorprendidos por su ausencia, Simón y sus compañeros corren a buscarlo. No dudan en interrumpir su diálogo con Dios. Solo quieren retenerlo: «Todo el mundo te busca». Pero Jesús no se deja programar desde fuera. Solo piensa en el proyecto de su Padre. Nada ni nadie lo apartará de su camino.
No tiene ningún interés en quedarse a disfrutar de su éxito en Cafarnaúm. No cederá ante el entusiasmo popular. Hay aldeas que todavía no han escuchado la Buena Noticia de Dios: «Vamos… para predicar también allí».
Uno de los rasgos más positivos en el cristianismo contemporáneo es ver cómo se va despertando la necesidad de cuidar más la comunicación con Dios, el silencio y la meditación. Los cristianos más lúcidos y responsables quieren arrastrar a la Iglesia de hoy a vivir de manera más contemplativa.
Es urgente. Los cristianos, por lo general, ya no sabemos estar a solas con el Padre. Los teólogos, predicadores y catequistas hablamos mucho de Dios, pero hablamos poco con él. La costumbre de Jesús se olvidó hace mucho tiempo. En las parroquias se hacen muchas reuniones de trabajo, pero no sabemos retirarnos para descansar en la presencia de Dios y llenarnos de su paz.
Cada vez somos menos para hacer más cosas. Nuestro riesgo es caer en el activismo, el desgaste y el vacío interior. Sin embargo, nuestro problema no es tener muchos problemas, sino no tener la fuerza espiritual necesaria para enfrentarnos a ellos.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015/02/08
Urteko 5. Igandea – B
Markos 1,29-39

BAKARDADERA OTOITZ EGITEKO

Profeta ibiltari bezala ari zuen jarduera bizian, beti arduratu zen Jesus Jainkoarekin harremanak izateaz isiltasunean eta bakardadean. Zirrara sakona eragin zuen Jesusen ohitura baten oroitzapena gorde digute ebanjelioek: gauez bakardadera joan ohi zen Jesus otoitz egiteko.
Markosek dakarren pasarteak Jesusentzat otoitza zer den ulertzen laguntzen digu. Bezperan lan gogorra izan du. «Gaixo asko sendatu zituen» Jesusek. Handia izan da arrakasta. Txunditurik dago Kafarnaum: «Herri guztiak inguratu zuen» Jesus. Hartaz mintzo dira denak.
Gau horretan berean, goizaldera, goizeko hirurak eta seiak bitartean, jaiki eta, ikasleei ezer esan gabe, eremura joan da Jesus. «Otoitz egiten hasi zen han». Aitarekin egon beharra sentitu du. Ez du nahi arrakastaren haizeak burua nahas diezaion. Aitaren gogoa nahi du soil-soilik: egin beharra duen bidea ondo ezagutu.
Jesus beren artean ez izateaz harriturik, Simon eta lagunak haren bila joan dira. Ez zaie inporta hark Jainkoarekin ari duen solasa etetea. Berekin eutsi nahi diote: «Mundu guztia zure bila dabil». Baina Jesusek ez dio inori uzten, kanpotik bera programa dezan. Bere Aitaren egitasmoa bakarrik du gogoan. Ez du ezerk, ez inork apartaraziko bere bidetik.
Ez du gogorik bere arrakastaz gozatze aldera, Kafarnaumen gelditzeko. Ez du amore emango herri gogo-bero horren aurrean. Bada artean Jainkoaren Berri Ona entzun ez duen herrixkarik: «Goazen… haietan ere hots egitera».
Gaur egungo kristautasunean hau da alderdirik baikorrenetako bat: Jainkoarekiko komunikazioa, isiltasuna eta gogoeta egin beharra esnatzen ari dela ikustea. Kristaurik argienek eta arduratsuenek era kontenplaziozkoagoan bizitzera eraman nahi dute Eliza.

Premia estukoa da hori. Kristauok, oro har, ez dakigu Aitarekin bakarrik egoten. Teologoak, predikariak eta katekistak asko mintzo gara Jainkoaz, baina gutxi mintzo gara harekin. Jesusen etsenplua aspaldi ahaztua da. Parrokietan lan-bilera asko egiten da, baina ez dakigu bakardadera jotzen, Jainkoaren aurrean atseden hartu eta geure burua bakeaz betetzeko.

Gero eta gutxiago gara gauza gehiago egiteko. Hor dago arriskua: jardun beharraren jardunean, higaduran eta barne-hustasunean erortzeko. Halere, arazoa ez datza egunbehar asko izatean, baizik haiei aurre egin ahal izateko espiritu-indarra izatean.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - CA

08/02/2015
Diumenge 5 durant l’any – B
Marc 1,29-39

RETIRAR-SE A PREGAR

Enmig de la seva intensa activitat de profeta itinerant, Jesús va tenir cura sempre de la seva comunicació amb Déu en el silenci i la solitud. Els evangelis han conservat el record d’un costum seu que va causar profunda impressió: Jesús solia retirar-se de nit a pregar.
L’episodi que narra Marc ens ajuda a conèixer el que significava l’oració per a Jesús. El dia abans havia estat una jornada dura. Jesús «va curar molts malalts». L’èxit havia estat molt gran. Cafarnaüm estava commocionada: «Tota la població s’havia aplegat» entorn de Jesús. Tothom parlava d’ell.
Aquesta mateixa nit, «de bon matí», entre les tres i les sis del matí, Jesús es lleva i, sense avisar als seus deixebles, es retira en un lloc solitari. «I s’hi va quedar pregant». Necessita estar tot sol amb el seu Pare. No vol deixar-se atordir per l’èxit. Només busca la voluntat del Pare: conèixer bé el camí que ha de recórrer.
Sorpresos per la seva absència, Simó i els seus companys es posen a buscar-lo. No dubten a interrompre el seu diàleg amb Déu. Només volen retenir-lo: «Tothom et busca». Però Jesús no es deixa programar des de fora. Només pensa en el projecte del seu Pare. Res ni ningú l’apartarà del seu camí.
No té cap interès en quedar-se a gaudir del seu èxit a Cafarnaüm. No cedirà davant l’entusiasme popular. Hi ha pobles que encara no han escoltat la Bona Notícia de Déu: «Anem… que també allí vull predicar-hi».
Un dels trets més positius en el cristianisme contemporani és veure com es va despertant la necessitat de cuidar més la comunicació amb Déu, el silenci i la meditació. Els cristians més lúcids i responsables volen arrossegar l’Església d’avui a viure de manera més contemplativa.
És urgent. Els cristians, en general, ja no sabem estar a soles amb el Pare. Els teòlegs, predicadors i catequistes parlem molt de Déu, però parlem poc amb ell. El costum de Jesús es va oblidar fa molt de temps. A les parròquies es fan moltes reunions de treball, però no sabem retirar-nos per descansar en la presència de Déu i omplir-nos de la seva pau.
Cada vegada som menys per fer més coses. El nostre risc és caure en l’activisme, el desgast i el buit interior. Però el nostre problema no és tenir molts problemes, sinó no tenir la força espiritual necessària per enfrontar-nos a ells.

José Antonio Pagola
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - GL

08/02/2015
5 Tempo Ordinario – B
Marcos 1,29-39

RETIRARSE A ORAR

No medio da súa intensa actividade de profeta itinerante, Xesús coidou sempre a súa comunicación con Deus no silencio e na soidade. Os Evanxeos conservaron o recordo dun costume seu que causou fonda impresión: Xesús adoitaba retirarse de noite a orar.
O episodio que narra Marcos axúdanos a coñecermos o que significaba a oración para Xesús. A véspera fora unha xornada dura. Xesús «curara a moitos enfermos». O éxito fora moi grande. Cafarnaúm estaba conmocionada: «A poboación enteira apiñábase» en torno a Xesús. Todo o mundo falaba del.
Esa mesma noite, «de madrugada», entre as tres e as seis da mañá, Xesús érguese e, sen avisar aos seus discípulos, retírase ao descampado. «Alí púxose a orar». Necesita estar a soas co seu Pai. Non quere deixarse atordar polo éxito. Só busca a vontade do Pai: coñecer ben o camiño que ha percorrer.
Sorprendidos pola súa ausencia, Simón e os seus compañeiros corren a buscalo. Non dubidan en interromper o seu diálogo con Deus. Só queren retelo: «Todo o mundo te busca». Pero Xesús non se deixa programar desde fóra. Só pensa no proxecto do seu Pai. Nada nin ninguén o apartará do seu camiño.
Non ten ningún interese en ficar a gozar do seu éxito en Cafarnaúm. Non cederá ante o entusiasmo popular. Hai aldeas que aínda non escoitaron a Boa Noticia de Deus: «Imos predicar tamén alí».
Un dos trazos máis positivos no cristianismo contemporáneo é ver como se vai espertando a necesidade de coidar máis a comunicación con Deus, o silencio e a meditación. Os cristiáns máis lúcidos e responsábeis queren arrastrar á Igrexa de hoxe a vivir de xeito máis contemplativo.
É urxente. Os cristiáns, polo xeral, xa non sabemos estarmos a soas co Pai. Os teólogos, predicadores e catequistas falamos moito de Deus, pero falamos pouco con el. O costume de Xesús esqueceuse hai moito tempo. Nas parroquias fanse moitas reunións de traballo, pero non sabemos retirármonos para descansarmos na presenza de Deus e enchérmonos da súa paz.Cada vez somos menos para facer máis cousas. O noso risco é caermos no activismo, e desgastármonos no baleiro interior. Con todo, o noso problema non é ter moitos problemas, senón non ter a forza espiritual necesaria para enfrontármonos a eles.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

08/02/2015
5 domenica Tempo Ordinario – B
Marco 1,29-39

RITIRARSI A PREGARE

Mentre svolgeva la sua intensa attività di profeta itinerante, Gesù salvaguardò sempre la sua comunicazione con Dio nel silenzio e nella solitudine. Gli evangeli hanno conservato il ricordo di una sua abitudine che suscitò profonda impressione: Gesù era solito ritirarsi di notte a pregare.
L’episodio che narra Marco ci aiuta a conoscere qual era il senso della preghiera per Gesù. La vigilia era stata una giornata dura. Gesù «aveva guarito molti infermi». Il successo era stato molto grande. Cafarnao era tutta emozionata: «Tutti gli abitanti si accalcavano» intorno a Gesù. Tutti parlavano di lui.
Quella stessa notte, «all’alba», fra le tre e le sei del mattino, Gesù si alza e, senza avvertire i discepoli, si ritira all’aperto. «Lì si mise a pregare». Ha bisogno di stare a tu per tu con il Padre. Non vuole lasciarsi stordire dal successo. Cerca solo la volontà del Padre: conoscere bene la via che deve percorrere.
Sorpresi per la sua assenza, Simone e i suoi compagni corrono a cercarlo. Non esitano a interrompere il suo dialogo con Dio. Vogliono solo trattenerlo: «Tutti ti cercano». Ma Gesù non si lascia programmare dal di fuori. Pensa soltanto al disegno del Padre. Niente e nessuno lo allontanerà dalla sua via.
Non ha alcun interesse di fermarsi a sfruttare il suo successo a Cafarnao. Non si piegherà davanti all’entusiasmo popolare. Ci sono villaggi che non hanno ancora ascoltato la Buona Notizia di Dio: «Andiamo… per predicare anche lì».
Uno dei tratti più positivi nel cristianesimo contemporaneo è vedere come si va risvegliando la necessità di curare di più la comunicazione con Dio, il silenzio e la meditazione. I cristiani più lucidi e responsabili vogliono trascinare la Chiesa di oggi a vivere in maniera più contemplativa.
È urgente. I cristiani, in generale, non sanno proprio stare a tu per tu col Padre. I teologi, i predicatori, i catechisti parlano molto di Dio, ma parlano poco con lui. L’abitudine di Gesù si è dimenticata ormai da molto tempo. Nelle parrocchie si fanno molte riunioni di lavoro, ma non sappiamo ritirarci per riposare alla presenza di Dio e riempirci della sua pace.
Siamo sempre più di meno per fare più cose. Il nostro rischio è cadere nell’attivismo, nel logoramento e nel vuoto interiore. E tuttavia, il nostro problema non è di avere molti problemi, ma di avere la forza spirituale necessaria per affrontarli.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

08/02/2015
5 Temps Ordinaire – B
Marc 1,29-39

SE RETIRER POUR PRIER

Dans son intense activité de prophète itinérant, Jésus prend toujours soin de sa communication avec Dieu dans le silence et dans la solitude. Les évangiles ont conservé le souvenir d’une de ses habitudes qui a laissé une trace profonde: Jésus avait coutume de se retirer la nuit pour prier.
L’épisode dont Marc nous fait le récit, nous aide à connaître ce que la prière signifiait pour Jésus. La veille avait été une dure journée. Jésus «avait guéri beaucoup de malades». Cela avait été un grand succès. La ville de Capharnaüm était commotionnée: «La population tout entière s’attroupait» autour de Jésus. Tout le monde parlait de lui.
Cette même nuit, «à l’aube», entre trois et six heures du matin, Jésus se lève et, sans avertir ses disciples, il se retire dans un endroit désert. «Là, il se mit à prier». Il a besoin d’être seul avec son Père. Il ne veut pas se laisser enivrer par le succès. Il ne cherche que la volonté du Père: bien connaître le chemin qu’il a à parcourir.
Surpris par son absence, Simon et ses compagnons courent à sa recherche. Ils n’hésitent pas à interrompre son dialogue avec Dieu. Ils veulent seulement le retenir: «Tout le monde te cherche». Mais Jésus ne se laisse pas programmer du dehors. Il ne pense qu’au projet de son Père. Rien ni personne ne le détourneront de son chemin.
Il n’a aucun intérêt à rester à Capharnaüm pour se complaire dans son succès. Il ne cèdera pas devant l’enthousiasme populaire. Il y a encore d’autres villages qui n’ont pas entendu la Bonne Nouvelle de Dieu: «Allons prêcher aussi là-bas».
Un des traits les plus positifs du christianisme contemporain est de voir comment s’éveille peu à peu le besoin de faire davantage attention à la communication avec Dieu, au silence et à la méditation. Les chrétiens les plus lucides et les plus responsables veulent entraîner l’Eglise d’aujourd’hui vers un style de vie plus contemplatif.
C’est urgent. Nous chrétiens, en général, nous ne savons plus être seuls avec le Père. Nous, théologiens, prédicateurs et catéchistes, nous parlons beaucoup de Dieu mais nous parlons peu avec lui. L’habitude de Jésus a été depuis longtemps oubliée. On fait beaucoup de réunions de travail dans les paroisses mais nous ne savons pas nous retirer pour nous reposer en présence de Dieu et nous remplir de sa paix.
Nous sommes de moins en moins nombreux pour faire de plus en plus de choses. Nous risquons de tomber dans l’activisme, dans l’usure et le vide intérieur. Cependant, notre problème n’est pas celui d’avoir beaucoup de problèmes mais d’avoir la force spirituelle nécessaire pour les affronter.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

08/02/2015
5 Tempo Ordinario – B
Marcos 1,29-39

RETIRAR-SE A ORAR

No meio da intensa atividade de profeta itinerante, Jesus cuidou sempre da Sua comunicação com Deus no silêncio e na solidão. Os evangelhos conservaram a recordação de um costume Seu que causou profunda impressão: Jesus costumava retirar-se de noite a orar.
O episódio que narra Marcos ajuda-nos a conhecer o que significava a oração para Jesus. A véspera tinha sido uma jornada dura. Jesus «tinha curado muitos doentes». O êxito tinha sido muito grande. Cafarnaum estava comocionada: «A população inteira aglomerava-se» em torno de Jesus. Toda gente falava dele.
Essa mesma noite, «de madrugada», entre as três e as seis da manhã, Jesus levanta-se e, sem avisar os Seus discípulos, retira-se para um descampado. «Ali se pôs a orar». Necessitava estar a sós com o Seu Pai. Não quer deixar-se aturdir pelo êxito. Só procura a vontade do Pai: conhecer bem o caminho que tem de percorrer.
Surpreendidos pela Sua ausência, Simão e os seus companheiros correm a procura-Lo. Não hesitam em interromper o seu diálogo com Deus. Só querem retê-Lo: «Toda gente Te procura». Mas Jesus não se deixa programar desde fora. Só pensa no projeto do Seu Pai. Nada nem ninguém o afastará do Seu caminho.
Não tem nenhum interesse em ficar a desfrutar do Seu êxito em Cafarnaum. Não cederá ante o entusiasmo popular. Há aldeias que todavia não escutaram a Boa Nova de Deus: «Vamos… para predicar também ali».
Um dos rasgos mais positivos no cristianismo contemporâneo é ver como se vai despertando a necessidade de cuidar mais da comunicação com Deus, o silêncio e a meditação. Os cristãos mais lúcidos e responsáveis querem arrastar a Igreja de hoje a viver de forma mais contemplativa.
É urgente. Os cristãos, em geral, já não sabemos estar a sós com o Pai. Os teólogos, predicadores e catequistas falamos muito de Deus, mas falamos pouco com Ele. O costume de Jesus esquece-se há muito tempo. Nas paróquias fazem-se muitas reuniões de trabalho, mas não sabemos retirar-nos para descansar na presença de Deus e encher-nos da Sua paz.
Cada vez somos menos para fazer mais coisas. O nosso risco é cair no ativismo, o desgaste e o vazio interior. No entanto, o nosso problema não é ter muitos problemas, mas ter a força espiritual necessária para os enfrentar.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

02/08/2015
5th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 1,29-39

GO OUT TO PRAY

In the middle of his intense activity as a wandering prophet, Jesus always made sure to stay in communication with God in silence and solitude. The Gospel writers have kept the remembrance of this habit because it left such a deep impression: Jesus often went out during the night to pray.
The episode that Mark relates helps us to get to know what prayer means to Jesus. That evening had been a difficult shift. Jesus «had cured many who were sick». His success was stupendous. Capernaum was shaken: «The whole town came crowding» around Jesus. Everyone was talking about him.
That same night, «in the morning», between the hours of three and six, Jesus gets up and without telling his disciples goes out to the open country and «prayed there». He needs to be alone with his Father. He doesn’t want to get caught up in success. He only seeks the Father’s will: he wants to know well the path he must walk.
Surprised by his absence, Simon and his companions run to find him. They undoubtedly interrupted his dialogue with God. They just want to get him back: «Everybody is looking for you». But Jesus doesn’t let himself get controlled from without. He only thinks about his Father’s project. No one or nothing will lead him away from his path.
He’s not interested in sticking around to enjoy his success in Capernaum. He doesn’t fall into their popular enthusiasm. There are towns that still haven’t heard the Good News of God: «Let us go elsewhere…so that I can proclaim the message there too».
One of the most positive aspects of contemporary Christianity is seeing how we are waking up to the need to cultivate better communication with God, in silence and meditation. The more lucid and responsible Christians want to lead today’s Church to live in a more contemplative way.
This is urgent. We Christians in general don’t know how to be alone with the Father. Theologians, preachers and catechists speak about God a lot, but we speak little with God. Jesus’ habit was forgotten for a long time. In parishes they have many working meetings, but we don’t know how to go out to rest in God’s presence and be filled with God’s peace.
More and more we are less and less in being able to do anything. The danger is falling into activism, burnout and interior emptiness. However, our problem isn’t having so many problems, but not having the spiritual energy that’s needed to meet those problems.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario