lunes, 22 de junio de 2015

06/28/2015 - 13th Sunday in Ordinary Time (B)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

28-06-2015
13 Tiempo Ordinario – B
Marcos 5,21-43

HERIDAS SECRETAS

No conocemos su nombre. Es una mujer insignificante, perdida en medio del gentío que sigue a Jesús. No se atreve a hablar con él como Jairo, el jefe de la sinagoga, que ha conseguido que Jesús se dirija hacia su casa. Ella no podrá tener nunca esa suerte.
Nadie sabe que es una mujer marcada por una enfermedad secreta. Los maestros de la Ley le han enseñado a mirarse como una mujer «impura», mientras tenga pérdidas de sangre. Se ha pasado muchos años buscando un curador, pero nadie ha logrado sanarla. ¿Dónde podrá encontrar la salud que necesita para vivir con dignidad?
Muchas personas viven entre nosotros experiencias parecidas. Humilladas por heridas secretas que nadie conoce, sin fuerzas para confiar a alguien su «enfermedad», buscan ayuda, paz y consuelo sin saber dónde encontrarlos. Se sienten culpables cuando muchas veces solo son víctimas.
Personas buenas que se sienten indignas de acercarse a recibir a Cristo en la comunión; cristianos piadosos que han vivido sufriendo de manera insana porque se les enseñó a ver como sucio, humillante y pecaminoso todo lo relacionado con el sexo; creyentes que, al final de su vida, no saben cómo romper la cadena de confesiones y comuniones supuestamente sacrílegas… ¿No podrán conocer nunca la paz?
Según el relato, la mujer enferma «oye hablar de Jesús» e intuye que está ante alguien que puede arrancar la «impureza» de su cuerpo y de su vida entera. Jesús no habla de dignidad o indignidad. Su mensaje habla de amor. Su persona irradia fuerza curadora.
La mujer busca su propio camino para encontrarse con Jesús. No se siente con fuerzas para mirarle a los ojos: se acercará por detrás. Le da vergüenza hablarle de su enfermedad: actuará calladamente. No puede tocarlo físicamente: le tocará solo el manto. No importa. No importa nada. Para sentirse limpia basta esa confianza grande en Jesús.
Lo dice él mismo. Esta mujer no se ha de avergonzar ante nadie. Lo que ha hecho no es malo. Es un gesto de fe. Jesús tiene sus caminos para curar heridas secretas, y decir a quienes lo buscan:

«Hija, hijo, tu fe te ha curado. Vete en paz y con salud.»

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015-06-28
Urteko 13. igandea – B
Markos 5,21-43

EZKUTUKO ZAURIAK

Ez dakigu haren izena. Emakume ezdeus bat da, Jesusen ondoren doan jendetza artean galdua. Ez da ausartu Jesusi hitz egitera; Jairok, sinagoga-buruak, bestela egin du, eta Jesus bere etxera joatea lortu du. Emakumeak ez du izango sekula zori hori.
Inork ez daki zer den emakume bat, ezkutuko gaixotasunak joa. Lege-maisuek irakatsi diote ezen har dezala bere burua emakume «kutsatutzat», odol-jarioa duen bitartean. Urte asko egin du sendagile baten bila, baina ezin sendatu izan du inork. Non aurki lezake duintasunez bizi ahal izateko beharrezkoa duen osasuna?
Jende askok bizi du gure artean antzeko esperientziarik. Inork ezagutzen ez duen ezkutuko zaurik apaldurik, bere «gaixotasuna» agertzeko kemenik gabe, laguntza, bake eta kontsolamendu bila dabil, non aurkitu ez dakiela. Errudun sentitzen du bere burua, askotan biktima huts delarik.
Jende ona: aldarean Kristo hartzera hurbiltzeko ezgai sentitzen dena; kristau jainkozaleak: modu gaixotian sufrituz bizi izan direnak, sexuari dagokion guztia lohia, umiliagarria, bekatuzkoa dela irakatsi izan zaielako; fededunak: bizitzaren azkenean, ustez sakrilego izan diren aitortzen eta jaunartzeen kate luzea nola hautsi ezin asmatu dutenak… Ez ote dute iritsiko inoiz bake hori?
Kontakizunaren arabera, gaixo den emakumeak «Jesusez hitz egiten entzun dio» jendeari, eta uste du ezen bere gorputzetik eta bizitza osotik «kutsadura» atera dezakeen norbaiten aurrean dela. Jesus ez da mintzo ez duintasunaz, ez duintasun-ezaz. Maitasunaz mintzo da haren mezua. Indar sendatzailea dario hari.
Bere bidea bilatu du emakumeak Jesusekin topo egiteko. Ez du kemenik Jesusi begietara begira jartzeko: atzetik hurbildu zaio. Lotsa da bere gaixotasunaz hari hitz egiteko; ezkutuka joan da harengana. Ezin ukitu du fisikoki: gainjantzia ukituko dio soilik. Ez du axola. Ez du batere axola. Bere burua garbi sentitzeko, aski du Jesusekiko konfiantza handi hori.
Jesusek berak esan dio hori. Emakume honek ez du zertan lotsatu inoren aurrean. Egin duena ez da gauza txarra. Fede-ekintza da. Bere bideak ditu Jesusek ezkutuko zauriak sendatzeko, eta bere bila dabiltzanei hau esateko:

«Alaba, zeure fedeak sendatu zaitu. Zoaz bakean eta osasunez».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

28-06-2015
Diumenge 13 durant l’any – B
Marcos 5,21-43

FERIDES SECRETES

No coneixem el seu nom. És una dona insignificant, perduda enmig de la gentada que segueix Jesús. No gosa parlar amb ell com Jaire, el cap de la sinagoga, que ha aconseguit que Jesús vagi a casa seva. Ella no podrà tenir mai aquesta sort.
Ningú sap que és una dona marcada per una malaltia secreta. Els mestres de la Llei l’han ensenyat a mirar-se com una dona «impura», mentre tingui pèrdues de sang. S’ha passat molts anys buscant un guaridor, però ningú ha aconseguit curar-la. On podrà trobar la salut que necessita per viure amb dignitat?
Moltes persones viuen entre nosaltres experiències semblants. Humiliades per ferides secretes que ningú coneix, sense forces per confiar a algú la seva «malaltia», busquen ajuda, pau i consol sense saber on trobar-los. Se senten culpables quan moltes vegades només són víctimes.
Persones bones que se senten indignes d’apropar-se a rebre Crist en la comunió; cristians pietosos que han viscut patint de manera insana perquè se’ls va ensenyar a veure com brut, humiliant i pecaminós tot allò relacionat amb el sexe; creients que, a la fi de la seva vida, no saben com trencar la cadena de confessions i comunions suposadament sacrílegues… No podran conèixer mai la pau?
Segons el relat, la dona malalta «havia sentit parlar de Jesús» i intueix que està davant d’algú que pot arrencar la «impuresa» del seu cos i de la seva vida sencera. Jesús no parla de dignitat o indignitat. El seu missatge parla d’amor. La seva persona irradia força guaridora.
La dona busca el seu propi camí per trobar-se amb Jesús. No se sent amb forces per mirar-lo als ulls: s’acostarà per darrere. Li fa vergonya parlar de la seva malaltia: actuarà calladament. No pot tocar-lo físicament: li tocarà només el mantell. No importa. No importa res. Per sentir-se neta n’hi ha prou amb aquesta confiança gran en Jesús.
Ho diu ell mateix. Aquesta dona no s’ha d’avergonyir davant de ningú. El que ha fet no és dolent. És un gest de fe. Jesús té els seus camins per guarir ferides secretes, i dir a aquells que el busquen:

«Filla, fill, la teva fe t’ha salvat. Vés-te’n en pau i amb salut».

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

28-06-2015
13 Tempo Ordinario – B
Marcos 5,21-43

FERIDAS SECRETAS

Non coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío que segue a Xesús. Non se atreve a falar con el coma Xairo, o xefe da sinagoga, que conseguiu que Xesús se diríxese cara á súa casa. Ela nunca poderá ter esa sorte.
Ninguén sabe que é unha muller marcada por unha enfermidade secreta. Os mestres da Lei ensináronlle a mirarse coma unha muller «impura», mentres teña perdas de sangue. Pasou moitos anos buscando un curador, pero ninguén logrou sanala. Onde poderá atopar a saúde que necesita para vivir con dignidade?
Moitas persoas viven entre nós experiencias parecidas. Humilladas por feridas secretas que ninguén coñece, sen forzas para lle confiaren a alguén a súa «enfermidade», buscan axuda, paz e consolo sen saberen onde atopalos. Séntense culpábeis cando moitas veces só son vítimas.
Persoas boas que se senten indignas de achegárense a recibir a Cristo na comuñón; cristiáns piadosos que viviron sufrindo de xeito insán porque se lles ensinou a veren como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes que, ao final da súa vida, non saben como romperen a cadea de confesións e comuñóns supostamente sacrílegas… Non poderán coñeceren nunca a paz?
Segundo o relato, a muller doente «oe falar de Xesús» e intúe que está ante alguén que lle pode arrincar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira. Xesús non fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor. A súa persoa irradia forza curadora.
A muller busca o seu propio camiño para atoparse con Xesús. Non se sente con forzas para mirarlle aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergonza falarlle da súa enfermidade: actuará caladiñamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o manto. Non importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza grande en Xesús.
Dio el mesmo. Esta muller non ten de se avergoñar diante ninguén. O que fixo non é malo. É un xesto de fe. Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas, e dicirlle a quen o busca:

«Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e con saúde.»

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

28-06-2015
13 Tempo Ordinario – B
Marco 5,21-43

FERITE NASCOSTE

Non conosciamo il suo nome. È una donna insignificante, persa in mezzo alla folla che segue Gesù. Non osa parlare con lui come Giairo, il capo della sinagoga, che ha ottenuto che Gesù si dirigesse verso la sua casa. Ella non potrebbe avere mai questa fortuna.
Nessuno sa che è una donna segnata da un’infermità segreta. I maestri della Legge le hanno insegnato a guardarsi come una donna «impura» finché abbia perdite di sangue. Ha passato molti anni cercando uno che la guarisse, ma nessuno è riuscito a risanarla. Dove potrà trovare la salute di cui ha bisogno per vivere con dignità?
Molte persone vivono tra noi esperienze simili. Umiliate da ferite nascoste che nessuno conosce, senza forze per confidare a qualcuno la loro «infermità», cercano aiuto, pace e consolazione senza sapere dove trovarle. Si sentono colpevoli quando spesso sono solo vittime.
Persone buone che si sentono indegne di avvicinarsi a ricevere Cristo nella comunione; cristiani devoti che hanno vissuto soffrendo in maniera insana perché si è insegnato loro a vedere come sporco, umiliante e peccaminoso tutto quanto ha relazione con il sesso; credenti che, alla fine della loro vita, non sanno come interrompere la catena di confessioni e comunioni che suppongono sacrileghe… Non potranno mai conoscere la pace?
Secondo il racconto, la donna inferma «sente parlare di Gesù» e intuisce di essere davanti a qualcuno che può togliere la «impurità» dal suo corpo e dalla sua intera vita. Gesù non parla di degnità o indegnità. Il suo messaggio parla di amore. La sua persona irradia forza guaritrice.
La donna cerca la sua propria via per trovarsi con Gesù. Non sente di avere la forza di guardarlo negli occhi; si avvicinerà da dietro. Ha vergogna di parlargli della sua infermità: agirà silenziosamente. Non può toccarlo fisicamente; gli toccherà solo il mantello. Non importa. Non importa nulla. Per sentirsi pulita basta questa fiducia grande in Gesù.
Lo dice lui stesso. Questa donna non deve vergognarsi davanti a nessuno. Quello che ha fatto non è cattivo. È un gesto di fede. Gesù ha le sue vie per guarire ferite nascoste, e dire a coloro che lo cercano:

«Figlia, figlio, la tua fede ti ha guarito. Va in pace e risanato.»

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

28-06-2015
13 Temps Ordinaire – B
Marc 5,21-43

DES BLESSURES SECRÈTES

Nous ignorons son nom. C’est une femme insignifiante, perdue au milieu de la foule, qui suit Jésus. Elle n’ose pas lui parler comme Jaïre, le chef de la synagogue qui a réussi à faire venir Jésus chez lui. Elle ne pourra jamais avoir cette chance.
Personne ne sait qu’il s’agit d’une femme marquée par une maladie secrète. Les maîtres de la loi lui ont appris à se considérer comme une femme «impure» tant qu’elle aura des pertes de sang. Elle a passé de nombreuses années à chercher un guérisseur mais personne n’a réussi à la guérir. Où pourra-t-elle trouver la santé dont elle a besoin  pour vivre dignement?
Beaucoup de personnes  parmi nous vivent des expériences semblables. Humiliées par des blessures secrètes ignorées de tous, sans avoir la force de confier à quelqu’un leur «maladie», elles cherchent aide, paix et réconfort sans savoir où les trouver. Elles se sentent coupables, alors qu’elles ne sont souvent que des victimes.
Des personnes bonnes qui se sentent indignes de s’approcher pour recevoir le Christ dans la communion: des chrétiens pieux qui passent leur vie à souffrir de façon insensée parce qu’on leur a appris à voir tout ce qui a trait au sexe comme quelque chose de souillé, d’humiliant et de coupable: des croyants qui, à la fin de leur vie, ne savent plus comment rompre la chaîne des confessions et des communions supposées sacrilèges… Ne pourront-ils jamais connaître la paix?
D’après le récit, la femme malade «entend parler de Jésus» et elle a l’intuition de se trouver devant quelqu’un qui peut arracher «l’impureté» de son corps et de sa vie entière. Jésus ne parle pas de dignité ou d’indignité. Son message parle d’amour. Sa personne rayonne une force curative.
La femme cherche son propre chemin pour rejoindre Jésus. Elle n’a pas assez de forces pour le regarder dans les yeux: elle va s’approcher par derrière. Elle a honte de lui parler de sa maladie: elle va agir silencieusement. Elle ne peut pas le toucher physiquement: elle ne touchera que son manteau. Peu importe. Rien n’importe. Pour se sentir  purifiée, il lui suffit cette grande confiance en Jésus.
C’est lui-même qui le dit. Cette femme n’a à avoir honte devant personne. Ce qu’elle a fait n’est pas mauvais. C’est un geste de foi. Jésus a ses voies pour guérir les blessures secrètes et pour dire à ceux qui le cherchent:

«Ma fille, mon fils, ta foi t’a sauvé. Va en paix et sois guéri(e)».

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

28-06-2015
13 Tempo Ordinário – B
Marcos 5,21-43

FERIDAS SECRETAS

Não conhecemos o seu nome. É uma mulher insignificante, perdida no meio da gente que segue Jesus. Não se atreve a falar com Ele como Jairo, o chefe da sinagoga, que conseguiu que Jesus se dirija para sua casa. Ela não poderá nunca ter essa sorte.
Ninguém sabe que é uma mulher marcada por uma doença secreta. Os mestres da Lei ensinaram-na a ver-se como uma mulher «impura», enquanto tenha perdas de sangue. Passou muitos anos procurando um curador, mas ninguém conseguiu cura-la. Onde poderá encontrar a saúde que necessita para viver com dignidade?
Muitas pessoas vivem entre nós experiências parecidas. Humilhadas por feridas secretas que ninguém conhece, sem forças para confiar a alguém a sua «doença», procuram ajuda, paz e consolo sem saber onde os encontrar. Sentem-se culpados quando muitas vezes são apenas vítimas.
Pessoas boas que se sentem indignas de aproximar-se a receber Cristo na comunhão; cristãos piedosos que viveram a sofrer, de forma insana, porque se lhes ensinou a ver como sujo, humilhante e pecaminoso tudo o relacionado com o sexo; crentes que, ao final da sua vida, não sabem como romperem a cadeia de confissões e comunhões supostamente sacrílegas… Não poderão conhecer nunca a paz?
Segundo o relato, a mulher doente «ouve falar de Jesus» e intui que está ante alguém que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da sua vida inteira. Jesus não fala de dignidade ou indignidade. A Sua mensagem fala de amor. A Sua pessoa irradia força curadora.
A mulher procura o seu próprio caminho para encontrar-se com Jesus. Não se sente com forças para O olhar nos olhos: aproximar-se-á por detrás. Dá-lhe vergonha falar-Lhe da sua doença: actuará silenciosamente. Não pode tocá-lo fisicamente: tocará apenas o manto. Não importa. Não importa nada. Para sentir-se limpa basta essa confiança grande em Jesus.
É dito por Ele mesmo. Esta mulher não tem de se envergonhar ante ninguém. O que fez não é mau. É um gesto de fé. Jesus tem os Seus caminhos para curar feridas secretas, e dizer a quem o procura:

«Filha, filho, a tua fé curou-te. Vai em paz e com saúde.»

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

06-28-2015
13th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 5,21-43

SECRET WOUNDS

We don’t know her name. She is an insignificant woman, lost in the midst of the crowd that follows Jesus. She doesn’t dare speak with him as Jairus the synagogue leader did to get Jesus to go with him to his house. She could never be that lucky.
No one knows that she is a woman marked by a secret sickness. The teachers of the Law have taught her to see herself as an «unclean» woman, as long as she has these flows of blood. Many years have passed, looking for a cure, but no one has been able to heal her. Where could she find the health that she needs in order to live with dignity?
Many people live among us with similar experiences. Humiliated by secret wounds that no one knows about, without energy to entrust their «sickness» to anyone, they look for help, peace and consolation without knowing where to find them. They feel guilty when most times they are just victims.
They are good people who feel themselves unworthy to come up and receive Christ in communion. They are pious Christians who have suffered needlessly because they were taught to see everything related to sexuality as dirty, low-life, and wicked. They are believers who at the end of their lives, don’t know how to break the chain of supposedly sacrilegious confessions and communions. Can they ever know peace?
According to the Gospel story, the sick woman «hears about Jesus» and figures that she’s in the presence of someone who can cast out the «impurity» of her body and of her whole life. Jesus doesn’t talk about worthy or unworthy. His message speaks of love. His person radiates healing power.
The woman seeks her own path to meet up with Jesus. She doesn’t feel herself able to face him: she will come close to him from behind. She’s ashamed to speak to him of her sickness: she will act silently. She can’t touch him physically: she’ll just touch his cloak. That won’t matter. That won’t matter at all. In order to feel clean, it’s enough to trust completely in Jesus.
He says the same. This woman doesn’t need to be ashamed before anyone. What she has done isn’t bad. It is an act of faith. Jesus has his way of curing secret wounds, and he says to those who seek him:

«My daughter, my son, your faith has restored you to health.
 Go in peace and be free of your complaint.»

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario