El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción".
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
ES - HERIDAS SECRETAS
EU - EZKUTUKO ZAURIAK
CA - FERIDES SECRETES
IT - FERITE NASCOSTE
PT - FERIDAS SECRETAS
HOMILIA - ES
28-06-2015
13 Tiempo Ordinario – B
Marcos 5,21-43
HERIDAS
SECRETAS
No conocemos su nombre. Es una
mujer insignificante, perdida en medio del gentío que sigue a Jesús. No se
atreve a hablar con él como Jairo, el jefe de la sinagoga, que ha conseguido
que Jesús se dirija hacia su casa. Ella no podrá tener nunca esa suerte.
Nadie sabe que es una mujer
marcada por una enfermedad secreta. Los maestros de la Ley le han enseñado a
mirarse como una mujer «impura», mientras tenga pérdidas de sangre. Se ha
pasado muchos años buscando un curador, pero nadie ha logrado sanarla. ¿Dónde
podrá encontrar la salud que necesita para vivir con dignidad?
Muchas personas viven entre
nosotros experiencias parecidas. Humilladas por heridas secretas que nadie
conoce, sin fuerzas para confiar a alguien su «enfermedad», buscan ayuda, paz y
consuelo sin saber dónde encontrarlos. Se sienten culpables cuando muchas veces
solo son víctimas.
Personas buenas que se sienten
indignas de acercarse a recibir a Cristo en la comunión; cristianos piadosos
que han vivido sufriendo de manera insana porque se les enseñó a ver como
sucio, humillante y pecaminoso todo lo relacionado con el sexo; creyentes que,
al final de su vida, no saben cómo romper la cadena de confesiones y comuniones
supuestamente sacrílegas… ¿No podrán conocer nunca la paz?
Según el relato, la mujer enferma
«oye hablar de Jesús» e intuye que está ante alguien que puede arrancar la
«impureza» de su cuerpo y de su vida entera. Jesús no habla de dignidad o
indignidad. Su mensaje habla de amor. Su persona irradia fuerza curadora.
La mujer busca su propio camino
para encontrarse con Jesús. No se siente con fuerzas para mirarle a los ojos:
se acercará por detrás. Le da vergüenza hablarle de su enfermedad: actuará
calladamente. No puede tocarlo físicamente: le tocará solo el manto. No
importa. No importa nada. Para sentirse limpia basta esa confianza grande en
Jesús.
Lo dice él mismo. Esta mujer no
se ha de avergonzar ante nadie. Lo que ha hecho no es malo. Es un gesto de fe.
Jesús tiene sus caminos para curar heridas secretas, y decir a quienes lo
buscan:
«Hija, hijo, tu fe te ha curado. Vete en paz y con salud.»
José Antonio Pagola
HOMILIA - EU
2015-06-28
Urteko 13. igandea
– B
Markos 5,21-43
EZKUTUKO ZAURIAK
Ez
dakigu haren izena. Emakume ezdeus bat da, Jesusen ondoren doan jendetza artean
galdua. Ez da ausartu Jesusi hitz egitera; Jairok, sinagoga-buruak, bestela
egin du, eta Jesus bere etxera joatea lortu du. Emakumeak ez du izango sekula
zori hori.
Inork
ez daki zer den emakume bat, ezkutuko gaixotasunak joa. Lege-maisuek irakatsi
diote ezen har dezala bere burua emakume «kutsatutzat», odol-jarioa duen
bitartean. Urte asko egin du sendagile baten bila, baina ezin sendatu izan du
inork. Non aurki lezake duintasunez bizi ahal izateko beharrezkoa duen osasuna?
Jende
askok bizi du gure artean antzeko esperientziarik. Inork ezagutzen ez duen
ezkutuko zaurik apaldurik, bere «gaixotasuna» agertzeko kemenik gabe, laguntza,
bake eta kontsolamendu bila dabil, non aurkitu ez dakiela. Errudun sentitzen du
bere burua, askotan biktima huts delarik.
Jende
ona: aldarean Kristo hartzera hurbiltzeko ezgai sentitzen dena; kristau
jainkozaleak: modu gaixotian sufrituz bizi izan direnak, sexuari dagokion
guztia lohia, umiliagarria, bekatuzkoa dela irakatsi izan zaielako; fededunak:
bizitzaren azkenean, ustez sakrilego izan diren aitortzen eta jaunartzeen kate
luzea nola hautsi ezin asmatu dutenak… Ez ote dute iritsiko inoiz bake hori?
Kontakizunaren
arabera, gaixo den emakumeak «Jesusez hitz egiten entzun dio» jendeari, eta
uste du ezen bere gorputzetik eta bizitza osotik «kutsadura» atera dezakeen
norbaiten aurrean dela. Jesus ez da mintzo ez duintasunaz, ez duintasun-ezaz.
Maitasunaz mintzo da haren mezua. Indar sendatzailea dario hari.
Bere
bidea bilatu du emakumeak Jesusekin topo egiteko. Ez du kemenik Jesusi
begietara begira jartzeko: atzetik hurbildu zaio. Lotsa da bere gaixotasunaz
hari hitz egiteko; ezkutuka joan da harengana. Ezin ukitu du fisikoki:
gainjantzia ukituko dio soilik. Ez du axola. Ez du batere axola. Bere burua
garbi sentitzeko, aski du Jesusekiko konfiantza handi hori.
Jesusek
berak esan dio hori. Emakume honek ez du zertan lotsatu inoren aurrean. Egin
duena ez da gauza txarra. Fede-ekintza da. Bere bideak ditu Jesusek ezkutuko
zauriak sendatzeko, eta bere bila dabiltzanei hau esateko:
«Alaba, zeure fedeak sendatu zaitu. Zoaz
bakean eta osasunez».
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA - CA
28-06-2015
Diumenge 13 durant
l’any – B
Marcos 5,21-43
FERIDES SECRETES
No
coneixem el seu nom. És una dona insignificant, perduda enmig de la gentada que
segueix Jesús. No gosa parlar amb ell com Jaire, el cap de la sinagoga, que ha
aconseguit que Jesús vagi a casa seva. Ella no podrà tenir mai aquesta sort.
Ningú
sap que és una dona marcada per una malaltia secreta. Els mestres de la Llei
l’han ensenyat a mirar-se com una dona «impura», mentre tingui pèrdues de sang.
S’ha passat molts anys buscant un guaridor, però ningú ha aconseguit curar-la.
On podrà trobar la salut que necessita per viure amb dignitat?
Moltes
persones viuen entre nosaltres experiències semblants. Humiliades per ferides
secretes que ningú coneix, sense forces per confiar a algú la seva «malaltia»,
busquen ajuda, pau i consol sense saber on trobar-los. Se senten culpables quan
moltes vegades només són víctimes.
Persones
bones que se senten indignes d’apropar-se a rebre Crist en la comunió;
cristians pietosos que han viscut patint de manera insana perquè se’ls va
ensenyar a veure com brut, humiliant i pecaminós tot allò relacionat amb el
sexe; creients que, a la fi de la seva vida, no saben com trencar la cadena de
confessions i comunions suposadament sacrílegues… No podran conèixer mai la
pau?
Segons
el relat, la dona malalta «havia sentit parlar de Jesús» i intueix que està
davant d’algú que pot arrencar la «impuresa» del seu cos i de la seva vida
sencera. Jesús no parla de dignitat o indignitat. El seu missatge parla d’amor.
La seva persona irradia força guaridora.
La
dona busca el seu propi camí per trobar-se amb Jesús. No se sent amb forces per
mirar-lo als ulls: s’acostarà per darrere. Li fa vergonya parlar de la seva
malaltia: actuarà calladament. No pot tocar-lo físicament: li tocarà només el
mantell. No importa. No importa res. Per sentir-se neta n’hi ha prou amb
aquesta confiança gran en Jesús.
Ho
diu ell mateix. Aquesta dona no s’ha d’avergonyir davant de ningú. El que ha
fet no és dolent. És un gest de fe. Jesús té els seus camins per guarir ferides
secretes, i dir a aquells que el busquen:
«Filla, fill, la teva fe t’ha salvat.
Vés-te’n en pau i amb salut».
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA - GL
28-06-2015
13 Tempo Ordinario – B
Marcos 5,21-43
FERIDAS
SECRETAS
Non
coñecemos o seu nome. É unha muller insignificante, perdida no medio do xentío
que segue a Xesús. Non se atreve a falar con el coma Xairo, o xefe da sinagoga,
que conseguiu que Xesús se diríxese cara á súa casa. Ela nunca poderá ter esa
sorte.
Ninguén
sabe que é unha muller marcada por unha enfermidade secreta. Os mestres da Lei
ensináronlle a mirarse coma unha muller «impura», mentres teña perdas de
sangue. Pasou moitos anos buscando un curador, pero ninguén logrou sanala. Onde
poderá atopar a saúde que necesita para vivir con dignidade?
Moitas
persoas viven entre nós experiencias parecidas. Humilladas por feridas secretas
que ninguén coñece, sen forzas para lle confiaren a alguén a súa «enfermidade»,
buscan axuda, paz e consolo sen saberen onde atopalos. Séntense culpábeis cando
moitas veces só son vítimas.
Persoas
boas que se senten indignas de achegárense a recibir a Cristo na comuñón;
cristiáns piadosos que viviron sufrindo de xeito insán porque se lles ensinou a
veren como sucio, humillante e pecaminoso todo o relacionado co sexo; crentes
que, ao final da súa vida, non saben como romperen a cadea de confesións e
comuñóns supostamente sacrílegas… Non poderán coñeceren nunca a paz?
Segundo o
relato, a muller doente «oe falar de Xesús» e intúe que está ante alguén que
lle pode arrincar a «impureza» do seu corpo e da súa vida enteira. Xesús non
fala de dignidade ou indignidade. A súa mensaxe fala de amor. A súa persoa
irradia forza curadora.
A muller
busca o seu propio camiño para atoparse con Xesús. Non se sente con forzas para
mirarlle aos ollos: achegarase por detrás. Dálle vergonza falarlle da súa
enfermidade: actuará caladiñamente. Non pode tocalo fisicamente: tocaralle só o
manto. Non importa. Non importa nada. Para sentirse limpa abonda esa confianza
grande en Xesús.
Dio el
mesmo. Esta muller non ten de se avergoñar diante ninguén. O que fixo non é
malo. É un xesto de fe. Xesús ten os seus camiños para curar feridas secretas,
e dicirlle a quen o busca:
«Filla, fillo, a túa fe curoute. Vai en paz e
con saúde.»
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA -IT
28-06-2015
13 Tempo Ordinario
– B
Marco 5,21-43
FERITE NASCOSTE
Non
conosciamo il suo nome. È una donna insignificante, persa in mezzo alla folla
che segue Gesù. Non osa parlare con lui come Giairo, il capo della sinagoga,
che ha ottenuto che Gesù si dirigesse verso la sua casa. Ella non potrebbe
avere mai questa fortuna.
Nessuno
sa che è una donna segnata da un’infermità segreta. I maestri della Legge le
hanno insegnato a guardarsi come una donna «impura» finché abbia perdite di
sangue. Ha passato molti anni cercando uno che la guarisse, ma nessuno è
riuscito a risanarla. Dove potrà trovare la salute di cui ha bisogno per vivere
con dignità?
Molte
persone vivono tra noi esperienze simili. Umiliate da ferite nascoste che
nessuno conosce, senza forze per confidare a qualcuno la loro «infermità»,
cercano aiuto, pace e consolazione senza sapere dove trovarle. Si sentono
colpevoli quando spesso sono solo vittime.
Persone
buone che si sentono indegne di avvicinarsi a ricevere Cristo nella comunione;
cristiani devoti che hanno vissuto soffrendo in maniera insana perché si è
insegnato loro a vedere come sporco, umiliante e peccaminoso tutto quanto ha
relazione con il sesso; credenti che, alla fine della loro vita, non sanno come
interrompere la catena di confessioni e comunioni che suppongono sacrileghe…
Non potranno mai conoscere la pace?
Secondo
il racconto, la donna inferma «sente parlare di Gesù» e intuisce di essere
davanti a qualcuno che può togliere la «impurità» dal suo corpo e dalla sua
intera vita. Gesù non parla di degnità o indegnità. Il suo messaggio parla di
amore. La sua persona irradia forza guaritrice.
La
donna cerca la sua propria via per trovarsi con Gesù. Non sente di avere la forza
di guardarlo negli occhi; si avvicinerà da dietro. Ha vergogna di parlargli
della sua infermità: agirà silenziosamente. Non può toccarlo fisicamente; gli
toccherà solo il mantello. Non importa. Non importa nulla. Per sentirsi pulita
basta questa fiducia grande in Gesù.
Lo
dice lui stesso. Questa donna non deve vergognarsi davanti a nessuno. Quello
che ha fatto non è cattivo. È un gesto di fede. Gesù ha le sue vie per guarire
ferite nascoste, e dire a coloro che lo cercano:
«Figlia, figlio, la tua fede ti ha guarito.
Va in pace e risanato.»
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA - FR
28-06-2015
13 Temps Ordinaire
– B
Marc 5,21-43
DES BLESSURES SECRÈTES
Nous
ignorons son nom. C’est une femme insignifiante, perdue au milieu de la foule,
qui suit Jésus. Elle n’ose pas lui parler comme Jaïre, le chef de la synagogue
qui a réussi à faire venir Jésus chez lui. Elle ne pourra jamais avoir cette
chance.
Personne
ne sait qu’il s’agit d’une femme marquée par une maladie secrète. Les maîtres
de la loi lui ont appris à se considérer comme une femme «impure» tant qu’elle
aura des pertes de sang. Elle a passé de nombreuses années à chercher un
guérisseur mais personne n’a réussi à la guérir. Où pourra-t-elle trouver la
santé dont elle a besoin pour vivre
dignement?
Beaucoup
de personnes parmi nous vivent des
expériences semblables. Humiliées par des blessures secrètes ignorées de tous,
sans avoir la force de confier à quelqu’un leur «maladie», elles cherchent
aide, paix et réconfort sans savoir où les trouver. Elles se sentent coupables,
alors qu’elles ne sont souvent que des victimes.
Des
personnes bonnes qui se sentent indignes de s’approcher pour recevoir le Christ
dans la communion: des chrétiens pieux qui passent leur vie à souffrir de façon
insensée parce qu’on leur a appris à voir tout ce qui a trait au sexe comme
quelque chose de souillé, d’humiliant et de coupable: des croyants qui, à la
fin de leur vie, ne savent plus comment rompre la chaîne des confessions et des
communions supposées sacrilèges… Ne pourront-ils jamais connaître la paix?
D’après
le récit, la femme malade «entend parler de Jésus» et elle a l’intuition de se
trouver devant quelqu’un qui peut arracher «l’impureté» de son corps et de sa
vie entière. Jésus ne parle pas de dignité ou d’indignité. Son message parle
d’amour. Sa personne rayonne une force curative.
La
femme cherche son propre chemin pour rejoindre Jésus. Elle n’a pas assez de
forces pour le regarder dans les yeux: elle va s’approcher par derrière. Elle a
honte de lui parler de sa maladie: elle va agir silencieusement. Elle ne peut
pas le toucher physiquement: elle ne touchera que son manteau. Peu importe.
Rien n’importe. Pour se sentir purifiée,
il lui suffit cette grande confiance en Jésus.
C’est
lui-même qui le dit. Cette femme n’a à avoir honte devant personne. Ce qu’elle
a fait n’est pas mauvais. C’est un geste de foi. Jésus a ses voies pour guérir
les blessures secrètes et pour dire à ceux qui le cherchent:
«Ma fille, mon fils, ta foi t’a sauvé. Va en
paix et sois guéri(e)».
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA - PT
28-06-2015
13 Tempo Ordinário
– B
Marcos 5,21-43
FERIDAS SECRETAS
Não
conhecemos o seu nome. É uma mulher insignificante, perdida no meio da gente
que segue Jesus. Não se atreve a falar com Ele como Jairo, o chefe da sinagoga,
que conseguiu que Jesus se dirija para sua casa. Ela não poderá nunca ter essa
sorte.
Ninguém
sabe que é uma mulher marcada por uma doença secreta. Os mestres da Lei
ensinaram-na a ver-se como uma mulher «impura», enquanto tenha perdas de
sangue. Passou muitos anos procurando um curador, mas ninguém conseguiu
cura-la. Onde poderá encontrar a saúde que necessita para viver com dignidade?
Muitas
pessoas vivem entre nós experiências parecidas. Humilhadas por feridas secretas
que ninguém conhece, sem forças para confiar a alguém a sua «doença», procuram
ajuda, paz e consolo sem saber onde os encontrar. Sentem-se culpados quando
muitas vezes são apenas vítimas.
Pessoas
boas que se sentem indignas de aproximar-se a receber Cristo na comunhão;
cristãos piedosos que viveram a sofrer, de forma insana, porque se lhes ensinou
a ver como sujo, humilhante e pecaminoso tudo o relacionado com o sexo; crentes
que, ao final da sua vida, não sabem como romperem a cadeia de confissões e
comunhões supostamente sacrílegas… Não poderão conhecer nunca a paz?
Segundo
o relato, a mulher doente «ouve falar de Jesus» e intui que está ante alguém
que pode arrancar a «impureza» do seu corpo e da sua vida inteira. Jesus não
fala de dignidade ou indignidade. A Sua mensagem fala de amor. A Sua pessoa
irradia força curadora.
A
mulher procura o seu próprio caminho para encontrar-se com Jesus. Não se sente
com forças para O olhar nos olhos: aproximar-se-á por detrás. Dá-lhe vergonha
falar-Lhe da sua doença: actuará silenciosamente. Não pode tocá-lo fisicamente:
tocará apenas o manto. Não importa. Não importa nada. Para sentir-se limpa
basta essa confiança grande em Jesus.
É
dito por Ele mesmo. Esta mulher não tem de se envergonhar ante ninguém. O que
fez não é mau. É um gesto de fé. Jesus tem os Seus caminhos para curar feridas
secretas, e dizer a quem o procura:
«Filha, filho, a tua fé curou-te. Vai em paz
e com saúde.»
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA - EN
06-28-2015
13th Sunday in Ordinary Time – B
Mark 5,21-43
SECRET WOUNDS
We don’t know her name. She is an insignificant woman,
lost in the midst of the crowd that follows Jesus. She doesn’t dare speak with
him as Jairus the synagogue leader did to get Jesus to go with him to his
house. She could never be that lucky.
No one knows that she is a woman marked by a secret
sickness. The teachers of the Law have taught her to see herself as an
«unclean» woman, as long as she has these flows of blood. Many years have
passed, looking for a cure, but no one has been able to heal her. Where could
she find the health that she needs in order to live with dignity?
Many people live among us with similar experiences.
Humiliated by secret wounds that no one knows about, without energy to entrust
their «sickness» to anyone, they look for help, peace and consolation without
knowing where to find them. They feel guilty when most times they are just
victims.
They are good people who feel themselves unworthy to
come up and receive Christ in communion. They are pious Christians who have
suffered needlessly because they were taught to see everything related to
sexuality as dirty, low-life, and wicked. They are believers who at the end of their
lives, don’t know how to break the chain of supposedly sacrilegious confessions
and communions. Can they ever know peace?
According to the Gospel story, the sick woman «hears
about Jesus» and figures that she’s in the presence of someone who can cast out
the «impurity» of her body and of her whole life. Jesus doesn’t talk about
worthy or unworthy. His message speaks of love. His person radiates healing
power.
The woman seeks her own path to meet up with Jesus.
She doesn’t feel herself able to face him: she will come close to him from
behind. She’s ashamed to speak to him of her sickness: she will act silently.
She can’t touch him physically: she’ll just touch his cloak. That won’t matter.
That won’t matter at all. In order to feel clean, it’s enough to trust
completely in Jesus.
He says the same. This woman doesn’t need to be
ashamed before anyone. What she has done isn’t bad. It is an act of faith.
Jesus has his way of curing secret wounds, and he says to those who seek him:
«My daughter, my son, your faith has
restored you to health.
Go
in peace and be free of your complaint.»
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario