El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción".
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
ES - CONTRASTE
EU - KONTRASTEA
CA - CONTRAST
IT - CONTRASTO
FR - CONTRASTE
PT - CONTRASTE
HOMILIA - ES
08-11-2015
32 Tiempo Ordinario – B
Marcos 12,38-44
CONTRASTE
El contraste entre las dos
escenas es total. En la primera, Jesús pone a la gente en guardia frente a los
escribas del templo. Su religión es falsa: la utilizan para buscar su propia
gloria y explotar a los más débiles. No hay que admirarlos ni seguir su ejemplo.
En la segunda, Jesús observa el gesto de una pobre viuda y llama a sus
discípulos. De esta mujer pueden aprender algo que nunca les enseñarán los
escribas: una fe total en Dios y una generosidad sin límites.
La crítica de Jesús a los
escribas es dura. En vez de orientar al pueblo hacia Dios buscando su gloria,
atraen la atención de la gente hacia sí mismos buscando su propio honor. Les
gusta «pasearse con amplios ropajes» buscando saludos y reverencias de la
gente. En la liturgia de las sinagogas y en los banquetes buscan «los asientos
de honor» y «los primeros puestos».
Pero hay algo que, sin duda, le
duele a Jesús más que este comportamiento fatuo y pueril de ser contemplados,
saludados y reverenciados. Mientras aparentan una piedad profunda en sus «largos
rezos» en público, se aprovechan de su prestigio religioso para vivir a costa
de las viudas, los seres más débiles e indefensos de Israel según la tradición
bíblica.
Precisamente, una de estas viudas
va a poner en evidencia la religión corrupta de estos dirigentes religiosos. Su
gesto ha pasado desapercibido a todos, pero no a Jesús. La pobre mujer solo ha
echado en el arca de las ofrendas dos pequeñas monedas, pero Jesús llama
enseguida a sus discípulos pues difícilmente encontrarán en el ambiente del
templo un corazón más religioso y más solidario con los necesitados.
Esta viuda no anda buscando
honores ni prestigio alguno; actúa de manera callada y humilde. No piensa en
explotar a nadie; al contrario, da todo lo que tiene porque otros lo pueden
necesitar. Según Jesús, ha dado más que nadie, pues no da lo que le sobra, sino
«todo lo que tiene para vivir».
No nos equivoquemos. Estas
personas sencillas, pero de corazón grande y generoso, que saben amar sin
reservas, son lo mejor que tenemos en la Iglesia. Ellas son las que hacen el
mundo más humano, las que creen de verdad en Dios, las que mantienen vivo el
Espíritu de Jesús en medio de otras actitudes religiosas falsas e interesadas.
De estas personas hemos de aprender a seguir a Jesús. Son las que más se le
parecen.
José Antonio Pagola
HOMILIA - EU
2015-11-08
Urteko 32. igandea
– B
Markos 12,38-44
KONTRASTEA
Erabatekoa
da pasadizo bien arteko kontrastea. Tenpluko lege-maisuei buruz buru, kontuz
ibiltzeko esan dio Jesusek jendeari. Sasikoa da horien erlijioa: beren osperako
baliatzen dute eta jenderik ahulena ustiatzeko. Ez dira horiek miretsi
beharrekoak, ez zaio jarraitu behar horien ikasbideari. Bigarren pasadizoan,
berriz, emakume alargun pobrearen keinuari begira dago Jesus eta ikasleei dei
egin die. Emakume honengandik ikas dezakete, bai, lege-maisuek sekula
irakatsiko ez dieten zerbait: Jainkoarekiko guztizko fedea eta mugarik gabeko
eskuzabaltasuna.
Zorrotza
da lege-maisuen kontrako Jesusen kritika. Herria Jainkoagana bideratu ordez, beren
ospearen bila dabiltza, jendearen atentzioa deitu nahi dute beren izen
handiaren bila. Gustukoa dute «harro jantzirik ibiltzea», jendearen agurraren
eta begirunearen bila. Sinagogako liturgian eta jai-otorduetan «ohorezko
jarlekua» eta «lehen eserlekua» nahi izaten dute.
Bada,
ordea, Jesusi min handiagoa ematen diona: aintzat eta begirunez hartuak nahi
izateak eta agurtuak izateko ume-jarrera zoro horrek baino min handiagoa,
alegia. Jainkozaletasun sakonaren itxurak egiten dituzte jendaurreko «otoitzaldi
luzeez», baina beren izen erlijioso horretaz baliatzen dira emakume alargunen
eta, Bibliaren arabera, izaki ahulenak eta babesgabeenak direnen bizkar
bizitzeko.
Hain
juxtu, emakume alargun horietako batek jarriko du agerian gidari erlijioso
horien erlijio ustela. Alargun honen keinua oharkabea izan da guztientzat,
baina ez Jesusentzat. Emakume gajoak bi txanpon bakarrik bota ditu eskaintzen
dirutegira. Baina Jesusek berehala dei egin die ikasleei, zeren nekez ikusiko
baitute tenpluko ingurumenean behartsuekiko bihotz erlijiosoagorik eta
solidarioagorik.
Alargun
hau ez dabil ohore eta izen handi bila; ezkutuan eta apal dihardu. Ez dabil
inor nola ustiatuko; aitzitik, duen guztia eman du, beste batzuek behar izango
dutelako. Jesusen hitzetan, beste inork baino gehiago eman du, zeren ez baitu
eman sobera duenetik, baizik «bizitzeko duen guztia eman du».
Ez
gaitezen oker ibili. Jende xume den baina bihotz handi eta eskuzabaleko hau,
baldintzarik gabe maitatzen dakien hau, da Elizan dugun altxorrik hoberena.
Jende hau da mundua gizatarrago egiten ari dena, Jainkoagan benetan sinesten
duena, Jesusen Espiritua bizirik mantentzen duena, beste jarrera erlijioso
sasiko eta interesatu batzuen aurrean. Jende honengandik ikasi behar dugu
Jesusi nola jarraitu. Jende hau da Jesusen antzekoena.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA - CA
08-11-2015
Diumenge 32 durant
l’any – B
Marc 12,38-44
CONTRAST
El
contrast entre les dues escenes és total. A la primera, Jesús posa la gent en
guàrdia davant els escribes del temple. La seva religió és falsa: la utilitzen
per buscar la seva pròpia glòria i explotar els més dèbils. No cal admirar ni
seguir el seu exemple. A la segona, Jesús observa el gest d’una pobra vídua i
crida els seus deixebles. D’aquesta dona poden aprendre alguna cosa que mai els
ensenyaran els escribes: una fe total en Déu i una generositat sense límits.
La
crítica de Jesús als escribes és dura. En comptes d’orientar el poble cap a Déu
cercant la seva glòria, atreuen l’atenció de la gent cap a si mateixos buscant
el seu propi honor. Els agrada «passejar-se amb llargues vestidures» cercant
salutacions i reverències de la gent. En la litúrgia de les sinagogues i en els
banquets busquen «els seients d’honor» i «els primers llocs».
Però
hi ha una cosa que, sens dubte, li fa mal a Jesús més que aquest comportament
fatu i pueril de ser contemplats, saludats i reverenciats. Mentre aparenten una
pietat profunda en les seves «llargues pregàries» en públic, s’aprofiten del
seu prestigi religiós per viure a costa de les vídues, els éssers més febles i
indefensos d’Israel segons la tradició bíblica.
Precisament,
una d’aquestes vídues posarà en evidència la religió corrupta d’aquests
dirigents religiosos. El seu gest ha passat desapercebut a tothom, però no a
Jesús. La pobra dona només ha tirat a l’arca de les ofrenes dues petites
monedes, però Jesús crida de seguida els seus deixebles doncs difícilment
trobaran en l’ambient del temple un cor més religiós i més solidari amb els
necessitats.
Aquesta
vídua no va buscant honors ni cap prestigi; actua de manera callada i humil. No
pensa explotar ningú; al contrari, dóna tot el que té perquè altres ho poden
necessitar. Segons Jesús, ha donat més que ningú, ja que no dóna el que li
sobra, sinó «tot el que té per viure».
No
ens equivoquem. Aquestes persones senzilles, però de cor gran i generós, que
saben estimar sense reserves, són el millor que tenim a l’Església. Elles són
les que fan el món més humà, les que creuen de veritat en Déu, les que mantenen
viu l’Esperit de Jesús enmig d’altres actituds religioses falses i
interessades. D’aquestes persones hem d’aprendre a seguir Jesús. Són les que
més se li assemblen.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA - GL
08-11-2015
32 Tempo Ordinario – B
Marcos 12,38-44
CONTRASTE
O contraste entre as dúas escenas
é total. Na primeira, Xesús pon á xente en garda fronte aos escribas do templo.
A súa relixión é falsa: utilízana para buscaren a súa propia gloria e
explotaren aos máis débiles. Non hai que admiralos nin seguir o seu exemplo. Na
segunda, Xesús observa o xesto dunha pobre viúva e chama aos seus discípulos.
Desta muller poden aprender algo que nunca lles ensinarán os escribas: unha fe
total en Deus e unha xenerosidade sen límites.
A crítica de Xesús aos escribas é
dura. No canto de orientaren ao pobo cara a Deus buscando a súa gloria, atraen
a atención da xente cara a si mesmos buscando o seu propio honor. Gústalles
«paseárense con amplas roupaxes» buscando saúdos e reverencias da xente. Na
liturxia das sinagogas e nos banquetes buscan «os asentos de honor» e «os
primeiros postos».
Pero hai algo que, sen dúbida,
lle doe a Xesús máis do que este comportamento fatuo e pueril de seren
contemplados, saudados e reverenciados. Mentres aparentan unha piedade profunda
nos seus «longos rezos» en público, aprovéitanse do seu prestixio relixioso
para viviren á costa das viúvas, os seres máis débiles e indefensos de Israel
segundo a tradición bíblica.
Precisamente, unha destas viúvas
vai poñer en evidencia a relixión corrupta destes dirixentes relixiosos. O seu
xesto pasou desapercibido a todos, pero non para Xesús. A pobre muller só botou
no peto das ofrendas dúas pequenas moedas, pero Xesús chama enseguida aos seus
discípulos pois dificilmente atoparán no ambiente do templo un corazón máis
relixioso e máis solidario cos necesitados.
Esta viúva non anda buscando
honores nin prestixio algún; actúa de xeito calado e humilde. Non pensa en
explotar a ninguén; ao contrario, dá todo o que ten porque outros o poden
necesitar. Segundo Xesús, deu máis do
que ninguén, pois non dá o que lle sobra, senón «todo o que ten para vivir».
Non nos equivoquemos. Estas
persoas sinxelas, pero de corazón grande e xeneroso, que saben amar sen
reservas, son o mellor que temos na Igrexa. Elas son as que fan o mundo máis
humano, as que creen de verdade en Deus, as que manteñen vivo o Espírito de
Xesús no medio doutras actitudes relixiosas falsas e interesadas. Destas
persoas temos de aprender a seguirmos a Xesús. Son as que máis se lle parecen.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA -IT
08-11-2015
32 Tempo Ordinario
– B
Marco 12,38-44
CONTRASTO
Il
contrasto tra le due scene è totale. Nella prima Gesù mette le gente in guardia
di fronte agli scribi del tempio. La loro religione è falsa: l’utilizzano per
cercare la propria gloria e sfruttare i più deboli. Non bisogna ammirarli né
seguire il loro esempio. Nella seconda, Gesù osserva il gesto di una povera
vedova e chiama i suoi discepoli. Da questa donna possono imparare qualcosa che
mai insegneranno loro gli scribi: una fede totale in Dio e una generosità
illimitata.
La
critica di Gesù agli scribi è dura. Invece di orientare il popolo verso Dio
cercando la sua gloria, attirano l’attenzione della gente verso se stessi
cercando il proprio onore. Amano «passeggiare in lunghe vesti» cercando saluti
e riverenze dalla gente. Nella liturgia delle sinagoghe e nei banchetti cercano
«i primi seggi» e «i primi posti».
Ma
c’è qualcosa che, senza dubbio, dispiace a Gesù più di questo comportamento
fatuo e puerile di essere contemplati, salutati, riveriti. Mentre simulano una
pietà profonda nel loro «pregare a lungo» in pubblico, approfittano del loro
prestigio religioso per vivere alle spalle delle vedove, gli esseri più deboli
e indifesi d’Israele secondo la tradizione biblica.
Proprio
una di queste vedove va a mettere in evidenza la religione corrotta di questi
capi religiosi. Il suo gesto è passato inavvertito a tutti, ma non a Gesù. La
povera donna ha gettato nella cassetta delle offerte soltanto due piccole
monete, ma Gesù chiama subito i suoi discepoli, perché difficilmente troveranno
nell’ambiente del tempio un cuore più religioso e più solidale con i bisognosi.
Questa
vedova non va cercando onori né prestigio alcuno; agisce in maniera silenziosa
e umile. Non pensa di sfruttare nessuno; al contrario, dà tutto quello che ha
perché altri ne possono aver bisogno. Secondo Gesù, ha dato più di tutti,
perché non dà il superfluo, ma «tutto quello che aveva per vivere».
Non
inganniamoci. Queste persone semplici ma di cuore grande e generoso, che sanno
amare senza riserve, sono il meglio che abbiamo nella Chiesa. Sono quelle che
fanno il mondo più umano, quelle che credono veramente in Dio, quelle che
mantengono vivo lo Spirito di Gesù in mezzo ad altri atteggiamenti religiosi
falsi e interessati. Da queste persone dobbiamo imparare a seguire Gesù. Sono
quelle che più gli assomigliano.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA - FR
08-11-2015
32 Temps Ordinaire
– B
Marc 12,38-44
CONTRASTE
Le
contraste entre les deux scènes est total. Dans la première, Jésus met les gens
en garde face aux scribes du temple. Leur religion est fausse: ils l’utilisent
pour rechercher leur propre gloire et pour exploiter les plus faibles. Il ne
faut pas les admirer ni suivre leur exemple.
Dans la deuxième, Jésus observe le geste d’une pauvre veuve et appelle
ses disciples. Ils peuvent apprendre de cette femme quelque chose que les
scribes ne leur apprendront jamais: une foi totale en Dieu et une générosité
sans limite.
La
critique de Jésus à l’égard des scribes est dure. Au lieu d’orienter le peuple
vers Dieu en cherchant sa gloire, ils attirent l’attention des gens vers
eux-mêmes en recherchant leur propre honneur.
Ils se plaisent «à circuler portant de longs vêtements» tout en
cherchant les salutations et les révérences des gens. Ils cherchent aussi «les
sièges d’honneur» et «les premières places» dans la liturgie des synagogues et
dans les festins.
Mais
il y a encore quelque chose qui fait, sans doute, plus mal à Jésus que ce
comportement stupide et puéril cherchant à être contemplés, salués et honorés.
Alors qu’ils feignent une profonde piété à travers leurs «longues prières» en
public, ils profitent de leur prestige religieux pour vivre aux dépens des
veuves, les êtres les plus faibles et
vulnérables d’Israël selon la tradition biblique.
C’est
justement l’une de ces veuves qui va mettre en évidence la religion corrompue
de ces dirigeants religieux. Son geste est passé inaperçu aux yeux de tous,
sauf à ceux de Jésus. La pauvre femme n’a mis dans le coffre des offrandes que
deux piécettes, mais Jésus appelle tout de suite ses disciples car, dans
l’ambiance du temple, il leur sera difficile de trouver un coeur plus religieux
et plus solidaire envers les nécessiteux.
Ce ne
sont pas les honneurs ni un quelconque prestige que cette veuve est en train de
chercher; elle agit de manière humble et silencieuse. Elle ne cherche à
exploiter personne; bien au contraire, elle donne tout ce qu’elle possède car
d’autres peuvent en avoir besoin. D’après Jésus, elle a donné plus que
personne, car elle n’a pas donné de son superflu mais «tout ce qu’elle a pour vivre».
Ne
nous trompons pas. Ce que nous avons de meilleur dans l’Eglise, ce sont ces
personnes simples mais d’un cœur grand et généreux, qui savent aimer sans
conditions. Ce sont elles qui rendent le monde plus humain; elles, qui croient
vraiment en Dieu et qui maintiennent vivant l’Esprit de Jésus au milieu
d’autres attitudes fausses et intéressées. Ce sont ces personnes qui nous
apprennent à suivre Jésus. Car ce sont elles qui lui ressemblent le plus.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA - PT
08-11-2015
32 Tempo Ordinário
– B
Marcos 12,38-44
CONTRASTE
O
contraste entre as duas situações é total. Na primeira, Jesus põe as pessoas em
guarda frente aos escribas do templo. A sua religião é falsa: utilizam-na para
procurar a sua própria glória e explorar aos mais fracos. Não tem de os admirar
nem seguir o seu exemplo. Na segunda, Jesus observa o gesto de uma pobre viúva
e chama os Seus discípulos. Desta mulher podem aprender algo que nunca lhes
ensinarão os escribas: uma fé total em Deus e uma generosidade sem limites.
A
crítica de Jesus aos escribas é dura. Em vez de orientar o povo em direção a
Deus procurando a Sua glória, atraem a atenção das pessoas para si mesmos
procurando a sua própria honra. Gostam de «passear-se com amplas roupas»
procurando cumprimentos e reverências das pessoas. Na liturgia das sinagogas e
nos banquetes procuram «os lugares de honra» e «os primeiros lugares».
Mas
há algo que, sem dúvida, dói a Jesus mais que este comportamento fátuo e pueril
de ser contemplados, saudados e reverenciados. Enquanto aparentam uma piedade
profunda nas suas «longas rezas» em público, aproveitam-se do seu prestígio
religioso para viver à custa das viúvas, dos seres mais débeis e indefesos de
Israel segundo a tradição bíblica.
Precisamente,
uma destas viúvas vai pôr em evidência a religião corrupta destes dirigentes
religiosos. O seu gesto passou despercebido a todos, mas não a Jesus. A pobre
mulher só deitou na arca das oferendas duas pequenas moedas, mas Jesus chama de
seguida os Seus discípulos pois dificilmente encontrarão naquele ambiente do
templo um coração mais religioso e mais solidário com os necessitados.
Esta
viúva não anda à procura de honras nem prestigio algum; atua de forma calada e
humilde. Não pensa em explorar ninguém; pelo contrário, dá tudo o que tem porque
outros o podem necessitar. Segundo Jesus, deu mais que todos, pois não dá o que
lhe sobra, mas «tudo o que tem para viver».
Não
nos equivoquemos. Estas pessoas simples, mas de coração grande e generoso, que
sabem amar sem reservas, são o melhor que temos na Igreja. Elas são as que
fazem o mundo mais humano, as que creem verdadeiramente em Deus, as que mantêm
vivo o Espírito de Jesus no meio das outras atitudes religiosas falsas e
interesseiras. Destas pessoas temos de aprender a seguir a Jesus. São as que
mais se lhe parecem.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA - EN
11-08-2015
32nd Sunday in Ordinary Time – B
Mark 12,38-44
CONTRAST
The contrast between the two scenes is complete. In
the first one, Jesus puts the people on their guard concerning the temple
Scribes. Their religion is false: they use it to seek their own glory and to
exploit the weak. There’s no need to admire them or follow their example. In
the second one, Jesus observes the deed of a poor widow, and calls his
disciples’ attention to it. From this woman they can learn something that the
Scribes would never teach them: a complete faith in God and a generosity
without limits.
Jesus’ criticism of the Scribes is harsh. Instead of
guiding the people toward God, seeking God’s glory, they draw the people’s
attention to themselves, seeking their own honor. They like to «walk about in
long robes», looking for greetings and respect from the people. In the
synagogue liturgies and in the banquets, they seek «the front seats» and «the
places of honor».
But without doubt there’s something more that grieves
Jesus than this empty and immature behavior of being watched, greeted and
respected. While they show a deep piety in their «long prayers» in public, they
take advantage of their religious prestige to live off the widows, those who
are the weakest and the most defenseless in Israel according to the biblical
tradition.
Precisely on point, one of these widows makes evident
the corrupt religion of these religious leaders. Her act has gone unnoticed by
everyone, but not by Jesus. The poor woman has only put two small coins into
the treasury box, but Jesus proceeds to call to his disciples, since it would
be difficult to find in the temple environs a heart that is more religious and
more in solidarity with those most in need.
This widow doesn’t go about seeking honor or any such
prestige; she’s acting in a silent and humble way. She’s not thinking about
exploiting anyone; on the contrary she gives everything she has because others
might need it. According to Jesus she has given more than all the rest, since
she doesn’t give from what she could spare, but «all she had to live on».
Make no mistake. These simple people who have great
and generous hearts, who know how to love without holding back, they are the
best our Church has to offer. They are the ones who make the world more human,
who truly believe in God, who keep Jesus’ Spirit alive in the midst of other
false and self-interested religious attitudes. From these people we need to
learn to follow Jesus. They are the ones who are most like him.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario