lunes, 2 de noviembre de 2015

11/08/2015 - 32th Sunday in Ordinary Time (B)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia:
"Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción". 
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .

Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------

CA - CONTRAST
GL - CONTRASTE
EN - CONTRAST

HOMILIA - ES

08-11-2015
32 Tiempo Ordinario – B
Marcos 12,38-44

CONTRASTE

El contraste entre las dos escenas es total. En la primera, Jesús pone a la gente en guardia frente a los escribas del templo. Su religión es falsa: la utilizan para buscar su propia gloria y explotar a los más débiles. No hay que admirarlos ni seguir su ejemplo. En la segunda, Jesús observa el gesto de una pobre viuda y llama a sus discípulos. De esta mujer pueden aprender algo que nunca les enseñarán los escribas: una fe total en Dios y una generosidad sin límites.
La crítica de Jesús a los escribas es dura. En vez de orientar al pueblo hacia Dios buscando su gloria, atraen la atención de la gente hacia sí mismos buscando su propio honor. Les gusta «pasearse con amplios ropajes» buscando saludos y reverencias de la gente. En la liturgia de las sinagogas y en los banquetes buscan «los asientos de honor» y «los primeros puestos».
Pero hay algo que, sin duda, le duele a Jesús más que este comportamiento fatuo y pueril de ser contemplados, saludados y reverenciados. Mientras aparentan una piedad profunda en sus «largos rezos» en público, se aprovechan de su prestigio religioso para vivir a costa de las viudas, los seres más débiles e indefensos de Israel según la tradición bíblica.
Precisamente, una de estas viudas va a poner en evidencia la religión corrupta de estos dirigentes religiosos. Su gesto ha pasado desapercibido a todos, pero no a Jesús. La pobre mujer solo ha echado en el arca de las ofrendas dos pequeñas monedas, pero Jesús llama enseguida a sus discípulos pues difícilmente encontrarán en el ambiente del templo un corazón más religioso y más solidario con los necesitados.
Esta viuda no anda buscando honores ni prestigio alguno; actúa de manera callada y humilde. No piensa en explotar a nadie; al contrario, da todo lo que tiene porque otros lo pueden necesitar. Según Jesús, ha dado más que nadie, pues no da lo que le sobra, sino «todo lo que tiene para vivir».
No nos equivoquemos. Estas personas sencillas, pero de corazón grande y generoso, que saben amar sin reservas, son lo mejor que tenemos en la Iglesia. Ellas son las que hacen el mundo más humano, las que creen de verdad en Dios, las que mantienen vivo el Espíritu de Jesús en medio de otras actitudes religiosas falsas e interesadas. De estas personas hemos de aprender a seguir a Jesús. Son las que más se le parecen.

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

2015-11-08
Urteko 32. igandea – B
Markos 12,38-44

KONTRASTEA

Erabatekoa da pasadizo bien arteko kontrastea. Tenpluko lege-maisuei buruz buru, kontuz ibiltzeko esan dio Jesusek jendeari. Sasikoa da horien erlijioa: beren osperako baliatzen dute eta jenderik ahulena ustiatzeko. Ez dira horiek miretsi beharrekoak, ez zaio jarraitu behar horien ikasbideari. Bigarren pasadizoan, berriz, emakume alargun pobrearen keinuari begira dago Jesus eta ikasleei dei egin die. Emakume honengandik ikas dezakete, bai, lege-maisuek sekula irakatsiko ez dieten zerbait: Jainkoarekiko guztizko fedea eta mugarik gabeko eskuzabaltasuna.
Zorrotza da lege-maisuen kontrako Jesusen kritika. Herria Jainkoagana bideratu ordez, beren ospearen bila dabiltza, jendearen atentzioa deitu nahi dute beren izen handiaren bila. Gustukoa dute «harro jantzirik ibiltzea», jendearen agurraren eta begirunearen bila. Sinagogako liturgian eta jai-otorduetan «ohorezko jarlekua» eta «lehen eserlekua» nahi izaten dute.
Bada, ordea, Jesusi min handiagoa ematen diona: aintzat eta begirunez hartuak nahi izateak eta agurtuak izateko ume-jarrera zoro horrek baino min handiagoa, alegia. Jainkozaletasun sakonaren itxurak egiten dituzte jendaurreko «otoitzaldi luzeez», baina beren izen erlijioso horretaz baliatzen dira emakume alargunen eta, Bibliaren arabera, izaki ahulenak eta babesgabeenak direnen bizkar bizitzeko.
Hain juxtu, emakume alargun horietako batek jarriko du agerian gidari erlijioso horien erlijio ustela. Alargun honen keinua oharkabea izan da guztientzat, baina ez Jesusentzat. Emakume gajoak bi txanpon bakarrik bota ditu eskaintzen dirutegira. Baina Jesusek berehala dei egin die ikasleei, zeren nekez ikusiko baitute tenpluko ingurumenean behartsuekiko bihotz erlijiosoagorik eta solidarioagorik.
Alargun hau ez dabil ohore eta izen handi bila; ezkutuan eta apal dihardu. Ez dabil inor nola ustiatuko; aitzitik, duen guztia eman du, beste batzuek behar izango dutelako. Jesusen hitzetan, beste inork baino gehiago eman du, zeren ez baitu eman sobera duenetik, baizik «bizitzeko duen guztia eman du».
Ez gaitezen oker ibili. Jende xume den baina bihotz handi eta eskuzabaleko hau, baldintzarik gabe maitatzen dakien hau, da Elizan dugun altxorrik hoberena. Jende hau da mundua gizatarrago egiten ari dena, Jainkoagan benetan sinesten duena, Jesusen Espiritua bizirik mantentzen duena, beste jarrera erlijioso sasiko eta interesatu batzuen aurrean. Jende honengandik ikasi behar dugu Jesusi nola jarraitu. Jende hau da Jesusen antzekoena.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

08-11-2015
Diumenge 32 durant l’any – B
Marc 12,38-44

CONTRAST

El contrast entre les dues escenes és total. A la primera, Jesús posa la gent en guàrdia davant els escribes del temple. La seva religió és falsa: la utilitzen per buscar la seva pròpia glòria i explotar els més dèbils. No cal admirar ni seguir el seu exemple. A la segona, Jesús observa el gest d’una pobra vídua i crida els seus deixebles. D’aquesta dona poden aprendre alguna cosa que mai els ensenyaran els escribes: una fe total en Déu i una generositat sense límits.
La crítica de Jesús als escribes és dura. En comptes d’orientar el poble cap a Déu cercant la seva glòria, atreuen l’atenció de la gent cap a si mateixos buscant el seu propi honor. Els agrada «passejar-se amb llargues vestidures» cercant salutacions i reverències de la gent. En la litúrgia de les sinagogues i en els banquets busquen «els seients d’honor» i «els primers llocs».
Però hi ha una cosa que, sens dubte, li fa mal a Jesús més que aquest comportament fatu i pueril de ser contemplats, saludats i reverenciats. Mentre aparenten una pietat profunda en les seves «llargues pregàries» en públic, s’aprofiten del seu prestigi religiós per viure a costa de les vídues, els éssers més febles i indefensos d’Israel segons la tradició bíblica.
Precisament, una d’aquestes vídues posarà en evidència la religió corrupta d’aquests dirigents religiosos. El seu gest ha passat desapercebut a tothom, però no a Jesús. La pobra dona només ha tirat a l’arca de les ofrenes dues petites monedes, però Jesús crida de seguida els seus deixebles doncs difícilment trobaran en l’ambient del temple un cor més religiós i més solidari amb els necessitats.
Aquesta vídua no va buscant honors ni cap prestigi; actua de manera callada i humil. No pensa explotar ningú; al contrari, dóna tot el que té perquè altres ho poden necessitar. Segons Jesús, ha donat més que ningú, ja que no dóna el que li sobra, sinó «tot el que té per viure».
No ens equivoquem. Aquestes persones senzilles, però de cor gran i generós, que saben estimar sense reserves, són el millor que tenim a l’Església. Elles són les que fan el món més humà, les que creuen de veritat en Déu, les que mantenen viu l’Esperit de Jesús enmig d’altres actituds religioses falses i interessades. D’aquestes persones hem d’aprendre a seguir Jesús. Són les que més se li assemblen.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

08-11-2015
32 Tempo Ordinario – B
Marcos 12,38-44

CONTRASTE

O contraste entre as dúas escenas é total. Na primeira, Xesús pon á xente en garda fronte aos escribas do templo. A súa relixión é falsa: utilízana para buscaren a súa propia gloria e explotaren aos máis débiles. Non hai que admiralos nin seguir o seu exemplo. Na segunda, Xesús observa o xesto dunha pobre viúva e chama aos seus discípulos. Desta muller poden aprender algo que nunca lles ensinarán os escribas: unha fe total en Deus e unha xenerosidade sen límites.
A crítica de Xesús aos escribas é dura. No canto de orientaren ao pobo cara a Deus buscando a súa gloria, atraen a atención da xente cara a si mesmos buscando o seu propio honor. Gústalles «paseárense con amplas roupaxes» buscando saúdos e reverencias da xente. Na liturxia das sinagogas e nos banquetes buscan «os asentos de honor» e «os primeiros postos».
Pero hai algo que, sen dúbida, lle doe a Xesús máis do que este comportamento fatuo e pueril de seren contemplados, saudados e reverenciados. Mentres aparentan unha piedade profunda nos seus «longos rezos» en público, aprovéitanse do seu prestixio relixioso para viviren á costa das viúvas, os seres máis débiles e indefensos de Israel segundo a tradición bíblica.
Precisamente, unha destas viúvas vai poñer en evidencia a relixión corrupta destes dirixentes relixiosos. O seu xesto pasou desapercibido a todos, pero non para Xesús. A pobre muller só botou no peto das ofrendas dúas pequenas moedas, pero Xesús chama enseguida aos seus discípulos pois dificilmente atoparán no ambiente do templo un corazón máis relixioso e máis solidario cos necesitados.
Esta viúva non anda buscando honores nin prestixio algún; actúa de xeito calado e humilde. Non pensa en explotar a ninguén; ao contrario, dá todo o que ten porque outros o poden necesitar. Segundo Xesús, deu máis  do que ninguén, pois non dá o que lle sobra, senón «todo o que ten para vivir».
Non nos equivoquemos. Estas persoas sinxelas, pero de corazón grande e xeneroso, que saben amar sen reservas, son o mellor que temos na Igrexa. Elas son as que fan o mundo máis humano, as que creen de verdade en Deus, as que manteñen vivo o Espírito de Xesús no medio doutras actitudes relixiosas falsas e interesadas. Destas persoas temos de aprender a seguirmos a Xesús. Son as que máis se lle parecen.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

08-11-2015
32 Tempo Ordinario – B
Marco 12,38-44

CONTRASTO

Il contrasto tra le due scene è totale. Nella prima Gesù mette le gente in guardia di fronte agli scribi del tempio. La loro religione è falsa: l’utilizzano per cercare la propria gloria e sfruttare i più deboli. Non bisogna ammirarli né seguire il loro esempio. Nella seconda, Gesù osserva il gesto di una povera vedova e chiama i suoi discepoli. Da questa donna possono imparare qualcosa che mai insegneranno loro gli scribi: una fede totale in Dio e una generosità illimitata.
La critica di Gesù agli scribi è dura. Invece di orientare il popolo verso Dio cercando la sua gloria, attirano l’attenzione della gente verso se stessi cercando il proprio onore. Amano «passeggiare in lunghe vesti» cercando saluti e riverenze dalla gente. Nella liturgia delle sinagoghe e nei banchetti cercano «i primi seggi» e «i primi posti».
Ma c’è qualcosa che, senza dubbio, dispiace a Gesù più di questo comportamento fatuo e puerile di essere contemplati, salutati, riveriti. Mentre simulano una pietà profonda nel loro «pregare a lungo» in pubblico, approfittano del loro prestigio religioso per vivere alle spalle delle vedove, gli esseri più deboli e indifesi d’Israele secondo la tradizione biblica.
Proprio una di queste vedove va a mettere in evidenza la religione corrotta di questi capi religiosi. Il suo gesto è passato inavvertito a tutti, ma non a Gesù. La povera donna ha gettato nella cassetta delle offerte soltanto due piccole monete, ma Gesù chiama subito i suoi discepoli, perché difficilmente troveranno nell’ambiente del tempio un cuore più religioso e più solidale con i bisognosi.
Questa vedova non va cercando onori né prestigio alcuno; agisce in maniera silenziosa e umile. Non pensa di sfruttare nessuno; al contrario, dà tutto quello che ha perché altri ne possono aver bisogno. Secondo Gesù, ha dato più di tutti, perché non dà il superfluo, ma «tutto quello che aveva per vivere».
Non inganniamoci. Queste persone semplici ma di cuore grande e generoso, che sanno amare senza riserve, sono il meglio che abbiamo nella Chiesa. Sono quelle che fanno il mondo più umano, quelle che credono veramente in Dio, quelle che mantengono vivo lo Spirito di Gesù in mezzo ad altri atteggiamenti religiosi falsi e interessati. Da queste persone dobbiamo imparare a seguire Gesù. Sono quelle che più gli assomigliano.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

08-11-2015
32 Temps Ordinaire – B
Marc 12,38-44

CONTRASTE

Le contraste entre les deux scènes est total. Dans la première, Jésus met les gens en garde face aux scribes du temple. Leur religion est fausse: ils l’utilisent pour rechercher leur propre gloire et pour exploiter les plus faibles. Il ne faut pas les admirer ni suivre leur exemple.  Dans la deuxième, Jésus observe le geste d’une pauvre veuve et appelle ses disciples. Ils peuvent apprendre de cette femme quelque chose que les scribes ne leur apprendront jamais: une foi totale en Dieu et une générosité sans limite.
La critique de Jésus à l’égard des scribes est dure. Au lieu d’orienter le peuple vers Dieu en cherchant sa gloire, ils attirent l’attention des gens vers eux-mêmes en recherchant leur propre honneur.  Ils se plaisent «à circuler portant de longs vêtements» tout en cherchant les salutations et les révérences des gens. Ils cherchent aussi «les sièges d’honneur» et «les premières places» dans la liturgie des synagogues et dans les  festins.
Mais il y a encore quelque chose qui fait, sans doute, plus mal à Jésus que ce comportement stupide et puéril cherchant à être contemplés, salués et honorés. Alors qu’ils feignent une profonde piété à travers leurs «longues prières» en public, ils profitent de leur prestige religieux pour vivre aux dépens des veuves, les êtres les plus faibles  et vulnérables d’Israël selon la tradition biblique.
C’est justement l’une de ces veuves qui va mettre en évidence la religion corrompue de ces dirigeants religieux. Son geste est passé inaperçu aux yeux de tous, sauf à ceux de Jésus. La pauvre femme n’a mis dans le coffre des offrandes que deux piécettes, mais Jésus appelle tout de suite ses disciples car, dans l’ambiance du temple, il leur sera difficile de trouver un coeur plus religieux et plus solidaire envers les nécessiteux.
Ce ne sont pas les honneurs ni un quelconque prestige que cette veuve est en train de chercher; elle agit de manière humble et silencieuse. Elle ne cherche à exploiter personne; bien au contraire, elle donne tout ce qu’elle possède car d’autres peuvent en avoir besoin. D’après Jésus, elle a donné plus que personne, car elle n’a pas donné de son superflu mais  «tout ce qu’elle a pour vivre».
Ne nous trompons pas. Ce que nous avons de meilleur dans l’Eglise, ce sont ces personnes simples mais d’un cœur grand et généreux, qui savent aimer sans conditions. Ce sont elles qui rendent le monde plus humain; elles, qui croient vraiment en Dieu et qui maintiennent vivant l’Esprit de Jésus au milieu d’autres attitudes fausses et intéressées. Ce sont ces personnes qui nous apprennent à suivre Jésus. Car ce sont elles qui lui ressemblent le plus.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

08-11-2015
32 Tempo Ordinário – B
Marcos 12,38-44

CONTRASTE

O contraste entre as duas situações é total. Na primeira, Jesus põe as pessoas em guarda frente aos escribas do templo. A sua religião é falsa: utilizam-na para procurar a sua própria glória e explorar aos mais fracos. Não tem de os admirar nem seguir o seu exemplo. Na segunda, Jesus observa o gesto de uma pobre viúva e chama os Seus discípulos. Desta mulher podem aprender algo que nunca lhes ensinarão os escribas: uma fé total em Deus e uma generosidade sem limites.
A crítica de Jesus aos escribas é dura. Em vez de orientar o povo em direção a Deus procurando a Sua glória, atraem a atenção das pessoas para si mesmos procurando a sua própria honra. Gostam de «passear-se com amplas roupas» procurando cumprimentos e reverências das pessoas. Na liturgia das sinagogas e nos banquetes procuram «os lugares de honra» e «os primeiros lugares».
Mas há algo que, sem dúvida, dói a Jesus mais que este comportamento fátuo e pueril de ser contemplados, saudados e reverenciados. Enquanto aparentam uma piedade profunda nas suas «longas rezas» em público, aproveitam-se do seu prestígio religioso para viver à custa das viúvas, dos seres mais débeis e indefesos de Israel segundo a tradição bíblica.
Precisamente, uma destas viúvas vai pôr em evidência a religião corrupta destes dirigentes religiosos. O seu gesto passou despercebido a todos, mas não a Jesus. A pobre mulher só deitou na arca das oferendas duas pequenas moedas, mas Jesus chama de seguida os Seus discípulos pois dificilmente encontrarão naquele ambiente do templo um coração mais religioso e mais solidário com os necessitados.
Esta viúva não anda à procura de honras nem prestigio algum; atua de forma calada e humilde. Não pensa em explorar ninguém; pelo contrário, dá tudo o que tem porque outros o podem necessitar. Segundo Jesus, deu mais que todos, pois não dá o que lhe sobra, mas «tudo o que tem para viver».
Não nos equivoquemos. Estas pessoas simples, mas de coração grande e generoso, que sabem amar sem reservas, são o melhor que temos na Igreja. Elas são as que fazem o mundo mais humano, as que creem verdadeiramente em Deus, as que mantêm vivo o Espírito de Jesus no meio das outras atitudes religiosas falsas e interesseiras. Destas pessoas temos de aprender a seguir a Jesus. São as que mais se lhe parecem.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

11-08-2015
32nd Sunday in Ordinary Time – B
Mark 12,38-44

CONTRAST

The contrast between the two scenes is complete. In the first one, Jesus puts the people on their guard concerning the temple Scribes. Their religion is false: they use it to seek their own glory and to exploit the weak. There’s no need to admire them or follow their example. In the second one, Jesus observes the deed of a poor widow, and calls his disciples’ attention to it. From this woman they can learn something that the Scribes would never teach them: a complete faith in God and a generosity without limits.
Jesus’ criticism of the Scribes is harsh. Instead of guiding the people toward God, seeking God’s glory, they draw the people’s attention to themselves, seeking their own honor. They like to «walk about in long robes», looking for greetings and respect from the people. In the synagogue liturgies and in the banquets, they seek «the front seats» and «the places of honor».
But without doubt there’s something more that grieves Jesus than this empty and immature behavior of being watched, greeted and respected. While they show a deep piety in their «long prayers» in public, they take advantage of their religious prestige to live off the widows, those who are the weakest and the most defenseless in Israel according to the biblical tradition.
Precisely on point, one of these widows makes evident the corrupt religion of these religious leaders. Her act has gone unnoticed by everyone, but not by Jesus. The poor woman has only put two small coins into the treasury box, but Jesus proceeds to call to his disciples, since it would be difficult to find in the temple environs a heart that is more religious and more in solidarity with those most in need.
This widow doesn’t go about seeking honor or any such prestige; she’s acting in a silent and humble way. She’s not thinking about exploiting anyone; on the contrary she gives everything she has because others might need it. According to Jesus she has given more than all the rest, since she doesn’t give from what she could spare, but «all she had to live on».
Make no mistake. These simple people who have great and generous hearts, who know how to love without holding back, they are the best our Church has to offer. They are the ones who make the world more human, who truly believe in God, who keep Jesus’ Spirit alive in the midst of other false and self-interested religious attitudes. From these people we need to learn to follow Jesus. They are the ones who are most like him.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario