Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
ES - RECONOCER EL PECADO
EU - BEKATUA AITORTU
CA - RECONÈIXER EL PECAT
PT - RECONHECER O PECADO
HOMILIA - ES
07-02-2016
5 Tiempo ordinario – C
Lucas 5,1-11
RECONOCER
EL PECADO
El relato de «la pesca milagrosa»
en el lago de Galilea fue muy popular entre los primeros cristianos. Varios
evangelistas recogen el episodio, pero solo Lucas culmina la narración con una
escena conmovedora que tiene por protagonista a Simón Pedro, discípulo creyente
y pecador al mismo tiempo.
Pedro es un hombre de fe,
seducido por Jesús. Sus palabras tienen para él más fuerza que su propia
experiencia. Pedro sabe que nadie se pone a pescar al mediodía en el lago,
sobre todo si no ha capturado nada por la noche. Pero se lo ha dicho Jesús y
Pedro confía totalmente en él: «Apoyado
en tu palabra, echaré las redes».
Pedro es, al mismo tiempo, un
hombre de corazón sincero. Sorprendido por la enorme pesca obtenida, «se arroja a los pies de Jesús» y con
una espontaneidad admirable le dice: «Apártate
de mí, que soy pecador». Pedro reconoce, ante todos, su pecado y su
absoluta indignidad para convivir de cerca con Jesús.
Jesús no se asusta de tener junto
a sí a un discípulo pecador. Al contrario, si se siente pecador, Pedro podrá
comprender mejor su mensaje de perdón para todos y su acogida a pecadores e
indeseables. «No temas. Desde ahora,
serás pescador de hombres». Jesús le quita el miedo a ser un discípulo
pecador y lo asocia a su misión de reunir y convocar a hombres y mujeres de
toda condición a entrar en el proyecto salvador de Dios.
¿Por qué la Iglesia se resiste
tanto a reconocer sus pecados y confesar su necesidad de conversión? La Iglesia
es de Jesucristo, pero ella no es Jesucristo. A nadie puede extrañar que en
ella haya pecado. La Iglesia es «santa» porque vive animada por el Espíritu
Santo de Jesús, pero es «pecadora» porque no pocas veces se resiste a ese
Espíritu y se aleja del evangelio. El pecado está en los creyentes y en las
instituciones; en la jerarquía y en el pueblo de Dios; en los pastores y en las
comunidades cristianas. Todos necesitamos conversión.
Es muy grave habituarnos a
ocultar la verdad pues nos impide comprometernos en una dinámica de conversión
y renovación. Por otra parte, ¿no es más evangélica una Iglesia frágil y
vulnerable que tiene el coraje de reconocer su pecado, que una institución
empeñada inútilmente en ocultar al mundo sus miserias? ¿No son más creíbles
nuestras comunidades cuando colaboran con Cristo en la tarea evangelizadora,
reconociendo humildemente sus pecados y comprometiéndose a una vida cada vez
más evangélica? ¿No tenemos mucho que aprender también hoy del gran apóstol
Pedro reconociendo su pecado a los pies de Jesús?
José Antonio Pagola
HOMILIA - EU
07-02-2016
Urteko 5. igandea –
C
Lukas 5,1-11
BEKATUA AITORTU
Galileako
aintzirako mirarizko arrantza oso herrikoia izan zen lehen kristauen artean.
Ebanjelari batek baino gehiagok dakar pasadizo hori, baina Lukasek bakarrik
erantsi dio eszena hunkigarria, zeinetan Simon Pedro, aldi berean fededun eta
bekatari zen ikasle hura, baita protagonista.
Fede-gizona
da Pedro, Jesusek liluratua. Bere esperientziak berak baino indar handiagoa
dute harentzat Jesusek hitzek. Ondotxo daki Pedrok inork ez diola ekiten
aintziran arrantza egiteari eguerdian, batez ere gauez ezer harrapatu ez badu.
Baina Jesusek agindu dio eta Pedrok konfiantza osoa du harengan: «Zure hitzean finkatuz, botako ditut sareak».
Aldi
berean, bihotz egiazalea da Pedro. Lorturiko arrainketa izugarriaz harriturik, «Jesusen oinetara erori da» eta
berezkotasun miresgarriz diotso: «Aldendu
nigandik, Jauna, bekataria bainaiz». Guztien aurrean aitortu du Pedrok
bekatari dela eta ez dela gai inolaz ere Jesusen ondoan bizitzeko.
Jesus,
ordea, ez da izutu bere ondoan ikasle bekatari bat izateaz. Aitzitik, bere
burua bekataritzat badu, hobeto ulertu ahal izango du Pedrok Jesus: guztientzat
barkatzaile dela eta bekatarientzat eta desiragarri ez direnentzat abegikor. «Ez beldur izan. Gaurdanik giza arrantzale
izanen zara». Ikasle bekatari izatearen beldurra kendu dio Jesusek, eta
bere misio-lagun bihurtu du, era guztietako gizon-emakumeak elkartu eta
Jainkoaren egitasmo salbatzailean sartzera deitzeko.
Zergatik
egiten dio hain gogor Elizak bere bekatuak aitortzeari eta bere
konbertsio-beharra agertzeari? Jesu Kristorena da Eliza, baina Eliza ez da Jesu
Kristo. Inork ez du zertan harritu Elizan bekatua izateaz. «Santua» da Eliza,
Jesusen Espirituak eraginik bizi delako; baina «bekatari» da, hainbatetan
Espiritu horri aurre egiten eta ebanjeliotik urruntzen delako. Fededunen baitan
eta erakundeetan dago bekatua: hierarkia baitan eta Jainkoaren herrian;
artzainen baitan eta kristau-elkarteetan. Guztiek dugu bihotz-berritu beharra.
Oso
gauza larri da egia ezkutatzen ibiltzea, bihotz-berritzeko eta berriztatzeko
dinamikan konprometitzea eragozten baitigu. Bestetik, ez ote ebanjelioaren
antzekoagoa Eliza ahul eta zaurigarria, bere bekatua aitortzeko adorea duena,
bere miseriak munduaren aurrean nola ezkutatuko, alferrik eta lortu ezinik, ari
dena baino? Ez ote sinesgarriago gure elkarteak Kristoren zeregin
ebanjelizatzailean ari direnean, beren bekatuak apal-apal aitortuz eta beti
ebanjelioaren antzekoago biziera egiten ahaleginduz? Ez ote dugu gaur ere zer
ikasi handia Jesusen oinetan bere burua bekatari aitortu duen Pedro
apostoluagandik?
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA - CA
07-02-2016
Diumenge 5 durant l’any
– C
Lluc 5,1-11
RECONÈIXER EL PECAT
El
relat de «la pesca miraculosa» al llac de Galilea va ser molt popular entre els
primers cristians. Diversos evangelistes recullen l’episodi, però només Lluc
culmina la narració amb una escena commovedora que té per protagonista Simó
Pere, deixeble creient i pecador al mateix temps.
Pere
és un home de fe, seduït per Jesús. Les seves paraules tenen per a ell més
força que la seva pròpia experiència. Pere sap que ningú es posa a pescar al
migdia al llac, sobretot si no ha capturat res a la nit. Però ho ha dit Jesús i
Pere confia totalment en ell: «D’acord
amb la teva paraula, calaré les xarxes».
Pere
és, al mateix temps, un home de cor sincer. Sorprès per l’enorme pesca
obtinguda, «es llançà als genolls de Jesús»
i amb una espontaneïtat admirable li diu: «Aparta’t
de mi, Senyor, que sóc un pecador». Pere reconeix, davant de tots, el seu
pecat i la seva absoluta indignitat per conviure de prop amb Jesús.
Jesús
no s’espanta de tenir al costat un deixeble pecador. Al contrari, si se sent
pecador, Pere podrà comprendre millor el seu missatge de perdó per a tots i la
seva acollida a pecadors i indesitjables. «No
tinguis por. D’ara endavant seràs pescador d’homes». Jesús li treu la por
de ser un deixeble pecador i l’associa a la seva missió de reunir i convocar
homes i dones de tota condició a entrar en el projecte salvador de Déu.
Per
què l’Església es resisteix tant a reconèixer els seus pecats i confessar la
seva necessitat de conversió? L’Església és de Jesucrist, però ella no és
Jesucrist. A ningú pot estranyar que hi hagi pecat. L’Església és «santa»
perquè viu animada per l’Esperit Sant de Jesús, però és «pecadora» perquè no
poques vegades es resisteix a aquest Esperit i s’allunya de l’evangeli. El
pecat està en els creients i en les institucions; en la jerarquia i en el poble
de Déu; en els pastors i a les comunitats cristianes. Tots necessitem
conversió.
És
molt greu habituar-nos a ocultar la veritat ja que ens impedeix comprometre’ns
en una dinàmica de conversió i renovació. D’altra banda, ¿no és més evangèlica
una Església fràgil i vulnerable que té el coratge de reconèixer el seu pecat,
que una institució obstinada inútilment a ocultar al món les seves misèries?
¿No són més creïbles les nostres comunitats quan col·laboren amb Crist en la
tasca evangelitzadora, reconeixent humilment els seus pecats i comprometent-se
amb una vida cada vegada més evangèlica? ¿No tenim molt a aprendre també avui
del gran apòstol Pere reconeixent el seu pecat als peus de Jesús?
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA - GL
07-02-2016
5 Tempo ordinario – C
Lucas 5,1-11
RECOÑECER
O PECADO
O relato «da pesca milagrosa» no
lago de Galilea foi moi popular entre os primeiros cristiáns. Varios
evanxelistas recollen o episodio, pero só Lucas culmina a narración cunha
escena conmovedora que ten por protagonista a Simón Pedro, discípulo crente e
pecador ao mesmo tempo.
Pedro é un home de fe, seducido
por Xesús. As súas palabras teñen para el máis forza do que a súa propia
experiencia. Pedro sabe que ninguén se pon a pescar ao mediodía no lago, sobre
todo se non capturou nada pola noite. Pero díxollo Xesús e Pedro confía
totalmente nel: «Apoiado na túa palabra,
botarei as redes».
Pedro é, ao mesmo tempo, un home
de corazón sincero. Sorprendido pola enorme pesca obtida, «bótasese aos pés de Xesús» e cunha espontaneidade admirable dille:
«Arreda de min, que son pecador».
Pedro recoñece, ante todos, o seu pecado e a súa absoluta indignidade para
convivir de cerca con Xesús.
Xesús non se asusta de ter xunto
a si a un discípulo pecador. Ao contrario, se se sente pecador, Pedro poderá
comprender mellor a súa mensaxe de perdón para todos e a súa acolleita a
pecadores e indesexábeis. «Non temas.
Desde agora, serás pescador de homes». Xesús quítalle o medo de ser un
discípulo pecador e asóciao á súa misión de reunir e convocar a homes e
mulleres de toda condición a entrar no proxecto salvador de Deus.
Por que a Igrexa se resiste tanto
a recoñecer os seus pecados e confesar a súa necesidade de conversión? A Igrexa
é de Xesús Cristo, pero ela non é Xesús Cristo. A ninguén pode estrañar que
nela haxa pecado. A Igrexa é «santa» porque vive animada polo Espírito Santo de
Xesús, pero é «pecadora» porque non poucas veces se resiste a ese Espírito e
afástase do evanxeo. O pecado está nos crentes e nas institucións; na xerarquía
e no pobo de Deus; nos pastores e nas comunidades cristiás. Todos necesitamos
conversión.
É moi grave habituármonos a
ocultar a verdade pois impídenos comprometérmonos nunha dinámica de conversión
e renovación. Por outra banda, non é máis evanxélica unha Igrexa fráxil e
vulnerábel, que ten a coraxe de recoñecer o seu pecado, do que unha institución
empeñada inutilmente en ocultar ao mundo as súas miserias? Non son máis críbeis
as nosas comunidades cando colaboran con Cristo na tarefa evanxelizadora,
recoñecendo humildemente os seus pecados e comprometéndose a unha vida cada vez
máis evanxélica? Non temos moito de aprender tamén hoxe do grande apóstolo
Pedro que recoñece o seu pecado aos pés de Xesús?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA -IT
07-02-2016
5 Tempo ordinario –
C
Luca 5,1-11
RICONOSCERE IL PECCATO
Il
racconto della «pesca miracolosa» nel lago di Galilea è stato molto popolare
tra i primi cristiani. Vari evangelisti riportano l’episodio, ma solo Luca
chiude la narrazione con una scena commovente che ha per protagonista Simon
Pietro, discepolo credente e peccatore nello stesso tempo.
Pietro
è un uomo di fede, sedotto da Gesù. Le sue parole hanno per lui più forza della
sua stessa esperienza. Pietro sa che nessuno si mette a pescare a mezzogiorno
nel lago, soprattutto se non ha preso nulla nella notte. Ma glielo ha detto
Gesù e Pietro confida totalmente in lui: «Sulla
tua parola, getterò le reti».
Pietro
è, nello stesso tempo, un uomo dal cuore sincero. Sorpreso dalla enorme pesca
ottenuta, «si getta ai piedi di Gesù»
e con una mirabile spontaneità gli dice: «Allontanati
da me, che sono peccatore». Pietro riconosce, davanti a tutti, il suo
peccato e la sua assoluta indegnità per convivere accanto a Gesù.
Gesù
non si spaventa di avere con sé un discepolo peccatore. Al contrario, se si
sente peccatore, Pietro potrà comprendere meglio il suo messaggio di perdono
per tutti e la sua accoglienza dei peccatori e indesiderati. «Non temere; d’ora in poi sarai pescatore di
uomini». Gesù gli toglie il timore di essere un discepolo peccatore e lo
associa alla sua missione di riunire e convocare uomini e donne di ogni
condizione ad entrare nel progetto salvifico di Dio.
Perché
la Chiesa resiste tanto a riconoscere i suoi peccati e confessare il suo
bisogno di conversione? La Chiesa è di Gesù Cristo, ma non è Gesù Cristo.
Nessuno può stupirsi che in lei ci sia peccato. La Chiesa è «santa» perché vive
animata dallo Spirito Santo di Gesù, ma è «peccatrice» perché non poche volte
resiste a questo Spirito e si allontana dall’evangelo. Il peccato sta nei
credenti e nelle istituzioni; nella gerarchia e nel popolo di Dio; nei pastori
e nelle comunità cristiane. Tutti abbiamo bisogno di conversione.
È
molto grave abituarci a occultare la verità perché ci impedisce di impegnarci
in una dinamica di conversione e rinnovamento. D’altra parte, non è più
evangelica una Chiesa fragile e vulnerabile che ha il coraggio di riconoscere
il suo peccato, che un’istituzione impegnata inutilmente a nascondere al mondo
le sue miserie? Non sono più credibili le nostre comunità quando collaborano
con Cristo nel compito di evangelizzare, riconoscendo umilmente i loro peccati
e impegnandosi ad una vita sempre più evangelica? Non abbiamo molto da imparare
anche oggi dal grande apostolo Pietro che riconosce il suo peccato ai piedi di
Gesù?
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA - FR
07-02-2016
5 Temps ordinaire –
C
Luc 5,1-11
RECONNAÎTRE SON PÉCHÉ
Le
récit de la «pêche miraculeuse» dans le lac de Galilée était très populaire
parmi les premiers chrétiens. Plusieurs évangélistes transmettent cet épisode
mais seul Luc couronne cette narration d’une scène émouvante dont le
protagoniste est Simon Pierre, disciple à la fois croyant et pécheur.
Pierre
est un homme de foi qui a été séduit par Jésus. Ses paroles ont pour lui plus
de force que sa propre expérience. Pierre sait que personne ne se met à pêcher
dans le lac à midi, surtout lorsqu’on n’a rien pris durant la nuit. Mais c’est
Jésus qui le lui a dit et Pierre lui fait totale confiance; «Sur ta parole, je jetterai le filet».
Pierre
est en même temps un homme au coeur sincère. Surpris par l’énorme pêche
obtenue, «il se jette aux pieds de Jésus»
et avec une spontanéité admirable lui dit: «Eloigne-toi
de moi, pécheur». Pierre reconnaît devant tout le monde son péché et son
indignité absolue pour pouvoir vivre auprès de Jésus.
Jésus
n’a pas peur d’avoir auprès de lui un disciple pécheur. Au contraire, se
sentant pécheur, Pierre pourra mieux comprendre son message de pardon pour tous
et son accueil des pécheurs et des indésirables. «Ne crains pas. Desormais, tu seras pêcheur d’hommes». Jésus le
libère de la peur d’être un disciple pécheur et l’associe à sa mission, celle
de rassembler et de convoquer des hommes et des femmes de toute condition pour
entrer dans le projet de salut de Dieu.
Pourquoi
l’Eglise a-t-elle tant de mal à reconnaître ses péchés et à avouer son besoin
de conversion? L’Eglise est celle de Jésus Christ mais elle n’est pas Jésus
Christ. Personne ne peut s’étonner que le péché y soit. L’Eglise est «sainte»
parce qu’elle vit animée par l’Esprit Saint de Jésus mais elle est «pécheresse»
parce que maintes fois elle s’oppose à cet Esprit et s’éloigne de l’évangile.
Le péché se trouve chez les croyants et dans les institutions; dans la
hiérarchie et dans le peuple de Dieu; chez les pasteurs et dans les communautés
chrétiennes. Nous avons tous besoin de conversion.
S’habituer
à cacher la vérité c’est quelque chose de très grave car cela nous empêche de
nous engager dans une dynamique de conversion et de renouveau. Par ailleurs,
n’est-elle pas plus évangélique une Eglise fragile et vulnérable qui a le
courage de reconnaître son péché qu’une institution inutilement obstinée à
cacher au monde ses misères? Nos communautés chrétiennes, ne sont-elles pas
plus crédibles lorsqu’elles collaborent avec le Christ dans sa mission
évangélisatrice, tout en reconnaissant humblement leurs péchés et en
s’engageant dans une vie de plus en plus évangélique? N’avons-nous pas beaucoup
à apprendre du grand apôtre Pierre lorsqu’il reconnaît son péché aux pieds de
Jésus?
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA - PT
07-02-2016
5 Tempo ordinário –
C
Lucas 5,1-11
RECONHECER O PECADO
O
relato de «a pesca milagrosa» no lago da Galileia foi muito popular entre os
primeiros cristãos. Vários evangelistas recolhem o episódio, mas só Lucas
culmina a narração com uma cena comovedora que tem por protagonista Simão
Pedro, discípulo crente e pecador ao mesmo tempo.
Pedro
é um homem de fé, seduzido por Jesus. As Suas palavras têm para ele mais força
que a sua própria experiência. Pedro sabe que ninguém se põe a pescar ao meio
dia no lago, sobretudo se não capturaram nada pela noite. Mas foi dito por
Jesus e Pedro confia totalmente Nele: «Apoiado
na Tua palavra, lançarei as redes».
Pedro
é, ao mesmo tempo, um homem de coração sincero. Surpreendido pela enorme pesca
obtida, «atira-se aos pés de Jesus» e
com uma espontaneidade admirável diz-lhe: «Afasta-te
de mim, que sou pecador». Pedro reconhece ante todos o seu pecado e a sua
absoluta indignidade para conviver de perto com Jesus.
Jesus
não se assusta de ter junto a si um discípulo pecador. Pelo contrário,
sentindo-se pecador, Pedro poderá compreender melhor a Sua mensagem de perdão
para todos e o Seu acolhimento a pecadores e indesejáveis. «Não temas. Desde agora, serás pescador de homens». Jesus tira-lhe
o medo de ser um discípulo pecador e associa-o à Sua missão de reunir e
convocar a homens e mulheres de todas as condições a entrar no projeto salvador
de Deus.
Porque
a Igreja resiste tanto a reconhecer os seus pecados e a confessar a sua
necessidade de conversão? A Igreja é de Jesus Cristo, mas ela não é Jesus
Cristo. A ninguém pode estranhar que ela tenha pecado. A Igreja é «santa»
porque vive animada pelo Espírito Santo de Jesus, mas é «pecadora» porque não
poucas vezes resiste a esse Espírito e se afasta do evangelho. O pecado está
nos crentes e nas instituições; na hierarquia e no povo de Deus; nos pastores e
nas comunidades cristãs. Todos necessitamos conversão.
É
muito grave habituar-nos a ocultar a verdade pois impede-nos de comprometer-nos
numa dinâmica de conversão e renovação. Por outro lado, não é mais evangélica
uma Igreja frágil e vulnerável que tem a coragem de reconhecer os seus pecados,
que uma instituição empenhada inutilmente em ocultar ao mundo as suas misérias?
Não são mais credíveis as nossas comunidades quando colaboram com Cristo na
tarefa evangelizadora, reconhecendo humildemente os seus pecados e
comprometendo-se a uma vida cada vez mais evangélica? Não temos muito que
aprender também hoje do grande apóstolo Pedro reconhecendo o seu pecado aos pés
de Jesus?
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA - EN
02/07/2016
5 Ordinary Time – C
Luke 5,1-11
RECOGNIZE SIN
The story of the «miraculous catch» in the Sea of
Galilee was very popular among early Christians. Various Gospel writers pass on
the episode, but only Luke ends the story with a moving scene that has Simon
Peter as the protagonist: a believing disciple and a sinner at the same time.
Peter is a man of faith, seduced by Jesus. Jesus’
words have more power for him than his own experience. Peter knows that no one
goes out fishing at noon on the lake, especially if he hasn’t caught anything
the night before. But Jesus tells him to do it and Peter completely trusts in
him: «If you say so, I will pay out the
nets».
At the same time, Peter is a man with a sincere heart.
Surprised by the great catch they got, «he
fell at the knees of Jesus» and with an admirable spontaneity says: «Leave me, I am a sinful man». In front
of everyone, Peter recognizes his sin and his complete unworthiness to be
around Jesus.
Jesus isn’t afraid to have a sinful disciple near him.
On the contrary, if Peter feels himself to be a sinner, he can better
understand Jesus’ message of forgiveness for everyone and his welcoming of
sinners and the undesirables. «Do not be
afraid; from now on it is people you will be catching». Jesus takes away
Peter’s fear of being a sinful disciple and joins him to his mission of
reuniting and gathering men and women of every condition to enter into God’s
saving project.
Why does the Church so resist recognizing her sins and
confessing her need of conversion? The Church is Jesus Christ’s, but she isn’t
Jesus Christ. No one can miss seeing sin in her. The Church is «holy» because
she lives animated by the Holy Spirit of Jesus, but she is «sinful» because not
seldom does she resist that Spirit and wanders away from the Gospel. Sin is in
believers and in institutions; in the hierarchy and in God’s people; in pastors
and in Christian communities. We all need conversion.
It’s very serious to accustom ourselves to hiding the
truth, since this keeps us from committing ourselves to a process of conversion
and renovation. On the other hand, isn’t it more evangelical to be a fragile
and vulnerable Church, one that has the courage to recognize her sin, than to
be an institution uselessly bent on covering up her wretchedness from the
world. Aren’t our communities more believable when they collaborate with Christ
in the evangelizing task, humbly recognizing their sins and committing
themselves to a life that is each day more evangelical? Don’t we have a lot to
learn even today from the great apostle Peter, recognizing his sinfulness at
Jesus’ feet?
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario