lunes, 1 de febrero de 2016

02/07/2016 - 5 Ordinary Time (C)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

07-02-2016
5 Tiempo ordinario – C
Lucas 5,1-11

RECONOCER EL PECADO

El relato de «la pesca milagrosa» en el lago de Galilea fue muy popular entre los primeros cristianos. Varios evangelistas recogen el episodio, pero solo Lucas culmina la narración con una escena conmovedora que tiene por protagonista a Simón Pedro, discípulo creyente y pecador al mismo tiempo.
Pedro es un hombre de fe, seducido por Jesús. Sus palabras tienen para él más fuerza que su propia experiencia. Pedro sabe que nadie se pone a pescar al mediodía en el lago, sobre todo si no ha capturado nada por la noche. Pero se lo ha dicho Jesús y Pedro confía totalmente en él: «Apoyado en tu palabra, echaré las redes».
Pedro es, al mismo tiempo, un hombre de corazón sincero. Sorprendido por la enorme pesca obtenida, «se arroja a los pies de Jesús» y con una espontaneidad admirable le dice: «Apártate de mí, que soy pecador». Pedro reconoce, ante todos, su pecado y su absoluta indignidad para convivir de cerca con Jesús.
Jesús no se asusta de tener junto a sí a un discípulo pecador. Al contrario, si se siente pecador, Pedro podrá comprender mejor su mensaje de perdón para todos y su acogida a pecadores e indeseables. «No temas. Desde ahora, serás pescador de hombres». Jesús le quita el miedo a ser un discípulo pecador y lo asocia a su misión de reunir y convocar a hombres y mujeres de toda condición a entrar en el proyecto salvador de Dios.
¿Por qué la Iglesia se resiste tanto a reconocer sus pecados y confesar su necesidad de conversión? La Iglesia es de Jesucristo, pero ella no es Jesucristo. A nadie puede extrañar que en ella haya pecado. La Iglesia es «santa» porque vive animada por el Espíritu Santo de Jesús, pero es «pecadora» porque no pocas veces se resiste a ese Espíritu y se aleja del evangelio. El pecado está en los creyentes y en las instituciones; en la jerarquía y en el pueblo de Dios; en los pastores y en las comunidades cristianas. Todos necesitamos conversión.
Es muy grave habituarnos a ocultar la verdad pues nos impide comprometernos en una dinámica de conversión y renovación. Por otra parte, ¿no es más evangélica una Iglesia frágil y vulnerable que tiene el coraje de reconocer su pecado, que una institución empeñada inútilmente en ocultar al mundo sus miserias? ¿No son más creíbles nuestras comunidades cuando colaboran con Cristo en la tarea evangelizadora, reconociendo humildemente sus pecados y comprometiéndose a una vida cada vez más evangélica? ¿No tenemos mucho que aprender también hoy del gran apóstol Pedro reconociendo su pecado a los pies de Jesús?

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

07-02-2016
Urteko 5. igandea – C
Lukas 5,1-11

BEKATUA AITORTU

Galileako aintzirako mirarizko arrantza oso herrikoia izan zen lehen kristauen artean. Ebanjelari batek baino gehiagok dakar pasadizo hori, baina Lukasek bakarrik erantsi dio eszena hunkigarria, zeinetan Simon Pedro, aldi berean fededun eta bekatari zen ikasle hura, baita protagonista.
Fede-gizona da Pedro, Jesusek liluratua. Bere esperientziak berak baino indar handiagoa dute harentzat Jesusek hitzek. Ondotxo daki Pedrok inork ez diola ekiten aintziran arrantza egiteari eguerdian, batez ere gauez ezer harrapatu ez badu. Baina Jesusek agindu dio eta Pedrok konfiantza osoa du harengan: «Zure hitzean finkatuz, botako ditut sareak».
Aldi berean, bihotz egiazalea da Pedro. Lorturiko arrainketa izugarriaz harriturik, «Jesusen oinetara erori da» eta berezkotasun miresgarriz diotso: «Aldendu nigandik, Jauna, bekataria bainaiz». Guztien aurrean aitortu du Pedrok bekatari dela eta ez dela gai inolaz ere Jesusen ondoan bizitzeko.
Jesus, ordea, ez da izutu bere ondoan ikasle bekatari bat izateaz. Aitzitik, bere burua bekataritzat badu, hobeto ulertu ahal izango du Pedrok Jesus: guztientzat barkatzaile dela eta bekatarientzat eta desiragarri ez direnentzat abegikor. «Ez beldur izan. Gaurdanik giza arrantzale izanen zara». Ikasle bekatari izatearen beldurra kendu dio Jesusek, eta bere misio-lagun bihurtu du, era guztietako gizon-emakumeak elkartu eta Jainkoaren egitasmo salbatzailean sartzera deitzeko.
Zergatik egiten dio hain gogor Elizak bere bekatuak aitortzeari eta bere konbertsio-beharra agertzeari? Jesu Kristorena da Eliza, baina Eliza ez da Jesu Kristo. Inork ez du zertan harritu Elizan bekatua izateaz. «Santua» da Eliza, Jesusen Espirituak eraginik bizi delako; baina «bekatari» da, hainbatetan Espiritu horri aurre egiten eta ebanjeliotik urruntzen delako. Fededunen baitan eta erakundeetan dago bekatua: hierarkia baitan eta Jainkoaren herrian; artzainen baitan eta kristau-elkarteetan. Guztiek dugu bihotz-berritu beharra.
Oso gauza larri da egia ezkutatzen ibiltzea, bihotz-berritzeko eta berriztatzeko dinamikan konprometitzea eragozten baitigu. Bestetik, ez ote ebanjelioaren antzekoagoa Eliza ahul eta zaurigarria, bere bekatua aitortzeko adorea duena, bere miseriak munduaren aurrean nola ezkutatuko, alferrik eta lortu ezinik, ari dena baino? Ez ote sinesgarriago gure elkarteak Kristoren zeregin ebanjelizatzailean ari direnean, beren bekatuak apal-apal aitortuz eta beti ebanjelioaren antzekoago biziera egiten ahaleginduz? Ez ote dugu gaur ere zer ikasi handia Jesusen oinetan bere burua bekatari aitortu duen Pedro apostoluagandik?

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

07-02-2016
Diumenge 5 durant l’any – C
Lluc 5,1-11

RECONÈIXER EL PECAT

El relat de «la pesca miraculosa» al llac de Galilea va ser molt popular entre els primers cristians. Diversos evangelistes recullen l’episodi, però només Lluc culmina la narració amb una escena commovedora que té per protagonista Simó Pere, deixeble creient i pecador al mateix temps.
Pere és un home de fe, seduït per Jesús. Les seves paraules tenen per a ell més força que la seva pròpia experiència. Pere sap que ningú es posa a pescar al migdia al llac, sobretot si no ha capturat res a la nit. Però ho ha dit Jesús i Pere confia totalment en ell: «D’acord amb la teva paraula, calaré les xarxes».
Pere és, al mateix temps, un home de cor sincer. Sorprès per l’enorme pesca obtinguda, «es llançà als genolls de Jesús» i amb una espontaneïtat admirable li diu: «Aparta’t de mi, Senyor, que sóc un pecador». Pere reconeix, davant de tots, el seu pecat i la seva absoluta indignitat per conviure de prop amb Jesús.
Jesús no s’espanta de tenir al costat un deixeble pecador. Al contrari, si se sent pecador, Pere podrà comprendre millor el seu missatge de perdó per a tots i la seva acollida a pecadors i indesitjables. «No tinguis por. D’ara endavant seràs pescador d’homes». Jesús li treu la por de ser un deixeble pecador i l’associa a la seva missió de reunir i convocar homes i dones de tota condició a entrar en el projecte salvador de Déu.
Per què l’Església es resisteix tant a reconèixer els seus pecats i confessar la seva necessitat de conversió? L’Església és de Jesucrist, però ella no és Jesucrist. A ningú pot estranyar que hi hagi pecat. L’Església és «santa» perquè viu animada per l’Esperit Sant de Jesús, però és «pecadora» perquè no poques vegades es resisteix a aquest Esperit i s’allunya de l’evangeli. El pecat està en els creients i en les institucions; en la jerarquia i en el poble de Déu; en els pastors i a les comunitats cristianes. Tots necessitem conversió.
És molt greu habituar-nos a ocultar la veritat ja que ens impedeix comprometre’ns en una dinàmica de conversió i renovació. D’altra banda, ¿no és més evangèlica una Església fràgil i vulnerable que té el coratge de reconèixer el seu pecat, que una institució obstinada inútilment a ocultar al món les seves misèries? ¿No són més creïbles les nostres comunitats quan col·laboren amb Crist en la tasca evangelitzadora, reconeixent humilment els seus pecats i comprometent-se amb una vida cada vegada més evangèlica? ¿No tenim molt a aprendre també avui del gran apòstol Pere reconeixent el seu pecat als peus de Jesús?

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

07-02-2016
5 Tempo ordinario – C
Lucas 5,1-11

RECOÑECER O PECADO

O relato «da pesca milagrosa» no lago de Galilea foi moi popular entre os primeiros cristiáns. Varios evanxelistas recollen o episodio, pero só Lucas culmina a narración cunha escena conmovedora que ten por protagonista a Simón Pedro, discípulo crente e pecador ao mesmo tempo.
Pedro é un home de fe, seducido por Xesús. As súas palabras teñen para el máis forza do que a súa propia experiencia. Pedro sabe que ninguén se pon a pescar ao mediodía no lago, sobre todo se non capturou nada pola noite. Pero díxollo Xesús e Pedro confía totalmente nel: «Apoiado na túa palabra, botarei as redes».
Pedro é, ao mesmo tempo, un home de corazón sincero. Sorprendido pola enorme pesca obtida, «bótasese aos pés de Xesús» e cunha espontaneidade admirable dille: «Arreda de min, que son pecador». Pedro recoñece, ante todos, o seu pecado e a súa absoluta indignidade para convivir de cerca con Xesús.
Xesús non se asusta de ter xunto a si a un discípulo pecador. Ao contrario, se se sente pecador, Pedro poderá comprender mellor a súa mensaxe de perdón para todos e a súa acolleita a pecadores e indesexábeis. «Non temas. Desde agora, serás pescador de homes». Xesús quítalle o medo de ser un discípulo pecador e asóciao á súa misión de reunir e convocar a homes e mulleres de toda condición a entrar no proxecto salvador de Deus.
Por que a Igrexa se resiste tanto a recoñecer os seus pecados e confesar a súa necesidade de conversión? A Igrexa é de Xesús Cristo, pero ela non é Xesús Cristo. A ninguén pode estrañar que nela haxa pecado. A Igrexa é «santa» porque vive animada polo Espírito Santo de Xesús, pero é «pecadora» porque non poucas veces se resiste a ese Espírito e afástase do evanxeo. O pecado está nos crentes e nas institucións; na xerarquía e no pobo de Deus; nos pastores e nas comunidades cristiás. Todos necesitamos conversión.
É moi grave habituármonos a ocultar a verdade pois impídenos comprometérmonos nunha dinámica de conversión e renovación. Por outra banda, non é máis evanxélica unha Igrexa fráxil e vulnerábel, que ten a coraxe de recoñecer o seu pecado, do que unha institución empeñada inutilmente en ocultar ao mundo as súas miserias? Non son máis críbeis as nosas comunidades cando colaboran con Cristo na tarefa evanxelizadora, recoñecendo humildemente os seus pecados e comprometéndose a unha vida cada vez máis evanxélica? Non temos moito de aprender tamén hoxe do grande apóstolo Pedro que recoñece o seu pecado aos pés de Xesús?

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

07-02-2016
5 Tempo ordinario – C
Luca 5,1-11

RICONOSCERE IL PECCATO

Il racconto della «pesca miracolosa» nel lago di Galilea è stato molto popolare tra i primi cristiani. Vari evangelisti riportano l’episodio, ma solo Luca chiude la narrazione con una scena commovente che ha per protagonista Simon Pietro, discepolo credente e peccatore nello stesso tempo.
Pietro è un uomo di fede, sedotto da Gesù. Le sue parole hanno per lui più forza della sua stessa esperienza. Pietro sa che nessuno si mette a pescare a mezzogiorno nel lago, soprattutto se non ha preso nulla nella notte. Ma glielo ha detto Gesù e Pietro confida totalmente in lui: «Sulla tua parola, getterò le reti».
Pietro è, nello stesso tempo, un uomo dal cuore sincero. Sorpreso dalla enorme pesca ottenuta, «si getta ai piedi di Gesù» e con una mirabile spontaneità gli dice: «Allontanati da me, che sono peccatore». Pietro riconosce, davanti a tutti, il suo peccato e la sua assoluta indegnità per convivere accanto a Gesù.
Gesù non si spaventa di avere con sé un discepolo peccatore. Al contrario, se si sente peccatore, Pietro potrà comprendere meglio il suo messaggio di perdono per tutti e la sua accoglienza dei peccatori e indesiderati. «Non temere; d’ora in poi sarai pescatore di uomini». Gesù gli toglie il timore di essere un discepolo peccatore e lo associa alla sua missione di riunire e convocare uomini e donne di ogni condizione ad entrare nel progetto salvifico di Dio.
Perché la Chiesa resiste tanto a riconoscere i suoi peccati e confessare il suo bisogno di conversione? La Chiesa è di Gesù Cristo, ma non è Gesù Cristo. Nessuno può stupirsi che in lei ci sia peccato. La Chiesa è «santa» perché vive animata dallo Spirito Santo di Gesù, ma è «peccatrice» perché non poche volte resiste a questo Spirito e si allontana dall’evangelo. Il peccato sta nei credenti e nelle istituzioni; nella gerarchia e nel popolo di Dio; nei pastori e nelle comunità cristiane. Tutti abbiamo bisogno di conversione.
È molto grave abituarci a occultare la verità perché ci impedisce di impegnarci in una dinamica di conversione e rinnovamento. D’altra parte, non è più evangelica una Chiesa fragile e vulnerabile che ha il coraggio di riconoscere il suo peccato, che un’istituzione impegnata inutilmente a nascondere al mondo le sue miserie? Non sono più credibili le nostre comunità quando collaborano con Cristo nel compito di evangelizzare, riconoscendo umilmente i loro peccati e impegnandosi ad una vita sempre più evangelica? Non abbiamo molto da imparare anche oggi dal grande apostolo Pietro che riconosce il suo peccato ai piedi di Gesù?

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

07-02-2016
5 Temps ordinaire – C
Luc 5,1-11

RECONNAÎTRE SON PÉCHÉ

Le récit de la «pêche miraculeuse» dans le lac de Galilée était très populaire parmi les premiers chrétiens. Plusieurs évangélistes transmettent cet épisode mais seul Luc couronne cette narration d’une scène émouvante dont le protagoniste est Simon Pierre, disciple à la fois croyant et pécheur.
Pierre est un homme de foi qui a été séduit par Jésus. Ses paroles ont pour lui plus de force que sa propre expérience. Pierre sait que personne ne se met à pêcher dans le lac à midi, surtout lorsqu’on n’a rien pris durant la nuit. Mais c’est Jésus qui le lui a dit et Pierre lui fait totale confiance; «Sur ta parole, je jetterai le filet».
Pierre est en même temps un homme au coeur sincère. Surpris par l’énorme pêche obtenue, «il se jette aux pieds de Jésus» et avec une spontanéité admirable lui dit: «Eloigne-toi de moi, pécheur». Pierre reconnaît devant tout le monde son péché et son indignité absolue pour pouvoir vivre auprès de Jésus.
Jésus n’a pas peur d’avoir auprès de lui un disciple pécheur. Au contraire, se sentant pécheur, Pierre pourra mieux comprendre son message de pardon pour tous et son accueil des pécheurs et des indésirables. «Ne crains pas. Desormais, tu seras pêcheur d’hommes». Jésus le libère de la peur d’être un disciple pécheur et l’associe à sa mission, celle de rassembler et de convoquer des hommes et des femmes de toute condition pour entrer dans le projet de salut de Dieu.
Pourquoi l’Eglise a-t-elle tant de mal à reconnaître ses péchés et à avouer son besoin de conversion? L’Eglise est celle de Jésus Christ mais elle n’est pas Jésus Christ. Personne ne peut s’étonner que le péché y soit. L’Eglise est «sainte» parce qu’elle vit animée par l’Esprit Saint de Jésus mais elle est «pécheresse» parce que maintes fois elle s’oppose à cet Esprit et s’éloigne de l’évangile. Le péché se trouve chez les croyants et dans les institutions; dans la hiérarchie et dans le peuple de Dieu; chez les pasteurs et dans les communautés chrétiennes. Nous avons tous besoin de conversion.
S’habituer à cacher la vérité c’est quelque chose de très grave car cela nous empêche de nous engager dans une dynamique de conversion et de renouveau. Par ailleurs, n’est-elle pas plus évangélique une Eglise fragile et vulnérable qui a le courage de reconnaître son péché qu’une institution inutilement obstinée à cacher au monde ses misères? Nos communautés chrétiennes, ne sont-elles pas plus crédibles lorsqu’elles collaborent avec le Christ dans sa mission évangélisatrice, tout en reconnaissant humblement leurs péchés et en s’engageant dans une vie de plus en plus évangélique? N’avons-nous pas beaucoup à apprendre du grand apôtre Pierre lorsqu’il reconnaît son péché aux pieds de Jésus?

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

07-02-2016
5 Tempo ordinário – C
Lucas 5,1-11

RECONHECER O PECADO

O relato de «a pesca milagrosa» no lago da Galileia foi muito popular entre os primeiros cristãos. Vários evangelistas recolhem o episódio, mas só Lucas culmina a narração com uma cena comovedora que tem por protagonista Simão Pedro, discípulo crente e pecador ao mesmo tempo.
Pedro é um homem de fé, seduzido por Jesus. As Suas palavras têm para ele mais força que a sua própria experiência. Pedro sabe que ninguém se põe a pescar ao meio dia no lago, sobretudo se não capturaram nada pela noite. Mas foi dito por Jesus e Pedro confia totalmente Nele: «Apoiado na Tua palavra, lançarei as redes».
Pedro é, ao mesmo tempo, um homem de coração sincero. Surpreendido pela enorme pesca obtida, «atira-se aos pés de Jesus» e com uma espontaneidade admirável diz-lhe: «Afasta-te de mim, que sou pecador». Pedro reconhece ante todos o seu pecado e a sua absoluta indignidade para conviver de perto com Jesus.
Jesus não se assusta de ter junto a si um discípulo pecador. Pelo contrário, sentindo-se pecador, Pedro poderá compreender melhor a Sua mensagem de perdão para todos e o Seu acolhimento a pecadores e indesejáveis. «Não temas. Desde agora, serás pescador de homens». Jesus tira-lhe o medo de ser um discípulo pecador e associa-o à Sua missão de reunir e convocar a homens e mulheres de todas as condições a entrar no projeto salvador de Deus.
Porque a Igreja resiste tanto a reconhecer os seus pecados e a confessar a sua necessidade de conversão? A Igreja é de Jesus Cristo, mas ela não é Jesus Cristo. A ninguém pode estranhar que ela tenha pecado. A Igreja é «santa» porque vive animada pelo Espírito Santo de Jesus, mas é «pecadora» porque não poucas vezes resiste a esse Espírito e se afasta do evangelho. O pecado está nos crentes e nas instituições; na hierarquia e no povo de Deus; nos pastores e nas comunidades cristãs. Todos necessitamos conversão.
É muito grave habituar-nos a ocultar a verdade pois impede-nos de comprometer-nos numa dinâmica de conversão e renovação. Por outro lado, não é mais evangélica uma Igreja frágil e vulnerável que tem a coragem de reconhecer os seus pecados, que uma instituição empenhada inutilmente em ocultar ao mundo as suas misérias? Não são mais credíveis as nossas comunidades quando colaboram com Cristo na tarefa evangelizadora, reconhecendo humildemente os seus pecados e comprometendo-se a uma vida cada vez mais evangélica? Não temos muito que aprender também hoje do grande apóstolo Pedro reconhecendo o seu pecado aos pés de Jesus?

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

02/07/2016
5 Ordinary Time – C
Luke 5,1-11

RECOGNIZE SIN

The story of the «miraculous catch» in the Sea of Galilee was very popular among early Christians. Various Gospel writers pass on the episode, but only Luke ends the story with a moving scene that has Simon Peter as the protagonist: a believing disciple and a sinner at the same time.
Peter is a man of faith, seduced by Jesus. Jesus’ words have more power for him than his own experience. Peter knows that no one goes out fishing at noon on the lake, especially if he hasn’t caught anything the night before. But Jesus tells him to do it and Peter completely trusts in him: «If you say so, I will pay out the nets».
At the same time, Peter is a man with a sincere heart. Surprised by the great catch they got, «he fell at the knees of Jesus» and with an admirable spontaneity says: «Leave me, I am a sinful man». In front of everyone, Peter recognizes his sin and his complete unworthiness to be around Jesus.
Jesus isn’t afraid to have a sinful disciple near him. On the contrary, if Peter feels himself to be a sinner, he can better understand Jesus’ message of forgiveness for everyone and his welcoming of sinners and the undesirables. «Do not be afraid; from now on it is people you will be catching». Jesus takes away Peter’s fear of being a sinful disciple and joins him to his mission of reuniting and gathering men and women of every condition to enter into God’s saving project.
Why does the Church so resist recognizing her sins and confessing her need of conversion? The Church is Jesus Christ’s, but she isn’t Jesus Christ. No one can miss seeing sin in her. The Church is «holy» because she lives animated by the Holy Spirit of Jesus, but she is «sinful» because not seldom does she resist that Spirit and wanders away from the Gospel. Sin is in believers and in institutions; in the hierarchy and in God’s people; in pastors and in Christian communities. We all need conversion.
It’s very serious to accustom ourselves to hiding the truth, since this keeps us from committing ourselves to a process of conversion and renovation. On the other hand, isn’t it more evangelical to be a fragile and vulnerable Church, one that has the courage to recognize her sin, than to be an institution uselessly bent on covering up her wretchedness from the world. Aren’t our communities more believable when they collaborate with Christ in the evangelizing task, humbly recognizing their sins and committing themselves to a life that is each day more evangelical? Don’t we have a lot to learn even today from the great apostle Peter, recognizing his sinfulness at Jesus’ feet?

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario