lunes, 29 de febrero de 2016

03/06/2016 -4st Sunday of Lent – C

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


HOMILIA - ES

06-03-2016
4 Cuaresma – C
Lucas 15,1-3.11-32

EL OTRO HIJO

Sin duda, la parábola más cautivadora de Jesús es la del «padre bueno», mal llamada «parábola del hijo pródigo». Precisamente este «hijo menor» ha atraído siempre la atención de comentaristas y predicadores. Su vuelta al hogar y la acogida increíble del padre han conmovido a todas las generaciones cristianas.
Sin embargo, la parábola habla también del «hijo mayor», un hombre que permanece junto a su padre, sin imitar la vida desordenada de su hermano, lejos del hogar. Cuando le informan de la fiesta organizada por su padre para acoger al hijo perdido, queda desconcertado. El retorno del hermano no le produce alegría, como a su padre, sino rabia: «se indignó y se negaba a entrar» en la fiesta. Nunca se había marchado de casa, pero ahora se siente como un extraño entre los suyos.
El padre sale a invitarlo con el mismo cariño con que ha acogido a su hermano. No le grita ni le da órdenes. Con amor humilde «trata de persuadirlo» para que entre en la fiesta de la acogida. Es entonces cuando el hijo explota dejando al descubierto todo su resentimiento. Ha pasado toda su vida cumpliendo órdenes del padre, pero no ha aprendido a amar como ama él. Ahora solo sabe exigir sus derechos y denigrar a su hermano.
Esta es la tragedia del hijo mayor. Nunca se ha marchado de casa, pero su corazón ha estado siempre lejos. Sabe cumplir mandamientos pero no sabe amar. No entiende el amor de su padre a aquel hijo perdido. Él no acoge ni perdona, no quiere saber nada con su hermano. Jesús termina su parábola sin satisfacer nuestra curiosidad: ¿entró en la fiesta o se quedó fuera?
Envueltos en la crisis religiosa de la sociedad moderna, nos hemos habituado a hablar de creyentes e increyentes, de practicantes y de alejados, de matrimonios bendecidos por la Iglesia y de parejas en situación irregular… Mientras nosotros seguimos clasificando a sus hijos, Dios nos sigue esperando a todos, pues no es propiedad de los buenos ni de los practicantes. Es Padre de todos.
El «hijo mayor» es una interpelación para quienes creemos vivir junto a él. ¿Qué estamos haciendo quienes no hemos abandonado la Iglesia? ¿Asegurar nuestra supervivencia religiosa observando lo mejor posible lo prescrito, o ser testigos del amor grande de Dios a todos sus hijos e hijas? ¿Estamos construyendo comunidades abiertas que saben comprender, acoger y acompañar a quienes buscan a Dios entre dudas e interrogantes? ¿Levantamos barreras o tendemos puentes? ¿Les ofrecemos amistad o los miramos con recelo?

José Antonio Pagola

HOMILIA - EU

06-03-2016
Garizumako 4. igandea C
Lukas 15,1-3.11-32

BESTE SEMEA

Jesusen parabolarik hunkigarriena, inondik ere, «aita onaren» hura da, era okerrean «seme hondatzailearen parabola» deitu izan dena. Hain juxtu, «seme gazte» honek deitu izan die atentzioa komentariogileei eta predikariei. Hura etxera itzuli eta aitak sinestezineko moduan hartu izanak kristau-belaun guztiak hunkitu izan ditu.
Halaz guztiz, «seme nagusiaz» ere mintzo da parabola; aitarekin gelditu da hau, anaiaren bizitza nahasia imitatu gabe, etxetik urrun. Galdua zen semeari ongietorri egiteko aitak antolatu duen jaiaren berri eman diotenean, asaldatu egin da. Anaia itzuli izanak ez dio pozik eman, aitari bezala, baizik errabia: «haserretu zen eta ez zuen joan nahi» jaira. Ez zuen etxetik alde egin sekula; orain, ordea, arrotz sentitu da bereen artean.
Sartzeko dei egitera irten zaio aita, anaia onartu duen txera berarekin. Baina ez zaio joan oihuka, ezta agindua emanez ere. Maitasun apalez, «konbentzitu egin nahi du» harrerako festan parte har dezan. Orduantxe lehertu da gure mutila, bere erresumina agerian jarriz. Bizitza osoa eman du aitaren esana eginez, baina ez du ikasi aitak bezala maitatzen. Orain, bere eskubideak bakarrik ditu gogoan eta anaia gutxiestea.
Horra seme nagusiaren tragedia. Ez du sekula etxetik alde egin, ez, baina bihotza urrun izan du beti. Aginduak betetzen badaki, baina maitatzen ez. Ez du ulertu aitak galdua zen seme hari zion maitasuna. Ez daki zer den onartzea eta barkatzea, ez du deus jakin nahi bere anaiaz. Gure ikusmina ase gabe bukatu du Jesusek parabola: sartu ote zen ala kanpoan gelditu?
Gizarte modernoko krisi erlijiosoan murgildurik, ohituak gara fededunez eta fedegabeez mintzatzen, betetzaileez eta urrunduez, Elizak bedeinkaturiko ezkontza-bikoteez eta arauz kanpoko egoerako bikoteez… Guk haren seme-alabak sailkatzen jarraitzen dugun bitartean, guztion zain jarraitzen du Jainkoak, ez baita hura jende onaren ondare, ezta betetzaileena ere. Guztien Aita da.
«Seme nagusia» interpelatzen ari zaigu haren ondoan bizi garela uste dugunoi. Zer ari gara egiten Eliza bertan behera utzi ez dugunok? Geure superbizipena segurtatzen agindutakoa ahalik hobekien betez, ala bere seme-alaba guztiez Jainkoak duen maitasunaren testigu izaten? Elkarte irekiak ari al gara eraikitzen, duda-muda eta galdera artean Jainkoaren bila dabiltzanei ulertu, onartu eta lagun egiten dakitenak eraikitzen? Hesiak jartzen eta zubiak egiten ari ote gara? Adiskidetasuna eskaintzen ala errezeloa agertzen?

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA - CA

06-03-2016
Diumenge 4 de Quaresma – C
Lluc 15,1-3.11-32

L’ALTRE FILL

Sens dubte, la paràbola més captivadora de Jesús és la del «pare bo», mal anomenada «paràbola del fill pròdig». Precisament aquest «fill petit» ha atret sempre l’atenció de comentaristes i predicadors. La seva tornada a la llar i l’acollida increïble del pare han commogut totes les generacions cristianes.
No obstant això, la paràbola parla també del «fill gran», un home que roman al costat del seu pare, sense imitar la vida desordenada del seu germà, lluny de la llar. Quan l’informen de la festa organitzada pel seu pare per acollir el fill perdut, queda desconcertat. El retorn del germà no li produeix alegria, com al seu pare, sinó ràbia: «s’indignà i no volia entrar» a la festa. Mai havia marxat de casa, però ara se sent com un estrany entre els seus.
El pare surt a convidar-lo amb el mateix afecte amb què ha acollit al seu germà. No el renya ni li dóna ordres. Amb amor humil «el pregava» que entrés a la festa de l’acollida. És llavors quan el fill esclata deixant al descobert tot el seu ressentiment. Ha passat tota la seva vida complint ordres del pare, però no ha après a estimar com estima ell. Ara només sap exigir els seus drets i denigrar el seu germà.
Aquesta és la tragèdia del fill gran. Mai ha sortit de casa, però el seu cor ha estat sempre lluny. Sap complir manaments però no sap estimar. No entén l’amor del seu pare a aquell fill perdut. Ell no acull ni perdona, no vol saber res amb el seu germà. Jesús acaba la seva paràbola sense satisfer la nostra curiositat: ¿va entrar a la festa o es va quedar fora?
Embolicats en la crisi religiosa de la societat moderna, ens hem acostumat a parlar de creients i no creients, de practicants i d’allunyats, de matrimonis beneïts per l’Església i de parelles en situació irregular… Mentre nosaltres continuem classificant als seus fills, Déu ens segueix esperant a tots, ja que no és propietat dels bons ni dels practicants. És Pare de tots.
El «fill gran» és una interpel·lació per als que creiem viure al seu costat. Què estem fent els que no hem abandonat l’Església? ¿Assegurar la nostra supervivència religiosa observant el millor possible allò prescrit, o ser testimonis de l’amor gran de Déu a tots els seus fills i filles? Estem construint comunitats obertes que saben comprendre, acollir i acompanyar els qui cerquen Déu entre dubtes i interrogants? ¿Alcem barreres o bastim ponts? ¿Els oferim amistat o els mirem amb recel?

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA - GL

06-03-2016
4 Coresma – C
Lucas 15,1-3.11-32

O OUTRO FILLO

Sen dúbida, a parábola máis engaiolante e enfeitizadora de Xesús é a do «pai bo», mal chamada «parábola do fillo pródigo». Precisamente este «fillo menor» atraeu sempre a atención de comentaristas e predicadores. A súa volta ao fogar e a acollida incríbel do pai conmoveron todas as xeracións cristiás.
Con todo, a parábola fala tamén do «fillo maior», un home que permanece xunto ao seu pai, sen imitar a vida desordenada do seu irmán, lonxe do fogar. Cando lle informan da festa organizada polo seu pai para acoller ao fillo perdido, fica desconcertado. O retorno do irmán non lle produce alegría, coma ao seu pai, senón rabia: «indignouse e negábase a entrar» na festa. Nunca se marchou de casa, pero agora séntese como un estraño entre os seus.
O pai sae a invitalo co mesmo agarimo co que acolleu ao seu irmán. Non lle berra nin lle dá ordes. Con amor humilde «trata de persuadilo» para que entre na festa da acollida. É daquela cando o fillo explota deixando ao descuberto todo o seu resentimento. Pasou toda a súa vida cumprindo ordes do pai, pero non aprendeu a amar como ama el. Agora só sabe esixir os seus dereitos e denigrar ao seu irmán.
Esta é a traxedia do fillo maior. Nunca se marchou de casa, pero o seu corazón estivo sempre lonxe. Sabe cumprir mandamentos pero non sabe amar. Non entende o amor do seu pai a aquel fillo perdido. El non acolle nin perdoa, non quere saber nada co seu irmán. Xesús termina a súa parábola sen satisfacer a nosa curiosidade: entrou na festa ou ficou fóra?
Envolvidos na crise relixiosa da sociedade moderna, habituámonos a falar de crentes e increntes, de practicantes e de afastados, de matrimonios bendicidos pola Igrexa e de parellas en situación irregular… Mentres nós seguimos clasificando aos seus fillos, Deus séguenos esperando a todos, pois non é propiedade dos bos nin dos practicantes. É Pai de todos.
O «fillo maior» é unha interpelación para quen creemos vivirmos xunto a el. Que estamos a facer quen non abandonamos a Igrexa? Asegurarmos a nosa supervivencia relixiosa observando o mellor posíbel o prescrito, ou sermos testemuñas do amor grande de Deus a todos os seus fillos e fillas?
Estamos a construír comunidades abertas que saben comprender, acoller e acompañar a quen busca a Deus entre dúbidas e interrogantes? Levantamos barreiras ou tendemos pontes? Ofrecémoslles amizade ou mirámolos con receo?

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA -IT

06-03-2016
4 Quaresima – C
Luca 15,1-3.11-32

L’ALTRO FIGLIO

Senza dubbio la parabola più avvincente di Gesù è quella del «padre buono», mal detta «parabola del figlio prodigo». Proprio questo «figlio minore» ha sempre attirato l’attenzione di commentatori e predicatori. Il suo ritorno a casa e l’incredibile accoglienza del padre hanno commosso tutte le generazioni cristiane.
Tuttavia la parabola parla anche del «figlio maggiore», un uomo che rimane con il padre, senza imitare la vita disordinata del fratello lontano da casa. Quando lo informano della festa organizzata dal padre per accogliere il figlio perduto, resta sconcertato. Il ritorno del fratello non gli procura gioia, come al padre, ma rabbia: «si indignò e non voleva entrare» alla festa. Non era mai andato via da casa, ma ora si sente come un estraneo tra i suoi.
Il padre esce a invitarlo con lo stesso affetto con il quale ha accolto suo fratello. Non lo rimprovera né gli dà ordini. Con umile amore «cerca di persuaderlo» ad entrare alla festa dell’accoglienza. È allora che il figlio esplode mettendo allo scoperto tutto il suo risentimento. Ha passato tutta la sua vita adempiendo gli ordini del padre, ma non ha imparato ad amare come ama lui. Adesso sa solo reclamare i suoi diritti e denigrare il fratello.
Questa è la tragedia del figlio maggiore. Non è mai partito da casa, ma il suo cuore è stato sempre lontano. Sa adempiere i comandamenti ma non sa amare. Non comprende l’amore del padre per quel figlio perduto. Lui non accoglie né perdona, non vuole saperne nulla del fratello. Gesù chiude la sua parabola senza soddisfare la nostra curiosità: entrò alla festa o rimase fuori?
Coinvolti nella crisi religiosa della società moderna, ci siamo abituati a parlare di credenti e non credenti, di praticanti e di allontanati, di matrimoni benedetti dalla Chiesa e di coppie in situazione irregolare… Mentre noi continuiamo a classificare i suoi figli, Dio continua ad attenderci tutti, poiché non è proprietà dei buoni né dei praticanti. È Padre di tutti.
Il «figlio maggiore» interpella noi che crediamo di vivere con lui. Che cosa stiamo facendo noi che non abbiamo abbandonato la Chiesa? Assicurare la nostra sopravvivenza religiosa osservando il meglio che si può quello che è prescritto, o essere testimoni del grande amore di Dio per tutti i suoi figli e le sue figlie? Stiamo costruendo comunità aperte che sanno comprendere, accogliere e accompagnare quelli che cercano Dio tra dubbi e interrogativi? Eleviamo barriere o gettiamo ponti? Offriamo loro amicizia o li guardiamo con diffidenza?

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA - FR

06-03-2016
4 Carême – C
Luc 15,1-3.11-32

L’AUTRE FILS

La parabole du «bon père», mal nommée «parabole du fils prodigue», est sans doute la plus saisissante des paraboles Jésus. C’est justement ce «benjamin» qui a toujours attiré l’attention des commentateurs et des prédicateurs. Son retour au foyer et l’accueil incroyable du père ont ému des générations entières de chrétiens.
Cependant, la parabole parle aussi de «l’aîné», un garçon qui reste auprès de son père et qui n’imite pas la vie désordonnée de son frère, loin du foyer. Lorsqu’il est informé de la fête organisée par son père pour accueillir le fils perdu, il se sent troublé. Contrairement à son père, le retour de son frère ne suscite pas chez lui de la joie mais plutôt de l’indignation : «il se mit en colère et il refusait d’entrer à la fête». Lui, n’était jamais parti de la maison mais maintenant il se sent comme un étranger parmi les siens.
Le père sort à sa rencontre pour l’inviter avec la même affection dont il avait accueilli son frère. Il ne crie pas après lui ni lui donne des ordres. Avec un amour humble, «il essaie de le persuader» pour qu’il prenne part à la fête de l’accueil. C’est alors que le fils éclate laissant à découvert tout son ressentiment. Lui, il a passé toute sa vie à obéir aux ordres de son père mais il n’a pas appris à aimer comme celui-ci sait aimer. Maintenant, il ne sait qu’exiger ses droits et dénigrer son frère.
C’est là la tragédie du fils aîné. Il n’a jamais quitté la maison mais son coeur est toujours resté loin. Il sait accomplir des commandements mais il ne sait pas aimer. Il ne comprend pas l’amour de son père à l’égard de ce fils perdu. Il n’accueille pas et ne pardonne pas. Il ne veut rien savoir de son frère. Jésus finit sa parabole sans satisfaire notre curiosité : finalement, est-il entré dans la fête ou est-il resté dehors?
Immergés dans la crise religieuse de la société moderne, nous nous sommes habitués à parler de croyants et d’incroyants, de pratiquants et d’éloignés, de couples bénis par l’Eglise et de couples en situation irrégulière… Pendant que nous continuons à classer ses fils, Dieu continue de nous attendre tous, car il n’est pas la propriété des bons ni des pratiquants. Il est notre Père à tous.
Le «fils aîné» constitue une interpellation pour nous, qui croyons vivre auprès de lui. Nous, qui n’avons pas quitté l’Eglise, que sommes-nous en train de faire? Assurer notre survie religieuse en observant le mieux possible ce qui est prescrit ou être des témoins du grand amour de Dieu pour tous ses fils et pour toutes ses filles? Construisons-nous des communautés ouvertes capables de comprendre, d’accueillir et d’accompagner ceux qui cherchent Dieu au milieu de leurs doutes et de leurs questions? Dressons-nous des barrières ou savons-nous tendre des ponts? Savons-nous leur offrir notre amitié ou les regardons-nous avec méfiance?

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna

HOMILIA - PT

06-03-2016
4 Quaresma – C
Lucas 15,1-3.11-32

O OUTRO FILHO

Sem dúvida, a parábola mais cativante de Jesus é a do «pai bom», mal denominada de «parábola do filho pródigo». Precisamente este «filho menor» atraiu sempre a atenção de comentadores e predicadores. O seu regresso ao lar e a acolhida incrível do pai comoveram todas as gerações cristãs.
No entanto, a parábola fala também do «filho mais velho», um homem que permanece junto ao seu pai, sem imitar a vida desordenada do seu irmão, longe do lar. Quando o informam da festa organizada pelo seu pai para acolher o filho perdido, fica desconcertado. O retorno do irmão não lhe produz alegria, como ao seu pai, mas sim raiva: «indignou-se e negava-se a entrar» na festa. Nunca tinha saído de casa, mas agora sente-se como um estranho entre os seus.
O pai sai a convida-lo com o mesmo carinho com que acolheu o seu irmão. Não lhe grita nem lhe dá ordens. Com amor humilde «trata de persuadi-lo» para que entre na festa de acolhimento. É então quando o filho explode deixando a descoberto todo o seu ressentimento. Passou toda a sua vida cumprindo as ordens do pai, mas não aprendeu a amar como ele ama. Agora só sabe exigir os seus direitos e denegrir o seu irmão.
Esta é a tragédia do filho mais velho. Nunca partiu de casa, mas o seu coração esteve sempre afastado. Sabe cumprir mandamentos mas não sabe amar. Não entende o amor do seu pai por aquele filho perdido. Ele não acolhe nem perdoa, não quer nada com o seu irmão. Jesus termina a Sua parábola sem satisfazer a nossa curiosidade: entrou na festa ou ficou fora?
Envoltos na crise religiosa da sociedade moderna, habituamo-nos a falar de crentes e de descrentes, de praticantes e de afastados, de matrimónios abençoados pela Igreja e de casais em situação irregular… Enquanto nós continuamos a classificar os Seus filhos, Deus continua à espera de todos, pois não é propriedade dos bons nem dos praticantes. É Pai de todos.
O «filho mais velho» é uma interpelação para quem acredita viver junto Dele. O que estamos a fazer, os que não abandonaram a igreja? A assegurar a nossa sobrevivência religiosa observando o melhor possível o prescrito, ou ser testemunhas do amor grande de Deus a todos os Seus filhos e filhas? Estamos a construir comunidades abertas que sabem compreender, acolher e acompanhar a quem procura Deus entre dúvidas e interrogações? Levantamos barreiras ou estendemos pontes? Oferecemos amizade ou olhamos com receio?

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA - EN

2016-03-06
4 Lent – C
Luke 15,1-3.11-32

THE OTHER SON

Without doubt, the parable of Jesus that’s most captivating is the one about the «good father», wrongly called «the parable of the prodigal son». It’s precisely this «younger son» who has always attracted the attention of commentators and preachers. His return home and the unbelievable welcome he received from his father have moved Christians of all generations.
However the parable also speaks about the «older son», a man who stays home with his father, without imitating the licentious life of his brother, far from home. When they inform him of the party organized by his father to welcome the lost son, he remains upset. His brother’s return doesn’t make him happy, like his father, but mad: «He was angry then and refused to go in» to the party. He never left home, but now he feels like a stranger among his own family.
The father goes out to invite him with the same tenderness with which he has welcomed his brother. He doesn’t shout or order. With humble love «he tries to persuade him» to come into the welcome home party. It’s then that the son explodes, making his resentment known. He’s spent his whole life fulfilling his father’s orders, but he hasn’t learned to love as his father loves. Now all he knows how to do is demand his rights and put his brother down.
This is the tragedy of the older son. He’s never left home, but his heart has always been far away. He knows how to fulfill commandments but he doesn’t know how to love. He doesn’t understand his father’s love for that lost son. He doesn’t welcome or forgive him, he doesn’t want to know anything about his brother. Jesus ends his parable without satisfying our curiosity: does he enter the party or does he stay outside?
Caught up in the religious crisis of modern society, we’ve gotten used to talking about believers and non-believers, about practicing Christians and fallen-aways, about marriages blessed by the Church and couples living together… While we keep classifying God’s children, God keeps waiting for us all, since God isn’t property of good people or of practicing Christians. God is Father of all.
The «older son» challenges those of us who think we live near the Father. What are we doing, we who haven’t abandoned the Church? Are we keeping up our religious existence by observing what’s commanded the best we can, or are we witnesses of God’s great love for all God’s sons and daughters? Are we building open communities who know how to understand, welcome and accompany those who seek God in the midst of doubts and questions? Do we raise barriers or do we build bridges? Do we offer friendship or do we look on others with suspicion?

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario